បន្ទាប់ពីដឹងដំណឹងថាថេយ៉ុងបាត់ខ្លួនលោកគីមនិងស៊ុកជីនបានស្វះស្វែងរករាងតូចគ្រប់ទីកន្លែងតែយ៉ាងណាក៏មិនបានដំណឹងសោះពេលមានវិធីម្យ៉ាងតែប៉ុណ្ណោះគឺមានតែប្ដឹងប៉ូលីសលោកគីមបានយកទូរសព្ទដើម្បីខលទៅប៉ូលីសប៉ុន្តែក៏ស្រាប់តែមានសារមួយលោតឡើង
[ បើចង់ឲ្យកូនប្រុសពៅរបស់ឯងនៅរស់ត្រូវយកឯកសារហិរញ្ញវត្ថុនិងរូបមន្តផលិតស្រាដ៏ល្អរបស់ឯងមកដោះដូរនិងកូនឯងទៅ ]
[ ពួកឯងជាអ្នកណាកុំធ្វើស្អីកូនយើងឲ្យសោះណា ] លោកគីម
[ ក៏ធ្វើតាមអ្វីដែលយើងប្រាប់ឯងទៅ ]
[ បានយើងនិងប្រគល់របស់ដែលឯងត្រូវការតែពួកឯងមិនត្រូវប៉ះពាល់កូនប្រុសយើងទេ ] លោកគីម
[ បានតែតម្រូវឲ្យឯងមកតែម្នាក់ឯងប៉ុណ្ណោះហាមប្ដឹងប៉ូលីសជាដាច់ខាត ]
[ បានប្រាប់មកពួកឯងនៅទីណា ] លោកគីម
[ អាគារចាស់ឆ្ងាយពីមន្ទីរពេទ្យរបស់កូនប្រុសឯងបន្តិច ]
[ យើងមិនប្ដឹងប៉ូលីសទេបន្តិចទៀតយើងទៅដល់ ] លោកគីមគាត់និយាយតែប៉ុណ្ណេះការឆ្លើយឆ្លងគ្នាតាមសារក៏បានបញ្ចប់តែគាត់មិនដឹងថាគួរធ្វើតាមសម្ដីដែលគេគំរាមឬអត់នោះទេតែជីវិតកូនប្រុសរបស់គាត់គឺសំខាន់ជាងអញ្ចឹងហើយគាត់ត្រូវតែធ្វើតាមសម្តីរបស់ពួកគេ
« យ៉ាងមិចហើយលោកប៉ា » ស៊ុកជីន
« ពួកឲ្យយកយកឯកសារហិរញ្ញវត្ថុនិងរូបមន្តស្រាវទៅដោះដូរនិងកូនថេយ៍ » លោកគីម
« ចឹងបងឆាប់យកទៅឲ្យពួកគេទៅអូនបារម្ភកូនណាស់បងអូនខ្លាចពួកគេនិងធ្វើបាបកូនយើងណាបង » អ្នកស្រីគីមគាត់ពេលនេះរកធ្វើអ្វីក៏មិនត្រូវឡើងព្រោះចិត្តបារម្ភតែកូនប្រុសដែលបានបាត់ខ្លួនទៅហើយពេលនេះឮដំណឹងថាត្រូវបានគេចាប់ជម្រិតទៀតរឹតតែឲ្យគាត់ខ្វាយខ្វល់ចិត្តរត់ដើម
« មិនបានទេម៉ាក់បើយើងយករបស់ទាំងអស់នោះទៅឲ្យពួកវានោះយើងនិងពិបាកមិនខានហើយរឿងជួយថេយ៍នោះប៉ាម៉ាក់កុំបារម្ភអីកូននិងជួយប្អូនឲ្យបានដោយសុវត្ថិភាព » ស៊ុកជីនគេមិនបណ្ដោយឲ្យពួកនោះប៉ះពាល់ប្អូនរបស់គេឡើយ។គេនឹងរុះរកវិធីគ្រប់បែបយ៉ាងដើម្បីជួយប្អូនរបស់គេឲ្យបានមកវិញកំពុងតែគិតសុខៗគេក៏ស្រាប់តែនឹកឃើញដល់មនុស្សម្នាក់ដែលអាចជួយគេបាន
« មែនហើយប៉ាកូននឹកឃើញហើយថាអ្នកណាដែលអាចជួយកូនបាន » ស៊ុកជីន
« អ្នកណាទៅកូន » លោកគីម
« គឺជុងហ្គុកកូននិងសុំឲ្យគេជួយ » ស៊ុកជីន
« បើចឹងប៉ាពឹងលើកូនហើយ » លោកគីមទះស្មាកូនតិចៗផ្ដល់កម្លាំងចិត្ត
