@SCHOOL
យុនហ្គី និង ជុងហ្គុកដោយឃើញឡានឈប់នៅខាងមុខសាលាហើយ ពួកគេក៏នាំគ្នាចុះមកទាំងពីរនាក់ ដើរតម្រង់ទៅថ្នាក់ដើម្បីត្រៀមប្រឡង តែដើរសុខៗក៏ប្រទះនឹងជេហូបហើយពួកគេក៏បានឈប់អង្គុយនៅលើបង់ដើម្បីនិយាយគ្នាលេងសិនព្រោះមិនទាន់ដល់ពេលប្រឡងនៅឡើយទេ។
«យ៉ាងមិចដែរជុងហ្គុកឯងមានសង្ឃឹមប៉ុន្មានភាគរយដែរ?»ជេហូបដោយដាក់គូទអង្គុយនៅលើបង់ភ្លាមក៏សួរទៅជុងហ្គុកភ្លាមតែម្តង។
«ខ្ងុំមែនទេ? ដឹងតែមួយរយភាគរយហើយ»ជុងហ្គុកនិយាយទាំងភាពជឿជាក់ ព្រោះកំពុងតែស្រមៃទៅដល់ទិដ្ឋភាព និង ស្នាមញញឹមដែលថេហ្យុងញញឹមដាក់គេនោះ ធ្វើឲគេអត់នឹងញញឹមចេញមកមិនបាន។
«នេះឯងចេះអស់ហើយមែនទេ?»ជេហូប
«ទោះខ្ងុំមិនចេះក៏ខ្ងុំដើរចូលប្រឡងទាំងភាពជឿជាក់ដែរ ព្រោះខ្ងុំបានទទួលពាក្យជូនពរពីគេ»ជុងហ្គុកនិយាយទាំងញញឹមមើលមេឃមើលផ្កាយតែឯង មិនខ្ចីមើលមុខជេហូបសោះ។
«នេះឯងឈ្លក់វង្វេងនឹងប្អូនយើងដល់ថ្នាក់ហ្នឹងផងហេ៎?»យុនហ្គីដោយហួសចិត្តពេកក៏សួរតែម្តងទៅ។
«បងកុំចេះដឹងរឿងខ្ងុំ និង ថេយ៌មួយរឿងបានទេ? បើបងមិននិយាយក៏គ្មានអ្នកណាថាបងគដែរ»ជុងហ្គុក
«មិនចេះដឹងមិចនឹងកើត គេជាប្អូនយើងណាវ៉ើយ»យុនហ្គី
«បើថេយ៌ជាប្អូនបង នៅថ្ងៃអនាគតបងគង់តែបានខ្ងុំជាប្អូនថ្លៃដដែលនឹង ចឹងហើយបងឯងនិយាយច្រើនធ្វើអី?»ជុងហ្គុក
«កុំស្រមៃទាំងថ្ងៃអី មិនល្អដល់សុខភាពផ្លូវភេទទេប្អូនប្រុស»យុនហ្គីនិយាយទាំងយកដៃទះស្មាជុងហ្គុកតិច។
«What!? ហើយគ្រាន់តែស្រមៃសោះទៅទាក់ទងអីនឹងរឿងនឹងដែរ?»ជេហូបដោយឮយុនហ្គីនិយាយហើយ គេទប់ចម្ងល់មិនបានក៏សួរតែម្តងទៅ នេះវាជារឿងពីរដាច់ដោយលែកពីគ្នាណា?!។
«ឯងកុំចេះ ហើយឯងកុំសង្ឃឹមថាបានប្អូនយើងឲសោះ»យុនហ្គីនិយាយទៅកាន់ជេហូបរួច ក៏បែរទៅនិយាយជាមួយជុងហ្គុកវិញ។
«ថាមិនត្រូវដែរ ចុះបើថេយ៌ស្រឡាញខ្ងុំវិញ? ហុឹម! ត្រឹមបងមិនជាឧបសគ្គសម្រាប់ពួកយើងទេ»ជុងហ្គុក
