(၁၃)
အခက္ခဲဆံုးမွာ အတူတူရိွေနသူဟာ ဘဝရဲ့အေကာင္းဆံုးေသာ အေဖာ္မြန္တဲ့။ဒါေပမယ့္ Rikuဘဝရဲ့ အခက္အခဲဆံုးအခ်ိန္တိုင္းမွာ ဘယ္သူမွ အနားမွာ ရိွမေနေပးဘူး။Rikuအေဖေရာ အေမေရာ ညီမေလးေရာ ဘယ္သူကမွ Rikuအတြက္ ဝိုင္းမခံစားေပးခဲ့ၾကဘူး။
အထက္တန္းစာေမးပြဲၿပီးလို႔ Daeyoung ကိုရီးယားျပန္သြားတဲ့အခ်ိန္ဟာ Riku ရဲ့တစ္ဘဝလံုးစာအတြက္ အခက္ခဲဆံုးျဖစ္ခဲ့တယ္။ဒါေပမယ့္ Daeyoung က အနားမွာမရိွခဲ့ဘူး။
အဲ့ေန့က Daeyoung တို႔သားအမိကို ဘူတာရံုမွာတင္ လမ္းခြဲၿပီး ျပန္လာခဲ့တဲ့ေန့။ Daeyoung က ရထားေပၚမတက္ခင္ Rikuလက္ကို အျမတ္တႏိုးကိုင္သြားတဲ့ အေၾကာင္း ေတြးရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေမ့ေနခဲ့တဲ့ေန့ေပါ့။
Rikuတစ္ေယာက္ အေရ႔ွၿခံတံခါးကို ဖြင့္ဝင္ခ်ိန္မွာ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ေအးစက္ေတာင့္တင္းသြားခဲ့တယ္။ၾကားရက္ေတြမွာ ျပန္မလာတတ္တဲ့ Rikuအေဖက အိမ္ေရ႔ွကြပ္ပ်စ္ေပၚထိုင္ၿပီး အရက္ေတြေသာက္ေနခဲ့တယ္။Rikuအေမက အိမ္ထဲမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ လက္မိႈင္ခ်လို႔ထိုင္ေနတယ္။Rikuညီမေလးက အိမ္မွာရိွမေနဘူး။ဒီအေျခအေနဟာ Rikuရင္းႏွီးေနက်အေျခအေနပဲ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုး အေျခအေနတစ္ခုပဲ။
"Maeda Riku မင္းဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ"
အာဏာသံပါတဲ့ Rikuအေဖရဲ့အသံေၾကာင့္ အိမ္ထဲထိုင္ေနတဲ့ Rikuအေမက အေျပးအလႊားေလး ထြက္လာၿပီး Rikuအနားမွာ မက္တပ္လာရပ္တယ္။
"သူငယ္ခ်င္းကို ဘူတာရံုလိုက္ပို႔ၿပီး ျပန္လာတာပါ"
"သူငယ္ခ်င္းလား မင္းရဲ့လင္လား"
Rikuဟာ ေသြးေတြေျပာင္းျပန္စီးသြားလို႔ ႏွလံုးသားထဲမွာ ေသြးေတြမရိွေတာ့သလို လူေသေကာင္လို စဉ္းစားႏိုင္စြမ္းေရာ တံု႔ျပန္ႏိုင္စြမ္းေရာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတယ္။
Rikuအေဖက အရက္ခြက္ထဲက အရက္ေတြအကုန္ေသာက္ၿပီး ခြက္ကို Rikuေျခေထာက္နား ပစ္ေပါက္လိုက္တယ္။ခြက္အစေတြက Rikuေျခေထာက္ကို လာစင္တယ္။Rikuအေမက Rikuေရ႔ွကေန ကာရပ္ေပးရွာတယ္။
"မင္းဖယ္ ငါဒီေကာင္ကို ဆံုးမမွရမယ္ "
"သူက ကေလးပဲရိွပါေသးတယ္ ေဖႀကီးရယ္ ကြၽန္မဆံုးမထားပါ့မယ္"
Rikuအေမက Rikuခႏၶာကိုယ္ေလးကို ကြယ္ထားေပးၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ျဖန႔္ကားလို႔ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ အေဖျဖစ္သူကိုတားတယ္။
