(၂၀)
မိုးေရထဲေျပးထြက္သြားတဲ့ Rikuေနာက္ကို Daeyoung က အေျပးလိုက္သြားခဲ့ေပမယ့္ အေရ႔ွကလူကေတာ့ တကၠစီေပၚတက္သြားေလၿပီ။Maedaသာ လက္ခံရင္ ဒီဇာတ္လမ္းဟာ ဒီမွာတင္ရပ္လိမ့္မယ္။
ေနာက္တစ္ရက္ေတာ့ ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ေတြ့ဆံုပြဲရိွလို႔ ဟိုတယ္မွာ ျပင္ဆင္ၿပီး သြားဖို႔ရာ အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ။မေန့ညက မိုးမိထားလို႔ Rikuတစ္ေယာက္ ဖ်ားေနမွာကို စိုးရိမ္ေပမယ့္ သူေနတဲ့တိုက္ခန္းကိုမွမသိဘဲ။ေနာက္မွ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမးၾကၫ့္ၿပီး သြားရမယ္လို႔ပဲ ေတြးလိုက္တယ္။
အခ်ိန္အၾကာႀကီးေနမွ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဝင္းထဲ ေျချပန္ခ်ရေတာ့ ခံစားခ်က္ကထူးဆန္းေနတယ္။Daeyoungအတြက္ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းေဆာင္ကို ေခ်ာင္းေပါက္ေအာင္သြားခဲ့တဲ့ အမွတ္တရေတြ ျပန္ေပၚလာခဲ့တယ္။
"ယို႔ Daeyoung"
အေနာက္ ေခၚသံၾကားလို႔လွၫ့္ၾကၫ့္ေတာ့ Amiနဲ႔ေနာက္ထက္ ေကာင္ေလးသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္။အဲ့အေနာက္မွာမွ ၫွိုးငယ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ Maeda Riku။ေသခ်ာပါတယ္ Rikuတစ္ေယာက္ဖ်ားေနၿပီ။
"လာ အတူတူသြားရေအာင္ Rikuက ေနမေကာင္းဘူးတဲ့ ခနတစ္ျဖဳတ္ေနၿပီးရင္ျပန္မယ္ေျပာတယ္ နင့္ကားနဲ႔ ျပန္လိုက္ပို႔လိုက္"
Amiစကားကို ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့ Rikuနဖူးေပၚ လက္ဖဝါးနဲ႔စမ္းၾကၫ့္လိုက္တယ္။
"အခုမွ လာစမ္းမေနနဲ႔ ဖ်ားတာဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လဲ"
"ေဟာ"
ရန္ေတြ့ေနပံုကိုၾကၫ့္ၾကပါအံုး မသိရင္ Kim Daeyoung တစ္ေယာက္ တရားခံလံုးလံုးျဖစ္ေနေရာ။
"ဟယ္ လက္ေဆာင္ထုတ္တစ္ခု စတိုးဆိုင္မွာ ေမ့ေနခဲ့တယ္ ထင္တယ္ အထုတ္ေရမျပၫ့္ေတာ့ဘူး"
Amiရဲ့ ညည္းတြာေနသံကိုၾကားေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာင္လံုး ၿပိဳင္တူလွၫ့္ၾကၫ့္မိတယ္။
"ငါသြားယူေပးမယ္ "
Rikuက ေျပာရင္းဆိုရင္းေျပးထြက္သြားတယ္။Daeyoung ျဖင့္တားခ်ိန္ေတာင္ မရလိုက္ဘူး။Rikuက သက္သက္ သူ႔ကို ေရွာင္ခ်င္လို႔ ထြက္သြားမွန္း Daeyoung က သိပ္သိတာေပါ့။
"Rikuသြားယူၿပီဆိုေတာ့ ငါတို႔သြားႏွင့္ၾကမလား