«ចឹងឯងក៏សាកទៅ បើឯងដើររំលងយើងបាន យកបានចិត្តប្អូនយើង គេនិយាយថាគេស្រឡាញ់ឯងវិញ យើងឲឯងទាក់ទងគេ»យុនហ្គី
«មិនជាបញ្ហាទេ ស្នេហាតែងតែមានឧបសគ្គជារឿងធម្មតាហើយ»ជុងហ្គុក
«តែរឿងដែរមិនធម្មតានោះគឺយើងជាឧបសគ្គរបស់ឯង»យុនហ្គីនិយាយរួចក៏ដើរចេញទៅថ្នាក់ដើម្បីត្រៀមប្រឡងបាត់ទៅ ហើយជេហូប និង ជុងហ្គុកក៏ដើរទៅជាបន្តបន្ទាប់។
✄ មួយសប្តាហ៍ក្រោយមក
«ម៉ាកប៉ា! ថ្ងៃស្អែកប៉ាម៉ាក់បានទៅមើលខ្ងុំប្រកួតបាល់បោះទេ?»ជុងហ្គុកក៏បន្លឺទៅកាន់ម្តាយឪពុកខ្ងួន ដែលកំពុងតែបេះផ្លែប៉េងប៉ោះនៅចម្ការជាមួយខ្លួននោះ។
«ប្រាកដជាបានហើយកូន»នេះជារឿងធម្មតាសម្រាប់គ្រួសាររបស់ជុងហ្គុកទៅហើយ ឲតែជុងហ្គុកមានការប្រកួតប្រជែង ការប្រឡង ឬ ក៏ទៅទទួលលិខិតសរសើរអី ម្តាយឪពុកគេមិនដែលអវត្តមានក្នុងកម្មវិធីអស់នោះទេ ទោះបីជារវល់យ៉ាងណាក៏ពួកគាត់នៅតែឆ្លៀតទៅដើម្បីលើកទឹកចិត្តដល់កូនដែរ។
«ប៉ាបានឮមកថាការប្រកួតនេះ ដៃគូរប្រកួតរបស់កូនគឺជាក្រុមរបស់យុនហ្គីត្រូវទេ?»លោកចន
«បាទប៉ា!»ជុងហ្គុក
«ចឹងប៉ាជូនពរឲកូនទទួលបានជោគជ័យណា»លោកចន
«កូនមិនសូវសង្ឃឹមទេប៉ា ព្រោះក្រុមយុនហ្គីហ្យុងក៏ខ្លាំងណាស់ដែរ»ជុងហ្គុក
«បើកូននៅតែគិតបែបនេះមិចនឹងអាចឈ្នះគេបានទៅ»លោកចន (កុំជឿអ៊ំ មកពីពូហ្គុកមានសន្យាជាមួយគេទេ)
«ផ្លាស់ប្តូរការគិតរបស់កូនអ្វីៗនឹងល្អប្រសើរជាងនេះ»អ្នកស្រីចន
«បាទប៉ាម៉ាក់!»ជុងហ្គុក
«ប៉ាម៉ាក់ថ្ងៃស្អែកនេះយើងមិចបាច់ជិះម៉ូតូទៅទេ ព្រោះយុនហ្គីហ្យុងប្រាប់កូនថាចាំគាត់មកទទួលកូន»ជុងហ្គុកដោយស្ងាត់មួយសន្ទះហើយ ក៏និយាយប្រាប់ទៅកាន់ម្តាយឪពុក ព្រោះយុនហ្គីបានប្រាប់គេមកថាចាំនាយមកទទួល។
«នេះមិនរំខានក្មួយយុនទេហេ៎?»អ្នកស្រីចន
«គាត់ជាអ្នកប្រាប់ខ្ងុំបែបហ្នឹង ខ្ងុំមិនបានសុំគាត់ទេម៉ាក់»ជុងហ្គុក
«អរចឹងទេហ៎!»អ្នកស្រីចន
✄ ថ្ងៃបន្ទាប់...
