"Oo Merhaba Can! Sen böyle kızlarla takılırmıydın?" Dedi kahkaha atarak sinirimi bozsada kendimi ezdirmemeyi babamdan öğrenmiştim ben onun gibi güçlü biriydim.
"Lan ben senin!" Yapmamam gereken birşeyi yaptım ve Üzerine doğru yürüyen can'ın kolunu tuttum. Hemen elimi çeksemde bir an bana bakıp tekrar kaba varlığa döndü. Aralarında bir husumet olduğu açıkça belli oluyordu.
Kaba varlık-ismini bilmiyorum- bana doğru bir adım atınca yanımda bulunan can'ın arkasına yarım şekilde saklandım. Korkmuyordum ama içimi öfke kaplamaya başlamıştı.
"Öfkeyle kalkan zararla oturur"
"Merhaba küçük hanım ben Sinan" dedi yanımıza doğru gelip yüzündeki iğrenç gülümsemeyle. Can duruşunu daha çok öne çekti. Görüş alanımdan çıkmıştı o çocuk.
"Onu Nereden tanıyorsun?" Can sadece benim duyabileceğim bir sesle fısıldamıştı.
"Sonra anlatırım şimdi buradan gidelim" kafasını salladı bu beni onayladığı anlamına mı geliyordu bilemiyorum. Bileğimi tutmuştu Can. Tam yanından sıyrılacağımız anda ayağını önüme koydu.
"Seninle tanışalım bence ya böyle olmadı" Yüzüne bakmadan yanından geçmeye çalışıyordum fakat beceremedim kendime hakim olamayarak ayağına sert şekilde bastım-basmak ne kelime- yüzü hiç beklemediğim şekilde değişirken şimdi korkmaya başlamıştım. Bana yaklaşıp öküz gibi kolumu tutunca kopacak sandım.
"Benim gibi bir düşman istemezsin heralde Korkuturum"' Senden mi korkacağım pislik' dememek için kendimi çok zor tuttum.
"Ben Allah'tan başka kimseden korkmam kaba varlık" Gözlerinin alevler içinde yandığını gördüm. O ateş beni de yakacaktı sanki. Arkadaşlarının yanında rezil olmuştu. Hızlıca yanından ayrıldım.
"Bu kıza bulaşırsan karşında beni bulursun ona göre!"
"Göreceksiniz! Size buraları dar edeceğim!" Arkamdan da tehtitleri aldığıma göre gidebilirdim artık.
*
"Ya can kaç kez anlatıcağım?" Yüzüme hâlâ bön bön bakmasından gene anlamadığını anladım ve sabırla tekrar anlatmaya başladım.
O olaydan sonra can'ın ısrarı üzerine cafeye oturmuştuk ve şuan kahvelerimizde geldiğine göre konuya tekrar giriş yapmak için ses tonumu düzelttim.
"Sabah metroda şalım" şalımın ucunu alıp Püsküllerini ona gösterdim. Benden öğretmen olmalıydı ne de güzel anlatıyorum böyle(!)
"Bu kaba varlığın ceketine takıldı. Sonra bana ayak üstü hakaretler etti." Bugün konuşmaktan ağzım ağrımıştı resmen.
"Daha önce neden söylemedin! Ağzını burnunu kırmaya neden arıyorum zaten" Ortada çok üyük bir olay dolaşıyordu ve bende ister istemez bu olaya dahil olmuştum maalesef.
"Sizin derdiniz ne? Merak etmiyorum sadece-"
"Tamam anlatacağım ama bir şartım var" Onların olayı beni ilgilendirmiyordu ancak kendim için dinlemeliydim. Buna kanaat vermiştim iki dakikada. kahvemden bir yudum aldım. Bakışlarımı can'a odakladım.
"Şartın ne? Olayınızı merak etmiyorum ama bende dahil oldum maalesef" Öksürdükten sonra konuşmaya başladı.
"Bizim grupta yer al!"
"Nasıl?"
"Bizim grupta yer almanı istiyorum"
"Grup ne? Siz ne yapıyorsunuz ya? Hayır ben istemiyorum" Dedim ve birden ayağa fırladım. İçlerinde bulundukları durum beni iyice korkutmaya başlamıştı.
"Hayır hayır yanlış anladın" Hızlıca çantama Telefonumu koydum kalkmak için hamle yaptığımda kolumdan tuttu.
"Bir daha bana dokunma!" Hızlıca kolumu çektim.
"Özür dilerim otur lütfen" Attığı masum bakışa aldanmak istemiyordum ama bir şans vermem gerektiğini düşünmüştüm.
"Bak yanlış anladın biz onlarla kavgalıyız ve grubumuz var ama takılma felan yok" Çanta sapımı ayarlıyormuş gibi yapıp konuşmasını bekledim. İlgilenmiyormuş gibi yapıp ilgileniyordum.
"Başak " derin bir nefes alıp konuşmasına devam etti. Başı önündeydi bende yavaşça sandalyeye oturdum.
"Sinan piçiyle çıkmaya başladı"
"Hop küfür yok" Karşımda çok rahat küfür edebiliyordu ve bu beni çok rahatsız etmişti. Kızma işimi bitirdikten sonra konuşmasını dinlemeye devam ettim.