« បាទប៉ាចឹងកូនទៅភូមិគ្រឹះចនសិនហើយ » ស៊ុកជីនថាហើយគេក៏ឡើងឡានដើម្បីបើកមកភូមិគ្រឹះចន
____________
*អាគារចាស់
« យកទឹកមកជះលើគេទៅ » សូហ៊ូបានប្រាប់កូនចៅឲ្យយកទឹកមួយធុងដើម្បីមកជះពីលើរាងតូចដែលសន្លប់ស្ដូកស្ដឹងបន្តិចនោះកូនចៅក៏យកទឹកមកហើយក៏ជះទៅលើរាងតូចតែម្ដង ឈូ..ឈូ។
« ខិះ...ខិះ...ខិះនេះខ្ញុំនៅទីណាទៅហើយពួកលោកជាអ្នកណា » ថេយ៉ុង
« ភ្ញាក់ហើយអ្ហេក្មេងតូចយ៉ាងម៉េចហេតុអីមើលមុខយើងបែបនេះ » សូហ៊ូនិយាយទាំងញញឹមចុងមាត់មើលមករាងតូចទាំងទឹកមុខព្រាននារីគួរឱ្យខ្លាចគេនៅតែបន្តមើលរាងតូចរហូតពីរក្បាលដល់ចុងជើងទាំងទឹកមុខពិបាកស្មានថាគេកំពុងតែគិតអ្វី
« ពួកលោកជាអ្នកណាហើយខ្ញុំមកនៅទីនេះបានយ៉ាងម៉េចចុះអ្នកនាងអេណនោះត្រូវហើយខ្ញុំចាំបានថានាងនៅជាមួយខ្ញុំចុះពេលនេះនាងទៅណាហើយ » ថេយ៉ុង
« ជួយខ្លួនឯងឲ្យបានសិនទៅក្មេងតូចចាំគិតពីអ្នកដទៃ ហាសហាសហិ » សូហ៊ូ
« លោកចាប់ខ្ញុំធ្វើអីខ្ញុំទៅធ្វើស្អីលោកទៅ » ថេយ៉ុង
« ឯងមិនបានធ្វើតែប៉ារបស់ឯងជាអ្នកធ្វើបន្តិចទៀតប៉ារបស់ឯងនឹងត្រូវចប់ដោយសារកំដាប់ដៃរបស់យើង » សូហ៊ូ
« ពួកឯងជាមនុស្សកំសាកបើខ្លាំងមែនមិនមែនលេងលបខាំក្រោយខ្នងអញ្ចឹងនោះទេក្រុមហ៊ុនរបស់ខ្លួនពុករលួយមិនដំណើរការបែជាចង់យករបស់អ្នកដទៃធ្វើជារបស់ខ្លួនឯងកំសាកខ្លាំងណាស់ » ថេយ៉ុងនិយាយទាំងមិនខ្លាចរអាអ្នកចំពោះមុខបន្តិចសោះឡើយមានតែនិយាយបញ្ឈឺថែមសូហ៊ូឮដូច្នេះក៏ស្ទុះមកច្របាច់កគេទាំងកំរោល
« បិទមាត់របស់ឯងភ្លាមទៅបើមិនចង់ងាប់មុននិងប៉ារបស់ឯងមកដល់ » សូហ៊ូនិយាយទាំងភ្នែកក្រហមព្រោះខឹងខ្លាំងគ្មានអ្នកណាហ៊ាននិយាយសំដីខ្លាំងដាក់គេឡើយប៉ុន្តែក្មេងម្នាក់នេះហ៊ានសម្បើមណាស់មើលទៅបែបមិនចង់រស់ហើយ
« មានរឿងអីទៅហេតុអីគេចាប់បងប្រុសម្នាក់នោះមកជ..អួយ..សឺត..ឈឺណាស់អាជេអើយម៉េចមិនប្រយ័ត្នសោះអញ្ចឹងបើគេឮចប់ហើយ » យ៉ុនជេរវល់តែលោកមើលគេនិយាយគ្នាភ្លេចមើលនៅខាងក្រោយមានអំបែកដបក៏ធ្វើឱ្យគេមុតជើងរួចក៏ភ្លាត់មាត់ស្រែកតែក៏ប្រញាប់ស្ងាត់វិញព្រោះខ្លាចអ្នកខាងក្នុងឮតែវាមិនលឿនដល់ត្រចៀករបស់សូហ៊ូទេអត់បាញ់មិញនេះគេបានឮហើយក៏ស្រែកឡើង
« អ្នកណាពួកឯងឆាប់ទៅមើលភ្លាមទៅបើឃើញចាប់វាមកកុំឲ្យរត់រួចឲ្យសោះ » សូហ៊ូ
« បាទចៅហ្វាយ » កូនចៅ
