Քո ձեռքերով

«Որոշում»

-Գո՜ռ-Գո՜ռ,-Էլենը գոռում էր սիրելիի անունը բայց նա լռում էր իսկ մնացածը չէին հասկանում թե ինչ էր մռմռթում աղջիկը քանի որ, բերանը կապած էր:
-Էս աղջկա դեմքը ծանոթա,-Ասաց Պապը
-Հա՜ որտեղից բայց,-Արսեն
-Էմիլի աղջիկնա',-Ասաց Գոռի հայրը
-Ճի՜շտ ես,-Մուրադ
-Դե ասենք բաց թողնեն,-Ասաց Գոռը
-Կարո տղուդ խելք սովորեցրու, որ երբեք վկային չի կարելի բաց թողնել,-Մուրադ Պապ

[Էլենը նայեց Գոռին վախեցած հայացքով: Անցում Էլենի տուն]

-Էմիլ Էլենը չկա,-Մայրը խառնված իրար
-Կարողա ընկերուհու Հասմիկի տունա գնացել,-Էմիլ
-Այնտեղ չի սիրտս անհանգիստա,-Մայրը նստեց բազկաթոռին
-Լուսինե քեզ ինչ եղավ,-Էմիլ
-Լավ չեմ, ինձ թվումա հետը մի վատա բան եղել ա,-Մայրը շնչակտուր

[-Մայրս ճիշտ էր զգում: Հենց հիմա մի քանի տղամարդ իմ ծննդյան օրով որոշում էին ապրելու իրավունք ունեմ թե ոչ]

-Ո՞նց թե դուք ուզում եք աղջկան սպանել, պա ասա մի բան,-Գոռը կանգնեց պապու դիմաց նայելով հորը:
-Տղամարդը չպետք ա խղճի ձայնին լսի, եթե լսես խղճիդ միշտ սխալներ ես թույլ տալու,-Մուրադ
-Գոռ տղես պապուդ դիմացից արի ստեղ,-Կարո
-Աղջիկը բան չի ասի տեսեք ոնցա վախեցել ու համել..,-Գոռի թևից հայրը քաշեց դեպի իր կողմ
-Լռի թե չէ վերջդ վատ կլինի,-Հայրը ասաց կամաց որդու ականջին
-Սկզբից չի ասի իհարկե, կվախենա, բայց հետո մի հոգու գոնե կասի սիրտը թե չէ կպայթի իսկ հետո մեր գեղեցկուհուն մղձավանջները հյուր կգան: Կսկսի վերլուծել կատարվածը, խիղճը տանջել ու վերջի վերջո կգնա ոստիկանություն: Մարդը այդպես է սովորություն ունի մոռանալու իր ապրումները,-Մուրադը նայեց թիկնապահներին իսկ Էլենը սկսեց արտասվել
-Զուր մի արտասվի աղջիկս սա քո վերջն է,-Մուրադ

[Թիկնապահը հանեց զենքը]

-Սպասի',-Միհրանը ասաց թիկնապահին և մոտեցավ պապուն
-Աղջիկը ոչինչ չի ասի եթե,-Միհրան
-Հիմա էլ սա եթե ի՞նչ ոչ հորդ կողմից ա բարեկամ ոչ էլ մորդ պապիկը ճիշտա,-Կարո
-Պապ գոնե լռի',-Գոռը ողջ դեմքը ձգել էր և ատամների տակից լսվեց հորն ուղղված խնդրանքը
-Միհրան մի կողմ դիմացիս ես ասացի իմ խոսքը,-Պապը պտտվեց որ գնա
-Չկրակես,-Միհրանը ասաց Թիկնապահին և կանգնեց կրկին Մուրադի դիմաց
-Իսկ եթե նա դառնա իմ կինը, այդ դեպքում ոչինչ չի ասի,-Միհրան

[Գոռը ուզում էր խառնվել,բայց հայրը ձեռքը բռնեց]