"မင္းတစ္ေယာက္ထဲနဲ႔တင္ ငါ့ကို$ရွက္ခြဲရတာ အားမရလို႔ ဒီအေကာင္ကပါ ငါ့ကိုေစာ္ကားေနတာ ငါကသည္းခံေနရမွာလား "
Rikuအေဖက ေဘးနားက ေျမအိုးကို ပစ္ေပါက္ခြဲၿပီး ေသာင္းက်န္းျပန္တယ္။
"ဘယ္ကမွန္းမသိဘဲ လင္ေကာင္ မေပၚဘဲေမြးထားတဲ့ ဒီကေလကေခ်ေကာင္ကို ငါက ျပဳစုထားရတာကို ငါ့ကို အခုလိုေက်းဇူးဆပ္ၾကတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား"
စကားလံုးေတြက Rikuနားနဲ႔မခံသာေလာက္ေအာင္ ခါးသီးလြန္းတယ္။ဘယ္လိုပဲ Rikuက သားအရင္းမဟုတ္ဘူးပဲ ဆိုဆို Rikuမွာ အခုအရြယ္ထိ ကလန္ကဆန္လုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေလးတစ္ခုေတာင္မရိွေအာင္ သည္းခံခဲ့ေသးတာပဲ။Rikuက အခုမွကေလးပဲရိွေသးတယ္။
Rikuအေရ႔ွက ကာေပးထားတဲ့ Rikuအေမက တြန္းထုတ္ခံလိုက္ရတယ္။လဲက်သြားတဲ့ မိခင္ျဖစ္သူက သားငယ္ကို မကာကြယ္ေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။
Rikuပါးေပၚ စပ္ဖ်န္းဖ်န္း ရိုက္ခ်က္တစ္ခုက်လာတယ္။
"အဲ့လို ရြံစရာကိစၥေတြကို မင္းေခါင္းထဲ ဘယ္ကတည္းက ဝင္လာတာလဲ ငါမင္းရဲ့ေခါင္းကို ရိုက္ခြဲၿပီး အဲ့လိုအေတြးေတြကို ဆြဲထုတ္ေပးရမလား"
Rikuရဲ့ ေခါင္းဟာ ထံုက်င္သြားေအာင္ ဆံပင္ေတြကို ဆြဲခံထားရတယ္။အိမ္ေရ႔ွမွာ ဒူးေထာက္ၿပီး ေနာက္ေက်ာကို ဆုတ္ၿပဲေနေအာင္ ရိုက္ခံခဲ့ရတယ္။
"ငါက ပင္ပင္ပန္းပန္းအလုပ္ေတြလုပ္ေနရတာကို ၾကားလိုက္ရတဲ့သတင္းက ဘာ ငါ့သားဆိုတဲ့ေကာင္က တစ္ျခားေကာင္ေလးနဲ႔ နမ္းေနတယ္တဲ့ ၾကားလို႔ေကာင္းလား ေကာင္းေသးလား"
တစ္ခ်က္ရိုက္တိုင္း ေက်ာျပင္မွာ အလ်ိဳးရာအေၾကာင္းလိုက္ထင္ရံုမက က်ယ္ေလာင္လာတဲ့အေဖျဖစ္သူရဲ့ ေအာ္ဟစ္သံနဲ႔ ေဘးနားက ငိုယိုေနတဲ့ အေမရဲ့ငိုယိုၿပီး ေတာင္းပန္ေနသံေတြဟာ Rikuတစ္ဘဝလံုးအတြက္ မေမ့ႏိုင္ဆံုးအရာေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
"မင္းက ေယာက်ၤားလား မိန္းမလား Maeda Riku ငါေမးတာကို ေျဖစမ္း မင္းပါးစပ္က ေျဖစမ္း"
Rikuက လက္သီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လို႔ တံု႔ျပန္မႈတစ္ခုေတာင္ မျပဳခဲ့ဘူး။ေသေလာက္ေအာင္ ေနာက္ေက်ာျပင္ဟာ စုပ္ၿပဲေနတာေတာင္နာက်င္ေနတဲ့ အသံတစ္သံ မထြက္ခဲ့ဘူး။
"ရြံစရာေကာင္"
Rikuက မ်က္လံုးအစံုကို မိွတ္လို႔ နာက်င္မႈကိုပဲ ခံစားေနရတယ္။
"ေအး မင္းမေျပာနဲ႔ မင္းရဲ့အဲ့ပါးစပ္ကို ဆက္ပိတ္ထား။
ဒီေန့ ဗုဒၶဟူးေန့ အရာရိွရံုးကဖြင့္ေသးတယ္
