*ផ្ទះមាត់ជ្រោះ
« បងប្រុសមកហើយមែនទេ » ហ្គីហ្វាស្រែកសួរជុងហ្គុកដែលទើបតែមកពីជួយពុករបស់ខ្លួននៅឯរចំការ
« បាទហ្គីហ្វាចុះឯណាម៉ែរបស់ឯង » ជុងហ្គុក
« ម៉ែនៅផ្ទះបាយឯណោះបងរកគាត់ធ្វើអីទៅ » ហ្គីហ្វា
« គឺបងមានរឿងចង់សួរគាត់តែមិនអីទេចាំពេលក្រោយចុះបងទៅសំអាតខ្លួនសិនហើយ » ជុងហ្គុកនិយាយរួចនាយក៏ឡើងទៅសំអាតខ្លួនបាត់ទៅ
« កូនហ្វាបងមកវិញហើយមែនទេ » មីងលី
« បាទមកហើយម៉ែតែគាត់ឡើងទៅសំអាតខ្លួនបាត់ហើយ » ហ្គីហ្វា
« ចឹងកូនឆាប់មកជួយរៀបចំអាហារម៉ែមកឆាប់បានញាំុំ » មីងលី ប្រាប់ទៅកូនប្រុសឲ្យមកជួយរៀបចំអាហារដែលគាត់បានចម្អិនហើយរងចាំប្តីគាត់និងជុងហ្គុកថេយ៉ុង
« បាទម៉ែ » ហ្គីហ្វា
*ក្នុងបន្ទប់
ក្រោក~~
សំឡេងបើកទ្វារដោយស្នាដៃរបស់រាងក្រាស់ចូលមកក្នុងបន្ទប់ដើម្បីសំអាត់ខ្លួនហើយនិងបានទៅខាងក្រោមវិញ
« អ្ហាយយយ..ចូលមកមិចមិនគោះទ្វារចឹង » ថេយ៉ុងដែលទើបតែចេញពីបន្ទប់ទឹកដោយមានកន្សែងរុំត្រឹមដើមទ្រូងដូចស្រីក្រមុំតែក៏ត្រូវភ្ញាក់ដោយសារតែជុងហ្គុកចូលមកស្ងាត់ៗមិនឲ្យដំណឹងមុនសោះ
« ក៏យើងស្មានតែឯងនៅផ្ទះបាយជាមួយមីងលីទើបយើងចូលមកមិនគោះទ្វារទៅ » ជុងហ្គុកនិយាយទាំងភ្នែកសម្លឹងថេយ៉ុងពីលើដល់ចុងជើងថេយ៉ុងឃើញបែបនេះក៏យកកន្សែងមកគ្រាប់ពីលើមួយតង់ទៀត
« លោកមើលអី » ថេយ៉ុង
« មើលយើងមានបានមើលអីហើយឯងក៏មិនបាច់បិទដែលយើងឃើញអស់ហើយថែមទាំង.... » ជុងហ្គុកនិយាយទាំងញញឹមចុងមាត់មិនត្រឹមតែនិយាយទេនាយថែមទាំងបោះជំហានតិចៗទៅរករាងតូចធ្វើឲ្យគេកើតអារម្មណ៍ភ័យមកភ្លាមៗ
« នែ៎លោកកុំ..កុំចូលមកណា នែ៎លោកឆាប់ទៅងូចទឹកទៅមីងលីចាំញាំុំបាយនៅក្រោម » ថេយ៉ុងនិយាយទាំងភ័យខ្លាចនាយនិងគិចធ្វើរឿងនោះជាមួយគេទៀតតែគិតឬថានាយចន ជុងហ្គុកម្នាក់នេះឲ្យរួចខ្លួនងាយៗ
« ទេយើងលែងឃ្លានបាយហើយតែយើងឃ្លានអ្វីផ្សេងវិញ » ជុងហ្គុកនៅតែបន្តដើរទៅរកថេយ៉ុងយឺតៗរហូតធ្វើឲ្យថេយ៉ុងអស់កន្លែងដែលត្រូវគេចទៀត
« ឃ្លាន .ឃ្លានអីទៅបើលោកមិនឃ្លានបាយនោះ » ថេយ៉ុង ជុងហ្គុកឮបែបនេះក៏ដើរមកជិតរាងតូចរួចក៏ឱនខ្សឹបដាក់ត្រចៀកថេយ៉ុងថា
« យើងឃ្លានឯង » ជុងហ្គុក
