Author's Message
Ngayon lang po ako naapag-update. gusto ko talagang mag-update kaso sumakto ng holy week kaya hindi muna ako nakapag-update :))) kailangan ko kasi munang magnilaynilay eh !! pero moment ko na toh :)
so ngayon sana suportahan nyo lang oh . . .
Please VOTE
Put your COMMENT
Be a FAN
_________________________________________________________________
♥ 2
♥ Priam (2¢ 價值) ♥
It is almost 3 o'clock in the mid-dawn pero hindi pa rin ako dinadalaw ng antok ko. kahit pa masakit yung mga sugat at katawan ko ay nakuha ko pang magpuyat ng hanggang ganitong oras kahit alam kong may pasok pa ako bukas.
maraming mga bagay-bagay ang pumapasok sa isip ko. ang mga bagay na maaring mangyari sa akin pagmulat ko. mga bagay na nagawa ko sa nakaraan. mga bagay na maari kong gawin ngayon. mga bagay na kakaharapin ko sa mga susunod na taon.
pumasok rin sa isipan ko ang mga bagay like giving you my introduction eventhough na nasa second chapterna ng story, at dahil alas tres pa lang naman ng madaling araw sa orasan ko I would like to use it as an opportuniy to tell something about myself. ahahahaha! lakas ko lang makaenglish (nababading na ata ako).
Uhmmm, paano ko nga ba sisimulan. so ako nga pala si Priam Knoquinee, isa akong 4th Year High School Student sa AutumnVille Academy, Gwapo ako and I really know it but at the end I really don't care about it.
I have a lovable father who treated me like his real son eventhough I am only just his orphan. I always remeber the days when i am happy playing with him in our backyard. Playing ballgames and playing with our dog named "Polky", ewan ko nga kung bakit ambantot ng name nung aso maybe because maraming siyang polka dots kasi Dalmasian siya o kaya it was named after sa real son ng foster father ko na si kuya Paul who died many years ago at sa buong buhay ko siya na lang talaga ang nakakusap ko ng matino at nagpapahalaga sa akin. uhmmm., idagdag ko pa , yung laging pagbibigay ng mga pangangailangan ko at ng mga luho ko sa buhay. You know what, he is the greatest person in my heart until now, and i think it will never change until my last beat of my pulse. kaso patay na siya since nugn recognition ko nung second year ako.
well syempre meron din akong nanay-nanayan na walan naman pakealam sa akin simula noon pa. She doesn't care kung mabugbog man ako o ano man. she onl just give me my needs in life at hanggang dun lang yun. I don't feel any sense of a Mother's Love mula sa kanya, siguro dahil na rin sa ampon lang ako at hindi niya malimutan si Kuya Paul. hindi niya ko kahit kailan inaruga o inalagaan, maski man lang yakapin ay hindi ko man lang naranasan. nakaklugkot kasi lumaki akong may pekeng magulang pero hiindi nagtagal yung experience na magkaroon ng isang tatay at ang asakit pa ay hindi mo naranasan kahit kailan makaramdam ng pag-ibig ng isang ina.
siguro nung start ng mamatay yung foster father ko ay dun nagstart ang dark age sa life ko. doon nagstart yung mga bagay na kinalungkot ko. nawalan na ko ng ganang mabuhay sa mundong ibabaw. wala akong kaibigan na makakasama sa araw-araw, maski ka yung mga kaklase ko at kung sino man diyan sa paligid ay takot sa akin kasi laging mainitin ang ulo ko na parang laging may period. naging masama akong tao. mahilig ako sa away at gulo. i always take cigarettes and alcholic drinks. lagi akong nambubully at nang-aapi. no one loves me. and i know it.
simula't sapul alam ko ng ampon ako. kasi sa hindi ko maisip na katangahan ng tunay kong nanay ay pinamigay ako at the age of 4 hindi man lang at the age na pinanganak ako para hindi ko na nalaman kung sino ang magulang ko. basta what I know is ampon ako at galit ako sa mundo.
mukhang napahaba na ata yung pagpapakilala ko sa buhay ko. masyado man masakit tanggapin yung mga katotohanan na hindi nga ako nabuhay sa mundong ito para mahalin pero kailangan ko ata itong tanggapin kasi hanggang hinanakit lang talaga yung nasa puso ko.
Pero habang nagmumuni-muni ako at paikot ikot sa aking kama ay biglang pumasok sa isip ko yung babaeng tumulong sa akin kanina. ano kayang name niya? at ano kaya ang naramdaman niya sa akin anina nung sinungitan ko siya. ang tanga-tanga ko kasi bakit ko pa siya inaway at higit sa lahat hindi ko man lang siya napasalamatan. samantala siya pa lang ang gumamot sa akin since nung naging basagulero ako. tsk! tsk!
bakit hindi ka kasi mawala sa isip ko?
haaayy! makatulog na nga at papasok pa ako bukas ng maresbakan ko pa yung punyetang nambugbog sa akin.
