(၁၆)
အျဖဴေရာင္ဖိတ္စာတစ္ရြက္
Kim Daeyoung နဲ႔ Shin Yeo Wong(ေယာေလး)
အလယ္မွာေတာ့ အသည္းပံုေလးနဲ႔..
ဖူကူအီမွာ အဲ့ေန့က တနလၤာေန့။Daeyoungနဲ႔ Rikuတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိုဆာကာကေန ဖူကူအီကို ပထမဆံုးျပန္လာခဲ့တုန္းက။ရက္ကြက္ထဲက အေဒၚႀကီးေတြစကားကို လ်စ္လ်ူရႈၿပီး မီးေရာင္ေအာက္မွာ ခ်စ္ခဲ့တုန္း အခ်ိန္ကေပါ့။
"သား Daeyoung ေရ ထပါအံုး"
မနက္အေစာႀကီးပဲရိွအံုးမယ္ Daeyoung တံခါးကို အေမျဖစ္သူက ေခါက္ၿပီး ႏိႈးတယ္။
"မင္းအေဖက မေန့ညက အမႈမၿပီးေသးလို႔ဆိုၿပီး ျပန္မလာရဘူး အဲ့ဒါအခု ယူနီေဖာင္းနဲ႔ မနက္စာေလး သြားေပးေပးအံုး အိမ္ေရ႔ွက စက္ဘီးစီးရင္စီးသြား တစ္ေယာက္ထဲ မသြားခ်င္ရင္ Rikuကို ေခၚသြားေလ"
အရာရိွႀကီးက အခုရက္ပိုင္းအရမ္းအလုပ္ရႈပ္တယ္။ဖူကူအီမွာ လူေသမႈျဖစ္တယ္။အဲ့ဒါကို တာဝန္ယူေျဖရွင္းေနရတာနဲ႔ပဲ Daeyoung နဲ႔ေတာင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ မေတြ့ရေသးဘူး။
"Rikuကိုေတာ့ မႏိႈးေတာ့ပါဘူး ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ သြားလိုက္ပါမယ္"
"ေအး ေအး မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ထြက္ခဲ့ေနာ္ အေမမီးဖိုေခ်ာင္မွာ ရိွမယ္"
"ဟုတ္"
Daeyoung လဲ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး အျပင္ထြက္ဖို႔ အက်ႌလဲလိုက္တယ္။Rikuကေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ေမာက်ေနတုန္း။
ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေတြေပၚေနေပမယ့္ Daeyoung ကေတာ့ စက္ဘီးကိုပဲ စီးေနတုန္း။စက္ပစၥည္းေတြထက္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုပဲ အားကိုးရတာက ပိုၿပီး အႏၲရာယ္ကင္းတယ္ထင္တာေၾကာင့္။
မနက္၈နာရီ။
အိပ္မႈန္စုပ္ဖြားနဲ႔ Rikuတစ္ေယာက္ ႏိုးလာတယ္။Daeyoungအေမကေတာ့ ဧၫ့္ခန္းထဲက ႀကိမ္ထိုင္ခံုေပၚမွာ ခ်ည္ထိုးေနတယ္။
"ေအာ္ သား ႏိုးလာၿပီလား"
"ဟုတ္ အေမ Daeyoung ေရာ"
"မင္းသူငယ္ခ်င္းကို သူ႔အေဖစခန္းဆီ လႊတ္လိုက္တယ္ ယူနီေဖာင္းနဲ႔ မနက္စာ သြားေပးခိုင္းလိုက္တာေလ"
Daeyoung အေမက ခ်ည္ထိုးတာကို ရပ္ၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ပိုက္ဆံေတြစစ္ရင္း ေျပာတယ္။
"သား အေမေဈးခနသြားခ်င္တယ္ အိမ္ေစာင့္ေပးမယ္မို႔လား"
"အာ ရတာေပါ့ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး ေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္ထားလိုက္ပါမယ္ဗ်"