« ខ្ញុំមិនមែន អ្ហឺម .. » ថេយ៉ុងនិយាយមិនទាន់ចប់ផងក៏ត្រូវជុងហ្គុកចាប់ថើបយកតែម្តងការថើបចេះតែបន្តទៅជារឿយៗប្ដូរពីការថើបធម្មតាមកបឺតជញ្ជក់អណ្ដាតក្រាស់រុញចូលក្នុងប្រអប់មាត់តូចយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញធ្វើឲ្យរាងតូចទន់តាមការថើបរបស់នាយរហូតដល់កន្លែងពិសេសនាយបានដោះកន្សែងដែលថេយ៉ុងរុំខ្លួនចោលគ្មានសល់បង្ហាញឲ្យឃើញរាងកាយដល់ទាក់ទាញនៅចំពោះមុខពេញៗតែម្តង
« ថេយ៍ជារបស់យើងហើយពីរពេលនេះតទៅ » ជុងហ្គុក
« ខ្ញុំមិនមែនជារបស់អ្នកណាទាំងអស់ » ថេយ៉ុង
« សាកនិយាយម្តងទៀតទៅមើលនិងត្រូវខ្លាំងមិនខាន » ជុងហ្គុក
« ខ្ញុំមិនមែនជារបស់អ្នក អូយលោកម៉េចក៏មកខាំខ្ញុំចឹង អ្ហឹកៗហឹកកអាឆ្កួត អាញ់ឈឺណា » ថេយ៉ុង
« អ្នកណាឲ្យឯងឈ្លើយដាក់យើងធ្វើអីបានហើយឈប់យំទៅយើងសុំទោស » ជុងហ្គុកដោយឃើញរាងតូចយំបែបនេះក៏និយាយលួងលោមវិញទៅ
« លោកស្រលាញ់ខ្ញុំទេ » ថេយ៉ុង
« ទេ » ជុងហ្គុក
« ខ្ញុំសួរចោលទេកុំយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់អី » ថេយ៉ុងនិយាយទាំងអោនមុខចុះរាងអាក់អន់ចិត្តពេលឮជុងហ្គុកឆ្លើយមួយមាតយ៉ាងខ្លីថា (ទេ )ធ្វើឲ្យគេដឹងហើយថាកន្លងមកគេគិតតែម្នាក់អារម្មណ៍ល្អៗដែលមានចំពោះគ្នាវាគ្រាន់តែជាទង្វើដែលនាយធ្វើល្អដាក់ខ្លួនដើម្បីលប់លាងកំហុសតែប៉ុណ្ណោះ
« យើងមិនទាន់និយាយចប់ទេដែលយើងនិយាយថាទេមិនមែនយើងមិនស្រលាញ់ឯងទេតែយើងនៅមិនទាន់យល់ពីអារម្មណ៍ខ្លួនឯងច្បាស់យើងដឹងត្រឹមតែថាពេលដែលក្បែរឯងអារម្មណ៍ល្អមិនមានអារម្មណ៍ថាធុញថប់ឬក៏ស្មុគស្មាដឹងត្រឹមថាពេលនៅក្បែរឯងសេចក្តីសុខរបស់យើងនោះក៏អាចបញ្ជាក់ហើយថាយើងស្រលាញ់ឯងពិតមែន។ » ជុងហ្គុក
« អ្ហឹកៗៗ អ្ហឹកក លោកដឹងទេខ្ញុំគិតថាមានតែខ្ញុំទេដែលឆ្កួតទៅស្រលាញ់លោកតែម្នាក់ឯងទាំងដឹងហើយថាលោកមានមនុស្សដែលស្រលាញ់រួចទៅហើយ » ថេយ៉ុង
« ពីមុនមែនយើងមិនទាន់មានអារម្មណ៍ស្រឡាញ់ឯងពិតមែនប៉ុន្តែពេលនេះអត់នោះទេមនុស្សដែលយើងស្រលាញ់គឺឯង។ គីម ថេយ៉ុង ពេទ្យតូចម្ចាស់បេះដូងបងគឺជាអូន អ្ហឺមមៗ សឺត » ជុងហ្គុកនិយាយសារភាពពីអារម្មណ៍ពិតរបស់ខ្លួនថាពេលនេះនាយពិតជាស្រឡាញ់ថេយ៉ុងពិតមែនរយៈពេល 10ថ្ងៃមកនេះដែលជាប់នៅតំបន់ភូមិផ្ដាច់ស្រយាលជាមួយគ្នាបង្កើតអនុស្សាសាវរីយ៍ល្អៗជាមួយគ្នាក្នុងអារម្មណ៍ស្រស់ស្រាយដែលមិនអាចបំភ្លេចពេលសារភាពពាក្យអារម្មណ៍ប្រាប់គ្នាពួកគេក៏បន្តធ្វើកិច្ចការងារនោះជាមួយគ្នាបន្តទៀត។
