(၄)
"ၿမိဳ႔ထဲက ဂိမ္းဆိုင္က ေက်ာင္းသားေတြကိုဝင္ခြင့္မျပဳေတာ့ဘူးတဲ့ မင္းသိလား။ မမိုက္လိုက္တာ ငါကေတာ့ မနက္ျဖန္က် သြားေဆာ့မွာပဲ မင္းေရာ လိုက္မလား"
စေနေန့။ပံုမွန္ေအးေဆးနားတတ္တဲ့ Daeyoung ဟာ အခုေတာ့ နားဒုကၡခံေနရၿပီ။ၿခံစည္းရိုးေပၚကေန ေက်ာ္ၾကၫ့္ၿပီး ၿခံထဲက အုတ္ခံုေပၚထိုင္ေနတဲ့ Daeyoung ကို လွမ္းေအာ္ေျပာေနတဲ့ Rikuပါတဲ့။အထက္တန္းေရာက္ေနတဲ့ Maedaဟာ စာလုပ္ဖို႔ထက္ ဂိမ္းကစားဖို႔ကို အားသာေနပံုက Daeyoung တစ္ေယာက္ အံ့ဩမွင္သက္လ်ွက္။အလယ္တန္းကေန ခင္လာခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္တာကာလပတ္လံုး Daeyoung က Rikuကို ႏိုင္တယ္ဆိုတာ တစ္ရက္ေလးမွမရိွခဲ့ဘူး။
"ငါမလိုက္ဘူး"
တိုတိုတုတ္တုတ္ အေျဖေပးၿပီး ေဘးနားခ်ထားတဲ့ ဂ်ပန္ေဝါဟာရ စာအုပ္ကို ေကာက္ဖတ္လိုက္တယ္။Rikuဆီက "ဟြန႔္" ဆိုတဲ့အသံၿပီးေတာ့ ဘာမွထပ္မၾကားရေတာ့ဘူး။
"သား"
"ဗ်ာ အေမ"
"ဟိုဘက္အိမ္ကေကာင္ေလးနဲ႔ေလ်ွာက္လည္ဖို႔လား"
အိမ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ Daeyoung အေမက ေၾကာ့ရွင္းတဲ့ ဟန္ပန္နဲ႔ Daeyoung ေဘးနား အသာဝင္ထိုင္တယ္။
"မလည္ပါဘူး"
တိုတိုတုတ္တုတ္ Daeyoung ရဲ့ အျငင္းစကားေၾကာင့္ Daeyoung ရဲ့အေမျဖစ္သူက Daeyoung ရဲ့ဆံပင္ေလးေတြကို သပ္ေပးၿပီး ေျပာတယ္။
"သူငယ္ခ်င္းနဲ႔လည္ခ်င္ရင္ လည္ခ်င္ရင္ လည္ခ်ည္ေလ သူလဲ ပ်င္းေနတယ္ထင္ပါတယ္ ေမ့သားေလးကို ေနရာအစံုလိုက္ျပေပးဖို႔ သူငယ္ခ်င္းလို႔ေတာ့ အေမထင္ပါတယ္"
Daeyoung က မသြားပါဘူး တြင္တြင္ျငင္းေပမယ့္ ေနာက္ေန့မနက္မွာ Rikuတစ္ေယာက္ Daeyoung တို႔အိမ္ထဲကို ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။အိပ္ယာထၿပီးအခန္းထဲက ထြက္ထြက္လာခ်င္း ထမင္းစားစားပြဲမွာ ႏြားႏို႔ခြက္ကိုေသာက္ေနတဲ့ ငနဲကို Daeyoung မႈန္ကုတ္ကုတ္ၾကၫ့္လိုက္တယ္။
"သား ႏိုးၿပီလား ဒီမွာ Riku က အလည္သြားဖို႔ ေစာင့္ေနတာ"
Daeyoung အေမျဖစ္သူက မီးဖိုေခ်ာင္အခန္းက်ဉ္းေလးထဲမွာ ေအပရြန္ပန္းေရာင္ေလးဝတ္ၿပီး ဟင္းခ်က္ရင္း လွမ္းေျပာတယ္။
"ငါလာတယ္"
ႏြားႏို႔ခြက္ကို တစ္က်ိဳက္ေမာ့ၿပီး မ်က္လံုးေတြမိွတ္က်တဲ့အထိရယ္ျပရင္း Daeyoung ကိုေျပာလာတယ္။
