Babam, "Ah ah ne de olsa evlat işte" dedi ve o da ağlayarak bana sarıldı. "Bundan sonra sakın Karamel! Bak beni dinle..." dedi, "Biz bir aileyiz. Sadece ben de değil, senin bu hayatta tek bir kardeşin var ve ikiniz de birbirinize sahip çıkacaksınız" dedi.Ben, "Haklısın" dedim ve her ne kadar başlarda yabancılık çeksem de sonradan iki kardeş olduğumuzu hatırlayarak Jale'ye sarıldım. "Her şey düzelecek özür dilerim" dedim. Jale'nin yorgunluktan sönmüş göz bebekleri bir anda parladı. "Biliyorum Karamel. Zaten benim başlardan beri istediğim buydu. Ben sırtımı güvenle dayayabileceğim bir kardeşi kucaklamaya gelmiştim buraya. Şu anda da bu istediğime kavuştum" dedi ve kollarını açarak beni kucakladı. Babam gözleri dolarak, "Hadi" dedi, "Sevgi gösterinize daha sonra devam edersiniz. Şu anda buradan çıkmamız lazım" diye ekledi.
Hızla zindandan yukarıya doğru çıktık. Sarayın aralı kapısından dışarıya çıktığımızda hepimizin elinde zümrütten sihirli değnekleri vardı. Etraf şimdiye kadar hiç görmediğim korkunç bir manzaraya sahipti. Uçan, dev yarasalar, ağzından küçük yarasalar saçıyorlar, periler onları buza çevirerek düşürüyorlardı. Yerde de cadılar ile periler; sihriminiler ve karabüyücüler savaşıyorlardı. Babam; "Okyanus, kızları buradan uzaklaştır. Baki'yi bul ve yanıma yolla.Ben, o Gece denilen cadıyı yok edeceğim!" dedi. Ben, "Hayır baba! Sen de bizimle gel.Sana bir kötülük dokunabilir" dedim. Babam ikimizin de elinden tuttu. "Bakın meleklerim ikinizi de çok seviyorum. Jale her zaman benim uslu kızımdı, ondan yana razıyım. Karamel de her ne kadar kötülük kanından gelmiş olsa da sonunda annesi gibi doğru yolu bulmaya niyetlendi. Zavallı Petunya'nın ömrü yetmemiş onu anladım. Ben, onu kendi canına kıydı sanıyordum. Ama Cadı Gece'nin onu iyi yola geçmek istemesi sebebiyle öldürdüğüne henüz öğrendim. Karamel de annesi gibi doğru yolu bulmuş bir peri kızıdır artık. Ondan da razıyım. Ama ben de bir kralım. Bana ve prenseslerime bu şekilde eziyet eden bir yılanı yaşatamam. Onu kendi ellerimle öldüreceğim. Merak etmeyin, bunu başaracağım. Çünkü ben ondan daha güçlüyüm. Şimdi siz, varis olduğunuzdan ülkenin durumu düzeldikten sonra zarar görmemiş olmanız gerek. Onun için Okyanus'la gideceksiniz.Baki de yanıma gelecek ve o Gece denilen yılanın başı bu gece ezilecek" dedi.
Tam çaprazdan, Kraliçe Gece tiz sesi ile, "Ooo ne aile saadeti böyle! Bu saadetin içinde bana da pay yok mu?" diye bağırdı. Babam, "Seni cadı, seni yılan, seni katil!" diye bağırıyordu. "Sen karımı öldürdün, prenseslerimi ve beni öldürmeye kalktın.Senin artık nefes almaya bile hakkın yok! Seni şu anda yerle bir edeceğim" diye bağırıyordu. Kraliçe Gece, "Buyurun majesteleri savaşalım o zaman" dedi. "Ama evvela küçük yılanlarınla bir an önce vedalaşsan iyi olur. Zira onları bir daha göremeyeceksin" diye tısladı. Babam, ismini aldığı sapı altından ucu zümrütten sihirli değneğini çıkardı. Eee ne de olsa o adını o asadan almıştı ve o sihirli değnek Kaf Dağı'nın tek örneğiydi. Kraliçe Gece'ye yapılması yasak olan ve bir anda cadı ya da peri olsun tüm canlıları öldürebilecek kadar kuvvetli olan laneti yaptı. Bu lanet, karşıdakini önce toprağa sonra taşa dönüştürüyor ve on dakika sonra da taş, tuzla buz olarak kum olup dağılıyordu.
