Kabanata 2
When I was only nine years old, based on what I remember, I was very happy when I found out that the Zacarias were going to move near our house. Marami ang posibleng dahilan. Iyon ay para mas malapit na lang ang bahay namin ni Andrino sa kadahilanang magkaklase kami at pareho naming kailangan ang tulong ng isa’t isa.
Bukod pa roon, at that time, our fathers were building a new facility that they would both work on, different from their individual companies. Dahil sa ganoong paraan, mas mapapadali kaming lahat.
Sa mga katabing bahay din namin nakatira ang iilan sa mga pinsan ko kay Mommy. Mas dumami ang bahay sa amin kaya ginawa na lamang nila Daddy na residence at nilagyan ng malaking gate sa labas.
When Andrino didn’t live near our house, their driver would drop him off and pick him up every day so that we both could study, or play—depending on whether he wanted to go home even if there was nothing to do. And I’m the same with him. We always go back and forth to each other’s houses.
Kaya labis ang tuwa namin pareho nu’ng nalaman namin na bibili ng lote ang magulang niya malapit sa bahay namin. Kahit hindi pa namin gaano naiintindihan ang pinaguusapan ng mga matatanda noon, we know that the Zacarias couple have a plan to build a house in phase 1 where we live.
For the meantime, when Andrino’s parents are not in their house, he sleeps at our house. Palagi kaming magkatabi matulog. At hindi rin kami nakakatulog kapag hindi kami binabasahan ni Mommy ng kung ano-anong kwento.
Pero isang gabi, inabot ng madaling araw ang pag-uwi ni Mommy galing sa trabaho kaya naman hindi kami pareho makatulog. Not until he decided to read a book for me. Beauty and the Beast ang napili niya sa book shelves ko.
“There was once a very rich merchant who had three daughters; being a man of sense, he spared no cost for their education.” umupo siya sa gilid ko, nakahiga lamang ako habang naka-yakap sa iba’t ibang plushies ko.
At those times, I just stared at him while his eyes were on the thin book he was reading. I could barely listen to what he was talking about.
And that little girl was in awe of the boy in front of him for a moment. Hindi na maitatanggi, noon pa mang bata pa lang kami ni Andrino ay kapansin-pansin na ang kanyang mukha. Gwapo din kasi si Tito Leon nu’ng kabataan nito, idagdag pa ang mala artistang ganda ni Tita Rhyza.
He has enticing deep almond eyes, his long eyelashes are also noticeable. At his age of nine years old, his black eyebrows are quite thick. Iyon yata ang isa sa mga namana niya kay Tito Leon dahil kapansin-pansin din ang makapal nitong kilay. Bukod roon, matangos din ang ilong niya. Hindi pang-karaniwang tangos ng isang Filipino.
Mapula ang manipis niyang labi. Kapag ngumingiti siya, mayroong lumilitaw na maliit na dimple sa kanang bahagi ng pisngi niya.
Sakto lang ang kulay ng balat niya. Hindi siya ganoon kaputi, hindi rin siya ganoon ka-moreno. Iyon siguro ang isa sa mga dahilan kung bakit morena ang tipo niya sa babae.
Matangkad din siya pero may pagka-chubby siya, bagay na kinagigiliwan ko sa kanya noon dahil gustong-gusto ko kapag pinipisil ko ang pisngi o ang malaman niyang tiyan. And because I’m also tall, if my memory is not mistaken, my height reaches his ears.
Noon pa man talaga kapansin-pansin na ang kagwapuhan ni Andrino, pero mas tumindi iyon nu’ng nagsimula na kaming magkaroon ng kilala sa labas ng residence.
“Thereupon the prince sent for the merchant and his daughters, and he was married to Beauty, and they all lived happily ever after.”
I didn’t realize that he had finished reading, I didn’t fall asleep either. Ibinalik niya ang libro sa pinaglalagyan nito at tumabi sa akin. Tulad ko, tinakpan niya ang kalahati ng katawan niya ng makapal na kumot.
“Do you see yourself getting married?” he asked me randomly, I looked at him.
“Yeah.” nakangiti akong tumango. “Maybe 20 years from now I’ll be married? Have children and a happy family of my own. Katulad ng pamilya natin ngayon. What about you?”
Tiningnan niya ako at kumibit siya ng balikat.
“Hindi ko naman nakikita na mahalaga ang marriage, e. Tingnan mo ngayon, merong kaibigan si Mama na may apat na anak na pero hindi pa pala sila kasal.”