ငါအဲ့ဘက္အိမ္ကအေကာင္ရဲ့ အေဖ့ဆီကို သြားၿပီး ေျပာပစ္မယ္ အရွက္ကြဲမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ငါတစ္ေယာက္ထဲ အကြဲမခံႏိုင္ဘူး သူ႔သားဆိုတဲ့ေကာင္ကလဲ မိန္းမလိုမိန္းမရ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ငါသြားေျပာမယ္"
နာက်င္မႈက အဲ့အခ်ိန္မွ စတယ္။ေတာ္ၿပီေလ သူတစ္ေယာက္ပဲ ပင္ပန္းပါရေစ နာက်င္ပါရေစ။Daeyoungကေတာ့ မနာက်င္ရမျွဖစ္မယ္။
ရိုက္ေနတာကို ရပ္ၿပီး အိမ္ျပင္ထြက္ဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ အေဖျဖစ္သူရဲ့ ေခေထာက္ေတြကို Rikuက အတင္းဖက္ၿပီး တားတယ္။
"ငါအဲ့အေကာင္ဆီမသြားခင္ မင္းပါးစပ္က တစ္ခုခုေျပာစမ္း
ငါၾကားခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလို႔ပဲျငင္းျငင္း ေနာက္တစ္ခါမပတ္သက္ေတာ့ဘူးလို႔ပဲ ေျပာေျပာ မင္းပါးစပ္က ေျပာစမ္း"
Rikuပါးေတြကို အတင္းဆြဲၫွစ္ၿပီး ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္ျပန္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ္... ကြၽန္ေတာ္ ထပ္ၿပီး မပတ္သတ္ေတာ့ပါဘူး"
"ဟ မင္းက မဟုတ္ဘူးလို႔ေတာ့ မျငင္းဘူးပဲ မင္းအေမတဲ့ တစ္ပံုစံတည္း
ေအး အခုမင္းစကားကို မွတ္ထား ေနာက္တစ္ခါ အသံၾကားရရင္ မင္းေရာ မင္းအေမေရာ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ငါသတ္ပစ္မယ္"
Rikuကို ေျခေထာက္နဲ႔ တစ္ခ်က္ကန္ၿပီး အိမ္ျပင္ထြက္သြားတဲ့ ေက်ာျပင္ကိုၾကၫ့္ၿပီး Rikuစိတ္ထဲမွာ ေအာ္ဟစ္ေတခဲ့တယ္။
"ေက်းဇူးျပဳျပီး Daeyoung ကိုေတာ့ နာက်င္ေအာင္မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔" ဆိုတာ။
ညေရာက္ေတာ့ အိမ္ထဲမွာ Rikuတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ပဲရိွေနခဲ့တယ္။Rikuအေမက Rikuေနာက္ေက်ာက စုပါၿပဲဒဏ္ရာေတြကို ေဆးလိမ္းေပးရင္းငိုတယ္။Rikuလဲ နာတယ္ စပ္တယ္ ဒါေပမယ့္ မ်က္လံုးဟာ မ်က္ရည္တစ္စက္က်မလာခဲ့ဘူး။ငိုဖို႔ အင္အားမရိွသလို ငိုဖို႔အေၾကာင္းအရင္းေရာ အခြင့္အေရးေရာ မရိွဘူး။
"ငါ့သားရယ္ ဘာလို႔မ်ား ဘာလို႔မ်ား ဒီလိုလုပ္ခဲ့ရတာလဲ"
"အေမ ခ်စ္တာက အျပစ္လား"
"အခ်စ္ဆိုတာ မရိွဘူး အခ်စ္ဟာ အျပစ္ပဲ"
Rikuအေမရဲ့ အက္ကြဲကြဲအသံေတြဟာ အနည္းငယ္မာေက်ာေနျပန္တယ္။
"အဲ့တာဆို ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ အေဖအရင္းကေရာ အေမ့ကို မခ်စ္ဘူးလား"
"မင္းအေဖက အေမ့ကိုခ်စ္တယ္ေျပာၿပီး အေဝးကိုထြက္သြားခဲ့တာ အခုထိျပန္မလာတာ မင္းရဲ့တစ္သက္ပဲ"
