Κάτι είχε αλλάξει μέσα του, το αναγνώριζε φυσικά, δεν θα κρυβόταν πίσω από το δάχτυλο του για πρώτη φορά στη ζωή του. Ο Βίκτωρ έτριψε το ελαφριά αξύριστο πιγούνι του κλείνοντας τον υπολογιστή στο γραφείο του μιας και δεν είχε μυαλό να δουλέψει όσο το στομάχι του γουργούριζε ανυπόμονο να γευτεί το κυριακάτικο ψητό της οικογένειας Δρακάκη. Ένα ψητό που εκθείαζε η Δανάη από το πρωί που είχε ξυπνήσει πεινασμένη. Της είχε προτείνει, νοιώθοντας ενοχές που την είχε απομονώσει από την Παρασκευή το βράδυ μες στο σπίτι , να φάνε έξω και της είχε αναφέρει διάφορα αγαπημένα του μαγαζιά που συνήθιζε εκείνος να γευματίζει αλλά το κορίτσι με τα ελαφίσια μάτια και το ασταμάτητο στόμα τον είχε κοιτάξει λες και της είχε αναφέρει ότι ο κόσμος είναι τετράγωνος τελικά. Και για πότε είχαν βρεθεί στο σούπερ-μάρκετ ούτε το κατάλαβε, ούτε το πως είχε βρεθεί να σέρνει ένα καρότσι που δεν έστριβε με τίποτα, με την Δανάη να ψωνίζει αυτά που θεωρούσε εκείνη απαραίτητα. Και ναι, όσο και να έδειχνε κατσούφης και να γέλαγε μαζί του η Δανάη , βαθιά μέσα του το είχε απολαύσει.
"Εντάξει, δεν θα είναι και σαν το ψητό της κυρά Καλλιόπης..." την είχε ακούσει να μουρμουρίζει συν τοις άλλοις από τα πολλά που έλεγε όσο ψώνιζε το κρέας που δεν την είχε αφήσει πλήρως ικανοποιημένη μιας και όπως είχε πει επίσης , τα κρέατα του χωριού τους δεν συγκρίνονταν με αυτά που υπήρχαν στα σουπερμάρκετ με τον Βίκτωρ να αναρωτιέται ποια θα μπορούσε να είναι η διαφορά ενός κατσικιού ,εκτός από τον τόπο πώλησης του. Κάτι που εξέφρασε για να διαπιστώσει ότι τα ελαφίσια μάτια της Δανάης μπορούσαν να γίνουν πολύ μεγαλύτερα. Έπειτα από αυτό δεν είχε εκφράσει καμία άλλη απορία και συνέχισε να σπρώχνει το καρότσι.
Σηκώθηκε με κατεύθυνση την κουζίνα του νοιώθοντας αυτό το κάτι που είχε αλλάξει να ρέει μέσα του σαν ζεστό μέλι όταν ένα μήνυμα στο κινητό του απέσπασε την προσοχή του.
"Θα τον έχεις μέχρι αύριο".
Ο Βίκτωρ έκλεισε το κινητό του και το άφησε στην πρώτη επιφάνεια που βρέθηκε στο διάβα του βαθιά συλλογισμένος. Ως αύριο λοιπόν. Άρα τον είχαν εντοπίσει. Είχε ορκιστεί εκδίκηση και ήταν πολύ κοντά στο να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και όλοι θα έπαιρναν αυτό που τους άξιζε αλλά όλο αυτό ερχόταν σε σύγκρουση με ότι είχε νοιώσει δύο μέρες τώρα που είχε το γιατρουδάκι στα πόδια του ή πιο σωστά ανάμεσα στα πόδια του. Πως μπορούσε κάποιος ταυτόχρονα να έχει και καλοκαίρι και χειμώνα μέσα του, αναρωτήθηκε βιαστικά. Καλοκαίρι στη καρδιά του και χειμώνα στο μυαλό του. Το κάθε πράμα στην ώρα του όμως, συλλογίστηκε και με ικανοποίηση περπάτησε βιαστικά προς την κουζίνα αφήνοντας τις σκέψεις του να κουρνιάσουν παγωμένες από την καταιγίδα που μαινόταν στο μυαλό του σε κάποια άκρη του νου του .
