MARRY ME
"What if you join me to eat"
Mula sa pagkakayuko ay napatingin ako sa kanya, malamlam ang mga mata na tila nangungusap, pero bakit yayain nya akong kumain? Nasa tamang pag-iisip ba sya? Me na nagtatrabaho sa restu nya ay sasabay sa kanya sa pagkain at sa loob pa mismo ng kanyang office?
I think this is not ethical since he is already married. I don't give him a shit of favoritsm or anything else that out of the picture!
"No sir, just go on i can manage myself" mabilis na tanggi ko sa kanya.
"Do you think i can eat properly knowing that you are in front of me and watching me? My concern is that I am full. And it is not your own concern, whether you are hungry or not" namilog ang mga mata ko.
Shocks! Wala talaga preno ang bibig ng pabo na ito, kunting-kunti nalang talaga at malilitson ko na ito e.
"Then, can I leave in front of you, so you can eat properly without thinking about others?...sir?" diniinan ko ang huling salita para matauhan sya na empleyado nya lang ako.
Pero nakita ko ang biglang pagkataranta sa mukha nya, pero hindi ko naunawaan iyon at mula sa pagkakaupo sa kanyang swivel chair ay tumayo sya at may tinawagan sa kanyang telepono.
"Please bring some turkish food here and don't forget the rice" sabi nya sa kausap nya sa phone habang ang mga mata nya ay hindi inaalis sa akin.
Nakatingin rin ako sa kanya na may pagtataka dahil marami pa namang pagkain na nasa harap nya.
Don't tell me na sa katawan nyang iyan ay kaya nyang ubusin ang lahat ng ito? Tapos may paparating pa.
Maganda siguro ang circulation ng metabolism nya kaya ganoon ang kanyang katawan. Kumbaga ay hindi naiimbakan ng taba kase nada-digest kaagad.
Maya-maya lang din ay dumating na ang mga food na ipinadala nya, nahihiya talaga ako kase naman diba? Ayaw ko maging feelingera pero parang maniniwala na ako sa mga pasimpleng asar sa akin ni Yasimin.
Sumulyap sa akin ang waiter na kasamahan ko at kita sa mga mata nya na may iba syang kahulugan sa presinsya ko dito.
Nagpatay malisya nalang ako para hindi mahalata na naiilang ako ngayon at lalo na at nakita pa ako dito ng kasama ko na parang vip sa office ng boss namin. Kaya hindi na ako magugulat kung paglabas ko sa opisinang ito ay sikat na ako sa buong restaurant na andito ako sa boss ko at nilalandi sya.
Ganyan talaga ang iisipin nila at wala ng iba pa.
Napapailing nalang ako sa boss namin habang pinapanood sya. He really puts me in a difficult situation right now!
Inayos ni sir Furkan sa harap ang mga food at hindi ko sya tinulungan at hinayaan ko lang sya na ilagay ng maayos sa harap namin.
Pero ang hindi ko inaasahan ay ang pakainin nya rin ako...sabay kaming dalawa.
"What are you waiting? Eat!" he commanded authoritatively with conviction.
I shook my head with conviction too. "No sir but thanks"
"What? You're just going me to eat? And then you...you're just watching me?"
Bakit? wala namang problema sa akin kung papanourin ko lang sya, where in fact ang gusto ko lang naman malaman ay ang reaction nya lang sa niluto kong chicken adobo and nothing else.
Did he expect something like sasabayan ko sya sa pagkain? No way! Not even in my dreams.
"Sir, just eat and I will eat later" nakangiti pa na giit ko sa kanya.
His eyes were on fire. "Are you going to eat or will I fire you...from your job?" nanlaki ang mga mata ko at nagkurting bilog ang mga bibig ko. "I'm not threatening you...I'm actually going to fire you" dugtong nya pa.
Lihim na nag ngingit-ngit ang kalooban ko sa kanya kaya imbis na mawalan ako ng trabaho ay tumalima na ako para kumain. Wala na akong choice dahil para akong pain na nakagat ng isda na akala ko ay ako ang nakahuli sa kanya pero ako na pala ang nalunok nya.
Wala na yata ako sa position para tumanggi dahil hawak nya ang kapalaran ko dito sa Turkiye. Kahit paano ay alam nya na menor de edad ako pero tinanggap nya pa rin ako sa trabaho kaya malaking bagay iyon sa akin.
Kase kung maghahanap ako ng trabaho sa iba ay hindi rin ako tatanggapin dahil hindi pa pasok sa labor standard ang age ko at malaki ang posibilidad na ma-deport ako anytime kapag mangyari iyon.