Daeyoung နင္ကေစာင့္ေနအံုးမွာလား"
"ေအး နင့္ထီးခနငွားအံုး"
Amiလက္ထဲက ထီးကို လုယူၿပီး ဟိုငဂ်စ္ေကာင္ေနာက္ ေျပးလိုက္သြားေတာ့တယ္။ထင္တဲ့အတိုင္း လမ္းတစ္ဝက္ေရာက္ေတာ့ မိုးစရြာလာတယ္။ဖ်ားေနတဲ့သူက မိုးစိုရင္ ပိုဖ်ားျပန္အံုးမယ္။
"Maeda Riku"
မိုးက်လာၿပီျဖစ္လို႔ အေရ႔ွက လူငို လွမ္းေအာ္ေခၚလိုက္တယ္။အသံက က်ယ္သြားလို႔ထင္ပါတယ္ အေရ႔ွကလူရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေလးက သိမ့္ခနဲ တုန္သြားတယ္။
"မိုးက်လာၿပီ ထီးထဲပဲေန အျပင္ေလ်ွာက္မေျပးနဲ႔"
Daeyoung ရဲ့ Rikuရဲ့ခါးကိုဖက္ၿပီး လႊတ္မသြားေအာင္ ဖမ္းခ်ဳပ္ကာ ထီးမိုးေပးတယ္။မိုးကသည္းႀကီးမည္းႀကီး မဟုတ္ဘဲ တစ္ေျဖာက္ႏွစ္ေျဖာက္ပဲ က်ေနတယ္။ထီးေအာက္က လူႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘာစကားမွေတာင္ မဆိုႏိုင္ၾကဘူး။
"ဖူကူအီကို ျပန္လိုက္မယ္မို႔လား"
Daeyoung ဘက္က စကားစလိုက္ျခင္းပင္။
"အင္း ငါ့အဝတ္အိတ္ေတြ ယူရအံုးမယ္"
"ဟုတ္ၿပီ ဖူကူအီကို ျပန္ေရာက္မွ ငါမင္းကိုရွင္းျပေတာ့မယ္"
အဲ့လိုနဲ႔ အဲ့တစ္ေနတာအတြက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ စကားဝိုင္းကၿပီးျပတ္သြားခဲ့တယ္။တကၠသိုလ္ဝင္းကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေလ်ွာက္ၾကၫ့္ၿပီး အရင္ကအမွတ္တရအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာၾကတယ္။Daeyoungမွာေတာ့ Maedaနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အမွတ္တရကလြဲၿပီး တစ္ျခားမွတ္မိတာမရိွဘူး။
ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္နဲ႔လူကို ဂရုစိုက္ေပးရတာလဲ အေမာ။အေစာျပန္မယ္ေျပာလို႔ Daeyoung က ကားနဲ႔လိုက္ပို႔မယ္ေျပာတာကို ျငင္းတယ္တဲ့ေလ။
"Maeda မင္း ဘာလို႔ဒီေလာက္ေတာင္ ေခါင္းမာရတာလဲ"
"ငါက အရင္ကတည္းက ေခါင္းမာတယ္ မင္းမသိဘူးလား"
အခုက Daeyoung ကားေရ႔ွမွာ။ကားနဲ႔အလိုက္ခ်င္တဲ့သူရဲ့လက္ကိုဆြဲၿပီး ရန္ျဖစ္ေနျခင္းပင္။
"အဲ့လိုဆို ဟိုးအရင္တုန္းက ဘာလို႔ငါ့ကို ဆြဲမထားခဲ့တာလဲ ငါ့ကိုေခါင္းမာမာနဲ႔ ဆြဲထားခဲ့သင့္တာေပါ့ "
"ငါသာမင္းကို အဲ့လိုဆြဲထားခဲ့ရင္ မင္းအခုလို ေပ်ာ္ေနႏိုင္မွာလား
မင္းအေမကေရာ မင္းကို သားအျဖစ္လက္ခံပါ့မလား
မင္းအေမက ငါ့ကိုေရာ သားတစ္ေယာက္လို ဆက္တံပါ့မလား
