Gözlerimi sızlayan kolumla açtığımda bu sefer hastane odasında değil bir evdeydim.
Bakışlarımı tedirgince yana doğru çevirdiğimde başımda bekleyen hafif kızarmış gözlerle Ecrin olduğunu gördüm.
Konuşmak için ağzımı açsamda ağzım kuruduğu için bu çok zor oldu;
-No-Noldu bana burası kimin evi?
Ecrin uyandığımı görünce sanki burda olduğunu yeni idrak etmiş gibi gözleri açıldı sonra yine yumuşadı ve sakimce konuşmaya başladı.
-Hastanede ne olduğunu hatırlamıyor musun Yıldız?
Anlık bir düşündüm kapının çaldığını ve birini girdiğini hatırlıyorum sonra boşluk yoktu.
Hayır anlamında kafamı iki yana salladım.
Ecrinde konuşmaya devam etti.
-Doktorların dediğine göre sinir boşalması yaşamaşsın tüm gece kabus gördün bizde seni şeyin evine getirdik.
Şey derken sesi kısık çıkmıştı bende kimin der gibi bakınca adeta fısıldayarak konuştu:
-Kaanın.
Neee! Diye adeta çığlık attım.
Bağırdığım için boğazım acımıştı ama ben Ecrine saydırmaya başlamıştım bile.
-Ecrin şu an farkında mısın ama müdür yardımcımın evinde bir odada yatıyorum. Kaanla aramda iyi değil neden buraya geldik.
Ben söylenmeye devam edicekken odaya giren erkeklerle sustum dördüde kahkaha atarak odaya giriyordu.
Bunlar bir kaç saat önce karakolluk kavga etmiyor muydu?
Erkekler bir garip.
Erkek gurubu gülerek içeri girdiğinde aklıma bir düşünce takıldı.
Ben yokken ne kadar mutlular.
Böyle karşılaşmamış olmasalardı belkide arkadaş olucaklardı.
Ben olmasaydım belki Ecrin kendine daha sağlıklı bir arkadaş edinicekti daha mutlu olucaktı.
Ecrini ağlatmıştım.
Gözlerimdeki kızarıklıkların sebebi olmak beni mahvediyordu.
Kaana baktım.
Gülüyo olsada benim yüzümden çektiği vicdan azabını gözlerinin ardından görebiliyordum.
Ateşe baktım onu ilk gördüğümde içim bir değişik olmuştu Halile karşı hissettiğim duyguları hissediyordum ama daha yoğundu.
Beni kardeşine benzetiyordu.
Kardeşler abilerinin canını acıtacaj davranışlar yapmamalıydı ama.
En son gözüm Yiğite takıldı.
En çok hasar alan oydu.
Zara görme sebebide bendim.
O beyaz tenindeki lekelerin sebebi olmak beni durduğum yerde kahretti. Hepsi beni korumak uğruna olmuştu.
Ne kadar gülsede tedirgin olduğunu görebiliyordum.
Bunları düşünürken nefes almakta zorlandığımı farkettim elimi boğazıma gerdim ve tırnaklarım boynuma batırdım.
Kendimi boğarak nefes almaya çalılıyordum.
Hızlıca ayağa kalktım ve konuştum.
-Beni merak eden herkese teşekkür ederim ben dışarı çıkıyorum akşama doğru gelirim.
Diyerek kendimi bulunduğum odadan dıları attım.
Herkes şaşkın ve meraklı gözlerle beni inceliyordu ben tam kapıdan çıkıcakken Halil kolumu tuttu.
Tuttuğu kolumu silkeleyerek elinden kurtardıktan sonra evin bahçesine kendimi adeta attım.
Ev çok genişti bahçeside ev kadardı.
Ama bana burası bile dar geliyordu.
Evden çıktıktan sonra nereye gideceğimi bilmeden anlamsızca koşmaya başladım.