So makakabalik na ako sa Pilipinas o Canada since na dual citizen ako. Kaya kahit na ayaw ko at baka sa pagbalik ko ay hindi na ako tatanggapin ni Papa kase ako naman ang naglayas.
Sa paglalayas kong ito ay nagmumukha tuloy akong walang utang na loob sa kanya na pagkatapos ng lahat-lahat na paghihirap nya sa akin ay nilayasan ko lang sya kaagad.
Sobrang sakit no'n sa part ni Papa kaya bakit ko pang pipiliin na umuwi kung wala na akong mukha na maipapakita sa kanila? Ayos na ako dito. Para saan at masasanay rin ako na wala na si Papa...na wala na si Xan. Ito na ang bahay ko ngayon...ang hindi na sila kasama.
Hindi ko pa naman nararamdaman ang lubos na kasiyahan but i know someday ay mararamdaman ko rin iyon. Hindi naman natin namamalayan ang panahon ay nasa panahon na tayo na ating ninanais.
Sinulyapan ko ang mga pagkain na nasa harap namin at turkish food ang kinain ko dahil parang ayaw nya mamigay ng adobo kaya hindi ko nalang iyon pinakialamanan.
Habang ngumunguya ako ay nakikiramdam ako sa kanya pero parang wala lang, busy lang sya kumain at hindi ako iniintindi at sa ginawa nya ay parang nabawasan ang kaba at hiya ko kaya naging magana na rin ako sa pagkain. Hindi ko napansin na sa aming dalawa ay ako nalang ang kumakain at sya ay tapos na at mataman nya akong tinititigan habang sumusubo. Bumalik tuloy ang ilang ko na nawala panandalian.
"How is your hand wound? he asked.
Binitawan ko ang kutsarang hawak ko at itinaas ang kamay ko at ipinakita sa kanya.
"My wound is ok, it doesn't hurt anymore, sir." I said innocently.
"Besides your hand wound...what else hurts you?" I stopped chewing and stared at him. Pero kalaunan ay ako ang unang bumaba ng tingin.
"What do you want to convey, sir?" sabi ko sa mahinang boses na ikinatuwid nya ng upo.
"You can talk to me, not as your boss. But as your friend. I know that you have a serious reason why you are putting up with what you are not used to"
Dahil sa sinabi nyang iyon, my tears started to flow, mixed with what I was eating.
"What do you mean, sir?" tanong ko sa hindi mapigilang paghikbi.
Itinaas nya ang baba ko, dahilan para mapatingin ang mga mata ko sa kanya na puno ng luha ng pighati.
"Don't cry, you're too beautiful to cry" his thumb rubbed my tears that were already running down my cheeks.
Marahan kong inilayo ang mukha ko sa mga palad nya, ayaw kong makasira ng pamilya ng iba. Hindi ako muslim at hindi ako pwede sa kultura nila at ako mismo ay ayaw kong pumayag na mapabilang sa kanyang mga asawa.
That's not the kind of family I want, because I only want to be the woman he will marry and I will only marry the man I love....and that only...Xan.
"Sir, with due respect. I don't want to have a relationship with a married person......Especially with you!" singhal ko sa kanya at napatayo na ako.
Kumunot ang kanyang noo na tiningala ako.
"Wait, wait, wait. What did you say again am i married?" natatawang tanong nya na napatayo na rin.
"Yes, I know you're married so stop flirting with me ok? And one more thing, I'm a minor, you might be imprisoned" banta ko sa kanya.
But he just laughed softly.
"Woooow! Harika. It's a good thing you know that I'm already married, meanwhile I'm...myself, I didn't hear about it. I wasn't even invited you know" he said in sarcastic way.
At ako naman ang nagulat sa sinabi nya na wala pa syang asawa.
"But who was that woman carrying a child the other day? I asked him bluntly.
"Vay, vay. So, is that the reason why you are avoiding me a bit?" pananantyang tanong nya.
"N-no sir" utal ko.
"Oh really?" he doubt it.
"Yeah, no!" medyo napalakas tuloy ang boses ko. "And why should I avoid you, I need a job to survive and you are my key"
Saglit syang natigilan sa sinabi ko at ako rin ay natigilan dahil naibulalas ko ng hindi sinasadya ang katotohanan.
Dahan-dahan syang lumapit sa akin at hinawakan ang kamay ko.
"Then, marry me" he said seriously without humor.
Halos malaglag ang mga panga ko sa narinig mula sa kanya.
