(၁၉)
Daeyoung 's pov
ကိုရီးယားႏိုင္ငံ၊ဆိုးလ္ၿမိဳ႔
ဂ်ပန္-ကိုရီးယား ဖက္စပ္ကုမၸဏီတစ္ခုရဲ့ translator တစ္ေယာက္တစ္ျဖစ္လဲ ထိုကုမၸဏီရဲ့ ရွယ္ယာအမ်ားဆံုးမန္ဘာတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ Kim Daeyoung တစ္ယာက္ တိုးလာတဲ့ပါဝါမ်က္မွန္ႀကီးကို ပင့္တင္ၿပီး စာရြက္စာတမ္းေတြၾကားထဲ ေခါင္းျမႇပ္ေနတယ္။
ခနၾကာေတာ့ ရံုးဖုန္းမဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ပိုင္လက္ကိုင္ဖုန္းေလးက ျမည္လာတယ္။
"ဟယ္လို အေမ"
"သား မနက္ျဖန္အေမ့ေမြးေန့လာမယ္မို႔လား"
"ကြၽန္ေတာ္အခုရက္ပိုင္းအလုပ္ရႈပ္ေနလို႔ ေနာက္က်မွ လာျဖစ္မယ္ထင္တယ္ "
"အယ္ ရတယ္ ရတယ္ ငါ့သားေလးျပန္လာရင္ၿပီးေရာ ေနာက္က်လဲ ကိစၥမရိွဘူး Riku ကေတာ့ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ ကေလးက အခုသားအခန္းထဲမွာ အနားယူေနတယ္"
မ်က္မွန္ေအာက္က မ်က္ဝန္းတစ္စံုမွာ အလင္းတန္းတစ္ခု ျဖတ္ေျပးသြားတယ္။
"ဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သမ်ွ အျမန္ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္"
ဖုန္းေခၚဆိုမႈၿပီးတာနဲ႔ အခ်ိန္ဇယားကိုစစ္ၿပီး ဖ်က္သင့္တာကို ဖ်က္လိုက္တယ္။
"အကို မနက္ျဖန္အစည္းအေဝးက အေရးႀကီးလို႔ ဖ်က္လို႔မရဘူး "
"ေယာေလးပဲ ကိုယ္စားသြားေပးလို႔မရဘူးလား အကိုအခုအလ်င္စလိုျဖစ္ေနလို႔"
"မရ မရေနာ္ ဟိုတစ္ႏွစ္ကလဲ အေလာတေကာျပန္သြားလို႔ ေယာေလးဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႀကိဳးစားေျဖရွင္းလိုက္ရလဲ တစ္ခါပဲရမယ္ ႏွစ္ခါမရဘူး"
ႏႈတ္ခမ္းကို စူပုတ္လို႔ ရနါေထာင္ေနတဲ့ ေယာေလးဆိုတဲ့ကေလးမ ေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြပုတ္လို႔ ရယ္လိုက္တယ္။
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး အစည္းအေဝးကို ရေအာင္သြားပါ့မယ္"
"အမေလး မိန္းမအတြက္ စိန္နားကတ္ အေမ့အတြက္ ပဲႀကီးေလွာ္ ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္ေနၿပီ အေမ့ကို လြမ္းတာနည္းနည္း မိန္းမကို လြမ္းတာမ်ားမ်ား"
အေျပးေလးထြက္သြားတဲ့ Kim Daeyoung ၾကားေအာင္ ေယာေလးက ေအာ္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
မနက္ျဖန္အတြက္ ေလယာဉ္လက္မွတ္ကို အခုကတည္းက ႀကိဳျဖတ္ထားရင္ အရမ္းကဲလြန္းရာ က်ေနမလား။မနက္ျဖန္က်မွ ေလယာဉ္လက္မွတ္မရရင္ေရာ။
"ဟယ္လို ကြၽန္ေတာ္ Kim ပါ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဂ်ပန္မွာစီးဖို႔ကားတစ္စီး စီစဉ္ေပးလို႔ရမလား"
မတက္ႏိုင္ဘူး။အခ်စ္အတြက္ ရိွသမ်ွအကုန္ထုတ္သံုးရေတာ့မွာပဲ။
