მახინჯი სიყვარული...♡

სიზმარი

ისევ მასზე ვფიქრობ, მასზე ფიქრი ვერაფრით შევწყვიტე, ეს საშინელება. ყოველთვის როგორ უნდა ვფიქრობდე მასზე.
ჯონ ჯანგუკი...
ეს სახელი და გვარი არ ამოდის თავიდან და მისი კოცნა. რომელსაც არასდროს მოველოდი.
მაგრამ თურმე მოსალოდნელი ყოფილა, უბრალოდ მასზე ვფიქრობ. და ეს ფიქრები ჩემთვის საშინელებაა.

დღემ უჩვეულოდ ჩაიარა, ჯანგუკი იმ ინციდენტის შემდეგ არც კი მინახავს. და არც სურვილი მაქვს ვნახო.
ეხლა მივდივარ სახლში ვიცი იქ დამხვდება ჩემი შვილი ჩემი ივი...

სახლში როგორც კი მივედი დავინახე ივი რომელიც ბედნიერი თამაშობდა ჩემი ჭკვიანი და საყვარელი გოგო...

-დედა_ სიხარულისგან წამოიყვირა და ჩემკენ გამოიქცა...

-ჩემო ფერია!_ ჩავეხუტე მთელი ძალით..

-მომენატრე_ დაიყვირა სიხარულისგან...

-მეც ჩემო ერთადერთო...

***

ივის ძინავს და მე კიდევ ვფიქრობ მასზე ჯონ ჯანგუკზე, უბრალოდ რატომ?! ხომ შეიძლება დავივიწყო ის და მისი წყეული კოცნა?!
მერე რა?! მაგრამ რა მერე რა?!
უბრალოდ საშინლად ვგრძნობ თავს უფრო გამოყენებულად.

მოდი ნიკი არ იფიქრო მასზე უბრალოდ დაიძინე!

***

Jeon Junkook pov:

უბრალოდ მომინდა მისთვის მეკოცნა, ამით კი მისგან სილა დავიმსახურე, მაგრამ არაუშავს ერთხელ გავუტარებ.
მას შემდეგ არ მინახავს ალბათ რცხვენია საყვარელი. მაგრამ ამავე დროს უჟმურიც.
ზოგჯერ მგონია გაორება ჭირს. მაგრამ მერე ვრწმუნდები რომ ეს გოგო ისა ვინც მარტას მერე შემიყვარდება.

ან იქნებ მიყვარს კიდეც?!...

არა რა სისულელეა?! ის უბრალო გოგოა და არამგონია მე ის შევიყვარო ის ჩემზე უკეთესს იმსახურებს!...

***
(მუსიკა ჩართეთ)

დამესიზმრა დღეს დედა დამესიზმრა. ეს პირველად მოხდა.

მე დედა დამესიზმრა...

თეთრი კაბა ეცვა და როგორც ყოველთვის იღიმოდა ის ისეთი ლამაზი იყო მომინდა მეპატიებინა მისთვის ყველაფერი, მივსულიყავი და ჩავხუტებოდი. როგორ მომნატრებია დედა, როგორ მაკლდა თურმე.
მან მე სიზმარშიც კი გამაბედნიერა...

როგორ მომნატრებია...

-დედა..._ ჩავიჩურჩულე და მან გამომხედა.

წინ გზა თეთრი იყო თითქოს სამოთხეში მიდიოდა, მაგრამ ის მარტო არ იყო. მის გვერდით პატარა გოგონა იდგა და ისიც იღიმოდა...

-შვილო..._ გაიღიმა სევდით

-დედა?..._ ეხლა ბავშვს შევხედე ეს ეს ხომ ივია?!

-მას მე მოვუფრთხილდები, არ ინერვიულო..._ მითხრა და გზა განაგრძო...
ორივე მიდიოდა და ხელს მიქნევდა ივი ბოლოს კი ჩურჩულით გავიგე მისი ხმა:

-არ ინერვიულო დე მე კარგად ვიქნები_ და როგორც მას ჩვევია ისე გამიღიმა...

მინდოდა მეთქვა რომ დარჩენილიყო მინდოდა მისკენ წავსულიყავი, მაგრამ თითქოს ერთ ადგილას ვიყავი გაყინული მინდა წავიდე და დავიბრუნო ჩემი გოგო. მაგრამ არაფერი შემიძლია, თვალებიდან ცრემლები არ წყვეტს დენას...
ივი შვილო არ გაჰყვე მას!..
გთხოვ...

ქვა გამეჩხირა თითქოს ყელში მინდოდა დამეყვირა და მეთქვა დედა ის ჩემი ერთადერთი ბედნიერება და ნუ მიგყავს! მაგრამ თითქოს რაღაც დამემართა ხმას ვერ ვითებდი, მას მიყავდა ჩემი ივი და მე არაფერს ვაკეთებდი გესმით?!
უმოქმედოდ ვიყავი!

მინდა ვიყვირო მაგრამ არაფერი შემიძლია, დუმილის გარდა.

ისინი უკანმოუხედავად მიდიან და ეს მანადგურებს მესმის ივის კისკისი შორიდან ის ისეთი ბედნიერია მაგრამ მე ამას ვერ ვხედავ...
დედა...
გთხოვ...
გთხოვ დედაა!
და აი ვიღრიალე ბოლო ხმაზე!

-დედაა! ნუ მიგყავს ის! შენ მე ბედნიერებას მირთმევა! დედაა_ ვყვიროდი ბოლო ხმაზე მაგრამ აქ მხოლოდ ივის კისკისი ისმოდა და დედაჩემის ღიმილს ვხედავდი.

-გთხოვ..._ამოვილაპარაკე ბოლოს.

ყველაფერი გაღავდა და ვგრძნობ რომ ჩემი უსულო სხეული ძირს როგორც მკვდარი ისე გდია...

და უეცრად ვბრუნდები რეალობაში...

***

ეს ისეთი რეალური სიზმარი იყო მეშინია ძალიან მეშინია ავდექი და მის ოთახში შევედი და გვერდდით მივუწექი ის არის ჩემი სიმშვიდე...

***

-მოაგვარე?_ გაისმა მისი ამაზრზენი ხმა ოთახში.

-დაფიქრდი? ცოდვაა_ბოლოჯერ უთხრა კაცმა მას.

-ის ყველაფერს იმსახურებს ჩემგან_ თქვა და გაიღიმა.

-მერე არ ინანო_ ამოიოხრა და გაქცევაში დაეხმარა ნიკის მამას.

-ჯოჯოხეთი ახლა იწყება შვილო..._ გაიცინა ბოლო ხმაზე და გზას გაუდგა.

🌠🌠🌠🌠🌠🌠🌠🌠🌠🌠🌠🌠🌠🌠🌠🌠

აბა მოგეწონათ?
იმედია კი...

შემდეგ თავი დიდი იქნება და თან ძალიან სევდიანი...

მგონი თქვენც ხვდებით...

ერთი პერსონაჟი დაგვტოვებს
ერთი არა ორი...

აქედანვე რომ იცოდეთ...

დავოუთეთ რა🧡🥺

ლავიუ💞