1:15
Sometimes you must force yourself to accept things and get over it even if it kills you. Yes, it hurts but you're still breathing and that's more important. Unti unti at hanggang sa hindi ko na lang namalayan, ay pakiramdam kong bigla na lang nawala lahat na para bang tinangay ito ng hanging palayo mula sa akin. Hindi ko matumbok kung ano talaga 'tong nararamdaman ko. Siguro I'm just tired of feeling. Nakakapagod din pa lang masaktan.
One thing na natutunan ko mula kay Alvin, I guess one of the most important thing na natutunan ko mula sa isang heart break, is that, you can't really be healed from a broken heart you only learn to live with it.
Kung kinaya ko siguro kakayanin din ito ng kahit na sinong tao sa mundo. You had your heart broken, don't let your mind follow. Kasi that's the time na masasabi kong talo ka.
"Parang pa-blooming nang pa blooming ka, bes, a," sabi ni Mei. Nakangiti ito habang nakatingin sa akin.
"May bago na ba agad?" Mabilis niyang dugtong.
Mabilis naman akong napailing. My eyes narrow and my forehead creased as I squint at her.
"Blooming lang may bago agad? Grabe 'to gano'n na ba ako kalandi, bes," kontra ko.
"Medyo lang." Nakita ko ang mabilis na pag-angat at pagbaba ng kanyang mga balikat. She laugh afterwards.
"Papasok ka ba bukas sa klase natin kay sir Alvin?"
"Ang what makes you think na hindi ako papasok, aber?"
Nakita kong inikot niya ang kanyang mga mata na para akong iniirapan.
"Kasi the last time I checked hindi ka lang naman pumasok ng tatlong meetings sa klase niya." Napansin kong dahan dahan niyang inangat ang kanyang ulo at saka umismid.
"So I thought na baka hindi ka na naman papasok," dagdag pa niya.
Napabuntong hininga ako. Thinking na ilang meetings din ako hindi pumasok ay baka hindi ko na maabutan ang mga nagdaang lessons namin sa subject ni Alvin. Kailangan kong aralin at umabot sa pinaka-latest na lesson namin. I can't afford to fail again. Masyado na akong madaming napagdaanan and I need to graduate, mas lalo na ngayon na ilang buwan na lang ang bibilangin at gra-graduate na ako.
"Buti nga nahimasmasan ka na, Nika. There's more to life than what you just feel, you know." She snapped.
"Alam ko naman, bes, pero okay lang naman ata magpaka-gaga kahit minsan. Hindi ko naman kasi inaraw araw."
Inangat ko ang isa kong kilay habang nakatingin sa kanya. "Don't you forget na ikaw nag-advice no'n sa akin. Na minsan kailangan natin mag-take nang risk. Sinunod lang naman kita." I put a forced smile.
"Oo na, ako na may kasalanan. Basta siguraduhin mo na papasok ka bukas. Ipapahiram ko sa'yo notes ko para ma-aral mo 'yong mga nagdaang lessons at maka-abot ka sa latest topic."
Out of excitement ay mabilis ko siyang yinapos ng yakap. "Salamat, bes, alam ko naman na hindi mo 'ko papabayaan e. I love you na talaga."
"Yuck?! Kadiri ka Nika hindi tayo talo," she said with disgust.
Hindi na rin nagtagal ay nagpaalam nang umalis si Mei. Dahil may klase pa daw siya at kailangan na maaga siyang pumasok dahil kokopya pa siya ng assignment sa mga kaklase niya. Ewan ko sa babaeng 'yong kung tinatamad lang talaga siya mag-gawa ng assignment o totohanan niya talagang pinaninindigan ang 'yong sinabi niya sa akin na, "ang gawain sa school e sa school lang, huwag daw dadalhin sa bahay. Dahil ang problema sa bahay hindi naman daw niya dinadala sa school." Somehow may sense naman 'yong sinabi niya.
Ang dami talagang pinaghuhugutan 'tong best friend ko kahit kailan, palibhasa kasi hindi pa nagkaka-boyfriend e.
Dahil sa nabagot ako ay naglakad lakad muna ako. Mamaya pa naman alas dos ang klase ko e and it's just one twenty five in the afternoon. Masyado pa maaga kung pupunta na agad ako sa classroom and besides may klase pa naman do'n e.
Naglalakad ako sa may walkway papuntang canteen nang bigla na lang nagtagpo ang aming landas. It was him. And when I said 'him' ay siya nga 'yon — si Alvin. In this crowded place, bakit dito pa? Bakit sa gitna pa ng walkway? At higit sa lahat bakit ko pinahintulutan na maging gan'to kami kalapit sa isa't isa?
When he paused, towering over me, ay napalunok na lamang ako. 'Yong dating mga paru paro na namomuo sa tuwing gan'to kalapit ay hindi ko na maramdaman sa tingin ko ay unti unti din itong namatay. 'Yong uwak sa loob ng aking dibdib na minsan nagiging rason kung bakit hindi ako makapagsalita at makahinga sa tuwing lalapit siya ay naglaho na rin. Nakatakas na ata ito mula sa hawla. But it's good, I feel relaxed kahit na gan'to kami kalapit sa isa't isa.
