အပိုင္း - ၉
" ငါက မင္းအတြက္ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလဲ အလင္း "
ေမးလာသည့္စကားကို ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖႏိုင္ခဲ့။ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကို ဖြင့္ဟဖို္႔မျဖစ္ႏိုင္သည့္တိုင္ အလိမ္အညာေတြခ်ည္းလည္းမေျဖခ်င္။ အသင့္ေတာ္ဆံုးအေျဖကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ရ၏။
" ငါဘဝနဲ႔ရင္းၿပီး ကာကြယ္ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးခ်င္မိတဲ့ တစ္ေယာက္ထဲေသာသူ"
" ေသခ်ာလား "
" ေသခ်ာတာေပါ့ "
" အဲလိုဆို ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ ငါလက္ကိုျမဲေအာင္ဆြဲထားေလ "
" ငါက မဆြဲထားႏိုင္ခဲ့ရင္ မင္း ငါ့ကိုထားခဲ့မွာလား "
" မင္း ငါ့လက္ကိုျမဲေအာင္ဆြဲမထားရင္ေတာ့ ငါပဲမင္းလက္ ကိုျမဲေအာင္တြဲထားပါ့မယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မင္းကငါ့ဘဝရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး ... အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းမို႔ေပါ့"
" ႐ွိန္း ငါေလ ငါ "
*
*
*
*
*
*
*
*
ျခံေနာက္ဖက္တြင္ တစ္ေယာက္ထဲအလုပ္႐ႈပ္ေနေသာ အလင္းဆီ ေျခဗလာျဖင့္ေျပးသြားမိေတာ့၏။
" အ .. အလင္း ... အလင္း "
ျခံထဲမွာ အပင္ေတြကိုဂ႐ုစိုက္ရင္းသာေနတာမ်ားသည့္ အလင္းက ကိုယ့္ရဲ႕ အေလာတႀကိ္ီးေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လာသည္။
" အလင္း "
အလင္းေ႐ွ႕ကိုေရာက္တာႏွင့္ ပံုရက္သားလဲက်ေတာ့မလိုျဖစ္ သြားရသည္ကို သူကဆီးႀကိဳေပြ႔ဖက္ထားေပး၏။
" ႐ွိန္း ဘာျဖစ္လို႔လဲ အလန္႔တၾကားနဲ႔ဘာေတြျဖစ္လို႔လဲ"
ကိုယ့္ကိုသာ စိုးရိမ္ႀကီးေနသူ၏လက္ႏွစ္ဖက္ကို အားကိုးတႀကီးဆုပ္ကိုင္လိုက္မိ၏။ ထိန္းမရသည့္မ်က္ရည္တို႔သည္ ပါးျပင္ေပၚျဖတ္သန္းစီးဆင္းလာေလေတာ့သည္။ အေစာပိုင္းအခ်ိန္ အိမ္ေပၚမွာတစ္ေယာက္ထဲ မနက္စာခ်က္ျပဳတ္ေနစဥ္ ဖုန္းဝင္ လာသည့္အသံေၾကာင့္ ဖုန္းကိုင္လိုက္မိ၏။ ဖုန္းထဲမွေျပာလာသည့္စကားမ်ားသည္ ကိုယ္မေမ်ွာ္လင့္ထားေသာသတင္းဆိုးတစ္ခုျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။
" အလင္း ... အလင္း "
