Chapter 112
Imperial MeowAugust 03, 2023
Chapter 112
မင်းသမီးလေး၏အရေးကိစ္စ
-------------------
သူသည် ငါးစာဖြစ်ရမည်ဖြစ်သောကြောင့် သဘာဝအတိုင်း ထိုအရာအား ဆွဲဆောင်ရန် လွယ်ကူသောနေရာတွင် ရှိနေသင့်ပေသည်။
ထိုည၌ ရွှမ်ချင်းနှင့် ပိုင်ထျန်းရွေ့ဘက်တွင် သူတို့သည် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် နှုတ်ခွန်းဆက်သပြီး လင်းရုဖေးအား နန်းတော်ထဲမှ လှိုက်လှဲစွာကြိုဆိုကြသည်။ ဖူဟွားနှင့် ယွီရွေ့တို့သည် အမှန်တကယ်ဖြစ်ပျက်နေသည်များကို မသိသောကြောင့် အနည်းငယ် စိတ်ပူသွားကြသည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူမတို့ တုံ့ဆိုင်းစွာသဘောတူခြင်းမပြုမီအထိ လင်းရုဖေးသည် အချိန်အတော်ကြာအောင် အာမခံ၍နားချပြောဆိုပေးခဲ့ရသည်။ ရထားဖြင့် နန်းတော်ထဲသို့ စီး၀င်လာပြီးနောက် နောက်ဆုံးတွင် လင်းရုဖေးသည် ညအချိန်အတွင်း နန်းတော်အတွက် မျက်မြင်သက်သေဖြစ်လာပေသည်။
ရှုခင်းသည် နေ့ခင်းဘက်နှင့် ယှဉ်ရင် အနည်းငယ် ကွာခြားပေသည်။ ဟင်္သာပြဒါးနီစောင် အမိုး၏တံစက်မြိတ်အောက်တွင် နေရာတိုင်း၌ ကြီးမားပြီးအနီရောင်ရှိသည့် နန်းတော်၏မီးအိမ်ကြီးများ ချိတ်ဆွဲထားသည်။ လမ်းဘေးတစ်လျှောက် ဖြည်းညှင်းစွာ တန်းစီပြီးလမ်းလျှောက်နေကြသော နန်းတော်၏အစေခံများ သို့မဟုတ် အစောင့်များ ရှိသော်လည်း လင်းရုဖေး စိတ်ကူးထားသလောက် တိတ်ဆိတ်ခြင်းမျိုးမရှိပေ။
စိတ်ထဲ၌ သံသယဖြစ်စရာ ပစ်မှတ်တစ်ခုရှိနေပြီး လင်းရုဖေးသည် ငါးစာဖြစ်သောကြောင့် သဘာဝအတိုင်း သူနေနေသည့်နေရာသည် ပစ်မှတ်နှင့် နီးကပ်လေလေ ပိုကောင်းလေဖြစ်သည်။ ဤကဲ့သို့သောအတွေးဖြင့် လင်းရုဖေး အနားယူသည့်အခန်းကို တတိယမင်းသမီး၏ဘေးအခန်းတွင် စီစဉ်ပေးကြသည်။ အခန်းထဲတွင်ရှိနေသော လင်းရုဖေးသည် ယခုကိစ္စကို ပိုင်ကျင့်လွင် သိလားဟု မေးလိုက်သော်လည်း ရွှမ်ချင်းက ခေါင်းခါပြီး ငြင်းပယ်လိုက်သည်။
“အင်း သူမသိဘူးလို့တော့ မပြောနိုင်ဘူး"
ရွှမ်ချင်းက ပြုံးပြီး ရှင်းပြသည်။
"နောက်ဆုံး ဒါက နန်းတော်ထဲကို အပြင်က လူတစ်ယောက် ရောက်လာတာလေ ဒါကြောင့် ဧကရာဇ်က သိကိုသိမှာပဲ ဒါပေမဲ့ အသေးစိတ်ကိုတော့ ကိုယ်တော်လည်း မပြောပြခဲ့ဘူး ညဘက်တွေ နန်းတော်ထဲမှာ သဲလွန်စတွေ ရှိကောင်းရှိနိုင်တာကြောင့် တစ်ခုခုရှာဖို့ တစ်ညလောက်နေဖို့ လိုတယ်လို့ပဲ ပြောခဲ့တယ်"
လင်းရုဖေးသည် ၎င်းကို စဉ်းစားပြီးနောက် သူ့စကားများကို သဘောတူလိုက်သည်။ ပိုင်ကျင့်လွင်သည် တတိယမြောက်မင်းသမီးကို အရမ်းချစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ရွှမ်ချင်းသည် သူမနှင့် အကြီးဆုံးမင်းသားကို သံသယရှိနေကြောင်း သူသိသွားပါလျှင် သူ့စိတ်နှလုံးသည် လွန်စွာပျော်ရွှင်နိုင်တော့မည်မဟုတ်ပေ။ ရွှမ်ချင်းသည် အလွန်ထက်မြက်ပြီး ဤအရေးကြီးသောပြဿနာကို တိုက်ရိုက်ရှောင်ရှားနိုင်ခဲ့သည်။