Rikuက ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ ရြတ္ေနာက္ေနာက္ေလး ေျဖေတာ့ Daeyoung အေမက Rikuေခါင္းေလးကိုပုတ္ၿပီး ထြက္သြားတယ္။
Rikuက ထမင္းစားပြဲေပၚက ျပင္ထားၿပီးသား မနက္စာကို စားလိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့ စာအုပ္စင္ေပၚမွာ ေထာင္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေဘာင္ေတြကို လိုက္ၾကၫ့္လိုက္တယ္။Kim Daeyoung ပိစိေလးေတြ။အေမျဖစ္သူနဲ႔ ၿပံဳးရယ္ေနတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ မိသားစုသံုးေယာက္ပံုေတြ။တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ Kim မ်ိဳးရိုးကို မနာလိုတယ္။အေမေရာ အေဖေရာ အဖြားေရာ အခု ပေထြးရိွတာေတာင္ ပေထြးရဲ့အခ်စ္ကိုေရာပါရေနတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကံေကာင္းလိုက္တဲ့လူသားလဲ။
Rikuကေတာ့ အေမရင္းရိွပါရက္ အခ်စ္မရခဲ့ဘူး။တစ္ဦးတည္းေသာ ညီမေလးကလဲ အေဝးမွာ။တစ္ေယာက္ထဲ အထီးက်န္ၿပီးပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆိုးလိုက္တဲ့ဘဝလဲ။
မနက္၉နာရီေလာက္က် ေဈးသြားတဲ့ Daeyoung အေမက ျပန္လာၿပီ။Kim Daeyoung ကေတာ့ ျပန္မလာေသးဘူး။
"Daeyoung ေလး ျပန္မလာေသးဘူးလား"
"ဟုတ္တယ္ အေမ သူဘယ္ေတြေဝ့ေနလဲမသိဘူး"
Rikuက အေမ့လက္ထဲက ျခင္းေတာင္းကို ကူသယ္ေပးၿပီး ေနာက္က်ေနတဲ့ Daeyoung ကို အျပစ္ဆိုလိုက္တယ္။
"သား အေမ့ကို ဟင္းခ်က္ဖို႔ ကူေပးမယ္မို႔လား"
"ဒါေပါ့ ဒါေပါ့"
သားအမိမဟုတ္တဲ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္က ဟင္းခ်က္ဖို႔ျပင္ၾကတယ္။
"အဲ့ဒီ ခါက်က္ဥကို အတံုးေသးေသးေလးေတြ တံုးေပးေနာ္
ၾကက္သြန္နီကိုလဲ ပါးပါးေလးေတြလွီးေပး"
"ဟုတ္"
စင္ႏွီတံုးေတြထုတ္ၿပီး အပီအျပင္ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ Riku ကို ၾကၫ့္ၿပီး Daeyoung အေမက ရယ္တယ္။
"အေမ ဟိုဓာတ္ပံုေတြက ကိုရီးယားမွာ ရိုက္ထားတာလား"
"ဟုတ္တယ္ ဘယ္လိုလဲ မင္းသူငယ္ခ်င္း ငယ္ငယ္က"
"အေမနဲ႔လဲ မတူဘူး အေမျဖစ္သူက ဒီေလာက္ေခ်ာေနတာကို သူကေတာ့ ေပတူးျဖစ္ေနတာ"
Rikuစကားကိုၾကားေတာ့ Daeyoung အေမက ရယ္ျပန္တယ္။ဒီေကာင္ေလး စကားတတ္လိုက္တာဆိုၿပီးလဲ ေျပာေသးတယ္။
"Daeyoung မွာ ကိုရီးယားက သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘာေတြမရိွဘူးလား ေျပာသံလဲ မၾကားဖူးလို႔"