ဆို႔နင့္ေနေသာခံစားခ်က္ေၾကာင့္ အလင္းနာမည္ကိုသာတြင္တြင္ေခၚေနမိေတာ့သည္။ စကားလံုးတို႔သည္ လည္ေခ်ာင္းထဲမွာပင္တစ္ဆို႔ေနရေလေတာ့၏။
" ႐ွိန္း စိတ္ေအးေအးထား ။ ငါ႐ွိေနတယ္ေလ ။ ငါ႐ွိေနလို႔စိတ္ေအးေအးထားၿပီး ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုတာကိုေျပာျပေနာ္"
ကိုယ္္ေက်ာျပင္ကို အသာဖြဖြပုတ္ေပးေနရင္း ကိုယ့္မ်က္ရည္ေတြကိုလည္းသုတ္ေပးေနျပန္၏၊ ႏွစ္သိမ့္စကားေၾကာင့္ အသက္ဝေအာင္႐ႈၿပီး အငိုတိတ္ဖို႔အရင္ၾကိဳးစားရသည္။ ၿပီးမွ
" တရားစခန္းက ႀကီးငယ္အသိအန္တီ ဖုန္းဆက္ေပးလာတယ္။ ႀကီးငယ္ တရားစခန္းမွာမူးလဲသြားၿပီး သတိလစ္သြားလို႔ေဆးရံုပို႔ထားရတယ္တဲ့။ ငါတို႔ဘာလုပ္ၾကမလဲဟင္။ ဘာလုပ္ၾကမလဲလို႔"
ၾကားရသည့္စကားေၾကာင့္ လင္းျမတ္လည္း ထူပူသြားရေတာ့သည္။ ဒီလိုသတင္းဆိုးကို ပထမဆံုး နားႏွင့္ဆက္ဆက္ၾကားလိုက္ရသည့္႐ွိန္းအတြက္လည္း စိတ္မေကာင္း။ စိုးရိမ္စိတ္ မ်ားေၾကာင့္ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ေနသည့္႐ွိန္းကို သတိဝင္ေအာင္ ပခံုးႏွစ္ဖက္မွကိုင္ျပီးလႈပ္ခါလိုက္ရသည္။
" ႐ွိန္း သတိထားစမ္း။ ငါတို႔ေဆးရံုလိုက္သြားရမယ္ေလ။
ဘယ္ေဆးရံုလဲဆိုတာ မင္းသိလား "
" သိ ... သိတယ္ "
" သိရင္ အခုလိုက္သြားရေအာင္ "
႐ွိန္းကိုဆြဲေခၚကာ ေျပးထြက္ခဲ့သည့္ကိုယ့္လက္ဖ်ားမ်ားသည္ေအးစက္ကာေနေပလိမ့္မည္။ ကိုယ္ႏွင့္႐ွိန္းကို ျပဳစုေပးခဲ့သူ၊ကိုယ္ႏွင့္႐ွိန္းကို အရိပ္တစ္ခုသဖြယ္မိုးၿပီး တံတိုင္းႀကီးတစ္ခုပမာကာရံေပးခဲ့သူ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ မိသားစုေတြၾကားထဲက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႏွင့္သံေယာဇဥ္ဆိုတာကို သိနားလည္ေအာင္ေႏြးေထြးေပးခဲ့သူ။ အရိပ္ခိုလွံုစရာေရႊေတာင္ႀကီးၿပိဳသြားမွာေၾကာက္ လွ၏။ ႀကီးငယ္ ဘာမွမျဖစ္ပါႏွင့္ဆိုသည့္ဆုေတာင္းကိုသာ အႀကိမ္ရာေထာင္ခ်ီဆုေတာင္းေနမိေတာ့သည္။
ေဆးရံုကိုေရာက္သည့္အခ်ိန္ ကုတင္ေပၚတြင္ၿငိမ္သက္စြာလဲေလ်ာင္းေနသည့္ႀကီးငယ္။ ပိတ္ျဖဴစကို မ်က္ႏွာအထိလံုေအာင္ျခံဳလႊမ္းထား၏။ ၾကီးငယ္ဘာမွမျဖစ္ပါေစႏွင့္လို႔ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လံုးဆုေတာင္းေပးခဲ့သည့္ ကိုယ့္ဆုေတာင္းကို ဘယ္ ဘုရား၊ ဘယ္တန္ခ္ိုး႐ွင္မွၾကားဟန္မတူ။ ေသျခင္းတရားဆိုတာကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳရဖို႔ ကိုယ္တို႔အရြယ္ေတြသည္ငယ္ေသးတယ္ထင္တာပါပဲ။ ေလာကဓံက ရက္စက္လြန္းလွေလသည္။ ႐ွိန္း၏ ကေလးငယ္ပမာ ေအာ္ဟစ္ငိုေႂကြးသံသည္ ကမၻာပ်က္သံထက္ကို ပ္ိုၿပီးက်ယ္ေလာင္ေလသည္။ ကိုယ့္လိုပဲေသျခင္းတရားကို ပထမဆံုးမ်က္ျမင္ၾကံဳရသည့္ေကာင္ေလး ၏ ထိတ္လန္႔မႈႏွင့္ဝမ္းနည္းမႈက ေျဖဆည္ႏိုင္စရာမ႐ွိေခ်။
" ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္သြားတာ ၊ ေဆးရံုကိုေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ အသက္ပါမလာေတာ့ဘူး " ဆိုသည့္မွတ္ခ်က္ျဖင့္ ႀကီးငယ္သည္ ကိုယ္ႏွင့္႐ွိန္းကိုေလာကႀကီးအလယ္တြင္မ်က္ႏွာငယ္ရေအာင္ခ်န္ထားခဲ့ေလၿပီ။ သူျပဳစုခဲ့ရသည့္ကေလးႏွစ္ေယာက္ အနားမွာ႐ွိေနလ်ွင္ ထားခဲ့ရမွာစိတ္မခ်လို႔ ေသလမ္းမေျဖာင့္မွာစိုး၍ ကိုယ္ တို႔မ်က္စိကြယ္ရာမွာသြားၿပီး ဘဝကူးခဲ့ေလသလားမသိႏိုင္ေတာ့ပါ။ အခုေတာ့ ျပံဳးေယာင္ သန္းေနသည့္မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ ေလာကႀကီးကိုေရာ ကိုယ္နဲ႔႐ွိန္းကိုပါ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားခဲ့ေလေတာ့သည္။ အပူေတြမယူေဆာင္သြားခ်င္သူအား တမလြန္မွာေအးခ်မ္းေစဖို႔ ကိုယ္မ်က္ရည္ပင္မက်ရဲေခ်။ ႐ွိန္းကေတာ့ ငိုေႂကြးေနေလၿပီ။
" အားးး မဟုတ္ဘူးလို႔ ႀကီးငယ္မေသဘူးလို႔။ ဘာလို႔ ႀကီးငယ္ကေသရမွာလဲ။ ျပန္ေခၚေပး ႀကီးငယ္ကိုျပန္ေခၚေပး။အလင္းေရ ႀကီးငယ္ကိုျပန္ေခၚေပးပါ။ ဒီလိုႀကီးထြက္သြားလို႔မရဘူးလို႔ေျပာေပးေလ ။ ၇ရက္ထဲ တရားစခန္းကိုသြားမယ္လို႔ငါ့ကိုေသခ်ာေျပာခဲ့တာ။ ဒီလိုထားခဲ့လို႔မရဘူးလို႔။ ျပန္ေခၚေပးပါ ႀကီးငယ္ကိုျပန္ေခၚေပးပါအလင္းရယ္ "
ကေလးငယ္လိုေအာ္ဟစ္ငိုေႂကြးေနေသာ႐ွိန္းကို ရင္ခြင္ထဲမွာတင္းေနေအာင္ဖက္ေပးထားမိ၏။ ငိုေႂကြးေနေသာေကာင္ေလးသည္ အသိစိတ္လြတ္ေနကာ ႀကီးငယ္ခႏၶာကိုယ္ကိုဆြဲခ်ဖို႔ျပင္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုး သူစိတ္တိုင္းက်မလုပ္ရသည့္အခါ ကိုယ့္ရင္ဘက္ေတြကို တဒုန္းဒုန္းထု႐ိုက္လာေလေတာ့၏။
" မရဘူးလို႔ ႀကီးငယ္ထြက္သြားလို႔မရဘူးလို႔။ ငါ့မွာခ်စ္ရတဲ့သူ ႏွစ္ေယာက္ထဲ႐ွိတာကို ႀကီးငယ္ကဘာလို႔ထားသြားရတာလဲ။ ငါခ်စ္တဲ့လူကို ငါ႔အနားကေန ဘာလို႔ေခၚသြားရတာလဲ"