အဖြားျဖစ္သူက ေယာေလးနဲ႔လက္ထပ္ေစခ်င္ခဲ့တယ္။Daeyoungကေတာ့ ျငင္းဖို႔အခြင့္မသာခဲ့ေပမယ့္ ေယာေလးဘက္က စျငင္းခဲ့တယ္။အဲ့တုန္းက Daeyoung တစ္ေယာက္ Rikuနဲ႔စကားအႀကီးအက်ယ္မ်ားၿပီး အဘြားဆႏၵအတိုင္းလုပ္ဖို႔ ကိုရီးယားကိုျပန္လာခဲ့တုန္းက။ေယာေလး က စကားတစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ မဂၤလာပြဲကိုျငင္းတယ္။
"အခုလက္ထပ္ပြဲက အဘိုးရဲ့ကုမၸဏီမွာ ဦးစီးမယ့္သူမရိွလို႔ အကိုနဲ႔ႏွစ္ေယာက္အတူဦးစီးေစခ်င္လို႔မို႔လား လက္မထပ္ပဲနဲ႔လဲ ဦးစီးလို႔ရတာပဲေလ ၿပီးေတာ့ အကိုကို ေယာေလးအကိုအျဖစ္နဲ႔ပဲ ရိွေစခ်င္တာမို႔ ျငင္းပါရေစ"
ၿပီးေတာ့ Daeyoung နဲ႔ေယာေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းစကားေျပာျဖစ္ေတာ့ ေယာေလးက ဒီလိုေျပာျပန္တယ္။
"အခ်စ္ကိုပဲလြမ္းဆြတ္ရင္း ဘဝနိဂံုးခ်ဳပ္သြားရတဲ့ အဘိုးအျဖစ္ကိုၾကၫ့္ၿပီး ေယာေလးသိပ္သနားတာပဲ အကို႔ကိုေတာ့ အဲ့လိုမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး သြားပါ အကိုခ်စ္တဲ့သူဆီ"
Daeyoung က ေခါင္းခါခဲ့တယ္။ခ်စ္တဲ့သူဆီျပန္မသြားေတာ့ဘူး။ေနာက္တစ္ခါ ထပ္အစြန႔္ပစ္ခံရမွာကို ေၾကာက္တယ္။ႏွစ္ခါ အစြန႔္ပစ္ခံခဲ့ရတဲ့သူက Daeyoung မို႔ အနာက မက်က္ေသးဘူး။ဒီအတိုင္း အခ်ိန္တစ္ခုကို ေစာင့္ၿပီးမွ အခ်စ္ေရ႔ွကို သြားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ၆လေလာက္ၾကာၿပီးေတာ့ အိုဆာကာကို ေနာက္တစ္ေခါက္ သြားၾကၫ့္ေသးတယ္။အရင္အိမ္မွာ Rikuမေနေတာ့ဘူးတဲ့။အိမ္ရွင္အေဒၚႀကီးက အိမ္ကို တစ္ျခားတစ္ေယာက္ဆီ ငွားမယ္လုပ္ေနတာနဲ႔ ပိုက္ဆံပိုေပးၿပီး တစ္ျခားသူကို မငွားပစ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။
ႏွစ္တိုင္း ဖူကူအီကို ျပန္လာျဖစ္တယ္။ျပန္လာတိုင္း ေဘးအိမ္က ေကာင္ေလးမ်ားေရာက္ႏွင့္ေလမလားေမ်ွာ္တယ္။ဒါေပမယ့္ အိုဆာကာထိေတာ့ လိုက္မၾကၫ့္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။အခုေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ေတြ့ဖို႔ အခ်ိန္က်ၿပီထင္ပါတယ္။
Rikuမရိွတဲ့ရက္ေတြမွာ Daeyoung က နားေအးပါးေအးေနခဲ့ရတယ္ဆိုမလား။အထီးက်န္တယ္ဆိုမလား Rikuရဲ့တီတီတာတာနဲ႔ ေပါက္ကရစကားေတြကို လြမ္းေနမိတယ္။အခုတစ္ေခါက္ျပန္လို႔ ေတြ့ျဖစ္ရင္ အားရပါးရဖက္ထားပစ္မယ္ ျပန္လႊတ္မေပးေတာ့ဘူး။