Rikuႏႈတ္ခမ္းမွာ ႏို႔ေတြေပေနတာနဲ႔ တိုင္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့လက္ကိုင္ပဝါကို ျဖဳတ္ၿပီး လွမ္းပစ္ေပးလိုက္တယ္။
"ေက်းဇူးပဲ"
Daeyoung က Rikuရဲ့ေက်းဇူးစကားကို လက္မခံပဲ ေခါင္းရမ္း သက္ျပင္းခ်ၿပီး အက်ႌလဲဖို႔ အခန္းထဲျပန္ဝင္ခဲ့တယ္။
ဂ်ပန္ကိုေရာက္ေတာ့ Daeyoung တစ္ေယာက္ ၿမိဳ႔ထဲကို တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးခဲ့ဘူး။Daeyoungအေမက သူကိုယ္တိုင္လဲမသြားျဖစ္ေတာ့ Daeyoung ကို လိုက္ျပဖို႔ ေမ့ေနတာလို႔ ေျပာတယ္။ဘူတာရံုကိုလဲေရာက္ခဲ့တယ္ ။ Rikuတစ္ေယာက္ရထားထြက္တာကို ၾကၫ့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ဘူတာရံုမွာ ၄၅မိနစ္ေလာက္ထိုင္ေစာင့္ေပးလိုက္ရတယ္။ရထားစထြက္လို႔ ဥဩဆြဲတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ အသံၿပဲႀကီးနဲ႔ထေအာ္လို႔ Daeyoung တစ္ေယာက္ အဲ့ငနဲပါးစပ္ကို မနဲပိတ္လိုက္ရတယ္။
ၿပီးေတာ့ Rikuက ေနြရာသီပိတ္ရက္ေတြမွာ သူအလုပ္သြားလုပ္တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ကို ေခၚသြားတယ္။တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုပါပဲ။ေဟာ့ေပါ့ဆိုတဲ့အစားအစာေရာင္းတယ္။ေဟာ့ေပါ့ဆိုတာ အျဖဴလား အျပာလား Daeyoung မသိေပမယ့္ Rikuက မႀကိဳက္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။အေငြ့တစ္ေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ အသားေတြကို အရသာရိွရိျွပဳတ္စားရတဲ့အရာတဲ့။Rikuအေၾကာင္းကို Daeyoung ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ဟင္းသီးဟင္းရြက္ဆိုလဲ ဟင္းသီးဟင္းရြက္သက္သက္မွ အသားဆိုလဲ အသားသက္သက္မွ စားတတ္တဲ့သူက အကုန္ေရာသြားရင္ မစားတတ္တာ Maeda Riku ရဲ့ ဇီဇာငေၾကာင္မႈပဲ။
စားေသာက္ဆိုင္ကိုလိုက္ျပၿပီး လမ္းမွာေျပာတာေတြက တရုတ္ႏွစ္သသ္ကူးမွာ အံေပါင္းရတာေတြ၊ဆိုင္မွာလာစားၾကတဲ့မိသားစုအေၾကာင္းေတြ၊ဟင္းရည္အိုးကို မေမွာက္ေအာင္ ဂရုစိုက္ကိုင္ရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းေတြ စံုလို႔။Rikuက သူေျပာခ်င္တာေတြေျပာေနရရင္ မ်က္ႏွာေလးကလန္းၿပီး ျမဴးႂကြေနတတ္တယ္။Daeyoungဘက္က ဘာတံု႔ျပန္မႈ ဘာစကားမျွပန္မေျပာရင္ေတာင္ဆက္ေျပာႏိုင္ေသးတယ္။