႐ွိန္းတစ္ခုခုျဖစ္မွာစိုးရိမ္မိတာေၾကာင့္ ရင္ခြင္ထဲထည့္ၿပီး
ကေလးတစ္ေယာက္လိုေထြးပိုက္ထားမိ၏။ သူ႔ကိုေခ်ာ့ျမဴသည့္အခါ ကိုယ္လုပ္ေနၾကပံုစံအတိုင္း ေက်ာကုန္းေလးကိုအသာဖြဖြပြတ္သပ္ေနမိသည္။
" ငါ႐ွိတယ္ေလ႐ွိန္းရယ္။ ငါ႐ွိေနေသးတယ္ေလ။ ငါက မင္းကို ႀကီးငယ္အစား ပိုၿပီးဂ႐ုစိုက္ေပးမယ္ေနာ္။ ငါကတိေပးတယ္။ ငါကတိေပးလို႔ စိတ္ေလ်ာ့ပါ႐ွိန္းရယ္ ။ မင္းမွာငါ႐ွိေနေသးသလို ငါမွာလဲမင္းပဲ႐ွိေတာ့တာမို႔ မင္းတစ္ခုခုျဖစ္မွာစိုးရိမ္ေနတဲ့ငါ့ကိုလဲသနားပါဦးကြာ "
သည္းထန္စြာငိုေႂကြးေနမႈသည္ ခဏအၾကာတြင္တိတ္သြား၏။ထို႔ေနာက္တြင္ ႐ွိန္း၏ခႏၶာကိုယ္ေလးသည့္ေပ်ာ့ေခြသြားေလေတာ့သည္။
" ႐ွိန္း! !!! "
စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္က်ယ္ေလာင္စြာေအာ္ေခၚသံသည္ ေဆးရံုအခန္းတြင္းပ့်ံလြင့္လာေတာ့၏။
*
*
*
*
*
*
*
*
ေဆးဆိုင္ကျပန္အမ္းေငြကိုယူၿပီး လက္ထဲကေဆးထုတ္ေလးကိုၾကည့္မိသည္။ ေဆးေလးေသာင္းနီးပါးဖိုးႏွင့္ ျပန္အမ္းေငြငါးေထာင္ေက်ာ္။ ႀကီးငယ္မ႐ွိသည့္ေနာက္ပိုင္း ေဂဟာကိုျပန္မသြားသည့္ ႐ွိန္းနဲ႔ကိုယ္ႏွစ္ေယာက္ ၏ေ႐ွ႕ေရးသည့္ ကိုယ့္ပခံုးေပၚေရာက္လာေတာ့သည္။ နာေရးျဖစ္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း စိတ္က်န္းမာေရးပိုမိုဆိုးဝါးလာသည့္႐ွိန္းသည္ ေဆးရံုတြင္သာအေနမ်ားရေလေတာ့သည္။ ႀကီးငယ္႐ွိစဥ္ထဲကရေနသည့္ အလုပ္ထဲမွာေငြေၾကးအနည္းငယ္သည္ ေဆးဖိုးပင္မေလာက္ ငွေတာ့ေခ်။ လူနာတစ္ဖက္ႏွင့္ဖို႔ ျခံထြက္သီးႏွံေလးေတြကိုလည္း အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေတာ့ ။ ေနာက္ဆံုး ရရာအလုပ္ဝင္လုပ္ၿပီး ေဆးရံုစရိတ္႐ွာရေတာ့၏။
ကုန္ထမ္းရမလား။ ပန္းရံဝင္လုပ္ရမလား။ အခ်ိန္ပိုင္းေလးႏွင့္လုပ္လို႔ရသည့္အလုပ္အားလံုးလုပ္ခဲ့သည္။ ႐ွိန္းအတြက္ေၾကာင့္ဆိုသည့္စိတ္ျဖင့္ နည္းနည္းမွမပင္ပန္းခဲ့။ ဒီလိုနဲ႔႐ုန္ကန္ေနရင္းအခ်ိန္အားျဖင့္ တစ္ႏွစ္စြန္းစြန္းေလာက္အခ်ိန္ကိုေရာက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