« អ្ហាស៎សៗ~~ អាស៎ស ជុងស្រៀវណាស់ » ថេយ៉ុងភ្លាត់សំឡេងថ្ងូរចេញមកព្រោះតែអារម្មណ៍ស្រើបស្រាល
« រាងកាយមួយនេះនៅតែទាក់ទាញដដែលសឺត អ្ហាស៎ស~~~បងដាក់ចូលហើយណា » ជុងហ្គុក
« ជុងថ្នមខ្លះបានទេ អ្ហាស៎ស អាស៎សៗៗ ខ្ញុំនៅឈឺនៅឡើយទេ » ថេយ៉ុង
« បានបងនិងថ្នម សឺត ម៉េចក៏រួមរឹតខ្លាំងម្ល៉េះ អ្ហាស៎សៗ~~ អ្ហឺមម អាស៎ស អូនរឹតកូនបងដល់ហើយ » ជុងហ្គុកអារម្មណ៍នាយពេលនេះទទួលបានការសុខស្រួលជាខ្លាំងធ្វើឱ្យគេបន្ថែមល្បឿនកាន់តែខ្លាំងលើកដើមគ្មានការថ្នាក់ថ្នមអ្វីសូម្បីតែបន្តិច
ផ្លាប់ៗផ្លាប់ៗ💦💦
« អ្ហឺមម អ្ហាស៎ៗៗ ជុងតិចៗបានទេខ្ញុំឈឺណាស់ អ្ហាស៎សៗៗ ជុង » ថេយ៉ុង ពេលនេះគេពិតជាឈឺខ្លាំងមែនទែនព្រោះតែនាយមិនបានថ្នមដូចដែលនាយនិយាយឡើយ
« អ្ហាស៎សៗស្រួលណាស់ហៅបងថា daddy អ្ហាស៎សៗមក... សឺតតបងនិងថ្នម អ្ហាស៎សៗ~~ ស្រួល ខ្លាំងមែនទេន សឺត។ » ជុងហ្គុក
« dad ..សឺតត..អ្ហឺមម daddy ថ្នមបន្តិចបានទេ » ថេយ៉ុង
« បាបអូនចាំតែស្រួលទៅ ..អ្ហាស៎ស អ្ហឺមម » ជុងហ្គុកពួកគេទាំងពីនាក់នៅតែបន្តទៅជារឿៗដោយមិនខ្វល់រឿងអ្នកណាចាំផ្លូវគេមកញាំុំបាយឡើយសំឡេងសាច់ប៉េះសាច់ឮខ្លាំងទៅខ្លាំងទៅ
ផ្លាប់ៗផ្លាប់ៗៗ💦💦
« ជុងលឿនជាងនេះ អ្ហាស៎សៗ អ្ហាស៎ស » ថេយ៉ុងពេលនេះគេលែងសូវឈឺដូចពេលដំបូងហើយទើបឲ្យរាងក្រាស់បន្ថែមល្បឿនឲ្យលឿនជាងមុន
« បានណា អ្ហាស៎សស សឺត ..ហេតុអីមិនរលុងសោះអញ្ចឹង សឺតត..អ្ហឺមម » ជុងហ្គុកសំឡេងសាច់ប៉េះសាច់បន្តពីមួយម៉ោងទៅមួយម៉ោងរហូតថេយ៉ុងទប់ទល់លែងរួច
« លោកបានហើយខ្ញុំហត់ » ថេយ៉ុង
« បានសឺត ឃ្លានទេ » ជុងហ្គុក
« អ្ហឹម » ថេយ៉ុងងក់ក្បាលទាំងភ្នែកកំពុងបាត់ព្រោះតែអស់កម្លាំង
« មកទៅសំអាតខ្លួន » ជុងហ្គុកក៏បានបីថេយ៉ុងចូលទៅបន្ទប់ទឹកឲ្យគេងូតទឹកយ៉ាងល្អ
* ខាងក្រោម
« ហ្វាហា៎ទៅហៅបងមកកូន » មីងលី
« បាទម៉ែ » ហ្គីហ្វា
តុក..តុក...
