Kabanata 33
No words from her
"Calm, okay?" ani Benj nang hawakan ang door knob.
"Shit!" I cursed under my breath. Napatalikod at napapikit ako dahil hindi lang ang pamilya ko ang nasa loob ng bahay namin. 'Yong mga tito at tita ko nandito para pakiusapan ako. Hindi ko alam kung sino-sino sila pero agad na gumapang ang kaba sa aking sistema nang may text akong natanggap kay Mama. "Shit." I said calming. Pero hindi ko yata kakayanin 'to. Kung papakiusapan na naman nila ako wala namang mangyayari dahil hinding-hindi ko babaguhin ang desisyon ko. "Hindi ko naman babaguhin. Bakit nandito pa sila? Para konsensyahin ako?"
Binuksan ko ang mata ko nang may naramdaman akong kamay sa aking balikat. I look at him over my shoulder. "Tell me if you don't want to face them. Itatakas ulit kita. Akin ka muna ulit," he said. Pinisil pa niya ang balikat ko.
Ngunit kailangan siguro paulit-ulit kong sabihin na hindi ko babaguhin ang desisyon ko sa harap nila para lang maunawaan nilang mabuti. "No..." I shook my head. "I'm going to face them." Hinawakan ko ang kamay ni Benj sa aking balikat. Inalis ko iyon at humarap na sa may pinto.
Huminga ako ng malalim sabay bukas ng pinto. Ramdam ko ang pagsunod ni Benj sa akin pagpasok sa loob ng bahay. Nakita ko kaagad ang pagtayo ng mga tao sa kanilang kinauupuan nang matanaw nila 'ko.
"Good God, Leigh...you're here!" Narinig ko kaagad ang boses ni tita Abigail, mommy ni Gaile at James. Nakita ko sa tabi nito si tito Leonardo, ang asawa nito.
"I can't wait no longer...Ashleigh. Come on..." ani tito Rick. Nakasabit naman sa braso nito si Tita Nicole na masama ang tingin sa akin. Binaling ko ang tingin kay Mama na diretsong nakatingin sa akin. Her face is expressionless but I know she's sad. Napalunok ito at naglakad papalapit sa pwesto ko. Nasa tabi nila tito Rick at tita Nicole, ang Mom at Dad ni Ezekiel at Lucy, na sina tito Chris at tita Betty. Iyon lamang ang nandito sa bahay.
"Leigh...baby. Please..." ani Mama sabay hawak ng aking kamay. Tumitig ito sa aking mata. Napalunok ako.
"Ma..." I uttered.
Mama shook her head. "Leigh...please." She begged. I can't look directly at her pleading eyes.
Inalis ko ang hawak ni Mama at umiling. Umatras ako hanggang sa tumama ako kay Benj. I felt Benjamin's hands on my shoulders.
"Let's go..." He whispered. Tumingin ako sa kanya. I don't know what to do. Mama is begging. And I can't do anything. This is my mother.
"Leigh...we're giving you chance. Last chance...kakalimutan namin ang lahat. Makonsensya ka na sa ginawa mo sa Lolo mo. Iurong mo na. Tatanggapin ka naming pamilya ulit. Come on!" Tito Rick said. Nasa tono nito ang inis sa paghihintay na ginagawa ko.
"Leigh...I know you're a good girl. Ito lang naman 'yong hiling namin. Please..." Tita Betty said. I look at her. Tita nods her head and mouths 'please'. Napalunok muli ako. Sa tabi nito nakita ko si Tito Chris having his agonizing look to me.
I shake my head.
Hindi pa ako nakapagsasalita ay bumanat na si tita Nicole. "So what now, Leigh? Kung wala ka na talagang kaluluwa para iurong ang kaso. Fine, hindi ka naming tinuturing na pamilya pa. We're not a family anymore!" inis na sigaw ni Tita. Kailan ba mo ba kami tinuring na pamilya? "Or hindi ka na ring ituring na pamilya pa ni Ashleigh kapag hindi mo ginawa ang sinasabi namin." Tita Nicole added, shrugging her shoulders.
My lips part. Iniwas ko ang tingin ko kay tita at tumingin kay Mama na nakayuko. Nakita ko ang pagnginig ng kamay nito. "Leigh..." Mama's lips are trembling. She is near to tears. "Tell to Alexander that you don't want to file anymore case to your Lolo. Kahit ano man. Kahit 'yong hindi tungkol sa akin. Kahit anong man masama niyang ginawa. Right? You're going to obey Mama? We're family. Di ba pamilya tayo kasama ng lolo mo." She pleaded.
Parang may namumuo sa aking lalamunan para mawalan ako ng karapatan na magsalita sa harap nila.
"Convince your daughter, Ashleigh. Nahihirapan na ang Dad sa kulungan. Matanda na iyon at hindi na niya kaya pang tumagal sa maduming lugar na 'yon!" Tito Leonardo said. Pero hindi ko siya tinignan. Naka-focus lamang ang atensyon ko kay Mama na tumitig sa akin para makumbinsi ako.
I hope Papa is with me...right now.
Papa...I silently wished.
Napapikit ako at kung ano-ano pang narinig kong sinabi ni tita Nicole at tita Abigail. No...no. I can't take this anymore.
"With all due respect to all of you but I don't think Scarlett will change her mind. I doubt if she will," ani Benj. Gulat na gulat akong tumingin kay Benjamin. Tumabi siya sa akin at tinignan ang mga Tito at Tita ko pati na rin si Mama na nasa harap lang namin. "And if you don't want her...you don't want her in this family. Ako ang tatanggap sa kanya. Buong-buo." Hinawakan ni Benj ang kamay ko. His eyes are full of self-assurance. Na hindi ka niya babaliin ang sinabi.