-Մի քայլ էլ անես երդվում եմ ամենինչից կզրկեմ լակոտ,-Կարոն որդու ականջին
-Ինչ ամուսնություն չկա նման բան,-Արսեն
-Պապա ջահել աղջիկ ա, սիրուն ա, մեր դիմացն է մեծացել ավելի լավ թեկնածու չի էլ լինի,-Միհրան
-Ամուսնությունը առանց սիրո նմանա ցմահ բանտի,-Մուրադ
-Պապի ես այդքանը լավ հասկանում եմ,-Տղան մոտեցավ հորը և պապիկին շշուկով ավելացրեց
-Ես վաղուց էի աչք դրել իր վրա,-Միհրան
-Միհրան դու խղճում ես նրան դրա համար ես այդ քայլը անում,-Մուրադ
-Պապի ես ուզում եմ ամուսնանալ իր հետ,-Միհրան

[Գոռը նայում էր դեպի Միհրանը և հետո Էլենին ով կապկպված էր]

-Դե խոսի' դե' ասա որ քո ընկերուհինա Էլենը: Ինչի՞ ես լռում, ինչի՞ ոտերս չեմ զգում ինչի՞ է ձայնս դողում երբ ուզում եմ խոսել,-Գոռը մտքում

-Եթե նույնիսկ այդպես ա Էմիլը մեզ աղջիկ չի տա,-Մուրադ նայեց Կարոյին և ավելացրեց:
-Նա մեզ ատում ա ու այդ հարցում նա ունի իր սեփական պատճառները,-Մուրադ պապ
-Կարևորը աղջիկը ուզումա հայրը խնդիր չի: Ես այդ հարցը կլուծեմ,-Միհրան
-Արի սկզբից աղջկան հարցնենք: Թող ընտրի կամ կգա մեր տուն հարս կամ էլ ..,Մուրադը նայեց թիկնապահին և միանգամից Էլենը վրա պահեցին ատրճանակը

[Էլենը գռմռում էր քանի որ, բերանը կապված էր:Աղջիկը ինչ-որ բան էր անում, բայց ոչինչ չէին հասկանում]

-Հիմարներ բերանը փակա,-Միհրանը մոտեցավ կքանստեց և քանդեց բերանի կապը
-Կրկնի',-Մուրադ

[Միհրանը հայացքով հասկացրեց, որ համաձայնվի]

-Ես...ես համաձայն եմ,-Էլենը ասաց մեկ շնչով
-Տես ոնց համաձայնվեց միանգամից,-Կարոն ասաց քթի տակ ու քմծիծաղով:
-Պապա լռի' տեղից ուզում եմ գետինը մտնեմ,-Գոռ
-Այդ դեպքում ես համաձայն եմ իսկ դու Արսեն ի՞նչ կասես,-Մուրադ
-Արա այն ինչ ուզում ես,-Արսեն

[Թիկնապահները մոտեցան ,որ քանդեն կապերը Միհրանը կանգնեց և մոտեցավ պապիկին]

-Բայց նայի հա եթե փորձես մեկին պատմել այն ինչ եղավ քեզ երազանք կթվա: Ոչ թե քո հարցերը կլուծեմ այլ ձեր ողջ ընտանիքի:հասկացա՞ր,-Պապ
-Հասկացա,-Էլենը լացելով
-Մի լացի կարող ես հաշվել այսօր քո 2-րդ ծնունդնա: Տարվա մեջ երկու անգամ կնշես,-Պապը ծիծաղեց
-Ես...Ես ոչինչ չարեցի,-Գոռը մտքում
-Շարժվե՞նք,-Արսեն
-Միհրան աղջկան տուն տար միանգամից էլ Էմիլին տես իսկ վաղը կգնանք իրենց տուն ձեռքը խնդրելու,-Պապը ասաց գնաց
-Հույս ունեմ չես փոշմանի տղես,-Արսենը ձեռքը դրեց որդու ուսին և հետևեց հորը:
-Գնացինք Գոռ,-Կարոն քայլեց բայց որդին մնացել էր տեղում կանգնած
-Գոռ առաջ անցի,-Կարոն մոտեցավ և քաշեց ձեռքից

