« ពុទ្ធោអើយអ្នកប្រុសតូចរបស់ម៉ែដោះ » ម៉ែដោះ
« ម៉ែដោះចាំឲ្យបងៗមកកំទេចផ្កានេះចោលផង » ចាងអ៊ិន
« ហេតុអីទៅអ្នកប្រុស » ម៉ែដោះ សួរទៅនាយហេតុត្រូវកំទេចចោលបើអ្នកស្រីអ៊ីឈុនស្រលាញ់វាណាស់ម៉េចក៏សុខៗកំទេចចោលចឹង
« ព្រោះខ្ញុំនិងមិនមកទីនេះទៀតទេម៉ែដោះចឹងហើយបានជាខ្ញុំចង់ឲ្យកម្ទេចចោលទៅណាមួយទុកទៅក៏វាមិនល្អសម្រាប់មនុស្សនៅទីនេះដែរ។ » ចាងអ៊ិន
« មិនអីទេចាំម៉ែប្រាប់គេឲ្យមកចាត់ចែងចុះ » ម៉ែដោះ
« បាទចឹងខ្ញុំលាម៉ែដោះត្រឡប់ទៅវិញហើយ » ចាងអ៊ិន
« ចា៎សឧស្សាហ៍មកលេងម៉ែដោះផងណា » ម៉ែដោះ
« បាទ » ចាងអ៊ិននិយាយរួចនាយក៏ដើរចេញទៅតែក៏មិនភ្លេចងាក់មកមើលមុខឪពុកដែលអាក្រក់ម្នាក់នោះដែល
____________
@ភូមិគ្រឹះចន
ថ្ងៃនៅនៅភូមិគ្រឹះចនមានសភាពស្ងប់ស្ងាត់ដូចជាគ្មានមនុស្សនៅចឹងព្រោះថ្ងៃនេះលោកចននិងលោកស្រីចនបានទៅចូលរួមកម្មវិធីជប់លៀងមិត្តភក្តិចាស់របស់គាត់យប់បន្តិចបានពួកគាត់ត្រឡប់មកវិញហើយនៅក្នុងផ្ទះមានតែថេយ៉ុងអេណានិងអ្នកបម្រើប៉ុន្មាននាក់ទៀតចំណៃកឯជុងហ្គុកនាយចេញទៅក្រុមហ៊ុនតាំងពីរព្រឹកមកម្ល៉េះ
« ម៉ែដោះមានអីឲ្យខ្ញុំជួយទេ » ថេយ៉ុងដែលទើបតែចេញមកពីរបន្ទប់រួចក៏ដើរតម្រង់ទៅផ្ទះបាយដើម្បីជួយការងារខ្លះៗពីរម៉ែដោះ
« អរមិនអីទេអ្នកប្រុសពួកខ្ញុំធ្វើជិតរួចហើយ » ម៉ែដោះ
« មកចឹងចាំខ្ញុំជួយលើក » ថេយ៉ុងនៅតែមីនៈចង់ជួយព្រោះមនុស្សគេនៅមិនចេះស្ងៀមឡើយ។
« មិនបាច់ទេអ្នកប្រុស » ម៉ែដោះគាត់នៅតែមិនឱ្យព្រោះខ្លាចថាលោកស្រីនិងលោកប្រុសនិងស្ដីបន្ទោសគាត់
« ណាៗម៉ែដោះណាឲ្យខ្ញុំជួយទៅណាៗៗ។ » ថេយ៉ុងនៅនិយាយអង្វរសុំជួយដដែលម៉ែដោះឃើញបែបនេះក៏មិនដឹងត្រូវនិយាយយ៉ាងម៉េចក៏បណ្ដោយទៅហ្នឹងតែម្តង
« អាៗបានៗចឹងអ្នកប្រុសលើកម្ហូបនេះទៅដាក់តុអាហារមុនចុះ » ម៉ែដោះ
