𝐋𝐮𝐜𝐢𝐟𝐞𝐫
❦︎
Είναι απαλή. Στον πιο επικίνδυνο τρόπο που θα μπορούσε κάποιος να είναι απαλός.
✞︎
"Ναι, τίποτα." Λέω καθώς αφήνω πίσω το εικοστό μαχαίρι που μου πέταξε η Μέιζ. Ακολουθεί μια καινούρια τακτική για το να μάθουμε τι μπορεί να με κάνει να αιμορραγώ. Προς το παρόν τίποτα.
Ό,τι μαχαίρι ή οπλο έχουμε δοκιμάσει δεν μου κάνουν τίποτα.
Ξεφυσάω καθώς δεν έχω καταφέρει ακόμη να βρω μια άκρη.
Πάω να περπατήσω για να ανέβω το μικρο σκαλί για να πάω πάνω στο δωμάτιο μου. Να βάλω ρούχα και να πάω για το αεροπλάνο.
Καταλαθος όμως χτύπησα και... αουτς. Πονάει.
"Πρόσθεσε στην λίστα το ιταλικό μάρμαρο." Λέω όσο πιάνω το πόδι μου. Μέσα όμως μπαίνει η Αντζέλικα. Κλείνει τα μάτια της και γυρίζει πλάτη έτσι ώστε να μην με βλέπει.
Φορούσα μονο το εσώρουχο μου.
"Κάτι άλλο ιταλικό θα προσθέσω στην λίστα." Είπε η Μέιζ. Με αργά βήματα έφυγε από το σαλόνι.
"Τι ήθελες?" Ρωτάω.
"Έλεγα να πάμε μαζί προς το αεροπλάνο." Απάντησε χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει. Ήθελα να γελάσω με το πόσο εύκολα ένιωσε άβολα.
"Τρόμαξες από αυτό που είδες?" Την ρώτησα κρατώντας το γέλιο μου.
"Από τι να τρομάξω? Βάζω στοίχημα οτι θα χρειαστώ μεγεθυντικό φακό για να το δω." Λέει και γελάει αυτή. Χαμογελάω όσο πάω και κολλάω πίσω της.
Βάζω τα χέρια μου στην μέση της και την γυρίζω προς το μέρος μου.
Μπορεί να πιστεύω ότι αυτή είναι η γυναίκα στο βίντεο, αλλά όταν είμαι κοντά της δεν μπορώ να με ελέγξω.
"Είσαι σιγουρη για αυτό?" Είπα και γέλασα. Άνοιξε τα μάτια της αλλά δεν κοίταξε το εσώρουχό μου, όσο και αν ένιωθα ότι ήθελε να το κάνει.
"Ναι." Μου απάντησε και σήκωσε το πιγούνι της. Δαγκωσα το κάτω χείλος μου, για να μην δαγκώσω το δικό της.
"Πάω να ντυθώ και έρχομαι." Της λέω και ανεβαίνω πάνω. Η Μέιζ είναι στο δωμάτιό μου με ένα μπλε σκούρο φάκελο στα χέρια της.
"Βγες, θέλω να ντυθώ." Της λέω. Σηκώνεται πάνω και περπατάει προς το μέρος μου. Μου δίνει τον φάκελο.
"Ο λόγος που είμαι σιγουρη ότι δεν ειναι αυτή." Με χτυπησε απαλά στον ώμο πρώτου κάνει αυτό που της είπα. Σήκωσα ταυτόχρονα και τα δύο μου φρύδια πάνω πιο μπερδεμένος από ποτέ.
Άνοιξα τον φάκελο.
Μόλις είδα τι έλεγε ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει. Ήμουν σίγουρος ότι δεν είχα μια, μέχρι αυτή την στιγμή.
Τα έγγραφα για την αλλαγή ονόματος. Ταυτότητα. Φωτογραφίες. Όνομα οικογένειας. Πιστοποιητικό γεννήσεως.
Κάθισα στο κρεβάτι μην πιστεύοντας τα μάτια μου.
Αποκλείεται.
Πίστευα ότι η Αντζέλικα ήταν η άγνωστη γυναίκα του βιντεο. Αλλά τελικά ήταν η δεκαεξάχρονη κοπέλα που ο πατέρας μου μού έστειλε ως δώρο. Γελοίο έτσι?