« ចប់ហើយធ្វើម៉េចទៅអួយម៉េចក៏ឈឺម្ល៉េះវើយ » យ៉ុនជេ
« ចង់ទៅណាអាល្អិត » កូនចៅ ដើរមកដល់មុខទ្វារបន្ទប់មួយកន្លែងក៏ឃើញមានមនុស្សម្នាក់កំពុងតែដើរបក្សខ្ញើតៗព្យាយាមរត់ចេញទៅ
« លែងទៅយើងមិនទៅទេលែង..ព្រូស..អួយតិចៗទៅវាស្លាប់ហ្ហេស » យ៉ុនជេ
« ចៅហ្វាយពួកខ្ញុំបានឃើញគេនៅខាងក្រៅទាន » កូនចៅ
« ឯងចេះដឹងរឿងយើងដល់ហើយអាល្អិតចងពួកគេផ្អោបជាប់គ្នាទៅហាមមិនឱ្យអ្នកណារត់បានឱ្យសោះ » សូហ៊ូថាហើយគេក៏ដើរសំដៅទៅបន្ទប់មួយទៀតដែលនៅជិតនោះ
« យ៉ុនជេម៉េចក៏មកនៅទីនេះដែល » ថេយ៉ុង
« គឺខ្ញុំឃើញពួកគេចាប់បងមកខ្ញុំក៏មកតាមតែមិនប្រយ័ត្នក៏ទៅមុតហ្នឹងអំបែកដបពួកគេក៏ឮខ្ញុំទៅ » យ៉ុនជេនិយាយទាំងទឹកមុខស្លេកស្លាំងព្រោះឈាមរបស់គេចេះតែបន្តហូរស្ទើរតែអស់ពីខ្លួនទៅហើយ។ចំណែកឯថេយ៉ុងឃើញបែបនេះក៏ភ័យដែរតែមិនអាចជួយអ្វីបានព្រោះដៃរបស់គេជាប់ចំណងអស់ហើយ
« យ៉ុនជេទ្រាំបន្តិចណាចាំពួកគេមកខ្ញុំនឹងឲ្យគេស្រាយចំណល់ខ្ញុំនឹងលាងរបួសឲ្យឯង » ថេយ៉ុង
« មិនអីទេខ្ញុំ... » យ៉ុនជេមិនទាន់បាននិយាយចប់ផង។ក៏ព្រោះសន្លប់បាត់ទៅព្រោះពេលនេះគេគ្មានកម្លាំងក្នុងខ្លួនទេណាមួយឈាមហូរមកច្រើនទៀត
« យ៉ុនជេ យ៉ុនជេ យ៉ុនជេកុំកើតអីណាខ្ញុំនិងជួយឯង » ថេយ៉ុងព្យាយាមហៅរាងតូចទឹកមុខភ័យស្លន់ស្លោពេលនេះគ្មានអ្នកណានៅទីនេះឡើយព្រោះពួកអង្គរក្សទាំងនោះនៅឈរនៅខាងក្រៅ
*ភូមិគ្រឹះចាង
តុក...តុក..
« ចូលមក » ចាងអ៊ិន
« ចៅហ្វាយមានរឿងធំហើយ » ជេមី
« ហើយវាមានរឿងស្អីឯងអាជេមី » ចាងអ៊ិន
« គឺខ្ញុំបានឮអ្នកប្រុសសូហ៊ូនិងអ្នកនាងអេណារៀបគម្រោងចាប់ជម្រិតអ្នកប្រុសថេយ៉ុងហើយក៏នាំទៅអាគារចាស់ដែលបោះបង់ចោលទាន » ជេមី
« ឯងនិយាយពិតទេហើយចុះមានអ្នកណាដឹងរឿងនេះហើយឬនៅ » ចាងអ៊ិន
« គឺលោកគីមបានដឹងហើយចៅហ្វាយហើយសូហ៊ូបងគំរាមលោកគីមបើមិនយកឯកសារនិងរូបមន្តស្រាមុខឱ្យគេទេគេនឹងធ្វើបាបអ្នកប្រុសថេយ៉ុង » ជេមី
« រៀបចំឡានទៅយើងទៅភូមិគ្រឹះចន » ចាងអ៊ិន
« បាទចៅហ្វាយ » ថាហើយពួកគេក៏បន្តទៅភូមិគ្រឹះចនដើម្បីយករឿងនេះទៅប្រាប់ជុងហ្គុកមានតែនាយម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលអាចជួយគេបានអញ្ចឹងហើយគេត្រូវតែយករឿងនេះទៅប្រាប់នាយមួយសន្ទុះក្រោយមកគេក៏បានមកដល់ភូមិគ្រឹះចន។
