Ερωτευόμαστε ξανά και ξανά

Κενή σελίδα

«Το παρελθόν είναι
φάρος όχι λιμάνι.»

Pov Δημήτρη

Ακούω τα βήματα κάποιου, γυρνάω και βλέπω τον γιατρό να έρχεται προς το μέρος μου. Με κοιτάζει συμπονετικά βοηθώντας με να σηκωθώ από το πάτωμα.

Ιατρός: Δημήτρη καταλαβαίνω πως ο κόσμος σου αυτή την στιγμή έχει γκρεμιστεί, δεν μπορώ να φανταστώ πόσο πονάς αλλά πρέπει να φανείς ψύχραιμος. Χρειάζεται να κάνω στην Άννα ορισμένες ερωτήσεις, πρέπει να βγάλω ένα συμπέρασμα σχετικά με το τι θυμάται. Θέλεις να είσαι παρών;

Καταπνίγω την επιθυμία μου να κουλουριαστώ ξανά στο έδαφος και παραμερίζοντας τα δάκρυα των ματιών μου, του γνέφω καταφατικά.

Μπαίνουμε μαζί μέσα στο δωμάτιο. Η Άννα έχει μόλις τελειώσει 2 από τα φαγητά που της έφερα και σκουπίζεται με μια πετσέτα.

Α: Ε-έγινε κάτι;

Ιατρός: Όχι μην ανησυχείς. Πως αισθάνεσαι;

Α: Μπερδεμένη αλλά το κεφάλι μου πονάει λιγότερο. Ειδοποιήσατε την οικογένειά μου;

Δ: Ναι τους πήρα εγώ, θα έρθουν σύντομα.

Κουνάει ελαφρώς το κεφάλι της ψιθυρίζοντας «ευχαριστώ».

Ιατρός: Αν δεν σε πειράζει θα ήθελα να σου κάνω ορισμένες ερωτήσεις.

Άννα: Εντάξει.

Pov Αννας

Συμφωνώ αν και φοβάμαι το πλήθος των πραγμάτων που αγνοώ.

Ιατρός: Από ότι έχω καταλάβει γνωρίζεις το ονοματεπώνυμο και την οικογένειά σου. Ας δούμε λοιπόν τι άλλο θυμάσαι. Τι έχεις σπουδάσει;

Άννα: Νομική. Είμαι δικηγόρος.

Ο γιατρός κοιτάζει τον άντρα που ισχυρίζεται πως είναι σύζυγός μου, τον Δημήτρη, και εκείνος του κάνει νόημα πως είναι σωστό. Μάλλον ξέρει πολλά για εμένα το οποίο υποθέτω είναι λογικό αλλά εγώ δεν μπορώ να το συνηθίσω. Νιώθω πως τον βλέπω πρώτη φορά στην ζωή μου.

Ιατρός: Πως θυμάσαι την ζωή σου; Με ποιους ανθρώπους κάνεις παρέα;

Άννα: Με θυμάμαι στο δικηγορικό μου γραφείο με βοηθό τον κολλητό μου τον Άγγελο. Τον ελεύθερό μου χρόνο τον περνάω συνήθως στο πατρικό μου ή...με το αγόρι μου τον Μάρκο.