🌙
Zümrüt ona Ordu'da aile olan Cihan amcası ve Serap teyzesini Artvine yollamıştı. Cihan ve Oktayın beraber istedikleri atama aylar sonra açıklanmıştı. Cihan ilk defa yaptığı şeyden pişmanlık duymuştu. Sabri Zümrütü yanında götürmesine asla izin vermezken bazı günler telefonuna da el koyuyordu. O günlerde Ceylan ve Kuzey aradaki mesafeyi hiç sayar gelirdi Zümrütün yanına. Korktukları bir şey vardı. Sabri Yurtel veya oğullarının kız kardeşlerine vereceği zarar. Telefonunun alındığı günler haricinde haftada bir gelirdi ikili. Cihan ise görevde olmadığı zamanlarda iki ayda bir kesinlikle Orduya gelirdi. Sabri her ne kadar Zümrütün abisinin evinde kalmasını istemese de ona karışmıyordu.
Zümrüt gene yengesine ev işlerinde yardım etmiş aşağıya gitmek için amcasından izin alıyordu. "Amca, işim bitti eve gidebilir miyim?" Sabri daha yeni sekize gelen saate baktı her gün ondan önce bu evden çıkmayan kıza kaşlarını çattı. "Bu saatte neraya gideceğsin?" Omuzlarını silkti bir anlık boşlukla Zümrüt. Yüzüne hediği tokatla mırıldandı. "Ders çalışacaktım..." Hala hukuk okumak istiyordu ve lise zorlaşmıştı amcasından gizlice hazırlanıyor olsa da ona bunu söylemese daha fazlasının geleceğini biliyordu. "Bana bak, defol git Aslanın odasına. Bu gece orada kalacağsın. Fadime, o Sevgi Ordudan çıkmadan bunu odadan bile dışarı çıkartma." Sevgi kimdi bilmiyordu Zümrüt. İtiraz etmek isterdi ama edemedi zira yengesi kolundan tutmuştu bile. "Kitaplarımı alsam..." Yengesinin eli canından çok sevdiği saçlarına gidince inledi Zümrüt. "Kitap diyor, anan gibu olacağsun sen başumuza ne bekleysek Deryanın gızından. Sen de kafalarsun bir Denizoğlu ananla kavuşursunuz. Ceylan yardım eder sağa o da iyu bilur Denizoğlullarının goynuna girmeyi." O konuşurken içeriden Sabri bağırdı. "Sus Fadime senin o got kafali oğlun yüzundan kimsa değul na biz alacağuz bunu gelin diye." Korktu Zümrüt, Aslanla değil evlenmek aynı çatının altında kalırken bile korkuyordu. Ceylan ona Aslanın herhangi bir yanlış hareketinde haber vermesi için binlerce öğüt vermişti ama telefonu yokken hiçbir işe yaramıyordu. Aslında Aslan bu evde ona iyi davranan onu koruyan tek kişiydi ama güvenemiyordu Zümrüt. "Ben bu süluğu gelin diye almam. Anası gibudu bu oğlumu bırakır gider. Ha ondan sonra Derya gibu bulur Allahundan." Derya küçük kızını bırakmanın bedelini küçücük oğlundan çıktığını biliyordu. "Hüseyin görmüş geçen Ceylanların evuna giderken. Çocuğu otosmik mi neymiş." Hüseyin, Denizoğlu konağında çalışan bir korumaydı evlendiği için Zümrüte bir zararı yoktu hatta kendi kızı olduğundan beri ona bir abi edasıyla yaklaşıyordu ama bu Zümrütün ona güvenmesi için bir sebep değildi Oktay kızına her zaman, 'ne olursa olsun sana yapılanı unutma,' derdi. Unutmamıştı Zümrüt, onun saçlarıni koparan onu yere düşüren kimseyi affetmeyecekti. Kapı çaldığında Sabri'nin kaşları çatıldı. "Sok şunu içaru kapisunu da kilitla. Sesini çıkarursan geberturum senu Zümrüt." Ne zaman sesini çıkartmıştı Zümrüt? Her zaman, özellikle okula başladıktan sonra babası haricinde kimse onun sesini duymamıştı oysa. Ama Sabri her seferinde bunu söyler dururdu. Yaka paça Zümrütü Aslanın odasına attıktan sonra kapısını üç defa kilitleyip yeleğinin cebine atmıştı Fadime.
