ប៉ុន្មានម៉ោងក្រោយបន្ទាប់ពីញ៉ាំអាហារហើយ យ៉ុនហ្គី ក៏រៀបចំទុកដាក់របស់របរប្រុងនឹងទៅផ្ទះទៅយកសម្លៀកបំពាក់របស់គេ ប៉ុន្តែភ្លាមនោះ ជុងហ្គុក និង ថេហ្យុង ក៏បានមកដល់ ។ ហើយក៏មានមិត្តភក្តិរបស់ យ៉ុនហ្គី មកជាមួយផងដែរ ពួកគេមិនសូវបានជួបជុំគ្នាទេប៉ុន្តែនៅតែជាមិត្តល្អ ព្រោះមិត្តរបស់ យ៉ុនហ្គី ភាគច្រើនសុទ្ធតែជាជនជាតិអ៉ីតាលី បើទោះជាជនជាតិកូរ៉េក៏ធ្វើការនៅអ៉ីតាលី ឬសហរដ្ឋអាមេរិក ហើយមិត្តរបស់គេសុទ្ធតែមានគ្រួសារហើយ យ៉ុនហ្គី ក្រោយគេនេះឯង ។
« សោកស្តាយផងណា យ៉ុនហ្គី! កុំពិបាកចិត្តពេកណា » មិត្តភក្តិរបស់គេ ដែលជាជនជាតិកូរ៉េប៉ុន្តែនាយរស់នៅ អ៉ីតាលីជាមួយគ្រួសារ ។
« អរគុណឯងហើយ ហ្វាន់ស៊ី! យើងមិនអីទេខ្លាចតែ ជីមីន ប៉ុណ្ណោះដែលគេទទួលយកមិនបាន យើងខ្លាចប៉ះពាល់ផ្លូវចិត្តរបស់គេ »
« ហឹម! យ៉ាងណាសូមមើលថែគ្រួសារឯងឱ្យល្អ យ៉ុន! យើងមិនសូវបានមកលេងឯងទាល់តែសោះ អេឡិច ហ្សូរ៉ា ហូស៊ុក ក៏រវល់ដូចគ្នាចាំមើលភរិយាឯងគ្រាន់បើចាំរកពេលជុំគ្នាម្ដង » ជាការពិតណាស់ ម្នាក់ៗ សុទ្ធតែរវល់ការងារផង គ្រួសារផង ជាពិសេសម្នាក់ៗ នៅសុទ្ធតែឆ្លងប្រទេសឯណោះ ។ វាមិនងាយស្រួលទេព្រោះការងារម្នាក់ៗ មិនមែនមួយទេសុទ្ធតែចាប់ពីពីរបីឡើង រាល់ថ្ងៃទាក់ទងគ្នាតាមទូរស័ព្ទសំណាងពេកហើយ ។
« មិនអីទេ យ៉ាងហោចណាស់ពួកយើងក៏បានជួបគ្នាម្ដងក្នុងមួយឆ្នាំដែរ លើកលែងតែ ហូស៊ុកទេតាំងពីរៀបការហើយលែងនឹកនាពួកយើងតែម្ដងហើយ » យ៉ុនហ្គី និយាយបែបលេងសើចហើយក៏បន្លំមែនដែរ ។ ជុង ហូស៊ុក ជាដុកទ័រប្រចាំនៅមន្ទីរពេទ្យនេះប៉ុន្តែក្រោយរៀបការរួចគេក៏ផ្លាស់ប្ដូរលំនៅទៅរស់នៅប្រទេសបារាំងជាមួយគ្រួសាររបស់គេដោយបញ្ជូនគ្រូពេទ្យជំនាញដែលមានសមត្ថភាពដូចគេមកទីនេះវិញ ។
« អ្នកណាថាយើងភ្លេច វ៉ើយ? យើងមិននៅហ៊ាននិយាយដើមយើងផង? » ភ្លាមៗ ហូស៊ុក ស្រាប់តែបង្ហាញខ្លួនឡើងមក ធ្វើឱ្យមិត្តទាំងពីរភ្ញាក់ផ្អើលមិនស្ទើរទេ នេះមកពីពេលណា?