ទីត! ទីត! សម្លេងសុីផ្លេរបស់រថយន្តត្រកូលគីមមួយគ្រឿងបានសុីផ្លេនៅមុខផ្ទះរបស់គ្រួសារចន ដែលធ្វើឲឮដល់ជុងហ្គុក និង ម៉ាកប៉ារបស់ជុងហ្គុក រួចពួកគាត់ក៏បានចេញពីក្នុងផ្ទះដោយមានការស្លៀកពាក់យ៉ាងសមរម្យ ហើយដើរសំដៅទៅរករថយន្តបាត់ទៅ។
*ក្រាក*សម្លេងបើទ្វាររថយន្តក៏បានបន្លឺឡើង ដែលធ្វើឲយើងមើលឃើញមនុស្សនៅក្នុងឡានដែលមាន ណាំជុនជាអ្នកបើកឡាន ស៊ុកជីនអង្គុយនៅកៅអីខាងមុខជាមួយនឹងយុនហ្គី ព្រោះយុនហ្គីមិនទម្លាក់ជិះឡានដោយមិនគេងលើដៃរបស់ជីន ហើយថេហ្យុងអង្គុយនៅកៅអីខាងក្រោយ។
«ជំរាបសួរលោកពូ សួស្តីអូនថេយ៌»ដោយទ្វាឡានបានបើកហើយជុងហ្គុកក៏និយាយទៅកាន់ណាំជូន និង ស៊ុកជីន រួចក៏បែរទៅនិយាយជាមួយនឹងថេហ្យុងទាំងមិនភ្លេចញញឹមដាក់ទេ។ យុនហ្គីbe like: ធ្វើមិចខ្ងុំជាមនុស្សអរូប:)
«បាទសួស្តីក្មួយ/សួស្តីបងជុង»ណាំជីន និង ថេហ្យុងក៏តបទៅកាន់ជុងហ្គុកវិញ ហើយជុងហ្គុកក៏រៀបនឹងដើរទៅអង្គុយនៅជិតថេយ៌ទៅហើយក៏...
«ប៉ាតូចកូនសុំទៅអង្គុយខាងក្រោយវិញបានទេ ឲថេហ្យុងមកអង្គុយខាងមុខវិញមក»យុនហ្គីក៏និយាយប្រាប់ទៅកាន់ជីននៅពេលដែលឃើញជុងហ្គុកបម្រុងនឹងរកទៅអង្គុយនៅជិតថេហ្យុង។
«ហេតុអីកូន?»ស៊ុកជីន
«កូនចង់ទៅអង្គុយខាងក្រោយវិញ ព្រោះបាននិយាយលេងជាមួយនិងជុងហ្គុក ហើយឲថេហ្យុងមកខាងមុខមកកុំឲចង្អៀតអ៊ំ»យុនហ្គីនិយាយរួចក៏បើកទ្វាឡានកន្លែងស៊ុកជីនដើរចុះមកអង្គុយជិតជុងហ្គុកវិញ ហើយជុងហ្គុកឯនេះវិញក៏មិនបានមាត់កអ្វីច្រើនដែរ ត្រឹមតែអង្គុយសម្លក់យុនហ្គីគីតាំងតែពីចេញពីផ្ទះគេរហូតមកដល់កន្លែងប្រកួតតែប៉ុណ្ណឹង។
@BASKETBALL VENUE
ការប្រកួតត្រូវបានចាប់ផ្តើមទៅអស់រយៈពេលប្រហែលជាមួយសម្ទុះធំទៅហើយ ហើយមើលទៅក្រុមរបស់យុនហ្គីគឺមានប្រៀបជាងក្រុមរបស់ជុងហ្គុករាងឆ្ងាយដែរ រហូតដល់ ៤-១ ឯណ្ណោះ ប៉ុន្តែកំពុងតែប្រកួតសុខៗ...
«ជុងហ្គុក ស៊ូៗឡើងកូន!»សម្លេងសម្រែករបស់ម្តាយជុងហ្គុកបានបន្លឺឡើង ដែលធ្វើឲឮដល់ជុងហ្គុក រហូតនាយងាកទៅរកកន្លែងដែលម្តាយនាយអង្គុយ ហើយក៏ធ្វើឲនាយមានកម្លាំងព្រឺសតែម្តង ព្រោះតែនាយបានឃើញស្នាមញញឹមរបស់ថេហ្យុងដែលញញឹមដាក់នាយនោះ ព្រោះតែថេហ្យុងនិងអ្នកស្រីចនគឺអង្គុយនៅកន្លែងជាប់គ្នា។
«៤-២...»