Έκλεισα τα μάτια μου και κοίταξα κάτω.
Ευτυχώς δεν θα πατούσαμε με κανονική πτήση οπότε δεν θα χρειαζόταν να κάνω γρήγορα.
Πέρασα το χέρι μου από τα μαλλιά μου.
Για αυτό τα μάτια της μου είναι τόσο οικεία.
Για αυτό όταν με ακουμπάει αποζητάω το άγγιγμά της αντί να με κάνει να νιώθω άβολα.
Για αυτό η Μέιζ ήταν τόσο σίγουρη.
Για αυτό ο Αμέναντιηλ την κοιτούσε περίεργα.
Κοίταξα προς την πόρτα. Δαγκωσα το κάτω χείλος μου και σηκώθηκα πάνω.
Δεν ήξερα πως να της το πω αυτό που είχα μόλις μάθει. Εφόσον η ίδια δεν πίστευε καν ότι είμαι ο διάβολος, θα νόμιζε ότι έχω τρελαθεί εντελώς.
Δεν ξέρω πως να της πω για τον βιαστή της. Πιθανότατα δεν γνωρίζει τίποτα.
Μάζεψα τα έγγραφα και τα έβαλα στο χρηματοκοιβώτιο.
Φόρεσα το κουστούμι μου. Έφτιαχνα την γραβάτα μου οταν η πόρτα χτύπησε.
"Περάστε." Είπα. Μέσα μπήκε εκείνη. Της χαμογέλασα.
Πλέον ξέρω την αλήθεια.
"Άργησες." Μου λέει. Κοιτάει γύρω της το δωμάτιο μου.
Σηκώνω το κεφάλι μου πιο πάνω και κοιτάω ξανά την γραβάτα.
"Την μαύρη ή την σκούρο μπλε?" Την ρωατω όσο της δείχνω την μπλε γραβάτα. Τα κοιτάει αφοσιωμένη.
"Μπλε." Απαντάει. Χαμογελάω ξανά και λύνω την γραβάτα.
"Δεν θα σε δει κόσμος. Δεν χρειάζεται να είσαι τόσο περιποιημένος." Στην φωνή της μπορούσα να ακούσω ότι βαριόταν. Λάθος μου που την έκανα να περιμένει τόση ώρα.
"Θα με δεις εσύ. Αυτό μου φτάνει." Γύρισε τα μάτια της. Κοιτούσε το δωμάτιο από πάνω μέχρι κάτω. Το πόδι της χτυπούσε στο πάτωμα.
Πρόσεξα το τι φορούσε, πρώτη φορά από την στιγμή που μπήκε.
Ηταν πολύ πιο χαλαρή από άλλες φορές. Γκρι φόρμα και μια μαύρη κολλητή μπλούζα που έφτανε λίγο πιο κάτω από το στήθος. Ο τρόπος που τονιζε το σώμα της με έκανε να δαγκώσω τα χείλη μου.
"Είσαι... όμορφη." Της λέω και το εννοώ. Την είδα να κρατιέται να μην χαμογελάσει.
Είχα ξεχάσει ότι της φέρθηκα σαν μαλακας ενάμιση μήνα τώρα.
Εγνεψε θετικά αλλά δεν μίλησε. Της χαμογέλασα.
Είναι το μόνο πλάσμα που μπορεί να με κάνει να χαμογελάσω χωρίς να προσπαθήσει.
Πήρα την μικρή, μαύρη βαλίτσα μου και έβαλα το σακάκι μου.
Με σταματάει και ισιώνει την γραβάτα μου.
Ένιωσα τα χέρια της να ακουμπάνε για λίγο το δέρμα του λαιμού μου. Όλο μου το σώμα έκαιγε. Ανατρίχιασα.
Σταμάτησα το χέρι της και το έφερα στα χείλη μου. Το φίλησα οσο την κοιτούσα στα μάτια.
"Μην το κάνεις αυτό." Μου ψυθίρισε. Έσμιξα τα φρύδια μου μεταξύ τους.
"Τι να μην κάνω?" Την ρώτησα χωρίς να αφήσω το χέρι της. Το είχα κλεισμένο ανάμεσα στα δικά μου. Το δικό της σε σχέση με το δικό μου χέρι έμοιαζε υπερβολικά μικρό, πράγμα το όποιο είναι αξιολάτρευτο.
