«មានពានអោយហេស៎?»ថេយ៉ុងងើបមុខសម្លឹងជុងហ្គុកចំៗរួចតបយ៉ាងចាក់ដោត!!
«ឯងសូកឲ្យយើង?»
«មិនបានសូក ខ្ញុំនិយាយតាមការពិត !!»
«ការពិតស្អីរបស់ឯង?»
«លោកដឹងច្បាស់ណាស់!!»រាងតូចតបខ្លីៗ លែងមើលមុខមកធ្វើការតែម្យ៉ាង!! នាយក្រាស់ចាប់ផ្តើមអារម្មណ៍មិនល្អភ្លាម មុខនាយគួរឲ្យស្អប់ណាស់ណាទៅទើបគេស្អប់ដល់ថ្នាក់រត់ពីផ្ទះបែបនេះ?!
«ហេតុអីក៏នាំកូនរត់?»
«មិនចង់នៅក្បែរលោក!!»
«ស្អប់យើងដល់ម្លឹង?!»ជុងហ្គុកកន្ត្រាក់កេះទំពាំងបាយជូរពីដៃរបស់គេបោះចោលទៅម្ខាងធ្លាក់បែកខ្ចាត់ខ្ចាយ ថេយ៉ុងសម្លឹងនាយដោយហួសចិត្ត តបដោយការពិតមិនបានបន្លំ!!
«បាទ!!»
«ហ៊ឹស... ឯងស្អប់យើងព្រោះអាបារាំងកាត់កូរ៉េនោះមែនទេ?»
«មិនពាក់ព័ន្ធនឹងដេយ៉ុនឡើយ!!»នាយតូចបម្រុងទៅលើកកេះទំពាំងបាយជូរបន្តទៀតតែនាយចាប់ដៃជាប់មិនព្រមឲ្យទៅ!!
«មិនបាច់ធ្វើទេ!! ទៅជាមួយយើង!!»
«ចង់យកខ្ញុំទៅណា?!»ថេយ៉ុងសួរតែនាយមិនឆ្លើយអូសដៃគេតែម្យ៉ាង ដើរសំដៅរោងអាហារដែលជាកន្លែងកម្មករសម្រាកញ៉ាំបាយ!!
«ចៅហ្វាយមក!!» កម្មករម្នាក់ពោលឡើងទាំងភ្ញាក់ផ្អើលពេលឃើញដំណើរចៅហ្វាយមកពីចម្ងាយ។
«អេ ចៅហ្វាយកាន់ដៃក្មេងនោះទៀតផង!!» ម្នាក់ក្នុងចំណោមនោះក៏លាន់មាត់ !!
«គេជាស្អីម៉េចក៏បងជុងស្និទ្ធស្នាលជាមួយបែបនេះ?»អាយ៉ុនស្ថិតក្នុងចំណោមនោះដែរពោលឡើងទាំងកំហឹង!!
«អង្គុយចុះ!!»នាយក្រាស់ក៏ទាញដៃតូចអោយអង្គុយចុះ នាយតូចក៏ព្រមតាមមិនក្រកែកណាមួយគេឃ្លានផង វិនាទីបន្ទាប់អ៊ំជុនក៏លើកអាហារពីរចំណែកមក មួយគឺរបស់នាយក្រាស់ ហើយមួយចំណែកទៀតគឺរបស់នាយតូច!!
«សូមអញ្ជើញចៅហ្វាយ!!»
«ញ៉ាំទៅ!!» ដោយឃើញថេយ៉ុងអង្គុយភ្លឹកមិនព្រមញ៉ាំ នាយក្រាស់ក៏បង្ខំ គេងើបសម្លឹងមុខនាយដោយការខ្នក់ខ្នាញ់បំផុត តែក៏ទ្រាំញ៉ាំព្រោះនាយធ្វើត្រូវ ថ្មើរនេះហើយបើមិនញ៉ាំបាយអាចទៅជាខ្យល់ចាប់ក៏ថាបាន!! ជុងហ្គុកញញឹមសមចិត្ត ទើបចូលទៅអង្គុយក្បែរគេទាញចានបាយខ្លួនឯងមកញ៉ាំដែរ !!
