𝘔𝘦𝘭𝘢𝘯𝘬𝘰𝘭𝘪

Huzme

Soğuk ellerinden tutup
Beraberimde getiriyorum bu koyu karanlığı
Peşimden.
Peşimden..
Peşinden...
Hiçbir ay ışığı aydınlatamıyor bile
Bu zifir'in dahi örtemediği,
Bakışlarımı hapsolmuş karanlığı.
Oysa ne güzeldi ay ışığı..
Ressamları kıskandıran tuvalini sererdi
En koyu gecenin,
Deryaları süsleyen kalbine.
Her gün küçük bir kız çocuğu izlerdi penceresinden
Yüreğindeki o cıvıltı ve neşeyle..
Ufak bir huzme dahi yeterli bazen,
Tüm karanlığını aydınlatmaya.
Gün geçtikçe
Yavaş yavaş kayboldu o huzme
Yavaş..
Yavaş...
Şimdi peşinden sürüklüyor o karanlığı
Ardında koyu izler bırakarak..