« ខ្ញុំមិនចង់រស់នៅជាមួយឃាតករទេ! »
« មីន យ៉ុនហ្គី!!! » អ្នកស្រីរ៉ាស៊ី បន្លឺឡើងទាំងកំហឹង មុខរបស់គាត់ឡើងក្រហមព្រោះតែខឹង ។ មិនថាកន្លងផុតទៅរយៈពេលយូរយ៉ាងណានោះទេ យ៉ុនហ្គិ នៅតែមិនអាចបំភ្លេចរឿងរ៉ាវក្នុងហេតុការណ៍នោះបាន គេតែងតែលើកវាមកនិយាយគ្រប់ពេល ។
« ឬមិនពិត? »
« រឿងវាកន្លងហួសយូរហើយ ហេតុអ្វីកូនតែងតែរំឭកពីរឿងទាំងនេះទៀត? » គ្រប់ពេលដែលឈ្លោះគ្នាជាមួយគាត់បើគេមិនដើរចេញទេក៏លើករឿងនេះមកនិយាយដែរ ។
« រំឭកឱ្យដឹងថាម៉ាក់ខុស! ម៉ាក់ជាដើមហេតុធ្វើឱ្យលោកប៉ារបស់ខ្ញុំចាកចេញពីខ្ញុំ លោកប៉ាចាកចេញមិនបានប៉ុន្មានម៉ាក់ក៏រៀបការជាមួយសង្សារចាស់របស់ម៉ាក់ »
« កូន...កូនដឹងឬ? »
« ហឹសៗ! តើអាថ៍កំបាំងរបស់ម៉ាក់មួយណាដែលខ្ញុំមិនដឹង? កាលនោះម៉ាក់មានរឿងអ្វីលាក់បាំងនឹងខ្ញុំខ្លះ? ម៉ាក់និយាយមកដោយខ្លួនឯងឬទុកឱ្យខ្ញុំនិយាយវិញ? » យ៉ុនហ្គី សើចបន្តិចហើយទើបសួរទៅគាត់ ។ កាលនោះអ្នកស្រីរ៉ាស៊ីមានអាថ៌កំបាំងច្រើនណាស់ ប៉ុន្តែគេដឹងគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់គ្រាន់តែគេមិននិយាយចេញមកតែប៉ុណ្ណោះ ។
« ... »
« ហឹសៗ! ជីយ៉ុន តោះប៉ាជូនទៅសាលា » យ៉ុនហ្គី អស់សំណើចបន្តិចមុននឹងដឹកដៃកូនចេញទៅបាត់ ថ្ងៃនេះ ជីមីន មិនទៅជាមួយនោះទេព្រោះគេគិតថា ម៉ាក់របស់រាងក្រាស់មកបែបនេះបើគេទៅជាមួយប្ដីដូចជាមិនសម យ៉ាងហោចណាស់ក៏នៅផ្ទះក្រែងគាត់ខ្វះខាតអ្វីគេអាចជួយបាន ។
« ជំរាបសួរ ជាម៉ាក់របស់បងយ៉ុនមែនទេបាទ? »
« អឺ! យើងជាម្ដាយរបស់គេ ប្រុសម្នាក់ដែលលែងទុកយើងជាម្ដាយ! គ្រប់យ៉ាងព្រោះតែឯងនឹងហើយ ឯងត្រូវទទួលយកលទ្ធផលដែលឯងបានសាង ផាក ជីមីន!!! » គាត់និយាយទាំងខឹងហើយក៏ដើរទៅបាត់ ។
« ខ្ញុំបានធ្វើអ្វីទៅ? » បើគេជាសមីខ្លួនមិនសូម្បីតែដឹងរឿងផង តើគេសាងអ្វី?ហេតុអ្វីត្រូវរង់ចាំទទួលលទ្ធផលដែរ?