ေနာက္ထပ္တစ္ေနရာက ေဈးတန္းတစ္ခုပဲ။အဲ့ေဈးတန္းကလူေတြအကုန္လံုးက Maeda Rikuကို သိၾကတယ္။Rikuကို ျမင္ေတာ့ အေမေနေကာင္းလား အငယ္ေလးေရာ ဘယ္ႏွႏွစ္လဲ နဲ႔တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးေမးၾကတယ္။
"ငါကဒီေဈးကို ခနခနလာတာေလ အေမက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဒီေဈးမွာ လာဝယ္ခိုင္းတာ မနက္အေစာႀကီးထဝယ္မွ အသားရတာ"
ဟုတ္မယ္။အခုေန့လည္မေရာက္ေသးတာေတာင္ ဆိုင္တစ္ခ်ိဳ႕သိမ္းကုန္ၿပီ။
"ငါ၅တန္းတုန္းက မနက္အေစာႀကီး အသားလာဝယ္တာ အျပန္လမ္းမွာ ထူးဆန္းတဲ့ဦးေလးႀကီးလိုက္လာလို႔ အသားကုန္ေအာ္ၿပီး ေျပးဖူးတယ္"
Rikuက သူ႔အျဖစ္ကိုေျပာၿပီး ရယ္တယ္။Daeyoungကေတာ့ မရယ္ႏိုင္ဘူး။အဲ့ဒါဟာ ဘယ္ေလာက္အႏၲရာယ္မ်ားလိုက္လဲ။မေတာ္ရင္ Riku တစ္ခုခုျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။
"ေနာက္တစ္ခါ ေဈးသြားရင္ ငါလဲလိုက္ခဲ့မယ္"
"ေတာ္ပါ အရာရိွသားက အိမ္မွာပဲေနစမ္းပါ"
ဒီေန့ရဲ့လည္ပတ္မႈမွာ Daeyoung သိလိုက္ရတာက Rikuက အရမ္းဆိုးတဲ့သားမဟုတ္ပါရက္နဲ႔ Rikuအေမက ဘာလို႔ ရိုက္နက္ေနရတာလဲ။Rikuက Daeyoung ကိုဆို စကားအရမ္းေျပာေပမယ့္ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ Rikuဟာ အလိုလိုအသံတိတ္သြားတယ္။ငယ္ေသးတဲ့အသက္အရြယ္မို႔ တစ္ခါတစ္ေလ ျပန္မေျပာနားမေထာင္အခ်ိန္ေလးေတြရိွလာတဲ့အခါ ဆိုဆဲမႈေတျြပဳတယ္။Daeyoungတစ္ေယာက္ ပူပန္လိုက္ရတာ Rikuရယ္။
တစ္ေနကုန္ေလ်ွာက္သြားၿပီး ပင္ပန္းလာတဲ့ Daeyoung က ေခြးေျခခံုေလးနဲ႔ တစ္ဖက္ၿခံကို ေခ်ာင္းၾကၫ့္ဖို႔ေတာ့ မေမ့ခဲ့ဘူး။ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ Riku က သူ႔ညီမေလးကို ခ်ီၿပီး လမ္းေလ်ွာက္ေနတယ္။ကေလးေလးက Rikuပုခံုးေပၚမွာ အိပ္ေမာက်ေနတယ္။Rikuက ဒီလိုေလးက်ေတာ့လဲ ရင့္႔က်က္တဲ့ ၁၆ႏွစ္သား ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပဲ။
"ဂ်ပိုးေကာင္ မင္းကို Hana က သေဘာက်လို႔တဲ့"