« នឹកណាស់វ៉ើយ! » ពួកគេទាំងបីឱបគ្នាទាំងសប្បាយចិត្តព្រោះតែបែកគ្នាយូរពេក ទូរស័ព្ទក៏មិនសូវបានទាក់ទងគ្នាដែលព្រោះ ហូស៊ុក ជាដុកទ័រគេមិនទំនេរនោះទេ សូម្បីតែពេលឱ្យគ្រួសាររកសឹងតែមិនបានផង ។
« សួស្តី ស៊ូប៊ីន! បែកគ្នាយូរហើយយើង យ៉ាងម៉េចដែរ មិត្តខ្ញុំមានធ្វើឱ្យពិបាកចិត្តទេ? »
« គ្មានពិបាកចិត្តអីក្រៅពីមិនបាននៅជាមួយគ្នាទេបង គាត់រវល់ខ្លាំងណាស់ » ស៊ូប៊ីន និយាយឡើង គេដូច ជីមីន និងថេហ្យុងដែរ ។
« ហ៊ាស៊ុក ចាំមើលបន្តិចទៀតប្រពន្ធឈប់ស្រឡាញ់ហើយ » ជុងហ្គុក និយាយឡើងទាំងអស់សំណើច កាលពីមុនពេលម្នាក់ៗនៅលីវ ពួកគេតែងតែជួបជុំគ្នាជប់លៀងសឹងរាល់ថ្ងៃហើយ ជុងហ្គុក នេះហើយដែលជាអ្នកក្លែមនោះម្ដងៗ គេញ៉ាំសឹងតែផ្ទះពោះ ។
« យើស! អាល្អិតឮថាឥឡូវមានប្រពន្ធមានកូនហើយមែនទេ? » ហូស៊ុក ទាំងអស់សំណើចនៅដណ្ដើមសាច់ក្លែមពួកគេថ្ងៃមុនសោះឥឡូវមានប្រពន្ធសំខាន់មានទាំងកូនទៀត លឿនជាងគេទៀតអាល្អិតនេះ ។
« ពិតមែនហើយ ខ្ញុំឡូយជាងហ៊ា! » ជុងហ្គុក និយាយទាំងជឿជាក់ហើយគ្រប់គ្នាក៏សើចតិចៗ តែ យ៉ុនហ្គី គ្រាន់តែគ្រវីក្បាលតិចៗ ប៉ុណ្ណោះវាគួរឱ្យចង់សើចប៉ុន្តែគេសើចមិនចេញនោះទេ ។
« អត់ទោស ចៅហ្វាយ! អ្នកស្រីមក! » វីន
« ជុំគ្នាល្អណាស់! »
« អ្នកមីង ជំរាបសួរ! »
« ចាស៎! » គាត់ញញឹមតប ។
« ម៉ាក់មានការអី? » យ៉ុនហ្គី សួរទាំងមុខមាំ ។
« ចឹងពួកយើងត្រឡប់ទៅវិញហើយ! មានពេលចាំជុំគ្នាម្ដងណា យ៉ុន! ជំរាបលាអ្នកមីង! »
« ចាសក្មួយ! » ពួកគេក៏ចាកចេញទៅវិញព្រោះគាត់អាចនឹងមានរឿងផ្ទាល់ខ្លួនត្រូវនិយាយជាមួយកូនក៏ថាបាន ។ ជីយ៉ុន ចេញទៅក្រៅជាមួយ ជុងហ្គុក និងថេហ្យុង ព្រោះគេក្មេងតែអាយុទេ គំនិតគេដូចមនុស្សចាស់ចឹង ហើយក៏មិនចង់ឱ្យគេឃើញ យ៉ុនហ្គី ឈ្លោះគ្នាជាមួយយាយរបស់គេនោះទេ ។
« ម៉ាក់ចង់និយាយអីចាំថ្ងៃក្រោយចុះ! »
« តែម៉ាក់ចង់និយាយឥឡូវនេះ! »
« ចឹងចេញទៅខាងក្រៅទៅ ជីមីន កំពុងគេង! »