« សូមកុំប្រកាន់ខឹងនឹងគាត់អី ព្រោះតែគាត់ខឹងបងប្រុសទើបចេះតែនិយាយទៅ »
« ខ្ញុំមិនបានប្រកាន់ខឹងអីទេ ហើយលោកជា...? »
« ខ្ញុំជាប្អូនបងយ៉ុនហ្គី! លាសិនហើយ » បញ្ចប់ប្រយោគគេក៏ចាកចេញទៅបាត់ ។
« ប្អូនប្រុសឬ? » ជីមីន ចងចិញ្ចើមឆ្ងល់ព្រោះមិនធ្លាប់ឮ យ៉ុនហ្គី និយាយឬរំឭកពីប្អូនប្រុសរបស់នាយឱ្យគេស្ដាប់នោះទេឬមកពីគេមិនដែលសួរនាំ?
« ទៅហាងវិញល្អជាង! » មិននិយាយច្រើនរាងតូចក៏ចាកចេញទៅហាងរបស់គេដោយមានហ្សេនជាអ្នកបើកឡានឱ្យគេ ។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃបន្ទាប់ពី យ៉ុនហ្គី ជូនកូនទៅសាលា ជីមីន ក៏ចេញទៅហាងរបស់គេ ល្ងាចឡើងទើបត្រឡប់មកផ្ទះវិញដោយ យ៉ុនហ្គី និង ជីយ៉ុន ទៅទទួលព្រោះចេញពីរៀន ជីយ៉ុន ចូលចិត្តទៅសម្ងំនៅជាមួយ យ៉ុនហ្គី គេចូលចិត្តមើលពីរបៀបដែល យ៉ុនហ្គី ធ្វើការងារខ្លាំងណាស់ ។
កន្លងផុតទៅមួយសប្តាហ៍ ជីមីន និង យ៉ុនហ្គី មិនសូវបាននៅក្បែរគ្នាដូចមុននោះទេប៉ុន្តែកុំច្រឡំ ពួកគេមិនបានឈ្លោះគ្នាអីទេ ។ គ្រាន់តែពួកគេបែងចែកពេលវេលាធ្វើការនិងពេលវេលាផ្ទាល់ខ្លួនដាច់ដោយឡែកពីគ្នាប៉ុណ្ណោះ ។ នៅក្រុមហ៊ុនមានការមមាញឹកចំណែកនៅហាងរបស់ ជីមីន ក៏មានការមមាញឹកដូចគ្នា ដូច្នេះហើយទើបពួកចែកគ្នាធ្វើការហើយដល់ថ្ងៃឈប់សម្រាកទើបចំណាយពេលនៅជាមួយគ្នាវិញ ។
« ថ្ងៃនេះបងនឹងទៅទទួលអូនហើយចាំទៅយក ជីយ៉ុន ទាំងអស់គ្នាហើយពួកយើងទៅញ៉ាំអាហារនៅភោជនីយដ្ឋានរបស់បង »
« អូខេ លោកប្ដីអូនចូលហាងហើយ អូនស្រឡាញ់បង ជុប៎ៗ » ជីមីន ថើបថ្ពាល់របស់ប្ដី២ខ្សឺតទើបចុះពីឡានចូលទៅក្នុងហាង ។
« ស្រឡាញ់អូនដូចគ្នា! » និយាយហើយក៏បើកឡានចេញទៅសំដៅទៅកាន់ក្រុមហ៊ុនរបស់គេវិញ ។ ថ្ងៃនេះគេមានអារម្មណ៍មិនល្អទាល់តែសោះហើយមិនដឹងមកពីហេតុអ្វីនោះទេឬមកពីគេគិតច្រើនពេក? វាប្រហែលបែបនោះហើយ ។
@ម៉ោងប្រហែង១១:១០នាទី
ថ្ងៃនេះខុសពីរាល់ដងស្មានេះទៅហើយ យ៉ុនហ្គី នៅមិនទាន់មកទទួលរាងតូចទៀតហើយភ្លាមនោះស្រាប់តែមានឡានមួយបើកមកឈប់នៅនឹងមុខហាង ។
« ពួកលោក...មករកអ្នកណាដែរ? »