«៤-៣...»
«៤-៤...»
«៤-៥...»
«៤-៦... ការប្រកួតត្រូវបានបញ្ចប់»គណៈកម្មការ
ហូៗៗ ប្រាវៗៗ សម្លេងហ៊ោរ និង សម្លេងទះដៃបានបន្លឺឡើងរន្ទឺពេញកន្លែងប្រកួត ដើម្បីជាការអបអរទៅកាន់ក្រុមដែលឈ្នះ ហើយក្រុមដែលឈ្នះនោះគឺ ក្រុម ចន ជុងហ្គុក។ (មិនដឹងដាក់សម្លេងមិចមានតែ ហូៗ ប្រាវៗ ចឹងㅠㅠ)
«ម៉ាក់ប៉ា!!»ជុងហ្គុកគ្រាន់តែចប់ការប្រកួតភ្លាមក៏ស្រែកហៅប៉ាម៉ាក់របស់គេ ទាំងរត់ទៅឱបពួកគាត់ជាប់តែម្តង។
«អបអរសាទកូនប្រុស»អ្នកស្រីចន និង លោកចន បានបន្លឺឡើង ដំណើរគ្នា និង ឱបកូនរបស់គាត់យ៉ាងណែន។
«អបអរសាទផងក្មួយ»ណាំជុននិងគ្រួសារបានដើរមកជិតហើយក៏និយាយទៅកាន់ជុងហ្គុក។
«បាទអរគុណលោកពូ»ជុងហ្គុកប្រលែងឪពុកម្តាយពីការឱបរួច ក៏បែរខ្លួនទៅលើកដៃសំពះអរគុណទៅកាន់ណាំជុន។
«ក្មួយទៅបន្ទប់ទឹកផ្លាស់សម្លៀកបំពាក់ជាមួយកូនយុនសិនទៅ ព្រោះអម្បាយមិញនេះកូនយុនប្រាប់ពូថា ពេលចេញពីទីនេះនឹងត្រូវឈាងចូលទៅស្តាប់លទ្ធផលប្រឡងនៅឯសាលា»ស៊ុកជីន
«បាទលោកពូ»ជុងហ្គុកនិយាយរួចក៏ដើរទៅជិតយុនហ្គី រួចក៏ដើរទៅបន្ទប់ទឹកទាំងពីរនាក់បាត់ទៅ។
@BATHROOM
បន្ទាប់ពីជុងហ្គុកនិងយុនហ្គីបានចូលទៅផ្លាស់សម្លៀកបំពាក់នៅក្នុងបន្ទប់ទឹករួចហើយ ពួកគេក៏មកកន្លែងលាងដៃដើម្បីលាងជម្រះដៃ និង លុបមុខចេញ តែកំពុងតែលុបលាងសុខៗយុនហ្គីក៏ស្រាបតែក្រហេមឡើង...
