(၁၀)
Rikuက ခံစားခ်က္ကို ထိန္းလို႔ ေအးစက္ေနတဲ့လက္ဖ်ားေတြကို ဖြက္ၿပီး မီးခလုတ္ရိွရာကိုသြားၿပီး ခလုတ္ကိုစစ္ေဆးလိုက္တယ္။မီးခလုတ္က ကြၽံေနတာပဲ။အေပၚလဲဖိမရ ေအာက္လဲဖိမရနဲ႔ အလယ္မွာ ဒီအတိုင္းရိွေနတာ။
"ဒီေန့မွ စျဖစ္တာလား"
Rikuက Daeyoung ရိွရာကို လွၫ့္ေျပာေတာ့ Daeyoung က သူ႔ေဘးက အမ်ိဳးသမီးေျပာတာကို နားေထာင္ေနတယ္။Rikuအသံကိုၾကားေတာ့ Rikuကို တစ္ခ်က္ၾကၫ့္တယ္။
"ဟုတ္တယ္ ဒီေန့မွငါလဲၾကၫ့္မိတာ "
Rikuလဲ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိတာနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး ဘာမွလုပ္မရတဲ့မီးခလုတ္ကိုပဲ လက္နဲ႔ေလ်ွာက္ႏိွပ္ေနတယ္။သူသာ ဒီအခ်ိန္ အခန္းထဲက ထြက္သြားရင္ နည္းနည္းထူးဆန္းေနမယ္ထင္တာမို႔ ဒီအတိုင္း မထြက္သြားဖို႔ပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ခနၾကာေတာ့ Daeyoung ဆီက အသံက်ယ္က်ယ္ကိုၾကားရတယ္။Rikuကိုေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး သူ႔ေဘးက အမ်ိဳးသမီးကို ေျပာလိုက္တာ။
"ျပန္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေနာက္ေန့မွ စကားဆက္ရေအာင္"
ေဘးက အမ်ိဳးသမီးကလဲ အိုေခ တစ္ခြန္းေျပာၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ကိုယူၿပီး ထြက္သြားတယ္။စားပြဲခံုေပၚက မုန႔္ေတြကိုေတာ့ ဒီအတိုင္း ထားခဲ့တယ္။
"ငါ သူနဲ႔အတူတူအိပ္တာ မဟုတ္ဘူး"
Rikuနဲ႔အတူ မီးခလုတ္ကိုလာၾကၫ့္ၿပီးရုတ္တရက္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ Rikuထပ္ၿပီး ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားျပန္တယ္။
"ငါလဲ မသိခ်င္ဘူး မင္းဟာမင္း ဘာပဲလုပ္လုပ္ ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူး"
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ပံုစံက ရည္းစားေဟာင္းေတျြပန္ေတြ့ေနၾကသလိုပဲ။ႏွစ္ေယာက္လံုးအသံက ေအးတိေအးစက္နဲ႔ ကိုယ္အမူအရာေတြကလဲ ဟိုပစၥည္းကိုင္ ဒီပစၥည္းကိုင္နဲ႔ ကသိကေအာင့္ျဖစ္ေနၾကတယ္။
"မင္းအဆင္မေျပရင္ မီးလံုးကို ျဖဳတ္ထားလိုက္ပါလား"
"ရတယ္ ဒီတစ္ညေတာ့ ဒီအတိုင္းထားလိုက္"
Rikuလဲ ဘာမွဆက္ေျပာစရာမရိွေတာ့ဘူး ထင္လို႔ ဝရံတာတံခါးဆီ ေလ်ွာက္သြားလိုက္တယ္။တံခါးနားေရာက္မွ ေျပာစရာစကားေပၚလာတာမို႔ လွၫ့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