[Գոռը նայեց Էլենին իր աչքերում հայտնվեց արցունք իսկ Էլենի թաց աչքերի մեջ միայն ատելություն կար դեպի Գոռը ]

-Կներես,-Քթի տակ ասաց Գոռը և առաջացավ
-Դե վեր կաց,-Միհրանը օգնեց աղջկան
-Պարոն Միհրան սա աղջկա հեռախոսն ա: Անընդհատ զանգում էին ստիպած եղա անջատել ,-Թիկնապահը տվեց Միհրանին
-Տուր ինձ,-Միհրանը վերցրեց բջջայինը

[Էլենը շոկի մեջ էր և արձանի պես նույն տեղում մնացել էր կանգնած]

-Հե՜յ Աու՜ տունը մարդ կա՞,-Միհրանը ձեռքով թափահարում էր Էլենի դեմքի դիմաց
-Հ՞ը,-Էլենը նայեց Միհրանին
-Կարո՞ղ ես քայլել,-Միհրանը մոտեցավ Էլենին
-Գլուխս պտտվում ա,-Էլենը կորցրեց գիտակցությունը
-Շշ զգույշ,-Միհրանը բռնեց նրան:

[Անցում մեքենայի մեջ: Կարոն վարում էր մեքենան իսկ Գոռը կողքին նստած էր]

-Շատ մի տխրի,-Կարո
-Պապա ի՞նչ ես խոսում: Իմ աչքի առջև իմ սիրած աղջկան համարիա սպանում էին իսկ ես անծանոթի նման կանգնել էի,-Գոռ
-Նա քո նախկին ընկերուհին է արդեն ու լավ կլինի մոռանաս նրան,-Կարո
-Ինչ հեշտ ես ասում, մոռացիր: Դա խաղ ու պար չի,-Գոռ
-Հերիքա նվնվաս: Էտ աղջիկը քեզ համապատասխան չէր և վերջ,-Կարո
-բայց Միհրանին համապատասխան ա,-Կարո
-Դե արդեն Միհրանի խնդիրն ա,-Կարո

[Հաջորդ օր: Էլենը արթնացավ իր ննջարանում]

-Երա՞զ էր,-Նայեց շուրջը: Մենակ էր իր ննջարանում
-Բարի լույս,-Միհրանը եկավ ներս խոհանոցից լսելով Էլենի ձայնը:
-Երեկ..ո՞նց ես մտել մեր տուն ու իմ ննջարան,-Էլենը շփոթվել էր չէր հասկանում ինչից սկսել խոսակցությունը:
-Դու մենա՞կ ես ապրում,-Միհրանի ձեռքում սուրճի բաժակն էր
-Ու՞ր են ծնողներս, ի՞նչ ես անում ստեղ,-Էլեն
- Դու ուշագնաց էիր եղել: Ես քեզ տուն բերեցի,բայց տանը մարդ չկար: Դուռը բացել եմ քո բանալիով,-Միհրանը խմեց սուրճը
-Բայց ծնողներս ու՞ր են,-Էլեն
-Երևի քեզնից հրաժարվել են,-Միհրան
-Շատ հումորով ես,-Էլեն վերկացավ մահճակալից
-Դե քանի որ, դու արթնացար ես գնամ:Իդեպ ձեր տան բազկաթոռը շատ անհարմար էր լավ կլինի նորը գնեք,-Միհրան
-Սպասի,-Էլենը մոտեցավ Միհրանին
-Եթե պատրաստվում ես ասել,որ ես հերոսն եմ շատ միամիտ կլինի քո կողմից,-Միհրան
-Երեկ դու լու՞րջ էիր,-Էլեն
-Երեկ քեզ ի՞նչ-որ բան կատակի էր հիշացնում,-Միհրան
-Ես բայց..,-Էլենը ուզում էր ինչ-որ բան ասել,բայց Միհրանը ընդատեց խոսքը:
-Լսի աղջիկ ջան: Երեկվա կատարվածը ամենաիրական դեպքն էր ու որքան շուտ համակերպվես դրա հետ այնքան քո օգուտն ա: Ինձնից քեզ խորհուրդ արա այն ինչ ես եմ ասում ու քո կյանքը կլինի երկար և անհոգ,-Միհրանը ասաց և հեռացավ

