(၁၉)
"ဘာလဲ အိပ္စရာမရိွရင္ မင္းနဲ႔အတူအိပ္ခိုင္းမလို႔လား"
Rikuက ေျပာလဲေျပာရင္း Daeyoung မ်က္ႏွာနဲ႔အနီးကပ္ထိေရာက္ေအာင္ ခႏၶာကိုယ္ကိုႏိွမ့္ခ်လိုက္တယ္။ဒီMaedaက Kim Daeyoung ရဲ့သမာဓိကို လာစမ္းေနတာပဲ။
"မင္းသာဆႏၵရိွရင္.."
ပတ္ဝန္းက်င္က တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး Rikuက ရုတ္တရက္ႀကီး ထရပ္တယ္။
"ငါအဆင္ေျပၿပီး အိပ္ေတာ့မွာမို႔ မင္းျပန္ေတာ့ ေပး ငါ့အိတ္"
Daeyoung မ်က္ခံုးေတြက တြန႔္သြားတယ္။ျမင္လား ထပ္ၿပီး ႏွင္ျပန္ၿပီ။
"အိုဆာကာမွာ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ့ဆံုပြဲရိွတယ္တဲ့ မင္းသြားမွာလား"
"အင္း သြားရမွာေပါ့"
"ငါတို႔အတူသြားမလား"
"ဟင့္အင္း"
ဒီMaedaကေတာ့ေလ မေတြ့ရတဲ့ႏွစ္ေတြမွာ ျငင္းတဲ့စကားကိုပဲ ေလ့က်င့္ခဲ့တာလား မသိပါဘူး။Daeyoungလဲ ေခါင္းညိမ့္ၿပီးပဲ အိမ္ျပန္ခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။သက္ျပင္းခ်သံေတြကေတာ့ အိမ္ထဲေရာ အိမ္ျပင္ေရာ ပ်ံ့ႏွံ႔လို႔။
ေနာက္တစ္ေန့မနက္မွာ Rikuက ကတိအတိုင္း Daeyoung အိမ္မွာ မနက္စာသြားစားရတယ္။မစားရင္လဲ Kim Daeyoung တစ္ေယာက္ သူ႔ဆီ ဆိုက္ဆ်ဳက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ထပ္ေရာက္လာမျွဖင့္ ခုန္ေနတဲ့ႏွလံုးသားကို သိသြားရင္ ခက္ရခ်ည္။
"သား အေစာႀကီးပါလား အေမေတာင္ အခုမွထမင္းက်က္တယ္"
အေစာႀကီးလာဖို႔က Riku ရဲ့ ပလန္ေအပဲေလ။ဒါမွ Daeyoung နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မေတြ့ျဖစ္မွာ။
"အေမ သားရဲ့သြားတိုက္တံရိွေသးလား"
ပလန္ေအ က်ရႈံး။ဆရာသမားက ဘယ္အခ်ိန္ကထတယ္မသိဘူး အခုလဲ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကေန ေရခ်ိဳးဝတ္တဘတ္တထည္ပဲ ပတ္ထားၿပီး ထြက္လာတယ္။
"အရင္က သြားတိုက္တံကေတာ့မရိွေတာ့ဘူး ဟိုတစ္ေန့က Rikuတိုက္တဲ့သြားတိုင္တံေတာ့ရိွတယ္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက စင္ေပၚမွာ အျပာေရာင္ေလး"
Riku မ်က္လံုးျပဴးသြားမိတယ္။Daeyoungက သူတိုက္ထားၿပီးသားသြားတိုက္တံနဲ႔တိုက္မလို႔တဲ့လား။အေမကလဲ မတားတဲ့အျပင္အႀကံေတာင္ေပးေသး။သားျဖစ္သူကလဲ ေခါင္းညိမ့္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ျပန္ဝင္သြားတယ္။ဘုရားေရ ဒီအိမ္မွာ ဘာေတျြဖစ္ေနတာလဲ။
"သား ညကအိပ္ရတာ အဆင္ေျပရဲ့လား"
"ေျပပါတယ္ ဖုန္ေတြကိုေတာ့ ဒီေန့မွေသခ်ာရွင္းရမွာ"
