(၁၈)
၂၀၀၇ ခုနစ္
အသက္၂၀ရဲ့ငါးႏွစ္အလြန္ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္မွာ Rikuက ထူးခြၽန္တဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရး အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ေနၿပီ။အိုဆာကာရဲ့ အသစ္ေဆာက္တဲ့ ေရွာပင္းေမာေတြအကုန္လံုးမွာ Rikuလက္ရာေတြက အပါမျဖစ္။အခုကေတာ့ တိုက်ိဳက siteတစ္ခုမွာ ေရာက္ေနတယ္။အေၾကာင္းက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ေယာက္က ခနေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ လာခဲ့ပါေခၚေနတာနဲ႔ အားနာစြာ ေရာက္လာခဲ့ျခင္း။
"ဆရာႀကီး အေပၚဆံုးထပ္ကို လိုက္ၾကၫ့္လိုက္ဗ်ာ ဒီဇိုင္းကအဆင္ေရာေျပရဲ့လား အႀကံေပးပါအံုး"
"မင္းက ငါ့ကိုဆို ခိုင္းဖို႔ပဲသိ တိုက်ိဳမွာ ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာေလးရတာကိုေတာင္ လက္မတို႔တဲ့ေကာင္ "
Rikuက တစ္ဖက္သူငယ္ခ်င္းရဲ့လက္ေမာင္းကို ထိုး၍ စလိုက္ျခင္း။တစ္ဖက္လူကလဲ တဟားဟားနဲ႔ အေတာ္သေဘာက်ေနတယ္။လုပ္ငန္းသံုး ယာယီဓာတ္ေလွကားနဲ႔ ၇လႊာကို တက္ခဲ့ၾကတယ္။ရာသီဥတုက ခပ္အံု႔အံု႔ပဲ။ေဆာက္လုပ္ေရးဦးထုပ္ေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာေလးက အေပၚထပ္ကိုတက္သြားခဲ့တယ္။
"ဘယ္ႏွယ့္လဲ တိုက်ိဳက လွတယ္မို႔လား အေပၚကျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက တမူထူးျခားၿပီးကို လွေနတာဗ် ေျမျပင္က နတ္သမီးေလးေတြက ပိုလွတာေပါ့ ဟုတ္တယ္မို႔လား"
Rikuက ထိုလူ႔စကားေၾကာင့္ ေခါင္းကို အနည္းငယ္ရမ္းၿပီး ရယ္လိုက္မိတယ္။
အေပၚဆံုးအထပ္ကိုေရာက္မွ ေကာင္းကင္ႀကီးက ၿပိဳက်ေတာ့မယ့္အတိုင္း ခ်က္ခ်င္းငိုခ်ေတာ့မယ့္အတိုင္း ၫႊတ္က်လာတယ္။
"ဟ ဒီလိုရာသီဥတုကေတာ့ လြမ္းစရာပဲဗ်ာ ခ်စ္သူေလးကိုေတာင္လြမ္းမိတယ္ ဆရာသမားေရာ လြမ္းစရာလို႔မထင္ဘူးလား"
Rikuက ႏွာေခါင္းကို အနည္းငယ္ရႈံ႔လိုက္တယ္။အဲ့တာဟာ တစ္ခုခုကို အလိုမက်ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ တစ္ေယာက္ေသာသူကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ဘူး။
"ဘယ္ကသာလြမ္းစရာလဲ စိတ္ပ်က္စရာ စိတ္ညစ္စရာႀကီး ရာသီဥတုက အံု႔ေနရင္ လူကလဲ ႏံုးၿပီး ဘာမွလုပ္ခ်င္စိတ္မရိွေတာ့တာ လြမ္းဖို႔ေတာင္ လြမ္းခ်င္စိတ္မရိွဘူး"
"ဟားဟား အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဒို႔ဆရာႀကီးက တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတာကိုး"
Rikuပုခံုးကို လာဖက္တဲ့ လက္ကို Rikuက ဖယ္ခ်ၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္တယ္။ဒါသူ႔ကိုသက္သက္ေစာ္ကားတာ ဒီMaedaက တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူး တစ္ေယာက္ထဲ ေနခ်င္တာဗ်။