"အဲ့ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ ေမြးလာတာကလဲ အျပစ္ေပါ့ေလ"
Rikuအေမက ဘာစကားမွမေျပာေတာ့ဘဲ ထထြက္သြားတယ္။တစ္လမ္းေက်ာ္ အိမ္ကို ပို႔ထားတဲ့ ညီမငယ္ကို သြားေခၚဖို႔ ထြက္သြားတယ္။အိမ္မွာ Rikuတစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ဆက္လို႔မရတဲ့ အံစာတံုးကို ဟိုလွၫ့္ ဒီလွၫ့္ လွၫ့္ရင္း ရင္ဘတ္က နာက်င္လာတယ္။
သူဟာ Daeyoung ဆိုတာ မရိွရင္ အခြံသက္သက္ပဲ။
ငယ္ငယ္က စကားအရမ္းမ်ားလို႔ အတန္းထဲက ႏွင္ထုတ္ခံရဖူးတယ္။
Daeyoung က သူနဲ႔အတူ စကားေတြေျပာခ်င္မွေျပာလိမ့္မယ္ ဒါေပမယ့္ နားညီးတယ္လို႔ တစ္ခ်က္မညီးဖူးပဲ နားေထာင္ေပးတဲ့သူတစ္ေယာက္ပဲ။
စက္ဘီးေလးေတာင္ မစီးတတ္ဖူးလားဆိုၿပီး ရိုက္ခံခဲ့ရဖူးတယ္။
Daeyoung ကေတာ့ ေရ႔ွစက္ဘီးလက္ကိုင္ကို ကိုင္ၿပီး Riku ရဲ့ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ သူတစ္ေယာက္ပဲ။
ကိုယ္အပူခ်ိန္ေတြတက္ၿပီး ဖ်ားေနတာေတာင္အိမ္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ ပစ္ထားခံရဖူးတယ္။
Daeyoung ကေတာ့ တစ္ညလံုး ပုခံုးတစ္ခုကို Rikuဆီ အပိုင္ေပးခဲ့ၿပီး နဖူးေလး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ စမ္းၿပီး ဂရုစိုက္ခဲ့တဲ့ သူပဲ။
Rikuဆိုတာ Daeyoung မရိွရင္ ျဖစ္တည္မႈေပ်ာက္သြားမယ့္ လူတစ္ေယာက္သာသာပဲ။ဒါေပမယ့္ Daeyoung အတြက္ေတာ့ Rikuက အေနွာက္အယွက္ေကာင္ ျဖစ္ေနအံုးမယ္။အခုအခ်ိန္ Rikuဟာ တစ္ကိုယ္ေကာင္ဆန္ၿပီး တြယ္ကပ္ေနအံုးမယ္ဆိုရင္ Daeyoung က နာက်င္ရလိမ့္မယ္။
ေတာင္းပန္စကားေတာ့ ဆိုခ်င္တယ္ အခ်စ္ရယ္။
ေနာက္တစ္ရက္မွာ Rikuအေဖျဖစ္သူ အိုဆာကာမွာ ကားအက္ဆီးဒန႔္ျဖစ္လို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အေလာတႀကီး အိုဆာကာကို လိုက္သြားရတယ္။ေဆးရံုမွာ အေစာင့္လုပ္ရင္း Daeyoung နဲ႔မတူတဲ့ အိုဆာကာက တကၠသိုလ္မွာ ဝင္ခြင့္ေျဖဖို႔ျပင္ခဲ့တယ္။ေနဖို႔ေနရာေရာ အလုပ္ေတြကိုေရာ ၁၉ႏွစ္ေကာင္ေလးဟာ ပုခံုးေပၚထမ္းခဲ့တယ္။
Daeyoung နဲ႔မပတ္သက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ေပမယ့္ Rikuက မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။Daeyoungက သူ႔အိမ္ထဲမွာရိွေနရင္ေတာင္ Rikuက ေခြးေျခခံုေလးနဲ႔ ခိုးၾကၫ့္ရတယ္။Daeyoungမ်က္ႏွာၫွိုးေနတာကို ၾကၫ့္ၿပီး Rikuက ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုယ္ အျပစ္တင္မိတယ္။
