✄NEW DAY AT PAJI COFFEE SHOP ☕︎
«សួស្តីលោក! លោកត្រូវការកម្មងអីដែរ?»ជីមីន
«ត្រូវការកម្មងបេះដូងរបស់អូន»យុនហ្គី
«ទៀតហើយ អាបុិកឡប់ឆ្កួតហ្នឹងទៀតហើយ ហីលោកឯងចេះតែយ៉ាងមិចក្នុងខ្លួនហ្នឹងហាស៎!! បានចេះតែមកទីនេះរហូតចឹង??»ជីមីន
«ហាក៎!? ក្រែងទីនេះជាហាងកាហ្វេមែនទេ? បងមកញ៊ាំកាហ្វេនឹងហើយ មិចប្រុងឲបងឃ្លានកាហ្វេទៅហាងបោកគក់?»យុនហ្គី
«អត់ទេហាងនេះមិនទទួលលក់កាហ្វេឲឆ្មាផឹកទេ ចឹងលោកឯងសូមចេញ»ជីមីន
«បងមិនមែនឆ្មា ចឹងបងមិនចេញ»យុនហ្គី
«មិនចេញក្បាលយ៎លោកឯងស្អី! មិច? ចង់ឆែបក្បាលទៀតមែនទេ»ជីមីន
«ឆែបទៀតក៏បាន តែសុំដូរកន្លែងឆែប ទៅឆែបក្នុងបន្ទប់វិញហី?»យុនហ្គី
«ផាច់* អាឆ្មាមាត់ឆ្កែរ ចេញពីហាងយើងឲលឿនទៅ! ចេញទៅ!»ជីមីនទះយុនហ្គីមួយដៃឡើងឈាមមាត់ តែយុនហ្គីនេះណានៅតែដដែល ធ្វើដូចមិនឈឺស្អីចឹងទាំងដែរកំពុងហូរឈាមពីមាត់ឡើងក្រហម។
«មាត់ឆ្កែរមែនពិត តែចិត្តបងស្មោះ ឪណាប្រុសស្រស់ យកមាត់អូននោះ មកថើបបងមក »យុនហ្គីហាយឈប់ទៅបានមួយដៃទៀតឡូវហើយ។
«ថើបក្តលោកឯងហ្នឹង ចេញឲលឿងទៅមិនបាច់មកកំណាព្យកាព្យឃ្លោងស្អីទេ»ជីមីន
«Aww នេះអូនចង់ថើបកន្លែងនឹងវិញហ៎ តែថាចាំពេលវេលាល្អទៅណាអូនណា ចាំបងឲអូនថើបម៉ាអស់ចិត្ត»យុនហ្គី
«គ្មានចង់ថើបរបស់អាស្លេកឯងស្អីទេ ចេញពីហាងខ្ញុំភ្លាមទៅបើមិនចង់ឲខ្ញុំមួលពងលោកឯងដាច់»ជីមីន
«អត់ទេអូនគិតម្តងទៀត បើអូនមួលដាច់បងមានអីធ្វើឲអូនស្រួលទៅ»បងសម្លាញ់ហាយ លើកនេះមិនត្រឹមតែបែកមាត់ទេ បានជ្រុះធ្មេញទាំងក្រាស់ឥឡូវហើយㅠㅠ
«អាយយយយ!! អាឆ្មារោគចិត្តកម្រិតឆ្កែរឆ្កួត ផាច់* ផាច់* អញ់តប អញ់ទះអាមុខទាក់ស្រីបានកន្លះផែនដីនឹងឲខ្ទិច ផាច់* ផាច់*»ជីមីនដោយខឹងនឹងសម្តីយុនហ្គី ក៏ចាប់រុញយុនហ្គីទៅដួលនឹងឥដ្ឋដើម្បីទះតបយុនហ្គីបន្ថែមទៀត។
«ផាច់* ផាច់* អញ់ទះឲជ្រុះអានិស្ស័យមាត់ឆ្កែរនឹងឲអស់ ផាច់* ផាច់»ជីមីន