Είχε αρχίσει κάτι να αλλάζει . Η αίσθηση αυτή είχε γίνει ακόμα πιο έντονη μέσα του σκέφτηκε και ήπιε από το κρασί που του είχε σερβίρει η Δανάη ως συνοδευτικό με το ψητό της και την πράσινη σαλάτα που είχε μόνη της πλύνει, καθαρίσει και κόψει. Την χάζευε που έτρωγε με ευχαρίστηση όσο έπινε το κρασί του. Ναι, είχε καθαρίσει το πιάτο του και η Δανάη του είχε σερβίρει ακόμα λίγο γελώντας ευχαριστημένη με τον εαυτό της που είχε καταφέρει και είχε βγάλει ένα τίμιο αποτέλεσμα, όπως είχε πει.
Ο Βίκτωρ είχε απολαύσει όχι μόνο το κυριακάτικο ψητό αλλά και την αίσθηση ότι κάπου είχε γεννηθεί μια ελπίδα. Από κάπου έμπαινε ζεστασιά στην παγωμένη του ψυχή και κάποιο φως δειλά φώτιζε τα σκοτάδια του. Είχε καταλάβει ότι κάτι άλλαζε μέσα του και το είχε καλοδεχτεί. Ήταν σίγουρος ότι δεν του άξιζε και όταν ο ευεργέτης του καταλάβαινε το λάθος του θα τα έχανε όλα αλλά όσο διαρκούσε θα ζούσε κάθε λεπτό της ζεστασιάς και κάθε ίχνος φωτός.
"Βίκτωρ είσαι εδώ;"
Η απορία της Δανάης ξόρκισε τις σκέψεις του και της χαμογέλασε απολογητικά αφήνοντας το ποτήρι με το κρασί του στο τραπέζι. Σε ένα τραπέζι που υπήρχε στρωμένο τραπεζομάντηλο, κάτι που είχε επιπλέον αγοράσει η κοπέλα λέγοντας ότι είναι ιεροσυλία να φάνε στην γυμνή επιφάνεια του τραπεζιού και ότι εκείνη είχε μάθει πως είναι το σωστό από την μάνα της. Την στιγμή που το έλεγε η Δανάη με τόσο καμάρι, πραγματικά είχε νοιώσει την απίστευτη επιθυμία να γνωρίσει αυτή την μητέρα που είχε φτιάξει αυτή την μικρή νοικοκυρά χωρίς να έχει επαναπαυτεί στο πτυχίο της κόρης της που σίγουρα κοσμούσε μέσα σε μια γυάλινη κορνίζα ,τον τοίχο στο σαλόνι της.
"Σε ρώτησα αν θες παγωτό", συνέχισε η μικρή έχοντας ήδη σηκωθεί και κατευθυνθεί προς το ψυγείο που που για πρώτη φορά από την αγορά του έκανε τη δουλειά για την οποία το είχε αγοράσει καθώς στέναζε από πράγματα.
"Εξαρτάται σε ποιο σημείο του κορμιού σου θα μου το προσφέρεις".
"Έχει σημασία;"
"Όχι ιδιαίτερη."
Η Δανάη γελώντας πήρε το παγωτό και αφού πήρε και δύο κουτάλια από το συρτάρι τα κάρφωσε μέσα στην οικογενειακή συσκευασία που είχε ανοίξει.
"Μέχρι να βρω που είναι τα μπολ του παγωτού θα έχει γίνει σούπα το καημένο" ,απολογήθηκε και άφησε το δοχείο στο τραπέζι με την ίδια να επιστρέφει πίσω στη θέση της με τον Βίκτωρ να την αρπάζει πριν απομακρυνθεί από τον καρπό και να την τραβάει στην αγκαλιά του.
"Πραγματικά θέλω γλυκό μετά το φαγητό αλλιώς γκρινιάζω πολύ" τον προειδοποίησε γελώντας, προσπαθώντας να φτάσει το ένα από τα δύο κουτάλια.