"Kim Daeyoung မင္း ဘယ္တုန္းက ငါ့ကိုေအာ္ဖူးလို႔လဲ
ဘာလို႔ ငါ့ကိုအခုမွ လာေအာ္ေနရတာလဲ"
Daeyoung က စစခ်င္းေတာ့ Rikuဘာေျပာလဲ နားမလည္လိုက္ဘူး။ျပန္ေမးမယ္လုပ္ေတာ့ Rikuက ထြက္သြားႏွင့္ၿပီ။ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စဉ္းစားၾကၫ့္မွ မီးခလုတ္ပိတ္ခိုင္းတဲ့ေန့ေတြတိုင္း Daeyoung က Rikuကို အသံမာမာနဲ႔ ေျပာဖူးတယ္။ "မီတာခကို ငါရွင္းမွာမို႔ မင္းပါးစပ္ပိတ္ထား" ဆိုတာမ်ိဳး။
အဲ့လိုေျပာမွ ဒီငနဲက စကားနားေထာင္မွာေလ။ဒီေလာက္ အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့လမ္းမွာ မီးမရိွဘဲ ဘယ္လိုသြားမလဲ။Daeyoungက ဒီတစ္ခ်က္ေတာ့ Rikuကို အလိုမလိုက္ႏိုင္ဘူး။
အဲ့ေနာက္ပိုင္း သူတို႔စကားထပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။မီးခလုတ္အျပင္ဆရာလာေတာ့ Rikuက ခလုတ္ကို ဝရံတာဘက္မွာေျပာင္းတပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။အဲ့တာဆို Daeyoung လဲ အလုပ္မရႈပ္ေတာ့သလို သူလဲ Daeyoung အခန္းထဲထိ ဝင္ၿပီး မီးခလုတ္ပိတ္စရာမလိုေတာ့ဘူးေလ။Kim Daeyoung တစ္ေယာက္ကေတာ့ မိုးပ်ံပူေဖာင္းလြတ္သြားတဲ့ကေလးလို မီးခလုတ္ေလးကို ႏွေျမာတသၾကၫ့္ေနမိတယ္။
-SILENCE-
"ေမြးေန့မွာ ဘာလိုခ်င္လဲ"
ေမလဝက္ကိုေရာက္ၿပီမို႔ ေနာက္လမွာေရာက္မယ့္ Rikuေမြးေန့အတြက္ ႀကိဳေမးလာတယ္။Daeyoungက သူေမးတာမဟုတ္သလိုပဲ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ လက္ထဲက အသင့္စားမုန႔္ေတြကို Rikuရဲ့ေကာင္တာေရ႔ွလာခ်ထားတယ္။ၿပီးေတာ့ ေကာင္တာေပၚက ပီေကဗူးထဲက ပီေကကို ထုတ္တယ္။Rikuကေတာ့ Daeyoung ဝယ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ဂဏန္းေပါင္းစက္နဲ႔ တြက္ခ်က္ေနတယ္။အခုလက္ရိွေနရာက Rikuအလုပ္လုပ္တဲ့ ၂၄နာရီဆိုင္မွာ အခ်ိန္အားျဖင့္ ည၉နာရီ။
"ဘာမွမေပးလဲရပါတယ္"
"ငါလဲေပးမယ္မေျပာပါဘူး ဘာလိုခ်င္လဲပဲေမးတာ"
Rikuဟာ အလိုမက်သလို ႏွာေခါင္းရႈံ႔ၿပီး မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ မသိမသာထိုးတယ္။
"ေပးေပး မေပးေပး ငါေမြးေန့ေတာ့လုပ္မွာ လာခ်င္လာ မလာခ်င္ေန"
Rikuက ဘုေဘာက္ေျပာၿပီး ပစၥည္းေတြကို အိတ္ထဲစုထၫ့္ၿပီး Daeyoung ကို ေပးလိုက္တယ္။Daeyoungက Rikuကို ၿပံဳးျပၿပီး ဆိုင္ထဲက ထြက္သြားတယ္။
အဲ့ဒီ Kim Daeyoung ဟာ တကယ္အျမင္ကတ္စရာ။