« ពួកខ្ញុំទទួលភារកិច្ចពីចៅហ្វាយធំឱ្យមកទទួលចៅហ្វាយតូចបាទ »
« លោកជា? »
« ខ្ញុំឈ្មោះ ហ្វាយូ បាទជាប្អូនជីដូនរបស់បងវីន ខ្ញុំទើបមកធ្វើការបាន៦ខែប៉ុណ្ណោះ » ត្បិតថាថ្មីថ្មោងប៉ុន្តែសមត្ថភាពមិនណយទេបែបនេះហើយទើប យ៉ុនហ្គី ទុកចិត្តឱ្យមកទទួលភរិយាសំណព្វចិត្តរបស់គេនោះ ។
« អរ! ខ្ញុំចាំនាយបានហើយ ថ្ងៃមុនឃើញជួយធ្វើកិច្ចការនៅក្នុងភូមិគ្រឹះ ប៉ុន្តែហេតុអ្វីបងយ៉ុនមិនមក? »
« ព្រោះក្រុមហ៊ុនស្រាប់តែមានប្រជុំបន្ទាន់ភ្លាមៗ គាត់ត្រូវចាត់ចែងរឿងម្ចាស់ភាគហ៊ុនថ្មី! ហើយគាត់ឱ្យខ្ញុំជូនចៅហ្វាយតូចទៅភោជនីយដ្ឋានត្រកូលមីន! »
« គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំដែរ ចាំបន្តិចខ្ញុំទៅយកអីវ៉ាន់សិន! » ជីមីន មិនសួរនាំច្រើនទោះមិនមានវត្តមានរបស់ហ្សេនឬវីនមកទទួលក៏ដោយព្រោះតែម្នាក់ដែលនិយាយជាមួយគេនេះក៏ជាកូនចៅរបស់ប្ដីគេដែរ គេធ្លាប់ឃើញនាយម្នាក់នេះ ។
« សូមអញ្ជើញបាទ! »
« ចេញដំណើរទៅ! » ឡានក៏ចេញដំណើរទៅកាន់ហាងអាហារព្រោះពួកគេនឹងទៅជួបគ្នានៅទីនោះតែម្ដង ។
ងាកមកខាងយ៉ុនហ្គីវិញ គេចេញពីប្រជុំមកក៏រៀបចំឡើងឡានទៅហាងអាហារតែម្ដង ។ មុននេះប្រជុំបន្ទាន់ព្រោះតែភ្លាមៗ ម៉ាក់របស់គេស្រាប់តែទិញបានភាគហ៊ុននៅក្នុងក្រុមហ៊ុននេះបានដល់ទៅដប់ភាគរយឯណោះទើបត្រូវប្រជុំជាបន្ទាន់ ។ ហើយគេក៏បានឱ្យ ហ្វាយូ ទៅទទួលរាងតូចផងដែរ ដូច្នេះពួកគេនឹងទៅជួបគ្នានៅទីនោះ ។
« វីន ទៅទទួល ជីយ៉ុន ហើយមែនទេហ្សេន? »
« បាទចៅហ្វាយ ពេលនេះគាត់ទៅដល់ហាងហើយ »
« ចុះជីមីនទៅដល់ឬនៅ? »
« ហ្វាយូ តេមកប្រាប់មុននេះថាឡានខូចតាមផ្លូវ ខ្ញុំបានឱ្យគេរង់ចាំនៅទីនោះចាំពួកយើងទៅដល់នឹងទៅជាមួយគ្នាតែម្ដង » ហ្សេន រៀបរាប់គ្រប់យ៉ាងប្រាប់ យ៉ុនហ្គី ព្រោះគេមិនមែនអ្នកបើកឡាននោះទេ មានតៃកុងម្នាក់ទៀត ។
« ល្អណាស់! បើកឱ្យលឿនទៅ »
« បាទចៅហ្វាយ! »
ក្រឡេកមកអ្នកខាងនេះវិញ កំពុងតែរង់ចាំ យ៉ុនហ្គី មកទទួល ហើយក៏រង់ចាំគេមកយកឡានទៅជួសជុលដូចគ្នា ។