မင္းမွာ ပခုလို မနက္စာခ်က္ေကြၽးတဲ့ မိန္းမရိွပါ့မလား
ဟမ္ Daeyoung မင္းအခုလို မိသားစုနဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္ေနႏိုင္တာက ငါလက္လႊတ္ေပးခဲ့လို႔ပဲမဟုတ္လား"
Rikuက ေျပာရင္း အသံေတြတုန္လာတာမို႔ စကားစကို ျဖတ္ခ်လိုက္တယ္။
"မဟုတ္ဘူး Riku မင္းမွားေနၿပီ မင္းမရိွတဲ့ရက္ေတြမွာ ငါေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ရက္ တစ္ရက္ေလးေတာင္မရိွခဲ့ဘူး ငါအခုထိ လက္မထပ္ရေသးဘူး"
Rikuရဲ့ မ်က္လံုးဝိုင္းေတြဟာ ပိုလို႔ဝိုင္းစက္သြားတယ္။မ်က္ခမ္းစက္နားမွာလဲ မ်က္ရည္ေတြတြဲခိုလာတယ္။
"ငါအခုထိ လက္မထပ္ရေသးဘူး Riku. ငါ့ကို ယံုေပးပါ ငါ့အေမက ငါဘယ္သူ႔ကိုခ်စ္ေနတာလဲဆိုတာ သိႏွင့္ၿပီးသားမို႔ တစ္ျခားသူအတြက္မေတြးဘဲ မင္းကိုယ္တိုင္အတြက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ပါ ငါ့ကိုေခါင္းမာမာနဲ႔ ဆြဲထားလိုက္စမ္းပါ ေနာ္"
Daeyoung က Rikuပုခံုးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေျပာတယ္။Rikuမွာေတာ့ ဘာစကားမွမေျပာႏိုင္ဘဲ ေၾကာင္အမ္းအမ္းေလးျဖစ္ေနတယ္။ခနၾကာမွ လက္ေမာင္းေတြကို ကိုင္ထားတဲ့ Daeyoung လက္ေတြကို ဖယ္ခ်လိုက္တယ္။
"အရူးေကာင္ လက္မထပ္ရေသးဘူးဆိုလဲ ျပန္လာမွေပါ့ ငါ့မွာေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မင္းကို လြမ္းေနခဲ့ရလဲ မင္းသတင္းၾကားရမွာကို ေသေလာက္ေအာင္ေၾကာက္ေနခဲ့တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို မင္းသိရဲ့လား
ဘာလို႔ ၾကားထဲက ႏွစ္ေတြမွာ တစ္ရက္ေလးေတာင္ ျပန္မလာရတာလဲ
မင္းက လူဆိုးေကာင္ လူညစ္ေကာင္ပဲ"
Rikuက ေျပာလဲေျပာ ငိုလဲငို Daeyoung ရဲ့ ရင္ဘတ္ေတြကို ရိုက္ရိုက္ၿပီး ေျပာတယ္။သူေျပာလို႔ၿပီးမွာ Daeyoung ရင္ခြင္ထဲဝင္လို႔ ဖက္လိုက္တယ္။
"ေမာင္ျပန္လာပါတယ္ အခ်စ္ရယ္"
Daeyoung က အၾကာကီုးေနမွာ ေပြ့ဖက္ရတဲ့ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ေလေပၚေျမႇာက္တက္တဲ့အထိ သိမ္းက်ံဳးဖက္လိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့ လက္တစ္ဖက္ကလဲ Riku ရဲ့ ေခါင္းအေနာက္ကို အသာထိန္းေပးထားတယ္။
"မင္းလက္မထပ္ရေသးရင္ ငါမွာေခါင္းမာခြင့္ရိွေသးတယ္မို႔လား ငါလဲ မင္းကိုလြမ္းတယ္ ငါ့ကိုအႏိုင္က်င့္တဲ့သူေတြလဲ အမ်ားႀကီးပဲ ငါ့ကို ထပ္မထားခဲ့နဲ႔ေတာ့ေနာ္"