"Kumusta ka na?" Mahina niyang sabi. Diresto siyang nakatingin sa akin at pakiramdam ko kung ako ang unag bibitaw mula sa pagtatagpo ng aming mga mata ay baka akalain niya na nasasaktan pa din ako hanggang ngayon. Hindi na. Ayoko na. Sawa na ako.
"Okay naman ako. I'm doing really great," mabilis kong sagot sa kanya. Tumango tango ako. He looked away after a few.
"Nag-aalala kasi ako sa'yo. Palagi ka kasing absent sa klase ko."
All of these days, ngayon ko lang napansin na may pagka-slang siya magsalita. Siguro kaya gano'n ay dahil hindi naman siya gano'n kasanay magsalita ng tagalog. Kaya siguro ngayon ko lang napansin dahil dati sa tuwing mag-uusap kami imbes na mag-focus ako sa sinasabi niya ay palagi akong manghang nakatingin sa mga mata niya.
"Nagkataon lang ata na palagi ako nagkakasakit sa tuwing araw ng klase mo." I never hesitated a bit even if it was a lie.
"I'm happy you're doing fine." He said in a soft voice. Sa tono ng pagsasalita niya ay parang alalang alala talaga siya sa akin.
"I hope na sana makapasok ka na bukas," dagdag pa niya.
Tumango ulit ako. "Oo naman." Tumingin ako sa relos ko. "Sorry, I need to go. Ma-lalate na ako sa klase ko." I lied as I try to walk pass by him.
"I'm sorry," dagli niyang sabi.
"It's okay." Mabilis akong naglakad palayo sa kanya. I acted. Feeling ko kasi nagiging masyado nang awkward ang usapan naming dalawa. So I tried to get away with that kahit na hindi naman totoo.
"Nika," he called my name. For the moment ay napahinto ako sa paglalakad. Ito na naman ba? Aasa ba na naman ako? Hahayaan ko na lang ba ulit na bigyan siya ng kapangyarihan para wasakin ulit ako?
I tried not to look back. Pero sa tingin ko ay hindi nga gano'n kadali siyang kalimutan. I slowly turned my back and looked at him.
"I'm really happy, you're okay."
Kitang kita ko ang pagningning ng mga mata niya. 'Yong ekspresyon niya sa mukha at iba na para bang punong puno ito ng halong pag-aalala at saya. His smile was a bit dangerous and amazing at the same time. Dangerous kasi parang hinahatak niya ulit ako pabalik sa kanya at baka maging rason ulit para masaktan ako.
Napapatanong ako, bakit gan'to kalakas ang hatak niya sa puso ko?
•—•—•—•
Busy sila Tita at Yaya sa paghahanda para sa hapunan. Laking pasalamat ko at bumalik na si Yaya at hindi na hirap si Tita sa mga gawain sa bahay. Pasulyap sulyap lang ako sa kanilang dalawa habang nandito ako nakaupo sa salas at nagmumuni muni. Walang particular na iniisip, just random things. Minsan napapatingala na lang ako sa kisame. I'm sure I almost git rid of him and how he makes me feel. I don't know but somehow there's still a glint. An even small flashes of sparks I have towards him.
"May good news ako sa'yo!" Dagling sabi ni Tita. It was so sudden na hindi ko man lang napansin na paparating siya. Siguro kasi masyado akong lunod kakaisip sa mga bagay bagay kaya hindi ko na napansin.
I found myself flinched for a millisecond. Nakatingin lang ako kay Tita pero hindi agad ako nakapah-react.
"Okay na daw ang mga papers natin." He eyes were glittering. I could sense that she was very happy pero hindi ko alam kung bakit.
"Papers? Natin?" Umiling iling ako, feeling completely puzzled.
Mabilis itong gumalaw at umupo sa tabi ko. Nakita ko siyang tumango tango habang nakangiti. Habang ako naman ay litong lito pa din.
"Yes, tapos na asikasuhin ng Tito mo ang pagpunta natin sa London."
Napangiwi ako sa narinig ko. Tumaas ang isa kong kilay habang tinitignan ko si Tita.
"Pagkatapos nang graduation mo, afad daw tayong lilipad pa-London."
Nakahinga ako ng malalim. Akala ko kung ano na. 'Yon lang naman pala.
"Okay po 'yon, Tita. Mas maganda nga po siguro 'yong gano'n," I said in a soft tone.
"Sabi pa ng Tito mo sa akin na malaki daw ang tsansa na baka makauwi siya bago ang graduation mo."
Mabilis na nagpintig ang taenga ko. Agad na napuno ng galak at saya ang dibdib ko. "Talaga po?" Mabilis na nagbago ang tono ng pananalita ko. Kung kanina malamya ngayon ay puno ito ng energy. Sa sobrang saya ko dahil sa sinabi ni Tita ay hindi ko maiwasan na maging teary-eyed. Ito lang talaga ang tanging kasiyahan ko ang makitang kompleto kami. Wala nang iba pa. Dahil iba pa din ang saya kapag pamilya ang kasama.