"အဲ့ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ အလုပ္ရႈပ္ခံေနေသး ဒီမွာပဲ Daeyoung နဲ႔ႏွစ္ေယာက္တစ္ခန္းသံုးၾကေပါ့ ခနတစ္ျဖဳတ္ပဲဟာ"
အေမေရ ကြၽန္ေတာ္တို႔က တစ္ခန္းထဲ အတူသံုးလို႔ရမယ့္ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲ။
"သား Daeyoung လာထိုင္ သားႀကိဳက္တဲ့ မနက္စာျပင္ေပးထားတယ္
ေဆာ့ကေတာ့ ေယာေလးလက္ရာ ဘယ္မွီမလဲေလ ေနာ့္"
ေယာေလး ဆိုတဲ့နာမည္ၾကားျပန္ေတာ့လဲ Rikuရဲ့ လႈပ္ရွားေနတဲ့လက္ေတြက ရုတ္ခ်ည္း ၿငိမ္သက္သြားတယ္။
"ေယာေလးက အခုရက္ပိုင္းလုပ္မေကြၽးေတာ့ဘူး ဝယ္ပဲစားခိုင္းေတာ့တာ အဲ့ဟာမေလးက အက်င့္ယုတ္မေလး"
Daeyoung ဆီက သူမအေပၚက်ိန္ဆဲတာေတာင္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ေလသံေလးနဲ႔ေျပာေနတာ။ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္ေနရွာမလဲ။
"သားတို႔ အလုပ္ကေရာ အဆင္ေျပလား မပင္ပန္းဘူးလား"
"မပင္ပန္းပါဘူး သားကေယာေလးကို ကူညီရံုတင္ေလ က်န္တာ သူပဲဦးစီးတာ"
Rikuက ေနရာမွာတင္ ေသးေသးေလးျဖစ္ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္ခ်င္တယ္။အခုစကားဝိုင္းမွာ သူက အေရးမပါတဲ့လူလိုပဲ။
"ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ့ဆံုပြဲရိွတယ္ဆို Rikuနဲ႔အတူသြားမယ္မို႔လား"
Daeyoung ေရခြက္ထဲ ေရထၫ့္ေပးရင္း အေမက ေမးလိုက္ျခင္း။Daeyoungက Rikuကို မ်က္စပစ္ျပၿပီး မ်က္ႏွာကို ရႈံ႔မဲ့ျပတယ္။
"ဘာလဲ ငါဘာလုပ္လို႔လဲ"
Riku ကေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးနဲ႔ Daeyoung ကို ေမးခြန္းျပနါထုတ္တယ္။
"Rikuကလဲ Daeyoung နဲ႔ႏွစ္ေယာက္အတူသြားၾကေပါ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ မဟုတ္ဘူးလား"
Rikuက လိပ္ျပာမလံုသလိုနဲ႔ မ်က္စိကေတာင္ေျပး ေျမာက္ေျပးျဖစ္ေနတယ္။
"ဟုတ္ ဟုတ္ အတူတူသြားလိုက္ပါမယ္"
Rikuေတြးမိေသးတယ္။ဒီသားအမိက သူ႔ကို သက္သက္မဲ့မ်ား ႏိွပ္ကြပ္ေနသလားလို႔ေလ။
မနက္ျဖန္က် အိုဆာကာကို တက္ရမွာမို႔ လိုတဲ့ပစၥည္းေလးေတြ စုထားလိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့ အိမ္ကိုသန႔္ရွင္းေရးလုပ္လိုက္တယ္။တံျမက္စည္း အၾကမ္းမရိွတာနဲ႔ ၿမိဳ႔ထဲ ထြက္ရင္း တစ္ျခားအိမ္အတြက္လိုတာေတြပါ ေပါင္းဝယ္ခဲ့လိုက္တယ္။
လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လံုးလဲ အဲ့ဒီKimမ်ိဳးရိုးအေၾကာင္းက မေတြးပါဘဲ ေခါင္းထဲ ဝင္ဝင္လာတယ္။