« ម៉ាក់ចង់និយាយនៅទីនេះ វាមិនមែនស្ដេចឯណា? ហេតុអ្វីម៉ាក់ត្រូវគោរព? »
« ម៉ាក់? » យ៉ុនហ្គី បន្លឺឡើងទាំងហួសចិត្ត! ម្តាយរបស់គេ? មនុស្សស្រីដែលប៉ារបស់គេស្រឡាញ់ ជាមនុស្សបែបនេះឬ? ជាមនុស្សដែលមិនចេះយកចិត្តឬអារម្មណ៍របស់អ្នកណាមកទុកក្នុងចិត្ត ជាមនុស្សដែលអាត្មានិយម អាត្មានិយមខ្លាំងហួសហេតុ ។
« ប្រពន្ធឯងយ៉ាងម៉េចហើយ? »
« គេមិនទាន់ស្លាប់! ម៉ាក់ខកចិត្តខ្លាំងណាស់ខ្ញុំដឹង! » ព្រោះជាលើកទីពីរហើយដែលគាត់ព្យាយាមធ្វើបាប ជីមីន ទាំងដែលរាងតូចមិនដែលធ្វើអ្វីគាត់ទាល់តែសោះ ។
« ហេតុអ្វីម៉ាក់ខកចិត្ត? កូនកំពុងចោទប្រកាន់ម៉ាក់ខ្លួនឯងហើយ យ៉ុនហ្គី! ម៉ាក់មិនបានធ្វើ! »
« ត្រូវហើយម៉ាក់មិនបានធ្វើតែម៉ាក់បញ្ជាគេឱ្យធ្វើ! » គាត់មានបានធ្វើឯណា? គ្រាន់តែបញ្ជាគេឱ្យធ្វើទេតើ ។ ប៉ុន្តែគាត់នៅតែជាប់ឈ្មោះជាអ្នកសម្លាប់ទារកដែលមិនដឹងអីម្នាក់ដដែល ។
« នាមជាម្ដាយ ម៉ាក់គ្រាន់តែចង់ឃើញកូនមានក្ដីសុខ... »
« ឈប់បានហើយ!ឈប់ប្រើនាមជាម្ដាយមកគាបសង្កត់ខ្ញុំទៅ! ក្រែងជាម៉ាក់មិនចឹងដែលបំផ្លាញក្ដីសុខខ្ញុំ? បំផ្លាញក្ដីសុខអាម្នាក់នេះ អាម្នាក់ដែលម៉ាក់ប្រកាសក្ដែងៗ ថាស្វែងរកសេចក្តីសុខឱ្យវានេះអី ឬមិនពិតអ្នកម៉ាក់? » ស្របនឹងសម្ដីទឹកភ្នែកក៏ហូរមកព្រមគ្នា ការឈឺចាប់ដែលមិនអាចរៀបរាប់ប្រាប់ទៅនរណាបាន ។ ព្រោះតែពាក្យថាម្ដាយទើបគេនៅស្ងៀមមិនមាត់ ព្រោះតែម្ដាយទើបគេមិនចង់សើរើរឿងចាស់ៗ ដែលគាត់ប្រព្រឹត្តទៅអ្នកណាសូម្បីតែជីមីន ក៏មិនដឹងថាម្ដាយក្មេករបស់គេបែបណាដែរ ។ ពីមុននិងឥឡូវគាត់នៅតែដូចដើម អាត្មានិយមយល់តែចិត្តខ្លួនឯង មនុស្សជាច្រើននាក់ហើយមិនមែនមានតែ ជីមីន ម្នាក់នោះទេដែលរងគ្រោះដល់ថ្នាក់បាត់បង់ជីវិតព្រោះតែចូលមកជិតស្និទ្ធនឹង យ៉ុនហ្គី ។
« កូនត្រូវរៀបការជាមួយ អាយរីស! » នាងជាកូនប្ដីក្រោយរបស់គាត់ ។
