@មន្ទីរពេទ្យ
មកដល់មន្ទីរពេទ្យភ្លាមកាយតូច ជីមីន ក៏ត្រូវបញ្ជូនចូលបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់ភ្លាមៗ ព្រោះគេក៏មានធ្លាក់ឈាមតាមចន្លោះជើងមកផងដែរ ។
« អ្ហឹកៗ ដេតឌី ម៉ាម៉ានឹងមិនអីមែនទេបាទ? » ជីយ៉ុន សួរទៅឪពុកទាំងទឹកភ្នែករហាម ភ្នែករបស់គេឡើងក្រហមព្រោះយំខ្លាំងពេក ។
« បាទ! ម៉ាម៉ានឹងមិនកើតអីនោះទេកូន » យ៉ុនហ្គី ទាញកូនមកឱបជាប់ទ្រូង អង្អែលក្បាលគេតិចៗ ជាការលួងលោមទាំងដែលក្នុងទ្រូងរបស់គេស្ទើរតែប្រេះស្លាប់ទៅហើយ មិនយូរប៉ុន្មាន ជីយ៉ុន ក៏គេងលក់បាត់ ។ គេក៏ឈឺដែរ! ឈឺណាស់! ឈឺដល់ថ្នាក់លែងមានទឹកភ្នែកហូរមកទៀតទៅហើយ ប៉ុន្តែយ៉ាងណាគេមិនអាចទន់ខ្សោយបានទេ គេជាប្ដី ជាឪពុកជាខ្នងបង្អែករបស់ប្រពន្ធកូនដូច្នេះគេត្រូវតែរឹងមាំ ។
ប៉ុន្មានម៉ោងកន្លងផុតទៅហើយគ្រូពេទ្យនៅមិនទាន់ឃើញចេញមកទៀតនោះវាកាន់តែធ្វើឱ្យពួកគេបារម្ភកាន់តែខ្លាំង ។
« ដេតឌី អ្ហឹកៗ កូននឹកម៉ាម៉ាណាស់ » ជីយ៉ុន ក្រោកពីគេងមកគេក៏ចាប់ផ្តើមយំម្ដងទៀតព្រោះនៅមិនទាន់ឃើញគ្រូពេទ្យម្នាក់ណាចេញមកក្រៅប្រាប់ពីស្ថានភាពរបស់ ជីមីន ទៀត ។
« កុំយំកូនបន្តិចទៀតបានជួបម៉ាម៉ាហើយ កូនឆ្លាតរបស់ដេតឌី! កុំយំកូនប្រុសគេមិនយំទេ »
« ប៉ុន្តែកូននឹកម៉ាម៉ា... » ជីយ៉ុន នៅតែទន្ទេញពាក្យនឹកម្ដាយហើយភ្លាមនោះគ្រូពេទ្យក៏បើកទ្វារចេញមក ។
« គ្រូពេទ្យ! ភរិយារបស់ខ្ញុំយ៉ាងម៉េចហើយ? » ពីរនាក់ឪពុកកូនរហ័សក្រោកមកសួរនាំគ្រូពេទ្យយ៉ាងលឿន ។
« ភរិយារបស់លោកផុតគ្រោះថ្នាក់ហើយ! ប៉ុន្តែចូលរួមសោកស្តាយផងពួកយើងមិនអាចសង្រ្គោះទារកបាននោះទេ! »
« ថា...ថាម៉េច? » ប្រយោគដំបូងគេសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់តែគ្រាន់តែឮពាក្យ ប៉ុន្តែ និងប្រយោគបន្តទៀតរបស់គ្រូពេទ្យ បេះដូងរបស់គេសឹងតែលែងលោតទៅហើយ កូន...កូនរបស់ពួកគេ? តើវាមិនពិតមែនទេ? គេស្ដាប់ច្រឡំមែនទេ?