“Didn’t Mommy say marriage is sacred? It means na mahalaga ang magpakasal. Sinabi din niya na pagpapahalaga mo iyon sa Diyos. Be scared of God naman, Ridgen.” tumawa siya sa huling sinabi ko.
“I don’t know, Monique.”
Sinimangutan ko siya nang marinig ang pinaka-ayaw ko na marinig mula sa bibig niya.
“You’re saying that again. At saka, matagal pa naman iyon, ‘no. We still have to go to school, to graduate, to go to college. Who knows may isang girl pala na magpapa-bago ng isip mo.” tinukso ko siya at sinundot-sundot ang tagiliran niya, tumatawa naman siyang umiiwas.
I laughed and stopped what I was doing. Nang may maisip ako nu’ng mga oras na ‘yon ay tinanggal ko ang makapal na kumot sa katawan ko at umupo sa tapat niya.
Itinaas ko ang pinky finger ko, kinuha ko din ang kanya at itinaas din.
“I need to be the first to know when you have a crush on a girl, or when you court a girl. Syempre, ganoon ka din sakin. No secrets between us, okay? Say it to me.” ipinagdikit ko ang pinky fingers namin.
“The what?” he’s laughing.
“The ‘no secrets’!”
“Okay. No secrets between us.” nakangiting aniya. “Promise.”
Madalang lang mangyari na ako ang matutulog sa bahay nila dahil hindi naman gaano nagkaka-tugmang mag-kasabay ang trabaho ni Mommy at Daddy. But when that happens, just like he does when he’s at our house, I’m also sleeping in his room. Si kuya Landro—na labing isang taong gulang pa lang noon ang nagbabasa ng bedtime story sa amin. Kasama ko si Shion na five years old pa lamang no’n. He sleeps in the master bedroom because the couple love to play with him.
Andrino’s room is clean white in a normal size, there are not so many things except for the plenty of Hot Wheels collection designed in a large cabinet where there are lots of books. Kabaligtaran nito ang kwarto ko na maraming gamit dahil malalaki ang mga koleksyon ko ng plushies o stuffed toys. However, there was a large painting above the headboard of his bed.
It was me and him when we were just newborns. We were both wearing nothing but a white diaper. Nakataas pa ang dalawa naming paa, habang mag-kadikit naman ang isa naming braso. Naka-subo ang hintuturo ko sa bibig ko.
Nu’ng nasa kanila ako para matulog, nakuha ng interes ko ang isa sa mga koleksyon niya na maliit na motor na may nakasakay na isang babae at isang lalaki, parehong naka-helmet habang ang lalaki ang nagmamaneho. That’s new to my eyes, I think this is what he says is his favorite new collection that is customized.
“You can pick it up and hold it. Hindi mo kaya ‘yan makikita nang mabuti kung hindi mo hahawakan.” natatawang sambit niya sa likod ko.
Naka-pajama na siya na spiderman ang design, katulad ng suot kong pajama na spiderman din pero sa pink na kulay.
Umiling ako at umupo sa gilid ng kama niya na malambot at pang isahang tao lang. Pero dahil payat naman ako kahit may pagka-chubby siya, nagka-kasya pa din kami.
“Ayaw ko. Ayokong mangialam ng mga gamit mo.” I said as I watched him climb into bed and tuck half of his body into his thick comforter.
“Why? We’re best friends naman, e. Gamit ko, gamit mo na rin.” sabi niya. “I told the seller to put both of our names on the bottom. So basically, that’s also yours.”
“Bakit? Hindi naman ako mahilig sa mga motors or cars, e.”
He crossed his arms while acting like he was thinking. “Hmm... Do you see that girl? Sabi ko kasi sa sarili ko, kapag malaki na ako at kaya ko na mag-drive ng motor, gusto ko na iangkas ka. I want you to be the first girl to ride my new motorcycle.”
“Ayoko nga!” I immediately shook my head. “Baka mamatay tayo, Ridgen!”
“Don’t worry. You’re safe with me, Saide. I’ll make sure na marunong na marunong na marunong na ako kapag inangkas kita.” ngising ngising aniya.
“Hmm... it depends. Kapag may boyfriend na ako no’n, bahala ka na sa life mo.”
He laughed and pointed to that toy. “You can take it home if you like.”
“No way? That’s not mine!”
Pabiro niya akong inirapan. “I said that’s also yours. Don’t be shy on me, Monique. We are best friends, right? What’s mine is also yours. And I really love it when you care about me and about the things I owned.”
Ilang beses kong tinitigan ang reply ni Andrino sa akin na mas malamig pa sa con yelo. Kanina, bago ako umuwi, ilang ulit kong pinasada ang mga mata ko sa maikling reply niya. Nu’ng nasa kotse pauwi. At ngayon na bago ako matulog.