"Başak ablam oluyor sinan bunu aldattı ve iş çıkmaza girdi konuşmak için buluştuk bizi suç üstü yapmaya kalkıştılar buluşacağımız mekana uyuşturucu bırakıp polise ihbar ettiler"
"O günden sonra gruplaşmaya başladınız" Dedim konuşmasına karşılık.
"Evet" dedi gözleri dolu dolu. Böyle olmamalıydı çok saçmaydı bir kere.
Telefonumu elime alıp saate baktım. Hem havayı dağıtmak hemde Akşam namazımı kılmam gerekiyordu . Buralarda cami görünmese de can'a sordum.
"Buralarda Cami veya mescit var mı?"
"Cami baya yukarıda kalıyor ama mescit aşağıda" eşyalarımı çantama tıkıştırıp ayağa kalktım oturmaktan eteğim hep kırışıkmıştı.
"Istersen götüreyim seni" Dedi yardımsever tavrıyla.
"Yok ben kendim giderim"
"Ama mescidin önünde tinerciler olur oraya fazla kişi uğramıyor da" Dediklerini iki saniye düşündükten sonra kendim gitmeye karar verdim. bugün fazlasıyla yardımcı olmuştu zaten bana. Daha fazla yormak istemiyordum onu.
"Yok ben hallederim" gülümsedikten sonra yanından uzaklaştım. Korka korka geldiğim mescide sağ sağlim girmeyi başardım. Acaba beni korkutmak için mi söyledi diye düşünmedim değil hani
Namazı bitirdikten sonra dışarı çıktım.Korkarak etrafı taradım demekki Can doğruyu söylemişti basamaklarında oturmuş tinerciler ve ayyaşlar vardı. Buradan kimse geçmez demişti dimi? Yani ben yanlış anlamamıştı. Kapıyı hızla kilitleyip kapının üzerinde 'anahtar' yazan yere bıraktım. Arkama bakmadan koşmaya başladım. Ama nereye kadar arkaya bakmamak etekli olduğum için hızım düşsede geliyorlar mı diye arkaya baktım. Bir tanesi ayağa kalkmaya çalışıyordu. O sırada bir şeye çarptım canlı bir şeye yavaşça yüzüne bakınca tuttuğum nefesimi dışarı verdim. Korkudan yuttuğum küçük dilimle inanılmaz derecede korktum.
"Burada mı bekledin?" dedim Bu benim tarzımca Allah razı olsun demekti. Yapmacıklıktan uzak olmuştum hep.
"Evet beklemese miydim?" Dedi yüzünü asarak.
"Ben hallederdim" Yüzüme bakıp gülmesi sinirimi birden bozdu.
İmalı imalı "Evet gördük" dedi.
"Neden buraya geldin?"
"Bir kadını bu saatte tinercilerin ve ayyaşların yanında mı bıraksaydım"
"Ben boks biliyorum hallederdim yani sana gerek yoktu" Bakışı sertleşti ve beni bırakıp hızla ilerlemeye başladı. Yaptığımın farkına varmam saniyelerimi aldı belki de kırmıştım onu.
"Can bekle şaka yaptım" Hızlı kelimesi yürümesini tarif edemezdi. Usain BOLT onu görse mesleği bırakırdı.
"Özür dilerim şey yani teşekkür ederim her neyse bekle ya!" Yürümesini az daha yavaşlattı. Güldüğünü net bir şekilde duyuyordum. Hızını tamamen kesince yanına ulaşabildim ancak.
"Teşekkür ederim" Diyebildim ağız içi.
"Seni kızdırmak aslında çok eğlenceliymiş" diyip gülümsedi. Biliyordum sinirlenince çok şapşal bir insan oluyordum genelde.
"Sana bir sey anlatacağım ama gülmek felan yok!" Kenara geçip oturduk. Hava ılık ılık esiyordu.
"Dinliyorum" dedi karşıdaki manzaraya bakarak. Nefes aldım nefes verdim ve başladım.
"Şimdi eskiden bizim mahallede futbol oynuyoruz benim berk diye bir arkadaşım vardı aslında kardeşim gibi bir şeydi. Sonra bu beni seviyormuş bütün takıma yaydı onun yüzünden de bir daha futbol oynayamadım. Bütün mahalleye rezil etti. iki-üç sene önceye kadar peşimde dolaşıyordu. Sivas'a kaçıp ondan kurtuldum"
"Anladım" dediyse de bana niye bunu anlattın diye bakıyordu bana.
"Erkeklerden uzak dumamın iki nedeninden biri bu , Bir kere zaten güven vermiyorsunuz ki" Dedim son cümleyi içimden dediğimi sanarak. Kahkaha attı neden güldüğünü idrak edememiştim o an.
"Bana güvenebilirsin her daim" Kafamı başka yöne çevirdim kırdığım potlar kafamı yaracaktı yakında.
"Seni eve bırakayım"
"Olur"
"Arabayla mı yürüyerek mi?" en azından şu anlık tanımadığım birinin arabasın binecek durumda değildim.
"Yürüyerek" Eve varana kadar bir daha konuşmadık kapının önüne gelince durdu.
"Iyi geceler" dedi.
"Hayırlı geceler" Dedim bende. farklı olduğumuzun en ince kanıtı buydu işte...