++++++++
Gözlerimi araladığımda beyaz bir hastane odasıyla karşılaştım.
Gözlerim fazla ışıktan kısıldığında elimi yumruk yapıp gözüme götürdüğümde sağ elimde keskin bir acı hissettim.
Beklenmedik acı halinde ağzımdan bir inleme çıktı.
"Uyandın mı?"Tanıdık bir sesle bakışlarım önce sağ elimin üstündeki ilaç dolu torbaya şeffaf bir boruyla bağlı, bantlarla yapıştırılmış serum iğnesine sonraysa sesin sahibine döndü.
"Hayır,hâlâ uyuyorum." Dediğimde ciddi halime bir bakış atıp kıkırdadı.
Yerimde hafifçe doğrulmak istediğimde arkamdaki yastığı düzelterek bana yardımcı oldu.
"Nasıl hissediyorsun?"Dedi yumuşak bir ses tonuyla.
"Normal.."Dedim bakışlarımı önüme çevirip karşımdaki duvarı izlerken.
"Bilincin kapanmadan önce neler yaşadığını hatırlıyor musun?"Kaşlarımı çattım.Bakışlarımı kaçırıp kafamı iki yana salladım.
Yalan söyledim.
"Eminsin değil mi?"
"Evet"Boğazımı temizledim.
"Atak geçirdiğini söyledi doktor.
Bir hastalığın mı var?"Duvardaki bakışlarımı gözlerine çevirdim.
Büyük bir ilgiyle ne cevap vereceğimi bekliyordu.
"Niye soruyorsunuz Bay Kim?"Dediğimde oturduğu yerde ellerini dizlerinin üzerine koydu.Ardından omuz silkti.
"Sadece merak."
"Ne zaman çıkabileceğim?"
Sorduğu soruya cevap vermeyip konuyu değiştirdim.
"Doktor serum bitince çıkabileceğini söyledi."Kafa salladım.Başımı tek tek damlayan seruma çevirdim.Az kalmıştı.
"Beni hastaneye siz mi getirdiniz?"Kafa salladı.
"Peki bayıldığımı nereden biliyordunuz?Bildiğime göre adresim sizde yoktu."Cümlem bittiğinde derin bir nefes verdi.Ardından bana cevap vermek için dudaklarını araladı.
"Hafta sonu kamp olacağı için sana vereceğim özel dersi bugün yapalım diye seni aradım ama açmayınca adresini Bay Han'dan alıp evine geldim.İçeriden de kırılma sesleri gelince endişelenip kapıyı kırdım ve seni yerde bilinçsiz bir şekilde gördüm.Sonrası malum zaten."Nefes almadan durumu bana özetlediğinde başımı salladım.
"Teşekkürler, hayatımı kurtardınız."Dediğimde içten bir tebessüm sunmuştu.
"Rica ederim."
"Size bir can borcum var Bay Kim."Dedim kendimden emin bir şekilde.
"Ah hiç önemli değil-"
"Önemine bakmıyorum.Bende kimsenin borcu kalmaz.Prensip meselesi."Dediğimde gülümseyerek kafa salladı.
Çok fazla gülümsüyordu.
Yapmamalıydı.
Kalbimdeki atlılar harekete geçiyordu.İki tarafa kıvrılan dudaklar o atlıları coşturmaya yetiyordu.
"Bu arada ben endişelenmesinler diye ailene ulaşıp onlara haber vermedim,hatta belki istemezsin diye Bay Han'a bile söylemedim.Ama haberleri olsun diyorsan arayabiliriz?"Dediğinde bu kadar ince düşünmesi hoşuma gitmedi değildi.
"Gerek yok Bay Kim,iyi yapmışsınız.Boş yere babamı endişelendirmek istemem."Dedim hayırlı bir evlat rolü yaparak.Yabancı değildim bu role.Babam da hayırlı ebeveyn rolünde gayet iyiydi.
Biz aslında çok iyi dizi oyuncusu olurmuşuz.Neyse başka hayatta.
