Pov Αννας
«Η αγκαλιά σου, του κορμιού μου
είχε ανέκαθεν, το σχήμα.»
Ένας ελαφρύς συριγμός αντηχεί στο δωμάτιο, αποσπώντας το βλέμμα μου. Προτού προλάβω να αντιληφθώ την προέλευσή του, το πάτωμα τραντάζεται. Τα γόνατά μου αρχίζουν να τρέμουν. Απλώνω τα χέρια μου για να διατηρήσω την ισορροπία μου, καθώς το πάτωμα βυθίζεται, κατεβάζοντάς με σε ένα μεγάλο λάκκο. Δεν μπορώ να ανασάνω, στο μέτωπό μου κυλάει κρύος ιδρώτας, κάνοντας τα μάτια μου να τσούζουν. Τρέμω τόσο πολύ που μετά βίας στέκομαι. Κλείνω τα μάτια μου. Σιωπή.
Το πάτωμα αρχίζει να υψώνεται και εγώ μεταφέρομαι στην επιφάνεια. Πέφτω στα γόνατα, αφήνοντάς την να με μεταφέρει και καλύπτω το πρόσωπό μου με τις τρεμάμενες παλάμες μου. Νιώθω τα πρώτα δάκρυα να με καίνε και την αμέσως επόμενη στιγμή ένας οξύς πόνος βάζει φωτιά στο αριστερό χέρι μου. Ο πόνος με περονιάζει ως το μεδούλι και ενώ η υστερία απειλεί να με σαρώσει, ακούω λέξεις μέσα από το μυαλό μου, λέξεις που με κάνουν να σταματήσω.
Φέρε τα χέρια στα πλευρά σου και σήκω όρθια. Δεν μπορώ. Μου είναι αδύνατον να κουνηθώ.
Σήκω πάνω, μην τα παρατάς. Τα γόνατα και η ραχοκοκαλιά μου προσπαθούν να με στηρίξουν δίχως κάποιο αποτέλεσμα.
Δεν έχω τον έλεγχο του σώματός μου.
Είμαι εγκλωβισμένη.
Είμαι εγκλωβισμένη.
Είμαι εγκλωβισμένη.
Οι σκέψεις ηχούν στο μυαλό μου επιδεινώνοντας την κατάρρευσή μου.
Μετά από ώρα, η φωνή σωπάζει.
Σωριάζομαι στο πάτωμα και κλαίω.
Τα αναφιλητά μου είναι τόσο δυνατά που ξυπνούν και εμένα την ίδια. Τα μουσκεμένα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα και σοκαρισμένη κοιτάζω το κενό. Αμέσως κουνάω τα μέλη του σώματός μου για να βεβαιωθώ πως δεν έχω χάσει όντως αυτή μου την ικανότητα.
Η πόρτα του δωματίου ανοίγει διάπλατα και ο Δημήτρης τρέχει προς το μέρος μου ανήσυχος.
Δ: Είσαι καλά; Τι έγινε; Σε άκουσα να κλαις.
Χωρίς να το σκεφτώ, τυλίγω τα χέρια μου γύρω του και εκείνος παγώνει, φανερά ξαφνιασμένος από την εκδηλωτικότητά μου, όμως μετά τυλίγει και εκείνος τα δικά του και με αφήνει να κλάψω πάνω του.
Και κλαίω.
Για εμένα, για την οικογένειά μου, για τον Δημήτρη, για το γεγονός ότι παρά λίγο να ήμουν νεκρή. Κλαίω για όλα όσα έχω χάσει, για κάθε τραύμα που έχω μαζέψει, για κάθε πληγή...Κλαίω για εκείνο το σημαντικό κομμάτι μου, που κάποτε κατακλυζόταν από χρώματα και φως ενώ τώρα στέκει κούφιο, σκοτεινό και άδειο.
Pov Δημήτρη
Το ότι την έχω στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά εδώ και αιώνες, όπως μου φαίνεται, είναι καλύτερο από ότι θα μπορούσα έστω και να διανοηθώ να περιγράψω. Μια απερίγραπτη σωματική παρηγοριά με κατακλύζει έτσι όπως το σώμα της κουμπώνει μέσα στο δικό μου.
Δεν περίμενα με τίποτα να συμβεί αυτό. Συνήθως νιώθει άβολα με το άγγιγμά μου, όχι πως την κατηγορώ. Για εκείνη είμαι ένας άγνωστος.