သာလိကာ Rikuကေတာ့ သူ႔ေကာင္ေလး Kim Daeyoung အေၾကာင္းကို အဆက္မျပတ္ေမးေတာ့တာပဲ။
"မင္းသူငယ္ခ်င္းက တစ္ေကာင္ႂကြက္ေလ ကိုရီးယားေက်ာင္းမွာတုန္းကလဲ သူငယ္ခ်င္းရိွတယ္မေျပာဖူးဘူး Rikuေလးတစ္ေယာက္ပဲ သူဒီေလာက္ထိ ခင္တြယ္ဖူးတာ အိမ္နားမွာေတာ့ ေယာေလးဆိုတဲ့ေကာင္မေလးရိွတယ္ သူက သားတို႔ထက္၂ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ငယ္တယ္ အဲ့ကေလးေလးနဲ႔လဲ မေဆာ့ပါဘူး သူ႔ဟာသူအိမ္မွာ ႀကိတ္ကုပ္ၿပီး ေနတာပဲ "
Rikuၾကားရတဲ့ Daeyoung အေၾကာင္းေတြက တကယ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။အထူးသျဖင့္ အေမဆီက ၾကားရတာမို႔ ပိုဝမ္းသာမိတဲ့ခံစားခ်က္မ်ိဳး။
"Daeyoung ေလးက ငယ္ငယ္တုန္းက ခနခနေမးတာ
ကေလးေတြကို ရိုက္တာ ေကာင္းလား ဆိုၿပီး"
Daeyoung အေမက ဟင္းခ်က္ရင္းပဲ ဒီအတိုင္း အာလာပသလာပ ပံုစံနဲ႔ေျပာေပမယ့္ အဲ့ဒါက Rikuအရိႈက္ကို ထိတယ္။ၾကက္သြန္နီက စပ္လို႔လားမသိ မ်က္စိက ပူစပ္စပ္ျဖစ္လာေရာ။
"သူႀကီးလာလို႔ ကေလးရိွလာခဲ့ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မရိုက္ဖူးတဲ့
အင္းးး အေမလဲ သူ႔မိန္းမနဲ႔ကေလးက ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတျြဖစ္လာမလဲ အရမ္းစိတ္ဝင္စားမိတယ္ အေမဆိုတဲ့စိတ္က တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လဲ ေလာဘႀကီးမိေသးတာ ကိုယ့္ေျမးအထိ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးၿပီး ဆံုးမခ်င္ေနေသးတာ Rikuကေရာ ဘယ္လိုမိန္းကေလးမ်ိဳးကို လိုခ်င္လဲ "
"အာ ကြၽန္ေတာ္က အဲ့လိုမ်ိဳးမေတြးမိလို႔"
ၾကက္သြန္နီေတြက စပ္လိုက္တာ။
"ဟင္ ဟုတ္လား ငါ့သားက မိန္းမမယူေတာ့ဘူးလား Hanaေၾကာင့္ စိတ္နာသြားတာလား"
အရယ္ေလးေနွာၿပီး ေမးလိုက္တဲ့ေမးခြန္းေပမယ့္ လံုးဝမရယ္ရပါဘူး အေမရယ္။
"အေမကေရာ Daeyoung ကို ဘယ္လိုမိန္းကေလးနဲ႔ အဆင္ေျပေစခ်င္လဲ"
Rikuမွာ ဒီေမးခြန္းအတြက္ ေၾကာက္စိတ္ေတြအျပၫ့္ပဲ။ၾကက္သြန္နီလွီးတဲ့ဓားသံကလဲ တိုးတိုးေလးနဲ႔ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။
"ဒီအတိုင္း သိတတ္တဲ့မိန္းကေလးမ်ိဳးဆို ေတာ္ပါၿပီ ကိုယ့္သားကို အေကာင္းဆံုး အေတာ္ဆံုး မိန္းကေလးနဲ႔လက္ထပ္ေစခ်င္တာကေတာ့ မိဘတိုင္းရဲ့ဆႏၵပဲေလ အေမကေတာ့ အမ်ားႀကီး မေမ်ွာ္မွန္းပါဘူး အိမ္နားက ေယာေလးကို Daeyoung အဖြားက မ်က္စိက်ေနတာ Daeyoung က မႀကိဳက္ဘူးေျပာတာနဲ႔ အေမလဲ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့တာ မင္းသူငယ္ခ်င္းကို စကားအစ္ၿပီး ေမးၾကၫ့္ပါအံုး ခ်စ္သူေတြဘာေတြရိွလားလို႔"