အသက္၁၆ႏွစ္ေက်ာ္လင္းျမတ္သည္ ေလာကဓံ၏႐ိုက္ပုတ္မႈေၾကာင့္ ကိုယ္ခႏၶာဖြံ႔ျဖိဳးမႈမွာ အျခားရြယ္တူကေလးေတြထက္ သာ၏။ အရြယ္ေရာက္ၿပိ္ီးသား လူႀကီးတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနသည့္ကိုယ့္အတြက္ ကာယအားကိုသံုးၿပီးအလုပ္႐ွာရတာသိပ္ေတာ့မခက္ေခ်။ မိဘမဲ့လူငယ္မို႔ အလုပ္ထဲ မတရားေခါင္းပံုျဖတ္မႈမ်ားကို မၾကာခဏၾကံဳခဲ့ရၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွသည္းမခံတတ္ေတာ့ပဲ လက္တုန္႔ျပန္တတ္လာတာေၾကာင့္ လင္းျမတ္ႏိုင္ဟုဆိုလ်ွင္ လူမိုက္မို႔ေဝးေဝးေ႐ွာင္ဟုေျပာလာၾကေတာ့သည္။
အလုပ္ျပန္တာေနာက္က်သည့္ဒီေန႔ေတာ့ ႐ွိန္း႐ွိေနသည့္ေဆးရံုကို မိုးအနည္းငယ္ခ်ဳပ္မွသာသြားႏိုင္ေတာ့မည္။ ေမွာင္ရိပ္က်သည့္လမ္းေလးထဲ ျဖစ္သြားျဖတ္လာလူ႐ွင္းေန၏။ ကားစီးလ်ွင္ပိုက္ဆံအပိုကုန္မည္ဆိုးတာေၾကာင့္ ေဆးရံုကိုအျမန္ေရာက္မည့္ျဖတ္လမ္းမွ လမ္းေလ်ွာက္လာျခင္းျဖစ္၏။ ေဆးရံုသို႔မေရာက္မီ လူဆက္ျပတ္ေသာေနရာအေရာက္ လူငါးေယာက္ေလာက္႐ွိေနသည့္ ရန္ပြဲတစ္ခုကိုေတြ႔လိုက္ရေတာ့သည္။
ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္သည့္ရန္ပြဲမို႔ ေနာက္ေၾကာင္းပဲျပန္လွည့္ရမလားဆိုသည့္အေတြးျဖင့္ ခဏေလးရပ္ၿပီးေတြးေနမိတုန္း ရန္ပြဲကိုေနာက္တစ္ႀကိမ္ၾကည့္မိလိုက္သည္။ လူငါးေယာက္ဆိုေသာ္လည္း သံုးေယာက္ႏွစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး မ်ွတၿပီးလက္ရည္တူရန္ပြဲေတာ့မဟုတ္ေခ်။ ေလးေယာက္တစ္ေယာက္ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းပြဲ။ ေလးေယာက္တစ္ဖြဲ႔လူေတြသည္ လူေကာင္ပိုထြားၾကေသည္လည္း တစ္ေယာက္သမားက ကိုယ္ခံပညာပိုၿပီးကြၽမ္းက်င္ပံုရေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ဖက္လူေတြက ေသေစေလာက္သည့္ဓားေတြပါ,ပါေနစျဖင့္ ဒီတိုင္းရပ္ၾကည့္ေနရတာအဆင္မေျပေတာ့ေခ်။ ရန္ပြဲကိုဝင္ပါရမလား မပါရမလားေတြေဝေနမိ၏။
ကိုယ္ျပန္လာမွာကို တစ္ေယာက္ထဲေစာင့္ေနမည့္ ႐ွိန္းမ်က္နွာ ေလးကို ျမင္ေယာင္မိသည့္အခိုက္အတန္႔ ငါေသလို႔မျဖစ္ဘူးဆိုသည့္အေတြးက ခ်က္ခ်င္းဝင္လာၿပီး ထိုေနရာမွ လွည့္ထြက္လာလိုက္သည္။
" ေဟ့ ငါ့ကိုကူေပးပါ မင္းလိုခ်င္တာငါေပးမယ္ "
တစ္ေယာက္ထဲသမားဆီမွ အသံျဖစ္ပံုရေလသည္။ ညာသံေပးတိုက္ခိုက္ေနမႈကပိုမိုျပင္းထန္ေန၏။ ေနာက္ကိုျပန္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့
" မင္း ငါ့ကိုကူေပးရင္း မင္းလိုသမ်ွငါေပးႏိုင္တယ္ "
