"ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္ကိုသြားေခၚလာခဲ့စမ္း..."
ရစ္အျပင္က ျပန္ျပန္လာခ်င္း ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္ကို မေတြ႕တာေၾကာင့္ သြားေခၚရန္ အလုပ္သမားမ်ားအား ခိုင္းေစေနျခင္းျဖစ္သည္။လုံးလုံးေရာက္လာကတည္းက ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္တစ္ေယာက္ စံအိမ္မွာထက္ အေစခံတန္းလ်ားမွာ အေနမ်ားျခင္းကို ရစ္နည္းနည္းေလးမွ် ဘဝင္မက်ေခ်။
"ဒါကိုလႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့"
"ဗ်ာ...အေကာင္းႀကီးကို"
"...."
"ခုလႊင့္ပစ္လိုက္ပါ့မယ္"
လွလွပပႏွင့္ေသခ်ာထုတ္ပိုးထားေသာ ဗူးတစ္ခုအား လႊင့္ပစ္ခိုင္းသည္ေၾကာင့္ ကိုယ္ရံေတာ္က ေစာဒကတက္မိေတာ့ မ်က္လုံးစူးႀကီးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ခံလိုက္ရသည္။ကိုယ္ရံေတာ္ခမ်ာ ထိုအၾကည့္အား ေၾကာက္လန႔္ကာ အထုတ္အား အျမန္ပစ္ရန္ ထြက္သြားရ၏။
"ငါ့ကိုေခၚတယ္ဆို"
"ခင္ဗ်ားကိုက်ဳပ္ဘာမွာထားလဲ"
"ဘာႀကီးလဲ"
ရစ္ေမးခြန္းအား ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္က အျပစ္ကင္းစင္ေသာ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ျပန္ေမးေနေသးသည္။
"ခင္ဗ်ားကို အေစခံတန္းလ်ားမသြားဖို႔ ေျပာထားလား မေျပာထားဘူးလား"
"ငါပ်င္းရင္ အေစခံတန္းလ်ားကို သြားမယ္လို႔ မင္းကိုေျပာထားလား မေျပာထားဘူးလား"
မိမိစကားျဖင့္ မိမိအား ျပန္ေျပာေန၍ ရစ္ေျပာစရာ စကားမ်ားပင္ စြံ႕အသြားရသည္။ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္ သူ႔ကို ေၾကာက္ၿပီး သူ႔စကားနားေထာင္ေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ၾကည့္ဖူးေသာ္လည္း ယခုထိ ေအာင္ျမင္တယ္ဟူ၍ မရွိေသးေပ။
"က်စ္...ခင္ဗ်ားကက်ဳပ္ရဲ႕အေစခံဆိုတာလည္း ေခါင္းထဲထည့္ထားဦး"
"ဘာကိုအေစခံလဲ...မင္းနဲ႔ငါက မိတ္ေဆြေတြေလ"
"အဟား...ဘယ္တုန္းက မိတ္ေဆြျဖစ္သြားတာလဲေျပာပါဦး"
"ဟင္...ဟိုးတစ္ေခါက္က မုန႔္ဟင္းခါး တူတူစားတုန္းကေလ"
အတည္ေပါက္ႀကီးျဖင့္ ေျပာေနေသာ အေရွ႕ကလူအား ရစ္ေတာ္ေဝာာ္ လက္လန္ေနၿပီ။သူႏွင့္ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မ်ား မိတ္ေဆြအတင္းျဖစ္ခ်င္ေနသလဲေတာ့ မသိ။ရစ္ ထင္တာေတာ့ သူ႔အဖိုးလုပ္ခိုင္းတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။ဒါဆို သူ႔ရဲ႕စိတ္ခံစားခ်က္အစစ္ကေရာ ဘာမ်ားျဖစ္ေနမလဲ။
"မိတ္ေဆြပဲျဖစ္ခ်င္တာလား...မိတ္ေဆြထပ္ေကာ မပိုခ်င္ဘူးလား"
"ဘာ...ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ"
ရစ္က ေျပာၿပီး ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္နား တိုးကပ္လာတာမို႔ ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္ အေနာက္သို႔ ဆုတ္ရသည္။ရစ္ တစ္လွမ္းတိုးတိုင္း ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္ တစ္လွမ္းေနာက္ဆုတ္ရင္း ဆိုဖာေပၚ ထိုင္ရက္ျပဳတ္က်သည္။ရစ္က ျပဳတ္က်သြားသူ၏ ကိုယ္လုံးအား အုပ္မိုးလိုက္ၿပီး ႐ႊန္း႐ႊန္းစားစား ဆိုသည္။