" Δεν έχω δοκιμάσει την γεύση του αλλά γλυκό πρέπει να είναι και αυτό που έχω σκοπό να σου δώσω"
Η Δανάη άφησε το κουτάλι να πέσει στο τραπέζι με πάταγο και στάθηκε ακίνητη κοιτώντας τον με ορθάνοικτα τα μάτια τρομάζοντας τον.
"Τι έγινε;"
"Μόλις έκανες πλάκα μαζί μου ή μου φάνηκε;" τσίριξε η κοπέλα δείχνοντας ακόμα άναυδη με τον Βίκτωρ να στραβομουτσουνιάζει κάνοντας την να ξεσπάσει σε γέλιο. "Είσαι τόσο αστείος" ψέλλισε ανάμεσα στα χαχανητά της τα οποία διακόπηκαν αυτόματα μόλις ένοιωσε στο μάγουλο της κάτι κρύο να την ακουμπάει. Έντρομη συνειδητοποίησε ότι ο Βίκτωρ με το κουτάλι της είχε ρίξει παγωτό. Στένεψε τα μάτια της και τον κοίταξε πίσω από τις βλεφαρίδες της.
"Εσύ είπες ότι δεν έχει σημασία σε ποιο σημείο του σώματος σου θα το σερβίρω".
Η Δανάη κοίταξε τον Βίκτωρ συνεχίζοντας να δείχνει ενοχλημένη ενώ η καρδιά της είχε ξεκινήσει να χτυπάει σε άλλο ρυθμό, σε ένα ρυθμό χρωματισμένο από την ελπίδα. Ο Βίκτωρ, αυτός ο σκληρός αμίλητος και παγωμένος άντρας είχε αρχίσει να σπάει. Το παγόβουνο που περίκλειε την καρδιά του είχε αρχίσει να λιώνει και να δημιουργείται μια χαραμάδα όπου το φως θα κατάφερνε να περάσει, ήταν σίγουρη. Είχε δίκιο ο πατέρας της όπως πάντα.
"Θα σου συνιστούσα να δώσεις αύξηση στην καθαρίστρια σου" απάντησε στην πρόκληση του Βίκτωρ με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της που μεγάλωνε εν αντίθεση με το δικό του που έσβηνε καθώς έβλεπε την παλάμη της να βυθίζεται μέσα στο μπολ με το παγωτό.
*
Η Δανάη είχε μόλις κάνει μπάνιο. Μόνη της μιας και ήξερε ότι αν δεχόταν την πρόκληση του Βίκτωρ να κάνουν παρέα όπως ήθελε εκείνος ,θα κατέληγαν να κάνουν έρωτα και όσο και αν την ευχαριστούσε αυτό, είχε αρχίσει να έχει ενοχλήσεις. Όταν από την λειψυδρία πέφτεις μέσα σε μια λίμνη με νερό κινδυνεύεις να σκάσεις αν δεν προσέξεις την λαχτάρα σου για νερό , σκέφτηκε και γέλασε καθώς ντυνόταν.
Η κουζίνα φυσικά είχε μετατραπεί σε εμπόλεμη ζώνη με εκείνη να καταφέρνει να κορέσει την ανάγκη της για γλυκό γλύφοντας μια ποσότητα από το πρόσωπο και το λαιμό του Βίκτωρ με εκείνον αντίστοιχα να το απολαμβάνει πάνω από το κορμί της και στο τέλος να καταλήγουν να κάνουν έρωτα πάνω στην καρέκλα της κουζίνας αδιαφορώντας για το χαμό που είχαν προκαλέσει. Μάλλον θα έπρεπε και εκείνη να αφήσει κάπου χρήματα για την καθαρίστρια, σκέφτηκε ένοχα.
Έχοντας ντυθεί βγήκε από το μπάνιο την ίδια στιγμή που το τηλέφωνο της ξεκινούσε να χτυπάει και βλέποντας στην οθόνη να αναβοσβήνει το όνομα "Σωτήρας" αναρωτήθηκε τι να την ήθελε ο αδερφός της και δέχθηκε την κλήση.
"Μπορείς να μου πεις που είσαι;"
Η κοπέλα δέχθηκε την επίθεση του αδερφού της σχεδόν πριν προλάβει να τον χαιρετήσει θέτοντας την αυτόματα σε επιφυλακή.
