" ကိုယ်တို့ ဟိုတယ်တယ်မှာပဲ တည်းရအောင်"
" ကျွန်တော်က Binnအဆင်ပြေရင်ရတယ် "
" အင်း ၊ ပါးပါးမရှိတဲ့အိမ်ကို မသွားနေချင်လို့"
ထို့နောက် နှစ်ဦးသား ဆေးရုံးနှင့်အနီးအနားဟိုတယ်တွင် တည်းလိုက်ပြီး ပင်ပန်းနေသောကြောင့် ဟိုတယ်ရောက် ၊ အခန်းယူပြီးသည်နှင့် တစ်ချိုးတည်းအိပ်ပျော်သွားခဲ့ကြတော့သည်။king sizeကုတင်ပေါ်တွင် ပူးကပ်စွာ အိပ်နေကြသော လူငယ်လေးနှစ်ယောက်သည် လွန်စွာလိုက်ဖက်လျှက်။
အရင်ဆုံးနိုးလာသူမှာ ဆွန်းဟန်ဖြစ်ပြီး သူ၏အတွင်းရေးမှုး ဖုန်းခေါ်သဖြင့် ဖုန်းသံကြောင့်နိုးလာရသည်။အလုပ်တွင် ပြဿနာပေါ်နေပြီး ဆွန်းဟန်ကိုယ်တိုင်ဖြေရှင်းပေးမှရမည့်အကြောင်း လှမ်းပြောခြင်းပင်။ထို့ကြောင့် ဆွန်းဟန်စိတ်ရှုပ်သွားရပြီး မပြန်မဖြစ်မနေအထားဖြစ်သည်မို့ ပြန်လာခဲ့မည့်အကြောင်းသာပြောရတော့သည်။
" ငါ မနက်ဖြန်တော့ပြန်လို့မရသေးဘူး၊ သဖက်ခါမနက်ပြန်ခဲ့မယ် အဲ့အချိန်ထိအဆင်ပြေအောင်လုပ်ထားပေး ၊ အဆင်မပြေရင် ဒယ်ဒီ့ကိုအကူအညီတောင်းထား "
"ဟုတ်ကဲ့ပါအကိုလေး "
" ပြောစရာမရှိတော့ရင် ဖုန်းချလိုက်တော့မယ် "
ဖုန်းပြောပြီးသည်နှင့် အိပ်နေသူအား
ဆွန်းဟန်ကြည့်နေမိသည်။ဖြောင့်စင်းနေသည့်နှာတံချွန်ချွန်လေး ၊ စီးကရက်တွေမသောက်တော့တာကြောင့် သိသာစွာရဲဆွေးလာသည့် နှုတ်ခမ်းလေး ၊ ထို့နောက် မေးရိုးပေါ်က ဆွန်းဟန်သဘောကျရသည့် မှည့်နက်လေး ။ ဆွန်းဟန်မသိလိုက်ခင်မှာတင် ထိုမှည့်နက်လေးထက်အနမ်းခြွေမိသွားပြီဖြစ်သည်။ထို့နောက် ပြောင်းလဲမှုတွေဖြစ်ပေါ်လာသော ခန္ဓာကိုယ်ကြောင့် ရေချိုးခန်းသို့ ဦးတည်ရပါတော့သည်။
ဆွန်းဟန် ရေချိုးခန်းကထွက်လာသည့်တိုင် Binn ကမနိုးသေး။ထို့ကြောင့် နိုးလာလျှင်အဆင့်သင့်စားဖို့ရန် ဟိုတယ်မှ Binnကြိုက်လောက်မည့်အစားအစာများကိုရွေးချယ်ကာမှာလိုက်သည်။ခေါင်းလျှော်ထားသည်မို့ ရေစက်လက်ကျနေကာ တဘက်တစ်ထည်သာ ခါးမှာပတ်ထားတာကြောင့် ဆွန်းဟန်သည် အကြည့်မလွှဲချင်စရာပင်ဖြစ်ပြီး လွန်စွာဆွဲဆောင်မှုရှိနေသည်မှာ ငြင်းမရ ။
" ခေါင်းကို ရေပြောင်အောင်သုတ်လေ
ဆွန်းဟန်..."
