ေနာက္တစ္ရက္
အရွင္ဟာသူ႕ဆီကို
မေမ့မေလ်ာ့ေရာက္လာခဲ့ျပန္တယ္ သူ႕ဘက္ကဝန္မခံမခ်င္း
အရွင္ကလက္ေလ်ာ့ဟန္မတူဘူး
"မင္းအခုလိုတိတ္ဆိတ္ေနလို႔ အေျခအေနက
ထူးျခားလာမွာမဟုတ္ဘူး!!!"
ေရွာင္က်န့္က အရွင့္ကိုၾကည့္ကာ
မခ်ိၿပဳံး ၿပဳံးျပလိုက္သည္။
သူ႕ေရွ႕ က လူသားက သူ႕ကိုၾကည့္ကာ
မ်က္ရည္မ်ားနဲ႕နာနာက်င္က်င္ၿပဳံးျပလာေတာ့
မင္းႀကီးဝမ္ရိေပၚ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
ထိုလူသားက ဒီေလာက္အရိုက္ခံထားရတာေတာင္ ေက်နပ္ေနသည့္ဟန္
သူ မႀကိဳက္ဘူး အဲ့အၿပဳံးေတြက
သူ႕ရင္ကိုေမႊႏွောက္ေနတဲ့ သိပ္ထက္တဲ့ ဓားတစ္လက္နဲ႕တူတယ္
ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္ဖို႔လုံေလာက္တယ္
သူ႕ေရွ႕က လူသားဆီကေန
တစ္ခုခုရွင္းျပတာမ်ိဳးလိုခ်င္ေနတယ္
အဲ့အရာက ဘာျဖစ္ျဖစ္ ယုံၾကည္ေပးခ်င္ေနတယ္
တစ္ခုခုေျဖရွင္းခ်က္ေပးမယ္ဆိုရင္ေတာင္
ဒီနာက်င္ေနတဲ့ႏွလုံးသားကခြင့္လႊတ္ဖို႔အသင့္ပဲ
ဆုံးရႈံးလိုက္ရတာက
သူသိပ္ခ်စ္တဲ့မိခင္ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ေပါ့
"မင္းငါ့ကိုတစ္ခုခုရွင္းျပဖို႔ မႀကိဳးစားေတာ့ဘူးလား"
"ယုံမွာလား ...
ကြၽန္ေတာ္ဘာေျပာေျပာ
အရွင့္ဘက္က ယုံၾကည္ေပးမွာမို႔လို႔လား"
အရွင့္ဘက္က တိတ္ဆိတ္သြားတာမို႔ ေရွာင္က်န့္
ထပ္ၿပီး မခ်ိၿပဳံး ၿပဳံးမိတယ္
အရွင္ကသူ႕ကိုမယုံဘူး ဘယ္တူန္းကမွ ဘယ္ေတာ့မွ...
.........
နာက်င္ရတယ္ အဲ့စကားလုံးေတြက
ဘယ္အတိုင္းအတာထိေရာက္မွန္းမသိေပမဲ့
ရင္ဘက္တစ္ခုလုံး နင္းေခ်ခံရသလိုပဲ
ေရွ႕ ကလူကိုၾကည့္ေတာ့လဲ
ခဲမွန္ဖူးတဲ့စာသူငယ္ေလးလို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပဲ
တစ္ခ်က္လုပ္လိုက္တာနဲ႕ အမွားေတြအားလုံး
သူလုပ္တာျဖစ္သြားမွာေၾကာက္ေနရွာသလိုမ်ိဳး...
မင္းႀကီးဝမ္ရိေပၚ ထိုလူသားကို
တကယ္ပဲဘာျပစ္ဒဏ္မ်ိဳးစီရင္ရမလဲမသိေတာ့ဘူး
ေရွ႕က ျမင္ကြင္းကို ဆက္မၾကည့္နိုင္ေတာ့လို႔
လွည့္ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္ ထိုလူသားကို ေက်ာခိုင္းလိုက္တာနဲ႕
အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ကလဲ
သူ႕မ်က္ဝန္းေတြထဲက ခုန္ဆင္းလို႔
ဒီလူသားကိုသူမသိဘူး မမွတ္မိဘူး
ဒါေပမဲ့ သူ႕ႏွလုံးသားကေတာ့မွတ္မိပုံပဲ
....................
အထိန္းေတာ္ႀကီး / မင္းႀကီး...စစ္သူႀကီးက်န္းခ်န္က
ေတြ႕ခြင့္ေတာင္းေနပါတယ္
မင္းႀကီး အခု မယ္ေတာ္ရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းေဘးမွာျဖစ္သည္။
တိတ္ဆိတ္မႈ႕နဲ႕ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနပုံက
သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ မိခင္ကိုဆုံးရႈံးထားရလို႔ဆိုတာေျပာစရာပင္မလို
"ဝင္လာခဲ့..."