Rikuစိတ္ေတြဟာ ေရာယွက္ေနၿပီ။အားနာစိတ္ေတြေရာ ဝမ္းနည္းစိတ္ေတြေရာ ႏွေျမာတသျဖစ္မိတဲ့စိတ္ေတြေရာ။
"အေမတို႔ေတြက ကိုယ့္မ်ိဳးရိုးကို ထိန္းသိမ္းခ်င္တဲ့သူေတြခ်ည္းပဲေလ
အခုဆို အေမက ဂ်ပန္အရာရိွနဲ႔ယူလို႔ အေမ့မ်ိဳးရိုးအစား ခင္ပြန္းျဖစ္သူရဲ့မ်ိဳးရိုးနဲ႔ေနရတာမို႔လား Kim မ်ိဳးရိုးဆိုလို႔ အခုသားေလး Kim Daeyoung တစ္ေယာက္ပဲက်န္တာမို႔ Daeyoung တို႔အဖြားက မ်ိဳးရိုးေပ်ာက္သြားမွာ အရမ္းစိုးရိမ္ေနတာ"
အဲ့ဒီ Kim မ်ိဳးရိုး။တကယ္ Kim မ်ိဳးရိုးက အျမင္ကတ္စရာ။
"အေမ ဒီမွာ ၾကက္သြန္နီေတြလွီးေပးၿပီးၿပီ ကြၽန္ေတာ္ အဝတ္ေလ်ာ္စရာေတြရိွလို႔ သြားေလ်ာ္လိုက္အံုးမယ္"
"ေအး ေအး သား "
Rikuက အားနာစိတ္နဲ႔ပဲ မီးဖိုေခ်ာင္ကေန ထြက္လာခဲ့တယ္။Daeyoungအေမက ပညာသားပါပါနဲ႔ပဲ Rikuကို ႏွင္ထုတ္ေနသလားေအာက္ေမ့ရတယ္။အခုလဲ ထြက္သြားတဲ့ Rikuကိုၾကၫ့္ၿပီး Daeyoung အေမက မသိမသာၿပံဳးလိမ့္မယ္ သိသိသာသာၿပံဳးလိမ့္မယ္။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲ အဝတ္ေတြစိမ္ၿပီး ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေတာ့တာပဲ။Rikuက ဆိုးတယ္ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အေပၚ ေက်းဇူးရိွဖူးသူေတြအေပၚဆိုးရေလာက္ေအာင္ထိ အသိဉာဏ္မရိွတဲ့သူမဟုတ္ဘူး။ငယ္ငယ္ကေသေလာက္ေအာင္ရိုက္ခံရလဲ ထမင္းေကြၽးထားတယ္ဆိုတဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပဲ ဒီဖေအကို သည္းခံလာခဲ့တာပဲ ၾကၫ့္။အခု Daeyoung အေမကလဲ Rikuအတြက္ တကယ့္အေမရင္းလို ေနြးေထြးတဲ့သူပဲ။
အခုအေျခအေနက Daeyoung အေမရဲ့ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို Rikuက ရိုက္ခ်ိဳးမိလိုက္သလိုပဲ။တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ႏွေျမာစိတ္ေတြက ဝင္လာျပန္တယ္။အကယ္၍ Daeyoung ကို ဆံုးရႈံးရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ေရာ
သူသာမိန္းကေလးျဖစ္ခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးေတြေရာ။
ေန့လည္ေရာက္ၿပီ။Kim Daeyoung တစ္ေယာက္က ေပၚမလာဇာတ္လမ္းကို စီးရီးလိုက္ ရိုက္ေနေတာ့တာပဲ။Daeyoungအေမကေတာ့ ခ်ည္ဆက္ထိုးေနတယ္။စက္ဘီးကလင္သံေလးနဲ႔အတူ အိမ္ေရ႔ွမွာ စက္ဘီးရပ္တာနဲ႔ Rikuက အလိုအေလ်ာက္ အိမ္ထဲကထြက္ၿပီး ႀကိဳလိုက္တယ္။ကႏၲာရထဲမွာ အိုေအစစ္ကို ေတြ့လိုက္ရသလို ခံစားခ်က္မ်ိဳး။