နွေရာသီ ကောင်းကင်ကြီးသည် မှောင်ရီပျိုးရန် အချိန်အနည်းငယ်ပိုကြာပေသည်။ နေဝင်ပြီးနောက်တွင် ကောင်းကင်သည် မိုးပြာရောင်ဖျော့ဖျော့လေးအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားကာ အဝေးမှ လှမ်းကြည့်သည့်အခါ ကောင်းကင်တွင် လွင့်မြောနေသည့် အလွန်တောက်ပသော မီးတောက်မီးလျှံသဏ္ဍာန်တိမ်များကို မြင်နိုင်သည်။
ရွှမ်ချင်းနှင့် လင်းရုဖေးတို့သည် လက်ဖက်ရည်ပူပူနှစ်ခွက်ကို ရှေ့၌ချကာ အခန်းထဲတွင် ထိုင်နေကြသည်။
လင်းရုဖေးက မေးလိုက်၏။ “ဆရာတော်ရွှမ်ချင်း ဘာလို့ သွားပြီး အရင်ဆုံး အနားမယူရတာလဲ အချိန်လည်း စောနေသေးတာကြောင့် အဲဒီအရာ မလာမှာကို ကျွန်တော် စိုးရိမ်မိတယ်"
ရွှမ်ချင်းသည် ပြန်ဖြေလိုက်၏။
"လင်းကုန်းဇီ တစ်ယောက်တည်း အခန်းထဲမှာ ထိုင်နေရတာ နည်းနည်းတော့ ငြီးငွေ့စရာကောင်းတယ် မဟုတ်လား"
လင်းရုဖေးသည် အလေးအနက်စဥ်းစားလိုက်ပြီး "ပျင်းဖို့ကောင်းတယ်လား"
ရွှမ်ချင်း၏စိတ်သည် အသေးစိတ်ကို အလွန်ဂရုစိုက်လွန်းသောကြောင့် သူ အနည်းငယ် အံ့ဩသွားသည်။
ထို့နောက် သူက ပြုံးလိုက်ပြီး "မဟုတ်ဘူး ကျွန်တော် ငယ်ငယ်ကတည်းက အေးချမ်းတိတ်ဆိတ်တာကို အမြဲတမ်း နှစ်သက်ခဲ့တယ် ကျွန်တော်ကတစ်ယောက်တည်း နေခဲ့တာကြာပါပြီ ဆရာတော်ရွှမ်ချင်း စိတ်ပူစရာ မလိုပါဘူး"
ခွန်းလွန်တောင်တွင် ဆူညံသောတောင်ခြေရင်း၌နေရမည့်အစား နှင်းများထူထပ်သော တောင်ထိပ်ပေါ်တွင် တစ်ယောက်တည်းနေရသည်ကို အမြဲနှစ်သက်ခဲ့သည်။ မီးသွေးအိုးကို လောင်ကျွမ်းစေပြီး ဆောင်းတွင်းဝတ်ကုတ်အင်္ကျီအထူကြီးကို ဝတ်ဆင်ထားကာ စာအုပ်တွဲ နှစ်တွဲ သုံးတွဲကို လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားရင်း သတိမမူမိပါဘဲ နောက်တစ်ရက် ကုန်ဆုံးသွားခဲ့သည်။ ရံဖန်ရံခါတွင် သူသည် အထီးကျန်သည်ဟု ခံစားရသော်လည်း နေ့ရက်များ ကုန်လွန်လာသည်နှင့်အမျှ ၎င်းကို ကျင့်သားရလာခဲ့သည်။ ဝမ်းနည်းစရာကောင်းသည်မှာ သူ့အစ်မနှင့် အစ်ကိုများသည် သူ့ကို ယခုလိုပုံစံနှင့် မမြင်လိုသောကြောင့် မကြာခဏဆိုသလို သူ့ကို တောင်ပေါ်မှနေ ဆွဲဆွဲခေါ်သွားလေ့ရှိ၏။
ရွှမ်ချင်းက အော်မီထော်ဖော်ဟု ရေရွတ်လိုက်သည်။ လင်းရုဖေးနှင့် စကားအနည်းငယ်ပြောပြီးနောက် ရွှမ်ချင်းသည် ထကာ အခန်းထဲမှထွက်သွားပြီး လင်းရုဖေးအား အထဲတွင် တစ်ယောက်တည်း ချန်ထားခဲ့လိုက်သည်။
အပြင်ထွက်ပြီးနောက် ရွှမ်ချင်းသည် ဦးတည်ရာကိုပြောင်းလဲပြီး ခြေလှမ်းအနည်းငယ်မျှပင် မလှမ်းဘဲ လင်းရုဖေးဘေးရှိ အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားလိုက်သည်။ အထဲကို ရောက်သည်နှင့် ထိုင်ခုံပေါ်၌ ပျင်းရိစွာထိုင်နေသော ပိုင်ထျန်းရွေ့ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့အရှေ့တွင် ဝိုင်အိုးတစ်အိုးချကာ ငြီးငွေ့စွာ သောက်နေလေသည်။