« ពួកយើងមិនអាចជួយទារកក្នុងផ្ទៃបាននោះទេ! ព្រោះអ្នកម៉ាក់មានសារធាតុរំលូតនៅក្នុងខ្លួន វាប្រហែលមកជាមួយអាហារដែលអ្នកម៉ាក់បានបរិភោគ ។ សារធាតុរំលូតឬហៅថាថ្នាំទម្លាក់កូនវាមានចំនួនច្រើនដែលធ្វើឱ្យទារកក្នុងផ្ទៃមិនអាចទ្រាំទ្របន្តទៀតបានហើយវាក៏អាចប៉ះពាល់ដល់អ្នកម៉ាក់ផងដែរ ប្រសិនបើនៅតែបន្តប្រើវា » គ្រូពេទ្យរៀបរាប់តាមអ្វីដែលគាត់ពិនិត្យឃើញ ។ ក្នុងខ្លួន ជីមីន មានសារធាតុថ្នាំនេះច្រើនគួរសមដូច្នេះហើយទើបធ្វើឱ្យគេឈឺចុកចាប់ក្នុងពោះរហូតដល់បាត់បង់ស្មារតីជាពិសេសធ្លាក់ឈាមច្រើន ។ (វាជាការប្រឌិតឡើងរបស់អ្នកសរសេរត្រូវខុសកុំប្រកាន់)
« ម៉េច...ម៉េចនឹងអាចនោះ? ជីមីន ម៉េចនឹងអាចប្រើប្រាស់របស់អស់ទាំងនេះបានទៅ? » សំណួររាប់រយរាប់ពាន់សំណួរកំពុងតែលោតពេញខួរក្បាលរបស់ យ៉ុនហ្គី ។ នេះជាអ្វី? អ្នកណាជាអ្នកធ្វើវា? បើជាជីមីននោះវាមិនអាចទៅរួចនោះទេ មិនអាចសោះឡើយ ជីមីន សប្បាយនិងរំភើបចិត្តខ្លាំងណាស់នៅពេលដែលគេបានពពោះកូនទីពីរគេម៉េចនឹងអាចលើកដៃធ្វើរឿងឆ្កួតឡប់បែបនេះកើតនោះ? តើជាម៉ែដោះឬ? ព្រោះម្ហូបអាហារគាត់ជាអ្នកធ្វើ? ប៉ុន្តែរឹតតែមិនអាចហើយ! ម៉ែដោះស្រឡាញ់គេ ជីមីននិងកូនៗរបស់គេណាស់ គាត់មិនអាចធ្វើរឿងទាំងនេះទេរឹតតែមិនដឹងថាធ្វើដើម្បីអ្វី ។
« យ៉ាងណាពួកយើងពិតជាសុំអភ័យទោសនិងចូលរួមសោកស្តាយចំពោះការបាត់បង់មួយនេះផង លោកមីន! ពួកយើងបានខិតខំប្រឹងប្រែងអស់ពីសមត្ថភាពហើយ » លោកគ្រូពេទ្យ សុំទោសព្រោះគាត់ពិតជាសោកស្តាយដែលមិនអាចជួយសង្គ្រោះជីវិតក្មេងម្នាក់មិនបាន ប៉ុន្តែគាត់ពិតជាប្រឹងប្រែងអស់ពីសមត្ថភាពគាត់ហើយ ។
« អរគុណគ្រូពេទ្យ! នោះមិនមែនកំហុសរបស់លោកទេ ខ្ញុំអាចចូលទៅមើលភរិយារបស់ខ្ញុំបានឬនៅ? »
« បាទបាន! ប៉ុន្តែសូមរង់ចាំឱ្យពួកយើងផ្លាស់អ្នកជំងឺទៅបន្ទប់សម្រាកធម្មតាវិញសិន »
« អរគុណ! »
« ជាតួនាទីរបស់ខ្ញុំស្រាប់ហើយ » និយាយចប់គាត់ក៏ចាកចេញទៅ ។
« ដេតឌី! អ្ហឹកៗ អាអូនរបស់កូន? » ជីយ៉ុន សួរឪពុកទាំងទឹកភ្នែក ការឆ្លើយឆ្លងរវាងឪពុកគេនិងគ្រូពេទ្យមុននេះគេស្ដាប់យល់គ្រប់យ៉ាង ។ ហេតុអ្វីទៅ? ប្អូនរបស់គេអាយុមិនទាន់បាន៥ខែនៅឡើយទេ គេនៅមិនទាន់ដឹងថាប្អូនរបស់គេជាស្រីឬមួយជាប្រុសនោះទេហេតុអ្វីក៏យកគេចេញទៅ? ហេតុអ្វីមិនអាណិតចិត្តគេខ្លះ? ហេតុអ្វី?
