"Κανονικά πρέπει να σας πάω στην επιθεώρηση εργασίας για την απόπειρα πνιγμού και να σας κάνω μήνυση και να σας κάνω και αγωγή για να σας παρω οτι χρήματα έχετε και δεν έχετε! μου βουτη-τη -τηξατε το κεφα-λι μέσα στο νερρρο"
"Αφού παγώνεις γιατί δεν πάμε μέσα να αλλαξεις και συνεχίζεις την αδικη επίθεση σου σε έμενα σε δεκα λεπτα απο τώρα?"
Τον βλέπω χαλαρό να στεκεται όρθιος και βρεγμενος δίπλα απο την πισίνα. Το πουκάμισο του έχει κολλησει πανω στο γυμνασμένο στέρνο του και οι κοιλιακοι του διαγράφονται κολασμένα. Τα μαλλιά του βρεγμένα είναι λες και και έχει βγει απο διαφήμιση ροζ τηλεφώνων που απο κατω λεει παρε με
"Με εκνευρίζει που..που κάθεσαι ετσι ψύχραιμος μονο και μονο για να αποδείξεις οτι είμαι εγώ η ανω-ανωριμη" χτυπάνε τα δόντια μου μεταξύ τους και είμαι σίγουρη οτι έγινα μπλε. Τον βλέπω να ξεφυσαει λες και του επρηξα τα απαυτα του και τον αετό μαζί και με μια γρηγορη κίνηση παίρνει στα χέρια του το σακάκι του που γλύτωσε απο το νερό και με πλησιάζει.
"Θα μ-μου..μου το βάλεις?"
Μου το φοράει ανέκφραστος " αφού δεν λες δεσποινίς Ντειζι να σταματήσεις το λογύδριο σου"
Με νοια-νοιαζεται?
καλέ και η σκέψη μου πάγωσε!
"Με νοιαζεσαι ή θελεις να ..ξε..ξεθυμώσω γιατί σε ζάλισα?"
Σκύβει κοντα μου κάνοντας με να νιώσω μια καυτή έξαψη πραγμα καλό στο σημείο που βρίσκομαι γιατί παγωνω αλήθεια.
"Αν αρρωστήσεις θα σε πληρώνω άδικα"
"Είσαι..είσαι-"
"Κι εσύ" μου απαντάει σοβαρός και μου κανει νόημα να προχωρήσω προς το σπίτι.
"Θα αλλάξουμε και θα -"
"Περνάτε καλά?" η κυρια μεγαλειότης Βικτώρια μας πιανει στα πράσα ή έτσι εγώ νιώθω ξαφνικά γιατί ο κύριος Γκάτσμπυ έχει ένα πολύ περίεργο ύφος
"Οχι . Τα περνάμε χάλια μητέρα. Ικανοποιημενη?"
Την κοιταει αυστηρα και εκείνη το ίδιο.
Τι συμβαίνει σε αυτό το σπίτι?
"Περπάτα" με διατάζει αυστηρα και ξεκινάω να περπατάω πειθήνια
"Ραντεβού στην είσοδο σε δέκα λεπτά. Θα βγούμε έξω"
Κοιταει την μητέρα του. Τον κοιταει και αυτή. Εγώ παλι κοιταω το μπουρνούζι μου. Καλέ το ξεχασα οτι το εί-ειχχχα!
.......................
"Κύριε Πότερ στο Maison"
"Αυτο είναι ακριβό"του λεω καθως βλέπω οτι έχει φορέσει ένα απο τα καινούργια του κουστούμια. Είναι υπερθεαμα.
"Θα κεράσεις εσύ τότε. Τοσα λεφτά θα μου πάρεις"
Ξεφυσάω και εκείνη την στιγμή θυμαμαι!
"Που ξέρετε που βρισκομαι κάθε στιγμή? εννοώ πως και μου στείλατε στίγματα την στιγμή που χανόμουν στο σπίτι?"
"Έχω εφαρμογή εντοπισμού στο κινητό σου"
Γουρλώνω τα ματια
"ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΑΥΤΟ?"
"Όχι . Η συσκευή σου είναι δική μου, ο λαγαριασμός σου πληρώνεται με εταιρικο συμβόλαιο και αν την χάσεις θα την πληρωσω εγώ"
Με παρακολουθεί συνέχεια? Ήξερε οτι ήμουν στο σπίτι της Ελπίδας το απογευμα?
