In mijn kamer ben ik de laatste dozen aan het sluiten voor de verhuizing.
Waarom moest papa nu helemaal in Amerika een nieuwe baan aangeboden krijgen.
Ook al is het best handig nu ik er alles aan wil doen om deze plek te verlaten.
'Lena je moet blij kijken dat je hier eindelijk weg kunt.' zegt Ellen met een zucht.
Ik kijk mijn zusje vragend aan.
'Hij heeft jou bedrogen dus hij verdient jou medelijden niet.' zegt ze.
'Maar ik zie hen straks niet meer en dan heb ik het nooit kunnen goedmaken. Dat lijkt me ook weer zo stom, dan ben ik niet beter dan hen.' antwoord ik en ga op mijn bed liggen.
'Lena, ik zeg die nu niet als jonger zus van jou maar als een volledige buitenstaander.' begint ze.
Ik grijns omdat ik het al voel aankomen.
'Hij mag blij zijn dat je zijn nek niet hebt omgedraaid.' zegt ze bloedserieus.
Daar begin ik om te grinniken.
'Wat wou ik dat toch graag doen. Het kwam alleen niet direct bij me op.' antwoord ik met een lach.
Ellen komt ook op mijn bed liggen.
'Ik meen het, als dat mijn vriendje was geweest stond ik nu met een glimlach op zijn begrafenis.'
'Ellen, ik moet zeggen, je peptalks zijn geweldig.'
Haar ogen vinden de mijne en we beginnen beide te lachen. Dan kruipt ze recht en slaat op mijn knie.
'Kom we moeten verder doen. Anders vertrekken we nooit uit deze saaie stad.' ik knik en begin weer in te pakken.
Ellen is echt de beste zus van heel de wereld. Ook al is ze maar een jaar jonger ze is helemaal verschillend. Ze gaat niet graag uit en leest liever, zelfs nu dat ze zestien is geworden nog steeds niet. Ze is stoerder dan ik, ze draagt ook band t-shirts en gescheurde broeken. Wat haar ook nog is geweldig staat met haar bruine steile haar en blauwe ogen. En ze is veel strenger over jongens. En ik dus, zoals blijkt, niet.
'Lena, stop met me aan het staren met die grijze wolven ogen.' zegt Ellen en daarmee haalt ze me uit mijn dagdroom.
Er verschijnt een grijns op mijn gezicht en begin terug de laatste spullen weg te stoppen.
Nadat we alles in de containers hadden gestoken en die hadden uitgezwaaid komen we vermoeid terug thuis.
'Nog twee dagen.' zeg ik zuchtend.
Ellen knikte en kijkt voor zich uit.
'Meisjes komen jullie eten? We hebben pizza besteld.' roept mijn moeder vanuit de keuken.
We kruipen beide recht uit de zetel en slepen ons vermoeid tot de tafel. De rest van die avond blijft het best saai en ik ga vermoeid in mijn bed liggen.
De dag erna steek ik mijn laatste kleren nog in een koffer en neem mijn iPod in mijn hand en zet mijn muziek op.
Er staan veel AMV op daar verschil ik wel in met mijn zus, ik luister meer verschillende muziekstijlen.
Ik open mijn laptop en kijk nog een keer op mijn Facebook. Maar daar stond al snel niets interessants op dus zocht ik onze toekomstige school nog een keer op.
Het zag er uit zoals iedere Amerikaanse school, lockers, football team, grote kantine enzovoort.
Ik begrijp dat mijn papa die baan moest aannemen, maar dat het helemaal in Oklahoma City moest zijn begrijp ik niet.
Met een zucht sluit ik dan ook die pagina.
Het is gewoon een idiote timing. Ik ga naar het laatste jaar en dat is het meest irritante jaar om er als nieuwe leerling bij te komen. Iedereen heeft al zijn vriendengroep en ik heb niemand.
Maar die deprimerende gedachten zet ik snel van me af. Ik ga veranderen. Ik ga mijn laatste jaar goed afmaken en ga ik naar een goede universiteit. Ik ga me niet later afleiden door stomme jongens die toch geen zak geven om gevoelens. Ik ga hard worden en geen schrik hebben van wat ze denken. Ik ga vriendinnen maken en ik ga het leuk hebben.
Dat belofte aan mezelf en ik zal hem houden.
Ik kijk op de klok en zie dat het bijna avond eten is. Wauw de laatste keer hier een avondmaal doorbrengen, net zoals dat verhaal van Jezus. Ik rol, letterlijk rol, uit mijn bed en wandel naar beneden.
In de keuken is mijn mama bezig met spaghetti te maken.
'Hè, lieverd.' zeg ze met een glimlach.
'Hallo mama.' antwoord ik als ik naast haar in de keuken kom staan.
'Zul je het hier missen? Oklahoma City is heel stuk groter dan Turnhout.'
