Ερωτευόμαστε ξανά και ξανά

Το ταγκό της βροχής μας

La vita è più dolce con te.
[Η ζωή είναι πιο γλυκιά μαζί σου.]

Pov Άννας

Ξυπνάω ζεστή, ξεκούραστη και ήρεμη. Ασφαλής. Το φως του ήλιου περνάει δυνατό μέσα από το παράθυρο, φωτίζοντας με κόκκινο και χρυσό τον χώρο του δωματίου.

Τα μπράτσα του Δημήτρη είναι πλεγμένα γύρω μου, η αναπνοή του βαθιά και ήσυχη. Γυρνάω να τον κοιτάξω, τα μάτια του είναι ανοιχτά και συνειδητοποιώ πως τόση ώρα κάνει ακριβώς το ίδιο.

Δ: Καλημέρα.

Α: Καλημ-

Δεν προλαβαίνω να πω τη λέξη, όταν εκείνος την καταπίνει με ένα σκληρό φιλί που κάνει αμέσως την καρδιά μου να σκιρτά και τα πόδια μου να σφίγγονται.

Περνάω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του, απολαμβάνοντας τη γεύση και την αίσθησή του. Όλο το βράδυ κάναμε έρωτα όμως εγώ ακόμη δε τον έχω χορτάσει.

Δ: Πως κοιμήθηκες;

Ανασαίνει κοντά στα χείλη μου με τραχιά, βαριά φωνή.

Α: Μμ όχι και πολύ καλά.

Λέω πονηρά χαμηλώνοντας εξίσου την φωνή μου.

Δ: Γιατί; Ποιος δεν σε άφησε;

Πιάνει τον αυχένα μου και με τον αντίχειρά του με χαϊδεύει.

Α: Ένας δεν τον ξέρεις.

Με φιλάει πιο απαλά, βάζει το χέρι του ανάμεσα στα πόδια μου και μου ξεφεύγει ένα σιγανό βογκητό.

Δ: Περίγραψέ τον μου.

Μουγκρίζει όλο επιδοκιμασία μόλις διαπιστώνει πόσο υγρή είμαι. Δαγκώνει το κάτω χείλος του και περιμένει.

Α: Μμμ...τελειομανής, θέλει να έχει πάντα τον έλεγχο...

Με σπρώχνει πίσω ακινητοποιώντας τους καρπούς πίσω από το κεφάλι μου.

Α: Τι κάνεις;

Με φιλάει άλλη μια φορά στα χείλη και μετά αρχίζει να κατεβαίνει προς τον λαιμό μου. Κρατάει τα χέρια μου τόσο σφιχτά που είναι αδύνατον να τα κατεβάσω.

Δ: Παίρνω τον έλεγχο που λες.

Από την κλείδα πάει στο στήθος μου. Ένας αναστεναγμός ξεφεύγει από τα χείλη μου καθώς νιώθω την ανάσα του καυτή πάνω μου.