၂၀၀၀ခုႏွစ္ရဲ့ ညမွာ Daeyoung ကို နာနာက်င္က်င္ေတြေျပာခဲ့တယ္။ရင္ထဲက လာတဲ့စကားေတြမဟုတ္ရပါဘူးအခ်စ္ရယ္။ရင္ထဲကစကားေတြမွာ "မင္းကို ခ်စ္တယ္" ဆိုတာေတြပဲ ျပၫ့္က်ပ္ေနတာပါ။
Daeyoung ကေမးတယ္။
"ငါကမင္းရဲ့သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္ဘူးလား" တဲ့။
မင္းကငါ့ရဲ့ အခ်စ္ပါ။
"ငါကမင္းအတြက္ဘာျဖစ္ခဲ့တာလဲ" တဲ့။
မင္းကငါ့ရဲ့ အခ်စ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
Daeyoungက "ငါမယံုဘူး" တဲ့။
မင္းကို မနာက်င္ေစခ်င္တာကိုေတာ့ ယံုေပးပါ အခ်စ္ရယ္။
၂၀၀၀ခုႏွစ္မွာ ကမ႓ာပ်က္ခဲ့တယ္။မီးရႉးမီးပန္းေတြကလဲ မလွဘူး။
၂၀၀၀ခုႏွစ္က သိပ္ကို စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းပါလား။ဒီလိုကမ႓ာပ်က္မယ္မွန္းသိခဲ့ရင္ Riku က အေစာႀကီးကတည္းက ေပ်ာ္မေနသင့္ခဲ့ဘူး။
_SILENCE_
အခုလက္ရိွမွာေတာ့ Daeyoung က အနားမွာ ရိွေနေပးခဲ့တယ္။Rikuကလဲ အရင္ကလို တြန္းမထုတ္ပစ္ခဲ့ဘူး။
"Hanaမွာ ကိုယ္ဝန္ရိွေနၿပီတဲ့ Riku ငါ့ကို ၾကၫ့္ၿပီး အေျဖတစ္ခုခုေပးစမ္းပါ"
အခန္းရဲ့ ေျငာင္မွာ ကုတ္ကုတ္ေလးထိုင္ေနတဲ့ Rikuကို Daeyoung က ပုခံုးကိုကိုင္လႈပ္ၿပီး ေမးလာတယ္။
Daeyoung က ဒီသတင္းကိုသိတာမဆန္းေလာက္ပါဘူး။Amiဆီက ၾကားခဲ့တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။အတန္းထဲမွာ Hanaက ရုတ္တရက္မူးလဲသြားခဲ့လို႔ Rikuက ေဆးေပးခန္းကို အတူလိုက္သြားေပးခဲ့တယ္။ဆရာဝန္ကေတာ့ ကိုယ္ဝန္ရိွေနၿပီမို႔ ဂုဏ္ယူပါတယ္ဆိုၿပီး ေျပာလာတယ္။Rikuက Hanaဆီ ေျပးသြားၿပီး ဟုတ္ မဟုတ္ အတည္ျပဳဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ့္ အဲ့မိန္းကေလးက ေခါင္းကိုရမ္းလို႔ ငိုပဲ ငိုေနခဲ့တယ္။
"ငါမဟုတ္ဘူး Daeyoung ငါတကယ္မဟုတ္ဘူး မင္းမယံုရင္ ငါ့ရဲ့ခႏၶာကိုယ္ကို စစ္ၾကၫ့္လို႔ရတယ္ ငါ့ရဲ့ DNA ကို စစ္ၾကၫ့္လို႔ရတယ္"
Daeyoung က Rikuကို ေပြ့ဖက္လိုက္တယ္။
"ရၿပီ မင္းကမဟုတ္ဘူးဆို မဟုတ္ဘူးေပါ့ ငါမင္းကို ယံုတယ္"
Daeyoung က Rikuရဲ့ ျဖစ္တည္မႈေလး၊ယံုၾကည္မႈေလး၊ႏွလံုးသားေလးပါ။
ေနာက္ရက္မွာ Rikuနဲ႔Hanaနဲ႔ စကားေျပာဖို႔ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ခ်ိန္းၾကတယ္။
"Hana အဆင္ေျပရဲ့လား"
Hana က အရင္ရက္လို ျဖဴေဖ်ာ့မေနဘဲ ႏႈတ္ခမ္းနီနဲ႔ မ်က္ႏွာေလး ဝင္းေနတယ္။