"Τι έκανα το απόγευμα?"
"Έχω και ζωή ξέρεις. Δεν κάθομαι με ανοιχτή την εφαρμογή να κοιταω ανα πάσα στιγμή που βρίσκεσαι ανόητη"
Ανόητος είσαι εσύ παλιοστόκερ.
.....................
Διορθώνω τα μαλλιά μου και ισιωνω το φόρεμα μου καθώς διασχίζουμε την κέντρική σαλα του μαγαζιού.
"Κύριε Γκάτσμπυ τιμή μας να ξαναρθείτε τοσο γρήγορα"
ο μαιτρ μόνο κολλα πέντε δεν του κάνει. Απο που ξερει τον τσιφούταρο? ερχεται εδώ συχνά?
"Που σας ξέρει? εδω είναι ακριβά σιγά μην 'ερχεστε εσείς" λεω συνομωτικά στο αφτί του καθώς περπατάει αναμεσα απο τα τραπέζια και τον κοιταζουν όλες. Και κανα δυο τύποι στο μπαρ.
Ισιώνω κι εγώ πλάτη με καμάρι γιατί θα φαντάζονται πως είναι γκομενος μου. Χοχο.
"Ήρθα σήμερα το μεσημέρι"
Τον πνιγω στην πισίνα τώρα
"Με την άλλη?" λέω με υφος χωρις να συγκρατηθώ
"Με την αλλη" μου λεει με το ίδιο τόνο φωνής.
Τωρα κανονικα θα επρεπε να του κάνω σκηνή, αλλά έχει χάρη... που δεν ..εχω...κανενα απολύτως δικαίωμα..
Αχ βαχ.
Μας βαζουν πρωτη μουρη να κάτσουμε και παίρνω το μενού στα χέρια.
ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΚΑΛΕ ΤΙ ΤΙΜΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ
"Κύριε Γκάτσμπυ αυτα περι κεράσματος ήταν αστείο?"
Ούτε που κατεβάζει απο το προσωπο του το μενού. Ε βεβαια τι ανάγκη έχει αυτός!
"Ναι. Ο καθενας τα δικά του"
Ανόητε .
"Και..την αλλη την κεράσατε?"
κατεβάζει το μενού " εννοείται κέρασα. Ραντεβού την έφερα σε αντίθεση με εσάς"
Τα γκριζογαλανα ματια του είναι υπεροχα όπως και ο ίδιος. Αλλα τι να το κανεις. Τον μισώ.
"Θα πάρω...ενα ..μικρό ..κοκταιηλ. Δεν πεινάω καθόλου"
Δεν το σχολιάζει.
"Εγώ θα πάρω σολωμό. Και νερό"
μμμμ..θα ζηλέυωωωωωωω πεινάωωωω
"Δεν θα πιείτε?"
"Δεν πίνω"
Εν τω μεταξύ ποτε δεν τον έχω δει να πίνει.
..................
Στο τρίτο κοκταίηλ κάνω κέφι τρελό.
"Την λίστα με τα γλυκά παρακαλώ" τον ακούει να λεει
"θελετε γλυκό κύριε Γκάτσμπυ?"
"Εσύ θελεις ζάχαρη για να ξεμεθύσεις"
"Δεν είμαι μεθυσμένη. Κοιταξτε ποσο γρήγορα μπορώ με τον δείκτη μου να πιασω την μύτη μου ..οοοο"
Μου αρπαζει τελευταια στιγμή το χέρι πριν το χώσω στο μάτι μου
"Μας επεισες"
"Χαιρομαι"
Με κοιτα εξεταστικά
"Γιατί εχεις νευρα?"
"Γιατί με έφερες εδώ που εβγαλες και εκείνη?" λοιπον αν πιεις τρια κοκταιηλ εχεις μια διαφορετική ευφραδεια λόγου, μια χαλαρότητα, μια-
"Μου αρεσει το φαγητό. Τι ζόρι τραβάς?"
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Πως μου μίλησε έτσι?
"Τι ζόρι τραβάω? άκου γλώσσα!"
Δεν το σχολιάζει. Θα με σκάσει.
"Πάμε να φύγουμε, αφού δεν λεμε και τίποτα"λεω παραιτημένα. Ε βεβαια τον κούρασε η αλλη.