ဆွန်းဟန်ကို စောင်ခြုံထဲမှ ကြည့်ကာပြောလာသည့်Binnက ယခုမှ အိပ်ယာနိုးပုံပင်။
" Binn နိုးပြီလား ၊ ကျွန်တော် မင်းနိုးရင်စားဖို့ မုန့်မှာထားတယ် ခဏနေရောက်မယ်ထင်တယ် "
" အင်း "
" ဘာလို့လဲ နေမကောင်းဘူးလား Binn "
အပြောထက် လက်မြန်သော ဆွန်းဟန်က Binn နဖူးပေါ်လက်ရောက်နေပြီပင်။မျက်နှာထက်အနည်းငယ်ရဲနေသော်လည်း ကိုယ်ပူချိန်ဟာပုံမှန်အတိုင်းသာ။
" ကိုယ်တော့မပူပါဘူး "
" ကိုယ်ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ၊ မင်းသာအင်္ကျီဝတ်စမ်းပါ "
" Binn မဟုတ်မှ... "
" ဘာလဲ အင်္ကျီအမြန်သွားဝတ်စမ်းပါ ၊ အအေးပတ်တော့မှာပဲ ပြီးရင် ကိုယ်မင်းခေါင်းကိုသုတ်ပေးမယ် မြန်မြန်သွားဝတ်"
ထို့နောက် ဆွန်းဟန်သည် Wonbin ဘေးမှထသွားလိုက်ပြီး အင်္ကျီသွားဝတ်ပါတော့သည်။သူယူလာသောအင်္ကျီများတွင် အများဆုံးက Binn ၏အဝတ်အစားများပင်။
" ဆွန်းဟန် မင်း ကိုယ့်အင်္ကျီအဟောင်းတွေကိုမရိုးနိုင်ဘူးလား "
" ကျွန်တော်ကြိုက်လို့လေ ၊ Binn ရေချိုးတော့လေ ကျွန်တော်ဘာသာသုတ်လိုက်မယ်"
ဆွန်းဟန် သည် Wonbin နှင့်အနေကြာလာသည်နှင့်အမျှ Binnဟာရေချိုးရန်ပျင်းသောလူတစ်ယောက်ဆိုတာသိလာရသည်။သို့သော် ရေချိုးခန်းထဲဝင်ဖို့ရန်ပျင်းတာသာဖြစ်ပြီး Binnတစ်ခါရေချိုးလျှင်နာရီနှင့်ချီပြီးကြာတတ်လေသည်။ထို့ကြောင့်ဆွန်းဟန်မှာ ရေချိုးလျှင်မကြာဖို့ရန် အမြဲသတိပေးနေရသည်။
" လာပါကွာ ကိုယ်သုတ်ပေးချင်လို့ပါ "
ထို့နောက်ဆွန်းဟန်ဟာအထွန့်မတက်တော့ပဲ သူ့ဦးခေါင်းထက်၌ ငြင်သာစွာရွှေ့လျားနေသော လက်ချောင်းလေးများကိုသာ အာရုံစိုက်နေပါတော့သည်။ခဏအကြာ၌ မှာထားသော အစားအစာများရောက်လာသည်မို့ လူညစ်ပတ်လေးဟာ ရေမချိုးပဲ လာပို့သည့်မုန့်များကိုစားပါတော့သည်။စားပြီးတော့လည်း ဆွန်းဟန်နောက်သို့ တစ်ကောက်ကောက်လိုက်ကာ ပတ်ရှုပ်နေတော့သည်။
" Binn ပါးပါးဆီ သွားမှာဆို ရေချိုးလေ "
" ချိုးပါ့မယ်ဗျာ "
" အရမ်းမကြာနေနဲ့နော် "
" သိပါတယ် ရေချိုးတိုင်းမှာနေတော့တာပဲ "
" မင်းကနားထောင်လို့လား ပြောပါအုံး...