"မင္း မဂၤလာေဆာင္က် ငါ့ကို လာမဖိတ္နဲ႔ ေက်းဇူးနဲ႔မတန္တဲ့အေကာင္"
"ဟာ မင္းလာမွ ငါ့မဂၤလာေဆာင္မွာ အစီအစဉ္တင္ဆက္သူေခ်ာေခ်ာေလးရိွမွာေပါ့ကြ လာခဲ့ပါ လာခဲ့ပါ"
"လာေစခ်င္ရင္လဲ မင္းႏႈတ္သီးကို ဆင္ျခင္ၿပီးေျပာ"
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူနဲ႔ စကားခနေျပာၿပီး တည္းေနတဲ့ ဟိုတယ္ကို ေစာေစာျပန္ခဲ့လိုက္တယ္။အျပန္လမ္းမွာ ေျမေအာက္ရထားစီးရင္း ေကာင္းကင္ကိုၾကၫ့္ၿပီး ေတြးမိတယ္။
အံု႔မိႈင္းေနတဲ့ေကာင္းကင္ႀကီးက သနားဖို႔ေကာင္းတယ္
အထီးက်န္စြာ မငိုမိေအာင္ ထိန္းထားရတာမို႔လား
အံု႔မိႈင္းေနတဲ့ေကာင္းကင္ႀကီးက လြမ္းဖို႔ေကာင္းပါတယ္
ဒါေပမယ့္ လြမ္းခြင့္မွမရိွေတာ့ဘဲ
လြမ္းဖို႔မေကာင္းဘူးလို႔ပဲ လိမ္လိုက္တယ္။
ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရခ်ိဳးၿပီး အိုဆာကာမွာလက္ခံထားတဲ့အလုပ္ေတြအတြက္ အခ်ိန္ဇယားကို ၾကၫ့္လိုက္တယ္။ေတာ္ပါေသးတယ္ အခုလက္ခံလက္စတစ္ခုၿပီးရင္ ၾကားထဲမွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္နားခ်ိန္ရၿပီးမွ အလုပ္ေတြဆက္တိုက္လာေတာ့မွာ။
နားရက္ဆိုတာလဲ ဒီအတိုင္းအိမ္မွာပဲ ဟိုလိွမ့္ဒီလိွမ့္နဲ႔ကုန္သြားေရာ။တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြကေတာ့ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္ျဖစ္ ျပည္ပႏိုင္ငံေတြခရီးသြားတာျဖစ္ျဖစ္လုပ္ၾကတယ္တဲ့။Rikuကေတာ့ ဖူကူအီကို မျပန္ခ်င္ဘူး။ျပည္ပႏိုင္ငံဆိုလို႔ ကိုရီးယားတစ္ခုပဲ ေပၚလာလို႔ မသြားဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
အေတြးေတြဗလပြကို ဖုန္းျမည္သံက ျဖတ္ေတာက္လိုက္တယ္။
"ဟယ္လို"
"သား Riku ေနေကာင္းရဲ့လား"
Daeyoung အေမပါ။အၿမဲတမ္း ႏွစ္ရက္တစ္ခါေလာက္ဖုန္းဆက္ၿပီး အဆင္ေျပရဲ့လား ေမးတတ္တယ္။အခုေတာ့ Rikuရဲ့ တကယ့္အေမအရင္းလိုျဖစ္ေနပါၿပီ။
"ဟုတ္ အေမ သားေနေကာင္းပါတယ္ အေမအခုဘာလုပ္ေနလဲ"
Rikuရဲ့အသံက အငယ္ဆံုးသားေလးက အေမ့ကိုခြၽဲေနသလိုမ်ိဳးေလး။
"လာမယ့္အပတ္မွာ အေမ့ေမြးေန့ရိွတာ သိတယ္မို႔လား"
"ဒါေပါ့ သားကဘယ္ေမ့မလဲ"
တကယ္ေတာ့ Rikuေမ့ေန့တာပါ။ႏွစိတိုင္းႏွစ္တိုင္း အခုလိုဖုန္းဆက္ေျပာမွ သတိရတတ္တာကို အေမမသိခဲ့ဘူး။
အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိ တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ့ ေမြးေန့ကိုက် မွတ္မိေနတတ္တဲ့ ဦးေခါင္းကို ေဖာက္ၿပီးဦးေႏွာက္ကိုသာ ထုတ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။
"အေမ့ေမြးေန့မွာ သားလာခဲ့ေနာ္ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ အထီးက်န္လို႔ ငါ့သားေလးေတြလာရင္ေကာင္းမွာပဲလို ေတြးမိေသးတယ္ မႏွစ္ကလဲ မလာၾကဘူးမို႔လား Daeyoung ကလဲ..."