«ហេមៗ! ហេមៗ! ហេមៗៗ!!!!!»យុនហ្គីដោយធ្វើជាក្រហេមម្តងជាពីរដងហើយ ជុងហ្គុកនៅតែធ្វើមិនឮទៀត នាយក៏ស្រែកយកតែម្តង ព្រោះមើលទៅជុងហ្គុកដូចជាមិនកម្រើកសោះ។
«បងកើតអីមែនទេ?»ជុងហ្គុក
«មនុស្សក្បត់ពាក្យសម្តី»យុនហ្គី
«ទេខ្ងុំមិនបានក្បត់ពាក្យសម្តីទេ»ជុងហ្គុក
«ចោរវាមិនដែលទទួលថាខ្លួនវាជាចោរទេ»យុនហ្គី
«តែខ្ងុំមិនមែនចោរ ចង់អ្នកណាទទួលអី ក៏ទទួលទៅ»ជុងហ្គុក
«នេះឯងភ្លេចពិត ឬ ប្រឌិតហ្នឹង?»យុនហ្គី
«ភ្លេចអី?»ជុងហ្គុក
«មុននឹងឯងមកប្រកួត ឯងនិយាយអីខ្លះជាមួយយើង»យុនហ្គី
«អររឿងនេះទេហ៎!! តែជួយមិនបានទេ អ្នកណាឲប្អូនបងមកញញឹមដាក់ខ្ងុំធ្វើអី»ជុងហ្គុក
«ហើយ មានទាក់ទងអីនឹងប្អូនយើងដែរ?»យុនហ្គី
«ហ៉ើយខ្ចិលនិយាយជាមួយមនុស្សគ្មានស្នេហាណាស់ ទោះខំពន្យល់យ៉ាងណាក៏មិនយល់ដែរ»ជុងហ្គុកថាហើយ ក៏ដើរចេញពីបន្ទប់ទឹកបាត់ ទុកឲយុនហ្គីនៅឈរឆ្ងល់តែម្នាក់ឯង។
@SCHOOL
បន្ទាប់ពីធ្វើដំណើរចេញពីកន្លែងប្រកួតហើយ ពេលនេះគ្រួសារចន និង គ្រួសារគីម ក៏បានមកដល់សាលារបស់កូនគាត់រៀន រួចក៏រកកន្លែងបានអង្គុយស្រួលបួល ដើម្បីមកចាំស្តាប់លិទ្ធផលប្រឡង់របស់ពួកគេ។ បន្ទាប់ពីអង្គុយចាំបានមួយសម្ទុះ អ្នកប្រកាសលិទ្ធផលប្រឡងក៏បានប្រកាសឡើងមកដល់ឈ្មោះរបស់យុនហ្គី...
«គីម យុនហ្គី លេខតុ ១២៧ ទទួលបាននិទ្ទេស ល្អ» សម្លេងប្រកាសចេញពីមេក្រូរបស់សាលាបានធ្វើឲឮរំពងដល់អ្នកកំពុងតែរង់ចាំស្តាប់លិទ្ធផល ដែលពួកគេឮហើយអត់នឹងស្រែកសប្បាយចិត្តមិនបាន។
យ៉េ!!!*សម្លេងស្រែករបស់គ្រួសារគីម និង គ្រួសារចន។
ភឹប!
«អបអរសាទយុនហ្គីហ្យុង!»ជុងហ្គុក
«ហេមៗ! យើងនៅទីនេះ ហ្នឹងប្អូនយើងទេវ៉ើយ»យុនហ្គីកើតការហួសចិត្តជាខ្លាំង ក្រោយឃើញការបន្លំរបស់ជុងហ្គុកបែបនេះ កុំស្មានថាគេមិនដឹង ចេញតែក្បាលដំបូងមកក៏គេដឹងបាត់ទៅហើយថាជុងហ្គុកចង់ឱបថេហ្យុង តែយកការអបអរនាយមកធ្វើជាលេស។
«Aww ថេហ្យុងទេហ៎!»ជុងហ្គុកប្រលែងថេហ្យុងពីការឱបវិញ ដោយធ្វើជានិយាយបន្លំមិនដឹងរឿង ទាំងដែលអម្បាញមិញនេះគេមានចេទនាធ្វើបែបនេះពិតមែន។
«ឯងនេះបន្លំច្បាស់ណាស់»យុនហ្គីដើរទៅជិតជុងហ្គុកបន្តិច រួចឱបទៅក្បែរត្រចៀកគេខ្សឺកដាក់តិចៗ។