"ဟမ္ ဘယ္သူ"
"Hanaေလ ဟိုတစ္ေန့က ငါအေနာက္တန္းသြားထိုင္တုန္း မင္းေဘးနားလာထိုင္တဲ့တစ္ေယာက္"
Daeyoung က Rikuပန္းကန္ထဲကို ဝက္အူေခ်ာင္းေတြ ထၫ့္ေပးရင္း Riku ေျပာတာကို နားေထာင္ေနတယ္။Rikuက စကားမ်ားရံုတင္မကဘူး ဇီဇာလဲ ေၾကာင္ေသးတယ္။ဝက္အူေခ်ာင္းကို ေရနဲ႔ေၾကာ္မွစားတာ ဆီနဲ႔ေၾကာ္ရင္ တို႔ေတာင္မတို႔ဘူး။ၿပီးရင္ ဝက္အူေခ်ာင္းရဲ့အေပၚတစ္လႊာကို ဖယ္ေပးရေသးတာ။
"ေအာ္ ပါးရဲရဲေလးနဲ႔တစ္ေယာက္"
"ဟုတ္တယ္ မင္းကို သေဘာက်လို႔တဲ့"
Rikuက Daeyoung ထၫ့္ေပးတဲ့ ဝက္အူေခ်ာင္းတစ္ခုကို စားရင္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
"မင္းကိုေျပာခိုင္းတာလား"
"မဟုတ္ပါဘူး ငါဒီတိုင္း ဟိုနား ဒီနားက ၾကားလာတာ"
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကို စိတ္ဝင္စားေနတယ္ဆိုေတာ့ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ေကာင္ေလး Daeyoung က ၿပံဳးစိစိနဲ႔ မာန္တက္ေနမိေသးတယ္။အဲ့ေတာ့ Rikuက ဇြန္းနဲ႔ေခါင္းေခါက္တယ္။
"Hanaကို ျပန္ေျပာလိုက္မယ္ မင္းမွာခ်စ္သူရိွတယ္လို႔"
Rikuက ထမင္းတစ္ဇြန္းကို ယူစားၿပီး ေျပာတယ္။
"ငါ့မွာ ခ်စ္သူမရိွပါဘူး"
"ရိွပါတယ္ ေသခ်ာစဉ္းစားပါအံုး"
Rikuစကားေတြက ရည္ရြယ္ခ်က္အျပၫ့္နဲ႔မို႔ Rikuမ်က္ႏွာဟာ မာန္တက္ေနသလိုလို ဂုဏ္ယူေနသလိုလို။
"ဘယ္သူလဲ"
Daeyoung က မရိွဘူးေျပာတာကို ဇြတ္ျငင္းေနတဲ့ Rikuေၾကာင့္ မ်က္မွန္ေအာက္က မ်က္ခံုးေတြတြန႔္ခ်ိဳးၿပီး ေမးလိုက္တယ္။
"ငါေလ မင္းခ်စ္သူက ငါေလ"
Rikuက Daeyoung ပုခံုးကိုဖက္လို႔ သူ႔ရင္ဘတ္သူ စည္တီးၿပီးေျပာတယ္
"ဟာ ဘာဆိုင္လို႔လဲ"
ဘာဆိုင္လို႔လဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းမွာ ၾကည္ႏူးမႈေလးပါသြားတာ Daeyoung ကိုယ္တိုင္သိသင့္တယ္။မထင္ထားတဲ့မ်က္ႏွာေပၚက အၿပံဳးတစ္ခ်က္ကိုေတာ့ Daeyoung မဖံုးကြယ္လိုက္ႏိုင္။
"မနက္ခင္းလဲေက်ာင္းအတူလာတယ္
ငါ့စက္ဘီးလက္ကိုင္ကိုလဲ ထိန္းေပးတယ္
ငါ့အတြက္ ဝက္အူေခ်ာင္းကိုလဲခြာေပးတယ္
ငါနဲ႔အတူတူထမင္းစားတယ္
ငါတို႔ေတြအတူတူလဲအိပ္....."
"ဒါေပမယ့္ မင္းက မိန္းကေလးမွ မဟုတ္ဘဲ..."