«ជីមីន! ជីមីនធ្វើអីហ្នឹង? ងើបមកវិញ ធ្វើអីហ្នឹង ងើបមក!»កំពុងតែឆ្ងាញវាយសុខៗជុងហ្គុកមិនដឹងចេញពីប្រលោះប្រហោងណាមកទេ មកចាប់ទាញជីមីនចេញពីយុនហ្គី។ មកដល់ដំបូងបម្រុងនឹងអង្គុយមើលហើយតាស៎ ព្រោះតែមិនដែលប្រទះនឹងហេតុការណ៌កណ្តុរវាយឆ្មាយ៉ាងចាស់ដៃចេះទេ តែមានឯណាពេលក្រលេចទៅមើលឆ្មាទៅទើបដឹងថាជាឆ្មាស្រុករបស់គេសោះ ចឹងសុំទៅជួយឃាត់សិន។
«លែងអញ់វ៉ើយ អាណាហ្នឹងខ្វះពេលមកណាស់មែន អញ់វ៉ៃអាឆ្មានេះឲឈ្លួកឈាមងាប់សិនចាំមកមិនបានទេហី លែង!!»ជីមីនរើបម្រាស់នៅក្នុងដៃអ្នកឃាត់ទាំងមិនដឹងថាអ្នកណា តែគេប្រាកដថាមិនមែនជាម៉ាក់របស់គេទេ ព្រោះគាត់មានការចេញនៅក្រុមហ៊ុនរបស់គាត់តាំងពីព្រឹកប្រលឹមឯណ្ណោះ។
«ជីមីនជាបងណា»ជុងហ្គុក
«Huh!? បងជុង?!»ជីមីនភ្ញាក់ឲព្រើតនៅពេលដែលដឹងថាអ្នកដែលឃាត់ខ្លួននោះជាជុងហ្គុក ងាប់ហាយចេះបញ្ចេញអត្តចរឹកចឹងឲជុងហ្គុកឃើញទៅកើត ខ្មាស់គេណាស់លោកអើយ មិនដឹងយកមុខទៅទុកឯណាទេ។
«អួយ អាជុងជួយ ជួយលើកយើងផង ឈឺណាស់»យុនហ្គី
«អឹសនេស អង្គុយសិនទៅ! ហើយនេះមានរឿងអីនឹងបានជាឈានដល់ការវាយគ្នាបែបនេះ?»ជុងហ្គុកក្រោយពីជួយលើកយុនហ្គីដាក់អង្គុយស្រួលបួលហើយ ក៏ចាប់ផ្តើមសួររកហេតុ ថាថីបានជាវាយមកគ្នាដូចកូនក្មេងចឹង?
«គឺ.. អឹម... គ្មានអីទេបង មានរឿងបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ»ជីមីន
«ចុះរឿងបន្តិចបន្តួចនោះជាអី ហេតុអីចាប់បាច់ប្រតាយប្រតបគ្មា»ជុងហ្គុក
«ឯងកុំចេញតែនិយាយ មិនមែនប្រតាយប្រតបគ្នាទេ គឺប្រតាយប្រតបវាយគេតែឯង ឯងក៏ឃើញថាជីមីនជាអ្នកវាយយើង យើងមិនបានតដៃនឹងគេទេ»យុនហ្គី
«នេះអ្នកទាំងពីរស្គាល់គ្នាមែនទេ បើស្តាប់តាមពាក្យសម្តីលោកទៅដូចជាមិនមែនមនុស្សដែលទើបតែនឹងស្គាល់គ្នានោះទេ»ជីមីន
«គឺពួកបងជាមិត្តនឹងគ្នា នេះជុងហ្គុកមិត្តរបស់បង អូនស្គាល់គេដែរហ៎?»យុនហ្គី