"က်ဳပ္ရဲ႕လက္တြဲေဖာ္ေနရာက လြတ္လပ္ေနတာ ခင္ဗ်ား လုပ္ခ်င္လား"
ရစ္ကေျပာၿပီး ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္၏ မ်က္ႏွာနားထိ တိုးကပ္လာတာမို႔ ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္ မ်က္လုံးအား အတင္းစုံမွိတ္ကာ ရစ္၏ ရင္ဘက္အား လက္ျဖင့္ တြန္းထားသည္။
"အဟား...က်ဳပ္ရဲ႕အနမ္းကိုလိုခ်င္ေနတာလား ငေပါေလး"
ရစ္က ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္၏ ႏွဗူးထက္ က်ဆင္းေနေသာ ဆံစမ်ားအား ေလျဖင့္ တစ္ခ်က္မႈတ္ရင္း ေျပာလိုက္တာျဖစ္သည္။ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္ကေတာ့ နီရဲေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ သူ႔ႏွဗူးအား လက္နဲ႔အုပ္ကာ ရစ္ကို တြန္းထုတ္၏။
"ဘယ္သူကေရာ...မင္းရဲ႕အနမ္းကိုလိုခ်င္ေနလို႔လဲ...မိန္းကေလးဘယ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔နမ္းဖူးတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းမွန္းမသိပဲနဲ႔"
ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္ ထိုစကားအား လႊတ္ကနဲ ေျပာမိသြားတာျဖစ္သည္။ေျပာၿပီးကာမွ ေသခ်ာမသိဘဲနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ေသာ အေၾကာင္းကို ထည့္ေျပာမိသည္ေၾကာင့္ ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ေနမိသည္။သူ႔အားသဝန္တိုေနသည္ဟု ထင္သြားမွာလည္း သူမလိုလားေပ။
"က်ဳပ္ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ထိဖူးတာဆိုလို႔ ခင္ဗ်ားႏႈတ္ခမ္းပဲ ရွိတာမို႔ ခင္ဗ်ားသဝန္တိုေနစရာမလိုဘူး"
မိမိႏႈတ္ခမ္းအား ဇိုးဇိုးဇက္ဇက္ျဖင့္ လာထိကိုင္ေသာ လက္အား ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္ ပုတ္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။မေတာ္တဆကို အခုခ်ိန္ထိ မွတ္ထားမည္ဟု သူမထင္ထားတာ အမွန္ပင္။
"အဲ့တာက မေတာ္တဆေလ"
"အဲ့တာဆို တမင္တကာထပ္နမ္းၾကမလား ဒီတစ္ခါေတာ့ ပထမတစ္ခါထပ္ပိုၾကာေလာက္မယ္ထင္တယ္"
"ဆူးမာန္ရစ္ေခြ...ငါစိတ္တိုလာၿပီေနာ္"
"အဟက္...မနမ္းဖူးတာသိသာခ်က္ပဲ"
"မင္းေတာင္နမ္းဖူးေနလို႔လား"
"က်ဳပ္ရဲ႕အနမ္းကိုလိုခ်င္တဲ့လူေတြမွအမ်ားႀကီး က်ဳပ္ကမနမ္းခ်င္လို႔"
ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္ သူ႔အား ေစာင္ေပေပၾကည့္၍ အေပၚထပ္သို႔တက္သြားေလသည္။ေအးေဆးမတက္ပဲ သူ႔ကိုယ္လုံးေသးေသးျဖင့္ပါ တြန္းတိုက္သြားေသးတာမို႔ ရစ္အားရပါးရ ရယ္မိသည္။ရစ္ကိုေျပာမႏိုင္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း ယခုလို ျပဳမူေနက်ျဖစ္၏။
"ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္...ခင္ဗ်ားက တကယ့္လူ"
"သခင္ေလး...ျပႆနာေတာ့တက္ၿပီ"
ဦးေလးရန္က စံအိမ္ထဲသို႔အေလာတႀကီး ဝင္လာၿပီး ရစ္အား မ်က္ႏွာပ်က္စြာဆိုလာေလသည္။ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္ ခိုးနားေထာင္မည္ဆိုးတာမို႔ ရစ္ ဦးေလးရန္အား မ်က္စပစ္ျပကာ သီးသန႔္အခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားေလသည္။
"ဦးေလးရန္...ဘာအေၾကာင္းလဲ"
"ဒီလိုပါသခင္ေလး...အခု ရတနာေတြ Design ဆြဲေပးေန
တဲ့လူက အလုပ္ထြက္သြားပါတယ္"
"ဘာ...ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ...ရတနာျပပြဲမွာ က်ဳပ္တို႔ Designႏိုင္မွျဖစ္မွာကို"
"ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္အဖိုးက Designerကို ျဖတ္ခုတ္သြားတာလို႔သိရပါတယ္...အဲ့တာ သူ႔ထပ္ပိုက္ဆံပိုေပးၿပီး ျပန္ေခၚမလားလို႔ လာတိုင္ပင္တာပါ"
"မလိုဘူး...အဲ့လိုအလုပ္အေပၚသစၥာမရွိတဲ့လူေတြနဲ႔ အလုပ္တြဲမလုပ္ခ်င္ဘူး"
"အဲ့တာဆို အရည္အခ်င္းရွိတဲ့Designerကို အျမန္ရွာမွ ရပါမယ္ မဟုတ္ရင္ ဟိုဘက္က ႏိုင္သြားႏိုင္ပါတယ္"
"ေတာက္...ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္ရဲ႕အမ်ိဳးအႏြယ္ေတြက တကယ္
ေစာက္ျပႆနာပဲ"
ရစ္စိတ္ပ်က္စြာ ေရ႐ြတ္ၿပီး ခုံအား လက္ႏွင့္ေခါက္ကာ အႀကံတစ္ခုအား အလွ်င္အျမန္ ထုတ္ေနသည္။ဦးေလးရန္ကလည္း အလိုက္တသိပင္ ၿငိမ္သက္ေပး၏။
"အဟား...က်ဳပ္တို႔ဆီမွာ အရမ္းေတာ္တဲ့ Designer တစ္ေယာက္ရွိတာပဲ"
"ဘယ္သူမ်ားလဲ"
"အဖိုးစတဲ့ျပႆနာကို ေျမးနဲ႔အဆုံးသတ္ေပးရမွာေပါ့"
"ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္မ်ားလား"
"သူပဲေပါ့...အဟက္...ဦးေလးရန္ ပူမေနနဲ႔ေတာ့ က်ဳပ္သူ႔ရဲ႕လုပ္ႏိုင္စြမ္းကိုယုံတယ္"
"ဒါေပမယ့္...သူကလက္ခံပါ့မလား"
"က်ဳပ္တာဝန္သာထားလိုက္"
ရစ္က ေျပာၿပီး အဓိပၸာယ္မ်ားစြာပါသည့္ အၿပဳံးအား ခ်ိတ္ဆြဲကာ ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္ ရွိရာသို႔ ထြက္လာလိုက္သည္။
"ေတာ္ဝင္ပန္းမာန္"
"ဆူးမာန္ရစ္ေခြ...မင္းလာတာနဲ႔အေတာ္ပဲ မင္းဘာလို႔ chocolate cake အေကာင္းႀကီးကို လႊင့္ပစ္ထားရတာလဲ"
အေစာက ရစ္ပစ္ခိုင္းလိုက္သည့္ အထုတ္အား ဘယ္ကေနဘယ္လို ရွာေတြ႕လာၿပီး ရန္ရွာေနသလဲေတာ့ မေျပာတတ္ေပ။
"ငါေမးေနတာေျဖေလ...မင္းမစားရင္လည္းငါ့ကိုေပးလို႔ရေနတာပဲကို"
"ခင္ဗ်ားစားဖို႔ဝယ္လာေပးတာ"
"အဲ့တာဆို ဘာလို႔ အမႈိက္ျခင္းထဲေရာက္ေနတာလဲ"
"စကားနားမေထာင္ပဲ အေစခံတန္းလ်ားကိုပဲ သြားေနလို႔"
"ဘာမွမဆိုင္တာႀကီးကို"
"ခုစားခ်င္လား"
"ရလား"
"ရတယ္...က်ဳပ္ခင္ဗ်ားႀကိဳက္တဲ့ဆိုင္လိုက္ပို႔ေပးမယ္"
_______________________________________
#Date-13.1.2024
#တ႐ုတ္စာေမးပြဲၿပီးရင္ေတာ့ စာလုံးေရမ်ားမ်ားေလး ျပန္အပ္ေပးပါ့မယ္ေနာ္💗