♥♥♥♥♥♥♥
*Classroom*
haaaayyyy! grabe inaantok pa ko ngayong araw na ito dahil sa kulang ako ng tulog kanina. punyeta kasi at napagtripan ko pang magdrama kanina tungkol sa buhay ko eh.
pero habang naglalakad ako sa corridor ng school papuntang room, ewan ko ba kung bakit nakitingin silang lahat sa akin? hindi ko alam kung ngayon lang ba nila akong nakitang may bandage sa mukha o kaya putok at may sugat yung labi ko o kaya may black eye sa mata ,eh alam ko naman na every week may ganito ako at prone na ako sa ganitong mga bagay, i can survive because i know i am fit to any war.
habang naglalakad ako sa labas ng room ay narinig ko ng ang mga hiyawan at mga daldalan ng mga bitch kong mga kaklase pero ng makita na nila akong puasok sa pintuan ay dali-dali silang tumingin sa akin na parang nakakita ng demoyong pumasok sa room at dali-dali silang nanahimik lahat.
pero ako mabilis lang naman akong tumingin sa kanila with angry eyes syempre para mas lalo silang manahimik at agad-agad na akong pumunta sa reserved seat ko everyday. sa pinaka last row sa left side na katabi ng bintana.
well wala akong katabi sa aking right side kasi walang gustong tumabi sa akin, dahil siguro natatakot sila o kaya dahil wala silang makokopya sa akin, so at the end of the whole school year i own two chairs - one is for myself and one is for my bag na wala naman talagang laman.
makayuko na nga lang muna para mabawi kahit papaano yung tulog ko..
"Okay, Class Good Morning!" putcha naman kakapikit ko pa nga lang eh. umagang umaga nangingibabaw yung bunganga niyang basag.
napamulat tuloy ako ng wala sa oras . kaya napakamot na lang ako sa likod ng ulo ko.
"Okay! today i would like to introduce to you your new classmate., she is pretty and nice so be good to her." sino naman kay yun? kakabwct lang. "Well, come here hija,, and introduce yourself"
habnag inaayos ko ang aking buhok at nakatingi sa aking dirty black shoes ay biglang nagsalita yung babae.
"Uhmm! Good Morning everyone! I am Cassandra Luxzha, please to meet all of you." napaka shy type nung boses niya.
kaya pagtingin ko sa harapan, ay parang nagulat agad ako. nanlaki yung mga mata ko dahil yung babaeng nagsasalita ngayon ay yung. . .
tumulong sa akin kagabi. yung gumamot sa akin at nasungitan ko last night.
(Picture ni Priam nung nagulat! ahahaha! ====>>)
"Okay Cassandra, maybe you need to fine your permanent seat for the whole school year"
"Thanks po ma'am, uhmmm---" naghahanap siya sa kung saan saan, at biglang nagsigawan yung mga kaklase kong manyak.
"Hello chicks"
Hello Cassandra"
"Hi! Miss, I am ******"
"dito ka na lang sa tabi ko"
" I think hija, . . dun ka na lang ----"
""aaahh! dun na lang ako sa last row dun sa vacant seat malapit sa window," napa"what the efff" face tuloy ako.
biglang nagtahimikan lahat ng mga kaklase namin.
"Sure ka ba talaga diyan hija?" for the first time at nagkasundo kami ng daldalaking teacher na yan sa question niyang iyan.
"opo! no choice na po ako eh, yun na lang yung vacant seat" What the???
"okay, punta ka na dun :)"
naglakad siya papalapit sa akin. .
" Hello" sabi niya sa akin.
ako siyempre ganon pa din no response. I just grab my bag from the nearby chair and put it on my side to make the chair vacant itself.
"Diba ikaw yung kagabi?" tanong niya
then i nodded symbolizing "yes"
"ahh! kamusta ka naman? ayos ka na ba?"
I look at her irritatedly and said, "Thank you sa ginawa mo, at ayoko ng maingay sa tabi ko. bago ka pa lang dito sa paaralang toh, puro ka na kaingayan, yang katabi m osa kaliwa yung kausapin mo at baka ilipat ko sa iyo yung mga sugat ko."
then nakisabat yung isa kong classmate na si Mark then pabulong niyang sinabi dun sa bago kong classmate, "ay, masungit yan. wag mo na lang masyadong intindihin" na akala naman nya hindi ko narinig eh parang megaphone ang lakas ng bulong niya.
napa"aahh" na lang yung babae.
at ako ingay na ingay pa din sa kanila,. at the same time wala naman kumakausap sa akin. hindi ko nga alam kung paano ko natiis pumasok sa klase kong ito kahit wala akong kaibigan at wala rin silang pakialam sa akin eh. hindi ko rin alam kung oaano ako nakasurvive ng hanggang 4th year kahit wala akong mga kinakausap dito. siguro sa mata nila para lang akong isang invisible man na hindi nag-eexist sa Earth.