[Էլենը զանգեց հորը մեկ ժամ անց նրանք արդեն տանն էին]

-Ու՞ր էիր երեկ ողջ գիշեր մայրդ հիվանդանոցում ա եղել,-Հայր
-Հո լուրջ բան չի եղել,-Էլենը մոտեցավ մորը
-Ինչի չէիր պատասխանում մեր զանգերին կես մարդ դարձա աղջիկ ջան,-Մայր
-Հեռախոսս անաջտվել էր,-Էլեն
-Ուր էիր գնացել այդ ժամին,-Մայր
-Մամ պապ ես ընկերոջս հետ էի իսկ երբ եկա դուք տանը չէիք,-Էլեն
-Ի՞նչ ընկեր,-Հայրը մոտեցավ աղջկան

[Դռան զանգ: Մայրը բացեց դուռը]

-Միհրանը: Նա երեկ եկավ, որ քեզ հետ խոսի,բայց դուք տանը չէիք,-Էլեն
-Բարև ձյաձ Էմիլ,-Միհրանը մոտեցավ և մեկնեց ձեռք, հայրը թողեց ձեռքը օդում:
-Ես ձեր ընտանիքին աղջիկ չունեմ տալու,-Հայր
-Պապ Միհրանին ես սիրում եմ ու համաձայնվել եմ դառնալ իր կինը,-Էլեն
-Ի՞նչ, աղջիկ ջան գժվել ես բա ուսումդ,-Մայր
-Սպասի Լուսինե:Աղջի Դուք կարողա..կարողա...,-Հայրը չէր ուզում միտքը արտասանել
-Ոչ ձյաձ Էմիլ, բայց ձեր թույլտվությամբ մենք պատրաստ ենք այսօր գալ ու խնդրել Էլենի ձեռքը,-Միհրան
-Էտ երբ դուք հասցրիք ծանոթանալ ու սիրահարվել իրար ես չեմ հասկանում,-Մայր
-Մենք համացանցով ենք շփվել,-Միհրանը պատասպանեց Էլենի մորը և նայեց հորը
-Ձյաձ Էմիլ ես երեկ եմ եկել Հայաստան ու ուզում եմ ձեր աղջկա հետ ամուսնանալ մի կողմ դրեք ձեր այդ թշնամանքը,-Միհրան
-Պապ խնդրում եմ,-Էլենը մոտեցավ հորը
-Դու իրոք սիրում ես այս տղային,-Հայրը նայեց աղջկան
-Հա,-Անվստահ ասաց Էլենը
-Ձյաձ Էմիլ եկեք անցիալի տարաձայնությունները մի կողմ դնենք: Ես իրոք ուզում եմ ամուսնանալ ձեր աղջկա հետ,-Միհրան
-Լավ կարող եք գալ,-Հայր
-Այդ դեպքում կհանդիպենք երեկոյան,-Միհրանը գնաց
-Ես չեմ հասկանում ինչի՞ եք այդքան շտապում,-Մայր
-Մամ շտապելու բան չկա ուղղակի Միհրանն է այդպես ուզում ,-Էլենը ասաց
-Ես մի Միհրանին բան ունեմ ասելու ես կգամ,-Էլենը նայեց հորը նա հայացքով թույլ տվեց:

[Էլենը դուրս եկավ Միհրանի հետևից]

-Մենք դեռ պետք է խոսենք երեկվա մասին,-Էլեն
-Ոչինչ չկա խոսելու: Քեզ երեկ ամենինչ պարզ էր, արա այն ինչ ես ասում եմ,-Միհրանը առաջացավ
-Բայց...-Էլեն
-Մտի տուն,-Միհրան