Hinila ko ang aking kamay at bahagyang umatras papalayo sa kanya. Pinunasan ko ang mga luha na naglandas sa aking mga pisngi sa pamamagitan ng likod ng aking palad.
"Me, marry you?" sabay turo ko sa sarili ko. "Did you hear what you're saying, sir? What am I? One of your restaurant's dishes that when you want a dish to eat you can eat it right away? I can't believe you" na ganito lang pala kaliit ang tingin mo sa akin.
I was insulted? I also want to get married and that is my dream, but...but not in this way.
"Of course not, that's not how I think of you. I just want to help you. Because it came from you, right? That I am your key to survive" apela nya.
Natawa ako ng pagak. "You are right, that you are my key to survive but not in the way that I will marry you. If you think that Filipinas are easy to marry? Well, think again. Maybe you don't know that Filipinos get married past 30's"
"I'm trying to help you" giit nya pa rin.
"Then, not this way, sir!" kung gusto mo akong tulungan ay pera nalang dahil iyon naman talaga ang kailangan ko. "Money sir...that's the help i need"
"Then, I will give you money and then we will get married so that you can become a citizen of Turkeyi. It's a big deal for you to be a citizen here who doesn't think about anything"
At some point he has a point. But...pointless!
"I'm going back to work sir. I'm still hungry but you filled me with insults" porque ubos mo na ang chicken adobo ko?
Nagmamadali ako na lumabas ng office nya na tumutulo ang mga luha. Hindi ko matanggap na may offer sa akin ng ganoon ka-sensitibong bagay. Although, maganda ang hangarin nya na pakasalan ako but the tone I hear is the tone of an insidious proposal.
And what's the catch after all? Hindi ako naniniwalang walang hidden agenda ang offer nya.
In the world I live in, I realize that there is no free, no kind people, no proposal if there is no hidden agenda. Bakit mo pakakasalan ang isang tao na hindi mo kilala at hindi mo mahal?
Unless, mahal nya ako?
A rhetorical question isn't it? Will i believe in Yasimin now?
Laylay ang mga balikat kong umuwi sa bahay. Feeling ko ay napakahaba ng araw ko ngayon. ang daming nangyayari na hindi ko manlang na picture out.
Inihiga ko ang katawan ko sa maliit na kama at iniisip pa rin ang sinabi ni sir Furkan. But some how ay may point naman sya in order to survive i can use him..but.
No, no, no. I'm not an opportunistic person, i can live without using anyone...i can't.
Ang pagbibigay nya sa akin ng trabaho at hindi pagreport sa kinauukulan na minor ako ay malaking bagay na nagawa nya para sa akin, at ang pakasalan sya ay too much na at baka hindi ko na sya mabayaran sa dami ng utang na loob ko sa kanya.
Kinabukasan ay pumasok ulit ako sa work, hindi ko nakita ang boss namin. Pero pabor sa akin iyon dahil gusto ko talaga syang iwasan, sa mga nangyari kahapon ay sadyang napakabilis. Actually, hindi naman yata mahirap mahalin si sir Furkan kase mabait naman sya e. Intimidating lang talaga ang dating nya i can sense na he is a good person inside.
Ang pag-iisip ko ng malalim sa mga nangyari kahapon ay hindi nakaligtas sa pang-amoy ni Yasimin.
"Kiz, may tinatago ka ba sa akin?" siko nya habang kumakain kami during our break.
"Wala a, ano naman ang itatago ko sayo?" i lied pero sinipat nya lang ako.
"Bakit ganyan ang mukha mo, medyo pinag-uusapan na kaya kayo ng mga kasamahan natin" sabay tingin nya sa paligid kung may nakakarinig ba sa amin.
"Anong pinag-uusapan?" wala sa sarili na tanong ko.
"Na may something sa inyo ni Furkan bey"
"What?" bulalas ko. "Oy, wala a, sino ba ang nagpakalat ng chismis na 'yan? Pati ba naman dito sa Turkiye uso ang mga Marites? Akala ko sa Pinas lang meron e?"
"Marites Ne?" nagtatakang tanong nya.
"Huwag mo ng alamin, mahirap mag explain" sagot ko sa kanya kase hahaba pa ang paliwanagan kung ipapaliwanag ko pa.
Inirapan nya lang ako sabay inom ng tubig, at muntik pa ako masadsad sa mesa ng bigla nyang itulak ang likod ko.