@ភូមិគ្រឹះរេនដូ
«បងជុងនៅឯណា!!?»វ៉ុនយ៉ុងមួរម៉ៅស្រែកឡូឡាពេញផ្ទះដោយសារបាត់រាងក្រាស់មួយព្រឹកមិនដឹងទៅណា សួរកូនចៅរបស់នាយក៏មិនប្រាប់ ចាំមើលពេលនាងក្លាយជាអ្នកស្រីផ្ទះនេះនាងនឹងដេញក្បាលចោលទាំងអស់មិនទុកនាំតែទើសមុខទេ!!
«លឺយើងសួរដែរទេ?! »
«អ្នកនាងសួរខ្ញុំ?!»ហ្យុនជីនសួរបញ្ជាក់ ថែមទាំងចង្អុលមុខខ្លួនឯងងាកមើលឆ្វេងស្តាំ!
«គិតថាយើងសួរខ្យល់ហេស៎!?»
«ចៅហ្វាយមិននៅទេបាទ!!»
«គាត់ទៅណា!?»
«មិនដឹងដែរ ព្រោះមិនបានប្រាប់!!»
«ដឹងទេថាគាត់មកវិញពេលណា?»
«បាទមិនដឹងទេ!!»
«គ្មានបានការណ៍ ចេញឲ្យផុតទៅ!!»នាងកាន់តែមួរម៉ៅ នាយសន្យាថានឹងទទួលខុសត្រូវលើនាង តែនេះទុកនាងចោលទៅវិញទេ!!
«ក្មេង? ហេតុអីក៏មកវិញបាន?»វ៉ុនយ៉ុងឧទានទាំងងើយឆ្ងល់ ពេលឃើញថេហ្យុននឹងថេជុងដើរចូលមកថែមទាំងមានអង្គរក្សចាំការពារ។
«ម៉េចក៏អ្នកនាងដឹងថាអ្នកប្រុសតូចនិងអ្នកនាងតូចបាត់ខ្លួន?» លឺនាយហ្យុនជីនសួរបែបនេះនាងហាក់គ្មានពាក្យតប នាងមិនដឹងបកស្រាយយ៉ាងម៉េច ខ្លាចនាយសង្ស័យថាដើមហេតុគឺមកពីនាង!!
«អឺ..គឺយើងលឺអ្នកបម្រើនិយាយនឹងហើយ!!»
«ចុះឯណាប៉ារបស់ពួកគេ?» ដោយឃើញនាយចាប់ផ្តើមសង្ស័យ វ៉ុនយ៉ុងក៏ប្រញាប់ប្តូរប្រធានបទភ្លាម!!
«អ្នកប្រុសតូចមិននៅទេ!!» ថាតែប៉ុណ្នឹងនាយក៏រហ័សទៅធ្វើការនាយវិញមិនចង់នៅខ្លាចនាងសួរដេញដោលបែកការណ៍។
«វាមិននៅ!! បងជុងក៏មិនត្រឡប់មកវិញ!! ឬមួយក៏....!!» កុំឲ្យដូចការគិតរបស់នាងឲ្យសោះ មិនអញ្ចឹងនាងមិនលើកលែងឲ្យទេ!! វ៉ុនយ៉ុងក្តាប់ដៃណែន ស្រមៃដល់រូបភាពពួកគេនៅជាមួយគ្នាទុកនាងចោលឲ្យនៅម្នាក់ឯង អារម្មណ៍ខឹងស្អប់ក៏កើតមានឡើងជាទ្វេរ ។ នាងតាមសម្លឹងក្មេងតូចទាំងពីរឡើងកាំជណ្តើរផុតដល់ខាងលើ ក្នុងចិត្តកំពុងគិតផែនការណ៍ស្មោគរោគជាបន្តបន្ទាប់។(អេតមីនចង់និយាយពាក្យថា Mii jm😊)
@មន្ទីរពេទ្យ
រាងកាយដេយ៉ុនសន្លប់ស្តូកស្តឹងស្ថិតលើគ្រែអ្នកជំងឺនៅមិនទាន់ដឹងខ្លួននៅឡើយ!! ពិតថាគ្រាប់កាំភ្លើងមិនត្រូវចំចំណុចសំខាន់ តែដោយសារហូរឈាមច្រើនពេកទើបសភាពនាហរៀងធ្ងន់ធ្ងរបន្ទិចដែរ។ នៅក្បែរនេះមានរាងតូចស្តើងអង្គុយក្បែរគ្រែអ្នកជំងឺជាប់មិនទៅណា ចាំថែទាំ ក្រែងមានបញ្ហាអី។ នាទីបន្ទាប់ ម្រាមដៃនាយកម្រើកតិចៗ បានន័យថានាយដឹងខ្លួន ភ្នែកចាប់ផ្តើមបើកឡើង សម្លឹងមើលជុំវិញខ្លួន ស្រាប់តែគាំងនិងវត្តមានមនុស្សម្នាក់។
«សានជី!!»