«អ្នកណាទៅដឹងទៅបង បើសប្បាយចិត្តពេក»ជុងហ្គុក
«យើងថាមិនមែនមកពីឯងសប្បាយចិត្តពេកទេ គឺមកពីឯងជ្រួលជ្រើមប៉ះប្អូនយើងពេក»មិននិយាយតែមាត់ តែយុនហ្គីក៏បញ្ចេញកាយវិការដោយយកដៃខ្លួន លូកទៅក្តិចចង្កេះជុងហ្គុកបន្តិចទៀត។
«អួយ!»សម្លែងសម្រែករបស់ជុងហ្គុកបានធ្វើឲឮទៅដល់អ្នករាល់គ្នាដែលនៅទីនោះ បែរមកមើលមុខគេគ្រប់ៗគ្នា។ តាមពិតទៅយុនហ្គីក្តិចគេតែបន្តិចទេ សឹងតែថាមិនបានឈឺប្រៀបទៅនឹងស្រមោចខាំផង តែមនុស្សនេះចង់បានattentionពីថេហ្យុង ទើបប្រឹងយ៉ាងនេះហ៎។
«ជុងហ្គុក! មានរឿងអីហ្នឹងកូន?»អ្នកស្រីចនសួរទៅកាន់ជុងហ្គុក ហើយអ្នករាល់គ្នានៅទីនោះក៏សម្លឹងទៅកាន់ជុងហ្គុក និង យុនហ្គីដូចគ្នា ព្រោះពួកគេនៅជិតគ្នា ហើយយុនហ្គីក៏មិនទាន់នឹងបានដកដៃចេញពីចង្កេះជុងហ្គុកនៅឡើយទេ។
«ម៉ាក់...!! អូនថេយ៌...!មើលបងយុនក្តិចហ្គុកហ្គីហ៎»ការសម្តែងឈុតឆាកកម្សត់ចាប់ផ្តើមបើកភ្លាម ក្រោយឮម្តាយខ្លួនសួរបែបនេះ។ ជុងហ្គុកហៅសព្វនាមម្តាយរបស់ខ្លួនទាំងពេបមាត់ពេបកមិនដាច់ រួចក៏បែរទៅនិយាយជាមួយថេហ្យុង ថែបទាំងដើរទៅឱបថេហ្យុងជាប់ទៀត ធ្វើដូចកម្សត់ណាស់ណាអញ្ចឹង។
«កូនយុនហេតុអីក្តិចប្អូន/បងយុនហេតុអីក៏ក្តិចបងជុង»សម្លេងណាំជីន និង ថេហ្យុងក៏បានបន្លឺឡើងសួរទៅកាន់យុនហ្គី។
«គឺកូន...»យុនហ្គី
«បើកូនមិនខុសទេ កុំខ្លាចនឹងរកភាពយុត្តិធម៌ឲខ្លួនឯងអី»ណាំជុន
«កូនសុំទោសប៉ា! អម្បាបាញមិញនេះកូនលេងជាមួយជុងហ្គុកជ្រុលដៃបន្តិច ទើបមានរឿងបែបបនេះ កូនគ្មានចេទនាទេប៉ា»យុនហ្គី
«អត់ទេ! អម្បាញមិញនេះបងមានចេទនាច្បាស់ណាស់ បងដើរមក ហើយក៏ក្តិចខ្ងុំ»ជុងហ្គុក
«នោះក៏មកពីឯងខូច»យុនហ្គី
«ត្រង់ណាដែលថាខ្ងុំខូច បងនិយាយកុហក»ជុងហ្គុក
«ជុងហ្គុក និយាយអីបែបហ្នឹ....»យុនហ្គីមិនទាន់បាននិយាយចប់ផង ស៊ុកជីនក៏និយាយកាត់។
«កូនឆាប់សុំទោសជុងហ្គុកទៅ»ស៊ុកជីន
«តែប៉ាតូចវាមិនមែនដូចដែលជុងហ្គុកនិយាយទេ ប៉ាតូចសាកគិតមើលទៅមិនដែលនៅសុខៗកូនទៅក្ដិចជុងហ្គុកអត់មូលហេតុទេ»យុនហ្គី