အိမ္ေရ႔ွေရာက္ေတာ့ Rikuေျခလွမ္းေတြက တံု႔ကလဲ ခ်က္ခ်င္းရပ္လိုက္မိတယ္။အိမ္ေရ႔ွမွာ Rikuအေဖ မဟုတ္ဘူး Riku ပေထြးက ေရာက္ေနခဲ့တယ္။Rikuကို ျမင္ေတာ့ အၾကၫ့္စူးစူးေတြနဲ႔ၾကၫ့္တယ္။အဲ့အၾကၫ့္က ၿခိမ္းေျခာက္ခ်င္ေနတဲ့အၾကၫ့္လား ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့အၾကၫ့္လား စိတ္ဆ်ဳးေနတဲ့အၾကၫ့္လား Rikuမမွန္းတတ္ဘူး
ေနာက္ေက်ာက ဒဏ္ရာေတြက ပိုနာလာတယ္။ေက်ာက တဆစ္ဆစ္နာက်င္လာတယ္။Rikuေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ၿပီး လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားလိုက္တယ္။Rikuက ကေလးမွမဟုတ္ေတာ့ဘဲ။ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ရပ္တည္ေနႏိုင္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့သူမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
"သား Riku လာ အေမနဲ႔အတူရွင္းရေအာင္"
သားအဖႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အၾကၫ့္လ်င္းဖလွယ္မႈေတြၾကား ဝင္ေရာက္လာသူက Daeyoung အေမပင္။Rikuကို အသာတြဲၿပီး အိမ္ထဲေခၚသြားေပးတယ္။
"သား အဆင္ေျပရဲ့လား အကိုႀကီးက သားကိုေစာင့္ေနတာထင္တယ္ စကားေျပာၾကၫ့္ၾကမလား"
"ဟင့္အင္း ကြၽန္ေတာ္မေျပာခ်င္ဘူး သူ႔ဆီက ဘာစကားပဲထြက္လာထြက္လာ
အဲ့စကားေတြက ေတာင္းပန္စကားေတြဆိုရင္ေတာင္ အတိတ္ကိုျပန္ေဖာ္သလိုျဖစ္တာမို႔ ကြၽန္ေတာ္ နာက်င္ရတယ္ ေရစက္ကို ဒီမွာပဲ ျဖတ္လိုက္ခ်င္တယ္"
Daeyoung အေမက ေခါင္းေလးညိမ့္လို႔ Rikuေက်ာကို လက္နဲ႔အသာေလးပုတ္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္ေပးတယ္။ဒါေပမယ့္ Rikuက စိတ္ဒဏ္ရာခံစားထားရတဲ့ နစ္နာသူတစ္ေယာက္မို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပါးစပ္က ဘာမွမျဖစ္ဘူးေျပာေျပာ သူ႔ရဲ့ရင္ဘတ္အစံုက နာက်င္ေနတုန္း ေၾကာက္ရြံ႔ေနတုန္း။Daeyoungကို ထိခိုက္ေအာင္လုပ္မွာ ေၾကာက္မိေနတုန္း။သူ႔ေၾကာင့္နဲ႔ Daeyoung တို႔ မိသားစုၿပိဳလဲသြားမွာ ေၾကာက္မိေနတုန္း။
တစ္ေနကုန္လံုး အေမနဲ႔ အိမ္သန႔္ရွင္းေရးအတူတူလုပ္ၿပီး ညခင္းေတာ့ ေျခဆန႔္ၿပီး အျပၫ့္အဝအနားယူလိုက္တယ္။အိမ္သန႔္ရွင္းရင္း အံစာတံုးအေဟာင္းေလး ျပန္ေတြ့ေသးတယ္။အေရာင္ဆင္တူေလးေတြ စီထားၿပီးသား အံစားတံုေလးမွာ အမွတ္တရတစ္ခ်ိဳ႕ကပ္ပါေနတယ္။
ေနာက္ေန့ညေနခင္းမွ အိုဆာကာကို သြားဖို႔ျပင္ၾကတယ္။ကားရဲ့ေနာက္ခံုမွာ ထိုင္ဖို႔ျပင္တဲ့ Rikuကို Kim Daeyoung က ေရ႔ွခံုကိုအတင္းလာထိုင္ခိုင္းတယ္။မထိုင္ရင္ ကားမေမာင္းပါဘူးဆိုၿပီး လက္ပိုက္ၿပီး ေနေနတာမို႔ မႏိုင္တဲ့အဆံုး အေရ႔ွခံုမွာ ေျပာင္းထိုင္ေပးလိုက္ရတယ္။