« បាទ » ថេយ៉ុងនិយាយរួចក៏លើកអាហារទាំងនោះយកទៅដាក់លើតុរួមទាំងបង្អែមផ្លែឈើទុកសម្រាប់លាងមាត់ពេលញ៉ាំអាហាររួចផងដែរ។មួយសន្ទុះក្រោយមកក៏ស្រាប់តែឃើញកញ្ញាអេណាយាងចេញពីបន្ទប់ទាំងស្លៀកពាក់ស្អាតបាទមិនដឹងថាចង់ចេញទៅណាឡើយ។
« ថ្ងៃនេះមានស្អីញាំុំខ្លះទៅ » អេណា
« នាងក៏ឃើញមិនចឹង » ថេយ៉ុង
« យើងមិនបានសួរឯងត្រឹមជាអ្នកស្នាក់អាស្រ័យកុំសំដីខ្លាំងជាមួយយើង » អេណា
« នាងថាឲ្យខ្លួនឯងមែនទេព្រោះនាងក៏ជាអ្នកស្នាក់អាស្រ័យដែលអ្នកនាង កាង អេណា » ថេយ៉ុង
« ឯង..តែយ៉ាងណាយើងក៏គង់តែក្លាយជាអ្នកស្រីនៅក្នុងភូមិគ្រឹះនេះដែលចឹងរៀននិយាយឲ្យគោរពយើងខ្លះផង។ » អេណានិយាយទាំងមានអំនួតញញឹមជឿជាក់ថាខ្លួននិងក្លាយជាងអ្នកស្រីនៅក្នុងភូមិគ្រឹះនេះ
« ចាំដល់ពេលនោះសិនទៅខ្ញុំនិងគោរពនាងតែពេលនេះនាងនៅតែជាអ្នកស្នាក់អាស្រ័យ » ថេយ៉ុង
« ថ្ងៃនេះយើងមិនចង់ឈ្លោះជាមួយឯងទេព្រោះតទៅមុខទៀតឯងនឹងដឹងហើយថាអ្វីដែលហៅថាឋាននរកពេលនោះឯងនិងដឹងអ្នកណាក៏ដោយឱ្យតែមករារាំងយើងយើងនឹងកម្ចាត់ចោលទាំងអស់។ » អេណានិយាយទាំងបង្ហាញស្នាមញញឹមមកយ៉ាងកំណាចមិនដឹងថានាងចង់ធ្វើអ្វីបន្តទៀតនាងនេះពិតជាអាក្រក់ដូចគេនិយាយមែន
« នាងពិតជាអាក្រក់ណាស់ » ថេយ៉ុង
« តទៅមុខទៀតឯងនិងដឹងថាយើងអាចធ្វើអ្វីបានខ្លះ » អេណា
« អ្វីដែលនាងធ្វើវានិងធ្លាក់ទៅលើនាងវិញនៅថ្ងៃណាមួយ » ថេយ៉ុង
« វាគ្មានថ្ងៃទេព្រោះតទៅមុខយើងគឺជាអ្នកឈ្នះឈ្នះគ្រប់យ៉ាងរួមទាំងឯងដែល គីម ថេយ៉ុងដេកចាំថ្ងៃស្លាប់របស់ឯងទៅ » អេណាថារួចនាងក៏ដើរចេញពីរភូមិគ្រឹះបាត់ដើម្បីទៅជួបអ្នកណាក៏មិនដឹងមើលទៅនាងដូចជាសប្បាយចិត្តណាស់ចឹង
« ខ្ញុំមើលទៅអ្នកនាងអេណានេះទុកចិត្តមិនបានទេ » នាងជីគេតែងតែសង្កេតមើលនាងតែងតែឃើញធ្វើអ្វីប្លែកៗឧស្សាហ៍ចេញចូលក្នុងបន្ទប់ធ្វើការរបស់ជុងហ្គុកជាញឹកញាប់ពេលខ្លះធ្វើចរិតគួរឱ្យសង្ស័យដូចខ្លាចអ្នកណាចាប់បានថានាងលួចអ្វីម្យ៉ាងអញ្ចឹង
« ខ្ញុំក៏មិនទុកចិត្តនាងដែលបងជួយមើលផងណាព្រោះបើយើងប្រាប់រឿងនេះទៅជុងហ្គុកក៏គេមិនជឿដែលគេស្រលាញ់នាងសឹងស្លាប់ទៅហើយ » ថេយ៉ុង