တစ္ဖက္ဆီမွကမ္းလွမ္းမႈသည္ မက္ေမာစရာေတာ့ေကာင္း၏။ သို႔ေသာ္လည္း သိပ္ေတာ့မယံုၾကည္။ ဒီတိုင္းရပ္ေနတုန္းမွာပင္ေလးေယာက္အဖြဲ႔မွာတစ္ေယာက္သည္ ကိုယ့္ဆီေျပးဝင္လာရင္း ကိုယ့္မ်က္ႏွာဆီ လက္သ္ီးတစ္လံုးပစ္သြင္းလာေတာ့၏။
" ဝွီး "
" မေသခ်င္ရင္ ေဝးေဝးေနစမ္း ငါ- ိုးမသား "
မ်က္နွာဆီ တည့္တည့္ဝင္လာသည့္လက္သီးကိုေ႐ွာင္ လိုက္ေတာ့ ေလတိုးသံကိုသာၾကားလိုက္ရသည္။ မဆီမဆိုင္တိုက္ခိုက္ခံရၿပီး ႐ိုင္းစိုင္းစြာအဆဲခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ ေဒါသထြက္ သြားရေလေတာ့သည္။ ကိုယ္ဆီဝင္လာသည့္လက္သီးကို ဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္ၿပိ္ီး ထိထိမိမိလိမ္ခ်ိဳးလိုက္ေတာ့၏။
" အား!! "
တစ္ဖက္လူ၏နာက်င္စြာေအာ္ဟစ္သံႏွင့္အတူ မမ်ွတသည့္ရန္ပြဲသည္ ေလးေယာက္ႏွစ္ေယာက္အေနအထားသို႔ ေရာက္သြားရေတာ့၏။ တစ္ေယာက္ထဲကိုေတာင္မႏိုင္သည့္ ငတိေတြမွာ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္လာေတာ့ သိပ္မၾကာခင္ပဲေျမေပၚေမွာက္ သြားရေလေတာ့သည္။ ရန္ပြဲၿငိမ္သြားသည့္အခ်ိန္ အကူအညီေတာင္းသူက ကိုယ့္လက္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ထိုေနရာမွလ်င္ျမန္စြာေျပးထြက္လာေတာ့၏။ ဘုမသိဘမသိျဖင့္ ထိုလူေနာက္အေျပးလိုက္ေနရေသာ္လည္း ေျမေပၚတြင္ျပန္႔က်ဲက်န္ေနခဲ့သည့္ ေဆးကဒ္ေလးေတြကို သံေယာဇဥ္မျပတ္လွည့္ၾကည့္ေနမိသည္။
" ေဟ့! ေဟ့လူ ကြၽန္ေတာ္ေဆးေတြျပန္ေကာက္ဦးမယ္လို႔။ ေလးေသာင္းေက်ာ္ဖိုးေတာင္ျပန္မဝယ္ႏိုင္ဘူး "
" ငါျပန္ဝယ္ေပးမယ္ ။ မင္းျပန္သြားၿပီးေသခ်င္ေနတာလား "
" အဲဒါ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ေလ "
" ငါ့ကို အျပစ္တင္မေနစမ္းနဲ႔ ။ ငါ့ကိုကူညီလို႔ မင္းဘယ္လိုေတာင္အက်ိဳးအျမတ္ေတြရမလဲဆိုတာသိရင္ ငါ့ကိုေက်းဇူးတင္သြားလိမ့္မယ္ "
ေျပးရင္းႏွင့္ပင္ လမ္းမႀကီးေပၚသို႔ေရာက္လာရေတာ့သည္။အခ်ိန္ကိုက္ဆိုသလို ကိုယ္ေတြအေ႐ွ႕သို႔ကားႏွစ္ စီးေရာက္ လာ၏။ အေနာက္ဖက္က ကားတံခါးပြင့္သြားၿပီး လူသံုးေယာက္ဆင္းလာေလသည္။ ကိုယ့္အေ႐ွ႕မွလူအနားကို အေျပးေရာက္လာၿပီး
" ဆရာ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔လဲ သိသိခ်င္းအျမန္ထြက္လာခဲ့တာပါ "
" ငါ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဒီေကာင္ေလးေရာက္လာေတာ့ျမန္ျမန္ပြဲသိမ္းလိုက္ႏိုင္တယ္ "