« តើជុងហ្គុកនៅដែលទេ » ចាងអ៊ិន
« ចាសអ្នកប្រុសតូចនៅខាងក្នុងចា៎ » អ្នកបម្រើ
*ខាងក្នុង
« ជុងហ្គុកយើងមាន .លោកស៊ុកជីន » ចាងអ៊ិនគេចូលមកដល់ខាងក្នុងក៏ស្រែកហៅរាងក្រាស់ដើម្បីប្រាប់រឿងនេះដល់ជុងហ្គុកតែខកដំណើរឃើញវត្តមានរបស់បងប្រុសថេយ៉ុងនៅទីនេះដែល
« អាចង្រៃ ..ឯងចាប់ប្អូនយើងទៅណា » ស៊ុកជីនបានហក់ទៅដាល់មុខរបស់ចាងអ៊ិនពីរបីដៃព្រោះតែខឹងដោយគិតថាគេជាអ្នកចាប់ប្អូនប្រុសរបស់ខ្លួនទៅ។
« ហ្យុងបានហើយគេអាចមិនដឹងក៏ថាបាន » ជុងហ្គុកបានស្រែកឃាត់ជីនដើម្បីកុំឱ្យគេវាយនាយទៀតជីនដោយឃើញបែបនេះគេក៏ទុកកំហឹងវិញក៏ចាំឈរចាំស្ដាប់គេនិយាយ
« គឺយើងចង់មកនិយាយរឿេងថេយ៉ុងដែលត្រូវបាត់ខ្លួននោះយើងដឹងថាអ្នកណាជាអ្នកចាប់គេទៅហើយ » ចាងអ៊ិន
« ជាអ្នកណាឯងឆាប់និយាយមក » ជីន
« គឺសូហ៊ូនិងអេណាអតីតគូរដណ្ដឹងរបស់ឯងហ្នឹងហើយពួកគេរួមដៃគ្នាដើម្បីបោកបញ្ឆោតថេយ៉ុងពេលនេះពួកគេបាននាំថេយ៉ុងទៅអាគារចាស់មួយទើបយើងប្រញាប់មួយគ្រាប់រឿងនេះដល់ឯង » ចាងអ៊ិន
« រឿងនេះអេណានាងជាធ្វើមែនទេ » ជុងហ្គុកគេស្ទើរតែមិនជឿថានាងមានចិត្តឃោរឃៅបែបនេះ។មនុស្សដែលគេស្រឡាញ់បោកគេម្ដងហើយម្ដងទៀតឥឡូវនេះមកលប់ខាំគេពីក្រោយខ្នងជាមួយសត្រូវស្លាប់រស់ទៀតនាងពិតជាអស្ចារ្យណាស់ដែលអាចបង្វិលក្បាលគេបានមកដល់ហើយម្ដងទៀត
« បានហើយឈប់និយាយទៅយើងគួរតែរកវិធីថាធ្វើយ៉ាងម៉េចទើបអាចចូលទៅជួយពួកគេបានគេបានឲ្យលោកប៉ាយកឯកសារសំខាន់ៗទៅដោះដូរជាមួយនឹងថេយ៉ុងតែគេមិនឲ្យអ្នកណាទៅជាមួយឡើយឲ្យលោកប៉ាទៅតាមម្នាក់ឯងហើយក៏ហាមប្ដឹងប៉ូលីសផងដែរ។
« មិនអីទេរឿងនេះទុកឱ្យខ្ញុំជាអ្នកចាត់ចែងទៅចុះ។គ្រាន់តែពួកលោកនៅចាំខាងក្រៅទៅបានហើយ » ចាងអ៊ិន
« ឯងប្រាកដទេថាគេនឹងជឿទុកចិត្តឯងនោះ » ជុងហ្គុក
« ប្រាកដឯងទុកចិត្តចុះយើងនឹងជួយថេយ៉ុងចេញមកឱ្យបាន » ចាងអ៊ិននិយាយរួចពួកគេក៏ចាប់ផ្ដើមរៀបផែនការដើម្បីចូលក្នុងជួយថេយ៉ុងតែពួកគេមិនបានដឹងឡើយថានៅមានក្មេងប្រុសម្នាក់ទៀត។ដែលជាប់នៅក្នុងហ្នឹងដែរ
___________
សូមរង់ចាំភាគបន្ត...
សរសេរដោយ:ថេ អាន់
ជួយខំមិនសាច់រឿងម្នាក់មួយផងបើមាន
ខុសឆ្គងត្រង់កន្លែងណាមួយខ្ញុំនឹងតែសម្រួលឡើងវិញហើយក៏សូមអរគុណទុកជាមុនសម្រាប់អ្នកដែរចូលចិត្តបានរឿង🙏☺️🙏