ပိုင်ထျန်းရွေ့သည် ရွှမ်ချင်း ပြန်ရောက်လာသည်ကို သတိပြုမိသည့်အခါ ခေါင်းပင်မော့မကြည့်ဘဲ “လင်းမိသားစုရဲ့အငယ်ဆုံးသားလေးကို အခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်တည်းထားခဲ့တာ အဆင်ပြေပါ့မလား"
ရွှမ်ချင်းက ရယ်လိုက်ပြီး "ဘာစိတ်ပူစရာရှိနေလို့လဲ"
"ငါ မမှားဘူးဆိုရင် အဲဒီသခင်ငယ်လေးက သူ့ခန္ဓာကိုယ်မှာ ချီဓားရဲ့အရှိန်အ၀ါ နည်းနည်းမှမရှိဘူးမဟုတ်ဘူးလား"
ပိုင်ထျန်းရွေ့သည် သူ့မျက်လုံးများကို မှေးကျဥ်းလိုက်ပြီး "ဒီလို ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ကြွေရုပ်လေးသာ မတော်တဆ ကွဲကြေသွားရင် မင်း အသည်းကွဲသွားမှာ မဟုတ်ဘူးလား"
ရွှမ်ချင်းက မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။ "ကြွေရုပ်လား"
ပိုင်ထျန်းရွေ့သည် မျက်လုံးကိုပင့်ကာ ရွှမ်ချင်းကိုကြည့်လိုက်ပြီး သူ့စကားက ဘာမှားနေလဲလို့ဟု မျက်လုံးများဖြင့် မေးလိုက်သည်။
"လင်းကုန်းဇီက ကြွေရုပ်လေးလို့ မင်းသားက ပြောတယ်လား"
ရွှမ်ချင်းက ပြုံးပြီး “ဒီကိုယ်တော်ရဲ့အသုံးမကျတဲ့ မျက်လုံးတွေကို အပြစ်တင်ရမှာပဲ ဒီကိုယ်တော်ကြီး အသက်ရှင်နေသမျှ ကာလပတ်လုံး ဒီလောက်အထိကြမ်းတမ်းလွန်းတဲ့ကြွေရုပ်ကို မတွေ့ဖူးဘူး"
ပိုင်ထျန်းရွေ့သည် ရွှမ်ချင်း၏စကားလုံးများနောက်ကွယ်၌ ဖုံးကွယ်ထားသည့် အဓိပ္ပါယ်ကို သဘာဝကျကျ နားလည်လိုက်သည်။
သူ့လက်ထဲရှိ ဝိုင်ခွက်ကို ချလိုက်ပြီး လေးနက်သောအသံဖြင့် မေးလိုက်သည်။
“ဒီလင်ကုန်းဇီရဲ့သရုပ်မှန်က ဘာလဲ"
ရွှမ်ချင်းသည် ပြန်မဖြေပေ။ သူသည် အော်မီထော်ဖော် ဟု နောက်ထပ်ရေရွတ်လိုက်ပြီး ပိုင်ထျန်းရွေ့၏ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ထိုင်ကာ မျက်လုံးများမှိတ်၍ ကျမ်းဂန်များကို စတင်ရွတ်ဆိုတော့၏။
ယခုလို ရွှမ်ချင်း၏အပြုအမူသည် ပိုင်ထျန်းရွေ့ကို ဒေါသထွက်စေသောကြောင့် သူသည် လှောင်ပြောင်ရယ်မောလိုက်ပြီး သူ့လက်ချောင်းများနှင့် စားပွဲပေါ်သို့ သည်းမခံနိုင်စွာ ပုတ်လိုက်သည်။
"ဘုန်းကြီးစုတ်...မင်းနဲ့ငါက နှစ်အတော်ကြာအောင် သူငယ်ချင်းဖြစ်လာခဲ့ကြတာပါ ဘာကြောင့်များ မင်းရဲ့ နှလုံးသားက ရက်အနည်းငယ်လောက်ပဲ တွေ့ဆုံဖူးသေးတဲ့ သခင်ငယ်လေးဆီ ဦးတည်နေရတာလဲ"
ရွှမ်ချင်းသည် စိတ်အနှောင့်အယှက်ပင် မဖြစ်ဘဲ သူ့ကို လေကဲ့သို့သာ အပြည့်အ၀ သဘောထား ထားလိုက်သည်။
ပိုင်ထျန်းရွေ့သည် တမင်သက်သက် သက်ပြင်းမောကိုချလိုက်ပြီး သူ့ခေါင်းကို ရွှမ်ချင်း၏အရှေ့တွင် ထားလိုက်သည်။
သူ့နှာသီးဖျားသည် စားပွဲနှင့် ထိလုနီးနီးဖြစ်နေပြီး “ဘုန်းကြီးစုတ် မင်း ငါ့ကို လျစ်လျူရှုနေသေးတုန်းပဲလား"
ရွှမ်ချင်းက သူ့မျက်လုံးများကို တစ်ဝက်ခန့် ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူသည် စကားတစ်ခွန်းတည်းကို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပြောလိုက်ပြီးနောက် ကျင့်ကြံဆင့် အဆင့်ရှစ်ရှိသည့် အထိန်းအကွပ်မဲ့ပြီး မဆင်မခြင်လုပ်တတ်သော ဤမင်းသားလေး၏ပါးစပ်ကို ချက်ချင်းပိတ်သွားစေသည်။