« សងកូនខ្ញុំវិញមក! ម៉ាក់សងជីវិតកូនរបស់ខ្ញុំសិនមក កូនដែលមិនទាន់បានឃើញពន្លឺថ្ងៃរបស់ខ្ញុំ គេទៅហើយគេចាកចេញពីខ្ញុំហើយ ម៉ាក់សងជីវិតគេវិញមកសងឥឡូវនេះ! » កែវភ្នែកក្រហមច្រាលដូចឈាមព្រោះខំប្រឹងទប់ទឹកភ្នែកកុំឱ្យហូរប៉ុន្តែវានៅតែហូរមកដដែល ។
« ចាំឯងត្រជាក់ចិត្តសិនចាំនិយាយគ្នាចុះ! » គាត់មិនខ្វល់ថាកូនប្រុសរបស់គាត់ស្រក់ទឹកភ្នែកមកនោះទេ និយាយចប់ក៏ចាកចេញទៅបាត់ ។
« ហ៊ឹស! » យ៉ុនហ្គី អស់សំណើចទាំងទឹកភ្នែកស្រក់ចុះមកដដែល តាមពិតមួយរយៈមុននេះគេបានរកឃើញការពិតម្យ៉ាងដែលធ្វើឱ្យគេនឹកស្មានមិនដល់ប៉ុន្តែវាបានកើតឡើងតាំងតែពីគេកើតមកមិនទាន់ដឹងអីមកម្ល៉េះ ហើយគេក៏ដឹងតាមរយៈអតីតជំនិតរបស់ប៉ាគេដែរ ។
« មីននី? » ងាកក្រោយបែរគេភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងព្រោះភរិយារបស់គេដឹងខ្លួនហើយ សំឡឹងមើលមកគេភ្លឹសៗ ។
« បង...កូន... » អ្វីដែលគេនឹកឃើញមុនគេគឺកូន ព្រោះមុនសន្លប់គេឈឺចាប់ក្នុងពោះខ្លាំងណាស់ ។
« អឺគឺ...បងថាអូនញ៉ាំអីសិនទេ? នេះញ៉ាំទឹកបន្តិចទៅ » យ៉ុនហ្គី បង្វែររឿងហើយចាក់ទឹកឱ្យ ជីមីន ញ៉ាំរាងតូចក៏ទទួលយក ។
« អូនបានឮ... » ញ៉ាំទឹករួច ជីមីន បន្លឺឡើងប៉ុន្តែ យ៉ុនហ្គី និយាយកាត់ ។
« ចាំបន្តិចណាបងប្រាប់ ជុងហ្គុក ឱ្យយក ជីយ៉ុន មក... »
« ប្រាប់អូនមក! ប្រាប់អូនភ្លាម មីន យ៉ុនហ្គី!!! » ជីមីន សំឡុតរាងក្រាស់ធ្វើឱ្យគេគាំងនិយាយមិនចេញ តើឱ្យគេប្រាប់យ៉ាងម៉េចទៅ? ប្រាប់ថាកូនស្លាប់ហើយ គេលែងនៅជាមួយពួកយើងហើយ តើ ជីមីន ទទួលយកបានឬអត់? គេនឹងយំប្រាកដណាស់ ប៉ុន្តែបើមិនប្រាប់ក៏គេនៅតែដឹងដដែលព្រោះគេជាអ្នកពពោះនោះអី ។
« កូន...កូនគេងលក់ហើយ... »
« បងកុហក! អូនឮបងនិយាយជាមួយម៉ាក់បងអស់ហើយ ហ្ហឹកៗ ហេតុអ្វីបង? ហេតុអ្វីបងមិនជួយកូនរបស់ពួកយើង? ហ្ហឹកៗ ហេតុអ្វីយ៉ុន? អូនសួរថាហេតុអ្វី? ហ្ហឹកៗ » ជីមីន ស្រែកទាំងទឹកភ្នែក គេឮគ្រប់យ៉ាង គេមិនអាចទទួលយកបានទេ កូន! កូនរបស់គេមិនទាន់បានឃើញពន្លឺថ្ងៃនៅឡើយទេ គេមិនទានបានឃើញមុខកូនរបស់គេនៅឡើយទេ ហេតុអ្វីយកកូនចេញពីគេ? ហេតុអ្វី?