"မင္းက ၾကာလိုက္တာ လက္ထဲကဘာေတြလဲ"
"အျပင္က ပူတယ္ အိမ္ထဲဝင္ရေအာင္ ငါလမ္းမွာ စေတာ္ဘယ္ရီေတြေတြ့လို႔ဝယ္လာတာ မင္းႀကိဳက္မယ္ထင္လို႔ ၿပီးေတာ့ စေတာ္ဘယ္ရီေရာင္းတဲ့အန္တီက သေဘာအရမ္းေကာင္းတယ္ စေတာ္ဘယ္ရီေဖ်ာ္ရည္လဲရတယ္ေျပာတယ္ မင္းက ႏို႔ဆီေတြနဲ႔ေရာရင္ မႀကိဳက္ဘူးလို႔ေျပာဖူးလို႔"
Daeyoung က စေတာ္ဘယ္ရီထၫ့္ထားတဲ့ျခင္းကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး ေနာက္လက္တစ္ဖက္က Rikuပုခံုးကိုဖက္လို႔ အိမ္ထဲဝင္ရင္း စကားေတြေတာက္ေလ်ွာက္ ေျပာေနခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။
"သား ျပန္လာၿပီလား မင္းအေဖက ဘာမွာလိုက္ေသးလဲ"
"ေအာ္ ညက် ဝန္ႀကီးနဲ႔ညစာစားပြဲရိွလို႔ အေမျပင္ဆင္ထားၿပီး ေစာင့္ေနေပးပါတယ့္ ညေနက်ကားလႊတ္လိုက္မယ္တဲ့"
"ေအာ္ ေအး ေအး သားေရာမလိုက္ဘူးလား"
အိုဆာကာမွာတုန္းက Daeyoung ဘက္က Riku ပုခံုးကိုဖက္ထားရင္ Rikuကလဲ Daeyoung ခါးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္ထားေနက်။အခု Rikuက ေက်ာက္ရုပ္လိုၿငိမ္က်ေနတယ္။အေမက Daeyoung တို႔ဘက္လွၫ့္ၿပီး စကားေျပာေတာ့ Rikuက အသာေလး Daeyoung ရဲ့ဖက္ထားတဲ့လက္ေတြကို ဖယ္လိုက္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ္ မလိုက္ေတာ့ဘူး"
သူမသားက ဘယ္ေတာ့မွ ေခၚလို႔မရမွန္းသိေပမယ့္လဲ အခုတစ္ေခါက္ေခၚလို႔မ်ားရမလားလို႔ ႀကိဳးစားၾကၫ့္ေသးတယ္။အရင္လို မလိုက္ဘူး လို႔ပဲေျဖတယ္။
"Riku ေန့လည္စာစားၿပီးၿပီလား"
အခန္းထဲ ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနတဲ့ Riku ေဘးနား ဝင္ထိုင္ၿပီး ေမးလိုက္တယ္။ေခါင္းပဲၿငိမ့္ၿပီး စကားမျပန္လာဘူး။
ငါေတာ့ မင္းအဲ့လိုတိတ္ဆိတ္ေနရင္ သိပ္ေၾကာက္တာပဲ။
"ငါေနာက္က်လို႔ စိတ္ဆိုးေနတာလား"
"ငါက စိတ္ဆိုးရေအာင္ မင္းမိန္းမ မွမဟုတ္တာ"
Rikuအသံက စိတ္ဆိုးေနတဲ့အသံ စိတ္ရႈပ္ေနတဲ့အသံဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။
ကုတင္ေပၚတက္ၿပီး Rikuက အိပ္ဖို႔ျပင္တယ္။Daeyoungလဲ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ အခန္းတံခါးပြင့္ေနတာမို႔ ထပိတ္လိုက္တယ္။
"Kim Daeyoung ငါအိပ္ေနတယ္ဆိုၿပီး ေလ်ွာက္မသြားနဲ႔ ငါ့အနားမွာ ေနေပး"
အိပ္ေနရင္းနဲ႔ေတာင္ Daeyoung ကို အမိန႔္ေပးႏိုင္တာ ဒီMaedaတစ္ေယာက္ပဲ ရိွလိမ့္မယ္။