"Serum bitmek üzere.Ben hemşireleri çağırayım çıkarsınlar."Dediğinde onu onayladım.
Az sonra Bay Kim gittiğinde derin bir nefes verdim.
Bu ilk defa oluyordu.
Hayır hayır bunlar ilk defa oluyordu.
İlk defa geçirdiğim atak sonrası kendimi dağınık bir evde değilde hastane odasında açmıştım.
İlk defa birisi beni umursayarak benim için birşeyler yapıyordu.
Ve ilk defa bir insanın gülümseyişi beni bu denli heyecanlandırıyordu.
Bu hisler oldukça yabancıydı.
Ben bu hislere alışık değildim.
Birisinden ilgi ve biraz sevgi görünce herkes mi böyle oluyordu kendi nezdimde?
İyi de bunu Jimin de yapıyordu.Bana ve diğerlerine değer veriyordu ve bunu göstermekten çekinmiyordu.
O zaman neden onda aynı hissi hissetmiyordum?
Cevaplandıramadığım sorularla dolu dakikalar geçtikten sonra içeri bir hemşire ve Bay Kim girdi.
"Nasıl hissediyorsunuz kendinizi?"Derken askıdaki serumu kontrol ediyordu.
"İyi"Dedim sadece.
"Serumu çıkardıktan sonra çıkış işlemlerini halledip çıkabilirsiniz."Dedi gülümseyerek.Kafa sallamakla yetindim
Hemşire işini halledip çıktığında yavaşça ayağa kalktım.Bay Kim bana yardımcı olmak istediğinde elimi havaya kaldırıp gerek olmadığını belirttim.
"Kıyafetlerim nerede?"
"Giysi dolabında,getireyim." Deyip odada bulunan giysi dolabından kıyafetlerimi çıkarttı ve yanıma gelerek yatağa bıraktı.
"Yardımcı olmamı ister misin?"Kafamı iki yana salladım.
"Beni dışarıda bekleyebilirsiniz." Dediğimde beni onaylayarak dıştı.
Bende siyah sweatshirt ve aynı renk kot pantolonumu giyip yavaşça odadan çıktım.
Kapının önünde Bay Kim'i göremeyince kaşlarımı çatarak koridorda ilerledim.Danışmanın oraya varmadan Bay Kim'i danışmanın önünde görünce kaşlarım derinden çatıldı.
Benim onun yanına gelmemi beklemeden o bu tarafa doğru gelirken beni gördü ve genişçe gülümsedi.
"Bay Kim?"Dedim sorarcasına.
"Ah sen işini hallederken bende işlemleri halledeyim dedim."
"Burası anladığıma göre özel hastene?"Kollarımı göğsümde kavuşturarak söylediklerimden sonra gülüşü tebessüme dönüştü.
"Merak etme,acilden geldiğimiz için ücret almadılar."Dediğinde gözlerimin içine bakıyordu.Yalan söyleyecek bir konu olmadığını ve yalan söylemediğini anladığımda kollarımı çözüp çıkış kapısının olduğu yöne doğru yürümeye başladım.
"O halde işimiz kalmadı."Yanıma kadar gelip benimle birlikte çıkışa kadar yürümeye koyuldu.
Biraz sonra ise Bay Kim arabasını hastanenin önüne getirmiş ve benim binmemi beklemişti.Arabaya bindikten sonra bir süre için sessizlik hakimdi.Bu sessizliği bozan kişi ise Bay Kim oldu.
"Doktorun acilden geldiğimiz için bu atağın sebebini tam olarak kavrayamadı onun için ayriyeten bir randevu oluşturup bölümündeki doktoruna gitmeliymişsin."Kafa salladım.
"Giderim."Dediğimde parmaklarımla oynuyordum.
Bunu genellikle gergin anlarda yapardım fakat şuan niye gerildiğimin bende farkında değilim.
Kısa sürede eve geldiğimizde kapıyı açıp dışarı çıkacakken arkamı dönüp dudaklarımı araladım.
"Teşekkürler Bay Kim!"Dedim Bir elimle kapının kulbunu tutarken.