ရင္ခြင္ထဲက ေကာင္ေလးက စကားေတြဗလံုးဗေထြးနဲ႔ေျပာျပန္ေတာ့လဲ Daeyoung ခမ်ာ ေခါင္းညိမ့္ၿပီး လက္ခံေပးရေသးတယ္။
အကုန္လံုးထဲမွာ Daeyoung လိုခ်င္တာက
Rikuအေနနဲ႔ သူ႔ကိုဆြဲထားေပးဖို႔ လက္မလႊတ္လို႔ဖို႔ပါပဲ။
Rikuလိုခ်င္ခဲ့တာက Daeyoung ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔ Daeyoung တို႔မိသားစု မၿပိဳလဲဖို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။
အခုအခ်ိန္မွာ Rikuေတြးမိတာက သူဟာ တစ္ျခားသူေတြေပ်ာ္ရႊင္ေစဖို႔ သူ႔တစ္ဘဝလံုး ေပးဆပ္ၿပီးေနခဲ့ရတာ။အခုေတာ့ သူ႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လို႔ေတာ့ ရေလာက္ပါတယ္။ဟင့္အင္း Riku က တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ေတာ့မွာ။
"Daeyoung ဒီဘက္တံခါးေလးခ်ေပးပါလား ငါေလေကာင္းေလသန႔္ရခ်င္လို႔"
"ေမာင္လို႔ ေခၚရင္ ခ်ေပးမယ္"
ဖူကူအီရဲ့ အျပန္လမ္းမွာ ကားတစ္စီးေလးက အခ်စ္ေတြအျပၫ့္နဲ႔ေမာင္းႏွင္ေနတယ္။
"ေန ေန မေခၚခ်င္ဘူး ခ်လဲခ်မေပးနဲ႔ေတာ့"
"ကဲပါ ေမာင္လို႔ မေခၚနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္လဲဆိုတာေျပာ"
"ဟိုးမွာျမင္ရတဲ့ ပင္လယ္ႀကီးေလာက္"
"ပင္လယ္က ေရေတြခမ္းသြားရင္ေရာ"
"အဲ့လိုဆို မင္းက ေနမင္နဲ႔စစ္ခင္းလိုက္ေပါ့ သူ႔ေၾကာင့္ေရေတြခမ္းတာကို"
"ေနမင္းနဲ႔စစ္ခင္းၿပီး ေမာင္က ရႈံးသြားရင္ေရာ"
"မရႈံးပါဘူး မင္းက ေလးလံုး ေနမင္းကတစ္လံုးတည္းေလ"
Rikuစကားအဆံုးမွာ Daeyoung က အားရပါးရရယ္တယ္။စီယာတိုင္ကို ဘယ္ဘက္လက္တစ္ဖက္နဲ႔ပဲထိန္းကိုင္ၿပီး ညာဘက္လက္ထဲမွာေတာ့ စေတာ္ဘယ္ရီလံုးေလးရဲ့လက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း အိမ္ရိွရာဆီကို ဦးတည္သြားေနတဲ့ကားတစ္စီး။
"ေဟာ သားတို႔ျပန္လာၿပီလား"
"ဟုတ္အေမ "
ကားထဲက ဆင္းဆင္းခ်င္း Daeyoung က Rikuလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေျဖလိုက္တာေၾကာင့္ Rikuမွာေတာ့ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး။အေမကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုျမင္ၿပီး Daeyoung ကို သိေနတယ္ေနာ္ ဆိုတဲ့အၾကၫ့္ေလးနဲ႔ Rikuကိုေတာ့ ၿပံဳးျပတယ္။
"လာ လာ ညစာစားရေအာင္"
အခု Daeyoung အေမမွာေတာ့ သားတင္မဟုတ္ပဲ သားမက္ကေလးပါ အပိုလက္ေဆာင္ရလိုက္ရတာမို႔ အိမ္ထဲမွာ ရယ္သံေတြလႊမ္းမိုးသြားတယ္။