"အင္း ငါအဆင္ေျပတယ္ ငါအဲ့ေန့ကတည္းေျပာျပခဲ့သင့္တာ ငါနင့္အျပင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ထားခဲ့တယ္ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ဟာ ေတာင္းပန္စရာလား ကိုယ့္ဘက္က Hanaကို ဂရုမစိုက္ေပးႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ Hanaမမွားပါဘူး"
Rikuက အဲ့ဒီHanaရဲ့ေနာက္ရည္းစားဆိုတာကို နည္းနည္းေတာင္ေက်းဇူးတင္သြားတယ္။သူသာမရိွရင္ Rikuကို ဘယ္သူကမွ ယံုၾကည္ေပးၾကမွာမဟုတ္ဘူး အင္း တစ္ေယာက္ေသာသူက လြဲလို႔ေပါ့။
ညေနခင္းမွာ Rikuျပန္လာခဲ့တဲ့လမ္းက အရင္ရက္ေတြကထက္ လွပေနသလိုပဲ။Rikuတို႔အိမ္ရိွတဲ့ လမ္းထိပ္မွာ Daeyoung က ရပ္ေစာင့္ေနတယ္။ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလမ္းေလ်ွာက္လာတဲ့ Rikuဆီကို Daeyoung က ေျပးလာခဲ့တယ္။
"Riku ညစာကို ၾကက္ဥထမင္းေၾကာ္စားရေအာင္ မင္းဗိုက္ဆာေနၿပီမို႔လား"
"အင္း"
Daeyoung က စကားေျပာရင္းပဲ Rikuလက္ေလးကို သဘာဝက်က်ကိုင္လိုက္တယ္။
"Daeyoung ငါေမးစရာရိွတယ္"
"ေမးပါဗ်ာ"
"တကယ္လို႔ ဟိုးအရင္တုန္းကလဲ ငါ့မွာ အခုလိုအေျခအေနမ်ိဳးရိွလာခဲ့ရင္ေရာ မင္းဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ"
"ငါမင္းကို ဖက္ၿပီး ဖြက္ထားေပးမယ္"
"ၿပီးေတာ့ေရာ"
"ေယာေလးရဲ့ အဖိုးအေၾကာင္းေျပာျပမယ္"
Rikuက ရယ္ၿပီး Daeyoung လက္ေမာင္းကို ရိုက္လိုက္တယ္။Daeyoungကလဲ Rikuရယ္တာကိုျမင္ၿပီး လိုက္ရယ္တယ္။
"မင္းကေလ အဲ့ေယာေလးအဖိုးအေၾကာင္း အရမ္းကိုေျပာခ်င္ေနေတာ့တာပဲ"
"ငါမင္းကို အရင္ႏွစ္ေတြကတည္းက ေျပာျပခ်င္ေနခဲ့တာကို"
လက္ကိုမသိမသာကိုင္ၿပီး ဒီလမ္းေလးကို ေလ်ွာက္ရတာဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းလိုက္လဲ။အရင္ကလို ညမိုးခ်ဳပ္ႀကီး တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္ရတဲ့ရက္ေတြနဲ႔မတူေတာ့ဘူး။ေမွာင္မဲေနတဲ့လမ္းကို စမ္းတစ္ဝါးဝါးေလ်ွာက္ေနတာနဲ႔မတူေတာ့ဘူး။အခုRikuမွာ အလင္းေရာင္ေလးရိွေနၿပီ။
Rikuရဲ့ေန့ဘက္မွာလင္းတဲ့ေနမင္းႀကီး ညဘက္မွာသာတဲ့ လမင္းေလး။
လူႏွစ္ေယာက္ခ်စ္တာဟာ ရြံစရာေကာင္းေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္ Rikuကေတာ့ ေရ႔ွဆက္တိုးၿပီး ခ်စ္ရလိမ့္မယ္။ေနာက္ေက်ာျပင္က အလ်ိႈးရာေတြက ဒီလူ႔ကို လက္လႊတ္ရတာထက္ ပိုၿပီး နာက်င္ႏိုင္အံုးမွာလား။
တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တာဟာ ဒီလူ႔ကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တဲ့ အတၲေၾကာင့္ျဖစ္တည္လာတဲ့ မရင့္က်က္မႈေလးပါ။ဒါကို ဘုရားသခင္က ခြင့္လႊတ္ေပးလိမ့္မယ္။