არის ცხოვრებაში ისეთი მომენტები რომლებიც ვერ გადაგილახავთ? კი ეს ყველას ცხოვრებაში არის! არ არსებობს ადამიანი
რომელიც მუდამ ბედნიერია და გულწრფელად იღიმის.
ყველას ღიმილს უკან დიდი სევდა იმალება, რომელსაც ჩვენ საზოგადოებას გვიმალავენ, რადგან ეშინიათ. ეშინიათ რომ ჩვენ მათ გავრიყავთ!
და კი ჩვენ მათ ვრიყავთ კიდეც! გავიგებთ თუ არა მის პრობლემას მტკივნეულ ადგილას ვაჭერთ და ორმაგად ვრკენთ! განა ეს სამართლიანია?! მაგრამ ესაა ჩვენი მოვალეობა! დავჩაგროთ სხვა, და შემდეგ ის ტკივილი ჩვენ გამოვცადოთ!..
განა სამართლიანია?! ეს ყოველივე?!
ნუთუ არაფრის გვეშინია? ყველაფერს იძულებით რომ ვაკეთებთ?! უბრალოდ საშინელებაა!! საშინელება! ასეთი საქციელი! ყველას გვაქვს პრობლემა რომლის გადაჭრა არ შეგვიძლია?
კი შეგვიძლია მაგრამ ჩვენ
გამოსავალს არც კი ვეძებთ!
გვინდა უბრალოდ მოვიდეს დრო და დაგვეხმაროს ვინმე!
განა ესა სამართლიანიბა?
ნუთუ ღმერთმა იმისთვის შეგვქმნა რომ ასე ხელებდაჯვარედინებული ვიჯდეთ და ველოდოთ ვინმე როდის გაგვიკეთებს სიკეთეს! ეს სისულელეა!. დიდი სისულელე!
რისიც დღემდე გვჯერა ყველას!
ცხოვრება სასტიკია! ეს თამაშია სადაც შენ იბრძვი ბედნიერებისთვის! მაგრამ ამ თამაშს აქვს თავისი წესები!
***
არ ვიცი რა ვთქვა ყოველდღე ვწყევლი ჩემს ცხოვრებას, მაგრამ რა გამოსწორდება?
ყოველდღე თეჰიონს ველაპარაკები და მან გამაცნო თავის ოჯახი, მისი ცოლი ძალიან კარგი ქალი აღმოჩნდა შვილებმაც ისე კარგად მიიღეს ივი, მათ კი უთხრეს რომ შენ ჩვენი და ხარო, მაგის მერე ივი გაითავისა მე ორი ძმა მყავს და საუკეთესო მამიკოო.
მაგრამ მან რა იცის სიმართლე.
ის პატარა და ვერ იაზრებს რა ხდება ამ ქვეყანაზე.
თეჰიონმა ფულიც კი ჩამირიცხა ანგარიშზე ივის ზეიმისთვის, ისეთი კაბა ვუყიდეთ მართლა პრინცესას გავდა, ასევე მან გამომიგზავნა რამოდენიმე დაცვის წევრი მაინც თავი დავიზღვიოთო.
და წარმიდგინეთ მისმა ცოლმა თეჰიონი გალანძღა იმის გამო რომ ასე მომექცა.
მაგრამ რა გამოვსწორდით ცხოვრება?! ბედნიერი ვარ?!
ჩემი ცხოვრება? ეს ლაბირინთია არა ლაბირინთში გასასვლელი გზა მაინცა, მაგრამ ჩემს ვცოვრებაში საერთოდ გზა არის! რომ ამ ყველაფერს თავი დავაღწიო. უბრალოდ გამოსავალი არ არსებობს, მაგრამ ხომ შეიძლება ერთხელ გავიღიმო გულით! და ვიყო ბედნიერი? მაგრამ შეიძლება არც ასე იყოს. მე მინდა გავიღიმო და ბედნიერი ვიყო!
ეს შესაძლებელია?!
უბრალოდ ეს კითხვა მიტრიალებს თავში, და რა.
ერთი რამ რაც კი მაბედნიერებს ეს ჩემი შვილია <<ივი>>
ის არის ჩემი საყვარელი ადამიანი და ამ შავ ცხოვრებაში ერთადერთი ნათელი ფერია!
-დედა_ გაისმა ოთახში ივის ხმა და გამოჩნდა ნათელი ფერები!
-ხო ჩემო ვარსკვლავო!_გავუღიმე და შუბლზე ვაკოცე.
-მომენატრე_ გაიღიმა და ჩამეხურა ის ისეთი საყვარელია!
-მართლა დიდი ხანი არ არის გასული რაც არ მინახიხარ!_ მართალია ორი საათია არ მინახავს მაგრამ ისე მომენატრა და როგორც ჩანს მასაც კი მოვენატრე.
-აღარ გამაყოლო იმ კაცებს!_ გაბრაზებულმა ამოიფურტუნა.
-რატომ?_ახლა ამათმა თუ რამე აწყენიმეს ივის არ ვიცი რას ვუზამ.