«បងជុងរឿងរ៉ាវវាយ៉ាងមិចវិញបង?»ជីមីនដោយឮយុនហ្គីនិយាយបកស្រាយបែបនេះហើយ ក៏សួរទៅខ្សឹបសួរជុងហ្គុកបន្ថែមឲកាន់តែច្បាស់។
«បងមកនិយាយគ្នាជាមួយខ្ងុំនៅខាងក្រោយសិនមក ហើយយុនហ្គីលោកនៅចាំខ្ងុំនៅទីនេះសិនហើយ បន្តិចទៀតខ្ញុំមកវិញ បើចាំមិនបានក៏ចេញ!»ជីមីនដោយមិនឲជុងហ្គុកតបទាន់ គេក៏និយាយកាត់សុំជុងហ្គុកទៅនិយាយគ្នាតែពីរនាក់មុន ព្រោះគេចង់ដឹងឲកាន់តែលំអិត។
«អរបាទ! បានណាស់អូនមីន»យុនហ្គីឆ្លើយយ៉ាងស្រទន់ញញឹមស្រស់ទាំងមុខឡើងក្រហមជាំ កែមមាត់បែកហូរសុទ្ធតែឈាមព្រោះតែស្នាដៃរបស់ជីមីន តែយ៉ាងណាក៏នៅតែញញឹមចេញ ព្រោះគេកំពុងតែសប្បាយអរដែលជីមីនមិនដេញគេចេញពីហាងបែបនេះ តែមានអារម្មណ៌ថាដូចជាចាប់ផ្តើមឈឺក្រហាយៗមុខមាត់ហើយតើនៀគ គ្រាន់តែគេឈប់វាយភ្លាមឈឺក្រហាយភ្លាមតែម្តង ពេលដែលវាយដូចជាមិនសូវជាឈឺស្អីទេ។
@ខាងក្រោយហាងកាហ្វេ
«បងរឿងវាយ៉ាងមិចវិញ»បន្ទាប់ពីបានទាញដៃជុងហ្គុកពីមុខហាងមកដល់កន្លែងត្រូវនិយាយគ្នាហើយ ជីមីនក៏សួររកដំណើរដើមទង។
«គឺដូចដែលយុនហ្គីនិយាយមុននេះអញ្ចឹង បងនិងគេជាមិត្តភក្តិនឹងគ្នាតាំងតែពីតូចមកម្លេះ»ជុងហ្គុក
«ពិតមែនហ៎បង?»ជីមីន
«ពិត! ជីមីនមានរឿងអីជាមួយគេមែនទេ? ហើយជីមីនស្គាល់គេដែលហ៎»ជុងហ្គុក
«បើអូននិយាយការពិតចេញពីចិត្តអូនទៅ បងនឹងយកទៅប្រាប់គេទេ??»ជីមីន
«ជីមីន! ដូចបងនិយាយប្រាប់អូនពីមុនមកចឹង អូននិយាយជាមួយបងដោយការពិតមក បងមិនមែនជាមនុស្សបែបនោះទេ»ជុងហ្គុកនិយាយទាំងចាប់កាន់ដៃជីំមីន
«គឺចេះទេបង អូនធ្លាប់ស្គាល់យុនហ្គីពីមុនមក គឺពួកយើងធ្លាប់រៀនសកលវិទ្យាល័យជាមួយគ្នា តែថា...»ជីមីន
«តែថាអីគេអូន អូនមានរឿងអីជាមួយគេ? អូននិយាយមក»ជុងហ្គុក
«គឺអូន... អូនមិនចូលចិត្តគេទេ អូនសង្ឃឹមថាបងមិនយករឿងនេះទៅប្រាប់គេទេណា អូនខ្លាចគេអន់ចិត្តដែរ គិតទៅគិតមកអូនចង់អាណិតគេវិញមិចទេបង»ជីមីន