ဇာတ္ကားေတြထဲကလို ကားအေကာင္းစားႀကီးနဲ႔ Rikuအေရ႔ွမွာ ထိုးရပ္မယ္ ကားေပၚက ဆင္းၿပီး Rikuကို ေျပးဖက္မယ္စိတ္ကူးေပမယ့္ တကယ္တမ္းအိမ္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူမွရိွမေနဘူး။အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ အိမ္ထဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထိုင္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။အေမကေလ ဘာလို႔ Rikuကို ဘုရားေက်ာင္းေခၚသြားလဲ မသိေတာ့ဘူး။
"အေမ Rikuေရာ မပါလာဘူးလား"
ေယာေလးရဲ့စကားက မွန္ေနၿပီထင္ပါရဲ့။အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္လြမ္းမဟုတ္ဘဲ အေမေက်ာ္ ခ်စ္သူကိုလြမ္းျဖစ္ေနၿပီ။
"ဒီေန့က် သူ႔အိမ္မွာအိပ္မယ္တဲ့ အိမ္က ဖုန္ေတြနဲ႔ျဖစ္ေနမွာကို အဆင္ေျပရဲ့လားမသိပါဘူး သား လိုက္သြားၾကၫ့္လိုက္အံုး"
"ဟုတ္"
ႏွစ္ခါမျငင္းတဲ့ သားလိမၼာေလးပါ။တကယ္တမ္း Rikuအိမ္ေရ႔ွလဲေရာက္ေရာ အထဲမဝင္ရဲျပန္ဘူး။ၿခံစည္းရိုးကိုေပ်ာ္ၿပီးပဲ ေခ်ာင္းၾကၫ့္လိုက္တယ္။တကုတ္ကုတ္နဲ႔အလုပ္ရႈပ္ေနလိုက္တာ။ဆံပင္ေတြလဲရွည္လို႔ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာေနလို႔လားမသိ အသားကလဲ ပိုဝင္းလာတယ္။ဖုန္ေတြေၾကာင့္ ႏွာေခ်တာလဲ ခနခနပဲ။
ၾကၫ့္ေကာင္းေနတုန္း Rikuက အမိႈက္ပံုးကိုကိုင္ၿပီး ထြက္လာတာမို႔ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိဘဲ ကားနားမွာပဲ ရစ္သီ ရစ္သီလုပ္ေနလိုက္တယ္။အိမ္ထဲကလူကလဲ သူ႔ကို ျမင္လို႔ ထင္ပါတယ္ ထြက္မလာဘူး။
ေမာင့္ကို အဲ့ေလာက္ေတာင္ မေတြ့ခ်င္တာလား အခ်စ္ရယ္။
ညေရာက္ေတာ့ Daeyoung နဲ႔ အေမႏွစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။
"အေမ သားကို စိတ္မဆိုးဘူးလား"
Daeyoung က အေမျဖစ္သူရဲ့ေပါင္ကို ေခါင္းအံုးလို႔ အိပ္ရင္း ေမးတယ္။
"အေမ့သားေလးကို ဘာလို႔စိတ္ဆိုးရမွာလဲ အင္းးး အခုေတာ့ စိတ္မဆိုးေတာ့ဘူးေပါ့ အရင္က အေမ့မွာ ရင္ကြဲခဲ့ရပါတယ္။အခုက်ေတာ့ အေမရင္မကြဲရေလေအာင္ ဝမ္းမနည္းရေလေအာင္ သားတို႔က ႀကိဳးစားေပးေနေတာ့ အေမ့မယ္ ဘယ္စိတ္ဆိုးရက္မလဲ သားတို႔က လူငယ္ပဲရိွေသးတယ္ေလ လုပ္ခ်င္ရာကို လုပ္ၿပီးရွင္သန္သင့္တာေပါ့ အေမကေတာ့ အသက္ႀကီးေနပါၿပီ ဘာအလိုရမၼက္မွမရိွေတာ့တာမို႔ သားတို႔ဘဝ သားတို႔ေလ်ွာက္ၾကပါလို႔ပဲ အေမေျပာႏိုင္တယ္"
Daeyoung က အၿမဲတမ္း အေမ့ဆီက စကားေတြကိုၾကားရင္ ခြန္အားေတျြဖစ္လာတယ္။လမ္းစကို ရွာေတြ့လာတယ္။
"ေအာ္ သား Rikuရဲ့ အဝတ္အိတ္ေလး သြားေပးလိုက္ပါအံုး ကေလးက အဝတ္အစားမလဲဘဲ ဘယ္လိုလုပ္ေနႏိုင္မွာလဲ သြား သြား"
အရင္ႏွစ္ေတြ ျပန္လာတုန္းကထက္ အခုတစ္ေခါက္ျပန္လာေတာ့ Daeyoung က ရႊင္ျမဴးေနတာျမင္ေတာ့ အေမ့ခမ်ာ ၿပံဳးမိျပန္တယ္။
-SILENCE-
ကဲ ေယာေရာဘြန္းတို႔
Happy ending ပါလို႔ ယံုၾကၿပီလားရွင္ 😞