Kraliçe Gece de ismini aldığı kırmızı yakut sapa sahip ucu alev alev yanan asa ile aynı laneti babama karşı yaptı. Ortada o kadar yoğun bir enerji vardı ki tüm savaş bitmiş gibi herkes bu yoğun ışığın çıktığı yere bakıyordu. Zümrüdüankalılar babamın etrafında, Lamippaslılar ise teyzemin etrafında toplanmışlardı. Gece, "Sakın!" dedi, "Kimse müdahale etmesin.Bu bir düellodur. Ejder burada ölecek bana karşı dayanamayacaktır. Onu öldürme zevkini kendim tadacağım" dedi öfke ile. Babam da, "Sakın, bir Zümrüdüankalı bile müdahale etmesin. Bu yılanın başını bu gece ezeceğim ve ülkemi,Zümrüdüanka'mı eski güzelliğine kavuşturacağım. Etrafımda tek bir müdahale istemiyorum. Bu cadının kanını tek başıma dökeceğim" diye bağırdı. Gece de, "Ya ya tabi ki öyledir. Sen son duanı et seni ihtiyar" diye tıslıyordu.
Babam kuvvetli bir çığlık atarak sihir gücünü arttırdı. Ben ve Jale,ellerimiz sımsıkı kenetlenmiş babamızın arkasında tek vücut olmuştuk. Tabi ki babam daha güçlüydü. Gece'nin, ucu ateşli yakut değneğinden fışkıran kuvvetli kırmızı ışığı babamın yeşil ışığına karşı direnemiyor, gittikçe zayıflıyordu. Baki koşarak yanımıza geldi. "Prenseslerim sizi kaybettiğimi, zarar gördüğünüzü sandım. Size bir şey olmadığına çok sevindim. İyi olduğunuza göre şimdi arkamda kalın sizi hayatım pahasına koruyacağım" dedi ve bizi bir kalkan gibi arkasına aldı. Biz Baki'nin her iki yanından babamı izliyorduk. O anda o çıktı ortaya... O... O yılan, O kahrolası Kıvılcım... Sihirli değneğinden babamın tam arkasından lanet büyüsünü yaptı. İşte onlar bu kadarlardı. Birini sırtından vuracak yaratıklardı.
Babam... Yılların deviremediği güçlü kral, elindeki altın asası ile bir anda taş kesilmişti. Ben bir anda Baki'nin arkasından çıktım. Kimse müdahale edemesin diye bir anda Kıvılcım'a lanet büyüsü yaptım. Kıvılcım da bir anda toprak sonra da taş kesilmişti. Kraliçe Gece, "Hayır kızım!" diye bağırıyor gözünden sel gibi yaşlar boşalıyordu. Tabi ki Jale, babacığımın elinden tutmuş bir deniz misali gözlerinden yaşları akıtıyordu. Hemen babamın yanına gittim. Sesi çok kısık ve çatallıydı. "Kızlarım..." dedi yutkunarak, "Benim güzel prenseslerim, demek ki buraya kadarmış. Demek ki ömrümüzün sonuna gelmişiz. Sizler çok iyi evlattınız.İkinizi de çok seviyorum" dedi. Jale, "Baba ne olur gitme seni kurtarmak için ne gerekiyorsa yapmaya hazırım" diye bağırıyordu, hüngür hüngür ağlarken. Babam bir kez daha yutkunarak, "Çok... çok... çok acıyor. Tüm organlarımın taşa kesildiğini hissediyorum" dedi ve kısık sesi ile devam etti, "Yapamazsın kızım, Maalesef bu lanetin affı yok. Zaten onun için yasak bir lanettir. Ben ölüyorum, annelerinizin yanına gidiyorum. Size tek vasiyetim kavga etmeden ikinizin de bu ülkeyi kardeşçe yönetmenizdir. Bakın ikinizin de artık annesi de babası da yok. İkiniz birbirinize emanetsiniz. Sakın birbirinizi sırtınızdan vurmayın" dedi ve gözlerini yukarıya çevirerek, "Geliyorum sonsuzluk" diye konuştu kısık sesi ile sonra sesi kesildi.
Jale, "Baba baba gitme! Beni bırakma! Annem de gitti,sen de gitme" diye haykırıyordu,kendisini kaybedercesine. Ben kendime lanetler ediyordum. Her şey benim yüzümden olmuştu. Kendi babamın ölümüne sebep olmuştum. Bir köşeye sinmiş hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Baki, sinir krizi geçiren Jale'yi sakinleştirmeye çalışıyor, onu buradan uzaklaştırıyordu. Okyanus da beni ellerimden tutarak Jale'nin yanına götürmek istedi. Ben elini elimden çektim. "Gece ölmeli! Onu öldürmeden bana rahat nefes yok!" dedim. O anda büyük bir patlama ile babam, kuma dönüştü. Evet, Kral Altın Asalı Ejder ölmüş ve kumları yere yığılmıştı.On saniye sonra aynısı Kıvılcım'a da oldu. Kıvılcım da ölmüştü. Cadı Gece, ateş fışkıran gözleri ile, "Seni yok edeceğim! Seni mahvedeceğim! Seni ucube" diye bağırıyordu.
