Haziran 2015
New York
Eliza, elini kolyesine götürdü, Pietro'nun yokluğunda kolyesine sığınıyordu. Sokovya savaşından 2 ay geçmesine rağmen ne Eliza, ne de Wanda Pietro'nun ölümünü atlatamadı.
Eliza son kez aynadan kendisine baktı ve odasından çıkıp babasının yanına gitti. Eliza her ne kadar odasından çıkmak istemesede, Tony onu nüfusuna almasından 1 ay geçmişti ve onu dünyaya duyurmak istiyordu.
Tony, Eliza'yı süzüp gülümsedi. "Çok güzel olmuşsun ay parçam!" Eliza'nın yanına gidip saçlarına öpücük bıraktı. "Saçmaladım sen zaten hep mükemmelsin."
Eliza kıkırdadı. "Kesinlikle."
"Hadi çıkalım ay parçam."
🔥💧🌬️🌱
Tony ve Eliza, şirkete gittiklerinde onları, Pepper karşıladı.
Pepper, ikiliye gülümsedi. Eliza'nın saçlarına öpücük bıraktı. Her ne kadar ilk öğrendiğinde biraz sinirlense de, Eliza'nın hiç bir suçu olmadığını anladı. Eliza'yı başka bir kadının kızı değil, kendi kızı gibi görünmüyordu.
Eliza, içinde farklı bir şey söylenemez, Pepper onun için bir anne. Kendi annesinden görmediği sevgiyi Pepper'dan görüyordu.
İkiside gerçekten birbirini kalpten seviyordu.
"Patron, basın toplantınıza 5 dakika kaldı."
"Pepper, tüm basın mensupları geldi mi?"
"Evet Tony, geldiler." Toplantının yapılacağı salona doğru yürürken durdular.
Eliza, stres ve heyecanla kolyesini tuttu. Pietro burada olsaydı diye geçirdi içinden, onun yanında hissettiği güveni arardı.
"Biraz rahatla, tatlım. Her şey yolunda." dedi Pepper, güven verici bir ses tonuyla.
Hemen yanlarında bekleyen Happy, kamera flaşları patlamadan önce kapıyı açtı. Tony, Kürsünün önüne geçip kalabalığa baktı. Eliza, kameralar karşısında böyle büyük bir kitleye ilk kez konuşuyordu ve bu, onun için önemli bir anlam taşıyordu.
"Stark Şirketlerine hoş geldiniz! Bugün sizinle çok önemli bir açıklama paylaşacağız." dedi, Eliza'ya dönüp gülümsedi.
Bazı kanallar canlı yayın yaparken, Tony Stark her zaman olduğu gibi medyaya bir bomba bırakmaya devam ediyordu.
"Eliza Stark, benim kızım."
Salondan büyük bir gürültü yükseldi. Kamera flaşları çok parlakken çoğu gazeteci soru sormak için ayaklandılar. Tüm gözler Eliza'nın üzerine dönmüştü.
Tony kızının elini tutarak onu kürsüye çıkardı.
"Kızım, ay parçam Eliza Stark."
Eliza gülümseyerek babasına baktı. Kameralar karşısında duruşunu bulmuş gibi hissetti. Sanki yıllardır kameralar karşısında gibi bir tavır sergiliyor'du. Tıpkı Tony Stark gibi davranıyordu.
"Bir kızım olduğunu henüz 2 aydır biliyorum. Daha önceden haberim olmadığı için çok pişmanım. Eğer bilseydim her şey çok farklı olabilirdi." dedikten sonra Eliza'ya odaklandı. "Onun ilk kelimesini, ilk adımını, ilk gülümsemesini göremedim. Ama şu anda yanımda, güçlü, zeki, cesur ve çok güzel bir genç kız var. Belki geçmişe dair çok fazla anımız olmadı, ama sana söz veriyorum, bundan sonra yanından hiç ayrılmayacağım."
Sorular sıralanmaya başladı.
"Sizi en iyi ifade eden kelime nedir?"
"Beni tanımlayan kelime. Belki tek bir kelime değil, ama bir cümleyle ifade etmeye çalışayım." Eliza, topluluğa doğru adım attı ve göz temasını sürdürdü. "Hayatın karmaşıklığında bile elmas gibi parlayan bir ruh."
🔥💧🌬️🌱
Eliza, yavaşça yatağının kenarına otururken ellerini titreyen bir şekilde kolyesine götürdü. Parmakları arasında kolyeyi hissetti, bu küçük objenin üzerindeki anlam dolu anıları hatırlayarak içsel bir çatışma yaşadı. Pietro ile olan son anıları canlanırken, gözleri doldu.
Kolyesini sıkıca kavradı, sanki kaybolan zamanı, sevgiyi geri getirebileceğini umarak. Gözleri bir an belirsiz bir hüzünle dolup, yaşlarını tutamayarak yanaklarından süzüldü. O an, geçmişin ağırlığı altında ezilen bir ruhun çaresiz çığlığı gibiydi.
Odayı dolduran sessizlik, Eliza'nın iç dünyasındaki fırtınayı yansıtıyordu. Kolyesini göğsüne bastırdı, sanki bu küçük obje ona bir tür güven ve güç veriyormuş gibi. Ancak, içsel acısı onu hâlâ sarmış, geçmişin derin yaralarını acı bir şekilde hatırlatıyordu.