"Φαε πρώτα το γλυκό"
"δεν έχω λεφτα να το πληρώσω είναι ακριβό"
Με κοιταει και ξεφυσαει.
"Θα το πληρωσουμε μισα μισα"
"Τσουκ"
"Θα πλύνεις τα πιατα τότε"
"Δεν τα πλένω είμαι κουρασμένη"
"Θα κεράσω "
Θριαμβος
Τρωω απο οοοολα τα γλυκά
"Και πως πήγε το ραντεβού? εννοώ είμαι σίγουρη πως είπατε την ατάκα για τα χείλια της. Επιασε? την φιλήσατε ? της άρεσε?"εν τω μεταξυ τα λέω τερμα χαλαρα και άνετα, ειμαι πολύ κουλη λέμε..κουλ !
Με κοιταζει εξεταστικά
"Εχεις μεθυσει και παραφέρεσαι"
"Γιατι τι είπα? δεν σου κανω μαθηματα?"
"Μου κάνεις"
"Ε πες"
Δαγκώνει το χείλος του και δεν μιλάει.
"Πες σε εμενα..που ειμαι δασκαλα στον έρωτα"
Τον βλέπω να κοιταζει τα γυρω τραπέζια "μιλα χαμηλόφωνα σε παρακαλώ γελοιοποιεισαι"
"Γιατι τι ειπα?"
"Τον λογαριασμό σε παρακαλώ"λεει στον μαιτρ που τσακίζεται να τον φέρει
"Εγώ δεν φεύγω"
Τον βλέπω να τα πληρώνει όλα
"Να πληρώσω τα κοκταιηλ μου"
"Θα μου τα χρωστας παμε να φύγουμε"
"Εσυ γιατί δεν ήπιες ξενερωτε?"
Με κοιτα σοβαρα στα ματια σαν να μην παιρνει αποφαση τι θα κάνει με εμενα.
"Ντειζι..χαμηλωσε τον τόνο της φωνης σου .Τώρα."
Αυτο ακουστηκε απειλητικο. Γιατι ? και χαριτωμενη νιώθω και γλυκιάααααα και κουλ
"Καλά"
Στραβοπατάω και με πιανει αλλα αμέσως με αφήνει απο κοντα του
"Γιατι ήπιες τοσο αν ξερεις οτι δεν το αντεχεις?"
"Την φίλησες?" του λεω και κοιταζει παλι τα γύρω τραπεζια
"Προχώρα "
"Ρώτησα κάτι .Γαμώτο"
Με τραβάει δυνατα απο το χερι και με σερνει τώρα μεσα στο μαγαζί . Βγαινουμε στον καθαρό αέρα και νομίζω πως θα κλάψω. Είμαι σίγουρη οτι την φίλησε.Ποια τρελη δεν θα τον φιλούσε?
Να κλαψω?
Ουτε τα ματια μου δεν θυμαται οτι ειναι καστανα! καθόλου δεν με νοιαζει βασικά!
"Πάντως να ξέρεις " του λέω ενώ ανοιγει την πόρτα και με πιεζει να μπω μεσα στο αυτοκίνητο " σκασίλα μου μεγάλη αν την φίλησες. Είμαι σίγουρη πως ψυχικό θα σου έκανε τετοιος που είσαι και σε θελει σίγουρα για τα λεφτά σου. "
Με κοιταζει σκεφτικός
"Πες..πες κατι"
Το παραξήλωσα ε?ειμαι σίγουρη οτι την φίλησε γαμωτο!
" Γιατι γίνεσαι σκύλα? "
Ωχ.
"Με ειπες..με ειπες σκύλα?"
Είμαι σοκαρισμενη.
Κατεβάζει το κεφάλι
"Ντειζι απλά μπες μεσα στο αυτοκίνητο και πηγαινε για ύπνο. Αυριο θα τα έχουμε ξεχάσει όλα. "
"Με ειπες σκύλα?" λεω με παραπονο
"Συγνώμη ενταξει?" μου λεει σοβαρός και δαγκωνω το χείλος μου
Σιγα μην κλάψω
"Και εσύ είσαι πόρνος!"
Ανοιγει το στόμα του αλλα-
"Εισαι μεθυσμενη και λες αηδίες. ΜΠΕΣ ΤΩΡΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΑΝΑΜΙΛΗΣΕΙΣ"
"καλά" λεω σαν κουταβακι. Πως κάνει έτσι? τι ειπα ?