«អូននិងគេធ្លាប់មានរឿងអីជាមួយគ្នាមែនទេ បានជាអូនមិនចូលចិត្តគេ?»ជុងហ្គុក
«គឺកាលនៅឯសកលនោះគឺគាត់ធ្លាប់.. ធ្លាប់ប៉ះពាល់រាងកាយអូន អូនមិនចូលចិត្តទង្វើអស់នោះទេ ហើយគាត់ថែមទាំងធ្លាប់បង្កររឿងនៅក្នុងថ្នាក់ជាមួយនឹងមិត្តរួមថ្នាក់ទៀត ហើយរឿងមួយទៀតដែលសំខាន់នោះគឺ... គាត់កំពុងតែចែចង់អូន»នេះជាមូលហេតុដែលធ្វើឲជីមីននៅពេលនេះកាច និងឈ្លើយដាក់យុនហ្គីខ្លាំងយ៉ាងនេះ ព្រោះតែថ្ងៃមួយណានោះ សាលាមានកម្មវិធីតម្រូវឲសិស្សដែលចូលរួមត្រូវសម្រាក់នូវសាលា ព្រោះកម្មវិធីចប់នៅយប់ជ្រៅពេក។ ឯយុនហ្គីវិញពេលនោះមិនដឹងជាស្រវឹងជោគជាំមកពីណាទេ មកគោះទ្វាបន្ទប់ជីមីននៅឯសាលាទាំងកណ្តាលយប់ ជីមីនហេតុតែឆ្ងល់ខ្លាចល៎ជាមិត្តរបស់គេមកមានការឲជួយក៏ចេញមកបើកទ្វាមើល តែមានឯណាគ្រាន់តែមកទ្វាមកភ្លាម ក៏ត្រូវអ្នកដែលគោះទ្វាបន្ទប់នោះចាប់បឺតមាត់ភ្លាមយ៉ាងតក់ក្រហលតែម្តង ហើយបុរសម្នាក់នេះក៏បានធ្វើសកម្មភាពដែលជីមីនស្អប់ក្ពើមបំផុតមកលើគេ តែចេះសំណាំងល្អមកវិញនៅពេលដែលជីមីនស្រែកឲគេជួយ ក៏ធ្វើឲឮដល់ហូសឺដែលស្នាក់នៅ នៅឯបន្ទប់ក្បែរគ្នានោះឮទើបគេមកជួយទាន់ ដែលធ្វើឲជីមីនគេមិនបានកើតអីធ្ងន់ធ្ងរទេ គ្រាន់តែម៉ាភ័យ ថប់អារម្មណ៍ដូចមនុស្សបាត់បង់សតិចឹង ទម្រាំតែផ្លូវចិត្តគេរឹងមាំមកវិញ ឈប់ភ័យ ឈប់ខ្លាចនោះ គេប្រើពេលវេលា ប្រើការព្យាបាល ប្រើថ្នាំអស់មិនតិចទេ ព្រោះវាស្តែងៗពេក បើហូសឺមកយឺតជាងនេះតែបន្តិចគេប្រាកដណាស់ យុនហ្គីសុីពងក្រហមគេបាត់មិនខានទេ ហើយរាល់ស្នាមដែលមាននៅលើកគេពីមុនដោយសារតែមនុស្សប្រុសម្នាក់នោះនៅតែមានដក់ជាប់នៅក្នុងខួរគេនៅឡើយទេ គេព្យាយាមបំភ្លេចរឿងដល់អាក្រក់មួយនេះហើយ តែវានៅតែមិនអាច ពេលខ្លះសកម្មភាពទាំងនោះនៅតែលង់បន្លាចគេម្តងម្កាលចឹង គ្រាន់តែមិនញិកញាប់និងធ្ងន់ធ្ងរដូចជាពេលដំបូងៗ។ ហើយបើរឿងវាយគេនោះវិញ គ្មានវាយនរណាក្រៅពីហូសឺនោះទេ ព្រោះអាចតែមកពីខឹងហូសឺ ដែលជីមីនចូលចិត្តហូសឺជាង ទើបធ្វើឲគេវាយហូសឺបែបនេះ ហើយអាទង្វើវាយគេនេះឯងដែលជីមីនស្អប់បំផុតទើបធ្វើឲយុនហ្គីកាន់តែក្លាយជាមនុស្សដែលជីមីនមិនចូលចិត្តនៅក្នុងជីវិតរបស់គេកាន់តែខ្លាំង។
«នេះយុនហ្គីលួចស្រឡាញ់អូនហេស៎??»ជុងហ្គុកមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងនៅពេលដែលឮជីមីននិយាយបែបនេះ គេនឹកស្មានមិនដល់ទេ ហេតុអីក៏វាចៃដន្យយ៉ាងនេះ។
«មែនហើយ គឺគាត់តាមស្រឡាញ់អូនតាំងពីអូនចូលរៀនសកលដំបូងមកម៉េះ»ជីមីន
«* បងប្រយ័ត្នខ្លួនទៅ ប្រយ័ត្នខ្ងុំលេងបងនៅថ្ងៃណាមួយវិញ*»
«បង! បងជុង!»ជីមីនលើកដៃក្រវីចុះឡើងនៅមុខជុងហ្គុកដែលកំពុងតែភ្លឹកនោះ។
«អូស!? មានរឿងអីមែនទេជីមីន?»ជុងហ្គុកដោយសារតែសម្លេងរបស់ជីមីនក៏ភ្ញាក់ពីការភ្លឹកមកវិញ។
«សំណួរនេះគួតែអូនជាអ្នកសួរបងវិញបានត្រូវ ហេតុអីក៏សុខៗបងទៅជាភ្លឹកបែបនេះទៅវិញ?»ជីមីន
«មែនហើយហេតុអី? ហេតុអីក៏សុខៗប្រយោគនោះលិចឡើងមកក្នុងខួរក្បាលបងទៅវិញ?»ជុងហ្គុក
«ប្រយោគអីគេបង?»ជីមីន
«អរគឺគ្មានអីទេ ចឹងយើងទៅខាងមុខវិញទៅ យើងដូចជានិយាយគ្នាយូរហើយ»ជុងហ្គុក
«តោះបង ចឹងទៅហ្មងទៅ»ជីមីននិយាយរួចក៏ចាប់កាន់របស់ជុងហ្គុកដើរមកខាងមុខ។
មានឆ្ងល់ទេហេតុអីក៏ពីនាក់នេះនិយាយគ្នាដូចជាទ្រុងស្និតស្នាលគ្នាម្លេះ?? សុទ្ធតែអូនបងពេញៗមាត់ តើមានរឿងអីកើតឡើងចំពោះពួកគេទៅ?? រឿងហេតុគឺវាបែបនេះទេ កាលពីកន្លះឆ្នាំមុនអាចនិយាយបានថាការស្គាល់គ្នារបស់ពួកគេកាន់តែជិតស្និតពីមួយពេលទៅមួយពេល ហើយរាល់ទង្វើ រាល់កាយវិការដែលពួកគេប្រព្រឹត្តទៅលើគ្នាទៅវិញទៅមកគឺមិនសមជាមិត្តឡើយ ជីមីនបានលង់ស្រឡាញ់ជុងហ្គុកតាំងតែពីម៉ាក់គេណែនាំជុងហ្គុកឲគេស្គាល់ដំបូងមកម្លេះ តែគេកាន់តែស្រឡាញ់នៅពេលដែលបានឃើញមុខជុងហ្គុកច្បាស់នឹងភ្នែក