[Բակ եկավ մեքենա,որից իջան Գոռը և իր հայրը: Գոռը ուշադիր նայում էր Էլենին]

-Էլեն մտի տուն,-Միհրանը կրկնեց
-Լավ,-Էլենը մտավ տուն
[Էլենը առաջավ լոգարան]
-Աստված իմ, ես էս ինչի մեջ եմ ես,-Էլենը նոր հասկացավ կատարվածը
[Բացեց ջուրը որպեզի չլսվի իր լացը չնայած նա անգամ չէր լացում, այդ ցավը որ նա զգում էր անհնար էր նկարագրել:Երեկվա սարսափելի տեսարանը և այն փաստը որ սիրելիդ ուղղակի լուռ նայում էր քո դատավճիռին կարծես ֆիլմ էր դիտում]
-Ես կխելագարվեմ,-Էլենը նստել էր հատակին
-Էլե՜ն,-Մայրը թակեց դուռը լոգորանի
-Հայրդ ուզումա քեզ հետ խոսի,-Մայր
-Լավ,-Էլենը լվացվեց

[Խոհանոցում]

-Դու վստահ ես որ ուզում ես ամուսնանալ,-Հայր
-Հա պապ,-Էլեն
-Էլեն եթե ուրիշ պահ կա կարող ես ասել,-Մայր
-Չէ Մամ ընդունեք այն որ մենք ուզում ենք միասին լինել,-Էլեն

[Քիչ անց մայրը եկավ Էլենի ննջարան]

-Արի քեզ Միհրաննա հարցնում,-Մայր

[Էլենը դուրս եկավ բակ]

-Արի տեղ ենք գնում,-Միհրան

[Նրանք եկան առևտրի կենտրոն]

-Ես շոր ունեմ,-Էլեն
-Իրո՞ք,-Նայեց Էլենին ոտքից գլուխ
-Չի երևում,-Միհրանը իջավ մեքենայից

[Խանութ մտնելիս Միհրանը տվեց իր հեռախոսը]

-Համարդ գրի,-Միհրան
-Դու էլ իմը գրի,-Էլենը մեկնեց հեռախոսը

[Խանութում]

-Ես ինքս ինձ շոր կընտրեմ,-Էլեն

[Էլենը տալիս էր Միհրանին այն ինչ հավանում էր]

-Քո ճաշակը շատ վատնա,-Միհրան
-Իսկ ինձ դուր է գալիս,-Էլենը ձեռքում զգեստ էր որը ուզում էր տեղը դնել
-Քեզ սա իմ կողմից նվեր, ես հավես չունեմ շոր ընտրելու,-Միհրան
-Բա ինչի եկանք այդ դեպքում,-Էլեն
-Ես քեզ ուզում էի մի բան հարցնել,-Միհրան
-Հարցրու,-Էլեն
-Հիմա չէ արի գնենք դուրս գանք նոր,-Միհրան
-Բա չփորձե՞մ,-Էլեն
-Տանը կփորձես, սա քեզ նվեր իմ կողմից,-Միհրանը տարավ իրերը դրամարկղ

[Առևտրից հետո դուրս եկան և նստել էին սուրճ խմելու]

-Լսում եմ Միհրան ինչի մասին էիր ուզում խոսել,-Էլեն
-Պատասխանի անկեղծ,-Միհրան
-Երեկվանից հետո ես չեմ կարող անկեղծ չլինել,-Էլեն
-Դու սիրա՞ծ տղա ունես,-Միհրան

