ვინ წარმოიდგენს რომ შეიძლება ჩვენი ცხოვრება ერთ დღეს რადიკალურად შეიცვალოს?!
ეს დიდი ხუმრობა...
ნიკის ცხოვრება კი დღეს სულ სხვანაირია, არ არის ისეთი როგორიც მაშინ იყო როცა მას ივი ყავდა, ეს არის მწარე რეალობა, მას არ სურს იმის აღიარება რომ შვილი თავისმა მამამ მოუკლა...
ეს ძალიან სისასტიკეა...
რატომ? მაინდამაინც მას ასეთი ბედი რატომ?
უბრალოდ უნდოდა მცირედი ბედნიერება!
მაგრამ ცხოვრებამ რა მოუტანა...
ტკივილი
ტკივილი
ტკივილი
და მხოლოდ
ტკივილი!
განა ესაა სამართალი?! სულ ესეთი უნდა იყოს მისი ცხოვრება შავი და საშინლად გამამწარებელი?!
არ შეიძლება ერთხელ მაინც გულწრფელად გაიღიმოს?!
მისი ცხოვრება ძალიან შეიცვალა, თითქოს მას თავისი ერთი ნაწილი მოაჭრეს და სადღაც ღრმა უფსკრულში გადააგდეს, თითოს მას ის ერთადერთი ბედნიერების ნატამალიც კი ჩაუქვრეს, და ეხლა მხოლოდ დადის გაუბედურებული...
არ არის მარტივი შვილის დაკარგვა, მითუმეტეს ამას შენი მამა თუ აკეთებდა...
არ არსებობს ამამაზე ძნელი ტკივილი, ვერასდროს დაივიწყებ. ვერასდროს გაივლის ის ტკივილი, ბრაზი, წყენა, იმედგაცრუება და გულგატეხილობა...
ალბათ ამ ფიკის მკითხველს აინტერესებს, თუ რა მოხდა იმ დღეს, როცა ნიკიმ ივი მიწას მიაბარა, როცა სასმსახურიდან წამოვიდა და სეულს გასცდა, საცხოვრებლად კი ამერიკაში წავიდა, ალბათ გაინტერესებთ ჯანგუკის და მარტას შეხვედრა როგორ დამთავრდა, ან ის თეჰიონი როგორა, რასაკეთებს...
ეს ყველაფერი ძალიან ჩახლართულია.
ალბათ ყველაზე მეტად ნიკი გაინტერესებთ.
ან
ჯანგუკი?
თუ ორივეს ურთიერთობა ერთად...
ეს ურთიერთობა არასდროს ყოფილა, როგორ შეიძლებოდა ეს ურთიერთობა ყოფილიყო?!
ვერ ვხვდები?!...
***
ყველაფერი ძალიან შეიცვალა, თითოს ის დღე ყველასთვის საბედისწერო აღმოჩნდა, არავის ეგონა ამ დღის შემდეგ ესეთი თუ გახდებოდა თითოეული მათგანი. ალბათ ერთი წლის წინ რომ გეთქვათ ნებისმიერზე ასეთი შემთხვევა ჯერ შეწუხდებოდნენ, შემდეგ იტყოდნენ ესე მაინც ვერ შევიცვკებიო...
სასაცილოა მაგრამ ცხოვრება ძალიან ძალიან ძნელია, ვერასდროს გაიგებ რა გელის დღეს ხვალ ან თუნდაც ერთ საათში. არასდროს იცი როდის მოკვდები...
საშინელი გრძნობა
მარტოობა, ვერასდროს ვერ წარმოიდგენდა ის პერსონაჟი რომ დღეს შვილი არ ეყოლებოდა მის გვერდით, რა შეიცვალა განა? მკვლელი თავისი ხელით მოკლა! მაგრამ რა მოხდა ამით?! გააცოცხლა უდანაშაულო არსება?!
კარგი რა...
ვის ჯერა ესეთების?!..
სულ რომ მიონდომოს, სამყარო დაატრიალოსყველაფერი ისე გააკეთოს როგორც მას უნდა, მაინც ვერ იქნება კმაყოფილი, რადგან არ ეყოლება შვილი გვერდით...
***
Jeon Junkook POV:
რა შეიცვალა ჩემს ცხოვრებაში? ბევრი რამ შეიცვალა, თითოს ვიღაცამ უფრო საშინელი გამხადა ვიდრე ვიყავი, არასდროს მეგონა თუ ვინმე/რამე მომხიბლავდა, და მითუმეტეს ეს ნიკი იქნებოდა...
არ მეგონა ჩემი ცხოვრება ასე თუ შეიცვლებოდა, აი ყველაფერი როცა დავმარხე, ყველა გრძნობა ყველაფერი რაც კი ჩემს წარსულს ეხებოდა, მაინც! მაინც ამოტივტივდა და თითქოს დაანგრია ჩემი წლებით ნაშენი კედელი. მეზიზღება ჩემი თავი რომ მე დღეს ესეთი ვარ და მკლავს მონატრება!
არ ვიცი რა ვთქვა ან როგორ ავღწერო ეს გრძნობა, მაგრამ შემიძლია ვთქვა რომ რაც ნიკი ამერიკაში წავიდა ძალიან გამიჭირდა დღეები, თითოს ვერავის ვუშლი ნერვებს, ისე როგორც მას მასზე ძალიან ვიყავი დამოკიდებული, მაგრამ რა?