-ნაყინი არ მიყიდეს!_ გაბრაზებულმა ხელები გაიჯვარედინა, წარბები შეკრა და მათ შეხედა.
გამეცინა მის ასეთ ჯიუტობაზე.
-კარგი მე მივხედავ მათ!_ ვთქვი და ლოყაზე ვაკოცე.
ისიც გამხიარულდა და ხტუნვა დაიწყო მიყვარს ასეთი ივი ის საყვარელია და თან როგორი დედას ერთადერთი მზეა ამ სიბნელეში რომელიც გზას უნათებს!
***
Jeon junkook pov:
ორი დღეა მხოლოდ არ მინახავს და უკვე გავგიჟდები სამსახურში არ გამოჩენილა! მაგრამ მან შვებულება აიღო, რატომ? არ ვიცი მასზე რატომ მეფიქრება მაგრამ აშკარაა ვფიქრობ.
და ეს ძალიან არ მინდა!
ეხლა რომ მივიდე სირცხვილი იქნება? და რომ მივიდე რა ვუთხრა?
ნიკი რატომ არ დადიხარ სამსახურში? ან რატომ აიღე შვებულება? და სულ რატომ ვფიქრობ შენზე?
ეს ვკითხო?
დებილი ვიქნები მის თვალში, და ვარ კიდეც! ვარ კიდეც რომ მას თვალი დავადგი!
როგორ შემიყვარებს მე?! მე ხომ ისეთი უხეში და სატანა ვარ!
მაგრამ მე ხომ არ მინდა ასეთი ვიყო? უბრალოდ არ მქონდა ოჯახში ისეთი პირობები რომ მე ბედნიერი ვყოფილიყავი! ყველგან ხელისშეშლა მქონდა ყველგან ჩხუბი ნარკოტიკი! ჩემი ცხოვრება უბრალოდ ჯოჯოხეთია! და არც მინდა ამის გახსენება!..
მე დავიბადე და გავიზარდე ისეთ ოჯახში სადაც ბედნიერი არასდროს ვყოფილვარ! მე იმ ოჯახში დიდი ტრავმა მივიღე. მე იმ ოჯახმა გამანადგურა!. მეზიზღება მეზიზღებააა!
როცა პატარა ვიყავი ყოველთვის მესმოდა მამას და ბებიას ჩხუბი ელემენტარულ თემაზე მამა თავის დედას ეჩხუბებოდა! დედა კი საბრალო ქალი მათ აშველებდა მე კი საწოლში ვიწექი ვითომ მეძინა თავს ვიკატუნებდი დედა კი იქიდან ყვიროდა, თავი დაანებეო. მეორე დღეს კი ისე საუბრობდნენ თითქოს წინა ღამეს მათ შორის არანაირი კამათი არ ყოფილა. მე ვიღიმოდი იმ ქალისთვის რომელიც დედა მეგონა. თექვსმეტი წელი ვიზრდებოდი მათთან, მამა ნარკოტის ხმარობდა, და ეს ანადგურებდა იმ ქალს დედამისი კი 24/7 ეჩხუბებოდა და აქ ყოველთვის მე და დედა ვიყავით გაჭედილი.
როცა გავიზარდე მივხვდი რომ ეს ყოველივე აღარ შემეძლო
ერთი წელი იმ ნაძირალამ თავისი ნარკოტიკების გამო გვაშიმშილა!
მაგრამ ვაპატიე! რა ლაჩარი ვიყავი ეს რომ გავაკეთე!
დედამაც იგივე გააკეთა, მაგრამ დედა იმ ამბიდან სამ თვეში გარდაიცვალა. მან კი ახალი ცოლი მოიყვანა, ქალიშვილთან ერთად!
მე მისი ქალიშვილი გულში ჩამივარდა! და როცა ყველაფერი დაწყნარდა და მე " ბედნიერი" ვიყავი მაშინ დავკარგე შვილი! და მაშინ დავკარგე მარტაც! ახლა ის ბედნიერია თავის ქმართან ერთად და მე კი უბედური მარტო!
შემდეგ აღმოჩნდა რომ მე ნაშვილები ვიყავი! ნეტავ ადრე გამეგო! და ეხლა მე მყავს დედა რომელიც მიყვარს! და მასაც ვუყვარვარ!
და მე ვცხოვრობდი ასე და მე ის ასეთს შემიყვარებს?! კარგით რა ის ჩემთან შედარებით კარგად ცხოვრობს, მაგრამ მე ხომ არ ვიცი როგორ კარგად?! და ის მე ესეთს მიმიღებს? არამგონია!
და მე ეხლა ვარ მეფე მაფიაში! და ყველას და ყველაფერს მე ვმართან! და ეს ჩემი ცხოვრებაა! სასტიკი და დაუნდობელი...
ამ ცხოვრებაში ვინც კი შემოვა გარეთ ვერავინ გავა!...
------------------------------------------------------------
ჰელოუ👋 როგორ ხართ? მე რავი ვარ ნორმალურად! აბა მოგენატრათ ეს ფიკი😻? გადავწყვიტე გავაგრძელო ამიტომ იქტიურეთ!❤
ლავიუ💞