"မင္းႀကီးကိုဂါရဝျပဳပါတယ္
အခုလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ဒီလိုလာေတြ႕ ရလို႔
အားနာမိပါတယ္ မင္းႀကီး..."
"ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ"
မင္းႀကီးကအခုခ်ိန္ထိ သူ႕ထံအၾကည့္မပို႔ေသးဘူး
"ၾကင္ယာေတာ္ေရွာင္...သူ"
မင္းႀကီးက ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လာသည္။
မ်က္လုံးထဲမွာလဲ ေဒါသရိပ္အျပည့္...
"ၾကင္ယာေတာ္ေရွာင့္ကို သူ႕ဖခင္က
သူ႕မ်က္ႏွာေထာက္ထားၿပီး
ျပည္ႏွင္ဒဏ္ပဲခ်မွတ္ေပးပါလို႔
ေတာင္းဆိုလာပါတယ္
ၾကင္ယာေတာ္ကိုေခၚၿပီး
ဒီတိုင္းျပည္ကထြက္သြားေပးပါမယ္တဲ့"
စစ္သူႀကီးက မင္းႀကီးေဒါသကိုမ်က္ကြယ္ျပဳကာ
ေျပာစရာရွိတာကိုဆက္ေျပာလိုက္သည္။
"အခုငါ့ၾကင္ယာေတာ္ကို ငါ့လက္ထဲက လုယူဖို႔ႀကံေနၾကတာလား!!!"
"မင္းႀကီး !!!"
"ထြက္သြား !!!"
မင္းႀကီး ရဲ႕ စိတ္မေျခအေန ပုံမွန္မဟုတ္မွန္းသိတဲ့ စစ္သူႀကီးဟာ
ဇြတ္တိုးမေျပာေတာ့ပဲ ျပန္သြားဖို႔ျပင္လိုက္ေလသည္။
ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့
မင္းႀကီးရဲ႕ ႏွလုံးသားဟာလြန္စြဲေနခဲ့ၿပီ
.........................
"ဘယ္လိုလဲ အေျခအေနက
ဘယ္လိုျဖစ္သြားၿပီလဲ မင္းႀကီးကဘာေျပာလဲ"
နန္းေဆာင္ထဲက ထြက္လာတာနဲ႕ ခ်င္းဟြာကစိုးရိမ္တႀကီး
ေမးလာ၏။ သူနဲ႕မင္းႀကီးၾကားက တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြကိူခ်န္လွပ္ၿပီး
ခ်င္းဟြာကိုအေၾကာင္းအရာတခ်ိဳ႕ျပန္ေျပာဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
"ေျပာပါဦး မင္းႀကီးကလက္ခံလိုက္လား လက္မခံဘူးလား"
က်န္းခ်န္လဲ နန္းေဆာင္ထဲက ထြက္ထြက္ျခင္း
ေမးခြန္းေတြဆက္တိုက္ေမးေနသူအား
ေခါင္းသာယမ္းျပလိုက္သည္။
သူမင္းႀကီးကိုမပုန္ကန္ခ်င္ဘူး
ညွိႏွိုင္းခ်င္တယ္ ဒါေပမဲ့ မင္းႀကီးက ေခါင္းမာလြန္းတယ္
"အခု ငါတို႔ဆီမွာ သက္ေသတစ္ခုမွမက်န္ေတာ့ဘူး
ၾကင္ယာေတာ္ရွင္းက ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလဲဆိုတာ
ဘယ္လိုေဖာ္ထုတ္ရေတာ့မလဲ"
"မဟုတ္ဘူး က်မတို႔ဆီမွာ
လူသက္ေသႏွစ္ေယာက္ေတာင္က်န္ေသးတယ္"
"ဘယ္သူလဲ"
"လ်န္အာနဲ႕လုလု..."
"လ်န္အာက ငါတို႔လူမို႔ ကူညီေပးနိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာင္
လုလုက ၾကင္ယာေတာ္ရွင္းရဲ႕ လူေလ သူက အကူအညီျဖစ္ပါ့မလား"
"လုလုမွာ နာမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့ ညီမေလး နဲ႕
ဆင္းရဲလြန္းတဲ့မိသားစုရွိတယ္ အဲ့အရာေတြက သူ႕ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ပဲ
ေငွသာ မတ္ေလာက္ေအာင်ပေးရင်
သူ႕ကျပသာနာမရွိနိုင္ဘူး ျပသာနာကလ်န္အာပဲ...