« បងប្រុសម៉ែហៅឲ្យទៅញាំុំបាយ » ហ្គីហ្វា
« បងដឹងហើយឯងទៅមុនចុះចាំបងទៅតាមក្រោយ » ជុងហ្គុក
« បាទចឹងបងឆាបទៅណាប្រយ័ត្នម្ហូបត្រជាក់អស់ » ហ្គីហ្វានិយាយរួចអាល្អិតក៏រត់ចុះទៅខាងក្រោមវិញដើម្បីទៅប្រាប់ម៉ែរបស់ខ្លួន។
« ឯណាបងនោះកូន » មីងលីសួរទៅហ្គីហ្វាដែលរត់ចុះមកក្រោមតែម្នាក់ឯងដោយមិនឃើញមនុស្សពីនាក់ទៀត
« គាត់ឲ្យកូនចុះមកមុនគាត់និងមកតាមក្រោម » ហ្គីហ្វា
« ចឹងអង្គុយមកម៉ែទៅហៅពុកឯងសិន » មីងលី
« បាទ » ហ្គីហ្វា
*ខាងលើ
« បានធូរខ្លះទេ » ជុងហ្គុក
« ខ្លះហើយតែលោកដាក់ខ្ញុំចុះទៅ » ថេយ៉ុងនិយាយបែបនេះព្រោះពេលនេះគេត្រូវជុងហ្គុកបីដើម្បីចុះទៅខាងក្រោម
« ហើយដើរបានទេ » ជុងហ្គុក
« គឺ.. » ថេយ៉ុងច្បាស់ណាស់ថាអត់ព្រោះឈឺពេញខ្លួនទៅហើយឲ្យដើរយ៉ាងម៉េចកើតមានតែនាយបីបែបនេះហើយវាស្រួលតែក៏ខ្លាចថាពេលទៅដល់ខាងក្រោមមីងលីនិងសួរដេញដោលគេពេលឃើញរាងក្រាស់បីគេចុះមក
« នៅឲ្យតែស្ងៀមទៅកុំចចេះក្រែងថាឃ្លានមិនចង់ » ជុងហ្គុក
« ដឹងហើយ » ថេយ៉ុង
« សឺត.បែបនេះទើបគួរឱ្យស្រឡាញ់ » ជុងហ្គុក
« លោកឯង » ថេយ៉ុង
« យ៉ាងម៉េចអៀនហ្ហេស » ជុងហ្គុក
« មិនដឹង » ថេយ៉ុង
« អៀនហើយ » ជុងហ្គុក
« ទេ » ថេយ៉ុង
« មិនជឿអៀនច្បាស់ណាស់ » ជុងហ្គុក
« នេះនែ៎ប្រាប់ហើយថាមិនបានអៀន » ថេយ៉ុងដោយខឹងរាងក្រាស់ពិនញ៉ោះគេពេកក៏លោតទៅខាំស្លឹកត្រចៀករបស់នាយឮសូរតែម៉ាត់
« ក្មេងឆ្កួតឈឺណាដាច់ហើយទេដឹង » ជុងហ្គុក
« អ្នកណាឲ្យលោកមកញ៉ោះខ្ញុំធ្វើអី » ថេយ៉ុង
« យ៉ាងម៉េចចង់ត្រូវទៀតមែនទេ » ជុងហ្គុក
« អត់ទេ » ថេយ៉ុងពេទ្យពេបមាត់ងាក់មុនចេញព្រោះខ្លាចនាយដាក់ទោសគេ
« បានហើយតោះទៅញាំុំបាយ » ជុងហ្គុក
__________
សូមរង់ចាំភាគបន្ត.....🌸🌷
សរសេរដោយ:ថេ អាន់