Ik draai mijn hoofd van hem weg en zie dat heel de tafel me met geschrokken ogen aankijk, behalve Dylan.
Hij heeft een medelijden in zijn ogen?
Ik voel dat Jasper zijn hand achteraan in mijn haar legt en draait mijn hoofd terug naar hem toe.
Mijn haren beginnen pijn te doen en ik kan met moeite een kreet onderdrukken.
'Jij vuile trut.' spuugt hij in mijn gezicht.
Ik sla mijn ogen beschaamd naar beneden.
Iedereen in de refter is nu naar ons aan het luisteren. Ze willen weten wat hij gaat doen.
'Ik laat niemand zo tegen mij praten, zeker jou niet. Jij kunt me niets maken liefje, en ik kan doen wat ik wil met jou. Ik kan je dwingen om met mijn naar bed te gaan. Ik kan je familie iets aan doen en het laten lijken op een ongeval. Ik kan doen wat ik doen en niemand die er iets aan zal veranderen. Zelfs jij niet, mijn lieve Lena.' zegt hij zelfvoldaan.
Ik heb schrik.
Schrik voor wat hij kan doen.
Schrik wat hij met mijn familie zou doen.
Schrik voor wat hij mij zou laten doen.
Ik probeer hem niet in zijn ogen te kijken ook al dwingt hij me ertoe.
Hij heft mijn kin ruw op zodat ik hem wel moet aankijken.
Zijn blauwe ogen schitteren van woede.
Ik wil mijn emoties niet tonen.
Ik zal mijn emoties niet tonen.
Ik hou mijn masker op.
Ik haat hem.
Ik haat zijn macht.
Ik haat zijn uiterlijk.
Ik haat hoe hij mij kan bespelen met enkel een aanraking.
Ik hou ervan.
Nee, Lena.
Zeg ik in mijn hoofd tegen mezelf.
Toon geen zwakte hij is net zo een klootzak als Taylor.
Dan laat hij mijn gezicht los en staat kwaad op en loopt de refter uit.
Zijn vrienden doen hetzelfde.
Als ze weg zijn slaat Cynthia haar armen om me heen.
'Ik was zo bang, Lena. Ik was zo bang dat hij je pijn ging doen.' zegt ze en ik merkt dat ze huilt.
Ze hebben geen idee hoe graag ik dat zou willen doen.
Toon geen zwakte.
Ik adem diep in en uit.
'Het gaat wel hoor.' zeg ik en aai over haar rug.
'Weet je het zeker, hij was zo.' zegt ze snikkend.
'Ik weet het, maar ik ben sterker dan ik lijkt.' zeg ik en krijg zelfs een glimlach op mijn gezicht.
'Ik haat hem echt, Lena alsjeblieft, doe me nooit meer zoiets aan. Je kunt beter uit zijn buurt blijven. Hij is vreselijk.' zegt Alice en legt smekend een haar hand op de mijne.
Ik knikt, ik ben niet van plan nog een keer met hem te praten.
Al had ik het wel zelf uitgelokt.
'Ik denk dat ik even naar buiten ga voor een luchtje te gaan scheppen.' zeg ik en sta recht.
Ze knikte allemaal, maar ze kijken me vol medelijden aan.
Ze weten hoe bang ik was.
'Ik ga met je mee.' Ellen staat mee op.
Ik knikt en we gaan samen naar buiten.
Buiten zet ik me direct op onze bank en Ellen slaat direct haar armen om me heen om me te troosten.
Ik barst ik tranen uit.
'Ik was zo bang.' zeg ik snikkend.
De tranen stromen over mijn wangen en ik adem onregelmatig.
'Ik weet het, maar je was zo sterk. Ik had het niet beter gekund. Je hebt je niet laten kleineren. Je hebt hem op zijn plaats gezet. En hij heeft nog daarna nog een keer bewezen door zo tegen je te doen.' zegt ze.
'Ellen, wat is er mis met mij?' vraag ik en kijk haar snikkend aan.
'Niets is er mis. Lena, je bent het meest perfecte, lieve, grappigste, mooiste meisje dat ik ken. Dat je zo goed bent is wat als die stomme jongens aantrekt. Alleen weet ik beter, er is daar iemand en nu verbergt hij zich nog, maar vroeg of laat zal hij tevoorschijn komen en dan zullen jullie dat in de eeuwigheid samen zijn.'
'Volgens mij lees jij te veel boeken.' zeg ik met een grijns.
'Jij bent niet de eerst die dat zegt.' ze knipoogt naar me en ik lach.
'Bedankt.' zeg ik na een stilte.
'Ik ben niet voor niets je zus hè.' zegt ze en port me in mijn zij.
We kijken samen over de parking en de auto's van Jasper en zijn vrienden vallen hard op.
'Weet je, ik heb altijd al een dure auto willen bekogelen met iets.' zegt Ellen plots.
'Dat lijkt me niet zo een goed idee. Er hangen hier een paar camera's denk ik.' antwoord ik lachend.
'Dat is waar. Jammer, het zou leuk zijn geweest.' ze kijkt sip weg.
'Vind je het erg dat ik al vertrek naar mijn volgende les? Het is muziek en dan kun ik daar nog even wat muziek luisteren.' vraag ik na weer een korte stilte.
'Nee ga maar, ik red me wel dan ga ik wel terug naar binnen.' zegt ze vlug en ze is al opgestaan.
Ze is al vertrokken als ze zich bedenkt.
'Als ik Jasper tegenkom, mag ik hem dan een mep geven?' vraagt ze.
Ik lach.
'Doe dat en vergeet dan niet de groetjes van mij over te brengen.' ik grijns duivels.
Ze lacht en loop verder naar binnen.
Als ik weet dat ik er niet uitzie als een panda, de wonderen van waterproof mascara, ga ik ook naar binnen en vind al snel het muziek lokaal.
Er is niemand dus ik heb geluk.
Ik doe de deur achte me dicht en zet me op een bank aan de zijkant dan de klas.
Ik haal rustig mijn spullen uit mijn tas en ik neurie het eerste liedje dat in me op komt.
Summertime sadness van Lana Del Rey.
'Honey I'm on fire I feel it everywhere nothing scares me anymore.' zing ik.
Ik ken heel dit liedje van buiten. Het was een van de leidjes dat me direct aanspraken toen ik ze hoorde.
'I think I'll miss you forever, like the stars miss the sun in the morning skies.'
'I've got that summertime, summertime sadness. S-s-summertime, sumertime sadness.'
Als ik klaar ben begint er iemand te klappen.
Ik kijk verschrikt op.
'Dat was geweldig. In de jaren dat ik hier zij er niet zo veel zang talenten meer te vinden. De meesten denken dat ze het kunnen, maar bakken er niets van. En dan jij, je stem zo zuiver, je ging helemaal mee in het lied.' zegt de man die uit de deur stapt.
Het is een man van middelbare leeftijd met donker haar en donkere ogen. Hij is ook een beetje kleiner.
Ik weet eigenlijk niet wat ik moet antwoorden dus sta ik er maar.
'Och, wat onbeleefd van me. Ik ben Fred Wood. Ik ben leraar muziek. Jij bent zeker de nieuwe student.' zegt hij en steek zijn hand uit.
Ik schud nog een beetje overdonderd zijn hand.
'Ja, ik ben Lena Rosiers.'
'Aangenaam.' zegt hij vriendelijk.
Ik knikt en dan gebeurt het ondenkbare.