« ចា៎សអ្នកប្រុស » នាងជីឈរនិយាយមួយសន្ទុះក្រោយមកក៏សំឡេងឡានបើកចូលមកនោះគឺជាឡានរបស់ជុងហ្គុកនាយបានត្រឡប់មកញាំុំបាយនៅផ្ទះវិញវាជារឿងដ៏ចម្លែកសម្រាប់អ្នកក្នុងផ្ទះនេះ។ព្រោះរាល់លើកនាយមិនដែលមកញ៉ាំបាយនៅផ្ទះឡើយ។តើថ្ងៃនេះចម្លែកអ្វីបានជានាយមកញាំុំបាយនៅភូមិគ្រឹះវិញ
« អ្នកប្រុសមកញាំុំអាហារនៅភូមិគ្រឹះ » ម៉ែដោះលាន់មាត់និយាយទាំងភ្ញាក់ផ្អើលអ្នកណាមិនចម្លែកបើនៅសុខៗនាយស្រាប់តែមកញបាយផ្ទះ
« មានអ្វីមែនទេម៉ែដោះបានដូចជាភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងនេះ។ » ថេយ៉ុង
« គ្មានអ្វីទេអ្នកប្រុសៗទៅអង្គុយនៅតុអាហារមុនចុះ » ម៉ែដោះ
« បាទ » ថេយ៉ុងមិនចង់សួរច្រើនក៏ដើរទៅអង្គុយតាមសម្ដីម៉ែដោះនិយាយប្រាប់
« អ្នកប្រុសតូចថ្ងៃនេះចម្លែកណាស់ » ម៉ែដោះ
« ចម្លែកអ្វីទៅម៉ែដល់ខ្ញុំធម្មតាតើ » ជុងហ្គុក
« ចម្លែកត្រង់ថាអ្នកប្រុសមកញ៉ាំអាហារនៅផ្ទះនោះអីព្រោះរាល់លើកអ្នកប្រុសមិនដែលមកឡើយតែងតែញ៉ាំអាហារនៅខាងក្រៅ។រាល់ថ្ងៃទើបថ្ងៃនេះម៉ែដោះថាចម្លែកអញ្ចឹងទៅ » ម៉ែដោះ
« មិនមែនបែបហ្នឹងទេម៉ែដោះថ្ងៃមានអារម្មណ៍ថាចង់ញ៉ាំបាយនៅផ្ទះ។អញ្ចឹងហើយទើបខ្ញុំមកតែម្ដងទៅ។ណាមួយខានញ៉ាំស្នាដៃម៉ែដោះយូរហើយ។ » ជុងហ្គុក
« អញ្ចឹងអ្នកប្រុសតូចចូលទៅខាងក្នុងទៅអ្នកប្រុសថេយ៍កំពុងអង្គុយចាំនៅទីនោះ។ » ម៉ែដោះជុងហ្គុកឮម៉ែដោះប្រាប់ដូច្នេះក៏ដើរទៅរកតុអាហារដែលមានរាងតូចអង្គុយចាំនាយជាស្រេច
« លោកមកហើយមែនទេ » ថេយ៉ុងញញឹមស្រស់ទៅកាន់នាយតែពាក្យសម្ដីដែលគេទទួលបានមកវិញយ៉ាងសោះកក្រោះខ្លាំងមែនទែន។
« ក៏ឃើញ » ជុងហ្គុក
« កើតស្អីគេទៀតហើយម្តងល្អម្តងអាក្រក់មករដូវទេដឹង » ថេយ៉ុងអង្គុយរអ៊ូម្នាក់ឯងនាយម្នាកនេះយ៉ាប់មែនខ្មោចចេញក៏ល្អខ្មោចចូលក៏អាក្រក់តាមមិនទាន់សោះ
« យើងគ្មានរដូវមកទេ » ជុងហ្គុក