ေနပါအံုး သူကRikuလား ငါကRikuလား မကြဲျပားေတာ့ဘူး။
ကားလမ္းတစ္ေလ်ွာက္က ျမင္ကြင္းေတြၾကၫ့္လို႔ရေပမယ့္ ကားထဲမွာေတာ့ ေလထုအေျခအေနက အရမ္းေအးစက္ေနတယ္။ႏွစ္ေယာက္လံုး ဘာစကားမွမေျပာၾကဘူး။Daeyoungဆီကေတာ့ ေခ်ာင္းဟန႔္သံ တသ္ခ်က္တစ္ခ်က္ၾကားရတယ္။
"ဟို မင္းအလုပ္ေရာ အဆင္ေျပရဲ့လား"
"ဟင္ အင္း အဆင္ေျပပါတယ္ နည္းနည္းေတာ့ ေနပူခံရတာေပါ့ ဆိုက္ေတြက အက်ယ္ႀကီးေတြဆို အလုပ္မလုပ္ရဘဲ လမ္းေလ်ွာက္ေနရတာနဲ႔တင္ အခ်ိန္ေတြကုန္ေရာ စစအလုပ္ဝင္ခ်င္းတုန္းကဆို အိမ္ေဆာက္မယ့္အစား ယာဉ္ပ်ံတစ္ခုခု ဖန္တီးလိုက္ရမလားလို႔ ေတြးမိေသးတယ္ မင္းသိတယ္မို႔လား ငယ္ငယ္ကၾကၫ့္ခဲ့တဲ့ကာတြန္းကားထဲကလို ပန္းကန္ျပားလို ယာဉ္မ်ိဳး"
Rikuက လံုးဝေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ စကားေျပာလိုက္တယ္။အဲ့ဒါမွပဲ ဒီေလထုကိုၿဖိဳခြဲႏိုင္မွာေလ။
"မိုးရြာမယ္ထင္တယ္ Daeyoung မင္းမွာ ထီးပါခဲ့လား"
"မပါခဲ့ဘူး မိုးရြာရင္ ကားကိုလမ္းေဘးခနရပ္ထားလိုက္မယ္"
Riku လဲ လက္ခံတဲ့သေဘာနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္တယ္။
"ရားး မင္းတို႔ကိုရီးယားမွာ ေကေပါ့ဆိုလား ေခတ္စားတယ္ဆို ငါ့ကိုေျပာျပပါလား"
"ေကေပါ့က ေခတ္စားတာေပါ့ အခုဆို အေဆာက္အဦးေတြမွာ LEDအႀကီးႀကီးေတြတပ္ၿပီး ေကေပါ့အိုင္ေဒါပံုေတျြပထားတာ အဲ့လိုဆို လူေတြရဲ့ Attraction ပိုရတယ္ေလ"
"ဟုတ္လား ငါတို႔ဆီမွာလဲ အဲ့လိုထၫ့္ရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ ေရွာပင္းေမာ္လ္ေတြမွာေတာ့ LEDအေသးစားေလးေတြပဲ ထၫ့္ထားတာ ေၾကာ္ညာဆိုင္းဘုတ္ကို သံုးၾကတာမဖားတယ္ ရုပ္ေသထပ္ရုပ္ရွင္ဆိုရင္ လူေတြပိုစိတ္ဝင္စားၾကမယ္ထင္တယ္"
အိုဆာကာမေရာက္ခင္တစ္ေလ်ွာက္လံုး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့စကားဝိုင္းက ျပတ္ေတာင္း မသြားခဲ့ဘူး။အမ်ားစုက စီးပြားေရးအေၾကာင္းေတြပဲ။
ပံုမွန္ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတျြပန္ေတြ့ၾကရင္ ငယ္ငယ္က အမွတ္တရအေၾကာင္းေတြေျပာၾကမွာဆိုေပမယ့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အဲ့လိုအေၾကာင္းအရာေတြကို ေကြ့ဝိုက္ၿပီး ေျပာၾကတယ္။ကားနဲ႔ ၃နာရီေက်ာ္ေက်ာ္လာက္ေမာင္းၿပီးေတာ့ အိုဆာကာကိုေရာက္တယ္။