"Αν δεν έχει γίνει κάποιο ξαφνικό κακό θα σου πρότεινα αδερφέ να διορθώσεις τον τόνο σου και το ύφος σου απέναντι μου".
"Δεν μου απαντάς Δανάη".
"Τι συμβαίνει Σωτήρη; "
"Απάντησε μου που βρίσκεσαι" .
"Για να επιβεβαιώσεις ότι έμαθες από τον μπαμπά;" του είπε ειρωνικά και τον άκουσε να γρυλίζει όπως συνήθιζε να κάνει όταν θύμωνε.
"Δεν έχω θέμα που χώρισες από τον Κώστα, αλήθεια κανένα , δεν μου πέφτει λόγος τι κάνεις στο κρεβάτι σου αλλά το να ακολουθήσεις ένα φυλακόβιο, αυτό πάει πολύ Δανάη!" της φώναξε με την Δανάη να κάθεται στο κρεβάτι νοιώθοντας να αναστατώνεται και η ήρεμη , ευτυχισμένη κατάσταση που βρισκόταν να χάνεται όσο ο Σωτήρης συνέχιζε "Ξέρεις την άποψη μου για αυτούς γαμώτο! Ξέρεις τι ισχύει για αυτούς! Δεν αλλάζουν αυτοί οι άνθρωποι! Τι δουλειά έχεις εσύ με έναν τέτοιο μου λες;!Απαιτώ να μάθω για ποιο λόγο ήταν μέσα. Τώρα, γαμώ!" ούρλιαξε στο αυτί της και η κοπέλα πετάχτηκε πάνω τρέμοντας εκνευρισμένη.
"Λοιπόν τα είπες όπως ήθελες;! Άκουσε τώρα και εμένα λοιπόν αδερφέ. Κάποια στιγμή πρέπει να επισκεφτείς ένα ψυχίατρο και στο λέω ως γιατρός και όχι σαν αδερφή σου! Πρέπει να δεις πως θα δουλέψεις το σύνδρομο του σωτήρα που έχεις μιας και είσαι ο μεγαλύτερος αδερφός μας και νομίζεις ότι πρέπει να μας προστατεύεις", ξεκίνησε ταραγμένη και πήγε και στάθηκε μπροστά στην τεράστια τζαμαρία της κρεβατοκάμαρας του Βίκτωρ. "Πολύ σωστά είπες ότι δεν σου πέφτει λόγος τι κάνω στο κρεβάτι μου και με ποιον και ισχύει και για τον Βίκτωρ έστω και αν πέρασε ένα μικρό διάστημα σε φυλακή" γρύλισε έξαλλη ενώ θυμόταν τα λόγια του πατέρα της όταν την προειδοποιούσε ότι θα αντιμετώπιζε τέτοιες αντιδράσεις. "Και όλη αυτή η επίθεση αντί να με στενοχωρεί , με προσβάλει αδερφέ. Δείχνει ότι δεν μου έχεις καθόλου εμπιστοσύνη! Τι νομίζεις ότι τρελάθηκα ξαφνικά μια μέρα;! Ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται;!"
"Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πιστέψω πια με σένα! Ούτε με εσένα αλλά ούτε και με το πατέρα μας που αντί να σε αποτρέψει σου έδωσε και τις ευλογίες του να κάνεις τέτοια βλακεία! Που είσαι τώρα; Άνοιξε την εφαρμογή που εντοπίζει το στίγμα σου!"
"Είσαι τρελός εντελώς!"
"Εγώ είμαι ο τρελός;! Δεν βλέπω εμένα να παίρνω παράλογες αποφάσεις Δανάη! Εγώ είμαι σπίτι μου με την οικογένεια μου όπως θα έπρεπε να είσαι και εσύ και όχι με ένα επικίνδυνο άγνωστο τύπο στο πουθενά!"