« ខ្ញុំថាចៅហ្វាយតូចចូលទៅរង់ចាំខាងក្នុងវិញទៅល្អជាងព្រោះមេឃក្ដៅណាស់ »
« ខ្ញុំមិនអីទេ បើនាយនៅឈរខាងក្រៅបាន ហេតុអ្វីខ្ញុំឈរមិនបាន? មនុស្សដូចគ្នាសោះនឹង »
« ប៉ុន្តែខាងក្រៅក្ដៅណាស់ មុខចៅហ្វាយតូចឡើងក្រហមអស់ហើយ បាទ » ព្រោះតែស្បែកគេសទើបធ្វើឱ្យឡើងក្រហមបែបនេះប៉ុន្តែយ៉ាងណាក៏ ជីមីន មានសម្បុរសមិនស្មើប្ដីរបស់គេដែរ យ៉ុនហ្គី សខ្លាំងណាស់ ។
« ខ្ញុំមិនអីពិតមែន! តើនោះជាឡានរបស់បងយ៉ុនមែនទេ? » ជីមីន ចង្អុលទៅឡានខ្មៅមួយដែលកំពុងបើកមកតម្រង់រកពួកគេ វាស្រដៀងនឹងឡានរបស់ យ៉ុនហ្គី ណាស់ ។
« ប្រហែលទេដឹង... »
« យ៉ុន... អ្ហាយ? លែងលោកជាអ្នកណា? នាយហ្វាយូ ជួយខ្ញុំផង... » ជីមីន ប្រុងហៅឈ្មោះរបស់ប្ដីប៉ុន្តែស្រាប់តែស្រែកចាចវិញព្រោះមិនមែនជាប្ដីរបស់គេទេ ។ ហើយភ្លាមៗ បុរសម្នាក់នោះក៏ចាប់ទាញដៃរបស់ ជីមីន ចូលទៅក្នុងឡានទាំងកម្រោល ។
ផាំងៗៗ!!! គ្រាប់កាំភ្លើងបីគ្រាប់ទម្លុះរាងកាយក្រាសរបស់នាយកំលោះហ្វាយូ គ្រាន់តែគេប្រុងនឹងឈានជើងចូលទៅជួយ ជីមីន មុននេះ ។
« នាយហ្វាយូ! ហ្ហឹកៗ លែងខ្ញុំទៅ ហ្ហឹកៗ សុំអង្វរ ដោះលែងខ្ញុំទៅ នាយហ្វាយូ... យ៉ុន យ៉ុនហ្គី ជួយអូនផង ហ្ហឹកៗ » ឡានបើកចេញទៅ ជីមីន យំរហាមព្យាយាមរើបម្រះផង សុំអង្វរគេផងប៉ុន្តែនៅតែមិនបានផងដដែល ។
« អឹក៎! ចៅហ្វាយតូច! » ហ្វាយូ ប្រើកម្លាំងដែលនៅសេសសល់បន្តិចបន្តួចវាតាមឡានទាំងដែលគេដឹងថាគេមិនអាចជួយរាងតូចបាននោះទេ ។ មុខរបួសត្រង់ទ្រូងខាងស្ដាំរបស់គេហូរឈាមដូចទឹក ដង្ហើមដកសឹងតែមិនដល់គ្នាប៉ុន្តែគេនៅតែព្យាយាមដក ដរាបណា យ៉ុនហ្គី មិនទាន់មក ។
ងឺត!! ឡានឈប់ភ្លាមទ្វារបើកឡើងបង្ហាញឱ្យឃើញរាងក្រាស់របស់ យ៉ុនហ្គី ចុះមកយ៉ាងត្រហេបត្រហបលឿនជាងហ្សេនទៅទៀត ។
« ហ្វាយូ? ឯងកើតអី? ឯណាជីមីន? » គេសួរទាំងតក់ក្រហល់ ក្នុងចិត្តរបស់គេកាន់តែមិនស្រួលឡើងព្រោះគេមានអារម្មណ៍មិនល្អតាំងតែពីព្រឹកមកម៉្លេះ ។
« ចៅហ្វាយ...ចៅហ្វាយតូចត្រូវ...ត្រូវគេចាប់...អឹក៎! » និយាយមិនទាន់ចប់ផង ហ្វាយូក៏សន្លប់បាត់ស្មារតីភ្លាម ។