«ល្អណាស់ ហ៊ានមកកូរ៉េចោលខ្ញុំរហូតដល់ត្រូវរបួសបែបនេះទៀត!!» គ្រាន់តែនាយក្រាស់ដឹងខ្លួនភ្លាម សានជីស្តីយកៗតែម្តង ទាំងដែលមុននេះនាងបារម្ភពីនាយស្ទើរស្លាប់!! ហើយកាលដែលសុខៗនាងមកនៅក្បែរនាហបែបនេះមិនមែនជារឿងចៃដន្យទេ គឺនាងតាមគេមកតាំងពីបារាំងម្ល៉េះ តែពេលមកដល់កូរ៉េក៏វង្វេងគ្នាបាត់ លុះជួបគ្នាម្តងទៀតក៏បែបនេះទៅហើយ។
«ខ្ញុំមិនបានអង្វរនាងឲ្យមកអាណិតទេ!!»
«នៅសំដីលូយទៀត កុំតែបានគេជួយទាន់ទេ កុំអីគ្មានបានឃើញពន្លឺព្រះអាទិត្យទេលោកឯងនឹង!!»
«ថេយ៉ុងនៅឯណា?»
«នៅជាមួយអ្នកដែលវាយលោកនឹងហើយ!!»
«ខ្ញុំទៅរកថេយ៉ុង!!» ដេយ៉ុនស្ទុះក្រោកទាំងដៃជាប់សេរ៉ូមនៅឡើយ សានជីប្រញាប់ឃាត់ព្រោះនាយនៅឈឺមិនទាន់ជាអាចចេញពីពេទ្យបានទេ!!
«លោកទៅធ្វើអីបាន? មើលសភាពខ្លួនឯងពេលនេះផង ងើបពីគ្រែសឹងមិនរួច នៅចង់ទៅជួយអ្នកដទៃទៀត!!»
«អ្នកដទៃដែលនាងនិយាយគឺជាថេយ៉ុង!! នាងមិនបារម្ភពីមិត្តខ្លះទេហេស៎?»
«មិត្តខ្ញុំ ខ្ញុំស្រលាញ់ណាស់ តែខ្ញុំក៏មិនមែនតាមរកឆៅៗគ្មានគោលដៅច្បាស់លាស់ដែរ!! លោកគិតទៅមើល បើលោករកគេឃើញ លោកអាចនាំគេមកវិញបានដែរទេ!?» សានជីសួរខណៈនាយនៅស្ងៀមមិនតប។ នាងនិយាយត្រូវមែន បើទោះជានាយរកនាយតូចឃើញក៏ប្រុសម្នាក់នោះមិនអនុញ្ញាតឲ្យនាយនាំគេចេញបានដែរ មានតែឈឺខ្លួនទទេរ ស្រួលមិនស្រួលស្លាប់ខ្លួនផងមិនដឹង ព្រោះប្រុសម្នាក់នោះបានគម្រាមនៅថ្ងៃនោះម្តងហើយ ។
«ញ៉ាំបាយ!!» សានជីឃើញនាយស្ងាត់លែងតបទើបទាញចានបាយលើតុដាក់ឲ្យនាយញ៉ាំ ព្រមទាំងទឹកមួយកែវឲ្យផងដែរ ។
«មិនញ៉ាំទេ!!»