ကျွန်တော့်ကို "
ဆွန်းဟန် စကားကြောင့် Binnဟာနှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ပြုံးရင်း ရေချိုးခန်းဝင်သွားပါတော့သည်။ထို့အခါမှ Laptop ကိုဖွင့်ကာ အလုပ်မှပြဿနာများအား ဖြေရှင်းရမည့်နည်းလမ်းကို အတွင်းရေးမှုးများနှင့်ဆွေးနွေးအဖြေရှာနေတော့သည်။
//
" Binn တကယ် ဘာမှမဖြစ်တာသေချာတယ်နော် "
" တကယ်ပါဆိုကွာ "
" ကျွန်တော်မှားတာပါ ၊ Binnကိုရေမချိုးခိုင်းသင့်ဘူး "
" ကဲ...ကိုယ်ဘာမှမဖြစ်ဘူးဆိုကွာ ၊ မျက်နှာကိုပြင်ပါအုံး ပါးပါးမြင်ရင် ဘယ်သူသေလို့လဲမေးနေပါအုံးမယ် "
အကြောင်းမှာ ဆွန်းဟန် အစည်းအဝေးလုပ်နေသည့်တစ်လျှောက် Binnကိုမေ့သွားပြီး သူအစည်းအဝေးပြီးသည့်အချိန်ထိ Binnဟာရေချိုးလို့မပြီးသေး။ 45မိနစ်လောက်ရေချိုးနေသူသည် ပါးပါးဆီလာခါနီးတွင် ကိုယ်လေးနွေးတေးတေးဖြစ်နေသည်မို့ ဆွန်းဟန်ယခုလိုဖြစ်နေခြင်းပင်။
" Binn ကကွာ "
Wonbin ဘာမှမပြောတော့ပဲ ဆွန်းဟန်လက်ကောက်ဝတ်ကိုဆွဲကိုင်ရင်း ပါးပါးအခန်းထဲဝင်ခဲ့တော့သည်။
" သားငယ် ဘာလို့ထပ်လာတာလဲ နားတာမဟုတ်ဘူး "
" ခဏဝင်ကြည့်တာပါးပါး လမ်းကြုံလို့ "
ဆွန်းဟန် မျက်ခုံးနှစ်ဖက် မြင့်တက်သွားရပြီး ဝယ်လာသောအသီးခြင်းအား ပါးပါးဘေးကအမျိုးသမီးအားပေးလိုက်သည်။
" ဘာလို့ဝယ်လာတာလဲသားရယ် "
" ကျွန်တော် မနက်က လက်ဗလာနဲ့လာခဲ့ရလို့ပါ အားမနာပါနဲ့ဗျ အန်တီတို့ညဘက်စားလို့ရအောင်ပါ "
" ကျေးဇူးပါပဲသားရယ် "
အပြုံးနဲ့ဆိုလာသူကို ဆွန်းဟန် ပြန်လည်ပြုံးပြလိုက်ရင်း Binn ဘေးနာသို့သွားကာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။သူ့တွင် ပါးပါးအား ပြောစရာစကားတို့မရှိပါသည့်တိုင် Binn အနားတွင်မနေရလျှင်မနေနိုင်သည်မို့ ။
" မနက်ကျ ဆေးရုံဆင်းခဲ့နီးမှလာခဲ့ "
" ဟုတ်ပါးပါး "
နှစ်ယောက်လုံးဆီမှဖြေသံထွက်လာပြီးနောက် ဆွန်းဟန်ထံသို့ အနားမှသုံးယောက်စလုံးဆီမှ အကြည့်တွေကရောက်လို့လာသည်။ဆွန်းဟန်ကတော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ သူမပြောလိုက်သလိုအေးဆေးပင်။မျက်လုံးပြူးရသည်မှာ Park မျိုးနွယ်နှစ်ယောက်တည်းသာဖြစ်ပြီး အန်တီကြီးကတော့ပြုံး၍သာနေသည်။
အတော်အတန်ကြာ စကားပြောပြီးသွားတော့ပြန်ဖို့ လုပ်လိုက်ပြီး Wonbinနှင့်အတူ
ဆွန်းဟန်ပါးပါးကိုသေချာနှုတ်ဆက်လိုက်ကာ ပြန်လာခဲ့တော့သည်။ယခုည စကားဝိုင်းမှ ပါးပါးနှင့် အတော်အတန်ရင်းနှီးလာပြီလည်းဖြစ်သည်။