Δ: Είσαι εντάξει;
Την ρωτάω με το πρόσωπό μου μέσα στα μαλλιά της. Εκείνη κουνάει αρνητικά το κεφάλι της κολλημένη στο στήθος μου και συνεχίζει να κλαίει. Μάλλον έχει εφιάλτες σχετικά με το ατύχημα, το περίμενα ότι θα συνέβαινε. Ωστόσο ο διψασμένος εαυτός μου χαίρεται για ότι είδε, όχι επειδή την πλήγωσε αλλά επειδή την έκανε να στραφεί σε εμένα για παρηγοριά.
Δ: Θέλεις να κάτσω μαζί σου;
Γνέφει καταφατικά, αλλά δεν τραβιέται από την αγκαλιά μου, έτσι απελευθερώνω με το ζόρι το ένα μου χέρι και μας ξαπλώνω πίσω.
Την κοιτάζω. Το όμορφο πρόσωπό της έχει μαύρες γραμμές, ενώ τα μάτια και τα χείλη της είναι πρησμένα. Ελπίζω να μην είδε κάτι πολύ τραυματικό.
Δ: Θέλεις να μιλήσουμε γι'αυτό;
Ψελλίζει ένα σιγανό «ναι» όσο το κορμί της ταρακουνιέται από το κλάμα. Η αναπνοή της είναι κομμένη και η καρδιά μου βλέποντάς την έτσι βουλιάζει. Μη ξέροντας πόσο πολύ έχω δικαίωμα να την πιέσω, περιμένω μέχρι να πει εκείνη κάτι.
Α: Δημήτρη...
Λέει με αδύναμη φωνή. Η βραχνή χροιά της φωνής της μαρτυρά ότι όντως είδε κάτι άσχημο και αυτό με κάνει να νιώθω ακόμα χειρότερα. Την σφίγγω πάνω μου και εκείνη βολεύεται στο στέρνο μου.
Δ: Άννα τι είδες;
Ρωτάω και εκείνη αρχίζει να κλαίει ξανά.
Α: Είδα ότι...δεν μπορούσα να κουνηθώ...ήμουν σε ένα απαίσιο μέρος...πονούσα και δεν...δεν μπορούσα-Δημήτρη δεν μπορούσα να κουνηθώ...
Δ: Σσσσς ησύχασε. Όλα καλά. Είσαι ασφαλής.
Τα χέρια μου της χαϊδεύουν την πλάτη ενώ την φιλάω απαλά στα μαλλιά σε μια προσπάθεια να ηρεμήσει.
Δ: Το ξέρεις ότι δεν πρόκειται να φύγω ποτέ από κοντά σου; Ότι και αν γίνει, να ξέρεις εγώ θα είμαι εδώ, δίπλα σου. Θέλω να είσαι βέβαιη γι'αυτό.
Απλώνω το χέρι μου και ανασηκώνω το πιγούνι της, αναγκάζοντάς τη να με κοιτάξει.
Δ: Εντάξει;
Όταν σηκώνει το βλέμμα της πάνω μου, δείχνει πολύ καλύτερα απ'ότι όταν μπήκα στο δωμάτιο γεγονός που ελπίζω να οφείλεται στην παρουσία μου.
Α: Εντάξει. Σε-σε πειράζει να μείνεις εδώ;
Δ: Φυσικά και όχι. Θα μείνω όσο με χρειάζεσαι.
Όπως την αγγίζω αντιλαμβάνομαι πως η μπλούζα της είναι εντελώς μουσκεμένη.
Δ: Δώσε μου ένα λεπτό.
Με βαριά καρδιά σηκώνομαι και ανοίγω το χαμηλό συρτάρι της ντουλάπας. Πιάνω τυχαία ενα μπλουζάκι μου και ξαναπηγαίνω κοντά της.
Δ: Άννα βγάλε την μπλούζα σου και βάλε την δική μου. Θα κρυώσεις αν μείνεις με την ιδρωμένη.
Σηκώνει τα χέρια της και την βοηθάω να αλλάξει. Αμέσως μετά την τραβάω πάλι πάνω μου. Τρίβω με τα δάχτυλά μου το κεφάλι μέσα από τα μαλλιά της και κατεβάζω ξανά το χέρι μου στην πλάτη της. Το ανεβοκατεβάζω αργά ενώ τα νύχια μου την χαράζουν απαλά πάνω από την μπλούζα.