« លោកឮហ្ហេស » ថេយ៉ុងសួរទាំងភ្ញាក់ផ្អើលនេះគេខំនិយាយតិចៗហើយនៅឮទៀត។ត្រចៀកនាយនេះពិតជាអ្វីមែន។
« បានហើយបិទមាត់របស់ឯងហើយញ៉ាំបាយទៅម៉ែដោះចុះឯណាអេណានាងមិនមកញ៉ាំបាយទេ » ជុងហ្គុកនិយាយមួយសន្ទុះនាយក៏នឹកឃើញចាប់អារម្មណ៍អេណាមិនឃើញមករួមតុញ៉ាំបាយជាមួយទើបងាកទៅសួរម៉ែដោះ
« គឺអ្នកនាងអេណាគាត់បានចេញទៅក្រៅតាំងពីព្រឹកម្ល៉េះប្រាប់ថាមានការមិនបានញ៉ាំបាយជាមួយទេ » ម៉ែដោះ
« ហេតុអីក៏ចេញទៅក្រៅតែមិនទាន់ញ៉ាំបាយបែបនេះ » ជុងហ្គុកនិយាយថាដូចជាបារម្ភនឹងនាងណាស់អញ្ចឹងប៉ុន្តែពាក្យសម្ដីដែលគេនិយាយអម្បាញ់មិញនេះវាអាចប៉ះពាល់ដល់ចិត្តរបស់អ្នកខ្លះដែលអង្គុយនៅជិតនោះ។
« កើតអីទៀតហើយហេតុអីក៏វាមានអារម្មណ៍ថាអាក់អន់ចិត្តបែបនេះ។គេបារម្ភរស់នាងជាមនុស្សដែលគេស្រឡាញ់គឺវាត្រូវហើយ។ហេតុអីឯងមានអារម្មណ៍ថាអន់ចិត្តអាថេអើយឈប់គិតទៅ » ថេយ៉ុងបានត្រឹមតែនិយាយក្នុងចិត្តមិនហ៊ាននិយាយចេញមកក្រៅឡើយមិនដឹងថាអារម្មណ៍គេពេលនេះយ៉ាងម៉េចនោះទេអាចនិយាយបានថាគេស្រឡាញ់នាយម្នាក់នេះមែនទែនហើយ។
« ចុះពេលណាទើបគេត្រឡប់មកវិញគេមានប្រាប់ម៉ែដោះឬអត់ » ជុងហ្គុក
« គឺគាត់និយាយថាទាល់តែយប់បន្តិចទើបគាត់ត្រឡប់មកវិញ » ម៉ែដោះ
« ចុះលោកប៉ានៅអ្នកម៉ាក់នោះ » ជុងហ្គុក
« លោកស្រីនិងលោកប្រុសទាល់តែយប់ទើបគាត់ត្រឡប់មកវិញ » ម៉ែដោះ
« មិនអីទេម៉ែដោះទៅធ្វើការរបស់ម៉ែដោះបន្តចុះ » ជុងហ្គុក
« ចា៎ស » ម៉ែដោះនិយាយរួចគាត់ក៏ទៅធ្វើការងាររបស់គាត់បន្តបាត់ទៅដោយបន្សល់ទុកតែមនុស្សពីរនាក់ដែលអង្គុយញ៉ាំបាយជាមួយគ្នា។ឯម្នាក់ទៀតគិតតែពីឈ្ងោកញ៉ាំបាយមិននិយាយអ្វីសូម្បីតែមួយម៉ាត់
« ថ្ងៃនេះឯងមិនទៅណាទេបានជានៅផ្ទះ » ជុងហ្គុកដោយស្ងាត់ជាយូរគេក៏សួរទៅកាន់រាងតូចព្រោះថ្ងៃនេះមិនឃើញគេទៅមន្ទីរពេទ្យអញ្ចឹងហើយទៅសួរ
« ល្ងាចបន្តិចទើបខ្ញុំទៅ » ថេយ៉ុងតបទៅនាយរួចក៏បន្តញ៉ាំបាយដោយមិននិយាយអ្វី