«មិនញ៉ាំក៏បាន តែលោកត្រូវគេងពេទ្យកន្លះខែទើបអាចចេញបាន!!»
«ឲ្យមក!!» លឺសានជីនិយាយបែបនេះនាយក៏រហ័សដណ្តើមចានបាយពីដៃនាងមកកាយញាត់ៗទាល់តែអស់ វិនាទីបន្ទាប់នាងក៏ហុចថ្នាំឲ្យលេប លេបថ្នាំរួចក៏ទាញភួយដណ្តប់សម្ងំគេងមិនចង់នៅឈ្លោះជាមួយនាងព្រោះមិនដែលឈ្នះ។ សានជីញញឹមសមចិត្តទើបងាកទៅទាញកាបូបដៃដើរចេញមកខាងក្រៅយកខ្យល់អាកាសបន្ទិច ក៏មិនភ្លេចខលទៅលោកអាយរូស៊ើបពីដំណឹងរាងតូច។
«ជម្រាបសួរលោកពូ!!»
«សានជីមែនទេ? សុខសប្បាយដែរទេក្មួយ ចុះកូនថេយ៉ាងម៉េចដែរ?»
«អរ..ខ្ញុំសុខសប្បាយធម្មតាទេ ចំណែកថេយ៉ុងក៏មិនអីដែរលោកពូ!!»នាងរាងស្រងាកចិត្តភ្លាម អញ្ចឹងមានន័យថារាងតូចមកកូរ៉េប៉ុន្មានថ្ងៃនេះ គេមិនបានមកផ្ទះឡើយ អញ្ចឹងគេទៅណា? សូម្បីផ្ទះនាយក្រាស់ក៏មិនឃើញ នាយយកគេទៅណាឲ្យប្រាកដ?
«មែនហើយសានជីហ៎ា ២ថ្ងៃទៀតដល់គម្រប់ខួប៥ឆ្នាំលោកយាយរបស់កូនថេហើយ ពេលណាទើបមក?»
«ថេយ៉ុងកំពុងរៀបចំចេញទៅហើយលោកពូ!! លោកពូកុំបារម្ភអី!!»នាងនិយាយកុហកទាំងបង្ខំ តាមពិតនាងមិនចង់ធ្វើបែបនេះទេ តែនាងបារម្ភខ្លាចលោកអាយរូពិបាក ទើបនាងជ្រើសរើសនិយាយកុហក តែបើពីរថ្ងៃទៀតនាយតូចមិនបង្ហាញខ្លួន នាងស៊យធំមិនខានទេ។
«អឺម មិនអីទេ យើងគ្រាន់តែនឹកចៅៗប៉ុណ្ណោះ!!»
«ចាស លោកពូសម្រាកចុះ ខ្ញុំមិនរំខានលោកពូយូរនោះទេ!!»
«ថែខ្លួនផង មើលថែកូនថេផងណា!!»
«ចាសលោកពូ ជម្រាបលា!! ទឺតៗ...!!» ទូរស័ព្ទបានផ្តាច់សានជីបែរមកផ្អែកខ្នងនឹងជញ្ជាំង សម្លឹងមើលមេឃភ្លឺខៀវស្រងាត់លុះមានពពកមកបាំងព្រះអាទិត្យបន្ទិច វាក៏ប្រែជាចុះរស្មីប្រែជាងងឹត ដូចជាជីវិតមនុស្សដែលពេលខ្លះរីករាយ ពេលខ្លះក៏កើតទុក្ខជារឿងធម្មតា។ នាងដកដង្ហើមធំបន្ទិចមុននឹងទាញទូរស័ព្ទមកឆែកប្រវត្តិជុងហ្គុករេនដូមើលក្រែងមានភស្តុតាងអ្វីបន្ថែមទៀត។
សូមរងចាំភាគបន្ត__
យ៉ាងម៉េចដែរចំណងជើងថ្មី?✌️