ထိုနေ့ညတွင် ဟိုတယ်ကိုသာတန်းပြန်ခဲ့ပြီး ဘယ်မှလျှောက်မလည်ဖြစ်သလို မနက်တွင်လည်း ပါးပါးဆေးရုံဆင်းဖို့ရန်အတွက် ဆေးရုံသို့စောစောရောက်နေတော့သည်။ထို့ကြောင့် နှစ်ဦးစလုံး ပါးပါးဆီမှအဆူခံခဲ့ရပြီး ပါးပါးအမျိုးသမီးကတော့ ဆွန်းဟန်တို့အတွက်နေ့လည်စာပြင်ရန်ဟုဆိုတာ ဆေးရုံမှစောစောပြန်သွားတော့သည်။တကူးတကမလုပ်နှင့်ဆိုလည်းမရ။တစ်ခါတစ်လေမှ ရောက်လာသူအား သူချက်ကျွေးပါရစေဟုဆိုတာမို့ မတားတော့ ။
ထို့နောက် နေ့လယ်ခင်းပိုင်းတွင် Binn နေထိုင်ခဲ့ဖူးရာ အိမ်လေးဆီသို့ရောက်ခဲ့ဖူးပြီဖြစ်သည်။ ပါးပါး၏ ကလေးနှစ်ယောက်ကိုလည်း ထိုအခါဆွန်းဟန်သေချာမြင်ဖူးသည်။အငယ်ဖြစ်ဟန်တူသော ကလေးမလေးက ပါးပါးအငယ်နည်းငယ်ရုပ်ဆင်ပြီး မီယွန်းနှင့်ရွယ်တူလောက်ဟုထင်ရသည်။နောက်တစ်ယောက်ကတော့ ဆွန်းဟန်တို့ထက်ကြီးပုံပေါ်ပြီး ဒီအိမ်၌မည်သူနှင့်မှမတူသောလူပင်။
" ဗိုက်ဆာကြပြီလား ၊ ဟင်းပွဲပြင်လိုက်တော့မယ်နော် " ဟုပြောလာသော အန်တီကြီး၏အပြုံးများသည် ချိုမြလျက်။
ထို့နောက် လူစုံတက်စုံဖြစ်နေသော ထမင်းဝိုင်းလေးအစပျိုးခဲ့တော့သည်။
~
" သား... သားရဲ့ပန်းချီခန်းကို ညီမလေးအတွက်သုံးလိုက်မိတယ်ကွယ် အန်တီအားနာပါတယ် သားရဲ့ပန်းချီတွေအကုန်လုံး သားအခန်းထဲမှာ ပြောင်းထည့်ထားတယ် ၊ သားအခန်းကိုဒီတိုင်းလေးပဲထားချင်လို့ အခန်းပိုလည်းမရှိတော့လို့ပါ "
နဂိုတည်းက သားအဖနှစ်ယောက်တည်းမို့ အခန်းများများစားစားမရှိပါ။အခန်းလွတ်တွေမြင်ရင် သတိရစိတ်တွေပိုလာမည်ဆိုး၍ မထားခဲ့ခြင်းလည်း ဖြစ်လိမ့်မည်။
" ရပါတယ် ကျွန်တော်နားလည်ပါတယ် "
Wonbin ထိုမျှသာပြောလိုက်ပြီး ပါးပါးနှင့်စကားပြောနေသောဆွန်းဟန်ကိုငေးနေမိသည်။ထမင်းစားပြီးတည်းက ပါးပါးနှင့်ဘာတွေပြောသည် မသိ ။ Wonbin သည်လည်းသူတို့နားမသွားချင်သည်မို့ သူအခန်းရှိရာအပေါ်ထက်သို့တက်ခဲ့တော့သည်။
လူမနေတာကြာပြီ ဖြစ်သော်လည်း ထို့သို့မခံစားရ။ဖုန်တစ်စက်မရှိသော အခန်းသည် နေ့တိုင်းသန့်ရှင်းအလုပ်ခံထားရပုံပင်။ပိတ်စဖြူဖြင့် ဖုံးထားသော ပန်းချီကားချပ်များနှင့် နံရံတွင် ဒီတိုင်းထောင်ထားသော ပန်းချီကားချပ်များ။ ရှုခင်ပုံများသာအများဆုံးဖြစ်ပြီး ဆွန်းဟန်ကိုဆွဲထားသည့် ပန်ချီကားက လေးချပ်မျှသာရှိသည်။ပါးပါးကိုင်ပေါက်ထားတာတွေကလည်း နည်းမှမနည်းကိုး။
ပန်းချီးထဲတွင် ဆွန်းဟန် ခပ်ငယ်ငယ်ကပုံလေးတွေဖြစ်ပြီး သူခိုးလွမ်းခဲ့ရသည့်အတိတ်နေ့ရက်များပင်။သို့သော် သူပျော်ရွှင်ခဲ့ရသည့် နေ့ရက်များဆိုလည်းမမှား။သူ့ဘဝထဲ