Daeyoung ရဲ့အသံတိုးၫွင္းၫွင္းေလးက Riku ရဲ့အသံက်ယ္က်ယ္ေတြကို လႊမ္းမိုးသြားတယ္။Rikuဟာ ၿငိမ္သြားတယ္။ၿပီးေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလို ၿပံဳးၿပီး Daeyoung ကို "မင္းက ငဂ်စ္ေကာင္ ပဲ" ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။
Rikuရဲ့ "ဂ်ပိုးေကာင္" လို႔ေခၚသံေတြကို ၾကားရတာမ်ားလာေတာ့ Daeyoung က နားယဉ္ပါးလာတယ္။မနက္ခင္းေက်ာင္းသြားဖို႔လာေခၚရင္း အိမ္မွာ မနက္စာ ကပ္စားသြားတတ္တဲ့ Rikuကို Daeyoung ကအျမင္ကတ္လာတယ္။စာနားမလည္လို႔ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ Daeyoung အခန္းမွာ အိပ္ေပ်ာ္တတ္တဲ့ အႀကိမ္ေရလဲ မနည္းေတာ့ဘူး။
ဒီMaedaကေလ စိတ္ပ်က္စရာ။
ထပ္ၿပီးစိတ္ပ်က္စရာက အထက္တန္းေက်ာင္းသားက ခ်စ္သူေကာင္မေလးထားေနတာပဲ။Maeda Rikuက ခ်စ္သူေကာင္မေလးရသြားၿပီ။ၿဂိဳလ္ႀကီးကိုးလံုးက ေၾကာ္စားလို႔မရဘူးေျပာၿပီး ေကာင္မေလးကေရာ ေၾကာ္စားလို႔ရသလား ကလိုရိုဖီးက ဂိမ္းမဟုတ္လို႔စိတ္မဝင္စားဘူးေျပာၿပီး ေကာင္မေလးကေရာ ဂိမ္းဟုတ္ရဲ့လား။Daeyoungကို သေဘာက်တယ္ေျပာခဲ့တဲ့ Hana ဆိုတဲ့ေကာင္မေလးနဲ႔ တြဲေနၿပီလို႔ သတင္းေတြၾကားခဲ့တယ္။
အခုဆို ပြစိပြစိစကားေတြၾကားမွာ ေသခ်ာေတာင္နားမလည္ေသးတဲ့ အခ်စ္ဒသနေတြကို ထၫ့္ေျပာလာၿပီ။
"Daeyoung မင္းေရာ Hanaကို ဘယ္လိုျမင္လဲ"
"ဘာကိုလဲ"
Hanaက လွတယ္ ထက္ျမတ္တယ္ စာေတာ္တယ္။အဲ့သံုးခ်က္ထဲမွာ Rikuနဲ႔လိုက္ဖက္ေစတဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္မွမပါဘူး။Rikuကိုယ္တိုင္ကလွၿပီးသားမို႔ လွတဲ့သူထပ္မလိုေတာ့ဘူး။Rikuက ထက္ျမတ္တဲ့သူထက္ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္သမ်ွနားေထာင္ေပးမယ့္သူလိုတာ။စာေတာ္ဖို႔ထက္ နားမလည္တဲ့သခ်ၤာပုစၧာတစ္ပုဒ္ေလာက္ကိုပဲ ရွင္းျပေပးႏိုင္တဲ့သူတစ္ေယာက္ပဲလိုတာ။
"Hanaက လွေတာ့လွပါတယ္ ဒါေပမယ့္ မာနႀကီးတယ္"
ကုတင္ေပၚ ႏွစ္ေယာက္သား ဝမ္းလ်ားေမွာက္လို႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္းေဆြးေနြးေနၾကတယ္။Rikuက ဘယ္ေတာ့မွ ဆက္လို႔မၿပီးႏိုင္တဲ့ အံစာတံုးကို အေရာင္တူတာေတြစုလာေအာင္ ဟိုလွၫ့္ဒီလွၫ့္ လုပ္ေနတယ္။Daeyoungကေတာ့ မ်က္မွန္ပင့္တင္လိုက္ သခ်ၤာဉာဏ္စမ္းစာအုပ္ကို ၾကၫ့္လိုက္နဲ႔ Rikuစကားကို ေထာက္ခံသလို ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္တယ္။