အဲ့လူရဲ့နာမည္ကို ၾကားလိုက္ရံုနဲ႔တင္ အသားေတြတဆတ္ဆတ္တုန္လာတာမ်ိဳးျဖစ္ဖူးရဲ့လား။အဆမတန္ခုန္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားကိုေရာ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ရၾကရဲ့လား။
"အာ အေမကလဲ လာခဲ့မယ္ ေသခ်ာလာခဲ့မယ္ေနာ္ အခုသား အလုပ္ရိွေသးလို႔ဒါပဲေနာ္"
တစ္ဖက္ဖုန္းရဲ့စကားမဆံုးခင္ ျဖတ္ေျပာၿပီး တစ္ဖက္သတ္ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္မိတယ္။ရင္ဘတ္ေပၚ လက္တစ္စံုဖိလို႔ သက္ျပင္းခ်မိျပန္တယ္။အဲ့နာမည္ကိုေရွာင္ရင္းေနလာခဲ့တာ ငါးႏွစ္ေတာင္ရိွပါေပါ့။အခုေတာ့လဲ နာမည္ေလးၾကားတာေတာင္ အရူးလိုေတြ ျဖစ္ေနတာပဲ။ရယ္ရတယ္။
သူ႔သတင္းမၾကားရတာလဲ ငါးႏွစ္ရိွၿပီ။မၾကားဆို Rikuက အကုန္လံုးနဲ႔အဆက္အသြယ္ျဖတ္ထားမိတာကိုး။Daeyoungအေမဆီကေတာင္ Daeyoung ဆိုတဲ့အသံၾကားရင္ ထြက္ေျပးေတာ့တာပဲ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔။
ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုယ္ အေျခအေနတည္ၿငိမ္ၿပီလို႔ ယူဆရမွ ညစာစားဖို႔ ဟိုတယ္အျပင္ဘက္ထြက္လာလိုက္တယ္။မိုးရိပ္ေတြေၾကာင့္ ၾကယ္ေတာင္မျမင္ရေတာ့ဘူး။
-SILENCE-
ကတိအတိုင္း ဖူကူအီကို ေမြးေန့အတြက္ျပန္ရမယ္။ကားလမ္းနဲ႔ပဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ဘူတာတို႔ ရထားဥဩသံတို႔ၾကားရင္ ရင္ဘတ္က တဆစ္ဆစ္ကိုက္လာေရာ။ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့အမွတ္တရေတြလဲ။
"အေမ"
Rikuေခၚသံၾကားေတာ့ အိမ္ထဲကေန မ်က္မွန္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ထြက္လာၿပီး အားရပါးရႀကိဳဆိုတယ္။ကားဆရာကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး မုန႔္လက္ေဆာင္ေတြပါေပးလိုက္ေသးတယ္။
"ကားလမ္းက အဲ့ေလာက္ေတာင္ျမန္သလား "
Rikuက ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့အေမကို တြဲေခၚေပးလိုက္တယ္။အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းက ေရခ်ိဳးခန္းမွာ ေခ်ာ္လဲၿပီးကတည္းက ေျခေခာက္ကေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔။Kim Daeyoung ဆိုတာ Maeda Riku ကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္မုန္းေနလဲဆို သူ႔အေမဆီကို တစ္ခါေလးေတာင္ ျပန္မလာတာပဲ။ေက်းဇူးမသိတတ္တဲ့သား။