ဆွန်းဟန် စရောက်လာသည့်အချိန်မှစ ပေါ့ပါးလွတ်လပ်စွာပျော်ရွှင်ခဲ့ရတာချည်းသာ။17နှစ်ပြည့်မွေးနေ့မှာ ရလိုက်တဲ့လက်ဆောင်က တကယ်ကိုတန်ဖိုးကြီးလွန်းလှပါသည်။သူ့ကိုဆွန်းဟန်နှင့် တွေ့ဆုံခွင့်ပေးလိုက်သည်မလား။
//
" သားငယ်ကတော့ နေခဲ့အုံးမှာမလား "
" ဘာကိုလဲ ပါးပါး "
ညပိုင်းအချိန်အခါဖြစ်ပြီး ဧည်ခန်းဆိုဖာတွင် သုံးယောက်သားအတူရှိနေကြတာဖြစ်သည်။
" ဟုန်းဆွန်းဟန်က မနက်ဖြန်ပြန်တော့မယ်ပြောတယ် သားငယ်ကတော့နေခဲ့အုံးမယ်မလား "
ပါးပါးစကားဆုံးချိန်တွင် ဆွန်းဟန်ကိုအကြည့်ပေးလာသော Binn မျက်နှာထက်တွင် အံ့ဩဟန်တို့ပေါက်နေခဲ့ပြီး မျက်ဝန်းများကတော့ဝမ်းနည်းနေသယောင်။
" ကျွန်တော် နေခဲ့မှာပါးပါး "
" အင်း ပါးပါးတစ်ခါတည်းပြောထားအုံးမယ် သားပြန်ရင် ဟိုကအလုပ်တွေကိုသားကိုဦးစီးစေချင်တယ် သားဘက်ကဘယ်လိုသဘောရလဲ "
" ပါးပါးသဘောပါပဲ "
" ပါးပါးက သားသဘောကိုမေးနေတာ ၊ သားငယ်မလုပ်ချင်ရင် အတင်းမလုပ်ခိုင်းဘူး "
" ကျွန်တော် ဦးစီးပေးပါ့မယ် "
" ဒါဆို ပါးပါး သားပြန်ရင် ဂျီဝန်းကိုပါတစ်ခါတည်းထည့်လိုက်မယ် သူကသားနဲ့ရင်းနှီးတော့ ပိုစိတ်ချရတာပေါ့ "
" ဟုတ်ပါးပါး ကျွန်တော် လေညှင်းခံမလို့ ခြံထဲဆင်းအုံးမယ် "
စကားပြောသည့်တစ်လျောက် ပြောင်းလဲနေသော Binn မျက်နှာအား ပါးပါးကမရိပ်မိပေမယ့် ဆွန်းဟန်ကတော့ Binn မျက်နှာကိုသာကြည့်နေတတ်သူမို့ အနည်းငယ်ပြောင်းသွားလျှင်တောင်ဖမ်းမိတတ်သည်သာ။ထို့ကြောင့် ထထွက်သွားသော Binn နောက်သို့လိုက်ရန်အတွက် တာဆူနေမိသည်။
" ဟုန်းဆွန်းဟန် "
" ဟုတ်ပါးပါး ပြောပါဗျ "
" ပါးပါးသားကိုဂရုစိုက်ပေးပါကွယ် သားမေတ္တာက သူ့အတွက်ပိုလိုအပ်မှာပါ ၊ သားနွေးထွေးမှု ၊ဂရုစိုက်မှုတွေနဲ့ အဲ့ကလေးနေသားကျနေပါပြီ ပါပါးသားငယ်ကို သားဆီအပ်ပါတယ် "
" ဟုတ်ကဲ့ပါ ကျွန်တော် Binnကိုပျော်ရွှင်အောင်ထားမှာပါ "
" လိုက်သွားတော့လေ စိတ်ကောက်သွားပြီနဲ့တူတယ် "
" ဟုတ်ဗျ ဒါဆိုခွင့်ပြုပါအုံး "
ဆွန်းဟန်သည် Binnအားတွေ့ရန် လောခဲ့ပြီး အိမ်ရှေ့ဒန်းပေါ်တွင် ထိုင်နေသူအားတွေ့သည့်အခါ အလျင်အမြန်ပဲ ရောက်သွားတော့သည်။
" Binn ကျွန်တော်... "
" ကိုယ်တို့ ဒီနားလမ်းလျှောက်ထွက်ရအောင်"
ထိုသို့ပြောကာ ထထွက်သွားသူအား
ဆွန်းဟန်သေချာအကဲခတ်မိရင်း ပါးပါးပြောသလိုတကယ်စိတ်ကောက်သွားတာဟုထင်မိသည်။သူတို့နှစ်ဦးကြား တတ်ဆိတ်နေသည်ကို ဆွန်းဟန်သဘောမကျ။
" ကျွန်တော့်အလုပ်မှာ ပြဿနာရှိနေလို့ရုတ်တရပ်စီစဉ်လိုက်ရတာပါ Binn ကိုတမင်မပြောတာမဟုတ်ပါဘူး "
"......"