-Ո՞վ ե՞ս,-Էլեն
-Հա քեզ եմ հարցնում,-Միհրան
-Դա ինչ կարևորա մեկ է քեզ հետ եմ ամուսնանում,-Էլեն
-Մենք իրար չգիտենք ու ես պետք է իմանամ դու ընկեր ունես-չունես,-Միհրան
-Ես ընկեր ունեի, էլ չունեմ,-Էլեն
-Ու ո՞վ է նա,-Միհրան
-Նա Դիլիջանից չի: Ինձ թողելա ու գնացել Երևան,-Էլեն
-Հա անունը ասա,որ ես իմանամ,-Միհրան
-Կարևոր չի: Նա էլ չկա ու ես ուշանում եմ դեռ պետք է պատրաստվեմ,-Էլենը վեր կացավ
-Լավ մի բորբոքվի սպասի հաշիվը փակենք ու գնանք,-Միհրան
-Ես քեզ դրսում կսպասեմ,-Էլեն
-Էլեն նստի տեղդ,-Միհրան:

[Էլենը նստեց: Արդեն Երեկո էր Էլենը իր ննջարանում պատրաստվում էր հյուրերի գալուն]

-Մամ ես գնում եմ Հասմիկենց տուն մազերս կարքի բերեմ գամ,-Էլեն
-Լավ մի ժամից տանը կլինես,որ յոթին պետք է գան,-Մայր

[Էլենը ընկերուհու տանն էր]

-Ես տենց էլ չհասկացա որտեղից բուսնեց այդ Միհրանը եթե դու Գոռին էիր սիրում,-Հասմիկ
-Հաս Գոռի անունը էլ չտաս,-Էլեն
-Բայց ինչի՞,-Հասմիկ
-Մոռացի նրան ու Միհրանը չգիտի Գոռի մասին այնպես ,որ փակված է այդ թեման,-Էլեն
-Ուրեմն կներես,-Հասմիկը ասաց տվեց թակեցին դուռը և ներս մտավ Գոռը
-Այսինքն,-Էլեն
-Մենք Կարո՞ղ ենք խոսել,-լսեց Գոռի ձայնը Էլենը թեքեց գլուխը դեպի դուռը
-Հաս ես քեզնից չէի սպասում,-Էլեն
-Ես ձեզ մենակ թողնեմ,-Հասմիկը ննջարանից դուրս եկավ

[Միհրանը զանգում էր Էլենին,բայց նա չէր պատասխանում քանի որ պայուսակի մեջ էր անձայն վիճակում]

-Ի՞նչ երեսով ես ստեղ,-Էլեն
-Ինչ էլ ասես ճիշտ ես,-Գոռը կախեց գլուխը
-Դուրս գնա ես այսօր նշանվում եմ,-Էլեն
-Դու իմ ընկերուհին լինելով ոնց կարող ես Միհրանի հետ լինել ախր նա իմ հորեղբոր որդինա,-Գոռ
-Մի կերպ, այդ մարդը ինձ չճանաչելով փրկեց իմ կյանքը քան դու ով սիրո երդումներ էր տալիս,-Էլեն

[Միհրանը գնաց Էլենի տուն]

-Տիկին Լուսինե Էլենին որ խնդրեմ կկանչեք,-Միհրան
-Էլենը ընկերուհու տանն է տղաս,-Հասմիկ
-Որտեղա՞ տունը,-Միհրան

[Անցում Հասմիկի տուն]

-Էլեն արի փախնենք հիմա իրար հետ գնանք Երևան այնտեղից էլ Վրաստան: Ես Փող ունեմ ամենինչ լավ կլինի: Արի հիմա փախնենք տուր ինձ շանս,-Գոռ
-Ես համաձայն եմ,-Էլեն
-Իրո՞ք,-Գոռը ժպտաց և մոտեցավ որ գրկի,բայց Էլենը անսպասելի ապտակեց:
-Դու ինձ Էշի՞ տեղն ես դրել,-Էլենը նայեց Գոռի աչքերի մեջ
-Դու' ինձ թողել ես: Դու երեկ ինձ մահվան էիր ուղարկում: Քեզ թվում ա ես պետք է քո հետ փաղչեմ կամ ու՞ր ենք գնալու, որ ճանապարհի կեսից ինձ թողես: Քո խոսքերը ուժ չունեն , քո խոստումները ցնորք են, բառերի կույտ: Դու ինձ քո ձեռքերով ուղարկեցիր դեպի մահ իսկ հիմա ես իմ ձեռքերով կփրկեմ ինձ քանի որ, դու որպես մարդ էլ գոյություն չունես ինձ համար,-Էլենը հեռանում էր երբ Գոռը հետևից ասաց
-Ուրեմն դու ինձ չես էլ սիրել: Սիրող մարդը ներում ա,-Գոռ
-Ավելի լավա քեզ չսիրեի, հաստատ ավելի երջանիկ կլինեի,-Էլենը հեռացավ
-Էլեն սպասի բա մազերդ,-Հասմիկը դուրս եկավ խոհանոցից
-Պետք չի գոհ եմ քեզնից,-Էլենը դուրս եկավ հուզված

[Դռան մոտ տեսավ Միհրանին]

-Էլե՞ն,ինչի՞ ես լացում,-Միհրանը մոտեցավ
-Արի գնանք տուն,-Էլեն
-Ինչ ա՞ եղել,-Միհրան
-Իսկ էլ ինչ պետք է լինի Միհրան: Ես երեկ ազատ աղջիկ էի իսկ այսօր նշանում եմ գրեթե անծանոթ տղայի հետ,-Էլենը առաջացավ
-Սպասի լավ,-Միհրանը գնաց հետևից

[Հասմիկի տանը]

-Գո՞ռ ո՞նց ես,-Հասմիկը եկավ ննջարան
-Չի լինելու էտ նշանը,-Գոռը դուրս եկավ ննջարանից չնկատելով Հասմիկին

[Էլենի տան դիմաց]

-Ես եկել էի քեզ հարցնեի,որ մատանին է քո սրտով,-Միհրանը հանեց երկուսը
-Այս մեկը,-Էլենը ասաց և մտավ տուն:

[Գոռը եկավ տուն]

-Ինչի՞ պատրաստ չեք,-Գոռ
-Մեզ չեն հրավիրել,-Մայրը սուրճ էր խմում
-Ուրեմն ես ինքս կգնամ,-Գոռը ուզում էր դուրս գալ, բայց թիկնապահները դռան դիմաց էին
-Մեր ընտանիքից ոչ մեկ չի գնալու ,-Հայրը

[Կոնյակները արդեն սեղանին էին ինչը նշանակում էր,որ երկու կողմերն էլ համաձայն են միությանը: Էլենի մատին փայլում էր ադամանդե մատանին: Իսկ հյուրասենյակում սեղանի վրա ազատ տեղ անգամ չկար, ննջարանում Միհրանի ընտանիքի նվերն էին]

-Դե հարսանիքի օրն էլ եկեք որոշենք,-Սեղանի շուրջ ասաց Պապիկը
-Հարսանիքի՞ օրը,-Էլենի մայրը զարմացավ
-Այո, խնամի ջան: Երեխաներ շատ են սիրում իրար չէ հարսիկ ջան,-Պապ
-Ըհը,-Էլենը կեղծ ժպտաց
-Ինչ կասեք մյուս շաբաթ կհասցնե՞նք չէ Նարինե,-Պապը նայեց Միհրանի մորը
-Իհարկե Պապա ջան,-Նարինե
-Ամբողջ ծախսը մենք ենք անում դուք մենակ ձեր հյուրերին կանչեք Էմիլ ջան,-Արսեն
-Բայց ախր..,-Էմիլ
-Էմիլ ջան հլը տես ինչ ճոխ սեղան է թող մենք էլ հարսանիքը անենք,-Արսեն
-Լավ,-Էմիլ
-Որոշված է,-Պապը ասաց և վեր կացավ

[Հաջորդ օր: Միհրանի ննջարանում ը
կանգնած էին Էլենը, Միհրանը և տղայի մայրը]