Kapıyı açtığında yüzünü buruşturarak bakmıştı. "Ne istadun Sevgi?" Sevgi yıllar önce buralardan gitmişti. Zümrüt onu hiç görmemiş kim olduğunu bile bilmiyordu. "Yeğenimi göstereceksin bana Fadime. Hemen şimdi, yoksa yemin ederim Mustafa'ya çocuğa şiddet uyguluyorlar derim." Mustafa Sevginin Ordudan gidişi Oktay ve Sevginin bütün bağını koparan kişiydi. Mustafa Oktayın en yakın arkadaşıyken Sevgiye sevdalanmıştı. En yakın arkadaşına gidip ben senin ikisine sevdalıyım diyememişti. Dediği gün zaten her şey için çok geçti. "Yoktur burada yeğenin. Git anasunun yanında ara onu." Sevgi onu itekleyerek içeri girmişti. "Neraya gireysin sen?" Sinirle konuştu Sevgi. "Babamın evine giriyorum Fadime sana hesap mı vereceğim?" Dik başlılığı Oltayla çok benziyordu. "Zümrüt," diye seslendi içeri doğru ilerlerken korkusundan efendim diyememiş atıldığı odanın köşesinde ağlıyordu Zümrüt. "Senin bir baban yok Sevgi. Oktay bile seni sildi. Sen hala buraya evim mi diyorsun?" Sabri Yurtel her zaman acımasız olandı. "Oktayın kızını sana bırakmam anlıyor musun? Bana yaptığını yapacaksın ona değil mi? Sen babanın hayrına bir iş yapmazsın Sabri." Ona yaptıkları, Mustafa ile kavuşma sebebi dahi olsa bu iğrençliğini örtmüyordu. Yeğenine yapılmaması için çaba gösteriyor olsa bile başarısız olacaktı Sevgi...
...
Adının Efsun olduğunu öğrendiğim kadının bakışları altında Ece ve Ege'ye bir şeyler yediriyordum hakkıydı oğlu bir anda elinde iki çocuk bir kadın ile gelmişti. Egemen evden çıkmadan önce hiçbir şey bilmediklerini neyi istersem onu anlatmamı istemişti hatta evli olduğumuzu, Ece ve Ege'nin onun çocuğu olduğunu, yüzümdeki yaraları ise onun yüzünden Hakkari'de olduğunu söylememi istemişti. "Efsun yenge Aba uf olmuş üfleyelim mi?" Efsun hanımı gördüğümden beri ilk defa gülümsemiş ve Doruğa cevap vermişti. "Ablan, iyi Dorukçum. İyisin öyle değil mi Zümrüt?" Muhtemelen adımı dün Kuzey abim ve Cihan amcamdan duymuştu.
"Evet Doruk, ben çok iyiyim. Ben düştüğüm için oldu bunlar acımıyor." Bir anda ellerini masaya vurduğunda kucağımdaki Ece yerinde sıçramış Ege ise bütün tavırlarına rağmen elimi sıkmıştı. "Yalan söyleme! Yalan söyleme! Uf olmuş işte, yalan kötü! Doruk yalan söylemez!" Efsun hanım yerinden kalkarken bana bir bakış atmıştı anlam veremediğim bir bakıştı.
"Evet Doruk, yalan kötü bir şey ama ben öğrendim hem de kimden biliyor musun? Asker abiden. Dedi ki Zümrüt yere düştüğü için yaralandı. Asker abin hiç yalan söyler mi sana?" Hemen az önce ki ruh hali değişmiş gülümsemişti. "Asker abim! Askerler yalan mı söyler Efsun yenge? Asker Egemen söylemez bir kere." Efsun hanım ona ulaştığında kapı çalmıştı bana baktığında kapıyı açmamı istediğini anlamıştım. Ben kapıya doğru yönelirken kucağıma Eceyi almıştım. İçeriden Doruğun sesi geldi. "Anne geldi, anne geldi!"