" ပါးပါးကိုက အလုပ်ကိစ္စတိုင်ပင်ရင်းပြောဖြစ်သွားတာပါ ၊ ကျွန်တော်တကယ်တောင်းပန်ပါတယ် နောက်ဆိုဘာဖြစ်ဖြစ် Binn ကိုပြောပါမယ်နော် "
"......"
" Binnကဗျာ ၊ အဲ့လိုကြီးမလုပ်ပါနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုတစ်ခုခုပြောပါအုံးဗျာနော် "
" ဘာပြောရမှာလဲ ကိုယ်ကဒီတိုင်းမင်းအလုပ်အဆင်မပြေဘူးဆိုလို့ စိတ်ပူရုံပါ"
" စိတ်မပူပါနဲ့ဗျာ ပြဿနာသေးသေးလေးပါ"
" ပြဿနာသေးသေးလေးဆို မင်းကိုယ်တိုင်ပြန်စရာမှမလိုတာ "
" ကျွန်တော်မပြန်ဘဲ နေရမလား Binn "
ဆွန်းဟန်စကားကြောင့် Binnကသူ့ကိုလှည့်ကြည့်လာသည်။သို့သော်ခဏမျှသာဖြစ်ပြီး ရှေ့သို့ ခပ်မြန်မြန်လျှောက်သွားကာ
ဆွန်းဟန် ကိုပင်မစောင့်။
" လာ...ဟိုနေမှာ ပန်းခြံရှိတယ် ထိုင်ရအောင်"
အတော်အတန်ကျယ်သော ပန်းခြံအတွင်း လူငယ်တစ်ယောက်စနှစ်ယောက်စသာရှိနေပြီး လမ်းမထက်တွင်သော လူသွားလူလာပေါများနေတုန်းပင်။လမ်းမီးတိုင်အောက်တွင် မြင်နေရသော ပန်းတချို့ရှိပြီး စိမ်းစိုနေသောမြင်ခင်းပြင်ထက်တွင်လည်း ပန်းတချို့ကြွေကျနေသေးသည်။
လမ်းမီးတိုင်၏အလင်းရောင် မကျရောက်သော လရောင်ခပ်မှိန်မှိန်သာရှိသော နေရာတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး Wonbinကစကားပြန်စသည်။
" မပြန်လို့မဖြစ်တာကိုပြန်လေ "
" Binn မပြန်စေချင်ရင် မပြန်ဘူး "
" ပြန် "
တစ်လုံးတည်းသောစကားဆိုပေမယ့်
ဆွန်းဟန် အနည်းငယ်တော့စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည်။
" ကိုယ်အကြာကြီးမနေဘူး ပြန်လာမှာ ၊ကိုယ်မင်းနဲ့မခွဲနိုင်ဘူးဆွန်းဟန် "
" ကျွန်တော်လည်း မနေနိုင်ဘူး "
" အင်း သိတယ် "
" ကျွန်တော် Binnကိုတစ်ခုလောက်မေးချင်တယ် အတည်ပြုချင်တာပါ "
ဆွန်းဟန် ဒါကိုသိရဖို့ဘယ်လိုမှမအောင့်နိုင်တော့ သူခပ်ငယ်ငယ်ကတွေ့ခဲ့တဲ့ ကလေးဟာ တကယ်ပဲ Binn လား။
" ကျွန်တော်တို့ဘယ်တုန်းကပထမဆုံးတွေ့ဖူးတာလဲ ၊ မီယွန်းကိုလာကြိုတဲ့သင်တန်းရှေ့မှာမဟုတ်ဘဲနဲ့လေ အရင်ကတွေ့ဖူးသေးလား "
" အင်း "
" ဒါဆို Binn ကဟိုကလေးလေးပေါ့ "
" ဘာဟိုကလေးလေးပဲ အဲ့တည်းကကိုယ်မင်းထက်2လကြီးတယ် ဆွန်းဟန် "
"Binn ကျွန်တော် မင်းကိုလိုက်ရှာခဲ့သေးတယ် ၊ အဲ့ပွဲပြီးတော့ မင်းကိုတွေ့မလားဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ ပွဲတွေအကုန်လိုက်တက်ခဲ့တာ ၊ မတွေ့ရလို့အမြဲစိတ်ဓာတ်ကျခဲ့ရတာ ၊ အဲ့တုန်းကမင်းနာမည်ကိုမမေးမိခဲ့လို့အရမ်းနောင်တရမိတယ် ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ဒေါသလည်းထွက်တယ် "
" ဆွန်းဟန် ကိုယ်တို့အခုဒီမှာရှိနေပြီလေ "
" ဒါပေမယ့် ..."
