REVELATIONS
I'm so happy that Kammee remembers everything, and I'm even happier that Ella is my biological daughter. Sheeesh! That's why.... That's why I said before that it was as if someone was watching me from the bar while I was sitting. Hindi ako galit kay Cameia or nanlalamig katulad ng iniisip nya. Medyo nagtampo lang ako kung bakit hindi sya nagpakita sa akin at ikinama ako ng hindi ko alam kahit na may bahagi ng puso ko nang mga oras na iyon na maaaring sya nga. Nag ano lang naman ako, pabebe kumbaga.
Hindi ko muna sya pinuntahan at baka mainit pa ang ulo sa akin, mabuti nalang at andyan si Karen at kahit paano ay dinadala nya si Ella sa site kaya nakikita ko pa rin ang anak ko. At kahit paano rin ay hindi ipinagdadamot ni Kami sa akin si Ella. I'm planning to propose to Cameia so she won't be angry with me anymore. And to get out of her mind that I still don't love her. Hay, naku Cameia. Kung alam mo lang na baby ka palang ay mahal na mahal na kita. Naghintay ako ng 21 years sayo at ngayon na may anak na tayo ay sa tingin mo papakawalan pa kita?
I will take them home to El Farma first and I will propose to her at Viridescent. I know she likes that place. Susuyuin ko na sya mamayang gabi, i know umiyak na naman yon ng kunyari hindi ko sya pinansin nang magdala sya ng food kanina. Hindi ko rin naman sya matitiis. Sinuot ko ang damit na binili nya noon sa plaza pero ako din ang naglaba. Mabuti nga at kahit paano ay marunong na sya maglaba, pero of course pag kasal na kami ay ako pa rin ang maglalaba para sa amin.
Pagdating ko sa bahay nila ay karga-karga si Ella ng mga bata sa labas, nilapitan ko ang anak ko at hinalikan pero hindi ko rin kinuha sa mga teenagers na nagbabantay sa kanya at ayaw din ibigay at sila na ang magbabantay kaya hinayaan ko na at pumasok nalang sa loob ng bahay. Nakita ko si Kami na naglalaba ng mga damit ni Ella. Nakasimangot sya kaagad pagkakita sa akin. Pero hindi ko pinansin ang pagsisimangot nya kaya nilapitan ko sya at kinuha ang nasa kamay nya.
Ano kaya ang ginagawa ng unggoy na yan dito?
Nagulat pa ako nang hinablot nya ang nasa kamay ko. "Kapag maglalaba ka, tawagin mo ako at ako ang maglalaba" he said coldly.
"At ano ang ginagawa mo dito?" nakataas ang isa kong kilay na tanong sa kanya.
"Andito ang pamilya ko kaya dito ako uuwi, saan mo gusto na umuwi ako sa ibang bahay?" Aba, namimilosopo na'to a.
"Hoy, Recuerda. Hindi mo kami pamilya at baka hinihintay ka na ni Joana sa Manila. Uwian mo na sya kahit saglit" pang trigger ko sa kanya.
"Kapag uuwi ako ay isasama ko kayo ng anak ko, kahit saan ako magpunta isasama ko kayo" sabi nya sa seryusong tono habang abala sya sa pagkusot ng mga damit ni Ella. Tapos ako ito, inaasar nalang sya.
"Parang sigurado ka na sasama kami sayo a?"
"Itatali kita kung kinakailangan" napasinghap ako sa sinabi nya, ano kami aso?
"Ayuko umuwi" sabi ko sa mahinang tono, napasulyap sya sa akin.
"Bakit?" tanong nya.
"Nahihiya ako magpakita doon kase tingnan mo naman ang itsura ko ang layo ko na sa dating ako at baka makasalubong ko pa doon si Joana sigurado ako na kutya ang aabutin ko sa kanya?" walang confidence na sabi ko.
Ibinaba nya ang kinukusot nya at tumayo, pinunasan nya ang mga kamay nya at umupo sa isang bakanteng upuan at inabot ang kamay ko kaya napatayo ako hinila nya ako palapit sa kanya.
"No matter what you look like, I don't care! it is not easy to be a mother to our child. If you feel that you are no longer beautiful, it is because you are passing it on to your child. And you only feel that, but you are the most beautiful woman all my life. Also, I have high standards for women, do you think I won't like you if you're mediocre?" sabi nya sabay halik sa mga labi ko.