"ရိုးရိုးသားသားပြောရရင် ဒီကိုယ်တော်က လင်းကုန်းဇီရဲ့မူလသရုပ်မှန်ကို လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်းတစ်ရာကျော်လောက်ကတည်းက သိခဲ့တာလို့ ပြောရမယ်"
ထိုစကားများသည် ပိုင်ထျန်းရွေ့ မယုံသင့်သည့်အရာများဖြစ်သော်လည်း ဘုန်းကြီးသည် လိမ်ညာလို့မရနိုင်သည့်အတွက် သူပြောသမျှစကားတိုင်းသည် သဘာဝကျကျ မှန်ပေ၏။
လင်းကုန်းဇီသည် အသက်နှစ်ဆယ်ဝန်းကျင်မျှသာ ရှိသေးပုံပေါ်သည်။ သူနှင့် ဘုန်းတော်ကြီးသည် အနှစ်တစ်ရာ သက်တမ်းရှိသည့်ဆက်ဆံရေးမျိုး မည်ကဲ့သို့ ရှိနိုင်မည်နည်း။ ပိုင်ထျန်းရွေ့ နားမလည်နိုင်သော်လည်း လင်းရုဖေးအပေါ် သူ၏စိတ်ဝင်စားမှုက ပိုမိုအားကောင်းလာသည်။။
လင်းရုဖေးသည် ညဘက်ရောက်မည့်အချိန်ကို စောင့်မျှော်နေရင်း အခန်းထဲတွင် တစ်ယောက်တည်း ထိုင်နေသည်။ သူ့အရှေ့ရှိ လက်ဖက်ရည်သည် ကုန်ခါနီးပြီဖြစ်သောကြောင့် လက်ဖက်ရည်အိုးအသစ်လဲပေးရန် နန်းတော်အမှုထမ်းတစ်ယောက်ကို ခေါ်လိုက်ပြီး ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲဟု မေးလိုက်သည်။
နန်းတော်အမှုထမ်းသည် ၂၁ နာရီကျော်နေပြီဖြစ်ကြောင်း ရိုကျိုးစွာ ပြန်ဖြေသည်။
“အိုး ၂၁ နာရီတောင် ထိုးပြီးပြီပဲ”
လင်းရုဖေးက အနည်းငယ် စပ်စုချင်သွားပြီး "အပြင်ဘက်က အစောင့်တွေကရော တစ်ညလုံး စောင့်နေမှာလား"
“ဟုတ်ပါတယ်”
နန်းတော်အမှုထမ်းသည် အသံတိုးတိုးဖြင့် ပြန်ဖြေသည်။
“ဒါပေမယ့် ၂၃ နာရီဝန်းကျင်မှာတော့ ညဘက်တာဝန်အတွက် အစောင့်တွေကို လဲလှယ်တာမျိုးရှိလိမ့်မယ် သခင်လေးမှာ တခြားဘာလိုအပ်တာများရှိသေးလဲ"
"မရှိပါဘူး မင်းထွက်သွားလို့ရပါပြီ" လင်းရုဖေးက သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်သည်။
နေဝင်မိုးချုပ်ပြီးနောက်တွင် ကောင်းကင်သည် မှောင်လာကာ နောက်ဆုံးတွင် ယခင်ကဲ့သို့ မပူတော့သော်လည်း အရမ်းကြီးအေးမြလွန်းနေသည်လည်း မဟုတ်ပေ။ နောက်ဆုံးတွင် နေသည် ကမ္ဘာမြေကြီးကို တစ်နေ့လုံး အပူပေးထားခဲ့သဖြင့် ကျန်ရှိနေသောအပူချိန်သည် မြင့်မားလာပြီး လူများကို အနည်းငယ် ထိုင်းမှိုင်းသွားစေသည်။ လင်းရုဖေးသည် ရိုးရိုးရှင်းရှင်းပင် ရေချိုးပြီး အိပ်ရာဝင်လိုက်သည်။ သူ
မျက်လုံးမှိတ်ပြီး တစ်ရေးတစ်မော အိပ်လိုက်သည်။ ပြတင်းပေါက်နားတွင်ထားရှိသော ကြီးမားသောဖယောင်းတိုင်ခွက်ပေါ်ရှိ မီးတောက်သည် အားကောင်းသောလေပြင်း ရုတ်တရက် စပြီးတိုက်ခတ်သည့်တိုင်အောင် လေနှင့်အတူ တဖျပ်ဖျပ်လှုပ်ခတ်နေပြီးနောက် မကြာခင်မီးငြိမ်းသွားတော့သည်။