I would like to think that it was not Andrino who replied to me. Noon, kahit mga walang kwenta ay sinasabi niya sa akin sa messages, basta mahaba lang. Malayong-malayo ang Andrino na ito sa Andrino na kilala ko noon.
Or maybe he’s just busy? The important thing is that he replied, right? The important thing here is that he didn’t just leave me on read. Yeah, that’s the point. Hindi ko alam kung mas gugustuhin ko bang hindi na lang siya nagreply at huwag akong pansinin o nagreply nga siya pero parang hindi nagpapakita ng interes.
Noon, ang sabi niya sakin ay gusto niya kapag may pakialam ako sa kanya. Gusto niya kapag hinahanap ko siya, kapag magpapa-turo ako sa kanya, kapag makikipag-laro.
Where is that now? Expired na ba ang mga lintanya niyang iyon?
Wala sa sarili akong tumayo at lumapit sa study table ko. I took the notebook he had given me before because he knew I liked stationary stuffs—which I couldn’t use because I couldn’t think of anything to write in it. Pero ngayon, mayroon na.
“Siguro journey na lang yung concept natin?” suhestyon ng isa sa mga kagrupo ko sa Oral Communication subject namin.
Tumango ang lahat ng myembro, tumango din ako at sinulat iyon sa papel. “One of us needs to take videos, I think we should have highlights for each of us to express our opinion about the topic.”
“Pwede rin. But the thing is, where will we hold our ‘journey’ concept?” tanong ni Eloise.
Lahat kami ay nagisip. One of my members raised her hand.
“Marine Base? Ternate?”
“Ang layo naman!” reklamo nila.
“Patungan Cove! Medyo malayo kasi Maragondon but it’s all worth it. I promise.”
“Okay, if that’s the plan, we should have a service.” sambit ko at inangat ang palad ko. “Sino ang may kotse dito? Or maybe SUV para kasya tayo? What do you, guys, think?”
Sa madaling salita, napag-sang ayunan naming lahat na sa Patungan Cove na nga gawin ang project or activity namin. Napag-desisyunan din namin na magkita-kita na lang sa Square Mall kung saan maghihintay ang Fortuner nila Eloise.
This will happen next Saturday because we have a party tomorrow, and the others have church during the weekend.
Ipinaalam namin sa Teacher namin ang tungkol sa plano namin, pumayag naman siya pero hangga’t maaari daw ay may kasama kaming matanda bilang guardian namin. We think that maybe Eloise's driver will serve as our guardian.
Nang malaman ng mga kaklase namin ang plano namin na pumunta roon, maraming gustong sumama. We just let them as long as their service is separate from our group’s service and they will take care of that. Halong naging buong seksyon ang gustong sumama.
“Narinig ko si Selah kanina pinipilit na sumama si Andrino. Napaka intrimitidang babae talaga.” bulong ni Eloise sakin habang naglilinis ng silid, bagay na ginagawa namin tuwing biyernes.
I saw her looking at Selah as if she was planning a crime to our classmate. Abala si Selah sa paglinis ng bintana. Wala si Andrino dito dahil sumama siya sa Adviser namin na kumuha ng mga ibang pamalit na upuan sa mga sira, kasama pa ang ibang mga lalaki.
Siniko ko si Eloise sa tagiliran. Kaming dalawa naman ay nagwawalis sa Hallway.
“Hayaan mo na nga siya, Eloise.”
I saw her raise an eyebrow at me. “Papayag ka ba talagang ganyan ang magiging girlfriend ng ex bestfriend mo? Huh? Really?”
“She’s not his girlfriend.” I continued what I was doing.
“How sure are you?”
Hindi na siya nagwawalis, sinusundan niya na lang ako at parang tanga’ng nakaangat ang kilay sa akin.
“I am just... sure.” wala sa sariling sambit ko.
Really, Saide? How sure are you that there is no something between the two? Gaano ka ka-sigurado na ikaw pa din ang unang makakaalam tungkol sa mga ganoong bagay sa buhay ni Andrino? Even in this crisis of your friendship?
“Alam mo, ako, I am not his ex bestfriend mo pero papayag naman ako na magkaroon siya ng girlfriend. Pero kung si Selah? Ow, please. Talk to your ex bestfriend.”
“Tigilan mo na nga kakasabi ng ex bestfriend.” sinamaan ko siya ng tingin at inambahang hahampasin ng walis.
“Bakit? Masakit?” she continued teasing me.