« ប្អូនទៅបានសុខហើយកូន! » យ៉ុនហ្គី និយាយទាំងទឹកភ្នែកហូរប៉ុន្តែមិនឮសំឡេងយំនោះទេ ។ គេឈឺចាប់រកអ្វីប្រៀបលែងបានទៅហើយ ចុះបើរាងតូចដឹងតើគេនឹងឈឺចាប់ខ្លាំងកម្រិតណាទៅ? ហេតុអ្វីជីវិតគ្រួសារគេមានតែបញ្ហាបែបនេះ? ហើយជីមីនក៏ជាអ្នកដែលទទួលរងគ្រោះជានិច្ច?
« អ្ហឹកៗ កូន...កូនអត់ទាន់បានឃើញមុខអូនទេ អ្ហឹកៗ ដេតឌីយកអូនមកវិញមកណា កូនចង់ឱបអូន អ្ហឹកៗ ដេតឌី... » ជីយ៉ុន យំរហាមគេមិនទាន់បានឃើញមុខប្អូនរបស់គេនៅឡើយទេ គេតែងតែស្រមៃថាបានគេងឱបប្អូន បានថើបថ្ពាល់ប្អូនពេលគេកើតមក គេចង់បីប្អូនខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែពេលនេះប្អូនរបស់គេលែងនៅហើយ ។
« ... » យ៉ុនហ្គី មិនតបព្រោះតែគេគាំងរកពាក្យអ្វីនិយាយមិនបាននោះទេគេក៏ឈឺចាប់ គេក៏ចង់ឃើញមុខកូនដូច ជីយ៉ុន ដែលប៉ុន្តែធ្វើម៉េច? តើគេគួរធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅទើបគ្រប់យ៉ាងត្រឡប់មកដូចដើមវិញ?
@បន្ទប់សម្រាក
បន្ទប់សម្រាកដែលមានភាពផ្ទាល់ខ្លួនបំផុតគ្រូពេទ្យមិនចាំបាច់ទទួលបានបញ្ជាពី យ៉ុនហ្គី ទេគឺរៀបចំបន្ទប់VIPឱ្យភរិយានាយតែម្ដង ។ ជីយ៉ុន គេងលក់លើសាឡុង យ៉ុនហ្គី អង្គុយលើកៅអីក្បែរគ្រែពេទ្យដែលមានភរិយាជាទីស្រឡាញ់កំពុងតែគេងស្ដូកស្ដឹងនោះ ទឹកមុខរបស់គេស្លេកស្លាំង បបូរមាត់ក្រៀមប្រេះ ឃើញហើយទឹកភ្នែករបស់គេហូរមកឯកឯង ។
« សុំទោស! គ្រប់យ៉ាងមកពីបង បងជាប្តីមិនល្អមិនអាចការពារសូម្បីតែប្រពន្ធកូនរបស់ខ្លួនឯងបាន បងមិនសមធ្វើជាប្ដី ជាឪពុកគេនោះទេ » យ៉ុនហ្គី អង្គុយនិយាយបន្ទោសខ្លួនឯងដោយអារម្មណ៍ខុសឆ្គង ហេតុអ្វីគ្រាន់តែប្រពន្ធនិងកូនគេមិនអាចការពារសុវត្ថិភាពឱ្យពួកគេបាន? តើគេជាប្ដី ជាឪពុករបៀបណា?