ကိုယ့္ကိုဒီေကာင္ေလးဆိုၿပီးေျပာလာသူအား ညမီးေရာက္ေအာက္တြင္ ေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ အသက္အားျဖင့္ ကိုယ္ နဲ႔အေတာ္ပင္ကြာမည့္သူအား ထင္ထင္႐ွား႐ွားျမင္လိုက္ရ၏ ။ေခ်ာေမာမႈႏွင့္ တည္ၾကည္ခန္႔ညားမႈတို႔ကိုေပါင္းစပ္ထားသူသည္ အသက္အႏၱာရာယ္ႏွင့္ၾကံဳခဲ့ရတာကို နည္းနည္းမွပင္ေၾကာက္ ရြံေနပံုမရေခ်။ ေစာေစာက ကိုယ့္လက္ကိုဆြဲၿပီး ထြက္ေျပးခဲ့ျခင္းသည္ ကိုယ္အႏၱာရာယ္ႏွင့္ထပ္ၿပီးၾကံဳမွာစိုးလို႔ျဖစ္ပံုရ၏။ ဇိမ္ခံကားလားဘာလား မသိႏိုင္ေသာကားသည္ တန္ဖိုးေတာ့အေတာ္ႀကီးပံုရသည္။ ကားထဲကို ကိုယ္ပါအတူဝင္ရသည့္အခါ
" ကိုယ့္ကိုကူညီေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ အခန္႔မသင့္ရင္ မင္းထိခိုက္သြားႏိုင္တာကိုသိရက္နဲ႔ေလ "
" ကူညီတာမဟုတ္ပါဘူး အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ပါ"
" ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကူညီတဲ့အတြက္ မင္းလိုခ်င္တာေျပာပါ၊ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာမွန္သမ်ွ ကိုယ္ေပးပါ့မယ္"
" ေဆးေတြပဲျပန္ဝယ္ေပးပါ "
ကိုယ့္ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ အံ႔ၾသသြားပံုရေသာ္လည္း စကားအပိုမေျပာေခ်။ ေဆးဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ လိုအပ္သည့္ေဆးေတြျပန္ဝယ္ေပးလာ၏။
" ဘယ္ကိုပို႔ေပးရမလဲ "
႐ွိန္းရွိေနသည့္ ေဆးရံုတည္ေနရာကိုေျပာလိုက္ေတာ့သည္။ေဆးရံုေ႐ွ႕ကိုအေရာက္ ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ကားမွန္ကိုခ်ကာ စကားတစ္ခြန္းေျပာလာေလ၏။
" ကူညီေပးတာ စိတ္ရင္းနဲ႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မၾကာခင္ျပန္ေတြ႔ၾကရေအာင္။ ေအာ္! ဒါနဲ႔ ကိုယ့္နာမည္ကိုလဲမွတ္ထားပါဦး။ ကိုယ့္နာမည္က မကိုဋ္ထြဋ္ေခါင္ပါ ။ ေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ေကာင္ေလး "
Eros_90
25.1.2024 ( ၈ နာရီ ၄၀ မိနစ္ )
28.1.2024 Update ႐ွိ။
A/N - My Husband Hates Me ကိုဖတ္ဖူးသူေတြက္အတြက္ မကိုဋ္ကိုသိေပမဲ့ မဖတ္ဖူးတဲ့သူေတြအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕လူဆိုးေလး မကိုဋ္ထြဋ္ေခါင္ရဲ႕ပံုကို ထည့္ေပးထားပါတယ္။