Rikuက သူ႔အေတြးေလးနဲ႔ သူ ႏွာေခါင္းကို ရႈံ႔လိုက္ျပန္တယ္။
"မင္းသူငယ္ခ်င္း Daeyoung ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းမလာခ်င္ဘူးတဲ့ေလ"
Rikuက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားလိုက္တယ္။လူဆိုးေကာင္ပဲ
"နားအံုး နားအံုး မနက္ျဖန္မွ ဘုရားေက်ာင္းသြားရေအာင္ ညစာဘာစားခ်င္လဲ အေမခ်က္ထားလိုက္မယ္"
"ရိွတာနဲ႔ပဲစားပါ့မယ္ဗ် သခင္မႀကီးက ေအးေအးေဆးေဆးေလး ထိုင္နားေပးရင္ ပိုၿပီးေက်းဇူးတင္မိမွာပါ"
အသက္ရေနၿပီျဖစ္တဲ့ အေမကို လႈပ္စိလႈပ္စိ ကုလားထိုင္ေပၚ ထိုင္ေစၿပီး ေမးလိုက္တယ္။
"ကုလားထိုင္အသစ္ပါလား အရင္က မေတြ့ဖူးပါဘူး"
"အရင္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကလားပဲ Daeyoung ျပန္လာၿပီး ကိုယ္တိုင္ရိုက္ေပးသြားတာ အေမက အင္ဂ်င္နီယာRikuေလးကို ရိုက္ခိုင္းမယ္ေျပာတာကို သူရိုက္ေပးပါ့မယ္ဆိုၿပီး ဇြတ္အတင္းလုပ္သြားတာ အခုေတာ့ မညီပဲ လႈပ္တုတ္တုတ္ျဖစ္ေနတာ"
Riku က အနည္းငယ္ၿပံဳးမိသြားတယ္။အဲ့Kim မ်ိူရိုးက အရမ္းေခါင္းမာတာ။သူလုပ္ခ်င္တာ သူလိုခ်င္တာပဲသိတာ။ေနာက္ဆက္တြဲေတြကို မစဉ္းစားတတ္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ပဲ။
ခနၾကာေတာ့ Rikuက ကြန္ျပဴတာကိုဖြင့္လို႔ ေမးလ္ေတြကို စစ္ေနတယ္။ၿပီးေတာ့ ကုလားထိုင္ေပၚထိုင္ေနတဲ့ အေမဆီကို လွမ္းၾကၫ့္ေတာ့ ကေလးပိစိေလးအက်ႌကို ခ်ည္ထိုးေနတယ္ေလ။အင္းးးးအေမတစ္ေယာက္ေတာ့ ေျမးမ်ားခ်ီရေတာ့မွာလား ဆိုၿပီး အေတြးဝင္မိေသးတယ္။
ညေရာက္ေတာ့ Daeyoung ရဲ့အခန္းမွာပဲ အိပ္ဖို႔စီစဉ္ေပးတယ္။အခန္းက သန႔္ရွင္းၿမဲပါပဲ။စာၾကၫ့္စားပြဲေလးရိွတယ္။စားပြဲေပၚမွာ ေဘာပင္ေတြနဲ႔ပြေနေအာင္ စာေတြေရးထားတယ္။ပံုေတြလဲဆြဲထားေသးတယ္။စက္ဘီးပံု ကားပံု ဆာကူရာပန္းပံုနဲ႔ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ အတူတူေက်ာင္းသြားေနတဲ့ပံု။