'Natuurlijk, ik ben hier opgegroeid. Het zou gek zijn dit hier niet te kunnen missen. Ga jij het hier eigenlijk missen?'
'Mijn twee grote meisjes hebben hier heel hun leven beleefd. Ik zou een slechte moeder zijn als ik dat zou vergeten.'
Ik ging juist iets zeggen toen de bel ging.
'Ik doe wel open.' zegt mijn zus vanuit de zetel.
Op de radio klonken net de tonen van het liedje van Metallica "nothing really matters".
Ik loop naar de radio op hem harder te zetten en begin luidkeels mee te zingen.
Op de achtergrond hoor ik Ellen iets roepen tegen de persoon aan de deur. Alleen trek ik me erin veel van aan en zing verder. Want wat verwacht je, het is Metallica, respecteer talent mensen.
Zingen is mijn tweede natuur. Ik doe het echt heel erg graag.
Nadat het lied gedaan was, ging naar de voordeur om te zien tegen wie Ellen aan het praten is.
Toen ik in de hal kwam gooit Ellen de deur dicht.
'Ik hoop dat je rot in hel, Taylor!' roept ze nog na.'Sorry.' zeg ze.
Fronsend kijk ik haar aan.
'Waarom heb je mij niet geroepen?' vraag ik.
'Gewoon ik wou niet dat je ging huilen, dat verdient hij niet.' zegt ze schouderophalend en ik antwoord met een knik. Het zou een leugen zijn als ik het ga ontkennen.
'En omdat ik hem nog moest uitschelden.' voegt ze er grijnzend aan toe waar ik om begin te lachen.
'Ik had het moeten zien aankomen.' vertel ik en draai me terug naar de keuken.
Later die avond ligt Ellen bij mij op het bed en kijken we samen een film.
Mijn mama opent de deur en kijkt ons lachend aan.
'Welke film zijn jullie aan het kijken?' vroeg ze.
'Een grappige.' antwoord ik lachend.
'Ok maak het niet te laat. Jullie moeten morgen vroeg op.'
Ellen en ik knikken en ze sluit de deur.
De volgende dag als we onze koffer in de auto staken, tikt er iemand op mijn schouder.
Als ik opkijk, zie ik Emma staan.
Mijn gezicht verstrakt.
'Wat moet je?' vraag ik met afkeer.
Ze lijkt verbaasd door mijn toon.
'Kan ik met je praten?' vraagt ze stil.
'Waarom?'
'Ik wil me verontschuldigen voor wat er gebeurd is met Taylor en mij.' bij die woorden moet ik een lach onderdrukken.
'Met verontschuldigingen kun je de tijd niet terug draaien hè.' antwoord ik en wil me terugdraaien om te de koffer dicht te doen, maar Emma is nog niet klaar.
'Dat weet ik, ik wou gewoon dat je er niet op die manier achter bent gekomen.' ze kijkt me aan met medeleven. Hoe durft ze zelfs, medeleven en erg voor de manier waarop ik er ben achter gekomen? Is er iets mis met haar?
'Wat bedoel je daar nu mee. Je kon het ook gewoon niet doen!'
'Je kunt liefde niet ontdoen. Ik hou van hem en hij van mij. We zijn altijd al voor elkaar bestemd geweest. Taylor was gewoon te lief om het uit te maken.' Haar woorden klinken veel te oprecht en ik kijk haar met open mond aan.
'Hoe durf je dat te zeggen, je weet hoelang ik al iets voelde voor Taylor. Ik vertelde je alles over ons en dat terwijl je zelf hem zat op te geilen.' zeg ik kwaad.
'Ik zei niets omdat het je hart zou breken. Je bent echt mijn beste vriendin en ik wil je nooit kwijt, maar ik kan hem ook niet verliezen er is een soort verbinding tussen ons.' Opnieuw heb ik een minuutje nodig om te beseffen wat ze allemaal uitkraamt. Hoe meer ze zegt hoe meer ik me afvraag of ze iets heeft genomen.
'Ik kan je hoofd echt niet meer zien! Ik was met hem en jij had moeten weten dat je er dan af moest blijven. Ik had verdomme ook het gevoel dat we voor eeuwig samen hoorde. Dat we een "band" hadden, maar blijkbaar heeft hij er wel meerdere. Dus wees niet zo een blinde gans en denk is na. Je zult waarschijnlijk niet de eerste zijn met wie hij een speciale connectie heeft.' zeg ik en draai me om en wil in de auto te stappen.
'En hè, het is niet bent mijn beste vriendin, want jij wàs mijn beste vriendin.'
Ik stap in de auto en mijn ouders kijken me verbaasd aan.
'Gaat het, Lena?' vraagt mijn papa.
Ik antwoord niet, ik denk dat hij zelf wel achter de oplossing kan zoeken. Ellen knikt geruststellend naar me en dan vertrek ik eindelijk naar mijn nieuwe thuis.