@២ថ្ងៃក្រោយ
រយៈពេលពីរថ្ងៃទៅហើយដែល ជីមីន នៅតែមិនទាន់ដឹងខ្លួនវិញទៀត បេះដូងរបស់គេប្រេះបែកខ្ទេចខ្ទាំអស់ទៅហើយ ។ ជីយ៉ុន ស្រងូតស្រងាត់ ក្រៅពីគេងបាយក៏គេញ៉ាំបានតិច គេតែងតែយំឱបឪពុកហើយប្រាប់ថានឹកប្អូននឹកម្ដាយ ចង់ឱ្យម្ដាយក្រោកមកនិយាយជាមួយខ្លួនដូចមុន ។
« កុំគេងយូរពេក បងនិងកូននឹកអូនខ្លាំងណាស់ដឹងទេ? » យ៉ុនហ្គី អង្អែលក្បាលរាងតូចថ្នមៗ ទឹកភ្នែកគេហូរមកទៀតហើយ ហូរមកឥតល្ហែ គេមិនចាប់អារម្មណ៍សោះថាគេពូកែយំណាស់មួយរយៈមកនេះ ។
« ឯណាថាមិនទុកឱ្យបងនៅម្នាក់ឯងនោះ? ឥឡូវអូនកំពុងតែទុកឱ្យបងនៅម្នាក់ឯងហើយណា មីននី! »
« ក្រែងអូនសន្យាថានឹងព្យាយាមរឹងមាំ មិនឈឺ មិនកើតអីនោះ?ចុះពេលនេះហេតុអ្វីអូនមកគេងទីនេះទៅវិញ? មីន ជីមីន ក្រោកមកកូនក្មេងរបស់បង... » សន្យាថានឹងរឹងមាំ មិនឈឺ មិនអីទាំងអស់ប៉ុន្តែមើលពេលនេះចុះហេតុអ្វីគេមកគេងនៅទីនេះ?
« មីនហា៎! ជិតបីសប្ដាហ៍ហើយណា ពេលណាអូនក្រោក?តាមធម្មតាអូនមិនមែនជាមនុស្សដែលគេងត្រមួក បែបនេះទេ ក្រោកមក! អូនចង់ឱ្យបងនិយាយម្នាក់ឯងបែបនេះរហូតមែនទេ? អូនសម្លាញ់...បងនិយាយម្នាក់ឯងហត់ណាស់.... » រាល់ថ្ងៃទោះមកពីធ្វើការហត់យ៉ាងណា ស្មុគស្មាញយ៉ាងណាឱ្យតែបានឃើញមុខ ឃើញស្នាមញញឹម ឮសំឡេងសើចក្អាកក្អាយរីករាយរបស់ប្រពន្ធកូន ភាពនឿយហត់គ្រប់យ៉ាងក៏រសាយបាត់អស់ប៉ុន្តែឥឡូវនេះខានមានអ្នកសើច អ្នកនិយាយជាមួយ អ្នកសួរនាំមកពីរបីថ្ងៃហើយ គេពិតជាឯកាណាស់បើសូម្បីតែ ជីយ៉ុន ក៏លែងសូវនិយាយស្ដីដូចមុនទៀតទៅហើយនោះ ។ ប៉ុន្មានថ្ងៃមកនេះគេនិយាយច្រើនណាស់ និយាយជារាងតូចគ្រប់ពេល ទោះពេលយប់ក៏ដោយឱ្យតែគេបើកភ្នែកឡើងគេនឹកប្រពន្ធ គេនិយាយសួរនាំប្រពន្ធទោះគ្មានការឆ្លើយតបវិញក៏ដោយ ទាំងដែលគេមិនមែនមនុស្សចូលចិត្តនិយាយច្រើនបែបនេះទេ ។
« ដេតឌី! »