Α: Μη με αφήσεις.
Ψιθυρίζει και κλείνει τα μάτια της.
Αχχ Άννα και να ήξερες.
Να ήξερες μόνο πόσο σε θέλω. Πόσο απεγνωσμένα σε ζητάω, πόσο μου λείπεις.
Η ώρα περνάει και εκείνη κοιμάται πλέον, ήσυχα και γαλήνια. Η αναπνοή της σαν απαλό αεράκι με δροσίζει και προσπαθώντας να παραμείνω ακίνητος αφουγκράζομαι τους χτύπους της καρδιάς της.
Χωρίς να το καταλάβω αρχίζω να της μιλάω, δεν έχει σημασία που δεν με ακούει. Έχω ανάγκη να βγάλω από μέσα μου αυτές τις λέξεις, με πνίγουν.
Δ: Σε αγαπάω. Σε αγαπάω και αυτή είναι η πιο όμορφη επιλογή μου. Ακόμα κι αν δεν με θυμηθείς ποτέ, ακόμα κι αν ποτέ δεν νιώσεις κάτι για εμένα, ακόμα κι αν είμαι η τελευταία δική σου επιλογή.
Με το σ'αγαπώ κολλημένο στα χείλη μου και την Άννα σαν μαγνήτης που τραβάει την καρδιά μου όλο και πιο κοντά της αποκοιμιέμαι.
Pov Αννας
Ξυπνάω ιδρωμένη. Το κεφάλι μου βρίσκεται πάνω στο στομάχι του και τα χέρια του με αγκαλιάζουν σφιχτά. Σίγουρα τα χέρια του έχουν μουδιάσει από το βάρος μου. Το πόδια του είναι μπλεγμενα στα δικά μου και αναπνέει ήρεμα. Κοιτάζοντάς τον από το μυαλό μου περνούν σαν ταινία όσα συνέβησαν χθες.
«Θα μείνω όσο με χρειάζεσαι.»
«Σε αγαπάω και αυτή είναι η πιο όμορφη επιλογή μου.»
Τα λόγια του περιστρέφονται στο μυαλό μου και συνειδητοποιώ πως δεν ξέρω πως είναι να θέλεις κάποιον έτσι. Δεν το έχω ξαναζήσει. Νόμιζα ότι ήξερα τι είναι ο έρωτας, αλλά τώρα καταλαβαίνω πως δεν είχα ιδέα.
Με κάποιον μαγικό τρόπο όταν με άγγιξε ο πόνος μέσα μου μαλάκωσε, τα σκοτάδια του μυαλού μου φωτίστηκαν, οι φωνές στο κεφάλι μου σώπασαν.
Όσο σκέφτομαι τον τρόπο που με άγγιζε κάτι ζεστό και τρυφερό αρχίζει να σαλεύει μέσα μου. Αρχίζω να την πατάω άσχημα. Και παρόλο που αυτό με κάνει να νιώθω λίγο παρανοϊκή, νιώθω ταυτόχρονα δυνατή και ζωντανή.
Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, σηκώνω προσεκτικά το χέρι μου για να απομακρύνω τα πλούσια μαλλιά από το μέτωπό του. Καθώς μπλέκω τα δάχτυλά μου στα απαλά, ανακατεμένα μαλλιά του, τα μάτια του τρεμοπαίζουν και τελικά ανοίγουν και εγώ απομακρύνω απότομα το χέρι μου.
Α: Συγγνώμη.
Λέω και ντρέπομαι που με έπιασε επ'αυτοφώρω.
Δ: Όχι, ωραία ήταν.
Λέει με φωνή βαριά από τον ύπνο. Αφού συνέρχεται και ανασαίνει για λίγο πάνω στο δέρμα μου, ανασηκώνεται και εύχομαι να μην είχα αγγίξει τα μαλλιά του και να εξακολουθούσε να κοιμάται κρατώντας με.
Το βλέμμα του συναντάει το δικό μου και τα μάτια του γυαλίζουν.
Δ: Είχα ξεχάσει πόσο όμορφη είσαι όταν ξυπνάς.