အရင္ႏွစ္ေမြးေန့တုန္းက အံစာတံုးကို ေမြးေန့လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးတယ္တဲ့။အဲ့တုန္းက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီးေတာင္ စကားေကာင္းေကာင္းမေျပာျဖစ္ၾကေသးဘူး။ဒါေပမယ့္ Kim Daeyoungက ေမြးေန့လက္ေဆာင္ကို သတိတရေပးေသးတယ္။အသက္၂၀ျပည့္ေမြးေန႔မွာ ဘယ္သူက ကေလးကစားစရာကို ေမြးေန့လက္ေဆာင္ေပးလို႔လဲ။ၿပီးေတာ့ Rikuက အခုအခ်ိန္ထိ အံစာတံုးကိုျပၫ့္ေအာင္ မဆက္ႏိုင္ဘူးဆိုတာသိရင္ Kim Daeyoung တစ္ေယာက္ရယ္ေနေလမလား။
မဆက္တတ္ဆို အံစာတံုးဆက္နည္းသင္ေပးတဲ့ေန့က Rikuက ဖ်ားေနၿပီး Daeyoung ရဲ့ပုခံုးက အရမ္းအိပ္ေကာင္းနတာကိုး။'T' ပံုစံအထိ ဆက္ရမယ္ဆိုတာသိၿပီး အဲ့ေနာက္ကို ဆက္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။အခုလက္ရိွသူငယ္ခ်င္းေတြကို သင္ခိုင္းေတာ့ Lေတြ Rေတြနဲ႔ ရႈပ္ယွက္ခက္ေအာင္သင္ေပးလို႔ လက္ေလ်ာ့လိုက္ရတယ္။
"ငါတို႔ကေတာ့ L R နဲ႔ပဲသင္ေပးတတ္တယ္ အရင္နည္းကိုသိခ်င္ရင္ အရင္လူကိုသြားေမး" တဲ့ေလ။Kim Daeyoung ဟာ သက္သက္အက်င့္ယုတ္ၿပီး မတူတဲ့နည္းကို သင္ေပးခဲ့တာပဲ။သူတစ္ေယာက္ထဲကိုပဲ ေမးလို႔ရေအာင္ဆင္တဲ့ အကြက္ေတြပဲ။
အလိုမက်တဲ့ကေလးလို မ်က္ႏွာစူပုတ္ၿပီး အျပၫ့္မဆက္ရေသးတဲ့အံစာတံုးေလးဟာ အခုထိ စာၾကၫ့္စားပြဲေပၚမွာ ဒီအတိုင္းပဲ။
-SILENCE-
အတန္းထဲမွာ အိပ္ငိုက္ေနတဲ့ Rikuကို ေဘးကသူငယ္ခ်င္းက အသာလႈပ္ႏိႈးတယ္။
"ေဟ့ေကာင္ ဒီေန့မိုးရြာမယ္ေျပာတယ္ ထီးယူခဲ့လား"
ဂြၽန္လထဲေရာက္လာၿပီမို႔ မိုးရာသီရဲ့အစ မိုးဖြဲဖြဲေလးေတြက်တတ္ေနၿပီ။မိုးမိရင္ဖ်ားတတ္တာ သိေပမယ့္ Riku က ထီးယူလာဖို႔ေမ့ေနတုန္းပဲ။
"ငါမယူလာမိဘူး "
"အဲ့ဒါဆိုငါနဲ႔အတူျပန္မလား"
ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္းက Rikuကို အတူတူျပန္ဖို႔ကမ္းလွမ္းလာတယ္။Rikuက ျငင္းလိုက္တယ္။
ထင္တဲ့အတိုင္း အတန္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္ မိုးကကြက္တိရြာခ်လာတယ္။အခ်ိန္အခါမဟုတ္ရြာတဲ့မိုးက ဖ်ားတတ္တယ္တဲ့ အခုက အခ်ိန္အခါနဲ႔ရြာတာေလ မဖ်ားေလာက္ဘူးလို႔ Rikuက ထင္လိုက္မိတယ္။
ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ အိတ္ကိုေခါင္းေပၚတင္ၿပီး မိုးရြာထဲ ေျပးဆင္းဖို႔ျပင္ခ်ိန္ Rikuလက္ေကာက္ဝတ္ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က လွမ္းဆြဲလာတယ္။
Daeyoung က အျပာေဖ်ာ့ေရာင္ထီးကို ဖြင့္ၿပီး Riku ကို ထီးေအာက္ဆြဲေခၚလိုက္တယ္။
