🌙
Bugün Aslan ile beraberdi Zümrüt. "Arkadaşlarım geldi şehir dışından. Akşam sahile gideceğiz geliyorsun değil mi?" Aslanın sorusu ile düşündü Zümrüt, artık ona güveniyordu. Bu evde ona iyi davranan cehennem ateşlerini söndürmeye çalışan tek kişi oydu. "Baban izin vermez ki... Babamın şehitliğine gidecektim ama izin vermedi bana biliyor musun Aslan?" Bu konu da fazlasıyla içerlemişti Zümrüt. On beş yaşında bir genç kızdı ama ergenliğini yalnızca Aslan ile yaşıyabiliyordu. "Atla madem. Bana bir şey söyleyemez, ilk durak şehitlik. Çok ağlama bak sümüklerini saçlarına sürerim." Güldü Zümrüt, Aslan her ne kadar kabul etmese dahi onu bir abi gibi görüyordu. "Saçlarıma kıyar mısın? O kadar kötü müsün Aslan Yurtel?" Bazı anları vardı saniyelik mutlulukları. Nadirdi ama bugün o mutlu anların çoğunluk olduğu bir gündü. "Sen ağlayarak yüreğime ateş düşürecek kadar kötü müsün Zümrüt Yurtel?" Zümrüt yüzünü astı. "Hani böyle şeyler ima etmeyecektin?" Aslan başını ondan tarafa çevirdi. "Dayanamıyorum, sana olan sevgimi sana söyleyememek, gösterememek ne kadar kötü biliyor musun? Zümrüt çok seviyorum kızım seni..." Zümrüt daha az önce bindiği arabanın kapısını açmak için yeltendi. Aslan onu okuldan almaya gelmişti ama gene konuyu buralara getirmişti. "Sana iyi günler Aslan abi. Seninle hiçbir yere gelmeyeceğim. En azından hislerinin yanlış olduğunu anlayana kadar." Kapıyı açmaya çalıştı ama açamadı yan taraftaki Aslana baktı. Aslan elini yumruk yapmış direksiyona vurmuştu. Bu Zümrütü ürkütmüştü. "Bıktım amına koyayım. Hala abi diyorsun kızım hala ya. Yanlışsa yanlış Zümrüt. Ben seni yanlışta olsam doğru da olsan seveceğim." Buna cevap vermezken tekrar kapıya yöneldi Zümrüt. "Aslan, arabadan inebilir miyim? Seninle gelmek istemiyorum. İki hafta sonra sınavlar başlayacak çalışmam lazım." Aslan hızla kafasını iki yana salladı. "Özür dilerim. Lütfen bu gece benimle olmanı istiyorum. Söz veriyorum istediğin zaman geri döneriz." Zümrüt bu ısrarlarının sebebini anlamasa dahi kabul etmek zorunda kaldı.
Karanlık çökmüştü Ordunun güzel sahiline Aslan birasını Zümrüte doğru uzatırken Zümrüt kafasını iki yana salladı. "Yarına ödevim var akşam onu yetiştireceğim. Sigaran varsa versene." Aslan bir şey söylemeden cebindeki paketi ve çakmağı Zümrüte verdi. "Aslan," dedi arkalarından bir kız sesi. "Biliyordum Zümrütü getireceğini. Bak ben de abimi getirdim." Bunu söylerken yanındaki ürkütücü adamı göstermişti genç kız. "Beni nerede tanıyor ki?" Aslan gülümsedi. "Beni tanıyan yüreğimdeki yangını da tanıyor güzelim." Bir şey söylemek yerine sustu Zümrüt. Yanlarına gelen genç kız önce Aslana hemen ardından Zümrüte sarılmıştı. "Dilan ben sende Zümrüt olmalısın. Küçüksün sen daha, Aslan aptal mısın sen bir de kızın eline sigara vermiş." Dilan Aslana yüklenirken abisi Aslan ile el sıkışıyordu. Hemen ardından Zümrüte baktı Dilanın abisi. O an onun için dünya dönmeyi bırakmış gibiydi. Uzun bir süre yeşil gözlere baktı, doya doya ezberlemek istiyormuş gibi. Zümrüt ise bakışlardan rahatsız olup Aslana baktı. Arkadaşı ile gülerek sohbet ediyordu. "Vural, Vural Aslanbey ben." Elini uzatmıştı mest olmuş sesi ile Vural, Zümrut ise o elin kanlı olduğunu görmeden oradan kurtulmak adına hızla sıkmıştı. "Zümrüt bende, Aslan beni yengem aradı acil eve gitmem lazımmış. Görüşürüz