"Daeyoung ငါနဲ႔ Hanaနဲ႔လိုက္ရဲ့လား"
၁၆ႏွစ္အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ေကာင္ေလးက အခ်စ္အေၾကာင္းစိတ္ဝင္စားလာတာဟာ ထူးဆန္းတဲ့ကိစၥမဟုတ္ခဲ့ဘူး။
"လိုက္မွာေပါ့"
ေနာက္ထပ္ ၁၆ႏွစ္အရြယ္ေကာင္ေလးမွာ မိန္းကေလးေတြထက္ေတာင္ ပါးစိပါးစပ္မ်ားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရိွေနတာကေရာ ထူးဆန္းေနရဲ့လား။
"ဟာ မင္းဟာက ဘာစကားႀကီးလဲ "
Daeyoung ကို လက္ထဲက အံစာတံုးနဲ႔ပစ္ၿပီး ဝမ္းလ်ားေမွာက္ေနရာကေန ထထိုင္တယ္။
"ဒါနဲ႔ မင္းစာေမးပြဲေျဖၿပီးရင္ ကိုရီးယားျပန္မွာလား"
"အင္း ျပန္မွာ ဟိုမွာ အဖြားကေမ်ာ္ေနတယ္"
"မျပန္နဲ႔"
ကေလးတစ္ေယာက္က ဂ်ီက်ေနသလိုအသံမဟုတ္ပဲ အမိန႔္သံနည္းနည္းပါတယ္။Daeyoungက ခုနက Rikuပစ္ေပါက္လိုက္တဲ့ အံစာတံုးကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး Rikuလိုပဲ ကုတင္ေပၚ တင္ပ်ဉ္ေခြထိုင္လိုက္တယ္။ေဆာင္းအကုန္ေနြအကူးမို႔ တိုက္လာတဲ့ေလေတြေၾကာင့္ ခန္းစီးလိုက္ကာ အျဖဴေလးက တလြင့္လြင့္ လြင့္ေနတယ္။
"မင္းျပန္ရင္ ငါ Hanaနဲ႔ လက္ထပ္ပစ္မယ္"
Rikuစကားေၾကာင့္ Daeyoung အံစာတံုးဆက္ေနရာကေန ေမာ့ၾကၫ့္လိုက္တယ္။အၾကၫ့္ေတြက အလိုမက်သလို မႏွစ္ၿမိဳ႔သလို။
"လက္ထပ္ေပါ့ မင္းလက္ထပ္တာ ငါလက္ထပ္တာလား"
ဘာမွမျဖစ္သလိုပဲ ေျပာလိုက္ေပမယ့္ Daeyoung ရင္ဘတ္က တစ္ခ်က္ခုန္သြားတယ္။ရင္ခုန္၍မဟုတ္ ေၾကာက္ရြံ႔ေန၍သာ။
Rikuဟာ Daeyoung ကို အၾကာႀကီး စိုက္ၾကၫ့္ေနမိတယ္။
Rikuက စြပ္က်ယ္အျဖဴနဲ႔ ေပါင္လယ္ေလာက္ပဲရိွတဲ့ ေဘာင္းဘီကိုဝတ္ထားတယ္။ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့အိအိေလးေတြက နဖူးေပၚဝဲလို႔ မ်က္ႏွာက ရွင္းရွင္းေလးျဖစ္ေနတယ္။
Daeyoung ကေတာ့ လက္ပါတဲ့T shirt အမဲေရာင္နဲ႔ ေဘာင္းဘီအမဲကိုဝတ္ထားတယ္။ဆံပင္က ေပ်ာ့အိမေနပဲ ဖြာဖြာေလးနဲ႔ ေရ႔ွဆံပင္ေတြဟာ ရွည္လို႔ မ်က္မွန္ေပၚထိ ဝဲက်ေနတယ္။Rikuေလာက္အသားမေဖြးေပမယ့္ အသားအရည္က စိုေျပေနတုန္း။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနၾကၿပီး ေကာင္မေလးအေၾကာင္းနဲ႔ကိုရီးယားကို မျပန္ေစခ်င္တဲ့အေၾကာင္းကို အေရးလုပ္ၿပီး ေျပာေနၾကတယ္။ဒါေပမယ့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကိုေျပာဖို႔ေတာ့ ေမ့ေနၾကတယ္။