"မင္းဖ်ားရင္ ငါလာမၾကၫ့္ေပးႏိုင္ဘူး မိုးမစိုေစနဲ႔"
ေျပာရင္ယံုမွာလား။
အထက္တန္းတုန္းက မိုးရြာထဲ ဇြတ္အတင္းထြက္သြားခဲ့တဲ့ Riku ဟာ မိုးေရထဲကေန တစ္ဖက္မွာ သူ႔ကိုစိတ္ပူတဲ့အၾကၫ့္ေတြနဲ႔ၾကၫ့္ေနတဲ့ Daeyoung ကို မိုးစက္ေတြနဲ႔အၿပိဳင္ လုခဲ့ဖူးတယ္။
ၿပံဳးျပလိုက္တဲ့အခါ ျပန္ၿပံဳးျပတဲ့ မ်က္မွန္နဲ႔ Kimမ်ိဳးရိုးကို ရင္ခုန္ဖူးတယ္။
ထီးေသးေသးေလးေအာက္မွာ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္အတူမိုးခိုေနတာဟာ ပံုမွန္ဆိုေပမယ့္ ရင္ခုန္သံေတြက ပံုမွန္မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ဒါမွမဟုတ္ Rikuတစ္ေယာက္ထဲမွာပဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ပံုမွန္မဟုတ္မႈေလးလား။
"မင္းက ဘယ္လိုလုပ္ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ"
ေမဂ်ာမတူ၊ေက်ာင္းေဆာင္မတူတာမို႔ Daeyoung ေရာက္လာတာက အထူးအဆန္းျဖစ္ေနမိတယ္။ထီးက ႏွစ္ေယာက္ေဆာင္းဆိုေပမယ့္ မိုးေတြစင္လို႔ ခႏၶာကိုယ္က်ံဳက်ံဳေလးနဲ႔ ထီးထဲမွာ ခိုဝင္ေနရတယ္။
"အာ ဒီက ပါေမာကၡနဲ႔ ခ်ိန္းထားတာရိွလို႔လာတာ ဒီေရာက္ေတာ့ မိုးေတြရြာလာတာနဲ႔ ခ်ိန္းထားတာက ပ်က္သြားတယ္"
"ေအာ္"
အဲ့ဒီ 'ေအာ္' ဆိုတဲ့စကားလံုးေနာက္မွာ Rikuအသံေတြတိတ္သြားျပန္တယ္။
အထက္တန္းတုန္းကဆို အခုလိုစကားလံုးေပ်ာက္သြားေစမယ့္ အေျခအေနမ်ိဳးမရိွခဲ့ဖူးဘူး။
အေၾကာင္းျပခ်က္ကိုေတာ့ Tojimbo က သိလိမ့္မယ္။
Maeda Riku က ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးနဲ႔ ထီးေအာက္မွာ လမ္းေလ်ွာက္ေနရင္ Maeda ဘယ္ပီသေတာ့မလဲ။မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္တယ္လို႔ပဲေျပာေျပာ အရွက္မရိွတာလို႔ပဲေျပာေျပာ Riku က ဟိုးအရင္ကလို မိုးေရထဲကသူ႔ကို အေဝးကေန ေငးၾကၫ့္ေနမယ့္ Daeyoung ရဲ့ မ်က္ဝန္းေတြကို ထပ္ျမင္ခ်င္ေသးတယ္။
မိုးေရထဲ ဇြတ္အတင္းေျပးထြက္သြားတဲ့ Rikuကို Daeyoung ဟာ ဆြဲမမိလိုက္ဘူး။မိုးေရထဲေရာက္ႏွင့္တဲ့ Rikuက Daeyoung ရဲ့စိုးရိမ္မႈအျပၫ့္နဲ႔ မ်က္ဝန္းေတြကို ျမင္လိုက္ရလို႔ ေက်နပ္သြားရတယ္။စိတ္ေအးသြားရတယ္။
"မင္းက ကေလးလား ဟမ္ အသက္၂၁ႏွစ္ေတာင္ျပၫ့္ေတာ့မယ္ ကေလးဆန္ဆန္ေတြလုပ္ေနတုန္း"
၁၆ႏွစ္အရြယ္ Daeyoung ကေတာ့ Rikuနဲ႔အတူတူ မိုးေရထဲေျပးလႊားေဆာ့ေပးခဲ့ေပမယ့္ အသက္၂၀Daeyoungကေတာ့ Rikuကို ဆူပူေနတယ္။Daeyoung ရင့္က်က္လာတာကို သေဘာမေတြ့လိုက္တာ..