« បាទកូន! ក្រោកហើយ ឃ្លានឬនៅកូន? ពូវីនបានទិញអាហារដែលកូនចូលចិត្តមកផ្ញើណា ញ៉ាំបន្តិចទៅប្រយ័ត្នពូវីនលែងស្រឡាញ់ »
« ដេតឌីយំមែនទេ? » ជីយ៉ុន មិនឆ្លើយតបនឹងសំណួររបស់ឪពុក គេសួរទៅគាត់វិញព្រោះកែវភ្នែករបស់ឪពុកគេក្រហមណាស់ដូចមនុស្សទើបយំហើយ ។
« អត់ទេ ដេតឌីមិនយំទេ! ម៉ាម៉ានឹងមិនពេញចិត្តទេប្រសិនបើដេតឌីយំ មោះមកញ៉ាំបាយមក កុំឱ្យម៉ាម៉ារបស់កូនខឹង » យ៉ុនហ្គី គ្រវីក្បាលតិចៗ បញ្ជាក់ប្រាប់កូនថាខ្លួនមិនបានយំទាំងដែលកែវភ្នែករបស់គេដក់ដោយសំណើមទឹកភ្នែក ។
« បាទ! ប៉ុន្តែដេតឌីត្រូវញ៉ាំជាមួយកូនដែរ »
« បានៗ មោះពួកយើងញ៉ាំជាមួយគ្នា! » យ៉ុនហ្គី ងក់ក្បាលតិចៗ យល់ព្រមញ៉ាំអាហារជាមួយកូនទាំងអួលដើមក គេពិបាកលេបណាស់ប៉ុន្តែខំព្យាយាមទំពារព្រោះបើគេមិនញ៉ាំ ជីយ៉ុន ប្រាកដជាមិនញ៉ាំដូចគេដែរ ដូច្នេះកូនរបស់គេអាចធ្លាក់ខ្លួនឈឺបានព្រោះប៉ុន្មានថ្ងៃមកនេះគេញ៉ាំបាយបានតិចណាស់ ។
ចំណែកវីននិងហ្សេន នៅខាងក្រៅសំឡឹងមើលមកចៅហ្វាយទាំងខ្លោចផ្សា គេអាណិតឪពុកកូនទាំងពីរណាស់ ជីយ៉ុន នៅក្មេងខ្ចីពេកហើយចំពោះការបាត់បង់មួយនេះ ។ ចំណែក យ៉ុនហ្គី វិញកាន់តែគួរឱ្យអាណិតនិងអាសូរព្រោះគេធ្លាប់បាត់បង់លោកឪពុកជាទីស្រឡាញ់ ជាទីគោរពម្ដងរួចមកហើយ កាលនោះយ៉ុនហ្គីស្ទើតែក្លាយជាមនុស្សឆ្កួតព្រោះតែការបាត់បង់មួយនោះ ។ ឥឡូវនេះគេបាត់បង់ម្ដងទៀតហើយ ម្ដងនេះជាកូនជាទីស្រឡាញ់ កូនដែលមិនទាន់ដឹងពីភេទថាស្រីឬប្រុស កូនដែលមិនទាន់បានឃើញសូម្បីតែមុខ កូនដែលមិនទាន់បានកើតមកឃើញពន្លឺថ្ងៃនឹងគេផង ឥឡូវក៏ត្រូវចាកចេញពីឪពុកម្តាយបងប្រុសរបស់គេជារៀងរហូតហើយ គ្មានថ្ងៃត្រឡប់វិញឡើយ ។ កុំថាឡើយ យ៉ុនហ្គី ជាឪពុក ជីយ៉ុន ជាបងប្រុស ទទួលយកមិនបានសូម្បីតែពួកគេនេះតាមបម្រើមើលការពារ ជូនជីមីនទៅណាទៅណីរាល់ថ្ងៃក៏ទទួលយកមិនបានដែរ ។