Umalingawngaw naman ang tawa ni tito Rick. "What did you say sir?" Natatawa nitong sabi. "Paano mo nasasabi 'yan kung galing ka naman sa sirang pamilya? I bet the Salazar is sinking right now. You don't have the rights to accept that hardhearted girl. Wala kayong patutunguhan," anito.
Humigpit ang hawak ni Benj sa kamay ko. Umigting ang panga niya. Namuo ang inis sa akin. Wala siyang karapatan para husgahan ang pagkatao ni Benjamin at ang pamilya nito. Siya ang walang karapatan manghimasok!
"I don't care," I said, firmly. "Hindi ko pa rin naming iuurong ang kaso. Mapapagod lang kayo dahil hihindi lang ako ng hihindi." Hinigpitan ko ang hawak sa kamay ni Benj. "Wala kayong patutunguhan." I said, arching one brow. Binalik ko lang ang sinabi ni tito Rick.
This is the hardhearted girl that the Lorenzo created. Naging ganito ang katigas dahil sa inyo—dahil kay Lorenzo. I don't want your forgiveness. Parehas-parehas lang natin hindi gusto iyon.
They are all astounded looking at me. Habang si Mama, tumakbo siya paakyat sa second floor nang walang lingon sa amin—o sa akin.
I'm sorry, Ma. I'm so sorry. Please forgive me. I don't wish for an early forgiveness...but I hope you will...soon.
I looked away and let my tears fell on my cheeks.
**
Gabing-gabi na nakauwi si Papa galing sa trabaho niya. Nalaman na rin niya ang nangyari kanina sa bahay dahil sa mga tito at tita ko. But he never believed on them. I mean sa ginugusto nila. Pinakinggan niya lamang ito ngunit hindi pinaniwalaan. That's the good side of my father. I hope everyone's will be like my father in this way. That you're gladly to hear anyone's side but you're not going to believe them all. Na ang paniniwalaan mo lang 'yong katotohanan at ang makakabuti.
Sinabi rin sa akin na nakausap ni Papa si tito Alexander. He told me sa lahat ng mga ebidensya na binigay ko ay wala ng laban si Lorenzo. Even he has the greatest lawyers. Wala nang magagawa iyon. Hindi lang kaso ni Mama ang nakapatong sa kanya. Pati yong iba sa business na mayroon siya naglabasan. Lalong tumibay 'yong kaso. He falsified some documents which is against the law. Dapat lamang pagbayaran niya 'to. Wala na rin nangyari sa kasong sinasabi niya tungkol kay Mama. Wala na siyang ibabato pa. Dapat lamang na makulong siya.
Huminga ako ng malalim nang makarating ako sa tapat ng pinto ng kwarto nila Mama at Papa. Saktong bumukas ito at bumungad si Papa sa akin.
"You want to talk to her?" he asked.
I nodded.
Papa smiled at me. He kissed my forehead and whispered, "Your mother is having a hard time accepting all these things, Leigh. You know how much she loved Lorenzo. Kahit na may ginawa ito sa kanya. But I know...maiintindihan ka niya. Maiintindihan niya tayo." I hugged Papa. Ilang beses akong tumango sa kanya. Hindi ko maiwasang tumulo ang luha ko. "She's just having a tough time...I hope we'll continue understand her."
Kumalas ako ng yakap kay Papa.
"Opo. Naiintindihan ko po. I will not change my decision anymore. Wala ng mangyayari pang himala o ano man." I gulped.
"I know. And Papa is so proud of you. You, my princess, being this brave and strong. You're not heartless, you're just being protective, Leigh. I love you. And always proud." Hinalikan pa muli ako ni Papa sa noo. Tumango ito at binigyan ako ng daan papasok sa kwarto nila. Narinig ko na lang ang yabag niya papalayo.
I breathe a sigh. Tuloy-tuloy ang lakad ko hanggang sa huminto ako malapit sa kama nila kung saan nakatagilid at nakatalikod si Mama mula sa pwesto ko. Huminga muli ako ng malalim bago umupo sa kama. Sana gising pa siya.
"Mama...I hope you're still awake." Kinapa ko ang kama nila. Nakita kong hinatak ni Mama ang kumot sa kanya hanggang sa naging hanggang leeg niya 'to. She's awake. "I hope you forgive me. Papa said you're having a tough time. Maghihintay ako hanggang sa maintindihan at mapatawad mo 'ko sa ginawa ko. I love you, Ma. Ginawa ko 'yon para sa 'tin—para sa'yo. Mahal na mahal kita, Ma. I hope for your forgiveness...soon. When you realized things will be better without him—without Lorenzo. We'll be safe. You'll be safe." Napalunok ako. Iniangat ko ang tingin ko sa kisame nila para lang mapigilan ang emosyon ko. "I am still Leigh Scarlett, your baby. I love you, Mama."
Tumayo na ako ngunit wala akong narinig na kahit anong salita sa kanya. Tinititigan ko siya at kadiliman ng kwarto nila. Tumulo ang luhang kanina pa nagbabadyang tumulo sa akin.
"I love you, Ma. Please talk to me..." I choked suddenly. Napatikom ako ng bibig at huminga ng malalim.
And I still got no words from her.
It's okay. Naiintindihan kita, Ma.