အခန္းေရ႔ွထိမိုးေရစိုေနတဲ့Rikuကို လိုက္ပို႔ၿပီး ေခါင္းကိုေျခာက္ေအာင္သုတ္ဖို႔ ေနြးေနြးေထြးေထြးေနဖို႔ တစ္ခြန္းမဟဘဲ Daeyoung ကသူ႔အခန္းသူဝင္သြားတယ္။Rikuက ဝမ္းနည္းမႈဆိုတာကို ခံစားလိုက္ရတယ္။
မိုးေရစိုရင္ဖ်ားတတ္တဲ့Rikuက ထင္တဲ့အတိုင္း ႏွာေတြေခ်ၿပီး ကိုယ္အပူခ်ိန္တက္လာခဲ့တယ္။ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္ေသာက္ၿပီး ေစာင္ပံုထဲေကြးေနေပမယ့္ ႏွာေခ်တာ မရပ္ေတာ့ဘူး။အျပင္မွာေတာ့ မိုးတိတ္ေနၿပီ မိုးဓာတ္ေၾကာင့္ တိုက္လာတဲ့ေလေတြထဲမွာ မိုးနံ႔နဲ႔မိုးမႈန္ေတြပါေနတုန္း။
ေဆးေၾကာင့္အိပ္ေပ်ာ္လုစဲစဲ ဝရံတာဘက္ကတံခါးမွာ တံခါးေခါက္သံၾကားရတယ္။
"Riku တံခါးဖြင့္ေပးအံုး"
Rikuနဲ႔Daeyoungအခန္းက ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ဆိုေပမယ့္ ဝရံတာကႏွစ္ခန္းေပါင္းမွတစ္ခုတင္။ဝရံတာတံခါးကေနဆို ဟိုဘက္ခန္း ဒီဘက္ခန္း ကူးလို႔ရတယ္။
ေစာင္နဲ႔တစ္ကိုယ္လံုးၿခံဳၿပီး တံခါးကို ထဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။Rikuရဲ အခန္းက်ဉ္းေလးထဲမွာ ေရဒီယိုေလးရိွတယ္ Rikuက မသံုးတာမို႔ ဒီအတိုင္းေျငာင္ထိုးထားတာ ဖုန္ေတြတက္လို႔။
"အေရ႔ွတံခါးက လာခဲ့ပါဆို"
အေနာက္တံခါးေခါက္တိုင္း Rikuေျပာေနက်စကား။အရင္ႏွစ္ Rikuေမြးေန့တုန္းကလဲ လက္ေဆာင္ေပးတာကို ဒီဝရံတာတံခါးကေန ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္နဲ႔ လာလို႔ ငါကမယားငယ္လား လို႔ေမးေတာ့ "ငါမင္းအိမ္ကိုလာရင္ လူေတြမင္းကိုရြံ႔သြားမွာစိုးလို႔" တဲ့ေလ။
"ဘာစားၿပီးၿပီလဲ"
"ေကာ္ဖီေသာက္ထားတယ္"
"ညႀကီးကို ေကာ္ဖီေတြေသာက္ရလား ရင္ေတြတုန္မွာေပါ့"
Rikuက ႏွာတရႈံ႔ရႈံ႔နဲ႔ အိပ္ယာေပၚျပန္ေကြးတယ္။Daeyoungက ယူလာတဲ့ ေခါက္ဆြဲထုတ္ကိုေဖာက္ၿပီး ျပဳတ္ေပးဖို႔ျပင္တယ္။မသိရင္ သူက အိမ္ရွင္လိုလို။
"ေခါက္ဆြဲထဲ ၾကက္ဥေတြမထၫ့္နဲ႔ေနာ္ "
ေန့စဉ္ေျပာေနက်စကားလို မ်က္လံုးေတာင္မဖြင့္ပဲ ေစာင္ပံုထဲကေန လွမ္းေျပာတယ္။
"ၾကက္ဥကို မက်က္တက်က္ေၾကာ္ေပး"
"မက်က္တက်က္လို႔မေျပာပါနဲ႔လား အၿမဲတမ္းအႏွစ္ကိုလဲ က်က္ေအာင္ေၾကာ္ေပးရတယ္ ေဘးကအကာေတြကိုလဲႂကြပ္ေနေအာင္ ေၾကာ္ေပးရတာကို"
Daeyoung ရဲ့ စကားေၾကာင့္ Rikuက ေစာင္ပံုထဲကေန ၿပံဳးမိတယ္။Daeyoungက အကုန္လံုးကို မွတ္မိေနတာပဲ။