မီးထွန်းရန် အိပ်ယာမှထဖို့ မလိုအပ်သည့်အတွက် လင်းရုဖေးအတွက်လည်း အဆင်ပြေသည်။ လင်းရုဖေးသည် မျက်လုံးများကိုဖွင့်ကာ သူ့အရှေ့ရှိ အမှောင်ကျသွားသောအခန်းကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ အမှောင်ထုနှင့်အတူ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားသော်လည်း ဤတိတ်ဆိတ်မှုသည် လုံးဝတိတ်ဆိတ်သွားခြင်းမျိုးမဟုတ်ပေ။ လေတိုက်ခတ်မှုကြောင့် ပြတင်းပေါက်များ၏ညင်သာစွာ လှုပ်ခတ်သွားသည့်အသံကို ကြားရသည်။ လင်းရုဖေး ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်နေခြင်းပဲလား မသိသော်လည်း တစ်စုံတစ်ယောက်သည် တစ်စုံတစ်ခုမှ အခြားအရာတစ်ခုကို ညင်သာစွာ စုတ်ဖြဲနေသကဲ့သို့ နားလည်ရန်ခက်ခဲပြီး အံ့ဩဖွယ်ကောင်းသော ခပ်သွက်သွက်လှုပ်ရှားသံကို မသေချာစွာ ကြားလိုက်ရပုံပင်။ ထိုလှုပ်ရှားသံသည် မပြတ်သားမထင်ရှားဘဲ နာကျင်မနှစ်မြို့ဖွယ်ခံစားချက်အချို့ကို သယ်ဆောင်လာပေးသည်။
သို့သော် သူ သေသေချာချာ နားထောင်ကြည့်လျှင် ၎င်းသည် သူကိုယ်တိုင်သာ ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်နေသည်ကို သူ တွေ့ရပေလိမ့်မည်။ သူ့နားထဲတွင် လေချွန်သံနှင့် သစ်သားပြတင်းပေါက်များ လှုပ်ရမ်းနေသောအသံကိုသာ ကြားနေရသည်။
ဤခံစားချက်သည် အနည်းငယ်ရင်းနှီးသည်ဟု လင်းရုဖေး အမြဲလိုလို ခံစားမိသည်။ အချိန်ခဏလောက် သေချာစဉ်းစားပြီးနောက် တတိယမင်းသမီးမော့မော့၏ ငယ်စဥ်ကဆွဲခဲ့သည့် ပန်းချီကားများကို မြင်လိုက်ရသည့်နေ့တွင် သူ ယခုကဲ့သို့ ခံစားချက်မျိုး ခံစားခဲ့ရသည်ကို သတိရမိသွားသည်။ ထိုအချိန်က သူသည် ဤမျှအစီအစဥ်မကျသောထူးဆန်းသည့်ခံစားမှုမျိုး ခံစားခဲ့ရသည်။
ယခုခံစားချက်ကို သူ ဖော်ပြရမည်ဆိုလျှင် ၎င်းသည် စိုစွတ်အေးမြပြီး အေးခဲနေသောအရာဝတ္ထုတစ်ခု သူ့ရင်ဘက်အနီးတွင် ချည်နှောင်ထားသကဲ့သို့ပင်ဖြစ်နေပြီး ထိုအရာဝတ္ထုသည် ထူးဆန်းသောအသံများထွက်နေခြင်းကြောင့် လူအများ၏ဆံပင်ကို အလိုအလျောက် ထောင်မတ်သွားစေသည်။
ထိုခံစားချက်ကို လင်းရုဖေး ခံစားရသည့်အခိုက်အတန့်တွင် အတွေးများနေခြင်းကို ခဏရပ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှ ထထိုင်လိုက်သည်။ သူသည် ပြတင်းပေါက်နှင့် အခန်းကို ဂရုတစိုက်ရှာဖွေကြည့်ကာ အသံထွက်ပေါ်လာသည့်နေရာကို ရှာဖွေရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ သို့သော် ပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းနှင့် နားလည်ရခက်ခဲသော လှုပ်ရှားသံ၏အရင်းအမြစ်ကို ရှာတွေ့ရန်သည် အလွန်ခက်ခဲပေသည်။ လင်းရုဖေး ခဏလောက်စဉ်းစားပြီးနောက် ထရပ်ကာ ပြတင်းပေါက်ဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ သူသည် ပြတင်းပေါက်ကို ကျယ်လောင်စွာပိတ်ပစ်လိုက်ပြီး အပြင်ဘက်ရှိလေကို လုံးဝဖြတ်တောက်ပစ်လိုက်၏။
အခန်းသည် ယခုအခါ လုံးဝတိတ်ဆိတ်နေပြီး ထိုထူးဆန်းသောအသံသည် ပို၍ထင်ရှားလာသည်။ သို့သော် အသံသည် မည်သည့်နေရာမှ ထွက်ပေါ်လာသည်ကို လင်းရုဖေး သိရှိလိုက်သောအခါတွင် သူ၏လှုပ်ရှားမှုများ အေးခဲသွားသည်။