« ហ្វាយូ! ហ្វាយូ! ហ្សេន ឆាប់បញ្ចូនគេទៅមន្ទីរពេទ្យហើយចាត់ចែងកូនចៅបន្ថែមស្វែងរក ជីមីន ឱ្យលឿនជាទីបំផុត! »
« បាទ ចៅហ្វាយ! » ហ្សេន ទាក់ទងទៅកូនចៅក្រោមបង្គាប់របស់គេឱ្យមកយកហ្វាយូទៅមន្ទីរពេទ្យហើយគេក៏ទាក់ទងទៅវីននិងអ្នកផ្សេងទៀតផងដែរ ។ ខណៈពេលនោះ យ៉ុនហ្គី និងអ្នកបើកឡានម្នាក់ទៀតបានចេញដំណើរទៅយ៉ាងលឿនតាម GPS ដែលបានភ្ជាប់គ្នាជាមួយនឹង ទូរស័ព្ទ ចិញ្ចៀន និងខ្សែករបស់រាងតូច ។
____
ស្ថិតនៅក្នុងផ្ទះបាក់បែកមួយមានរាងតូចច្រឡឹងម្នាក់កំពុងតែអង្គុយឱបក្បាលជង្គង់យំសស្រាក់ គេភ័យ គេខ្លាចណាស់ ។ ពេលនេះគេនៅទីណា ជាមួយអ្នកណាក៏មិនដឹងតើ យ៉ុនហ្គី ដឹងថាមានមនុស្សចាប់ខ្លួនគេហើយឬនៅ? តើនាយកំពុងតែតាមរកគេឬយ៉ាងណា? ចុះ ជីយ៉ុន វិញពេលនេះយ៉ាងម៉េចទៅហើយ? គេមានយំដែរទេ គេឯណេះនឹកកូននឹកស្វាមីខ្លាំងណាស់ ។
« ហ្ហឹកៗ យ៉ុន លោកប្ដីអូនខ្លាចណាស់ ហ្ហឹកៗ » ជីមីន យំរហាមដៃឱបខ្លួនជាប់ព្រោះតែខ្លាច ពេលនេះគេមិនដឹងទេថាខ្លួននៅទីណា ។
« ឈប់យំទៅ ពួកយើងថ្លង់ណាស់ អាក្មេងឆ្កួត! » បុរសម្នាក់និយាយឡើងទាំងធុញទ្រាន់ព្រោះពួកគេទ្រាំនឹងសំឡេងយំរបស់រាងតូចលែងបានហើយ គេយំតាំងពីចាប់មករហូតមកដល់ទីនេះយូរហើយនៅតែយំទៀត ។
« ហ្ហឹកៗ ដោះលែងខ្ញុំទៅ ហ្ហឹកៗ ខ្ញុំសុំអង្វរ! ខ្ញុំនឹកកូនខ្ញុំណាស់ ហ្ហឹកៗ » ជីមីន យំបណ្តើរសំពះសុំអង្វរពួកគេបណ្ដើរគេនឹកកូន នឹកប្ដីរបស់គេខ្លាំងណាស់ គេមិនធ្លាប់បែកគ្នាបែបនេះទេ ។
« កូនឯងទេមិនមែនកូនយើង យើងមិនខ្វល់ទេ កុំយំតម្លង់ទៀតប្រយ័ត្នយើងវៃឯងបែកមាត់ ស្ដាប់បានទេ? » និយាយហើយក៏ចេញទៅអស់មុននេះនាយនិយាយសម្លុតខ្លាំងៗ ធ្វើឱ្យ ជីមីន ភ័យខ្លាចភ្លាមព្រោះគេមិនដែលទទួលបានការសម្លុតគំរាមបែបនេះពីមុនមកនោះទេ ។
« ហ្ហឹកៗ យ៉ុន! ហ្ហឹកៗ អូនខ្លាចណាស់បង... » ជីមីន យំខ្សឹកខ្សួលតិចៗ ព្រោះខ្លាចពួកគេឮហើយមកស្ដីឱ្យខ្លួនទៀត ។ រាងតូចផ្ដេកខ្លួនគេងលើគ្រែដែលគេអង្គុយលើនោះដោយដៃទាំងសងខាងឱបខ្លួនជាប់ សំឡេងយំខ្សឹកខ្សួលនៅតែឮរង៉ូវៗរហូតដល់ស្ងាត់ព្រោះម្ចាស់ខ្លួនបានគេងលក់ទៅហើយ ។