Bir sere sonra gördüğüm bank ve yanındaki incir ağacını görünce adımlarım yavaşladı.
Burası orasıydı.
3 Yıl Önce
Soğuk,yağmurlu bir gündü liseye yeni başlamıştım. Gittiğim uyduruk bir liseden bir kaç öğrenci beni akşam yaptıkları bir plana davet etmişlerdi.
Şaşırmıştım çünkü hiç arkadaşım olmamıştı büyük bir heyecanla buluşma noktasına gitmiştim. Vardığımda bir bank ve bir incir ağacı vardı. Sessizce beklemeye başladığımda beni çağıran arkadaşlarımı gördüm onlara gülümsedin onlar ise sinsi bir gülüş attı ve çevik bir hareketle biri bana çelme takarak yere düşürdü diğerleri video çekerek gülerken ben ne olduğunu anlamamış bir şekilde yerde yatıyordum.
Biri de karnıma tekme atmaya başlayınca ayağa kalkmaya çalıştım katın bölgem hassastı olmazdı. Ben ayağa kalkmaya çalışırken diğeri alayla konuştu;
-Şimdi seni kim kurtarıcak ölmüş annen mi piç kurusu!
Diyerek kahkaha attı. O gün saatlerce onlardan dayak yedim en sonunda söyledikleri sözü ne hafızamdan unutmak nede unutturmak mümkündü;
-Buraya iyi bak, seni ailen bile terketmiş sen hep yalnız yaşıcaksın kaderin bu.
Hatırladığım anı üzerine titredim o günün yara izlerini hala vücudumda taşıyordum.
Yavaş ve titrek adımlarla banka yürüdüm ama oturamadım sanki orda hayla yatan cılız bedenim vardı.
Dizlerimdeki güç tükenmişti yere oturmak istedim ama hayla orda kanım vardı sanki, oturamadım.
Boğazımda yumru oluştu ağlamak istedim ağlayamadım.
Bugün yıllar sonra yine aynı yerdeyim ne ileri gitmişim ne geriye belki biraz geriye gitmişim.
O esnada arkamdan sıcak bir kolun bileğimi tuttuğunu hissettim tam arkamı döndüğümde Yiğitle göz göze geldim.
Bana tebessüm etti ve bankı es geçerek incir ağacının altında oturdu.
Sırtında gitar çantası vardı. Yavaşça çantasını açtı gitarını kucağına oturttu tam elleri gitar telleri üzerinde gezinicekken bana baktı ve gelsene der gibi yanına vurdu.
Yavaşça titreyen bacaklarımla yanına oturdum ve çalmaya başladı;
Onu bir görseniz sanırsınız.
O bir deniz yanılırsınız.
O benim güneş sistemim.
Şarkıyı mırıldanarak söylemesine rağmen duyduğum en güzel sesin sahibi olabilirdi elleri gitarın üstünde ahenkli bir şekilde dans ederken seside sanki şarkıya ritim tutuyordu.
Şarkıyı söylerkende bile olan göz temasını kesmiyordu.
Ölü denizciler, kayıp galaksiler
Buldum, gözlerindeler
Senden tek istediğim geçmişin geleceğin benim olsun.
Sonunda bende kendimi şarkının büyüsüne kaptırıp mırıldanarak ona eşlik ettim.
Sıkılırsan güneşten, gece oluruz erkenden sen istersen.
Karşılığında istediğim, geçmişin geleceğin benim olsun.
Şarkıya eşlik ederken yüzümde benden bağımsız bir gülümseme olduğunu farkettim.
Uzun zamandır kendimi bu kadar huzurlu hissetmemiştim.
Şarkının geri kalanını Yiğit söyledikten sonra durdu, derin nefes aldı ve sanki söyleceği şey için arasında kararsızmış gibi konuştu.
-Sen geçmişinden korkma geçmişin ve geleceğini bana bırak ben düzeltirim Yıldız.
Oy verip yorum yapmayı unutmayınn:)