« ចាំយើងជូនទៅព្រោះនៅក្រុមហ៊ុនក៏គ្មានអ្វីត្រូវធ្វើដែរអញ្ចឹងថ្ងៃនេះយើងទំនេរ » ជុងហ្គុក
« មិនអីទេខ្ញុំទៅខ្លួនឯងបានមិនចង់រំខានលោកឡើយ។ » ថេយ៉ុង
« ហេតុអីឯងចូលចិត្តនិយាយតែពាក្យរំខានបែបនេះ » ជុងហ្គុក
« ក៏ព្រោះខ្ញុំមិនចង់រំខានលោកមែនលោកនឹងមានការងារផ្សេងទៀតទៅធ្វើខ្ញុំអាចទៅខ្លួនឯងបាន។ » ថេយ៉ុង
« ខ្ញុំនិយាយយ៉ាងម៉េចគឺយ៉ាងហ្នឹងខ្ញុំជាអ្នកជូនឯងទៅហាមប្រកែកបើមិនអញ្ចឹងទេត្រូវធ្ងន់មិនខាន » ជុងហ្គុក
« ចូលចិត្តតែគំរាមអាងអំណាចអាមនុស្សឆ្កួត » ថេយ៉ុង
« យើងមិនបានគំរាមតែយើងនិយាយមែនហើយឯងក៏ដូចជាជេរយើងញឹកដល់ហើយ » ជុងហ្គុក
« មនុស្សលោកសមនឹងជេរហ្នឹងហើយបើចូលចិត្តតែគំរាមស្អីបន្តិចក៏គំរាម។ » ថេយ៉ុង
« បិទមាត់ហើយញ៉ាំបាយទៅ។ » ជុងហ្គុក
« បិទមាត់ឱ្យញ៉ាំបាយយ៉ាងម៉េចកើតលោកនេះឡប់មែន » ថេយ៉ុងនិយាយទៅកាននាយវិញទាំងសម្លក់ឲ្យគេបិទមាត់បិទមាត់ហើយញ៉ាំបាយយ៉ាងម៉េចកើតទៅនាយម្នាក់នេះប្រហែលក្រឡកខួរហើយមើលទៅ
« យើងឱ្យឯងបិទមាត់ឈប់និយាយមិនមែនឲ្យឯងបិទមាត់ហើយក៏ឈប់ញ៉ាំបាយដែរទេ។យល់យើងនិយាយដែរឬអត់ » ជុងហ្គុកនាយពិតជាក្រពលមុខនិងក្មេងម្នាក់នេះមែនទែន។រាងតូចពីមុនដូចមិនមែនបែបហ្នឹងឡើយ។តែលើកនេះមើលចុះ។ចរឹកឆ្នាស់ឆ្នើមតមាត់មិនឲ្យដាច់សូម្បីតែមួយម៉ាត់។
« មកពីលោកនិយាយមិនឲ្យចប់ខ្លួនឯងតើអញ្ចឹងក៏មកបន្ទោសខ្ញុំ » ថេយ៉ុង
« បានហើយយើងហត់នឹងនិយាយជាមួយឯងណាស់ញ៉ាំបាយទៅ » ជុងហ្គុក
« ឆឹស មនុស្សស្អីនិយាយមិនឈ្នះគេថាហត់ » ថេយ៉ុងប្រកែកគ្នាអស់ចិត្តអស់ចង់ពួកគេក៏បន្តញ៉ាំបាយរហូតទាល់តែរួចរាល់ហើយជុងហ្គុកក៏បានជូនរាងតូចមកមន្ទីរពេទ្យតាមដែលគេបាននិយាយពិតមែនដែលមិនឲ្យអ្នកម្ខាងទៀតប្រកែកបាន
____________
សូមរង់ចាំភាគបន្ត....🌷💗
សរសេរដោយ:ថេ អាន់
@សម្រាប់ភាគនេះរាងភ្លាវតិចហើយអ្នកទាំងអស់គ្នាព្រោះងើបពីឈឺមកក៏សរសេរភ្លាមរាងម៉េចៗក៏មិនដឹងដែលសូមអធ្យាស្រ័យចំពោះពាក្យដែលមានកន្លែងណាខុសឆ្គង🙏☺️