"အေမ Kim Daeyoung ငယ္ငယ္တုန္းကအငိုသန္လား"
"ဘယ္ကသာ ႏို႔ဆာရင္ေနာင္မငိုတတ္တဲ့ကေလး ခိုင္းမိရင္လဲ မငိုဘူး သူ႔ဟာသူႀကိတ္မိွတ္ခံတာ အသက္ႀကီးလာမွ မ်က္ရည္ပိုလြယ္တာလားမသိပါဘူး
သားမရိွတဲ့ႏွစ္ေတြတုန္းက ညတိုင္းငိုတာ"
Rikuက အျပစ္ရိွသလို ခံစားလိုက္ရျပန္တယ္။သူ႔ေၾကာင့္ Daeyoung က ငိုတယ္တဲ့လား။Rikuက အေမ့ေပါင္ေပၚေခါင္းအံုးၿပီး ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြကို ၾကၫ့္ေနတယ္။ခနၾကာေတာ့ Daeyoung က ေကာ္ဖီခြက္နဲ႔အတူ Rikuတို႔နား ေရာက္လာခဲ့တယ္။ၿပီးေတာ့ အေမ့ေဘးနားထိုင္ၿပီး ေကာ္ဖီခြက္ကို အေမ့လက္ထဲထၫ့္ေပးလိုက္တယ္။
"ဒီသားအမိ သူမ်ားအတင္းတုပ္ေနတာမို႔လား"
"ဟုတ္တယ္ မင္းငယ္ငယ္တုန္းက ငိုရင္ အရမ္းရုပ္ဆိုးတာပဲတဲ့ အေမကေျပာတာ"
"အေမက ငါ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ ရုပ္ဆိုးတယ္လို႔မေျပာဖူးဘူး မင္းပဲေျပာတာ "
Daeyoung က Rikuနဖူးကို လက္နဲ႔အသာေတာက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
"သား ဘယ္ေန့ အိုဆာကာကို ျပန္မလဲ"
"သဘက္ခါေလာက္ျပန္မျွဖစ္မွာ ဟိုမွာ အလုပ္ေတြက ဆီးႀကိဳေနၿပီ "
"သား Daeyoung ကေရာ"
"Rikuနဲ႔မွ အတူျပန္လိုက္မယ္"
"ဟုတ္ပါၿပီရွင္ အခုေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ သြားအိပ္ၾကေတာ့"
Daeyoung နဲ႔ Rikuႏွစ္ေယာက္လံုး အိပ္ခန္းထဲဝင္လာခဲ့ၾကတယ္။
"ကဲ ဆရာသမား ဘာလုပ္ၾကမလဲ"
"ဘာ ဘာကို ဘာလုပ္ရမွာလဲ Kim Daeyoung မင္းတအားကဲတာပဲ ငါေရခ်ိဳးအံုးမယ္"
Rikuက ဗီရိုထဲက တဘတ္ထုတ္ေနခ်ိန္မွာပဲ အေနာက္ကေန ခါးကို လာဖက္တယ္။ေမးဖ်ားကို Riku ပုခံုးေပၚတင္ထားၿပီး Rikuနားဖ်ားေလးကို ဖြဖြေလးနမ္းတယ္။
"ဘာလဲ အရႈပ္ထုပ္ မင္းက ကပ္ပါးေကာင္လား ငါနဲ႔ခနေလာက္ပဲျဖသ္ျဖစ္ ခြဲေနေပးပါလား"
"ဟင့္အင္း ခြဲမေနခ်င္ပါဘူး ငါက Maeda Riku ရဲ့ကပ္ပါးေကာင္ေလး Maedaရဲ့ အေသြးေရာအသားေရာ စားပစ္မယ္"
"အိုးဟိုး ေၾကာက္စရာႀကီးပဲ"
Daeyoung က Rikuကို သူနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဆြဲလွၫ့္ၿပီး Riku ရဲ့ေက်ာျပင္ဟာ ဗီရိုမွာကပ္ေနတယ္။Rikuရဲ့ခါးကို ဖက္ထားတဲ့ Daeyoung လက္ေတြကေတာ့ ေနရာမေရြ့ခဲ့ဘူး။
"ေမာင္တို႔ အတူေနရေအာင္ အိုဆာကာမွာ"
"မင္းကုမၸဏီကေရာ"