Ben, "Gücün yetiyorsa gel öldür. Asıl biz seni yerle bir edeceğiz zavallı yaratık" diye bağırdım. Onun karşısında hiç şansım yoktu. Ama bunun önemi de yoktu. Artık bedeli ne olursa olsun, bu uğurda ölmem gerekse bile yapacaktım emindim. Zümrüt ve yakuttan sihirli değneklerimiz lanet büyüsü ile çarpışıyordu. Gece, yılan dilini uzatarak, "Öleceksin! Hem de vahşice can vereceksin" diye bağrıyordu. O anda gökyüzünden o göründü. En son 40 yıl önce görünen ışıltılı, yeşil kanatları, altın gözleri, karnında parlayan beyaz tüyleri ile Zümrüdüanka kuşu tüm ihtişamı ile gökte belirdi. Okyanus ile beni de, Kraliçe Gece'nin kalkanından kurtaran tüy rengi ile aynı renk tüyleri taşıyordu. Demek ki bizi de o kurtarmıştı. Kraliçe Gece'nin üzerine geldi ve ağzından bir zümrüt kayasını ona gönderdi. Kraliçe Gece, panik halinde asasını fırlatarak kayanın içinde hapsolmuştu. Tam Zümrüdüanka kuşu onun işini bitirecekken ben, bir anda Baki'nin ardından fırladım. "Hayır" dedim, "İzin ver bunu biz yapalım Sevgili Zümrüdüanka kuşu. Babamın intikamını kardeşimle ben alcağız" diye haykırdım.
Zümrüdüanka kuşu anladığını belli eden bir ifade ile Jale, ben ve Cadı Gece'nin etrafına güçlü bir zümrüt kalkanı yaptı. Kimse müdahale edemiyordu. Kuşa saldırmayı deneyenler buna pişman oluyorlardı. Eski eğitmenlerimizden biri bunu denemiş, Zümrüdüanka kuşuna yüz tane yakut kılıç fırlatmıştı hain peri. Bunun neticesinde kılıçlar kendisine dönmüş ve korkunç bir şekilde can vermişti. Herkes korku ve meraktan yerinde donmuş, ancak seyrediyordu. Kraliçe Gece, "Çıkarın beni buradan" diye bağırıyordu çığlık çığlığa. Ben ve Jale sihirli değneklerimizi Cadı Gece'ye doğrulttuk. Gece, zümrüt kayasının içinde sesi yankılanarak, "Hadi durmayın! Yapın elinizden geleni. Siz ancak benim bedenimi öldürebilirsiniz. Beni öldürdüğünüz anda çıkan savaş daha da büyüyecek ve sizi de o değersiz annelerinizin yanına göndermeleri çok uzun sürmeyecek" diye tıslıyordu. Ölmek üzereyken bile kötülük peşindeydi. Ben daha fazla dayanamayarak lanet büyüsünü yaptım ve Gece'nin etrafındaki zümrüt, zaten değerli bir taş olduğundan Gece, o anda tuzla buz oldu.
Biz kalkanın içinde iki kardeş kalmıştık ama dışarıda savaş yeniden başlamıştı. Jale, "Var mısın hadi şu savaşı kazanalım kardeşim" dedi. Ben ellerinden tutarak, "Varım kardeşim" dedim ve dışarıdan güçlü olup içeriden zayıfça yırtılarak açılabilecek olan kalkanı yırtarak peri kanatlarımızla dışarıya uçtuk.Üstelik üzerimizde uçuş kıyafetlerimiz de yoktu. Zümrüdüanka kuşu omuzlarımıza doğru uçmamız için iki tüy bırakmıştı yukarıdan. İki kardeş sırt sırta verip tüm kötüleri güçlü sihirler ile yok ediyorduk. Tabi ki Zümrüdüanka kuşu, kalkanı biz nereye gitsek oraya taşıyordu. Lamippaslılar o kadar çok kayıp verdiler ki eski yerlerine geri dönmeye başladılar. Hem de koşarcasına...
Herkese merhaba arkadaşlar.
Finale üç bölüm kaldı.
Bir sonraki bölüm hafta sonu gelecek.
Okumaya ayırdığınız vakit için teşekkürler.