သူမက ရွင္းလ်န္ကို ငယ္ငယ္ထဲကႀကိတ္ခ်စ္လာခဲ့ရတာ
နန္းေတာ္ထဲ မဝင္ခင္ထဲကသူတို႔ကသိေနၾကၿပီးသား
လ်န္အာသာ မတူညီရင္ အားလုံးသဲထဲေရသြန္ပဲ"
"ဒါဆို ငါတို႔လ်န္အာကိုရွာၿပီး
ငါတို႔ဘက္ပါေအာင္သိမ္းသြင္းရမွာေပါ့ လ်န္အာဘယ္မွာလဲ"
"မသိဘူး လ်န္အာေပ်ာက္ေနတာ မေန႕ညထဲကပဲ"
"မေန႕ညထဲက..."
မေန႕ညက သူနဲ႕ ယြဲ႕ ယယ္ ေရွာင္လူႀကီးမင္းအိမ္သြားေနတာမို႔
နန္းတြင္းမွာ ဘာေတြဆက္ျဖစ္လဲမသိလိုက္ေပ...
"ငါအရင္ဆုံး ၾကင္ယာေတာ္ေရွာင္ကို သြားေတြ႕ လိုက္မယ္
သူ႕မွာ ဘာအစီအစဥ္ေတြရွိေနလဲ သိရဖို႔လိုတယ္"
"ေကာင္းၿပီ က်မက လ်န္အာကိုရွာရင္း
မင္းႀကီးနဲ႕ ရွင္းလ်န္အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ထားေပးမယ္"
"အင္း..."
သို႔ႏွင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦး ထိုေနရာမွာတင္ လမ္းခြဲလိုက္ၾကၿပီး
စစ္သူႀကီးမင္း က်န္းခ်န္က စိတ္ခ်သလို
ေနာက္ကိုျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္း ခ်င္းဟြာေနာက္ျပန္လိုက္သြားကာ
"ခ်င္းမိန္းကေလး..."
ခ်င္းဟြာကလဲ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ကာ
ႏွစ္ဦးသားခတၱမွ်အၾကည့္ခ်င္းစုံေနၾကၿပီး
စစ္သူႀကီးမင္းက ခ်င္းဟြာရဲ႕ ပခုံးႏွစ္ဖက္ကို မရဲတရဲကိုင္ကာ
"သတိထားပါ မင္းအတြက္
အႏၱရာယ္ရွိလာနိုင္တယ္ထင္ရင္
တစ္ေယာက္တည္းအရဲမစြန႔္ပါနဲ႕"
ခ်င္းဟြာလဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလး ျပန္ၾကည့္ေနၿပီးမွ
"စစ္...စစ္သူႀကီးမင္းလဲ သတိထားပါ"
"အင္း... ငါသြားေတာ့မယ္"
စစ္သူႀကီးမင္းက ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႕ လွည့္ထြက္သြားေခ်ၿပီ
ခ်င္းဟြာကသာ စစ္သူႀကီးမင္းရဲ႕ေက်ာျပင္ကို အမွတ္တမဲ့
ေငးၾကည့္ရင္းက်န္ရစ္ခဲ့ေလ၏။
...........................
က်န္းခ်န္ ေျမေအာက္အက်ဥ္းတိုက္ထဲ ေရာက္ေတာ့
ေသြးမ်ားေပပြကာေျမျပင္ေပၚ လဲေလ်ာင္းေနေသာ
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအားေတြ႕ လိုက္ရသည္။
"ေရွာင္က်န႔္..."
* ငါမင္းကို လက္လႊတ္ေပးခဲ့တာ မင္းႀကီးရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြၾကား
မင္းေပ်ာ္ေနမယ္ထင္ခဲ့လိူ႕ အခုလိုနာက်င္ေနဖို႔မဟုတ္ဘူး ေရွာင္က်န့္ *
"က်န္း...က်န္းခ်န္...
မင္းဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေရာက္လာတာလဲ
ပါး...ပါးကေရာဘာတဲ့လဲ"
"ငါမင္းကိုလာေတြ႕ တာေပါ့ ဘယ္လိုလုပ္ဒီေလာက္ထိ
ျဖစ္ပ်က္ေနရတာလဲ ေရွာင္က်န႔္ရာ "
ေရွာင္က်န့္ဘက္က စကားျပန္မလာဘူး
သူစိတ္ေတာ္ေတာ္မရွည္ေတာ့ဘူး
မင္းႀကီးေရာ ေရွာင္က်န့္ေရာ ေခါင္းမာလြန္းတယ္
"ေရွာင္သခင္ႀကီးနဲ႕ တိုင္ပင္ၿပီး
မင္းကို အျပစ္ဒဏ္ေလ်ာ့ေပါ့ေအာင္လုပ္ေပးမယ္
ၿပီးရင္ေတာ့ ငါတို႔အေဝးဆုံးကိုထြက္သြားၾကမယ္"
"မဟုတ္ဘူး ငါထြက္မေျပးဘူး က်န္းခ်န္
ငါ အရွင့္ကိုတစ္ေယာက်တည်းမထားခဲ့နိုင်ဘူး
ငါ့မွာအစီအစဥ္ရွိတယ္
အရင္ဆုံးငါ့ကိုဒီထဲကထြက္လို႔ရေအာင္လုပ္ေပး
ဒီထဲမွာ ၾကာၾကာေနလို႔မျဖစ္ဘူး"
"ေရွာင္က်န႔္ မင္းဒီေလာက္ထိခ်စ္ျပေနစရာမလိုဘူး မင္းသိပ္ခ်စ္တဲ့မင္းရဲ႕ အရွင္က မင္းကိုအခုလိုႏွိပ္စက္ၿပီးပိတ္ေလွာင္ထားတာေလ"
"မဟုတ္ဘူး အရွင္က လွည့္စားခံရတာ ငါအရွင့္ကို ရေအာင္ျပန္ကယ္မယ္"
"က်စ္!!! မင္းကေတာ့...