« វាដេកបាត់ហើយល្បង! »
« ល្អណាស់! តោះពួកយើងត្រឡប់ទៅវិញ! » និយាយហើយពួកគេក៏ចាកចេញទៅដោយទុកឱ្យរាងតូចនៅទីនេះម្នាក់ឯង ។ វាជាបញ្ជាដែលមិនឱ្យពួកគេធ្វើបាប ជីមីន វាយដំទេគ្រាន់តែយកមកទុកចោលឱ្យនៅម្នាក់ឯង ទម្រាំតែ យ៉ុនហ្គី រកគេឃើញក៏យូរគួរសមដែរ នេះជាការប្រមានលើកទីមួយ ។
___
@ថ្ងៃថ្មី~
មកទល់ពេលនេះហើយពួកគេស្វែងរក ជីមីន មិនទាន់ឃើញនោះទេ កាលពីម្សិលមិញ យ៉ុនហ្គី និងកូនចៅក៏កំពុងតែស្វះស្វែងរក ជីមីន តាមរយៈ GPS ។ ប៉ុន្តែគួរឱ្យស្ដាយដែល GPS ស្រាប់តែលែងដំណើរការពាក់កណ្តាលផ្លូវទើបពួកគេត្រូវបំបែកគ្នាតាមរករាងតូច បែបនេះហើយទើបពួកគេត្រូវចំណាយពេលយូរយ៉ាងនេះ ។ ជុងហ្គុក ក៏មកផងដែរដោយទុកឱ្យ ថេហ្យុង នៅផ្ទះមើលថែ ជីយ៉ុន ដោយមានវីននៅការពារពួកគេទាំងពីរ ។
« ពេលនេះអូននៅទីណា? អូនមាននឹកបងទេ? អូនរងារទេ? អូនញ៉ាំអីហើយឬនៅ ងងុយគេងឬនៅ? អូនគេងស្រួលទេ មានពូកទន់ៗទេ? បើគ្មានបងឱបអូនគេងលក់ដែរឬ...? »
« បងវិញនឹកអូនណាស់ នឹកស្ទើតែដាច់ខ្យល់ទៅហើយ ហ្ហឹកៗ មីននីហា៎ បងចង់ឱបអូន ចង់ថើបថ្ពាល់ប៉ោងៗរបស់អូន បងតាមរកអូនស្ទើតែក្រឡាប់ផែនដីទៅហើយតើអូននៅឯណា? » ទឹកភ្នែកនៃភាពឈឺចាប់ស្រក់ចុះមកឥតល្ហែ តើគេធ្វើបែបណាទៅ? ធ្វើបែបណាទើបអាចស្វែងរកភរិយាសំណព្វចិត្តរបស់គេឃើញ? ស្មានេះទៅហើយមិនដឹងថា ជីមីន នៅទីណា កំពុងធ្វើអ្វី? តើគេបានញ៉ាំអាហារហើយឬនៅនោះទេ ។
« លោកពូ! ប្រព័ន្ធ GPS ដំណើរការវិញហើយ! » ជុងហ្គុក បន្លឺឡើងទាំងសប្បាយចិត្តព្រោះវាស្រាប់តែដំណើរការវិញធ្វើឱ្យពួកគេដឹងថា ជីមីន នៅមិនឆ្ងាយពីកន្លែងដែលពួកគេកំពុងនៅនេះប៉ុន្មានទេ ។
« ជាការពិតទេ? » យ៉ុនហ្គី ស្ទុះក្រោកមកមើលយ៉ាងលឿន ហើយវាជាការពិតទីបំផុតគេអាចរក ជីមីន ឃើញហើយ ។
« ពួកយើងឆាប់រៀបចំទៅ ទៅកាន់ទីនោះឱ្យបានលឿនបំផុត! » គ្រប់គ្នាម្នីម្នារៀបចំទុកដាក់អីវ៉ាន់ព្រោះយប់មិញពួកគេសម្រាកនៅទីនេះ ។ ហើយចេញដំណើរទៅកាន់គោលដៅនោះយ៉ាងលឿនបំផុត ។
📌 ខមិនឱ្យច្រើនៗ មោម៉ោង៩ឱ្យមួយភាគទៀត 🙊