ရွှမ်ချင်းပြောသည်မှာ မှန်နေပုံရသည်။ ထိုအရာအတွက် သူသည် အမှန်တကယ်ပင် ထူးခြားနေပုံပင်။ နန်းတော်ထဲတွင်နေသည်မှာ တစ်ညတည်းသာရှိသေးပြီး ထိုအရာသည် သူ့ကိုရှာရန် လာနေပြီဖြစ်သည်။
လင်းရုဖေးသည် အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီး ခေါင်းကို ဖြည်းညှင်းစွာမော့ကာ ခေါင်းပေါ်ရှိထုတ်တန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် အခန်းသည် အလင်းရောင်မှိန်ဖျော့နေသဖြင့် မည်သည်ကိုမျှ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမမြင်ရပေ။ ထုပ်တန်းသည်လည်း အတူတူပင်။ သို့သော်လည်း လင်းရုဖေးသည် ထုပ်တန်းအထက်ရှိ ထူးခြားသည့်အရာကို လျင်မြန်စွာ ရိပ်မိလိုက်သည်... ...၎င်းသည် မှောင်မည်းလွန်းလှ၏။
သာမန်အမှောင်နှင့်မတူဘဲ ထုတ်တန်း၏ထိပ်တွင် တွင်းနက်နှစ်ခုသည် ရုတ်တရက်ပွင့်သွားပြီး ပတ်ဝန်းကျင်မှ အလင်းရောင်အားလုံးကို စုပ်ယူလိုက်သလိုပင်။ အပေါက်နှစ်ပေါက်တွင် အကြီးကြီးတစ်ခုနှင့် အသေးတစ်ခုပါ၀င်ပြီး ၎င်းသည် လူသားတစ်ဦး၏အသွင်အပြင်ကို ယောင်ဝါးဝါး ဖော်ပြထားသည်။ အပေါ်တွင် တည်ရှိနေပြီး ထုပ်တန်းအောက်ရှိ လင်းရုဖေးကို တိတ်တဆိတ် စိုက်ကြည့်နေသည်။
လင်းရုဖေးက သူတို့ဘက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သောအခါ ထိုအရာကို စိုက်ကြည့်နေခြင်းသည် ကြောက်စရာကောင်းသည့် ခံစားမှုတစ်ခုကိုဖြစ်ပေါ်စေသည်။ လင်းရုဖေးက ထိုမြင်ကွင်းကို နားလည်လိုက်သောအခါ သူသည် ဘေးအခန်းမှ ရွှမ်ချင်းကို အော်ခေါ်ချင်သော်လည်း သူ့စကားများသည် လည်ချောင်းထဲမှ ထွက်လာသည်နှင့်တပြိုင်နက် ထိုအရာသည် ကြီးမားသော ပိုက်ကွန်တစ်ခုအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားပြီး လင်းရုဖေး၏ခန္ဓာကိုယ်ကို ပြင်းထန်သော အရှိန်အဟုန်ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းသွားသည်။ လင်းရုဖေး၏အမြင်အာရုံသည် ချက်ချင်းပင် ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ သူ အော်ချင်သော်လည်း တစ်စုံတစ်ခုသည် သူ့ပါးစပ်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ပိတ်ဆို့ထားသည်။ ဒယိမ်းဒယိုင်ဖြင့် နောက်သို့ ခြေလှမ်းအနည်းငယ် ဆုတ်လိုက်သောကြောင့် သူ့တစ်ကိုယ်လုံး သူ့နောက်ရှိ ပျော့ပျောင်းသောကုတင်ပေါ်သို့ တိုက်ရိုက်ပြုတ်ကျသွားသည်။
"ကောင်းကင်ဘုံအုပ်ချုပ်သူ" ထိုနေ့ညက နှင့် အတူတူပင်၊ ကုရွှမ်းတု၏အသံနှင့် တူသော အသံထွက်လာသည်။ ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသောအရာသည် သူ့အပေါ် ကျိန်စာတိုက်နေသကဲ့သို့ အသံတိုးတိုးဖြင့် ရေရွတ်နေလေ၏။ တစ်ခုပြီးတစ်ခု လင်းရုဖေး၏ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် မခံမရပ်နိုင်အောင် အေးစက်မှုများ ဖြစ်ပေါ်လာစေသည်အထိ ရေရွတ်နေသည်။
“ကောင်းကင်ဘုံအုပ်ချုပ်သူ... ...ကောင်းကင်ဘုံအုပ်ချုပ်သူ... ..."