«ទោះកូនមានមូលហេតុក៏ដោយ ក៏កូនមិនត្រូវក្តិចប្អូនបែបនេះដែរ និយាយពន្យល់ហេតុផលប្អូនមួយៗទៅមិនកើតទេឬយ៉ាងមិច? Appa អត់និយាយច្រើនទេឆាប់សុំទោសប្អូនទៅ»ស៊ុកជីន
«មិនអីទេជីន គេជាមិត្តភក្តិនឹងគ្នា ចឹងវាតែងតែមានការប៉ះទង្កិចគ្នាខ្លះចឹងហើយ»អ្នកស្រីចន
«តែខ្ងុំមិនចង់ឲយុនហ្គីគេធ្វើបែបនេះទេ»ស៊ុកជីន
«ឥឡូវសុំទោសគ្នាទៅវិញទៅមកទៅ ព្រោះខ្ងុំស្គាល់យុនហ្គី ហើយខ្ងុំក៏ដឹងចរិតជុងហ្គុកច្បាស់ដែរ ថាគេជាមនុស្សយ៉ាងមិច»លោកចន
«បងសុំទោស»យុនហ្គី
«ខ្ងុំសុំទោស»ជុងហ្គុក
«ឃើញទេចប់បាត់ហើយ គ្រាន់តែបុិននឹងសោះកូនៗអស់នេះ»លោកចន
«ថេហ្យុង...»ជុងហ្គុកនិយាយបង្អូសហៅថេហ្យុង ទាំងពេបមាត់ធ្វើទឹកមុខកម្សត់មិនលែង ហើយដៃក៏មិនដក នៅតែឱបថេហ្យុងជាប់ដដែល គិតទៅចំណេញបុិនណាស់ យុនហ្គីគេធ្វើបែបនេះដាក់តែ ១០ ២០ ដងទៀត ដឹងតែគ្រប់ទឹកហើយ។
«មានរឿងអីមែនទេបង?»ថេហ្យុង
«បងឈឺ»ការក្តិចតែបន្តិចក៏ជាល្បិចអាចឲជុងហ្គុកយកមកធ្វើជាលេស ដើម្បីបានឱបថេហ្យុងបានដែរ។
«បងលែងខ្ងុំសិនទៅ»ថេហ្យុង
«អត់ទេ! បើលែងប្រាកដជាឈឺដាច់ខ្យល់ស្លាប់មិនខាន»ជុងហ្គុក
«ជុងហ្គុកហា៎ នេះឈឺដោយសារក្តិច មិនមែនដោយសារតែដង្កូវកំពុងតែចាក់ពោះវៀនឯងចួច ចួចទេ ចឹងហើយឯងកុំកេងចំណេញលើប្អូនយើងពេក»យុនហ្គីដើរឃ្លាតឆ្ងាយពីម៉ាក់ប៉ាខ្លួនមកកាន់ជុងហ្គុកនិងថេហ្យុងទាំងមិនភ្លេចនិយាយឌឺដងដាក់ជុងហ្គុក។
«បងកុំចេះ! នេះក៏ដោយសារតែបង»ជុងហ្គុក
«ចឹងឯងមកឱបបងវិញមក កុំឱបថេហ្យុង ប្អូនបងមិនបានធ្វើអីឯងទេ»យុនហ្គី
«តែថេហ្យុងជាអ្នកមើលថែ មែនអត់អូនថេយ៌?»ជុងហ្គុក
«អត់មែនទេ! ហើយបងលែងខ្ងុំ បើបងចង់បាត់ឈឺ»ថេហ្យុងចាប់ផ្តើមទាញដៃជុងហ្គុកចេះពីចង្កេះខ្លួន តែនៅតែគ្មានប្រសិទ្ធភាព ជុងហ្គុកនេះដៃស្អិតណាស់ដូចបិទកាវចឹងបេះមិនចេញទាល់តែសោះ។
«ទេបើបងលែងថេយ៌បងមានតែឈឺថែម ថេយ៌ដឹងទេថាវាឈឺ ឈឺត្រង់នេះ ត្រង់បេះដូងមួយនេះ ឈឺខ្លាំងណាស់ជិតស្លាប់ទៅហើយ»ជុងហ្គុក
«ដោះបើចោលទៅបងលែងឈឺហើយ»ថេហ្យុង
«ដោះមិនកើតទេ ព្រោះបងមិនអាចរស់បានបើខ្វះបេះដូង ហើយបេះដូងក៏មិនអាចដំណើរការបានបើខ្វះអូនថេយ៌»ជុងហ្គុក