" ဆွန်းဟန် ကိုယ့်ကိုကြည့် "
Wonbin အသံသည်ပုံမှန်ထက်နူးညံ့နေပြီး အသံချိုချိုလေးက ဆွန်းဟန်စိတ်ကိုအေးမြစေသည်။ဆွန်းဟန်ပုခုံးထက်နေရာယူထားသောBinnလက်များသည် နွေးထွေးနေလျက်။
" အဲ့တုန်းက မင်းကိုယ့်နာမည်သိရခဲ့ရင် ဒါမှမဟုတ် ထပ်ပြီး တွေ့ခဲ့ရရင်တောင် ဘာမှမလုပ်နိုင်ဘူး ၊ အဲ့အချိန် ကိုယ်တို့အရမ်းငယ်သေးတယ် ပြီးတော့ ကိုယ်တို့ထပ်တွေ့ခဲ့ရရင်တောင်ဘာမှပြောင်းလဲသွားမှာမဟုတ်ဘူး အဲ့တာထက် မင်းတောင်ကိုယ့်ကြောင့်စိတ်ဒဏ်ရာရတာမျိုးရှိနိုင်သေးတယ် "
"...."
" အခုကိုယ်တို့အတူရှိနေတယ်လေနော်
ဆွန်းဟန် "
" Binn မောင် မင်းကိုချစ်တယ် "
" ကိုယ်လည်း မင်းကိုချစ်ပါတယ် ဆွန်းဟန်"
Wonbin စကားကိုကြားတော့ ဆွန်းဟန်မယုံနိုင်ဘဲ Binnကိုကြည့်နေရာမှမျက်ရည်များကျလာတော့သည်။သူကိုယ်တိုင်တောင်သတိမထားမိသော မျက်ရာများသည် ပျော်ရွှင်ချင်းသက်သေပင်ဖြစ်လိမ့်မည်။ Binn ကထရပ်လိုက်ရင်း လက်နှစ်ဖက်ကိုဆန့်လိုက်ပြီး...
" ကိုယ့်ကိုဖက်ပါအုံး "
ဆွန်းဟန် အတန်ကြာကြောင်အနေရာမှ ထရပ်လိုက်ပြီး Binn၏ပါးပြင်ထက် လက်နှစ်ဖက်နှင့်အုပ်ကိုင်ရင်း ရဲဆွေးဆွေးနှုမ်ခမ်းလေးအား နမ်းရှိုက်လိုက်ပါတော့သည်။နူးညံ့နေသော နှုတ်ခမ်းလွှာများသည် ဆွန်းဟန်အာရုံကိုအပြည့်အဝဖမ်းယူထားနိုင်ပြီး ပြန်လည်တုံပြန်လာသောအနမ်းများကြောင့်လည်း ဆွန်းဟန် စိတ်ကိုတစ်ဆုံးပျော်ရွှင်စေပြန်သည်။လရောင်မှိန်ပျပျ အောက်တွင် နမ်းရှိုက်နေသောအမျိုးသားနှစ်ယောက်သည် တစ်ဦးကိုတစ်ဦးဖက်တွယ်ထားပြီး ချိုမြသောအချစ်ခရီးလမ်းအားလျှောက်လှမ်းဖို့အသင့်ဖြစ်နေပါတော့သည်။ ။
////