នៅនឹងមុខគេ និងរាល់ទង្វើរបស់ជុងហ្គុកដែលធ្វើមកលើគេ ធ្វើឲគេលង់សឹងតែមិនអាចនឹងពណ៌នាបាន គឺវាសឹងតែដូចត្រូវស្នេហ៌ទៅហើយ ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមកគេក៏ចាប់ផ្តើមធ្វើល្អដាក់ជុងហ្គុក ជាពិសេសគឺញ៉ែរជុងហ្គុកតែម្តង រហូតទាល់តែជុងហ្គុកទន់ចិត្ត។ ឯជុងហ្គុកវិញហេតុតែខ្លួនឆ្ងាយកាយពីស្នេហាក្មេងៗរបស់ខ្លួន អមនឹងការឈ្លួកវង្វេងជាមួយនឹងចរិក សម្រស់របស់ជីមីនផង ក៏ធ្វើឲគេចាប់ផ្តើមបង្កើតក្តីស្នេហ៌ជាមួយនឹងអ្នកដទៃ ភ្លេចក្មេងស្រុកស្រែដែលរងចាំគេនៅឯចម្ការនោះបាត់។ ហើយបើគិតមកដល់ពេលនេះទៅពួកគេទាំងពីរទាក់ទង់គ្នាកន្លះឆ្នាំជាងទៅហើយ ដោយគ្មាននរណាដឹងទេក្រៅពីពួកគេនឹងម៉ាក់របស់ជីមីន ព្រោះគាត់នេះណា ក៏ជិះកប៉ាលនេះដែរ។
@ខាងមុខហាង
ជុងហ្គុកដើរមកខាងមុខហាងជាមួយនឹងកាយវិការយ៉ាងស្និតស្នាលជាមួយជីមីន ដោយលើកយកដៃម្ខាងរបស់គេទៅឪបចង្កេះជីមីន ធ្វើឲអ្នកដែលអង្គុយមើលឃើញសកម្មភាពមួយនេះហើយកើតការងើយខ្ងល់យ៉ាងខ្លាំង។
«សុំទោសដែលធ្វើឲឯងចាំយូូរ»ជុងហ្គុកនិងជីមីនក្រោយពីរដាក់គូទអង្គុយហើយ ក៏ចាប់ផ្តើមនិយាយទៅកាន់យុនហ្គី។
«ជុងហ្គុកសកម្មភាពរបស់ឯងអម្បាញមិញនេះចង់បានន័យថាយមិច?? ហើយឯងហើយនឹងជីមីនត្រូវជាអីនឹងគ្នា?»យុនហ្គី
«អីយ៉ា! កុំប្រញាប់ចង់ដឹងពេកទៅមើលសម្លាញ់ សួរមួយៗទៅ មុននឹងក្រោយគង់តែដឹងចម្លើយដដែលទេ នេះឯងផឹកកាហ្វេសិនទៅ»ជុងហ្គុកនិយាយទាំងសម្លេងឌឺតិចៗ ដោយមិនភ្លេចហុចកាហ្វេឲយុនហ្គីផឹកទេ ឲផឹកបានត្រជាក់ចិត្តខ្លះ កុំឲវាក្តៅពេក។
«យើងមិនផឹកទេ ឯងនិយាយសិនមកថាឯងនឹងជីមីនត្រូវជាអីនឹងគ្នា?»យុនហ្គីនិយាយទាំងតម្លើងសម្លេងដាក់ជុងហ្គុករាងខ្លាំងបន្តិច។