လင်းရုဖေးသည် နာကျင်မှုကို သည်းခံလိုက်သည်။ အသက်ရှုကြပ်ခါနီးတွင် ထိုအရာသည် ကြမ်းတမ်းစွာ သူ့ပါးစပ်ကို အတင်းအကြပ် ဖွင့်လိုက်ပြီး ပါးစပ်ထဲသို့ တစ်စုံတစ်ခုကို ထိုးသွင်းလိုက်သည်။
“ကောင်းကင်ဘုံအုပ်ချုပ်သူ... ...”
ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသောအရာသည် ထိုစကားလုံးများကို ထပ်ခါတလဲလဲ အဆက်မပြတ် ပြောနေသော်လည်း ပြောနေသည့်အချိန် စိတ်ခံစားချက်များမှာ မတူညီပေ။
လင်းရုဖေးသည် နောက်ဆုံးတွင် ထိုအရာ သူ့ကို ဘာလုပ်ချင်မှန်းကို သဘောပေါက်သွားသည်။ ၎င်းသည် အမှန်တကယ်ပင် သူ့ပါးစပ်မှတစ်ဆင့် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲသို့ ပြင်းထန်စွာ အတင်းဝင်ရောက်ချင်နေသည်။ သူ့ပါးစပ်ကို အကျယ်ဆုံးအထိ ဆွဲဖြဲခံထားရပြီး အော်ဟစ်အကူအညီတောင်းရန် မဆိုထားနှင့် ညည်းညူသံကိုတောင် ထွက်မလာနိုင်ပေ။ အနည်းငယ်မျှသာ တိုးညှင်းသောအသံဖြင့် အော်ဟစ်နိုင်လိုက်သည်။ ထိုအရာသာ တကယ်ဝင်လာလျှင် သူ့ကံကြမ္မာသည် သူ့ဘေးအခန်းရှိ သတိမေ့မြောနေသော တတိယမြောက်မင်းသမီးနှင့် အတူတူပင်ဖြစ်သွားလိမ့်မည်ဟု ခန့်မှန်းရသည်။ အန္တရာယ်များသည့်ထိုအခိုက်အတန့်တွင် လင်းရုဖေးသည် သူ့ကိုယ်သူ စိတ်တည်ငြိမ်အောင် တွန်းအားပေးလိုက်သည်။ သူ အသက်ပြင်းပြင်းရှူလိုက်ပြီး ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သောသတ္တဝါ၏ ထိန်းချုပ်မှုအောက်မှ လွတ်မြောက်ရန် မကြိုးစားတော့ဘဲ သူ့လက်မပေါ်ရှိ သိုလှောင်လက်စွပ်ကို ထိလိုက်သည်။ ခက်ခက်ခဲခဲဖြင့် သူ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားသည့် အရာများကို သိုလှောင်လက်စွပ်ထဲမှ ထုတ်ယူလိုက်သည်။
၎င်းသည် စက္ကူကြိုးကြာငှက်ဖြစ်ပြီး လင်းရုဖေးသည် ၎င်းကို လက်စွပ်မှ လွှတ်လိုက်သောအခါ စူးရှစွာ ငိုကြွေးလိုက်သည်။ လင်းရုဖေးအား ဖိထားသော အနက်ရောင်အရိပ်သည် ထိတ်လန့်သွားသကဲ့သို့ ပြင်းထန်စွာ တုန်ခါသွားသည်။ ထိုကဲ့သို့ တုန်လှုပ်သွားသည်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရခြင်းကြောင့် လင်းရုဖေး ဝမ်းသာသွားသည်။
ထိုအရာသည် ကြောက်လန့်သွားခြင်းဖြစ်မည်ဟု ထင်မိသော်လည်း အရိပ်မည်းသည် နောက်ထပ်တစ်ခါ “ကောင်းကင်ဘုံအုပ်ချုပ်သူ” ဟု ထပ်ပြောလိမ့်မည်ဟု မည်သူထင်မည်နည်း။ သို့သော် ၎င်းအရာသည် အဘယ်ကြောင့် လင်းရုဖေး ထိုသို့လုပ်ခဲ့သည်ကို နားမလည်သောကြောင့် ဤအကြိမ်တွင် ခါးသီးမှုနှင့် ဒေါသအချို့ ပါဝင်နေသည်။
လင်းရုဖေးက ပြူးကျယ်နေသော မျက်လုံးများဖြင့် စိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။ မယုံနိုင်လောက်အောင်ပင် လူသတ်သတ္တဝါ၏အသံသည် ဝမ်းနည်းကြေကွဲသောအသံ ဖြစ်နေသည်။
' ဒါကြီးက ဝမ်းနည်းကြေကွဲနေတာလား... သူကပဲ ငါ့ကို သေလောက်အောင် လည်ပင်းညှစ်သတ်နေတာလေ... ...'