Μου έχουν πει πολλές φορές ότι είμαι όμορφη αλλά για κάποιον λόγο δεν είχα αφήσει ποτέ αυτές τις λέξεις να περάσουν μέσα μου. Ήταν απλά...λέξεις, οι οποίες έμεναν στην επιφάνεια της επιδερμίδας μου. Όμως τα λόγια του Δημήτρη πέρασαν από τους πόρους στο αίμα μου, και από εκεί διαπέρασαν τα κόκαλά μου.
Οι γνωστές πεταλούδες κάνουν την εμφάνισή τους ενώ τα ρούχα μου αρχίζουν να με στενεύουν και το δέρμα μου το αισθάνομαι να καίγεται. Νιώθω την επιθυμία να πάλλεται μέσα μου και εύχομαι να μην έχει καταλάβει κάτι ο Δημήτρης.
Δ: Πάω να μας κάνω πρωινό.
Σηκώνεται, αφήνοντάς με μόνη. Για λίγο κάθομαι κοιτώντας το κενό, αναλογίζομαι την απότομη και περίεργη τροπή που έχει πάρει η ζωή μου, ώσπου αποφασίζω επιτέλους να σηκωθώ.
Ανοίγω την ντουλάπα για να ντυθώ αλλά το μάτι μου πέφτει σε ένα κόκκινο πουκάμισο. Αυτό το πουκάμισο το θυμάμαι-το είχα πάρει για μια σημαντική δίκη- γεγονός που μου προσφέρει λίγη παρηγοριά. Εξακολουθώ και θυμάμαι ορισμένα πράγματα για εμένα.
Το αγγίζω και μου έρχεται απότομα η παρόρμηση να το φορέσω. Ο γιατρός είπε πως θα μου κάνει καλό να επανέλθω στην καθημερινότητά μου οπότε...
Pov Δημήτρη
Γαμώτο, είναι κιόλας Δευτέρα. Πρέπει να πάω στην εισαγγελία, οι υποθέσεις τρέχουν και εγώ τις έχω παραμελήσει εντελώς. Θα αναγκαστώ να αφήσω μόνη της την Άννα αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση.
Γεμίζω τις κούπες μας με καφέ ώσπου ξαφνικά νιώθω την παρουσία της στον χώρο. Γυρίζω με τις κούπες και έτοιμος να της εξηγήσω τα σημερινά σχέδια.
Δ: Ορίστε ο καφ-
Παρά τρίχα δεν τους έριξα κάτω. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου, επιβεβαιώνοντας στον εαυτό μου πως αυτό που βλέπω δεν είναι της φαντασίας μου.
Τα μάτια μου την περιεργάζονται αχόρταγα. Φοράει ένα σκούρο κόκκινο πουκάμισο και από κάτω μια μαύρη, στενή φούστα ως το γόνατο. Το ύφασμα αγκαλιάζει τους γοφούς της με τρόπο που με κάνει να θέλω να την κολλήσω στον τοίχο, να της ανεβάσω την φούστα και να γλιστρήσω το χέρι μου από κάτω.
Α: Τι είναι;
Δ: Τίποτα.
Λέω ψέματα και πηγαίνω προς την μισογεμάτη κανάτα του καφέ. Προσπαθώ να βγάλω από το μυαλό μου τις φαντασιώσεις που με κατακλύζουν και να συνέλθω.
Δ: Πως και ντύθηκες...τόσο επίσημα; Συνήθως έτσι ντύνεσαι όταν πας στην δουλειά.
Α: Ακριβώς εκεί θα πάω.
Δ: Ορίστε;
Στηρίζεται με τους αγκώνες πάνω στον πάγκο της κουζίνας και τα μαλλιά της γλιστρούν για να πλαισιώσουν το πρόσωπό της.
Α: Θα πάω στο γραφείο μου, θέλω να επιστρέψω στην δουλειά. Θα μου κάνει καλό εξάλλου, το είπε και ο γιατρός.
Δ: Ναι απλώς νιώθω πως είναι νωρίς...Πριν 2 μέρες επέστρεψες από το νοσοκομείο.
Α: Σημασία έχει πως νιώθω εγώ και εγώ το έχω ανάγκη. Επομένως θα πάω.
Οι λέξεις που επιλέγει προκαλούν μια ανεπιθύμητη ενόχληση μέσα μου. Αυτό το πείσμα της σε συνδυασμό με την έλλειψη κατανόησης μιας αντίθετης από την δική της άποψη μου ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι.