«គឺបែបនេះទេយុនហ្គី ខ្ញុំហើយនឹងបងជុង គឺពួកយើងជាសង្សារនឹងគ្នា ពួកយើងទាក់ទងគ្នាកន្លះឆ្នាំជាងហើយ»ជីមីនដោយឃើញដ្ឋានកាលរាងយ៉ាបយ៉ឿនហើយ ក៏ឆ្លើយជំនួសជុងហ្គុកតែម្តង ព្រោះតែគេខ្លាចថាពេលជុងហ្គុកឆ្លើយអាចនឹងមានការឌឺដងគ្នា ធ្វើឲពួកគេទាំងពីរនេះមានរឿងមិនល្អជាមួយគ្នា។
«សង្សារ?!?? សង្សារចឹងហេស៎??»យុនហ្គីងើបពីកៅអីរបស់ខ្លួនទៅចាប់ក្របួចកអាវរបស់ជុងហ្គុក ទាំងស្រែកខ្លាំងៗដាក់ដើម្បីរកចម្លើយ។
«មែន!! សង្សារ មានបញ្ហាអីមែនទេ?»ជុងហ្គុកមិនតដៃជាមួយនឹងយុនហ្គីវិញទេ គឺគេនៅឈរធម្មតាឲយុនហ្គីក្របួចកអាវចឹង តែសម្តីរបស់គេតមទៅយុនហ្គីអាចនឹងមិនធម្មតាទេ។
«យុនហ្គី លែងបងជុងភ្លាមទៅ»ជីមីនដោយឃើញសភាពការណ៌មិនស្រួល ក៏ដើរទៅបំបែបទាញយុនហ្គីចេញពីជុងហ្គុក។
«សង្សារចឹងហេស៎ ដឹប* ចុះប្អូនយើងវ៉ើយ ឯងចង់បានន័យយ៉ាងមិច ដឹប*»យុនហ្គីចាប់ដាល់ជុងហ្គុកពីមួយដៃទៅមួយដៃដោយសារតែកំហឹង។ ធ្វើដាក់គេ គេមិនខឹងទេ តែនេះធ្វើដាក់ប្អូនគេ ទោះស្គាល់គ្នារាប់រយឆ្នាំមកហើយក៏ដោយ ក៏គេវ៉ៃដែរ អ្នកមិនធ្លាប់ធ្វើជាបងគេចឹង មិនយល់ពីទំហំចិត្តរបស់យុនហ្គីចំពោះប្អូនគេទេ។
«យុនហ្គី ខ្ញុំប្រាប់ថាឲលែង លែងបងជុងភ្លាមទៅ»ជីមីននៅតែព្យាយាមបំបែកយុនហ្គីចេញពីជុងហ្គុករហូតទាល់តែបានសម្រេច ហើយយុនហ្គីបន្ទាប់ពីប្រលែងដៃពីជុងហ្គុកហើយ គេក៏បែរមកមើលមុខជីមីនវិញ។
«ជីមីនមានដឹងពីគេទេមុុននឹងទាក់ទងគេ?»យុនហ្គីសួរទៅកាន់ជីមីនទាំងសម្លេងខ្សោះៗ គេឈឺពេកហើយថ្ងៃនេះ ទាំងកាយទាំងចិត្តហើយ។
«ខ្ញុំមិនចង់ដឹង មិនចង់ឮអីទាំងអស់ ខ្ញុំដឹងតែម៉្យាងគត់ថាខ្ញុំស្រឡាញ់គាត់មិនមែនលោក ហើយបើលោកជ្រៀបហើយសុំមេត្តាចេញពីហាងខ្ញុំទៅ ហាងខ្ញុំមិនទទួលមនុស្សពាលដូចជាលោកទេ លោកដឹងថាខ្ញុំស្អប់ទង្វើរអស់នេះហើយ តែលោកនៅតែប្រព្រឹត្តម្តងហើយម្តងទៀតមិនក្រែងចិត្តខ្ងុំទាល់តែសោះ ចឹងខ្ញុំក៏លែងក្រែងចិត្តលោកដូចគ្នា ខ្ញុំសូមដេញលោកចេញពីហាងខ្ញុំ»ជីមីន
«ជីមីនប្រាកដទេថាការសម្រេចចិត្តរបស់ជីមីនគឺត្រឹមត្រូវ?»