စုရပ္ျဖစ္တဲ့ ဘားတစ္ခုကို တစ္ခါထဲ ဦးတည္လိုက္တယ္။မနက္ျဖန္မွ ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ေတြ့မွာျဖစ္ေပမယ့္ သိတဲ့အတိုင္း ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔မေတြ့ခင္ သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္း ေသာက္ၾကစားၾကနဲ႔။
"ေဟာ ဟိုးမယ္ Maeda Rikuႀကီးပါလား"
Rikuကေတာ့ social butterfly ေလးဆိုေတာ့ ေတြ့တဲ့လူတိုင္းက ႏႈတ္ဆက္တာပဲ။Daeyoungကို ႏႈတ္ဆက္မယ့္သူကေတာ့ Amiတစ္ေယာက္ပဲရိွတယ္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေမဂ်ာလဲ မတူေတာ့ ထိုင္တဲ့ဝိုင္းကလဲ မတူေတာ့ဘူး။
Rikuက သတိရတိုင္းတစ္ခ်က္ခ်က္လွမ္းၾကၫ့္မိေတာ့ Amiနဲ႔တီးတိုးေျပာၿပီး ရယ္ေမာေနၾကတာ။ဒီKimမ်ိဳးရိုးကို သူ႔မိန္းမေယာေလးနဲ႔တိုင္ေျပာရမယ္လို႔ ႀကိမ္းထားလိုက္မိတယ္။
ညမိုးခ်ဳပ္ေလာက္မွာ လူစုခြဲဖို႔ျပင္တယ္။မျပန္ခင္ အုပ္စုလိုက္ဓာတ္ပံုရိုက္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ဆိုင္ရဲ့ အလယ္ဗဟိုေနရာမွာ အကုန္စုၾကတယ္။
Daeyoung ၿပီးေတာ့ Amiၿပီးေတာ့ Rikuအဲ့လိုအစဉ္လိုက္ရပ္ၿပီး ပထမတစ္ပံုရိုက္လိုက္တယ္။ဒုတိယတစ္ပံုရိုက္မယ္ေျပာေတာ့ Amiက Daeyoung နဲ႔ေနရာခ်င္းခ်ိန္းလိုက္လို႔ Daeyoung နဲ႔Rikuက နီးနီးကပ္ကပ္ေလး ရပ္မိသြားတယ္။
"Amiက ဟိုဘက္က ေကာက္ေလးကို စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုလို႔ လဲေပးလိုက္တာ"
"ေအာ္"
Rikuက ေခါင္းေလးေစာင္းၿပီး Amiကို ၾကၫ့္လိုက္တယ္။ေအာ္ သူေတာင္ ခရက္ရွ္ကို ခ်ဉ္းကပ္နည္းေတြသိေနၿပီပဲ။
ထူးဆန္းတာက ပထမဓာတ္ပံုရိုက္တုန္းက လူသိပ္မၾကပ္ေပမယ့္ ဒုတိယတစ္ပံုေၾကာင့္ လူေတြၾကပ္လြန္းလို႔ Daeyoung နဲ႔ Rikuရဲ့ ပုခံုးေတြက ပူးကပ္ၿပီး လက္ခံုေတြလဲ ထိေနတယ္။
"ကဲ ေနာက္ဆံုးပံုပါ ၁ ၂ ၃"
အုပ္စုလိုက္ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီးတာေတာင္ မိAmiတို႔က မၿပီးႏိုင္ဘူး။Daeyoungနဲ႔Riku ႏွစ္ေယာက္တည္းကို ဓာတ္ပံုရိုက္ခ်င္လို႔ပါဆိုၿပီး အတင္းေခၚတာနဲ႔ သည္းခံလိုက္ရတယ္။
"စရိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္
ဟာ နင္တို႔ကလဲ ပတ္စ္ပို႔ပံုရိုက္ေနတာမွမဟုတ္တာ နည္းနည္းပါးပါးလုပ္ပါအံုး ပို႔စ္ေလး ဘာေလး မသိရင္ရန္ျဖစ္ထားတဲ့အတြဲေတြက်ေနတာပဲ"
Daeyoung ေရာ Rikuေရာ ရွက္ရမ္းရမ္းၿပီး Daeyoung က သုဂုတ္သူလက္နဲ႔ပြတ္လိုက္တယ္ Rikuက ရွက္ၿပံဳးေလးပဲ ၿပံဳးလိုက္တယ္။အဲ့တာေလးက ဓာတ္ပံုတစ္ပံုအျဖစ္ထြက္ေပၚလာတယ္။
"ကဲ ေနာက္တစ္ပံု ဒီကိုၾကၫ့္ေပးပါ ေၾကာင္နဲ႔ႂကြက္"