Habang nagmumuni-muni ako sa kawalan at nakatingin sa labaas ng bintana, ay bigla kong naisip tignan yubng bago naming classmate na ang pangalan niya ata ay Cassandra and take note she was the one helped me last night.
Mukha naman siyang nakaadopt na sa mga new classmate niya. at mukhang close na close na sila nung mga kaklase ko.
Haaayy! nababaliw na ako. makatulog na nga lang muna.
♥♥♥♥♥♥
♥ Cassandra (2¢ 價值) ♥
Naglalakad lakad ako ngayon dito sa may garden ng school habang tinutour ko ang sarili ko sa mga facilities dito. siyempre i need to adopt to the new environment where I belong to para hindi ako masyadong maOP sa kanila. ahahaha!
Pero habang naglalakad ako I can't stop letting my mind to remember the my seatmate named Priam, siya yung masungit na tinulungan ko kahapon at naging seatmate ko today until the end of school year.
pero grabe pala ang life niya kaya siya naging gangster-type of student noh!
*Flashback*
habang nagdadaldalan kami ng mga new classmates ko bigla kong naipasok sa topic si Priam because of my curiousity. siyempre ang hinalungkat ko yung buhay niya, kung bakit siya masungit? kung ano bakit siya mahilig sa basag-ulo? kung ganon lang ba talaga siya katahimik? at iba pa. .
dahil na rin sa trip nilang magkwento ay nagstart na sila.
nagtinginin muna sila bago sila magstart, kaya ayun sa Angelica yung unang nag-open "ganito kasi yan, si Priam ay isang honor student siya lagi every quarter ng school year. lagi niyang naachieve yung pagiging top 1 sa class namin, at eversince hindi pa siya pumapalya. active student siya at matinong kaklase kaso---"
biglang pinutol ni Mark yung pagsasalita ni Angelica, feel ko lagi silang may Cat-Dog war between the two of them eh . hehehehe! kaya ang sinabi ni Mark, "kaso, namatay yung father niya 2 years ago. since nun nasira ng tuluyan yung life niya, naging basagulero na siya, naninigarilyo na, nawalan ng kaibigan dahil lagi niyang sinusungitan o kaya ay sinasaktan."
ako sumabat, "pero nag-aaral naman siya ng mabuti until now?"
"oo naman, Top 1 pa rin siya. sadyang importante lang talaga sa kanya yung tatay niya, kasi balita namin walang kwenta daw yung nanay niya. hindi siya binibigyan ng pagmamahal o wala man lang care sa kanya. kaya ayon ang tangi na lang mahalaga sa kanya ay yung aso niyang si Polky," -sabi ni Angelica.
napa"aahh" look na lang ako sa kanila.
*end of Flash Back*
I feel his pain tuwing nagsasalita siya, everytime as i look to his eyes I feel that sadness that he is carrying right away. sabagay parehas din naman kami ng kinahantungan eh, both of our fathers died at our early age. nakakalungkot talagang mawalan ng ama lalong lalo na kapag attached na talaga siya sayo pero atleast ako I have a very caring mother unlike him, he doesn't. I feel pity on him. and i think I need to understand him in his situatuion. he is standing on his own life.
pero saglit lang, para atang may nakikita akong lalaking andun sa playground at nag-iisa. medyo kahawig niya si Priam aaah! at infareness may sugat din siya, mukhang bagong bugbog lang nito. uso pala talaga dito yung mga magkakamukhang mhilig sa basag-ulo.
but wait, there's more tinignan ako nung lalaking duguan dun, at mukhang nagkamali ako kasi si Priam nga talaga siya. kaya mabilis niyang inalis yung tingin niya sa akin.
ako naman ito si mabait at matulunging kaklase or kaibigan na rin kung trip niya lumapit na rin ako sa kanya. at sinabing "Bakit ba tuwing nagkikita tayo ay lagi kang may sugat? nakipagsuntukan ka na naman noh." lumapit ako sa kanya at pilit na pinupunasan ng panyo ang mukha niya habang nagddrawing o nagsusulat siya gamit ang mahabang stick sa buhangin ng playground.