"Αυτό. Την μια είσαι ευγενικός. Την άλλη θα αρχίσεις να μου συμπεριφέρεσαι σαν κόπανος." Της χαμογέλασα και κόλλησα το μέτωπό μου στο δικό της. Πήρα θάρρος όταν δεν τραβήχτηκε πίσω.
Το ήξερα ότι με θέλει.
"Αν σου συμπεριφερθώ ποτέ ξανά σαν κόπανος, σου δίνω το δικαίωμα να μην μου μιλήσεις ποτέ ξανά. Εντάξει, cuore mio;" Μου είχε λείψει να την αποκαλώ έτσι. Μάλλον και σε εκείνη γιατί τα μάτια της έλαμψαν για ένα δευτερόλεπτο. Ένιωσα την καρδιά μου να παγώνει όταν τραβήχτηκε πίσω.
"Δεν έχω όρεξη για τα παιχνίδια σου. Πάμε. Οι Ιταλοί μας περιμένουν εκεί στις εννέα." Με ενημέρωσε. Πήρα μια βαθιά ανάσα και εγνεψα.
Η διαδρομή από το σπίτι μου έως το ιδιωτικό τζετ ήταν βάναυση. Δεν μου μιλούσε. Δεν με κοιτούσε. Δεν μου έδινε καμία σημασία.
Μέχρι και όταν άγγιξα 'καταλάθος' το χέρι της δεν αντέδρασε.
Έσφιξα το σαγόνι μου.
Το ξέρω οτι φέρθηκα σαν μαλακας. Όπως επίσης ξέρω ότι για εκείνη ήταν ανεξήγητη η συμπεριφορά μου.
Θα της τα εξηγούσα όλα όμως. Κάποια στιγμή.
Ανεβήκαμε στο αεροπλάνο. Περιέργως όμως ήρθε και έκατσε δίπλα μου.
"Ξέχασα να σου αναφέρω μια μικρή λεπτομέρεια." Με μια φράση πήρε όλη την προσοχή μου πάνω της.
"Φοβάμαι τα αεροπλάνα." Ψυθίρισε σαν μικρό παιδί. Γέλασα καλύπτοντας το χαμόγελό μου όσο το έκανα.
"Μην με κοροϊδεύεις." Είπε πιο αυστηρά. Γαμωτο, πώς γίνεται να πίστευα ότι ήταν συνένοχος σε έναν βιασμό; Είναι υπερβολικά αξιολάτρευτη για να το κάνει αυτό.
"Δεν σε κοροϊδεύω." Συνεχισα να γελάω. Κατσούφιασε πιο πολύ από ότι πριν.
"Μα πως αφού σε βλέπω να γελάς." Κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια να σταματήσω να γελάω.
"Απλώς το βρίσκω εξαιρετικά γλυκό. Δεν σε κοροϊδεύω. Υπόσχομαι." Γύρισε τα μάτια της σαν να μην με πιστεύει.
"Έι, ξέρεις ότι δεν λέω ψέματα." Με κοίταξε. Μπορούσα να δω στα μάτια της ότι όντως το γνώριζε αυτό. Χαμογέλασα.
Ίσως η Μέιζ να είχε δίκιο.
Είμαι τρωτός μόνο κοντά της.
Μας ενημερώνουν ότι ξεκινάει η απογείωση. Μόλις όμως το αεροπλάνο αρχίζει να κουνιέται πιάνει το χέρι μου και το σφίγγει με όλη της την δύναμη.
"Μόνο για τώρα. Επειδή φοβάμαι. Μην παίρνεις θάρρος."
Δεν με νοιάζουν τα όσα λέει. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα γυρίσει σε εμένα. Γιατί εδώ ανήκει. Μαζί μου. Δίπλα μου. Έχω ριζώσει για τα καλά στην ζωή της.
🝮︎︎︎︎︎︎︎
Η αλήθεια μερικές φορές μπορεί να πληγώσει. Για αυτό προτιμάω να μην την λέω.
ꨄ︎
AN:
Νομίζω το περιμένατε λίγο το "πλοτ τουίστ". Αν όχι. What can I say? Wasn't it obvious?