"ဟမ္ ေၾကာင္နဲ႔ႂကြက္ဟုတ္လား အဲ့လိုဆို ငါက ႂကြက္ပဲ Kim Daeyoung ကေၾကာင္"
"ငါကဘာလို႔ေၾကာင္လဲ မင္းကမွေၾကာင္"
ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကၫ့္ၿပီး အျငင္းပြားေနတဲ့ပံုကလဲ ဓာတ္ပံုေပၚက ပံုရိပ္ေလးအျဖစ္ထြက္ေပၚလာတယ္။
ညၪ့္နက္ေနၿပီမို႔ Daeyoung က ဘယ္ကိုသြားခ်င္လဲလို႔ေမးတယ္။Rikuက အိုဆာကာမွာ သူ႔တိုက္ခန္းရိွလို႔ အဲ့ကိုပဲ လိုပ္ပို႔ေပးပါလို႔ေျပာလိုက္တယ္။Daeyoungကေတာ့ ဟိုတယ္တစ္ခုမွာ တည္းမယ္လို႔ေျပာတယ္။
ကံဆိုးသလား ကံေကာင္းသလား မသိေတာ့ဘူး။ကားစထြက္ၿပီး ဆယ္မိနစ္အၾကာမွာ မိုးက သည္းႀကီးမည္းႀကီး ရြာခ်လာတာမို႔ ကားကို လမ္းေဘး ခနရပ္ထားလိုက္တယ္။ကားရပ္ထားတဲ့ေနရာရဲ့ ဟိုးအေရ႔ွမွာေတာ့ မီးပြိုင့္အနီကို ျမင္ေနရတယ္။
မိုးသံနဲ႔ဝီစကီေတြေၾကာင့္ Rikuက စိတ္ေတြေထြေနတယ္။Daeyoungကေတာ့ ကားေမာင္းရမွာမို႔ ေသာက္ခဲ့ပံုမေပၚဘူး။Rikuတစ္ေယာက္ ကားေဘးမွန္ျပတင္းေပါက္ေပၚမွာ ပံုေတြေလ်ွာက္ဆြဲရင္း အပ်င္းေျဖေနတယ္။
"Kim Dae young"
Daeyoung နာမည္ကို ကိုရီးယားလိုေရးၿပီး ပါးစက္ကေနလဲ တတြတ္တြတ္ေျပာေနေသးတာ။
"Riku ငါမင္းကို ေျပာျပစရာရိွတယ္"
"မင္းမိန္းမအေၾကာင္းဆို ငါနားမေထာင္ခ်င္ဘူး"
"မဟုတ္ဘူး တစ္ျခားအေၾကာင္း"
အျပင္က မိုးသံေတြနဲ႔မို႔ ေျပာလိုက္တဲ့စကားကို မၾကားမွာဆိုးလို႔ Riku ထိုင္ခံုဘက္ကို အရမ္းတိုးၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
"မင္းရဲ့ shampoo ကလဲ ေမႊးလိုက္တာ"
"Riku ငါေျပာတာကို နားေထာင္မယ္မို႔လား"
"အင္း ဒါေပမယ့္ မင္းငါ့အနားထပ္တိုးမလာရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ အႏၲရယ္မ်ားလြန္းတယ္"
Rikuက သူ႔လက္ၫွိုးနဲ႔ Daeyoung ရင္ဘတ္ကို ထိုးၿပီး ေျပာတယ္။
"Riku တကယ္ေတာ့ ငါလက္မထပ္ရေသး...."
Daeyoung စကားမဆံုးခင္မွာတင္ Rikuႏႈတ္ခမ္းေတြက သူရိွသင့္တဲ့ေနရာကို အပိုင္ယူလိုက္တယ္။စစခ်င္းဦးေဆာင္သူဟာ Rikuဆိုေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ Daeyoung က ဦးေဆာင္ၿပီး အနမ္းပန္းေႁခြတဲ့သူျဖစ္သြားတယ္။
၂မိနစ္ေလာက္ နမ္းၿပီးေတာ့ Rikuက Daeyoung ကို တြန္းထုတ္လိုက္တယ္။
"ငါတို႔ မျဖစ္ဘူး"
ၿပီးေတာ့ ကားတံခါးကိုဖြင့္ၿပီး မိုးေရေတြထဲ ေျပးထြက္သြားတယ္။
Maedaက Daeyoung ကိုနည္းနည္းေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ယံုၾကည္ေပးရင္ေကာင္းမယ္။သံုးႀကိမ္ေျမာက္ မစြန႔္ပစ္ေတာ့ရင္ေကာင္းမယ္။
-SILENCE-