De ochtend erna besluit ik om iets simpel aan te doen dat toch luchtig is.
Na veel wikken en wegen kies ik voor een losse short met een licht roos en bordeaux accenten erin. Het topje daarop is een bordeaux blauw en simpele witte gehaakte vest. Het is handig dat er gaten in waren gehaakt dus blijft het goed. Ik doe licht bruine sandaaltjes aan en neem een bruine tas.
Ik ben eindelijk is een keer optijd wakker dus kan ik alles op mijn gemak doen.
Dat dacht ik toch tot ik weer beneden kwam en ze weer op mij zaten te wachten.
'Serieus? Nu was ik echt vroeg wakker hoor.' zeg ik verbaasd.
Mama geeft lachend mijn lunch en nog een kus op mijn wang.
'Heb veel plezier op school meisjes. En Ellen vergeet niet wat ik heb gevraagd hé.' zegt ze nog als we in de auto stappen.
'Wat mag je niet vergeten?' vraag ik als we in de auto zitten.
'Niets belangrijk ik leg het een andere keer wel uit.' zegt ze met een knipoog.
Ik kijk haar vragend aan door de spiegel wat gemakkelijk gaat omdat ze vooraan zit.
Ik zucht en kijk naar buiten.
Toen mama dat had gezegd leek ze ongerust.
Was er iets gebeurd dat ik niet weet?
Had ik teveel bezig gezeten met mijn eigen problemen?
Ik wou niet dat de band met Ellen zou verdwijnen.
Het is misschien raar, maar ze is mijn beste vriendin.
Ze kent me volledig.
En ik haar ook natuurlijk.
Dus waarom wou ze me nu niet vertellen wat er was gebeurd?
Aangekomen op school springt Ellen de auto direct uit, maar als ik dat ook wou doen houd mijn papa me tegen.
'Zou je iets voor mij willen doe?' vraagt hij zijn gezicht staat sip.
'Ja, natuurlijk.' zeg ik en zet me terug neer.
'Let een beetje op Ellen. Ik zou het niet kunnen verdragen dat er iets met haar zou gebeuren. Hetzelfde geld natuurlijk voor jou, maar ik maak me nu meer zorgen om Ellen. Ik wil niet dat ze in de verkeerde handen valt. Op mijn werk hebben ze me al een verteld over een paar jongens van deze school.' zegt hij tikkeltje nerveus.
Ik knikt.
Ik denk dat ik weet over welke jongens dat de collega's van mijn papa het hadden.
En als er iemand iets tegen Ellen zou doen, zou hij niet meer dat vijf stappen kunnen zetten.
'Ik beloof je papa, dat ik haar zal beschermen met heel mijn hart.' zeg ik plechtig, ik hoop dat hij ook de eerlijkheid hoort dat ik in de woorden leg.
Hij knikt alleen en ik stap dan ook uit de auto.
Ik zie Ellen nog op me wachten en ik ga iets sneller naar haar toe.
'Wat heb je gedaan?' ik probeer mijn ongerustheid ook te onderdrukken.
Ze zucht.
'Heeft papa gevraagd om op mij te letten?'
Ik knikt.
'Dat zou hij me toch niet vragen als er niets is?' zegt ik dan.
'Eigenlijk had hij wat hij net tegen jou heeft gezegd tegen mij moeten zeggen.' antwoord ze terwijl we verder wandelen.
We hebben zoals altijd nog een tijd over.
Ze gaat met een zucht op het bankje zitten.
'Mama en papa denken dat Jasper mij als volgende prooi ziet, terwijl dat jij bent.' zegt ze dan.
'Wacht, wat?!' ik kijk haar met grote ogen aan.
Waarom zouden ze dat zelfs denken.
'Papa heeft wat er gisteren is gebeurd verkeerd geïnterpreteerd en denkt nu dat hij mij mee wou krijgen en dat jij me kwam helpen.' zegt ze ter verduidelijking.
'Maar dat is toch niet zo. Dat heb je hem toch verteld niet?'
'Nee, Lena je begrijpt het niet. Mama en papa vonden het net als mij verschrikkelijk dat Taylor je zo heeft behandelt. Dus misschien zouden ze drastische beslissingen nemen. Bijvoorbeeld dat we opnieuw zouden verhuizen. Dan moet mama en papa opnieuw een nieuwe job zoeken en eigenlijk vind ik het hier goed. Ik heb vrienden leren kennen en jij ook en ik wil ze nu al niet verliezen.' zegt ze verslagen.
Ik had geen idee dat Ellen zich zo voelt.
Ik ga naast haar zitten en leg een arm om haar heen.
'Ik hou echt heel veel van jullie als jullie zo een opoffering voor mij zouden doen, maar je hebt gelijk. We hebben het hier goed. Jij heb vrienden, ik heb vrienden en ik ga me niet door een of andere idioot meteen al opnieuw laten inpakken. Daar heb ik een te goede leerkracht voor.' ik geef haar een por en er komt een glimlach op haar gezicht.
'Dat weet ik wel hoor.' zegt ze zelfvoldaan.
Ik lach.
Ik trek haar recht van de bank.