«ខ្ងុំប្រាកដ ទោះខ្ងុំត្រូវក្លាយជាមនុស្សអាក្រក់ក្នុងកែវភ្នែកលោកក៏ដោយ ក៏ខ្ងុំមិនផ្លាស់ប្តូរដែរ»
«ជីមីនកុំស្តាយក្រោយឲសោះ»យុនហ្គីនិយាយទាំង ដើរចេញរៀបនឹងបើកទ្វាចេញពីហាង។
«អេស! ចាំជួបគ្នានៅផ្ទះណាសម្លាញ់ ហើយបើមានរឿងអីចាំសួរយើងនៅផ្ទះទៅ ល្ងាចយើងទៅផ្ទះហើយ តែពេលនេះយើងសុំនៅទីនេះឲសំណព្វចិត្តយើងលាងរបួសឲសិនណា»ជុងហ្គុកនិយាយឌឺដងទៅកាន់យុនហ្គីយ៉ាងចាសដៃ ឯយុនហ្គីវិញបានឮហើយក៏ប្រឹងដើរទៅមុខបន្តទៀតទៅ ព្រោះមិនចង់នៅទៀតទេ គេខ្លាចមានរឿងបន្ថែម ហើយណាមួយម្ចាស់គេដេញហើយ ចឹងទៅៗ កុំឲគេថាមុខក្រាស់ដូចជញ្ជាំងកំផែងចិនពេក។
«អង្គុយសិនមកបង ឈឺខ្លាំងទេ»ជីមីន
«មិនឈឺទេបុិននេះ តែបើសិនជាមានគេយកជីមីនចេញពីបង បងគិតថាវាប្រហែលជាឈឺលើសនេះរាប់រយពាន់ដងទៅទៀត»ជុងហ្គុក
«បងនេះ! មាត់ឈាមបុិនហ្នឹងហើយនៅតែច្រលឺមបានទៀត»ជីមីននិយាយទាំងយកដៃក្ដិចថ្ពាល់ និង ចុងច្រមុះជុងហ្គុកតិចៗ។
«ច្រលឺមបែបនេះ អូនស្រឡាញ់ទេចុះ?»ជុងហ្គុក
«ប្រាកដជាស្រឡាញ់ហើយ មើរ ឲអូមើលតិចមើរ ត្រូវត្រង់ណាខ្លះ? ត្រង់នេះមែនទេដែលថាឈឺនោះ ម៉ោះ អូនថើបផ្តល់កម្លាំងឲឆាប់ជាណា ជុប* ជុប*»ជីមីន
«ahh មិចថើបកូនកម្លោះគេចឹង ឆាប់ឲបងថើបអូនសងវិញភ្លាមមក»ជុងហ្គុក
«នេះ បើថាច្រណែនក៏ថើបអូនវិញមក»ជីមីនិយាយរួចក៏ឪបមុខរបស់ខ្លួនទៅជិតជុងហ្គុក ដើម្បីឲជុងហ្គុកគេថើបសងវិញ។
«ជុប* ជុប* អីយ៉ា! សង្សារអ្នកណានឹងអីក៏ក្រអូបម្លេះទេនៀគ»ជុងហ្គុក
«សង្សាររបស់ប្រុសសង្ហារ ចន ជុងហ្គុក នោះអី»ជីមីន
«អារ!! ច្រលឺមណាស់យើងនឹង មើរ បងថើបមួយទៀតមើល ជុប* ជុប*»ជុងហ្គុក
«ហិក ហិក បងជុងនេះ»ជុងហ្គុក
បើយើងក្រលេចមកមើលទិដ្ឋភាពមនុស្សដែលឈរនៅខាងក្រៅហាងមើលទៅកាន់ពួកគេឯនេះវិញ ឡើងដូចមនុស្សដែលគ្មានប្រលឹងទៅហើយ យុនហ្គីព្យាយាមទប់លំនឹងឈរមើលពួកគេទាំងគ្មានកម្លាំងកំហែង ពេលនេះគេអស់មែនហើយទាំងកម្លាំងកាយ ទាំងកម្លាំងចិត្ត គ្មានសល់ទៀតទេ គ្រប់សកម្មភាពអម្បាញមិញនេះគេឃើញទាំងអស់ គ្មានច្រលោះប្រហោងត្រង់ណាទេ។
«អូនមើលទៅសប្បាយចិត្តណាស់ពេលនៅជាមួយគេ សុំទោសដែលបងជាចំណែកលើស និងតែងតែរំខាន់ធ្វើឲអូនធុញរហូតមក»យុនហ្គីនិយាយរួចក៏គេឡើងឡានបើកចេញទៅទាំងទឹកភ្នែក ព្រោះគេមិនចង់ឃើញអីទៀតទេ កាន់តែឃើញវាកាន់តែឈឺ។
@SREYNUCH_VENG