-Ի՞նչ կուզես փոխենք ննջարանում աղջիկս,-Նարինե
-Ինձ մեկ է: Այսպես էլ լավ է,-Էլեն
-Օրինակ քեզ այս նկարը դու՞ր է գալիս,-Նարինեն հարցրեց զարմանքով քանի որ, ատում էր այդ նկարը որտեղ կանացի ձեռքերի հետքեր էին ավելի կոնկրետ ձեռքերի ափերը և ոտքի կրունկները:
-Մամ այս նկարից ի՞նչ ես ուզում,-Միհրան
-Լռի Միհրան միայն Աստված գիտի թե այդ կնոջ հետքերը ինչպես են հայտնվել կտավի վրա,-Նարինե

[Միհրանը քթի տակ ժպտաց]

-Յախք քոնե ինձնից ամաչի,-Նարինեն մոտեցավ դռանը
-Աղջիկս ինչ դուրդ չի գալիս տան աշխատողներին կասես, որ նետեն աղբը,-Նարինեն գնաց
-Ամոթ է դու իրոք այս աղջկան...,-Էլեն
-Հլը ինքը դեռ այլ մարմնի հատվածներն էր ուզում,-Միհրան
-Լռի՜ մայրդ ճիշտ էր: Այս նկարը տար, ես ամենանգամ, որ տեսնեմ դա կխելագարվեմ,-Էլեն

[Էլենը խոհանոցում համակարգչով ընտրում էր կահույք Նարինեի հետ,երբ բարձրացավ ննջարան տեսավ Միհրանին ով խաղաքարտերով բուրգ էր պատրաստել]

-Wow կարո՞ղ եմ վերջինը ես դնել,-Էլեն
-Մենակ զգույշ,-Միհրանը տվեց վերջի երկու խաղաքարտերը իսկ Էլենը մոտեցավ դրեց դողացող ձեռքերով և այն փլուզվեց:
-Օյ,-Էլեն

[Հաջորդ օր Էլենի տանը:]

-Միհրան մերոնք հեսա կգան հավը ջեռոցում է ուշադիր եղի, ես արագ մտնեմ  լոգարան մազերս լվանամ դուրս գամ,-Էլեն
-Լավ,-Միհրան

[20 րոպե անց Էլենը եկավ խոհանոց Միհրանը հեռախոսով խոսում էր]

-Հավը հանե՞լ ես,-Էլեն
-Վայ քու,-Միհրանը անջատեց հետախոսը և հանեց հավը ջեռոցից: Այն վառվել էր:
-Սալարիա արել,-Միհրանը ժպտաց
-Զանգի թող առաքեն,-Էլենը ժպտաց և գնաց ետ լոգարան

[Հաջորդ օր Միհրանի ննջարանում]

-Էն ձեռքերի փոխարեն այս նկարը կկախենք,-Միհրանը նկարում էր:
-Տեսնենք, ասում էիր Վան Գոգի պես ես նկարում,-Էլենը պարկել էր իսկ ձեռքում վարդ էր:
-Ահա և վերջ,-Միհրանը պտտեց նկարը: Էլենի դեմքից ժպիտը անհետացավ:
-Միհրան ես երեք ժամ ա այս դիրքով նստեմ, որ սա տեսնեմ,-Էլենը կանգնեց ու ընկավ
-Ի՞նչ եղավ,-Միհրանը մոտեցավ
-Ոտքերս թմրել են, փախի Միհրան,-Էլեն
-Արի օգնեմ նստի,-Միհրան
-Ոտքերս ծակծկում ա՜ ու ինչի համար երկու գծիկի՜,-Էլեն
-Փաստորեն ձեռքերը մնում են,-Միհրան
-Ոչ Միհրան ես նկար կգտնեմ,-Էլեն

[Երեկոյան: Էլենին ճանապարհում էր Միհրան երբ հանդիպեց Գոռին դարպասի մոտ]

-Մեր Հարսիկնա չէ՞,-Գոռը նայեց եղբորը
-Հա Էլեննա,-Միհրան
-Գիտեմ Մենք ծանոթ ենք, չէ՞ Էլեն,-Գոռ
2-րդ գլխի վերջ