Daeyoung က ေခါက္ဆြဲကိုေရႏြေးဆူပြက္ပြက္ထဲ ထၫ့္ျပဳတ္ၿပီး အႏွစ္ထုတ္ေတြကိုေတာ့ ပန္းကန္ထဲကို ေဖာက္ထၫ့္ထားတယ္။ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေနတုန္း ဒီဘက္ဂတ္စ္မီးဖိုမွာ ဒယ္အိုးတင္၊ဆီထၫ့္ၿပီး ၾကက္ဥကို ေဖာက္ထၫ့္ေၾကာ္လိုက္တယ္။ခနၾကာေတာ့ ေခါက္ဆြဲအိမအိစမ္းၿပီး အႏွစ္ေဖာက္ထၫ့္ထားတဲ့ပန္းကန္ထဲ ေခါက္ဆြဲေတြထၫ့္လိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့ ေရႏြေးနဲနဲေရာလိုက္တယ္။ေၾကာ္ထားတဲ့ၾကက္ဥကို ေခါက္ဆြဲပန္းကန္ေပၚတင္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ Rikuကို ႏိႈးလိုက္တယ္။
ႏွာေခါင္းတရႈံ႔ရႈံ႔နဲ႔ Rikuက ထိုင္ခံုမွာ ကုပ္ကုပ္ေလးထိုင္ေနတယ္။Daeyoungက Rikuႏွဖူးကို လက္ဖဝါးနဲ႔စမ္းၾကၫ့္တယ္။Daeyoungလုပ္သမ်ွအျပဳအမူတိုင္းဟာ ပံုမွန္လုပ္ေနက် အလုပ္ေတြလိုပဲ။
"ျမင္လား ၾကက္ဥက ဒီလိုေၾကာ္ၿပီး ေခါက္ဆြဲနဲ႔ေရာစားမွေကာင္းတာ
ေခါက္ဆြဲနဲ႔ၾကက္ဥနဲ႔ေရာလိုက္ရင္က် ေခါက္ဆြဲအရည္ထဲ ၾကက္ဥေတြနဲ႔ စားခ်င္စဖြယ္မေကာင္းေတာ့ဘူး"
တစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္စားရင္းနဲ႔ စကားေတြထြက္လာတာ ခုနက ႏွာေခါင္းတရႈံ႔ရႈံ႔နဲ႔သူမဟုတ္ေတာ့တဲ့အတိုင္း။Daeyoungကေတာ့ ခုနကျပဳတ္ထားတဲ့ေခါက္ဆြဲအိုးေတြနဲ႔ အရင္ေန့က Rikuမေဆးရေသးတဲ့ ပန္းကန္ႏွစ္ခ်ပ္ကို ေဆးေနတယ္။
"ေရာ့ ၿပီးရင္ ဒီေဆးေသာက္"
ထမင္းစားပြဲေပၚ ေဆးထုပ္ေလးတစ္ထုပ္ခ်ၿပီး Daeyoung က ျပန္ဖို႔လုပ္ေတာ့ Rikuက ျပာျပာသလဲ Daeyoung လက္ကို လွမ္းဆြဲတယ္။
"ျပန္ေတာ့မလို႔လား"
"အင္းေလ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ"
"ငါ ညသန္းေခါင္ႀကီး အဖ်ားတက္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
Rikuက ေခြးေပါက္ေလးလို မ်က္လံုးေတြနဲ႔ Daeyoung ကို ၾကၫ့္တယ္။
"ငါ့အခန္းဘက္က ဝရံတာတံခါးဖြင့္အိပ္မွာမို႔ တစ္ခုခုဆို ငါ့အခန္းထဲ လာခဲ့"
Daeyoung က ေျပာၿပီး သူ႔အခန္းဘက္ျပန္ဝင္သြားတယ္။ေတြ့လား အသက္၂၀ Daeyoung ရင္က်က္လာကို သေဘာမေတြ့လိုက္တာ။Rikuနဲ႔ပက္သတ္ရင္ ကန႔္သတ္ခ်က္နဲ႔ေရွာင္ရွားမႈေတြကမ်ားေနတာ။အရင္လို မွီအိပ္ဖို႔ ပုခံုးတစ္ခုေတာင္ ငွားမေပးေတာ့ေအာင္ အက်င့္ယုတ္လာတာပဲ။
အဲ့ေန့ညက Rikuကအဖ်ားလဲ မတက္ေတာ့သလို ေဘးအခန္းကိုလဲ မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ေဘးအခန္းကေကာင္ေလးကေတာ့ ဝရံတာတံခါးကိုဖြင့္ၿပီး ဂီတာတစ္လက္နဲ႔သီခ်င္းထိုင္ေရးၿပီး တစ္ညတာကို ကုန္ဆံုးခဲ့တယ္။
_
_
_
_
_
_
_
_
_
_
Hello~~
သတိထားမိမလားမသိေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္လံုးက fall in love at the same timeပါေနာ္။
ႏွစ္ေယာက္လံုးက မိုးေရေတြၾကားထဲမွာ အခ်စ္ကိုရွာေတြ့သြားၾကပါတယ္ 🤭