"hindi ko naman kailangan ng awa mo eh," sarkastiko niyang tugon, " alam mo, nung wala ka ang tahimik ng buhay ko at ang payapa, walang kumakausap sa akin at wala rin akong kinakausap kundi sarili ko lang, pero nung dumating ka" napatigil ako ng kaunti at nag-isip ng salita "ang PAKELAMERA MO." sigaw ko.
umupo naman ako dun sa katabing swing niya. at nagsalita ako na medyo paiyak na at nalulungkot, "Alam mo ba kung bakit kami lumipat dito? ---- kasi namatay yung father ko." biglang bumagsak ang mga luha sa mata ko. "kahit masakit sa akin na iniwan niya kami, nagpatuloy lang kaming mabuhay na pamilya niya at pinipilit na lumalaban sa mga hamon ng buhay na wala siya. ngumiti sa mga minutong lumilipas. Natatandaan ko ang bawat araw," nakatingin ako sa langit at ginugunita ag mga ala-ala ng aking tatay, "na kasama namin siyang naglalaro, nagluluto, gumagawa ng gawaing bahay kahit may katulong kami. masarap alalahanin yun kaso hanggang ala-ala na lang siya at hindi na maibabalik pa." at patuloy na akong umiyak sa tabi niya habang nakatitig siya sa akin.
in his teary eyes he said, "I feel your pain, but what you feel today is not the same as what I feel right now. so don't you even dare to compare my experience to yours kasi magkaibang-magkaiba tayo."
"Alam ko!. nasabi na nila sakin lahat ng yun." while wiping my own tears. " kaya ako nandito to be your friend whenever you need some. kasi mahirap mabuhay sa past. all of us know na masakit mawalan ng taong mahalaga sa atin. pero don't you ever think na masaya din ba sila na nakikita kanilang malungkot? we still hold memories with them and those memories should be our strength and guidance to smile and to be happy."
his tears fell down, "hindi ko kailangan ng kahit anong ala-ala kasi ang ang kailangan ko sila. No more No Less" and he suddenly wipe it all with his right sleeves.
"Just open your eyes and see the marvelous things in the world." sabi ko ng may kaligayahan at may hand waves pa going to the side na parang nagtataboy ng mga langaw in very energetic way.
"anong connect? para kang---" with his "what the eff" face at may kasama pang pa smile.
"parang ano? parang tanga? wala akong pake basta ako masaya PERIOD. pero eeehh!! nagsmile siya," napangiti naman ako kasi kahit may sugat siya ay ang cute niya mag-smile, " so friends na tayo?" and i gave her my hands para makipagshake hands.
"Haist! sige na nga! para tumigil ka pa sa pag-iyak, baka sabihin nila pumapatol sa babaeng. at higit sa lahat transferee pa." pero hindi niya inoffer yung hands niya sa akin.
napa *pout* na lang tuloy ako.
"itsura mo," sabi niya ng medyo pasigaw.
kaya binatukan ko siya, with grrr-face.
"ARAY! Takte yan. nakitang may sugat pa ko sa ulo aah!"
"ahahaha! halika na nga samahan na kita sa clinic." pangyayaya ko sa kanya kaya dali-dali kaming tumayo at nagsimulang maglakad. "pero saan ba clinic dito?"
"mayroon ba nun dito?"
"malay ko bago lang ako dito eh"
"hindi ko alam eh, ayt hindi ko kailangan nun"
"haaayy! hanapin na nga lang natin, para makapaggala na rin tayo dito sa school kong bago," at nagstart na kaming maglakad palayo ng playground.
then out of the blue I asked him,"Bakit ka ba may sugat ulit?" wala panira lang ng katahimikan
"wala binugog ko lang yung nambugbogsa akin kahapon. ahahahahaha!!," nagulat ako sa sagot niyang napakakomportable at natuwa din ako dahil napakalutong niyang tawa.
Simula nung nag-open up ako sa kanya about sa life ko, feel ko napakacomfortable niyang kasama. I feel his pain and his sadness. pero nung nakita ko yung mga smile niya I see a good-hearted man na may pag-asang magbago. maging matino. matutong magsaya. at matutong magmahal.
Siguro nahihirapan pa siya ngayon, pero I know he will learn it soon.
masaya ako kasi naging instrumento ako para marinig ko ang isang tawang totoo mula sa isang taong may nararamdamang sakit at pighati sa buhay. nakita ko ang mga ngiti ng isang taong nag-aakala na wala na siyang pag-asa sa buhay. Yes! he feels poorer than those who are in poverty line but someday I know he will appreciate the beauty of the world. at alam ko na itong taong toh, ay pahahalagahan ko sa mahabang panahon and i will open his heart for everyone and to made the real Priam back as what my classmate said.
to be continue. . .
_____________________________________________________________________
A/N:
okay natapos na natin ang isang chapter na ito. may susunod pa po. wag mag-alala.
Thanks sa mga nagbasa.
Please VOTE
Put your COMMENT
Be a FAN