မင္နီနဲ႔ထင္းေနတဲ့စကားလံုးတစ္ခုက
"Maedaကို မုန္းလိုက္တာ" ဆိုၿပီး အေနာက္က ရုပ္ေျပာင္ပံုေလးဆြဲထားေသးတာ။Kim Daeyoung က အဲ့တုန္းက ပံုကိုဆြဲေနရင္း ခ်စ္စရာေလးျဖစ္ေနမွာ။Rikuက ၿပံဳးလိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့ ငိုတယ္။
"ငါ့ကို စေနာက္ၿပီးေတာ့ေတာင္ မုန္းတယ္တဲ့လား ေမာင္ရယ္"
-SILENCE-
ဒီေန့က အေမ့ေမြးေန့။မနက္ခင္းပိုင္းကတည္းက ဘုရားေက်ာင္းသြားၿပီး ညေနခင္းေလာက္မွ အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့တယ္။ထူးထူးဆန္းဆန္း အိမ္ေရ႔ွမွာ ကားတစ္စီး ေရာက္ေနတယ္။အိမ္စီးကား ေနာက္ဆံုးေပၚကားပဲ။လိုင္စင္နံပါတ္က ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက ကားေတြလိုမဟုတ္ဘဲ နည္းနည္းကြဲေနတယ္။
ထူးဆန္းသလိုၾကည့္ေနတဲ့ Rikuကို အေမက တစ္ခ်က္ၿပံဳးျပၿပီး ေျပာတယ္။
"အဲ့တာ Daeyoung ကားေလ သူျပန္ေရာက္ေနၿပီ"
"ဟင္"
Rikuက ေခါင္းေမႊးေတြေထာင္ကုန္တယ္။သူက ဘယ္လိုလုပ္ မဟုတ္ဘူး ဘာလို႔ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ေရာက္လာရတာလဲ။မဟုတ္မွ မိန္းမေရာပါလာတာလား ဒါမွမဟုတ္ အေမ့ကို ေျမးခ်ီရေတာ့မယ့္အေၾကာင္းလာေျပာတာလား အဲ့ဒါမွမဟုတ္ရင္ သူ႔ရဲ့ေမြးကင္းစကေလးကို ငါ့ကိုထိန္းခိုင္းဖို႔ ေရာက္လာတာလား။
Rikuက အေတြးေတြကို ခါထုတ္လိုက္တယ္။
"အေမ သားအိမ္ကိုပဲျပန္အိပ္လိုက္ေတာ့မယ္ "
"ဘာလို႔လဲ သားရယ္"
"ဟိုေကာင္ျပန္ေရာက္လာၿပီမို႔လား သူ႔အခန္းကိုေတာ့ အပိုင္စီးယူမထားခ်င္လို႔ပါ အိမ္က နီးနီးေလးပဲကို လွမ္းေခၚလိုက္ရတယ္ေလ ေနာ္"
Rikuက အေမ့လက္ေမာင္းကို ကိုင္ၿပီး ခြၽဲေတာ့တာပဲ
"ဟုတ္ပါၿပီရွင္ ဒါေပမယ့္ မနက္စာေတာ့ အတူတူလာစားေနာ္ မစားရင္ Daeyoung ကို မနက္စာလာပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္"
"အာ လာစားမွာေပါ့ လာစားမယ္ လာစားမယ္ေနာ္ အခုသြားၿပီေနာ္"
Rikuတစ္ေယာက္ တစ္ခ်ိဳးတည္းအိမ္ထဲဝင္ေျပးေတာ့တာပဲ။အိမ္ေသာ့က ၿခံဝန္းထဲက ပန္းအိုးထဲမွာရိွေနေသးလို႔သာေတာ္ေတာ့တယ္။မဟုတ္ရင္ Daeyoung တို႔အိမ္ထဲ တစ္ေခါက္ျပန္ဝင္ေနရအံုးမွာ။အဲ အဝတ္အိတ္ကက်ေတာ့ေရာ မတတ္ႏိုင္ဘူး မနက္ျဖန္မနက္ေစာေစာ Daeyoung မထခင္သြားၿပီးမွ ယူရံုပဲ။