“Mag-walis ka na nga diyan!”
“Maghanap ka na kasi ng boyfriend, ‘no! Para fair kayong dalawa. Look at the two of you, ikaw lang ang halatang miserable sa friendship niyo na tinuldukan na niya. Stop chasing that boy, Saide. Live your life.”
Hindi siya sumunod sa akin at kung ano-ano pa ang mga sinasabi niya. Hindi naman napapansin ng mga kaklase namin na nakikipag-daldalan na lang ‘tong babae na ‘to.
“Yeah, Eloise, stop meddling with my lovelife or whatever-life. Live your life.” I rolled my eyes on her.
Naiinis na ako sa kanya.
Naiinis na ako dahil alam ko na tama ang mga sinasabi niya. Naiinis na ako kasi unti-unti na kong tinatamaan sa ulo ng ideya na sa aming dalawa, ako nga lang itong mukhang maraming tanong. Sa pagkakaibigan naming dalawa, ako lang ‘tong naiwang miserable.
Kasi siya naman yung lumayo. Siya yung bigla na lang akong hindi kinausap, o kahit tingnan manlang sa mata ay hindi magawa. Back then, I still understood because I thought maybe he had a problem that he didn’t want me to know about. But now? Kahit anong anggulo, hindi ko lubos na maisip ang sagot.
He left me with so many questions. Why did he suddenly avoid me as if I had an infectious disease? Why did he suddenly treat me coldly? Why did I suddenly feel the gap between the two of us? Ano nang nangyari sa pagkakaibigan namin? Bakit parang, isang araw, biglang hindi na niya ko kilala?
Gustong-gusto kong mag-tanong. Kahit one at a time lang. Pero hindi ko alam kung paano. Ayokong isiksik yung sarili ko sa kanya kahit may mga pagkakataon na kailangan na kailangan ko siya, o yung presensya niya.
Hindi ko maintindihan kung bakit niya ako nagawang iwan sa ere kahit alam niyang siya lang yung kaibigan ko.
Maybe without Eloise, despite her constant teasing of me and my ex best friend, I don’t know where I would be right now.
“Saide.”
Nagaayos na ako ng gamit ko nang marinig ko na naman ang malamig niyang boses. Nakasuot na ako ng sweater pero pakiramdam ko kulang pa iyon.
Tahimik akong suminghap at nilingon siya. I raised my eyebrows as a response.
“Tinatanong ni Mama kung anong magandang regalo kay Tita at Tito.” blangko ang mga matang sabi niya.
Bago pa ako makasagot ay sumingit na si Selah sa usapan namin. She smiled as she held on to Andrino’s arm and whispered in his ear. Andrino’s eyes stayed on me even though I knew his attention was on Selah.
My eyes fell on Selah’s hand that was holding Andrino’s veiny arm. Ilang sandali lang iyon at inabala ko na lang ang sarili ko sa pagaayos ng gamit ko.
Medyo matagal din ang pag-bulong ni Selah sa tenga ni Andrino. Gusto ko na sanang umalis pero naalala ko ang pakay ni Andrino.
“Thanks.” Selah smiled sweetly at me.
I watched her walk away from us, grab her bag and leave the classroom with her friends. Nang ibinalik ko ang tingin kay Andrino, nananatili pa din ang blangko niyang mata sa akin.
Where did we go wrong, Ridgen.
“U-Uh... S-Siguro something like... picture frame? Or maybe, uh, an artwork. M-Mas magugustuhan siguro nila kung... kung s-si Tita mismo yung gumawa.” hindi ko na mabilang kung ilang beses akong lumunok at nangapa ng sasabihin.
Tumango siya. “Salamat.”
Before he turned around, something seemed to enter my mind and I grabbed his arm to stop him from turning away from me. Kumunot ng bahagya ang noo niya, agad kong binitawan ang braso niya.
Nangapa na naman ako ng sasabihin. Ni wala akong ideya kung bakit kinakabahan ako. How come he used to be the one who calmed me down, but now he’s the reason why I can’t calm down.
“I... I just want to ask you about... About you and Selah.” I slightly pinched my skin. “Y-You know, just curious. Sabi kasi nila... kayo na daw. Is that true?”
Hindi siya agad nagsalita. Tahimik akong nanalangin na sana ay sagutin niya ang tanong ko. May kung anong dumaan sa mga mata niya na hindi ko agad nakita.
His eyes are no longer blank. But even so, I still don’t know what expression his eyes are showing.
Wow. I used to admire that eyes, eh.
“No, we’re not.”
For some reason, it makes me calm.