ေခါင္းမာလိုက္တဲ့ေရွာင္က်န္ပဲ
ေကာင္းၿပီ ငါမင္းကို ဒီကေန ကယ္ထုတ္ဖို႔
ေရွာင္သခင္ႀကီးနဲ႕ သြားတိုင္ပင္လိုက္မယ္
မင္းက အပိုေတြေလ်ာက္မလုပ္ပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေပး"
ေရွာင္က်န႔္က ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ေတာ့
က်န္းခ်န္ ထိုေနရာကေန လွည့္ထြက္သြားလိုက္သည္။
တစ္ပတ္ၾကာတဲ့အထိ အရွင္က မအိပ္မစားပဲ ရွိေနသည္။
ညီလာခံတက္ဖို႔ေဝးစြာ
သူ႕မိခင္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးကိုေတာင္ လိုက္မပို႔ခဲ့ေပ
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးသာေငးေနခဲ့သည္။
မင္းႀကီးက ဘာမွမလုပ္ေဆာင္ေနေတာ့
အရာအားလုံးရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈ႕ဟာ
ၾကင္ယာေတာ္အမည္ခံထားသည့္
ရွင္းလ်န္ဆီသာေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။
ရွင္းလ်န္က မယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးကိုလဲေသေသခ်ာခ်ာ အရိုအေသျပဳ လုပ္ေဆာင္သည့္အျပင္
တဖက္ကလဲ မင္းႀကီးကိုႏွစ္သိမ့္ေနသည့္
မိန္းမေကာင္းေလးဘြဲ႕ခံယူထားကာ
အမတ္မင္းေတြနဲ႕ ျပည္သူေတြ ရဲ႕ သေဘာက်မႈ႕ကိုအရယူထားၿပီး...
ေရွာင္က်န္ကိုေတာ့ မယ္ေတာ္ႀကီးကိုလုပ္ႀကံသူအျဖစ္ တိုင္းသိျပည္သိေၾကာ္ျငာထားတာေၾကာင့္ ေရွာင္အိမ္ေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို က်ဆင္းေစသည္။
မင္းႀကီးကလဲ မွားသည္မွန္သည္
တခြန္းမွဝင္ေရာက္ေျပာဆိုျခင္းမရွိ
လူေတြ႕ လဲမခံေသာေၾကာင့္
ရွင္းလ်န္ရဲ႕ စကားကသာ အရာေရာက္ေနၿပီး
အရာအားလုံးဟာ
ရွင္းလ်န္ရဲ႕ အာဏာစက္ေအာက္က်ေရာက္ေနခဲ့ေလသည္။
"မင္းႀကီး...တစ္ပတ္ေတာင္ရွိၿပီဆိုေတာ့
အျပစ္သားေရွာင္က်န္ကို အျပစ္ေပးဖို႔
အမတ္မင္းေတြက ေတာင္းဆိုေနၾကၿပီ
ဒီေန႕ေတာ့ ညီလာခံတက္ၿပီး
သူ႕အတြက္အျပစ္စီရင္ေပးရမယ္ေနာ္"
မင္းႀကီးက မတုန္မလႈပ္ဆက္ရွိေနေတာ့
ရွင္းလ်န္က မင္းႀကီးရဲ႕ နား နားဆီတိုးတိုးေလးကပ္ကာ
"ေသဒဏ္ေပးလိုက္!!!"
"အင္း ေသဒဏ္...
ငါသူ႕ကိုေသဒဏ္ေပးမယ္..."
ရွင္းလ်န္ မင္းႀကီးရဲ႕ အ႐ူးလိုပုံစံတို႔ ၾကည့္ကာ
သေဘာတက်ၿပဳံးသည္
အခုေတာ့ သူမရဲ႕ ေဆးစြမ္းေတြေၾကာင့္
မင္းႀကီးက သူမရဲ႕ နယ္႐ုပ္ေလးျဖစ္ေနေလၿပီ...