Gördüğüm kişi ile Ece'nin yüzünü boynuma yasladım. "Ben Doruğu almaya gelmiştim." Yüzü, yüzündeki morarmalar neyin nesiydi? "İyi misiniz?" Bir anne olarak onun bana sorması gereken soruyu ben ona soruyordum. Adaletsizlikti bu. "Annecim!" Doruk mutfak kapısından buraya doğru koşuyordu. O kadın ise başını eğmişti. Bu güzel çocuk onun çocuğu muydu? Bu güzel çocuk benim kardeşimdi... Acı bir gerçekti. "Annem," dedi. Dört yaşında annesi gitmeden önce onunla mutlu mutlu oyun oynayan Zümrüt düştü aklıma. "Hih, uf olmuş. Öpeyim mi?" Ben yere düştüğümde dişlerinden öperdi. Sonra nasıl öpemeyeceği yaralar açmıştı? "Hadi evimize gidelim bir tanem," ağlamak istedim. Küçücük çocuğu kıskandığım için ağlamak istedim. Oysa ben onu saatlerce kapımızda beklemiş, anne ben geldim nolur sen de gel diye ağlamıştım senelerce. Ben artık o çocuk değildim. Ama o hala beni terk etmiş, Sabri'nin eline bırakmış vicdansızın tekiydi.
"Allahın belasu." Bunu Efsun hanım hemen ardımdan söylemişti. "Haruna diyacağum onu. Gel buraya hele, gitmeysiniz hiçbir yere." Derya hanım onun sözlerine hızla kafasını sallamıştı. "Gelmiyim ben Efsun, malum sizin de misafiriniz var." Benden bir yabancı gibi bahsetmesi nefesimi kesmişti sanki. Kızıma sığındım onun aksine burnunu boynuna dayadım.
Eşsiz cennet kokusunu içime çektim. "Ne misafiri gız. Gel gir içaru. Zümrüt gızım sende dön çociklarina yemeğunu yedur." Öz annem, beni doğuran kadın beni tanımamazlıktan gelirken beni gerçekten tanımayan bu kadın kollarını açmıştı. "Yok Efsun, vallahi sen Perihana selam söyle. Bir ara yanımıza gelsin yeter." Efsun hanım izin vermeyerek cıkladı Dorukta ona katıldı.
"Anne, Eceyi güldürdüm biliyor musun? Ece benim arkadaşım oldu!" Küçük bir dayıydı onlara... "Anne arkadaşlarla kalalım lütfen." Ona dayanamamış olmalı ki içeri doğru adımladı. Ben ise Efsun hanıma döndüm gözlerim dolmak üzereydi ve ben bu kadının yanında ağlamak istemiyordum.
"Biz mutfağa geçebilir miyiz Efsun hanım?" Şevkatle baktı bana uzun zaman sonra görmüştüm bu şevkatli gözleri. "Git tabii kızım. Sen de ye birşeyler gece kaldurmadu senu o hergele." Gülümsedim, bizi izleyen beni doğuran kadının yapmadığını yapmıştı sanki şimdi.
"Hela Derya sen de gel benumla şu yaralaruna baksın Perihan. Peri!" Derya hanım itiraz edemeden bağırmıştı. Bizi bırakıp bir başkasının yanına gitmesi değildi sorun. Hala zihnimin bir köşesinde olan ilkokul arkadaşımın annesinin sözü geldi. Gül gibi babasunu burakup gittu, uzak tutun çociklarunuzu bu kizdan. Gül gibi babamı bırakıp ona şiddet uygulayan birine mi gitmişti? Hiç düşünmemiş miydi bu kadın? Bizi değil, kendini. 'Sen de düşünme' dedi iç sesim. Düşünemezdim zaten. Benim düşüncem o değil şiddet gören herhangi bir kadındı.
"Anne," dedi hala bıraktığım yerde oturan Ege. "Efendim meleğim?" Ben ona tavır alamazdım. "Özür dilerim, benim yüzümden mi gözlerin doldu? Söz veriyorum Egemen abimi alalım demeyeceğim. Ağlama olur mu?" O sırada Ece de kafasını boynumdan kaldırmış gözlerime bakmıştı. "Ağladın mı anne? Ege senide mi üzdü?" Ege kaşlarını çatarak baktı Eceye evet çocuklarımın kavga etmeden geçirdiği bir saat son bulmuştu. "Ben annemi üzmem bir kere cadı!" Gülümsedim. Onlar benim gülümsemem, yüzümdeki tebessümüm, şükür sebebimdi...
•Sevgi?
•Doruğum
•Derya, Derya...
•Efsun hanım, hepimizin beklediğinin aksi bir karakter olacak bence. Her kitapta kötü kaynana olunca ben de iyisini yazım dedim.
•Egem..
•Egemenim Komutanım yokmuş bu bölümde unutmuşum hsbhsksusgelu
•Zümrüt?
•Bölüm nasıldı, napıyorsunuuz
•Oy verip yorum yapmayı unutmayın aşkolarım 💗