size iyi eğlenceler." Bu rahatsız edici ortamda daha fazla kalmamak adına uydurduğu bir yalandı. Aslanın buradan eve sabaha karşı döneceğini biliyordu. Bunu fırsat bilerek babasının yanına gidecek doya doya onun yanında ağlayacaktı. "Aslan, siz eğlencenize bakın. Dilan, Osmanlar sizinle ona göre davran. Ben de bu küçük hanımı evine bırakayım." Zümrüt hızla Aslana baktı kabul etmemesi adına ama o kafasını sallamıştı. "Gerek yok Vural abi. Beni zaten abim almaya gelecek." Kuzeyi düşünerek söylemişti bunu zaten Aslan da kimden bahsettiğini biliyordu. "Öyle olsun küçük kız. Tekrardan karşılaşacağız bunu bil." Zümrüt hızla arkasını dönmüştü bu adam hem korkutucu hem de sinir bozucuydu. "Osman," dedi Vural ardındaki en iyi adamına. "Küçük hanım bundan sonra bizim gözetimimiz altında." Osman ise hızla konuşmuştu. "Emrin olur abi, ben arabayı alıp peşinden giderim." Vural konuşmadı Osman ise hızla oradan tüydü.
...
Efsun hanımın hemen yanındaki koltukta oturuyordum. Bu kadın ile bu kadar yakın olmayı istemiyordum ki ben... "Anlat bakalım güzel gızım, Egemeni nasul buraya geturdun. O hergele senelerdir gelup gitmez buralara." Yüzümdeki ufak gülümseme ile cevap verdim. Yalan söylemeyecektim. "Bizi korumak için getirdi buraya," Efsun hanım hızla yeni bir soru yöneltti. "Neydan koruyacak gızım?" Aslanbeyden... "Ben..." Dediğimde ne söyleyeceğimi bilemedim.
"Anne yeter artık. Yemin ederim abimlere söylerim seni." Perihan konuşmuştu Efsun hanım ise sahte bir kırgınlıkla cevapladı onu. "Ne demuşum da neyi diyacağsun abin olacak hergelalara? Hem sen bana bir şey anlatmak zorunda değulsun guzum. Meraktan sorayrım ben." Beni doğuran kadın dahi bana bu sıcaklığı vermemişti. "Hayır anlatırım. Sadece normal şeyler değil yaşadıklarım."
Yüzünde kalbimi ısıtan bir gülümseme belirdi. "Anlat güzel kızım, ben dinlerim. Çözümü neyse buluruz Allahın izniyle." Bakışları Derya hanıma kaydı. "Bir onun şerafsuz gocasuna çözüm bulamadum. Ne zaman boşayacağsun o gaybanayı?" Babamı kolaylıkla boşamıştı her şeyi bir gecede bitirerek gitmişti şimdi neden yapmıyordu? "Efsun çocuğun yanında konuşma şöyle. Bilmiyorsun sanki." İyi bir anne olmaya karar vermiş olmalıydı Derya hanım. Bana yapmadığı anneliği oğluna yapıyordu.
"Kaderimiz benziyor sanırım," kızların kaderleri annelerine benzermiş... Ben onun kızı değildim, ben yalnızca babamın kızıydım. "Aramızda tek bir farkın olduğunu düşünüyorum. Sizin aksinize ben zorla evlendirildim daha on altı yaşımdayken." Yüzüne vurmak istiyordum. Neden yoktun demek istiyordum. Babam gittikten sonra bir defa bile düşünmedin mi beni? "Efsun hanım, bahçeye çıkabilir miyim?" Nefes almam en önemlisi biraz göz yaşı dökmem gerekiyordu. "Tabii kızım, bir şeyleri yaparken bana sormana gerek yok. Oğlum misafirin dedi getirdi. Periden farkın yok benim için." Dönüp Ege'ye ve Ece'ye baktım yanlarında ağlamayı istemiyordum. "Doruk ile oynamak ister misiniz?" İkisi de başını sallarken Ege'nin kulağına yanaştım. "Doruğun annesi ile konuşmayın tamam mı annecim? Ben bahçedeyim, hiçbir yere gitmiyorum. Bana seslendiğiniz an sizi duyarım." Ege bir şeyler sormak istese de sormadı sustu. İkisininde başına ufak öpücükler kondururken bize bakan Periye baktım. "Yaramazlık yapmazlar ama yaparlarsa seslen hemen gelirim." O da kafasını salladı.