"But you don't like me" I said sadly and my tears started to fall again.
Ngumiti sya habang pinapahid ng thumb nya ang mga luha ko.
"Wala naman akong sinabi na hindi kita gusto a, ang sinabi ko lang sayo ay mag focus ka sa pag-aaral mo kase bata ka pa noon"
"Kaya lagi mo ako binabasted noon?" nakalabing tanong ko sa kanya.
"Kailangan ko gawin yon, Baby. For your own good at sobrang bata mo pa noon you're just 16 years old back then and i'm 28" sarap naman pakinggan ang 'baby' na yan.
Nag rolled eyes ako kase hindi ako kumbinsido sa sinabi nya.
"Bata pa, pero ginalaw mo naman ako" sumbat ko sa kanya.
"Mahal, pag ang palay lumalapit sa manok. Ano ang gagawin ng manok?" tanong nya, napaisip tuloy ako.
"Tu-tukain ng manok?" utal na sagot ko sa kanya.
Mas lalo pa syang ngumiti. "Tama, kaya noong ibinigay mo sa akin ang katawan mo ano ang gagawin ko?"
Nag-iisip ako ng isasagot ko sa kanya, kase tama naman sya na ako talaga noon ang nagpakita ng interest sa kanya.
"Pe-pero sana tumakbo ka pa-palayo sa akin!... kase.... hindi ka naman manok" nauutal na sabi.
"Ayaw ko nga, paano kung may ibang tumuka sayo. Edi mawawalan ako ng kakainin" natatawa nyang sabi kaya natawa nalang din ako sa kanya.
Nakaupo sya habang nakayakap sya sa akin na nakatayo sa harap nya, nakasubsob ang mukha nya sa dibdib ko.
"Hindi mo ba ikwento sa akin ang mga panahong wala ka sa amin?" seryusong sabi nya.
Napakagat ako sa pang-babang labi ko bago ko sinumulan ang pagkwento sa kanya. Pinaupo nya ako sa lap nya habang nakapulupot ang dalawa nyang braso sa beywang ko at buong atensyon na pinapakinggan ako.
Inumpisahan ko sa pagpayag ko na pumunta sa party ni Lance. Nakita ko ang pagdilim ng mukha nya at may galit na sumungaw sa kanyang mga mata.
Kung paano ako naka-survived sa Turkiye, nangingilid pa ang luha ko nang maalala ko ang hirap na dinanas ko bilang working students sa turkey. Naramdaman ko ang awa nya sa akin sa mga kwento ko sa kanya. Hindi ko na isinama ang kwento namin ni Furkan bey dahil hindi na iyon mahalaga. Hinahalikhalikan nya ang braso ko habang nakikinig sa akin at paminsan-minsan ay inaabot ng mga labi nya ang pisngi ko.
"Paano ka naman na padpad dito sa Panguiranan Masbate?" tanong nya.
"Pagkatapos nang gabing may nangyari sa atin sa VIP ROOM ng bar ay umalis ako ng Manila at pumunta ako ng Boracay, nagbakasyon for short period of time at nang pabalik na ako ng Manila ang sinasakyan kong eroplano ay sumabog ang bandang sa gilid ko at natanggal ang inuupuan ko kasama ang pinto ng eroplano at mula sa kalawakan na nakahiga ako sa debre ay nakita ko ang malakas na pagsabog ng eroplano at at parang nagkapira-piraso ang lahat at yon na ang huli kong naalala."
Mahabang kwento ko sa kanya, niyakap nya ako ng mahigpit at hinalikan sa noo.
"Oh god, isa ka pala sa mga pasahero ng eroplano na yon? Malaking balita yan noon dito sa Pilipinas at sinabi pa nga sa balita na walang buhay ang nakaligtas. And thanks god, baby you're alive. At base sa kwento mo na naunang pumutok ang sa side mo banda it means bago pa tuluyang sumabog ang eroplano ay nauna kang nahulog kasama ang debre"
Napatango ako sa sinabi nya.
"At ang Boracay ay malapit lang sa Masbate at ang Panguiranan ay kaharap lang ng Aklan so there is a big posibility na tinangay ka ng alon at natamaan ang ulo mo na syang nagdulot ng Amnesia mo since may history ka ng brain cancer at napadpad ka dito"
"Brain Cancer?" nagulat ako sa sinabi nya.