Στο δρομο για την επιστροφή δεν μιλάμε.
Και αυτος πολύ οξύθυμος είναι.
Στο βάθος βλέπω μια γνώριμη στροφή.
Γαμώτο.
Μην το πεις. Εισαι οντως μεθυσμενη μην το πεις.
"Κύριε Πότερ σας παρακαλώ μπορειτε να πατε απο δεξιά?"
"Αριστερα είναι το σπίτι" μου λεει το αφεντικό μου που δεν κάνει τον κόπο ούτε ματιά να μου ρίξει.
"ξερω απλά ..θελω να δω κάτι..σας παρακαλώ .."
Ο Κύριος Γκάτσμπυ με κοιταζει τώρα αινιγματικά
"Εισαι μεθυσμενη"
"Δυο δευτερολεπτα ..θελω να δω ενα σπίτι ..θα πληρώσω τις βενζινες της παράκαμψης"
"Οχι" λεει πολύ αυστηρα
"Δυο δεύτερα έχω να δώ κάτι εδω και πολλά χρόνια και τώρα νιώθω γενναία να το δω"
Ο κύριος Γκάτσμπυ με κοιταζει σοβαρός χωρις να μπορεί να παρει αποφαση. Σκέφτεται κατι εντονα.
"Τι πειραζει να κάνουμε μια παρακαμψη?"
"Αν δεν ήσουν μεθυσμενη δεν θα το ζητούσες"
"Ναι αλλα είμαι"
Δαγκώνει το χείλος του και κοιταζει έξω απο το παραθυρο στο σκοτάδι.
"Κύριε Πότερ ας κάνουμε την παράκαμψη που ζητάει η δεσποινίς Ντέιζι"
Η καρδια μου ξαφνικά χτυπά δυνατα
Το πατρικό μου είναι ουτε μισο λεπτο απο εδώ.
Ούτε εικοσι δευτερολεπτα.
Ούτε δεκα.
Το βλέπω απο μακριά
"Κυριε Πότερ σταματηστε. Οχι πιο κοντα"
Καθομαστε ακουνητοι στο αυτοκίνητο
Ο κύριος Γκάτσμπυ δεν λεει τίποτα
"Θα κατέβω μια στιγμή "
Κατεβαινω απο το αυτοκίνητο και παω προς το σκοτεινο δρόμο. Στο βαθος βλεπω τα φωτα του πατρικού μου , μπορώ να τα ξεχωρίσω. Μπορώ και βλέπω το φως αναμμενο απο το δωματιο των γονιών μου..κατω τα φώτα της κουζινας είναι αναμμένα..καποτε καναμε τεραστια πρωινα εκεί με βαφλες με την μαμα μου ..και..στην αυλή...
Ξεκινάω να κλαίω. Στην αυλή επαιζε ο Λάκι . Ο Λάκι μου ..
Κλαιω με λυγμους πια, όταν -
όταν νιώθω τα χέρια του κύριου Γκάτσμπυ να αγγιζουν τους ώμους μου.
Με γυρίζει προς το μέρος του και με κοιταει μέσα στα ματια χωρίς να λεει τίποτα.
"Αγκαλιασε με " του λεω μονο και σκύβει το κεφαλι.
Δεν κάνει τίποτα.
Συνεχίζω να κλαιω και σε λίγο νιώθω πως με τα χερια του με φερνει ελαχιστα πιο κοντα του και πεφτω μονη στην αγκαλιά του, κλαιω αλλα ξαφνικά είναι τοσο παρηγορα να είμαι στην αγκαλια του, σηκώνω το βλέμμα μου και με κοιταει σοβαρός . Δεν παιρνει τα χερια του απο τους ώμους μου.
"Γιατί κλαις?" με ρωταει με χαμηλή φωνή αλλα δεν μπορώ να του πω τίποτα. Τι να του πρωτοπω?ειναι τόσο δυσκολη ιστορία.
"Κυριε Γκάτσμπυ " λέω σιγανα καθώς σηκώνω τις μύτες των ποδιών μου για να φτασω τα χείλη του " Θέλω... θέλω να σας φιλήσω"
Τραβιέται όμως αυτόματα απο κοντά μου.