"Neden ben?" Ordu'nun bulutları gene hüznünü akıtıyordu. Aynı benim gibi. "Neden bizim yüzümüz hiçbir zaman gülmüyor Allahım? Güneş neden bizim için doğmuyor?" Bir gün doğacak Zümrüt dedim içimden. O gün geldiğinde sen de mutlu olacaksın. Gözümden akan yaşı silmeye çalıştım ama hemen ardından bir yaş daha aktı. O kadın benim için ölmüştü şimdi onunla yüzleşmek, onu görmek canımı yakıyordu.
"Neden ağlıyorsun?" Çatılmış kaşları ve kucağına aldığı küçük kız çocuğu ile bana ilerleyen Egemendi. Geç geleceğini söylemişti şimdi neden gelmişti? "Babam bana küsmüş müdür?" Her zaman Sabri'nin o şehitliğe hangi yüzle gideceğini sorgulardım şimdi elimde oraya gitmem için bir fırsat vardı lakin anlıyordum ki benim oraya gidecek yüzüm yoktu. Tekrardan babamın şehitliğine gidecek kadar temiz değildim. "Amcam, babaannenlerin yanına git sen." Elindeki kız çocuğunu kapıdan içeri sokarken yanıma doğru ilerledi. "Egemen," dedim. Her seferinde iki küçük çocuğa bu adama bağlanmamaları için nasihat veriyordum. Peki bundan kendim nasibimi alıyor muydum? Kesinlikle hayır. "Ağlama," dedi. Bu emir değildi sesindeki tondan bile anlaşılan bir istekti, ricaydı.
"Neden mutlu değil?" Ben onun hep mutlu olduğunu düşünüyordum karşılaştığımızda yüzüne vuracaktım her şeyi ama o mutsuzdu aynı benim gibi. "Bizi ölesiye dayak yemek için mi bıraktı? Dört yaşındaydım ya doğru düzgün tek bir anısını hatırlamıyordum, insan neden kendi çocuğunu bırakıp gider Egemen?" Çocukları bir annenin kalbiydi. Kalbi atmayan biri yaşamaya devam edebilir miydi? Kalbi alınmış, kalbini terk etmiş biri başka bir kalbe gidebilir miydi? Benim çocuklarım benim kalbimdi, bu saatten sonra onlar olmadan kalbim atamazdı. Atmamalıydı. "Ben de onun gibi bir anne miyim? Çocuklarımı babalarından ayırdım onun kadar kötü müyüm?" Yanımdaki bedeni kasıldı ilk defa bir tepki veriyordu. "O şerefsiz o çocukların babası değil. Ege'nin canavar dediği Ece'nin ise ismi geçtiğinde bile korkan bedenini gördüm. O it o çocuklara baba olmaya layık değil. Ve sen onları babalarından ayırmadın, aksine korkulu rüyalarından kurtardın." Haklı mıydı? Onu haksız bulduğum tek bir konu var mıydı? Yoktu. "Hangi çocuk babasının korkulu rüyasını olmasını ister ki? Benim babam benim kahramanımdı biliyor musun?" Yüzündeki gülümsemeyi gördüm. "Benim babam yaralarımı sarardı, onların babası neden derin yaralar açtı? Eceyi neden bizden ayırdı? Hiçbirini anlamıyorum." Bugün ikinci defa olacak olan soruyu sordu.
"Neden oradaydın Zümrüt?" Ben istemedim Egemen, "Vural, onun arkadaşıydı..." Benim mırıltımın üzerine hemen konuştu. "Kimin?" Babamdan sonra bana o cehennemde el uzatan kişi. "Kuzenimin,o yaptı. Babasıyla beraber yaptı..." Gözlerimi Egemenden çekip gök yüzüne çevirecektim ama göz göze geldiğim kişi ile döndüm sanki. O burada değildi. O öldü Zümrüt...
•Aslanın sevgisi?
•Vural Aslanbey ile ilk karşılaşma?
•Efsun hanım?
•Kızların kaderleri annelerine mi benzer gerçekten?
•Ağlama...
•Egemenim Komutanım 💗
•Zümoş, kimi gördü sizce? Tahmini olanlar? O öldü?
•Bir sonraki bölüme kadar Allah'a emanet olun canlarım 💗
•Oy verip yorum yapmayı unutmayın
•Bölüm nasıldı? Sizler nasılsınız?