ညေနေရာက္ေတာ့ Daeyoung အေမက အဝတ္အစား အျပၫ့္နဲ႔ ညစာစားပြဲကို ထြက္သြားတယ္။Daeyoungတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ညစာက ဟင္းအိုးထဲမွာရိွၿပီး ေနႊးစားဖို႔မွာသြားေသးတယ္။ညေနေရာက္တဲ့အထိ Maedaက အိပ္ေနတုန္း။
"Riku Riku"
Daeyoung က Rikuလက္ေမာင္းကို လႈပ္ႏိႈးေပမယ့္ ထမလာဘူး။မ်က္ခြံေတြလႈပ္သြားတာ ျမင္လိုက္တာမို႔ စေနာက္ခ်င္စိတ္က ထိန္းမရဘူးေလ။Rikuနားနားထိ ေခါင္းကို ငံု႔ခ်လို႔ တိုးတိုးေလး ေခၚလိုက္တယ္။
"အခ်စ္"
"ဟင္"
"ေမာင္တို႔ ထမင္းစားရေအာင္"
"အေမသြားၿပီလား"
"အင္း"
Daeyoung အေျဖဆံုးေတာ့မွ Rikuက အိပ္ေနရကေနထၿပီး Daeyoung ရင္ခြင္ထဲဝင္လို႔ ေပြ့ဖက္လိုက္တယ္။
"ေနမေကာင္းလို႔လား တစ္ေနကုန္ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ မိႈင္ေနရတာလဲ"
"လူကေနလို႔ေကာင္းပါတယ္ ငါ့စိတ္ေတြက ေလးလံေနေရာ အဲ့တာကို မႀကိဳက္ဘူး"
"ထမင္းစားၿပီးရင္ ငါတို႔စကားေျပာၾကမလား"
Daeyoung ကေတာ့ ရင္ခြင္ထဲေပြ့ဖက္ထားတဲ့သူ႔အခ်စ္ရဲ့ ေခါင္းလံုးလံုးေလးကို လက္ေလးနဲ႔ဖြဖြေလးပုတ္ေပးအရင္း မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္ အဲ့လိုပံုစံနဲ႔ပဲ ေနျဖစ္ခဲ့တယ္။
ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ၿခံထဲမွာ အမွီထိုင္ခံုေလးႏွစ္ခုေပၚထိုင္ၿပီး စေတာ္ဘယ္ရီေတြစားဖို႔ ျပင္ၾကတယ္။
"အေမနဲ႔မနက္က ဟင္းခ်က္ၾကေသးတယ္ဆို အေမက ဘာေတြေျပာေသးလဲ"
"ဘာမွမေျပာပါဘူး"
Daeyoung က Rikuအတြက္ စေတာ္ဘယ္ရီအၫွာေတြနဲ႔အရြက္ေတြကို ဖယ္ေပးၿပီး Rikuကို ခြံ႔ေကြၽးလိုက္တယ္။Rikuအေၾကာင္းကို သူသိသလို အေမျဖစ္သူအေၾကာင္းကိုလဲ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။အိမ္မွာ Rikuနဲ႔အေမနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲက်န္ခဲ့တာ အေမ့ေၾကာင့္မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ Rikuက အခုလိုျဖစ္ေနမွာတဲ့လဲ။
"ေအာ္ Daeyoung မင္းအရင္ကေျပာဖူးတယ္ေလ ေယာေလးဆိုတာ"
"ဟာ ငါအရင္က ေယာေလး အေၾကာင္းမေျပာဖူးပါဘူး ေယာေလးအဖိုးအေၾကာင္းပဲေျပာဖူးတာ"
"ဘယ္လိုပဲေနေန သူက ဘယ္လိုမိန္းကေလးမ်ိဳးလဲ"
အဲ့ေမးခြန္းေၾကာင့္ Daeyoung က လုပ္လက္စအလုပ္ေတြအကုန္ရပ္ၿပီး Rikuကို တၫ့္တၫ့္စိုက္ၾကၫ့္တယ္။Rikuေမးခ်င္တဲ့ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေတြ့ေအာင္ရွာၾကၫ့္တယ္။
"မင္းကလဲ အဲ့လိုမၾကၫ့္နဲ႔ေလ ငါက ဒီအတိုင္းေမးၾကၫ့္တာ မေျဖခ်င္မေျဖနဲ႔"