အေတြးေတြနဲ႔ အိမ္တံခါးဖြင့္ၿပီး ဝင္တာ အိမ္ေပါက္ဝမွာ ခလုတ္တိုက္ၿပီး ပစ္လဲတယ္။ေကာင္းေရာ ျပာယာခတ္ေတာ့ ဒူးပြန္းကုန္ၿပီ။
Rikuတို႔အိမ္ကေတာ့ မသံုးတာ ဆယ္စုႏွစ္ေလာက္ရိွၿပီမို႔ ဖုန္ေတြခ်ည္းပဲ။အိပ္ဖို႔တစ္ေနရာကိုေတာ့ အခုရွင္းလိုက္မယ္ က်န္တာကိုေတာ့ မနက္ျဖန္မွပဲ ရွင္းေတာ့မယ္။ပစ္စရာရိွတဲ့အမိႈက္ေတြစုလို႔ အမိႈက္ကန္ကိုသြားပစ္ဖို႔ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။
"Wtf"
ကားနားမွာ Kim Daeyoung ရပ္ေနတာျမင္ေတာ့ အာေမဋိုတ္နဲ႔အတူ အထဲျပန္ဝင္ပံုးလိုက္တယ္။Maeda Rikuရဲ့ဘဝက ဘာလို႔ဒီေလာက္ေတာင္ခက္ခဲေနရတာလဲ။
ညစာကို မွာစားလိုက္ၿပီး အနားယူဖို႔ေနရာခ်လိုက္တယ္။ေရခ်ိဳးၿပီး အဝတ္အစားလဲခ်င္တာေတာင္ အဝတ္အိတ္က တစ္ဖက္အိမ္မွာမို႔ မလဲရတဲ့ဘဝ။မိုးရာသီဆိုေပမယ့္ မိုးမရြာရင္ ရာသီဥတုက ပူစပ္ပူေလာင္မို႔ အိမ္ထဲမွာေတြ့တဲ့ စြပ္က်ယ္ခ်ိဳင္းျပတ္နဲ႔ ေပါင္လယ္ေဘာင္းဘီကိုပဲ လဲဝတ္ထားလိုက္တယ္။ညေနက ရွပ္စလူးထၿပီး ဒူးၿပဲတာကို ေဆးထၫ့္ဖို႔ ေဆးဆိုင္ကိုသြားလိုက္ေသးတယ္။
"အန္တီ အနာက်က္ေဆး ေပးပါ ပတ္တီးနဲ႔ဂြမ္းနဲ႔ေရာတစ္ခါထဲ ထၫ့္ေပးပါ"
"ဟယ္ Maeda Rikuပါလား ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္လဲ "
ဆိုင္ရွင္အေဒၚက Rikuကိုသိတဲ့ပံုပဲ။Rikuကေတာ့ သိပ္မမွတ္မိတာမို႔ ရယ္ပဲျပလိုက္တယ္။
"မင္းတို႔အိမ္ေရ႔ွက ကိုရီးယားသားေလးက ကားအေကာင္းစားႀကီးနဲ႔ျပန္လာတယ္ဆို မင္းသူငယ္ခ်င္းမို႔လား"
"ဟုတ္"
"မင္းတို႔အတူတူ အိုဆာကာမွာ ေက်ာင္းတက္က်တယ္မို႔လား သူကေတာ့ကားႀကီးနဲ႔ မင္းလဲ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ေနၿပီဆို ကားတို႔ အိမ္တို႔ ပိုင္ေလာက္ေရာေပါ့"
Rikuက တကယ္မေျပာတတ္မဆိုတတ္ေလးမို႔ ဘာမွမေျပာမိေအာင္ ပါးစပ္ကို တင္းတင္းစိလို႔ထားလိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ရွည္ရွည္ေဝးေဝးေတြမေျပာခ်င္တာမို႔ ေပးတဲ့ေဆးထုတ္ကိုယူ ပိုက္ဆံရွင္းၿပီးပဲ အျမန္အျမန္ ထြက္လာလိုက္တယ္။