"Δεν ξέρεις τι λες! Σωτήρη άκουσε με προσεχτικά, θα στο κλείσω να ηρεμήσεις και θα μιλήσουμε αύριο που θα έχω γυρίσει πριν πούμε κάποια χοντράδα και το μετανιώσουμε μετά." πρότεινε η Δανάη αντιλαμβανόμενη ότι ο αδερφός της κόντευε να πάθει υστερία
"Μην τολμήσεις να μου το κλείσεις αν δεν μου πεις έστω για ποιο λόγο ήταν μέσα!" ούρλιαξε στα αυτιά της και η Δανάη του απάντησε στο ίδιο ύφος έχοντας χάσει την ψυχραιμία της μαζί του
"Γιατί να σου πω το λόγο που ήταν μέσα;! Τι θα καταλάβεις;!"
"Γιατί αν ήταν μέσα για δολοφονία ή ξυλοδαρμό να είσαι σίγουρη ότι θα είσαι η επόμενη!" απάντησε έξαλλος ο Σωτήρης έχοντας αφήσει άφωνη την Δανάη και αυτό το λίγο που βρέθηκε σε αδράνεια ήταν αυτό που χρειαζόταν ο Βίκτωρ για να πάρει το τηλέφωνο από τα χέρια της και να το φέρει στο στόμα του και το αυτί του.
"Σου υπόσχομαι ότι η αδερφή σου δεν διατρέχει το παραμικρό κίνδυνο μαζί μου", είπε με ήρεμη φωνή αν και η Δανάη αναγνώρισε τα σημάδια του εκνευρισμού του στο σώμα του που έστεκε ακίνητο δίπλα της.
"Αν πειράξεις μια τρίχα από τα μαλλιά της θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια, θα σε φυτέψω στο κήπο του σπιτιού μου και θα έρχομαι να σε κατουράω κάθε μέρα" έφτασε η απειλή του Σωτήρη στα αυτιά της Δανάης η οποία βρίζοντας άρπαξε το τηλέφωνο από το χέρι του Βίκτωρ τερματίζοντας την κλήση και πετώντας το τηλέφωνο της στο κρεβάτι με μια κίνηση. Αναστατωμένη έφερε τα χέρια της στο κεφάλι και ανακάτεψε τα μαλλιά της ξεφυσώντας ενώ δεν σταμάταγε να βηματίζει πέρα δώθε στο δωμάτιο. Θα τον σκότωνε τον Σωτήρη αύριο! Με τα κρεμμυδάκια θα τον έκανε! Περίμενε την αντίδραση και του Σωτήρη και όλων όσων θα το μάθαιναν και ήξερε ότι είχε μεγάλο δρόμο μπροστά της για να τους αντιμετωπίσει αλλά όχι και έτσι! Να φτάσει στο σημείο όχι μόνο να της φωνάξει αλλά και να απειλήσει τον Βίκτωρ! Γύρισε προς τον Βίκτωρ κοιτώντας τον ένοχα.
"Αλήθεια είπε ότι θα με κατουράει ή παράκουσα;" ρώτησε με απορία ο Βίκτωρ μιλώντας πρώτος με την Δανάη να γελάει . Πόση ανακούφιση της έφερνε ο νέος χαρακτήρας του Βίκτωρ που είχε βγει στην επιφάνεια.
"Ο αδερφός μου δεν έχει τον θεό του, ειλικρινά λυπάμαι πολύ για όλο αυτό. Ο Σωτήρης μας ,μια ζωή παριστάνει τον σωτήρα μας λες και εμείς δεν έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε μόνες μας ότι μας συμβεί, αλλά σήμερα ξέφυγε πραγματικά. Είναι καλός αλλά υπερβολικός σε σημείο αηδίας. Συγγνώμη, αν αναστατώθηκες." απολογήθηκε η κοπέλα όσο ο Βίκτωρ την τράβηξε στην αγκαλιά του και ανασήκωσε με το δάχτυλο του το πιγούνι της
"Δεν χρειάζεται να ζητάς εσύ συγγνώμη για κάτι που κάποιος άλλος έχει προκαλέσει γιατρουδάκι" είπε ήρεμα ενώ με το ένα του χέρι τακτοποιούσε μερικές τούφες από τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της "Αν είχαν και εγώ μια αδερφή ίσως να αντιδρούσα το ίδιο, δεν τον κακίζω. Πόσω μάλλον που έμαθε ότι έχω περάσει ένα διάστημα στη φυλακή."