Bahagya naman syang natigilan at malungkot na tumingin sa akin. "Yes baby, may history ka ng brain cancer since one year old ka palang"
"One year old?" nagtataka na ako. "Bakit alam mo kung one year old palang ako noon samantalang una tayong nagkita ay noong sinundo mo kami ni Daddy sa airport"
Tumayo sya sa kinauupuan nya at ako ang pinaupo nya doon at hinila nya ang isa pang upuan at umupo sya sa harap ko. Sabay kuha nya ng mga kamay ko at mahigpit nya na hinawakan.
"I don't know if this is the right time for you to know everything. About you and about me. But baby, everything you will hear and know will change nothing, especially on your part"
Wala pa akong ideya sa mga sasabihin nya pero kinakabahan ako sa maaaring malaman ko mula sa kanya.
"Promise me first that you'll understand what I'm saying, ok?"
I nodded to him in agreement. He exhaled and touched my cheek and kissed me on the lips before speaking.
"Kammee" nag-aalangan na pagsisimula nya. "Alam mo naman na hindi ka tunay na anak ni Papa mo diba?" Tumango ako. "Kase...........Kase ako ang tunay na anak nya" parang bomba ang narinig ko na syang nagpalandas nang mga luha ko sa pisngi habang nakatingin sa kanya. Ibubuka ko na sana ang mga bibig ko para magsalita pero kaagad nya na isinara sa pamamagitang ng mga labi nya. "Don't talk, just listen to me first, ok?" tumango ako ulit but how come?
"I was 12years old that time nang may nakita ko na baby sa puno ng Kamias, kinuha ko ang baby at inalagaan ko sa bahay at pinangalanan kong KAMMEE from that Kamias tree but i always called you CAMEIA. Kaya nang ipinangalan mo yan sa kambing mo ay natuwa ako dahil tumugma sa kung ano ang tawag ko sayo noong baby ka pa"
He is smiling while reminescing those times.
"Si Mommy at si Daddy ay nagkahiwalay before kaya huli na nang matagpuan ako ni Dad at nang matagpuan nya ako ay ayaw kong sumama sa kanya noon papunta sa El Farma. Pero dahil sayo ay kailangan kong isantabi ang pride ko, sinabi ko kay Dad na instead na ako ang ipakilala nyang anak ay ikaw ang gusto ko na ipakilala nya. Dahil sa kagustuhan nyang makabawi sa akin ay pumayag sya sa gusto ko at naging legal ang adoption sayo"
Patuloy ko syang pinapakinggan habang dumadaloy ang mga luha ko.
"Hanggang sa madiagnos ka na meron kang stage 2 brain cancer. Dinala ka sa Canada na hindi ako kasama at si Daddy ang kasama mo doon habang nag-aaral ako sa school at kailangan ko rin na pag-aralan ang El Farma Empire.Hanggang sa umabot ka ng 15 years sa Canada, kayo ni Daddy. Pero lihim sa kaalaman nyo ni Daddy ay pumupunta ako ng Canada para makita ka ng personal, kahit sa malayo lang ay masubaybayan ko ang paglaki mo.
Naluluha na sya.
"Pero habang nagdadalaga ka, natatanaw kita sa malayo ay hindi ko mapigilan ang sarili ko na lihim kang mahalin. Ilang beses kong sinuplong ang damdamin ko sayo pero hindi ko mapigilan, hindi ko mapigilan na mahalin ka despite of my age"
At tuluyan na syang napaiyak sa harap ko.
"I'm sorry Cameia. Nang umuwi kayo ay nalaman ni Daddy kaya nangako ako sa kanya na hihintayin kita ulit hanggang sa nasa tamang idad ka na. Kaya madalas ko sinasabi noon kay Dad na hindi ko na kaya....... Hindi ko na kaya na lagi kitang nasasaktan dahil nire-reject ko ang pagmamahal mo....... But baby believe me, mahal na mahal kita from the start......"
Hindi ko na pinatapos ang pagsasalita ni Xan ng hinalikan ko na sya.
"Yes baby I believe in you, with the amount you sacrificed for me who am I to judge your love for me?" mahinang sabi ko habang nakalapat ang mga labi ko sa mga labi nya.
"I love you Kammee, I love you so much. I will do everything for you, even if you make me your slave, I will! Make me a slave inside your heart, Cameia. Make me a slave."
And again we shared the kiss of the truth of our true love.