"အမေလး လူကျဖင့္ အင္ဂ်င္နီယာသာသာကို မခန႔္ေလးစားနဲ႔"
ေနာက္မွာေတာ့ ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနတဲ့ အေဒၚႀကီး တစ္ေယာက္က်န္ေနခဲ့တယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကြပ္ပ်စ္ေပၚထိုင္ၿပီး ဒူးၿပဲကို ေဆးထၫ့္ျခင္းလုပ္ငန္းစဉ္စရေတာ့တာပဲ။အခ်ိန္အားျဖင့္ ည၇နာရီ။
အနာက်က္ေဆးထၫ့္ေတာ့ စပ္တာမို႔ ပါးစပ္ကေနလဲ တကြၽတ္ကြၽတ္လုပ္ေနေသးတာ။ခနၾကာေတာ့ Rikuေရ႔ွကို လူရိပ္တစ္ခုက လႊမ္းမိုးလာတယ္။ထိုလူက Rikuရဲ့အဝတ္အိတ္ကိုလဲ ဆြဲလာေသးတယ္။
"Maeda Riku"
Rikuက ေခၚသံေၾကာင့္ ေခါင္းေမာ့ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ ဘုရားေရ
သူခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ Kim Daeyoung ပါလား။
Kim Daeyoung က အသားေတြေဖြးလာလိုက္တာ။ဆံပင္ကရွည္ရွည္နဲ႔ အသက္၂၀တုန္းကလို ကေလးဆန္တဲ့ပံုရိပ္မရိွေတာ့သလိုပဲ။အင္းေလ သူကအိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္ေနၿပီပဲ ရင့္က်က္သင့္ပါတယ္။
"အေမက မင္းရဲ့အဝတ္အိတ္လာေပးခိုင္းလို႔"
"ေအာ္"
Rikuမွာ အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးအတြက္ ေျပာစရာရိွမေနဘူး။
မဟုတ္ဘူး... ေျပာစရာေတြအမ်ားႀကီးရိွတယ္ ေျပာခြင့္ရိွမေနတာ။
Daeyoung က သူေဌးသားပံုစံေလးပဲ။သူအႀကိဳက္ဆံုး အျပာရင့္ေရာင္ တီရွပ္ကို စတိုင္လ္ပန႔္ထဲထပ္ဝတ္ထားပံုက ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ လိုက္ဖတ္ေနတယ္။ေနာက္ကိုလွန္တင္ထားတဲ့ ဆံပင္ရွည္ေတြက နဖူးေပၚမွာ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ဖြာက်ေနတယ္။ဒီအခ်ိန္က်မွ အိမ္ေထာင္ဖက္အမ်ိဳးသမီးကို မနာလိုလိုက္တာလို႔ေျပာရင္ ေနာက္က်ေလမလား။
Rikuက သူ႔အေတြးနဲ႔သူမို႔ အနာထၫ့္လက္စကိုေတာင္ ဆက္မထၫ့္ႏိုင္ပဲ ၿငိမ္ေနတယ္။
"မင္း ဒူးက ဘာျဖစ္တာလဲ"
"အာ ငါညေနက ေခ်ာ္လဲလို႔"
ဘာလို႔ ဒီKim မ်ိဳးရိုးေရ႔ွေရာက္ရင္ Rikuက သနားစရာကေလးတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနရတာလဲ။အရင္တုန္းကေရာ အခုေရာ။