Τα μελί μάτια της με κοιτάζουν με ένα έντονα απαυδισμένο βλέμμα και διασχίζει με σταθερά βήματα το ξύλινο δάπεδο, με τα τακούνια της να χτυπούν δυνατά καθως με προσπερνάει.
Τα δάχτυλά μου γαντζώνονται γύρω από τον αγκώνα της και σταματούν την θεαματική έξοδό της. Την τραβάω τόσο, που πέφτει πάνω στο στήθος μου.
Α: Τι πας να κάνεις;
Δ: Άννα θα προσέχεις.
Α: Έτσι υπερπροστατευτικος είσαι πάντα;
Δ: Ναι. Και όχι άδικα. Είσαι σε ένα στάδιο προσαρμογής, πολλά πράγματα θα χρειαστούν χρόνο για να τα συνηθίσεις.
Α: Ναι μα την δουλειά μου την θυμάμαι. Θα με κάνει να νιώσω καλύτερα, από το να κάθομαι περιμένοντας να επανέλθει η μνήμη μου δια μαγείας.
Δ: Δεν είπα αυτό. Άκου σήμερα πρέπει να πάω στην εισαγγελία, αν θέλεις πάμε αύριο στο γραφείο σου.
Α: Μα ποιος σου είπε πως σε θέλω μαζί μου;
Το στήθος της που ανεβοκατεβαίνει έντονα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το άνετο ύφος της και με το ακόμα πιο άνετο βλέμμα της.
Δ: Άννα θέλω απλώς να διασφαλίσω πως θα είσαι εντάξει.
Α: Μια χαρά θα είμαι. Πάω να πάρω την τσάντα μου και φεύγουμε.
Κατευθύνεται προς το υπνοδωμάτιο από όπου σύντομα επιστρέφει, μη έχοντας άλλη επιλογή, ντύνομαι και εγώ και αμέσως μετά πηγαίνουμε στο αμάξι.
Παρκάρω έξω από το γραφείο της αν και ακόμη αμφιταλαντεύομαι στο αν όλο αυτό είναι καλή ιδέα. Θεωρώ πως θα πάθει σοκ όταν έρθει σε επαφή με στοιχεία αγνώστων πλέον για εκείνη πελατών. Από την άλλη την καταλαβαίνω, θέλει να ασχοληθεί με κάτι που της είναι οικείο. Εύχομαι μόνο να της κάνει παραπάνω καλό από ότι ζημιά...
Δ: Φτάσαμε. Σε παρακαλώ πρόσεχε και υποσχέσου μου πως αν νιώσεις την παραμικρή δυσφορία θα μου πεις να έρθω να σε πάρω.
Α: Εντάξει μην ανησυχείς, κυρίως θέλω να δω με τι υποθέσεις ασχολούμαι μήπως και μπορέσω να ανακαλέσω κάτι στην μνήμη μου.
Δ: Εντάξει εσύ ξέρεις.
Βγαίνει και ενώ εξακολουθώ να ανησυχώ προσπαθώ να χαλαρώσω. Θα είναι μια χαρά.
Στρίβω και παιρνω τον δρόμο προς την εισαγγελία.
5 ώρες μετά
Περπάτησα πάνω κάτω όλο το γραφείο πάνω από εκατό φορές, έκανα τον γύρω της γειτονιάς δυο φορές και η Άννα εξακολουθεί και δεν απαντάει στις κλίσεις μου. Που διάολο είναι;
Ήμουν στην εισαγγελία και δούλευα ώσπου παρατήρησα πως η ώρα είχε περάσει και δεν είχα κανένα νέο της. Την πηρα τηλέφωνο αμέτρητες φορές και αφού δεν το σήκωνε, ήρθα από εδώ. Εκείνη όμως είναι ακόμη άφαντη. Μα που πήγε;
Βγαίνω πάλι έξω από το γραφείο, στο δρόμο. Η αδρεναλίνη μου χτυπάει κόκκινο όταν ακούω ένα αυτοκίνητο να σταματάει, κόβοντας απότομα ταχύτητα.
Κοιτάζω καλύτερα και...
Όχι, δεν γίνεται.
Δεν υπάρχει περίπτωση.
Κάτι δεν έχω καταλάβει σωστά.