ერთ მომენტში როცა გავიგე რომ თეჰიონისგან შვილი ყავდა მინდოდა ის და ივიც მომეკლა, მაგრამ როცა დავინახე თუ როგორ მოკლეს მისი შვილი, და მის თვალებში დავინახე დიდი სევდა ტკივილი იმედგაცრუება. შურისძიების წყურვილი. მაშინ მივხვდი რომ მე თუ მას იმ ერთადერთ ბედნიერებას წავართმევდი მას საბოლოოდ შევზიზღდებოდი. და არ მინდოდა რასაც ის იმ წუთში გრძნობდა ჩემდამი ეგრძნო...
მარტაზე რა უნდა ვთქვა? არ ვიცი, მე ის ერთ დროს მიყვარდა, მაგრამ მან მე შვილის მკვლელობაში დამდო ბრალი, მე უბრალოდ ვერ ვაპატიებდი მას ამას, რატომ? ალბათ იმიტომ რომ ის ჩემი შვილიც იყო, და რასაც ის გრძნობდა იმავეს ვგრძნობდი მეც, ამის მერე გავხდი მონსტრი. რაც საავადმყოფოში ვნახე მის მერე თავს მარიდებს, როგორც გავიგე ორი შვილი ყავს გოგო და ბიჭი ის კიმ თეჰიონის ცოლია.
კიმ თეჰიონის ცოლი!
ამან არ გამაბრაზა არც ვიღაცის მოკვლის სურვილი გამჩენია უბრალოდ ძალიან გამიკვირდა , მას არასდროს ყვარებია ,,ხალხზე მონადირე" კაცები, მითუმეტეს თეჰიონისნაირი...
რაც შეეხება იმ დღეს როცა ნიკიმ გაიგო ივის სიკვდილი, თითოს თავიდან ვერ გაიგო რას ეუბნებოდა ექიმი მაგრამ თვალებიდან ცრემლი მაინც მოდიოდა, ოცი წუთი ერთ წერტილს უყურებდა, თავიდან მართლა ძალიან შემეშინდა. იქნებდა რა ხდება?
მაგრამ ბოლოს მასში ყველა გრძნობამ იფეთქა და მისი ტირილი მთელს საავადმყოფოს ესმოდა, თითოეული პაციენტის ყურამდე მიდიოდა მისი გულამფსკვნილი ტირილი, ვერ გავუძელი მართლა ვერ გავუძელი, ყველა საშინელ დღეში იყო, მე კი ერთი მოგონება მიტრიალებდა თავში არა ის რომ მეც დავკარგე შვილი, ის დღე საერთოდ არ გამხსენებია, მე ის დღე გამახსენდა როცა ნიკისთან მივედი და პატარა ივი ვნახე...
რომ მივედი ახალგაღვიძებული გამოვიდა ოთახიდან, და დედას აეკრო, იმ მომენტში გულში სითბო ჩამეღვარა, ის ძალიან გავდა თეჰიონს, ნეტავ ეს აქამდე როგორ ვერ შევამჩნიე?!
ნიკიმ თავის მოკვლაც კი სცადა, აზრზე ხართ?! საავადმყოფოს სახურავიდან ხდებოდა, რომ არა მე შეიძლება დღეს ისიც არ ყოფილიყო, შემდეგ არ ვიცი როგორ გადმოვსცე მისი ტკივილი. მაგრმ მინდა ვთქვა რომ ეს ერთადერთი საშინელი გრძნობა რომელსაც ვერასდროს მოიშორებ!
ორი თვე, ორი დაწყევლილი თვე, არ მინახავს და როცა გადავწყვიტე მენახე, გავიგე რომ ამერიკაში გაფრენილა, მინდოდა მომეძებნა მთელი ქვეყანა გადამექექა, და ის ისევ ჩემთან დამებრუნებინა, მაგრამ არა! რადგან გული მიგრძნობს რომ მე მას ერთხელ აუცილებლად შევხვდები!...
***
Niki's POV:
საიდან დავიწყო? იქიდან თუ როგორი განადგურებული, არარაობა ვარ? თუ იქიდან რომ ჩემი ცხოვრება საშინელება?!
არ ვიცი რა ვთქვა ჩემს ტკივილს ვერ გამოვხატავ, მინდა მთელი ჩემი ემოცია გამოვიტანო გარეთ, მაგრამ არ შემიძლია, საშინლად ვარ...
ორი წელია მას შემდეგ რაც შვილი დავკარგე, უფროსწორედ მომიკლა საკუთარმა მამამ, არ ვიცი რაზე ვიტირო ან რატომ დავტირო საკუთარ მამას. მე მკვლელი ვარ! საკუთარი მამა მოვკალი! მაგრამ არ ვნანობ! ან რატომ უნდა ვინანო?! მან მე შვილი მომიკლა! ჩემი ერთადერთი ბედნიერება!
ამერიკაში უბრალოდ ვარ ერთ ერთ ბიზნესში ვარ ჩართული.
რატომ გამოვიქეცი კორეიდან?!
მეშინია!
რისი?
რომ ჩავალ და ვნახავ ყველაფერს, იმ ადგილებს სადაც დავდიოდით მე და ჩემი შვილი, და მე რომ იმ ადგილას ივის გარეშე წავალ აი ამის მეშინია!
კორეაში დავტოვე ჩემი ყველა ცუდი თუ კარგი მოგონება, იქ დავტოვე ჯეონ ჯანგუკი. რომელმაც ჩემთვის ბევრი რამ გააკეთა...
ჰელოუ გაიზ! რაფერხართ? რავი მე კაათავარ, აი ესეც მეორე სეზონის პირველი თავი.
აბა პირველი სეზონის შეფასება თქვენზე იყოს...
იმედია მოგეწონათ...♥︎
დავოუთეთ რა❤
🆗️?
ლავიუ💞