« បងសុំទោស! មីន កុំយំ! បងសុំទោស! បងជាប៉ាមិនល្អបងមិនអាចមើលថែកូនរបស់យើងបាន បងសុំទោស! » យ៉ុនហ្គី និយាយទាំងសំឡេងញ័រគេមិនអាចយំទេ ព្រោះពេលនេះភរិយារបស់គេកំពុងយំតួនាទីរបស់គេគឺត្រូវលួងលោមគេមិនមែនយំប្រណាំងរាងតូចទេ គេត្រូវតែរឹងមាំ! ។
« ហ្ហឹកៗ យ៉ុន កូនអូនៗ យកគេមកវិញមក ហ្ហឹកៗ យ៉ុន លោកប្ដី » ជីមីន យំសស្រាក់ភ្នែកឡើងក្រហមព្រោះយំខ្លាំង គេយំខ្សឹកខ្សួលរៀបរាប់ក្នុងទ្រូងអ្នកជាស្វាមីរបស់ដល់បាត់មាត់ឈឹង ។ យ៉ុនហ្គី ភ័យណាស់គេប្រញាប់ទៅតាមគ្រូពេទ្យមកពិនិត្យយ៉ាងលឿន ហើយគ្រូពេទ្យក៏បានប្រាប់ថា:
« ការបាត់បង់មួយនេះវាប៉ះពាល់ដល់សុខភាពផ្លូវចិត្តរបស់គាត់ខ្លាំងណាស់ ដូច្នេះហើយបើអាចសូមលោកមីនកុំបណ្តោយឱ្យគាត់នៅម្នាក់ឯង កុំទាន់និយាយរឿងកូនបើគាត់សួរលោកអាចប្រាប់អ្វីដែលអាចធ្វើឱ្យគាត់សប្បាយចិត្តវិញ ជៀសវាងសុខភាពផ្លូវចិត្តរបស់គាត់កាន់តែដុនដាបជាងនេះ ម្យ៉ាងទៀត សូមមើលថែសុខភាពរបស់គាត់ផង »
« អរគុណលោកគ្រូពេទ្យ! »
« ជាតួនាទីរបស់ខ្ញុំស្រាប់ហើយ លាសិនហើយ »
« បាទ » គ្រូពេទ្យក៏ចាកចេញទៅ ។ យ៉ុនហ្គី អង្អែលក្បាលរាងតូចថ្នមៗ ជីមីន តែងតែមានបញ្ហាដោយសារតែគេ គេបានសន្យាជាមួយប៉ាម៉ាក់របស់រាងតូចថាមើលថែគេ ប៉ុន្តែបែរជាធ្វើឱ្យរាងតូចរងទុក្ខឥតល្ហែទៅវិញក្បែរខ្លួនរបស់គេមានតែបញ្ហានិងគ្រោះថ្នាក់ ។
« បងសុំទោស! គ្រប់យ៉ាងព្រោះបងតែម្នាក់គត់ តែមិនអីទេទៅមុខទៀតបងបានគិតរួចរាល់ហើយ សឺតៗ! » យ៉ុនហ្គី និយាយទាំងអង្អែលក្បាលរាងតូចថ្នមៗ រួមទើបថើបថ្ងាសគេពីរខ្សឺតពោរពេញដោយក្តីស្រឡាញ់ជាទីបំផុត ។ តទៅបើសិន ជីមីន នៅតែមានគ្រោះថ្នាក់ទៀតគេនឹងជ្រើសរើសយកវិធីចុងក្រោយដែលអាចឱ្យប្រពន្ធកូនមានសុវត្ថិភាព ។