Kate, Eliza'nın yanına oturdu ve nazik bir şekilde konuşmaya başladı. "Eliza, bu seninle sekizinci seansımız. Ve hala benimle paylaşmadığın, içinde tuttuğun şeyler var. Ancak, bu sessiz çığlıklarınla yalnız başına başa çıkamazsın."
Eliza, yattığı yerden doğruldu. Önce yatağının başında olan Pietro ile olan fotoğrafına baktı, ardından kolyesine dokundu. "Beni anlamıyorsun ."
"Seninle açık olmak istiyorum, Eliza." dedi Kate, kalktı ve yanına oturdu. Eliza gözlerini kaldırdı. "Bu kadar zorlu süreçlerden geçtin, birçok travma yaşadın ve bu, ruhsal sağlığını olumsuz etkiledi. Ancak, seninle birlikte bu sürecin üstesinden gelebiliriz."
Kate, Eliza'nın yanında oturdu. "Bak tatlım, yaşadıkların gerçekten ağır. Ama sana yardım etmek için buradayım, bu yükü birlikte hafifletebiliriz. Sen güçlü bir kadınsın, Eliza."
"İntihar girişimim nedeniyle her hafta birlikteyiz, Kate."
"İşte bu yüzden bana içini dökmen gere-" Kate cümlesini bitirmeden Eliza, saatine baktı. "İkimize ayrılan sürenin sonuna geldik."
Kate, Eliza'yla vedalaşarak odadan çıktı.
Eliza, mutfağa girdiğinde kulaklarına hafif bir melodi dolmaya başladı. Sesleri tanıdık geldi ve aniden o sarsıcı anı hatırladı. Mad Father'ın "Old Doll" şarkısı, annesi tarafından sevilmeyen bir çocuk olduğunu hissettiren travmatik anıları canlandırarak Eliza'nın içinde derin bir acı yarattı.
Mutfak zeminine yığılan Eliza, ellerini kulaklarına kapatarak şarkıyı duymamaya çalıştı. Ancak, her söz onu geçmişine geri götürdü, annesinin soğukluğunu ve reddini hissetti. Şarkı, onun üzerinde ağırlık oluşturarak gözlerinden süzülen gözyaşlarına neden oldu.
Korku ve acı dolu anılar, Eliza'nın zihnini sarstı. Kendini kaybedip ağlamaya başladı, geçmişteki travmatik anılarla yüzleşmek onu derinden etkiliyordu. O an, mutfak zeminindeki bu kırık parçanın, annesinin sevgisizliği tarafından şekillendirilen bir puzzle olduğunu gösteriyordu.
Eliza, zorlukla ayağa kalktı, ancak mutfaktaki melodi onun içinde travmatik anıları yeniden canlandırarak dayanılmaz bir acıya neden oldu. "Lütfen, kapatın şunu!" diye bağırdı, ellerini kulaklarına sıkıca bastırarak çırpınıyordu.
Ancak, şarkının yarattığı duygusal yük onu aşmış gibi görünüyordu. Gözleri dönerken ve kulakları uğuldar gibi hissederken, sonunda dayanamayarak bayıldı. Mutfak zeminine sessizce yığılarak bilincini kaybetti. Eliza'nın zihnindeki travmatik geçmiş, onun güçlü dış görüntüsünün ardındaki kırılganlığı ve acıyı ortaya çıkarıyordu.
Eliza bilincini kaybederken, melodi hala mutfaktaki sessizliği dolduruyordu. Oda, geçmişin yankılarıyla dolu bir hüzünle sallanıyordu. Bu, güçlü bir kızın iç dünyasındaki zorlu mücadeleleri gösteren bir kesitti.
Tony, işlerin yolunda olmadığını fark ederek hızla mutfak tarafına koştu. Kızının baygın şekilde yere düşmüş halini görünce, endişe ve çaresizlikle dolup taştı. Onu kollarına alarak, "Eliza, lütfen uyan! Ne oldu sana?" diye fısıldadı, yüreği kızının durumunu düşündükçe hızla atıyordu.
Eliza'nın bilinci yavaşça geri döndüğünde, babasının endişeli yüzünü gördü. Tony, kızını daha sıkı sararak, "İyi misin? Ne oldu burada?" diye sordu, gözleri dolu dolu endişeyle parlıyordu.
Eliza, zihnindeki melodi ve annesiyle ilgili travmatik anılar arasında sıkışmış gibi hissediyordu. Güçlü durmaya çalışarak, "Sadece... şarkı beni etkiledi, baba," dedi, gözleri hala yaşlı.
Tony, kızının yüzündeki acıyı hissederek, onu daha sıkı sararak, "Sana zarar vermemeliydi. Bu şarkıyı bir daha duymayacaksın," dedi, içtenlikle.
Eliza, babasının desteğini hissettiğinde bir nebze rahatladı. Ancak, geçmişin gölgesi hâlâ üzerindeydi. Bu olay, Tony ve Eliza arasındaki bağın derinleşmesine neden oldu, çünkü kızının içsel mücadelesini anlamaya çalışan bir baba olarak Tony, ona karşı sorumluluğunu daha da hissetti. Birlikte geçmişle yüzleşmek ve iyileşmek için önlerinde zorlu bir yol olduğunu biliyorlardı.