'Kom dan vertrekken we al naar binnen. En ik ga vandaag niet van je zijde wijken. Dus je kunt deze middag bij me aan de tafel komen zitten.' zeg ik grijnzend.
'Omdat dat zo speciaal is.' zegt ze lachend.
Ik heb nu toch genoeg tijd om alles rustig te doen.
Dit is tot nu toe echt een ontspannen dag voor me, behalve de kleinigheden met mijn familie.
Voor het eerst in drie dagen tijd verlopen al mijn lessen in de voormiddag goed.
Geen irritante jongens naast me.
Geen boze blikken van mijn leerkrachten.
Geen enkele problemen.
Als mijn laatste les van de voormiddag voorbij is dan sta ik met een glimlach op.
Misschien kan ik er toch een goed jaar van maken.
Ik loop met een glimlach de refter binnen en strijk neer op mijn stoel.
'Wat is er gebeurd?' vraagt Cynthia meteen grijns.
'Niets, dat is het juist. Er is helemaal niets gebeurd.' zeg ik lachend.
Ze kijkt me hoofdschuddend aan.
Ik neem mijn lunch uit mijn tas en Alice en Emily komen ook aan de tafel zitten.
'Wat is er met haar.' vraagt Alice direct aan Cynthia als ze me onnozel ziet grijnzen.
'Niets, er is een keer niets gebeurd.' verteld ze grinnikend.
Emily kijkt me verward aan.
Ellen komt ook naast me zitten.
'Hallo iedereen.' zegt ze en neemt ook haar lunch uit haar rugzak.
'He, hoe was je voormiddag?' vraag ik direct.
'Goed.' ze kijkt me met vernauwde ogen aan.
'En die van jou.' vraagt ze voorzichtig.
'Ah het was geweldig. Zo rustig.' ik zucht opgelucht.
'Oké dan, Lena het wit poeder is geen bloemsuiker.' zegt ze serieus.
Ik begin ze grinniken en de rest van de tafel doet mee.
Opeens komen er twee in zwart jeans gekleden mannenbenen tussen mij en Ellen.Ik ga mijn humeur door hem niet verpest laten worden.
Ik ga mijn humeur niet door hem laten verpesten. Hou ik mezelf voor.
Jasper legt zijn arm over mijn schouder en tot mijn verbazing ook een over die van Ellen en mijn humeur is verpest.
Ellen kijkt vuil naar zijn hand.
'Doe nu onmiddellijk jou vieze stengels van Ellen.' zeg ik kwaad.
'Je word toch niet jaloers schatje.' zegt hij grijnzend.
'Nee, ik haat het gewoon dat je mijn familie aanraakt.' zeg ik bits.
'Je haat het altijd als ik andere meisjes aanraakt.' zegt hij en trekt me iets dichter naar zich toe.
'Ik haat als je meisjes gebruikt en als je mijn familie aanraakt' verbeter ik mezelf dan.
Dylan en Max kwamen ook aan de tafel zitten.
'Waar zijn die andere twee?' denk ik hardop.
Jasper kijkt me verbaasd aan.
'Die gingen iets doen met hun vriendin.' antwoord Max.
Ik had gemerkt dat Ellen naar beneden aan het kijken is nadat de twee vrienden er bij zijn komen zitten.
Jasper begint aan mijn haar te zitten.
'Wat begrijp je niet als ik zeg dat je mijn familie en mij met rust moet laten.' zeg ik geïrriteerd.
Hij lacht, maar laat zijn arm wel van Ellen glijden.
'Je denkt toch niet dat je iets over mij hebt te zeggen?' Hij trekt me naar zich toe en legt zijn hand die daarnet over Ellen lag op mijn wang.
Hij kijkt me met zijn blauwe ogen intens aan.
Zijn gezicht komt naar me toe en ik krijg het warm.
Zijn mond glijd naar mijn oor.
'Want dat heb je niet liefje.' zegt hij bij mijn oor.
Zijn lippen strijken over mijn oor.
Ze gaan daarna naar het plekje onder mijn oorlel.
Ik voel een rilling over mijn rug lopen.
Zijn andere hand ligt op mijn heup.
Zijn vingers trommelen zachtjes eroverheen en laten me steeds korte tintelingen voelen.
'Zou je eens kunnen vertellen Lena, waarom je me op school haat en verafschuwt en je via een bericht lief kunt zijn tegen mij.' vraagt hij stil in mijn oor.
Omdat ik hem dan niet moest zien en hem niet kan vergelijken met Taylor.
Omdat ik gemakkelijker eerlijk ben op papier dan in het gezicht.
Omdat ik met hem wil praten en lachen en zelf meer, maar omdat ik mezelf haat als ik daaraan denk.
Omdat alles dat hij doet me herinnert aan Taylor en ik wil hem vergeten.
Omdat ik dan dingen voel die ik niet meer wil voelen.
Omdat mijn hart anders reageert op hem dan dat mij hoofd zegt dat het moet doen.
Maar dat zou ik niet aan hem toegeven, want dan verbrokkelt mijn muur die ik heb gebouwd om hem buiten te houden.
'Omdat ik dan dat lelijk gezicht van jou niet moet zien.' zeg ik zo wreed mogelijk.