"Rica ederim.Daha iyi hissettiğine emin misin?"Dediğinde onaylayan mırıltılar çıkardım.
"Bu hafta olacak olan özel dersimizi yapmayalım iyice dinlen.Hafta sonu bomba gibi hazır ol."Dedi gülümseyerek. Hafif bir kahkaha attım.
"Hafta sonuna bomba gibi hazır olacağım."Dedim bir kolumu kaldırıp kas gösterisi sergileyerek.
"İyi günler o zaman."
"İyi günler Bay Kim."Kapıyı açıp dışarı çıktım ve ardımdan kapattım.Hızlı adımlarla merdivenlerden çıkıp kırık kapıdan içeri girdikten sonra kapıyı kapatıp sırtımı yasladım.
Elimi hızlı atan kalbime koyup olduğum yerde yere çöktüm.
"Senin duyguların yok Jungkook!
Uzun zaman önce hepsine veda ettin.Şimdi yine..ah bu kendime eziyet etmekten başka birşey değil!"Çaresizce yerden kalkıp dağınık evime baktım.
Dağınıklığa asla gelemiyordum.Ya birisi ya da ben toplayacak temizleyecekti,temizleyecekim.
Cebimden telefonumu çıkartıp Kai'yi aradım.
"Buyrun Bay Jeon?"
"Temizlik şirketi ayarla ve yeni mobilyalar getirt.Mümkünse sağlam olsun!"Dediğimde derin bir nefes verdi.
"Bay Jeon,kızmazsanız birşey söyleyeceğim."Görmese bile göz devirdim.
"Tahmin edebiliyorum!"
"Ama efendim-"
"Sen sadece sana söyleneni yap Kai!Ve anlaştığımız gibi asla babama birşey söylemiyorsun.Zaten söylesen de umrunda olmaz ama bunu bilmesini istemiyorum.Eğer bunu ondan duyarsam sadece kovulmakla kalmazsın bilmiş ol!"
Diyerek onu tehtit ettiğimde beni onayladı.
Ardından telefonu kapattığımda yukarı çıkıp odama girdim.
Odamdaki banyoya girip üstümdekileri çıkarttım ve duşakabine girdim.
Soğuk bir duş aldıktan sonra vücudum rahatlamış bir şekilde banyodan çıkıp bornozumu üzerime geçirdim.
Giyinme odasına girip deri ceketli bir kombin yapıp üzerime geçirdim.
Sert kokulu parfümümü sıkıp dişlerimi fırçaladım.Bu sürede kuruyan saçlarımı taradım ve yarısını üstten bağladım.
Aynada kendime bakıp hazır olduğuma kanaat getirdikten sonra beyaz Air force ayakkabılarımı ayağıma geçirip cüzdanımı cebime sıkıştırdım.Aşağı kata inip holdeki askılıktan anahtarımı alıp evden çıktım.Kapıyı kapatacakken kırık olduğu gerçeğiyle ikinci kez yüzleştim ve yerine oturmasa da kapalı gibi gözükmesini sağladım.
Kai bunu da hallederdi.
Garaja gidip motorumu aldığım gibi anahtarı kontağa yerleştirdim ve gaz vererek evden ayrıldım.
Her zamanki gibi hız yaparak rahatlayacaktım.
°
°
°
°
Merhaba canımın içleri💚
Biliyorum bu bölüm biraz kısa oldu ama bir sonraki bölümle bunu telafi edeceğim.
Çünkü yazmaya devam etseydim çok uzun bir bölüm olurdu,bunu istemiyorum.Yazılan ve okunulan bölümlerin sokakta,otobüste veyahut başka bir yerde okunduğunun bilincinde olduğum için bölümleri kısa tutmak tercihindeyim.Kısa dediğim zaten şuanlık min 1113,Max 1500 oluyor.
Kitabımı okuyup oy veren okurlarıma pekâlâ değer vereceğim ve onları düşüneceğim.
Sizleri seviyorum. Söyleyeceklerim bu kadardı.
Bir sonraki bölümde görüşmek üzere💓