Koridorda yürüyoruz.
Frank: "Bu Enstitü'nün temelleri 50 yıl önce özel güçlü bebeklerin doğması ile 90'lı yılların başlarında atıldı."
Konuşması sağımdaki askerin gürültülü bir şekilde hapşırması ile kesildi.
Solumdaki asker: "Çok yaşa dostum."
Arkamdaki asker: "Çok yaşa"
Hapşıran asker: "Saolun siz de görün"
Frank: "Çok yaşa John."
Önümdeki asker: "Çok yaşa adamım"
Herkes adamın yaşamını uzatıyor...
Ben de "Çok yaşa" dedim.
John herkese teşekkür etti.
O da bizim yaşamlarımın çoğalmasını diledi.
Sonra Frank konuşmaya devam etti: "40 yıl boyunca özel güçlü bebekler doğmaya devam etti ve yeni bebekler doğarken diğerleri de büyüdü."
Bir koridordan sağa saptık ve tekrar beyaz koridorlarda ilerlemeye başladık.
Frank: "Kimisi iyi yolda yürümeyi tercih ederken kimisi de senin gibi yanlış yola saptı. Devlet bütün bu durumu kontrol altına alabilmek için yıllar ilerledikçe bu Enstitü'yü genişletti."
Bu bana kötü, yanlış yola sapmış diyip duruyor. Asabımı bozuyor.
Etrafım bu kadar asker ile çevrili olmasa bir tane geçirirdim de...
Bir asansarön önünde durduk ve gelmesini beklemeye başladık.
Frank, asansör kapısının yansımasına bakarak kravatını düzeltirken devam etti.
Yansımada gözükmeyen tek kişi bendim.
Frank: "Artık özel insanlarla ilgili her türlü işlem Enstitü üzerinden yapılır hale geldi. Özel insan mahkemeleri, Özel insan araştırmaları, Kahraman lisansı başvuruları ve belgelerinin temini gibi birçok işlem..."
Canı falan mı sıkıldı acaba?..
Neden bana bunları anlatıyor ki?..
Neyse anlatsın.
Belki arkadaşı yoktur.
Asansör "Ding!" etti.
Ve kapısı açıldı.
Asansöre 7 kişi bindik.
Bizim apartmanda 3 kişiden fazla binemiyorsun.
Frank B14'e bastı.
Ve cehennemin derinliklerine inmeye başladık.