"Andyan na si Prince charming mo" sabay nguso nya sa akin sa kung sino mang Puncho Pilato ang tinutukoy nya. Kaya hindi na ako nagsayang pa ng panahon para tingnan ang kung sino man iyon pero naririnig ko ang katahimikan.
Nasagot lang ang tanong ko kung bakit biglang tumahimik ang paligid ng may naglapag sa harap ka ng isang box. Mula sa box na nasa mesa ay umakyat patingala ang mga mata ko at ang mukha ng boss namin ang nakita ko.
Seryuso lang ang mukha nya pero malalamlam ang kanyang mga mata sabay sinimangutan ko sya.
Masyado naman syang pinagpala na after ng nangyari kahapon ay ngingitian ko pa sya.
"Open it" sabi nya sabay turo ng box sa mesa.
"Me?" turo ko rin sa sarili ko para inisin sya kahit alam ko naman na ako ang kanyang tinutukoy.
Nagsalubong ang mga kilay nya. "Why? Are you still with someone sitting at the table that I can't see?" he said sarcastically"
I rolled my eyes at hindi iyon nakaligtas sa mga staff sa kusina.
"What is it?" tanong ko habang binubuksan ang box na dala nya pero mas lalong nangliit ang mga mata ko sa kanya nang makita ko kung ano ang laman. "Oh, I'm not cinderella to accept shoes from a stranger like you"
Umayos sya ng tayo at nagkursimano pa sa harap ko.
"And who told you that i will give you that for free? I will deduct that from your salary. The standard of my restaurant is high and when customers see you with your shoes like that?" sabay tingin nya sa sapatos ko na sira pa rin hanggang ngayon. "They might think that the value of my business has decreased"
Hahahaha!
Napalingon ako sa taong napabunghalit ng tawa sa hindi kalayuan, si Yasimin. Tawa ng tawa habang umiinon ng tubig. Inirapan ko nga sya at pinandilatan. Mapang-asar e. Dehydrated yata, kanino pa umiinom ng tubig at pati ang mga staff ay nanonood na sa amin na parang nanonood lang ng drama pero...live.
But of course I will not agree, I will represent the Philippines for a reason.
"And who broke my shoes the other day?" kunyari hindi ko alam, napahawak pa ako sa baba ko at nagkursimano na katulad ng ginawa nya. "Of course no other than but you..." Turo ko pa sa kanya. "If you didn't break my shoes, I wouldn't be putting up with this fucking shoes now nor would it be the first time in my entire...life...to wear like this!" i spat him.
Muli tumahimik ang paligid at nilingon ko ang mga kasamahan Ko na kahit sila ay hindi nakapagsalita sa inasal ko at laglag ang mga panga nila.
"I'm sorry" biglang kambyo ko ng marealized na nawalan ng preno ang bibig ko.
Pumintig ang mga panga ni sir Furkan at sumiklab ang galit sa kanyang mga mata.
"If my concern for you is an insult because it's the first time you wear such shoes, I'm sorry. I know it won't really pass your standard. Do you know why...Miss El Farma? Because the first time I've laid eyes on you. I know you're not casual, I know that you are not like the people around you now" napatingin ako sa paligid namin na nagtataas na ang mga kilay ng mga babaeng staff sa akin na para bang inapi ko ang boss nila gayong ako itong pinapahiya nya ngayon sa kanilang harapan. " Because you are a spoiled brat teenager who ran away from the Philippines and went to Turkeyi because she was rebelling. The teenager who doesn't know how to swallow pride and ego, so she stumbles upon it and is willing to endure even if it's hard for her. She thought those were her strengths" tumawa sya in a sarcastic way. Samantala ay tumutulo na ang mga luha sa aking mga mata. "What she didn't know was that...she was very...very weak"
Umiigting ang mga panga nya habang sinasampal sa akin ang katotohanan na halos ikaduling ko dahil natamaan ako sa mga pinagsasabi nya.
I couldn't handle what he was saying anymore so I took off the shoes i was wearing and threw them hard at him.
At sinigawan sya ng. "Tang-ina! Eat your fucking shoes!"
And again, shocked na naman ang mga empleyado na andoon sa loob ng kusina na naka-saksi.
"W-What's 'Tangaka'?" nakuha nya pang magtanong sa lagay ko na iyon?
"It means, fuck you!" sabay na pinakyuhan sya ng gitnang daliri ko at umiiyak ako na tumakbo palabas ng restaurant na walang sapin sa paa.
I didn't notice that it was raining heavily outside, I just wanted to get away from there. So nagpaulan ako just to escape from reality....from insults and from him!