"မင္းစိတ္ခ်ပါ ေယာေလးက ငါ့ညီမေလးလိုပဲ သူကလဲငါ့ကိုစိတ္ဝင္စားတာ မဟုတ္ဘူး"
"အဲ့လိုသေဘာေမးတာမဟုတ္ပါဘူး ငါက ဒီအတိုင္း"
Rikuစကားမဆံုးခင္မွာ Rikuပါးစပ္ထဲကို စေတာ္ဘယ္ရီတစ္လံုးေနရာယူသြားတယ္။
Daeyoung က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနတဲ့ Riku ပါးစပ္ထဲက စေတာ္ဘယ္ရီကို တစ္ဝက္တိတိကိုက္ခ်လိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့ စေတာ္ဘယ္ရီနဲ႔အၿပိဳင္နီရဲေနတဲ့ Rikuႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္တယ္။
"ကတိတစ္ခုေတာင္းလို႔ရမလား"
Riku က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ျပတယ္။
"ေနာက္က်ရင္ အရင္ကလိုေရာ အခုလိုေရာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္မေနပါနဲ႔လား"
Rikuက နားမလည္တဲ့ပံုစံနဲ႔ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႔ၿပီး ၾကၫ့္တယ္။
"မင္းဘက္က ငါ့ကို ႀကိဳက္သေလာက္ေအာ္လို႔ရတယ္ ဆဲလို႔ရတယ္ ရိုက္လို႔ရတယ္ အဲ့က်မွ ငါကမင္းမေက်နပ္ေနတဲ့အပိုင္းကို ရွင္းျပေျပာျပေပးၿပီး ျပင္လို႔ရမွာ မင္းသာတိတ္ဆိတ္ေနရင္ ငါ့မွာရွင္းျပဖို႔အခြင့္မရိွေတာ့ဘူး"
Rikuက Daeyoung စကားေၾကာင့္ၿပံဳးမိျပန္တယ္။ေပ်ာ္လို႔ ဝမ္းသာလို႔ၿပံဳးတဲ့အၿပံဳးေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။နာက်င္လို႔ ဖံုးကြယ္ဖို႔ရာ ၿပံဳးလိုက္တဲ့အၿပံဳးတစ္ခုပဲေလ။
"မင္းတိတ္ဆိတ္ေနတာက ငါ့ကိုသတ္ေနသလိုပဲ"
(Your SILENCE is killing me)
ဒီတစ္ခါေတာ့ အနမ္းကိုစတဲ့သူက Rikuပါပဲ။Daeyoungလည္တိုင္ကို လက္နဲ႔ဖက္တြယ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို ထပ္တူက်ေစခဲ့တာ။
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘဝလဲ ထပ္တူက်ႏိုင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္။
ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္မရိွဘူး
အထီးက်န္လြန္းလို႔ဆိုၿပီး တိမ္ေတြထဲ ပုန္းကြယ္သြားတာျဖစ္ႏိုင္တယ္။
စေတာ္ဘယ္ရီေတြကလဲ အထီးက်န္တယ္တဲ့။
အေရ႔ွကေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္လို အနမ္းေပးစရာလူမရိွလို႔ဆိုၿပီး ငိုတယ္။
"ေမာင္အခ်စ္ကို ခ်စ္လိုက္ရတာ" ဆိုတဲ့စကားက အနာဂတ္မွာ တစ္ျခားတစ္ေယာက္အတြက္မ်ားျဖစ္သြားေလမလား။
_SILENCE_
ညက် မီးလာရင္ေတာ့ ေနာက္တစ္ပိုင္းထပ္ေပးမယ္ေနာ္။😉✌️