ဒါေပမယ့္ အဲ့လိုသနားစရာကေလးေလးကို Kim Daeyoung က အၿမဲတမ္းဂရုတစိုက္ရိွေနေပးတုန္း အနားမွာရိွေနေပးတုန္း။
အခုလဲ Rikuေရ႔ွမွာ ဒူးေထာက္ခ်ၿပီး Rikuရဲ့ဒူးၿပဲဒဏ္ရာကို ေဆးထၫ့္ေပးတယ္။ကဲ ဒါကိုမွ မေႂကြရင္ ဘာဟာကို သြားေႂကြရမွာလဲ။
"ငါ့ဘာသာထၫ့္လိုက္မယ္ မင္းဒူးေထာက္ထားရတာ နာေနလိမ့္မယ္"
တစ္ဖက္လူက Riku စကားကို လ်စ္လ်ူရႈတယ္ထင္ပါတယ္။ေဆးကိုဆက္ထၫ့္ေပးၿပီး ပတ္တီးစည္းေပးဖို႔ျပင္တယ္။တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္တာဆိုတာ ပုစဉ္းရင္ကြဲေကာင္ ေအာ္သံေတြပဲ ႀကီးစိုးေနတယ္။Rikuက တိတ္ဆိတ္ေနတာမႀကိဳက္ဘူး။
"တိုက်ိဳမွာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ရိွတယ္ သိလား
သူကေလ အရမ္းအက်င့္ယုတ္တာပဲ တိုက်ိဳက ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာေလးရတာေတာင္ ငါ့ကိုမေျပာဘူး ၿပီးေတာ့ သူတို႔မဂၤလာပြဲမွာလဲ ငါ့ကို အစီအစဉ္တင္ဆက္သူလုပ္ခိုင္းအံုးမယ္တဲ့ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ငါက တစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနလို႔ ခနခနေလွာင္တာပဲ"
Rikuက ႏွာေခါင္းေလး ရႈံ႔လို႔ေျပာတယ္။Daeyoungကေတာ့ ဒူးေထာက္ရက္ပဲ Rikuၾကၫ့္ၿပီး မ်က္ႏွာမွာ ၿပံဳးရိပ္သန္းေနတယ္။
"ပတ္တီးက မနက္ျဖန္က် မစည္းထားနဲ႔ေတာ့ အခုညေတာ့ ခနစည္းထားလိုက္ မင္းအိမ္မွာ အိပ္ဖို႔ေနရာေရာ ရိွလား"
Daeyoung ဘက္က Rikuကို အခုလို ဂရုတစိုက္နဲ႔မွာၾကားေနရင္ Rikuက ဆိုးခ်င္တယ္။
"ဘာလဲ အိပ္စရာမရိွရင္ မင္းနဲ႔အတူအိပ္ခိုင္းမလို႔လား"
Rikuက ေျပာလဲေျပာရင္း Daeyoung မ်က္ႏွာနဒ့အနီးကပ္ထိေရာက္ေအာင္ ခႏၶာကိုယ္ကိုႏိွမ့္ခ်လိုက္တယ္။
"မင္းသာဆႏၵရိွရင္.."
Rikuက ကိုယ့္အတက္နဲ႔ကိုယ္ျပန္ဆူးတာပဲ။စခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေမးလိုက္ေပမယ့္ Daeyoung ဆီက အသံတိုးတိုးေလးကို ၾကားရျပန္ေတာ့ ၾကကါသီးတျဖန္းျဖန္းနဲ႔ ရင္ခုန္ျပန္ေရာ။
Maeda Rikuက ေတြးလိုက္တယ္
သူ႔ဆီမွာ ဒီKim မ်ိဳးရိုးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မူမမွန္တာေတြရိွေနေသးတယ္
ေရွာင္မွ ျဖစ္မယ္ တဲ့။
-SILENCE-