"မဟုတ္ေတာင္ ဂ်ပန္က ရံုးခြဲကို ေျပာင္းဖို႔လုပ္ေနတာ ကိုရီးယားမွာက ေယာေလးရိွတယ္ေလ မင္းကို တစ္ရက္က်မွ ေယာေလးနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးမယ္"
"မင္းအဆင္ေျပရင္ ငါလဲအဆင္ေျပပါတယ္"
"မရင့္က်က္ပါနဲ႔လား ေမာင္ေတာ့ အရင္ကလို အခ်စ္ရဲ့ေပါက္ကရစကားေတြကို လြမ္းေနရတာ"
"ဟုတ္လား အဲ့လိုဆို မင္းငါ့မိန္းမလုပ္ပါလား"
"ဘာ"
"ဟုတ္တယ္ေလ အင္းငါ့မိန္းမလုပ္ရင္ ငါမင္ူကို ပ်င္းမေနရေအာင္ ေပါက္ကရေတြေျပာေပးမယ္ ေန့တိုင္း"
Daeyoung က ရယ္လိုက္တယ္။ဒီ Maedaကိုေတာ့ အူယားလို႔ ပါးစပ္ထဲသာ ဆြဲငံုထားပစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။
"ငါက မင္းေယာက်ၤားေလ မင္းမိန္းမမွမဟုတ္ဘဲ"
Daeyoung က ေျပာၿပီး Rikuရဲ့ ဘယ္ဘက္ လည္တိုင္ကို နမ္းလိုက္တယ္။
"ယားတယ္ မလုပ္နဲ႔"
Rikuက ရယ္ၿပီး Daeyoung ကိုတြန္းထုတ္ေပမယ့္ ေရွာင္လႊဲႏိုင္မယ္လို႔ ထင္သလား။
"အားးးး Kim Daeyoung မလုပ္နဲ႔လို႔ ယားတယ္လို႔"
"ေမာင္ လို႔ေခၚ"
အခန္းထဲမွာ ရယ္သံေတြအျပၫ့္နဲ႔ ခနၾကာေတာ့ အသံတိုးတိုးေလးတစ္ခု ပ်ံ့လႊင့္သြားတယ္။
"ေမာင္"...... တဲ့။
-SILENCE-
"ဟင္ ဒါငါတို႔အရင္ေနခဲ့တဲ့အိမ္"
"ဟုတ္တယ္ေလ ေမာင္ဆက္ငွားထာတာ အခုေတာ့ဝယ္လိုက္ၿပီ ေမာင္တို႔ဒီမွာေနရေအာင္"
Riku က Daeyoung လည္တိုင္မွာ လက္ခ်ိတ္ၿပီး Daeyoung ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းလိုက္တယ္။Daeyoungကေတာ့ ေက်နပ္ၿပံဳးနဲ႔ အနမ္းေတြကို ထပ္ဆင့္ေပးလိုက္တယ္။
"လာ အိမ္ထဲဝင္ရေအာင္"
ဝရံတာေလးႏွစ္ခုက တစ္ခုအျဖစ္ေပါင္းစည္းသြားတယ္။
အိုဆာကာမွာ တိမ္ကင္းစင္သြားၿပီ။
မနင္းတတ္ပဲ ဝယ္ထားတဲ့စက္ဘီးေလးမွာ ထိန္းကိုင္ေပးမယ့္သူရိွလာၿပီ။
Maeda Rikuမွာေတာ့ အျမင္ကတ္စရာ Kim မ်ိဳးရိုး ရိွေနၿပီ။
အသက္၁၅ႏွစ္မွာ စေတြ့တဲ့အခ်စ္ေတြက ၂၅ႏွစ္အထိ တည္ၿမဲသတဲ့။
ယံုႏိုင္စရာရိွပါ့မလား။
"ဂ်ပိုးေကာင္" လို႔စေခၚခဲ့ရာက
"ေမာင္" ဆိုတဲ့နာမ္စားေလးဆီသို...
"Maeda" ဆိုတဲ့ နာမည္ေလးဟာ
"အခ်စ္" ဆိုတဲ့လူသားေလးအျဖစ္...
စက္ဘီးေလးက ေအာင္သြယ္ေတာ္ေလးအျဖစ္
ဝရံတာကမီးလံုးေလးက ဒီဇာတ္လမ္းရဲ့ ေပါင္းကူးတံတားေလးအျဖစ္
ပါဝင္သရုပ္ေဆာင္ထားေလတယ္။
အဓိက ဇာတ္ေကာင္ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အခ်စ္ေတြနဲ႔ လံုၿခံဳရာ ရပ္ဝန္းေလးဆီသို႔.....