"Ναι, αλλά μικρό διάστημα και οι κατηγορίες εις βάρος σου αποσύρθηκαν! "
"Μπορεί ναι αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός για τον αδερφό σου."
"Όχι, λυπάμαι αλλά ο Σωτήρης έχει τις δικές του απόψεις και τις υποστηρίζει. Όπως πιστεύει ότι δεν υπάρχει πραγματικός σωφρονισμός από την στιγμή που δεν αλλάζει κάτι σε προσωπικό, κοινωνικό , μορφωτικό επίπεδο στον έγκλειστο. Πιστεύει ότι οι συμπεριφορές επαναλαμβάνονται."
"Δεν έχει ολότελα άδικο" συμφώνησε ξαφνιάζοντας την Δανάη που έκανε ένα μορφασμό προκαλώντας του ένα αχνό χαμόγελο "Σέβομαι τους άντρες που έχουν την δική τους άποψη και την υποστηρίζουν με πράξεις ακόμα και αν αυτή είναι λάθος που στην παρούσα φάση δεν έχει άδικο, αλλά θα συνεχίσουμε να μιλάμε για τον αδερφό σου και τις απόψεις του ή θα επωφεληθούμε από τις λίγες ώρες που έμειναν ώσπου να σε πάω στο αεροδρόμιο;"
Η Δανάη του απάντησε με ένα κτητικό φιλί που τους έκοψε την ανάσα με τον Βίκτωρ να την μεταφέρει με ευκολία στο ήδη αναστατωμένο κρεβάτι. Μόλις τα ρούχα τους έφυγαν από την μέση ,βυθίστηκε μέσα της πεινασμένα, δίχως καθυστέρηση και ξεκίνησε να κινείται βαθιά μέσα της βίαια , ασταμάτητα ,με την σκέψη ότι δεν του έφτανε αυτό που έκανε πια. Η ανάγκη του για εκείνη τον τρόμαζε με τις διαστάσεις που είχε πάρει λες και σιγά -σιγά ,λεπτό το λεπτό, γεννιόταν κάτι που μεγάλωνε με ακόμα πιο γοργούς ρυθμούς ανάμεσα τους. Δεν ήταν απλά σεξ πλέον και το αναγνώριζε.
Κρατώντας την στην αγκαλιά του, έπειτα από το βιαστικό σμίξιμο τους, με την πλάτη της να ακουμπά στο στέρνο του, χάιδεψε με τα χείλη του την επιδερμίδα του λαιμού της κάτω από το λοβό του αυτιού της που είχε μάθει ότι την ανατρίχιαζε για να δεχτεί το ρίγος της χαμογελώντας λοξά.
"Σκέφτομαι το άλλο Σαββατοκύριακο να έρθω εγώ να σε βρω στην Κρήτη" ξέφυγαν οι λέξεις από το στόμα του με την Δανάη να νοιώθει την καρδιά της να κλωτσά από ευτυχία ,"Μην αναστατώσεις ξανά εσύ το πρόγραμμα σου. Αυτή τη φορά είναι σειρά μου" ολοκλήρωσε ο Βίκτωρ και φίλησε τον ώμο της με την Δανάη να χαμογελάει.
Αν είχε χρώμα η ευτυχία αυτή τη στιγμή θα είχε το χρώμα των ματιών του άντρα που την δόξαζε ως γυναίκα , αν είχε άρωμα θα ήταν το άρωμα του κορμιού του και αν είχε μελωδία θα ήταν η ρυθμική ανάσα του σκέφτηκε νωχελικά και έκλεισε τα μάτια της κουρνιάζοντας στην αγκαλιά του νοιώθοντας πλήρης και δικαιωμένη που είχε ακολουθήσει την καρδιά της και όχι το μυαλό της. Με το χάδι του στην πλάτη της, την ανάσα του στο αυτί της, τις λίγες λέξεις στη γλώσσα του που της ψιθύριζε και τη θέα του ουρανού απέναντι της που είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και να αστράφτει η Δανάη αποκοιμήθηκε για μεσημέρι ...λίγο πριν ξεσπάσει η καταιγίδα.