အနက်ရောင်အရိပ်သည် လင်းရုဖေး၏လည်ချောင်းထဲသို့ စတင်ဝင်ရောက်လာသည်။ ရုတ်တရက် ဘေးအခန်းရှိလှုပ်ရှားမှုမရှိသော ရွှမ်ချင်းသည် နောက်ကျမှ ရောက်လာသည့်အတွက် ထိုအရာသည် အောက်ဘက်သို့ ဆက်လက်လျှောဝင်လာသဖြင့် လင်းရုဖေးသည် အကူအညီမဲ့စွာ ကြည့်နေမိ၏။ ရွှမ်ချင်းနှင့်အတူတူ အိပ်ငိုက်နေသောမျက်လုံးများဖြင့် ပိုင်ထျန်းရွေ့လည်းပါလာသည်။
နှစ်ယောက်သား အခန်းထဲသို့ ဝင်ရောက်လာပြီး သူတို့ရှေ့မှ မြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်ရသောအခါ နှစ်ယောက်လုံး လေအေးများကို ရှုရှိုက်မိကြသည်။ လင်းရုဖေးသည် သူ့ကိုယ်ပေါ်ရှိ အမည်မသိအနက်ရောင် အရာဝတ္ထုတစ်ခုနှင့်အတူ အားနည်းပြီးအကူအညီမဲ့စွာ ကုတင်ပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေသည်ကို သူတို့ တွေ့လိုက်ရသည်။ ၎င်းသည် လင်းရုဖေး၏ရုန်းကန်မှုကို ဖိနှိပ်ထားပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲသို့ တစ်ခုခုကို အသဲအသန်တွန်းထည့်ရန် ကြိုးစားနေသည်။
ပိုင်ထျန်းရွေ့သည် လျှင်မြန်စွာ တုံ့ပြန်လိုက်သည်။ သူ့ခါးဘေးရှိဓားသွားကို ဆွဲထုတ်ပြီး အရာဝတ္တုထံ ဝှေ့ယမ်းပစ်လိုက်သည်။ နှင်းဖြူရောင်ချီဓားသည် အနက်ရောင်အရိပ်နှင့် ထိတွေ့လိုက်သောအခါ ကျောက်တုံးတစ်တုံးသည် ပင်လယ်ထဲသို့ နစ်မြုပ်သွားသလိုပင် အနည်းငယ်မျှ တုံ့ပြန်မှုမရှိခဲ့ပေ။ လင်းရုဖေး၏အသက်ရှုသံများ အားနည်းသထက်အားနည်းလာသည်ကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် ရွှမ်ချင်းသည် စားပွဲဆီသို့ ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လှမ်းလိုက်သည်။ စားပွဲပေါ်ရှိ မီးတိုင်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး အသက်ပြင်းပြင်းရှူလိုက်သည်။ မကြာမီတွင် တောက်ပသောမီးရောင်သည် တစ်ခန်းလုံးကို လင်းထိန်သွားသည်။
အနက်ရောင်အရိပ်သည် မီးရောင်ကြောင့် လင်းထိန်သွားသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ၎င်း၏ခန္ဓာကိုယ်သည် အကြိမ်အနည်းငယ် တုန်ခါသွားကာ ပြတင်းပေါက်မှ ထွက်ပြေးသွားသည်။ ပိုင်ထျန်းရွေ့သည် ထိုအခြေအနေကိုမြင်သောအခါ ၎င်းနောက်သို့ တိုက်ရိုက်လိုက်သွားသည်။ သို့သော် ရွှမ်ချင်းသည် အလျင်စလိုမလုပ်ပေ။ ထိုအစား သူသည် ကုတင်ဘေးသို့ သွားလိုက်ပြီး လင်းရုဖေး၏အခြေအနေကို အရင်ဆုံးစစ်ဆေးလိုက်သည်။