«ចឹងបងអន់ខ្លាំងណាស់ គ្រាន់តែបេះដូងខ្លួនឯងមួយសោះក៏មើលថែមិនកើត បែរជាត្រូវការយកគេដើម្បីមកដំណើរការទៅវិញ»ថេហ្យុង
«ល្អថេហ្យុង! ប្អូនបងគឺត្រូវតែចឹង! ផាច់* លែងដៃទៅសម្លាញ់ បុិនហ្នឹងហើយឈឺមិនទាន់ជ្រៀបទៀតមែនទេ?»យុនហ្គីទះលើដៃជុងហ្គុកមួយដៃបំណងឲគេដកដៃចេញ។
«...»ជុងហ្គុកស្ងាត់មាត់មើលទៅបងប្អូនទាំងពីរនាក់ឆ្លាស់គ្នារួចក៏ដកដៃចេញទាំងមិនចង់។
«ថេយ៌ទៅអង្គុយជិតប៉ាតូចហើយ ហើយបងនៅឈរឈឺបន្តទៀតចុះ»ថេហ្យុងថារួចក៏ដើរចេញពីជុងហ្គុក និង យុនហ្គី។
«មិនសុីបាយក៏ឆ្អែតដែរ ជុងហ្គុកហ្អើយ!»មិនរញ៉េរញ៉ៃច្រើន យុនហ្គីដាក់មួយប្រយោគទៅជុងហ្គុម ហើយក៏ដើរទៅអង្គុយជាមួយថេហ្យុង។
«ខិ! ខិ!»ក្រោយបងប្អូនគ្រួសារត្រកូនគីមទាំងពីរដើរចេញបានបន្តិច ជុងហ្គុកក៏ចាប់ផ្តើមក្អកតិចៗ លាយជាមួយនិងការហូរឈាមតាមត្រមុះនឹងមាត់ផ្សើមៗអមគ្នា។
«មិចក៏ឈាម??»ជុងហ្គុកសួរខ្លួនឯងរួចក៏យកកូនកន្សែងតូចមួយក្នុងហោប៉ៅខ្លួន ដើម្បីសម្អាតឈាមរួចក៏ដើរទៅអង្គុយជាមួយគេឯងវិញ ដោយសម្រេចចិត្តមិនប្រាប់អ្នកណាទាំងអស់។
ប្រហែលជាមួយសម្ទុះក្រោយមកការប្រកាសក៏បានកៀកមកក្បែរឈ្មោះរបស់ជុងហ្គុក ហើយជុងហ្គុកឯនេះវិញគឺនៅមិនស្ងៀមទេ គេក្រោកឈរដើរមកខាងមុខបង់ទៅវិញទៅមកមិនឈប់សោះតែម្តង។
«ចន ជេសាង លេខតុ ៤៤៤ ទទួលបាននិទ្ទេស ល្អបង្គួរ»
«ចន ជេអ៊ុន លេខតុ ៤៤៥ ទទួលបាននិទ្ទេស មធ្យម»
«ចន ជុងហ្គុក លេខតុ ៤៤៦ ទទួលបាននិទ្ទេស ល្អ»
«Yeah!! Finally I got it»ភាពសប្បាយរីករាយរបស់គ្រួសារទាំងពីរក៏បានកើតឡើង ក្រោយស្តាប់ឮការប្រកាសរួចហើយ។
ភឹម!
«អបអរសាទប្អូនមិត្ត!»យុនហ្គីពេលដែលឮការប្រកាសហើយដែរ ក៏ររត់ទៅឱបជុងហ្គុក ព្រោះតែនាយដឹងច្បាស់ហើយថាបើប្រហែសប្រាកដណាស់ ជុងហ្គុកគេនឹងកេងចំណេញលើប្អូននាយទៀតមិនខានទេ ចឹងហើយត្រូវតែដើរមុនមួយក្រឡា។
«*ហុឹមអញ! នេះបានហៅថាឧបសគ្គពិតៗមិនប្រឌិតទេ*»ជុងហ្គុកគេក៏មិនធ្វើអ្វីច្រើនដែរ ត្រឹមគិតនៅក្នុងចិត្តទាំងទឹកមុខមើលមិនចង់យល់ នេះគេពិតជាហត់នឹងយុនហ្គីពិតមែន ឧបសគ្គជាងថាងចេងទៅចម្លងធម៌ទៀត ដោយឃើញបែបនេះហើយជុងហ្គុកក៏លើកដៃទៅឱបយុនហ្គីវិញតែម្តងទៅ ខ្ចិលរករឿងឈ្លោះទៀតណាស់។
@SREYNUCH_VENG